Tam, gdzie miał się znaleźć, znalazł się w moment. Krótka informacja po radiu, że jedzie na miejsce, czy ktoś potrzebuje się z nim zabrać, albo kogoś zgarnąć po drodze. Odpowiedziała mu cisza. Uznał to, że nikt nie potrzebuje jego podwózki. Drzwi garażu się otwierały, a w tym momencie już inni wpadali do pomieszczenia, których powitał machnięciem ręki. Gdy oni zajmowali miejsca w samochodzie, on odpalił swój motocykl. Warkot silnika od razu, tak jak zawsze, przypomniał mu zatłoczone ulice Hongkongu. Właśnie z tego powodu wybrał Harleya, którego kupili mu rodzice, gdy tylko mógł prowadzić pojazd. Jazda samochodem po jednych z najbardziej ruchliwych drogach świata nie był najlepszym pomysłem, a jazda skuterkiem nigdy mu nie leżała. Jednak jego rodzice mogli pozwolić sobie na duży wydatek i tak też się stało. Oczywiście nie za darmo. Wymogiem było zakończenie roku z wyróżnieniem i tak też musiało się stać.

Tak jak wtedy, tak i teraz nie przepadał za jazdą samochodem, ani nie rozumiał jak ludzie mogą lubić tak się w nich tłoczyć. Z tą myślą ruszył naprzód, wyjeżdżając z bloku "A", prowadząc mały konwój ulicami, które zdążył już dobrze poznać. Skręcił w lewo, na ciąg jednorodzinnych domków, które kiedyś zapewne miały swoich mieszkańców, chociaż on nie miał szansy tego zobaczyć. Teraz to jedynie ograbione z czego się da budynki, popadające w ruinę, zarastające krzewami i pnączami. Wyglądają dokładnie tak samo jak inne osiedla, jakby wziąć jeden kawałek i wkleić w innym miejscu i w kolejnym i kolejnym. Tam, gdzie on mieszkał, każdy zakątek wyglądał całkowicie inaczej. Nie rozumiał co Amerykanie widzieli w takich samych kopiach.

Skręcił w prawo, długa prosta. Mógł rozpędzić się swoim motocyklem. Teraz droga była w miarę prosta, ale z opowiadań wynikało, że kiedyś tak nie było. Po apokalipsie na ulicach zostało dużo samochodów blokując przejazd, ale te zostały usunięte i co przy tym było dobre, można było pozyskać z nich wiele pożytecznych rzeczy. Paliwo, apteczki, gaśnice i wiele więcej.

W końcu minął park, przy którym skręcił, a przynajmniej tak mu się zdawało, że to kiedyś musiał być park, bo teraz to jedynie przypominało jedną wielką dżunglę. Obok niego wisiał baner. Reklama nowego filmu w kinach. Następna cześć Avengersów, Nowe Pokolenie.

Śledził ekranizacje komiksów Domu Pomysłów w sekrecie przed rodzicami. Bardzo czekał na tę cześć. Niestety nie doczekał się i już się nie doczeka. Kolejny zakręt, kolejne domki, tym razem ulica już nie taka czysta, musiał zwolnić, ale nie na długo, bo za moment był już na miejscu.

Samolot, coś czego bardzo nie wiedział i myślał, że już nigdy nie zobaczy, ale skoro go widzi i to na własne oczy, nie z relacji innych, w jego głowie na nowo rozpaliła się nadzieja, że jest nadzieja na coś, co wydawało się, że już nie jest możliwe.

Poza samolotem zobaczył inną znajomą rzecz, twarz Nakpeny, która w moment zniknęła w samolocie. Liao dołączył do niego najszybciej jak się dało. Trup… tak, pierwsza rzecz jaką napotkali to trup, a w zasadzie to jego połowa. Nic nadzwyczajnego, od momentu apokalipsy Shuren, i zapewne nie tylko on, widział ich setki, tysiące, wiele. Chińczyk patrzył dłużej na szczątki wojskowego, sądząc po ubraniach, jednak nie zauważył przy nim nic istotnego, poszedł dalej zostając z tyłu koło Macha.

