Ziggie już był gotowy rzucić się do wody, aby przyciągnąć kawałek drewnianej konstrukcji, która mogłaby służyć za tratwę dla Ceres i nieprzytomnej Jess. Jednak nad ich głowami coś zazgrzytało.
Choć trudno było patrzeć pod światło, wprawione oko technika uchwyciło mechaniczne ramię oraz przytwierdzony do niego zwitek materiału. Chcieli na nich zrzucić sieć! Nie było więc czasu na przygotowanie akcji z tratwą.

- Chcą nas złapać, wszyscy do wody! – krzyknął Zack, jednocześnie kucając i pokazując Ceres, żeby złapała go za szyję i przylgnęła do jego pleców.

Dziewczynka jak zwykle posłusznie dostosowała się, choć z jej oczu wyzierał strach. To dziecko miało niesamowite pokłady samokontroli.

Nie było czasu na dyskusje. Siostra Isabelle przeżegnała się i również połknęła porcję Synthu, po czym wskoczyła do wody. Prąd był silny, jednak tabletka działała błyskawicznie, dodając kobiecie witalności. Zakonnica spojrzała za siebie na nieprzytomną Wright. Jakby nie patrzeć komandoska ocaliła ją. Teraz więc role się odwrócą. Choć każda sekunda zdawała się na miarę złota, Isabelle chwyciła ramiona towarzyszki i oplotła nimi swoją szyję, związując dłonie Jess chustką, którą ta miała na szyi.

- Czekajcie, to nie… - Rubbia nie skończył mówić, bowiem mechaniczne ramie zrzuciło siatkę prosto na niego.

W chwili, gdy połyskująca metalicznie sieć dotknęła ciała Włocha, zaczęło ono drgać kompulsywnie. A zatem kolejna, elektryczna zabawka. Czyżby „ekipa ratunkowa” nie obawiała się mutantów? Pytanie to musiało zostać pozbawione odpowiedzi.

Ziggie i Isabelle nie byli w stanie pomóc Rubbie ani nawet zabrać plecaków, oboje byli obciążeni i tylko dzięki Synthowi potrafili jako tako utrzymać się na powierzchni spienionej wody, której – na szczęście – chyba przestało przybywać.

Młody technik początkowo miał problem z płynięciem i dbaniem o to, by zarówno on jak i Ceres mogli zaczerpnąć czasem powietrza. Na szczęście do przodu wypłynęła Isabelle, która wykazała się wyjątkowo sprytną techniką pływacką, jakby miała doświadczenie w ratowaniu topielców. Naśladując jej ruchy Ziggie niezgrabnie, acz skutecznie płynął za zakonnicą w ciemny korytarz. Oby stara stacja faktycznie tam była...

Nie mieli teraz ani światła, ani sprzętu, a większość broni została zalana. Ich sytuacja wydawała się naprawdę krytyczna. A jednak w tym morzu nieszczęścia pojawiła się banieczka nadziei – kamienne schody na horyzoncie, które zapewne były wyjściem ze stacji metra na powierzchnię. Co więcej, z góry widzieli przebłyski światła. Tylko czy odważą się wyjść z tunelu tak blisko nieznajomej ekipy? Dzieliło ich wszak jakieś 200-300 metrów.
No i co z Rubbią, czy mieli zostawić go samego sobie?

Sistra Isabelle i Zack
Gotowi na wszystko, napięci do granic możliwości, Ziggi i zakonnica wspięli się po schodach na górę. Powoli weszli do na wpół zawalonego budynku, który kiedyś najpewniej był niewielkim dworcem z kasami biletowymi i poczekalnią. Z jakiegoś powodu dwie ściany budynku zostały zburzone, w wyniku czego runął dach. Wszechobecna, pokruszona dachówka utrudniała poruszanie, lecz nie czyniła go niemożliwym. Tylko ciężko to było robić bezszelestnie. Stali więc przygarbieni za jakimś kawałem betonu i chłonęli atmosferę otoczenia. Znajdowali się w jakimś miasteczku albo peryferyjnej dzielnicy większego miasta, na co wskazywała niezbyt wysoka zabudowa… czy raczej to, co z niej zostało. Raz za razem wciągali w płuca świeże (tak im się przynajmniej wydawało) powietrze, jakże odmienne od zatęchłego smrodu tuneli.

Każdy krok generował charakterystyczne chrupanie, trzaskanie i ocieranie o siebie dziesiątek tysięcy odłamków płytek dachowych. To zdecydowanie utrudniało rekonesans. Isabelle i Zack wiedzieli jednak w którym kierunku i mniej więcej w jakiej odległości znajdowała się samozwańcza ekipa ratunkowa. Problem polegał na tym, że ze swojej perspektywy nie widzieli niczego podejrzanego. Wokół panował lekki półmrok zapadającego wieczora, natomiast nigdzie nie dało się wypatrzeć żadnej łuny światła, a przecież pamiętali, że obcy używali lamp oraz innych urządzeń elektrycznych. Nie słyszeli też żadnych rozmów. Już odjechali? Z Rubbią czy bez? Jak to możliwe? Wypadało podejść bliżej, jednak czy odważą się spowodować aż tyle hałasu?

Jessica
Pierwsze, co do Jess dotarło, to fakt, że jej płuca rozsadza ból, bo są pełne wody i że BARDZO chce się jej pozbyć. Próbowała podnieść się, lecz osłabione po paraliżu ciało wciąż odmawiało posłuszeństwa. Na szczęście ktoś był koło niej i pomógł jej przekrzywić głowę, aby mogła wykaszleć breję, jaka wlała się do ust w trakcie szalonego pokazu pływackiego Siostry Isabelle. Powoli wspomnienia wracały do Wright. Gdzie była? Co się stało? Pamiętała ciemność, ale też miała przebłyski, jak ktoś ją szarpał, zawiązał jej ręce i… CO Z CERES?!
Kobieta otworzyła gwałtownie oczy, co chyba nieco wystraszyło dziewczynkę, która siedziała obok, bo aż podskoczyła.
- Proszę pani?
Jess czuła, że jej szare komórki wracają do pracy po nagłym resecie. Tak, to Ceres przekrzywiła jej głowę, aby mogła pozbyć się wody z płuc. I to ona dbała o kobietę zanim komandoska nie odzyskała przytomności. Na ile pozwalały powracające do sprawności mięśnie, Wright rozejrzała się. Obie znajdowały się na kamiennych schodach. Wokół panował półmrok, a jedyne źródło światła pochodziło z góry – naturalne światło przesączało się pomiędzy jakimś zwaliskiem betonu, cegieł i cegłówek. Wokół wciąż falowała ciemna woda, ale już nie tak narwista, jak ją zapamiętała Jess. Najwyraźniej jej poziom wreszcie się ustabilizował. Kobieta i dziewczynka były same.
- Poszli na górę. Pani w sukience i ten młody pan. Szukają drugiego pana. – Przedstawiła sytuację Ceres.

Xavras
Rubbię wciągnięto przez otwór jakby był złowioną rybą, równie brutalnie rzucając na ziemię obok otworu. Ciało mężczyzny było sparaliżowane, lecz umysł powoli odzyskiwał jasność - na tyle przynajmniej, że mężczyzna był w stanie rozumieć głosy wokół siebie.
- Kurwa! To on?
- No…
- Przejebane.
- A tamci zwiali?
- Na to wygląda.
- Marco się wkurwi. Nie możemy wrócić bez siksy.
- No nie możemy.
- Myślisz, że tamci będą chcieli go odbić?
- Kto wie…
- Schowajcie go w lodziarni. Niedługo powinien się budzić, to z nim pogadamy.
- Jasne, a co z Grabarzem?
- Niech trzyma osłonę.
- Ok, ale wiesz, że się męczy?
- Jak mu Marco wypruje flaki, to już nigdy nie będzie czuł się zmęczony. I ty też.
- Dobra, dobra. Idę. Micha, bierz go.
Po tej rozmowie 3 lub 4 osób, Xavras poczuł szarpnięcie. Ktoś o posturze niedźwiedzia zaczął go ciągnąć po ziemi, po czym został wrzucony bezceremonialnie do ciemnego, metalowego kontenera. Kiedy drzwiczki za nim zostały zamknięte, zapadła całkowita ciemność.

Jess spojrzała na dziewczynkę nieprzytomnym wzrokiem. Chwilę wpatrywała się w nią i już chciała coś powiedzieć ale… z jej ust trysnęła kolejna porcja wody. Zakrztusiła się odkaszlując jeszcze trochę nim ponownie spojrzała na Ceres.
- Gdzie… re...reszta...co.. co się stało. - Mówiła z trudem, nadal czując w ciele potworny ból.
- Poszli na górę - dziewczynka wskazała podbródkiem szczyt schodów, po czym dodała - Pan ze śmiesznym akcentem został złapany. Chyba... chcą go uratować.
- Ja.. jak to złapany? - Jess spróbowała usiąść na podłodze co zaowocowało kolejnym kaszlnięciem i kolejną porcją wody. - Przez kogo? - Rozejrzała się w poszukiwaniu swoich rzeczy i broni. Brakowało plecaka i karabinu. Została jej tylko broń krótka i to, co nosiła przy sobie.
- Przez obcych z góry. - Odpowiedziała dziewczynka, przyglądając się komandosce.
- A.. a rzeczy? - Jess sprawdziła broń ciekawa w jakim ta jest stanie. Obawiała się że we wszystkim było tyle wody co w jej płucach.
- Zostały.
Jess dłuższą chwilę wpatrywała się w małą dziewczynkę. Miała wiele pytań jednak mogły one poczekać. Gdzieś tam był członek ich grupy, który został porwany i który wymagał pomocy.
- To… chyba musimy go uratować, czy też masz inne rozkazy? - Spytała nie odrywając wzroku od małej.
- Jaaa.. - Ceres zastanowiła się, po czym zrobiła “dorosłą” minę i rzekła - Myślę tak, jak ty.
Wright podniosła się z trudem z ziemi co zaowocowało kolejnym nieprzyjemnym kaszlnięciem. Dopiero gdy otarła usta wyciągnęła dłoń do dziewczynki.
- Chodźmy… może uda nam się mu jakoś pomóc.
Ceres zawahała się, lecz po chwili skinęła głową i posłusznie podała kobiecie swoją małą rączkę.

Nigdzie nie było widać napastników. Ziggie i Isabelle rozdzielili się, by poszukać jakichś ich śladów – ostrożnie pod osłoną ruin każde z nich przekradało się, starając się nie narobić przy tym hałasu. Stanowiło to prawdziwe wyzwanie i wymagało nie tylko umiejętności, ale także szczęścia. Tego ostatniego zabrakło.

Nagle jakby kurtyna (czy raczej wielka peleryna niewidka) opadła, ukazując dwa opancerzone wozy i około sześciu postaci w pełnej gotowości do ataku. Więc to tak unikali mutantów – przebiegło przez myśl Zakonnicy, która akurat stała na otwartej przestrzeni w połowie drogi między resztkami ściany a przewróconą budą z obdrapanym napisem „Hot Dogs”. Broń z 4 karabinów została wycelowana w Isabelle i Zacka. Ten drugi miał osłonę z przewróconej budki telefonicznej, jednak Włoszka musiała liczyć na swój refleks – rzuciła się w kierunku budy z hot dogami i… została złapana przez tą samą elektryczną sieć, która wcześniej opadła na Xavrosa. Wstrząsy elektryczne powaliły jej ciało. Świadomość odpłynęła w słodki, pozbawiony bólu niebyt.

Tymczasem Zack kurczowo trzymał w ręku broń. Był w pułapce. Wyjście samemu na połowę pułku może miałoby miejsce w filmie akcji z lat 90’tych, ale w rzeczywistości było opcją samobójczą. Jednocześnie młody technik doskonale wiedział, że nie ma innej opcji, by samemu poradzić sobie z napastnikami, czy choćby im uciec. I wtedy pojawiła się odsiecz.

Jessica połowę życia była szkolona do zachowania się w podobnych sytuacjach. Rozejrzała się więc szybko i zorientowała w sytuacji. Isabelle na ten moment była stracona, ale Ziggie… jego mogła ocalić. Musiała jednak zaufać Ceres, bo nie była w stanie troszczyć się o nią i przeprowadzać akcji. Wskazała dziewczynce miejsce, gdzie się spotkają, przekazując niewielki plecak z resztkami sprzętu, który im został. Mała skinęła głową – opanowana i cicha jak zawsze. Jej oczy błyszczały, lecz nie było w nich paniki. Wright czuła, że może jej zaufać. Poklepała dziewczynkę pokrzepiająco po ramieniu, po czym rzuciła się biegiem w kierunku Petersona. W ręku miała już odbezpieczony granat dymny. Rzuciła go przed napastników, zanim ci zdążyli wycelować w kobietę.

Dym zasnuł wszystko i teraz to Edeńczycy byli niewidoczni. Jess nie próżnowała – podbiegła do Zacka i chwyciła go za rękę, po czym pociągnęła za sobą w stronę ruin miasteczka. Technik nie protestował, starał się biec jak najszybciej nie dbając o hałas. Za sobą słyszeli pokrzykiwania i wystrzały, jednak nie zatrzymywali się ani na moment. Wkrótce gruz pod stopami skończył się, a oni wybiegli na pozostałości brukowanej uliczki. Wpadli między budynki. Jeden zakręt, potem drugi. Ziggie już chciał zaprotestować, przypominając sobie o Ceres, wtedy jednak drzwi naczepy półciężarówki przed nimi uchyliły się, ukazując drobną, dziewczęcą twarzyczkę.
Wright i Zack wskoczyli do środka, a Ceres szybko zamknęła drzwiczki szarej paki.
- Pomyślałam, że to lepsze miejsce. – wytłumaczyła się dziewczynka, patrząc uważnie na Jessicę, jakby sprawdzała czy zaraz nie zostanie zrugana.
Mała miała rację, podobnych samochodów w okolicy było kilka, a napastnicy raczej skupią się na budynkach w pierwszej kolejności, zakładając, że Edeńczycy z własnej woli raczej nie zamkną się w pomieszczeniu bez wyjścia. To dawało im nieco czasu, ale czy byli faktycznie bezpieczni? No i pytanie jaką technologią tamci dysponują… Ta cała kurtyna niewidka – to raczej nie był wytwór techniki lecz moc psioniczna – oceniał Peterson.

Tymczasem Jess już lustrowała ich kryjówkę. Zaryglowane od środka drzwi naczepy dawały im kilka sekund przewagi w razie potrzeby. Można było też otworzyć okienko do kabiny kierowcy i spróbować przepełznąć na siedzenie kierowcy. Pytanie co dalej…?

Isabelle i Xavros
Szczęściem w nieszczęściu był fakt, że Isabelle nie została tak mocno sponiewierana ładunkiem paraliżującym z siatki jak Rubbia, którego doznania spotęgowała w tunelu wszechobecna woda. Zakonnica wybudzała się dość szybko. Miała skrępowane więzami ręce oraz była ciągle podrzucana, jakby ktoś ją niósł. Poza tym jednak było jej całkiem wygodnie. Głowa opierała się o miękką poduszkę… która okazała się być dorodnymi cyckami wielkiej baby. Kobieta, choć całkiem urodziwa, miała wymiary kulturysty / wrestlera (nie mylić z żeńską odmianą) i sama w pojedynkę niosła Zakonnicę na rękach, jak gdyby ta była dzieckiem.

Włoszka chciała się odezwać, lecz usta wciąż były zdrętwiałe. Chciało jej się pić. Po chwili została bezceremonialnie wrzucona na podłogę opancerzonego wozu, który kiedyś mógł być mini-vanem. Za nią do środka wlazła wielka baba i usiadła na jednym z 6 siedzeń (nie licząc tylnej kanapy), zamykając za sobą drzwi.

W środku znajdowały się jeszcze dwie postacie – chudy mężczyzna z zabandażowaną twarzą oraz… Rubbia - cały i zdrowy. Edeńczyk siedział na jednym z foteli – w przeciwieństwie do niej nie był skrępowany.

- Dzięki, Micha – chudzielec zwrócił się do napakowanej kobiety, po czym spojrzał na Zakonnicę.
- Dzień dobry. Kiepsko zaczęliśmy, ale może damy sobie szansę? Jak pani widzi, to już druga sytuacji, gdy mogliśmy po prostu odstrzelić szanownej świętobliwy łeb. To świadczy o chęci porozumienia, czyż nie? Acha, no i ja jestem Igor. – Gdyby nie skrzecząca barwa jego głosu, powitanie mogłoby wypaść całkiem przyjaźnie. Jednak nie brzmiało.