Po chwili pojawiła się kolejna osoba, tym razem żywa. Kobieta. A jednak martwa, może jeszcze nie teraz. Ale jeszcze moment i dołączy do wojskowego. Mówiła coś w stylu "ona nadzieja ludzi" i zaraz po tym zmarła. Tuż obok znalazła się dziewczyna, młoda. Wydarzenia jak z filmu akcji. Apokalipsa, dzieje się coś niecodziennego, pojawia się osoba, która ma uratować świat, a później żyli długo i szczęśliwie. Zastanawiał się tylko, czy tym razem to ostatnie rzeczywiście się spełni.

W tedy dostali też informacje, że zbliżają się kanibale, dzieciaki. Jedne z ofiar tego posranego świata. Jeżeli nie mają zamiaru ich pozabijać, a Liao takiego zamiaru nie miał, nie widział w tym sensu, chyba że w ostateczności, musieli się stąd zwijać. Czasu na przeszukiwanie wraku w celu znalezienia cennych rzeczy nie mieli. Skierował się ku wyjściu, do dziewczyny nawet nie podszedł. Była przerażona, a jego twarda i zimna twarz z pewnością nie pomogła by w tej sytuacji. Szedł do swojego motocykla, przy którym już stał Nakpena. Indianin, z którym chińczyk znaleźli wspólny język. Prawowity mieszkaniec tego lądu i obcokrajowiec, w czasach zamierzchłych, zapewne obydwoje niechciani w okolicy. Mężczyzna czasami przychodził na treningi Shurena, sporadycznie uczestniczył w sesji z bronią i Liao musiał stwierdzić, że jak na swój wiek, bardzo nieźle sobie radzi.

- Liao, zabierzesz mnie? Przyszedłem tu pieszo – Indianin zwrócił się do trenera wushu.
- Oczywiście, miałem ci to zaproponować jak tylko zobaczyłem, że nie masz swojego motoru. Dobrze wiem, że też wolisz motocykle niż gnieżdżenie się w tej klatce - Wskazał ręką w stronę samochodu, po czym wsiadł na swój pojazd, odpalił go i odjechał w stronę "domu" z pasażerem przyczepionym do jego pleców.

Poszło szybko, nawet bardzo. Zanim Dove się obejrzała już mknęli popękanym asfaltem na miejsce kraksy, mijając zdewastowane budynki, zardzewiałe płoty i wszędobylską zieleń krok po kroku wydzierającą ludziom panowanie nad miastem. Było trochę jak w dziczy, choć tutaj drapieżniki i zwierzyna najczęściej przemieszczały się na dwóch nogach, a za ich broń nie robiły kły albo pazury, a noże, pałki czy pistolety. Trochę inna dzicz, trochę inny warunki, jednak zasada ta sama - przetrwać. Następną godzinę, do końca dnia, potem do rana i do kolejnego wieczora i tak w kółko. Póki starczyło sił, a pierś unosił chrapliwy oddech… ale zawsze mogło być gorzej.

Wystarczyło spojrzeć na wrak latającej maszyny do tej pory widzianej przez małego rudzielca jedynie jako wyblakłe zdjęcia w poszarpanych gazetach lub książkach. Bądź jako nieruchome truchło zakopane w piachu i żwirze, porośnięte rozpychającą się wszędzie zielenią teraz skoszoną prostym ponad dwustu metrowym pasem zakończonym stertą złomu do którego ciągnął czerwony Ford.

Poszło szybko, nawet bardzo. Evelyn ustaliła szyk i rozdała zadania zabierając młodszej siostrze bardziej odpowiednią na zamknięte, niewielkie przestrzenie broń. Jej samej wręczyła swój karabin, a ten Dove chętnie wzięła, odbezpieczając od razu i ustawiając na ogień pojedynczy. Wskoczyła na maskę pickupa aby zacząć pilnować… wydawało się spokojnie, póki ich nie zobaczyła.

Ciągnęli do miejsca katastrofy jak ćmy ciągnęło do ognia. Małe, wychudzone dziecięce sylwetki uzbrojone w co się dało. Niewielkie, żywe cienie mające trochę więcej inteligencji niż wypuszczone przez Alexę żywe trupy.
- Nadchodzą dzieciaki!! - Krzyknęła ostrzegawczo do swoich, czując z jednej strony niepokój, z drugiej podekscytowanie.

Wydawało się, że wychodzą z każdej dziury, zza każdego wraku czy sypiącego się zaułka, a rudzielec z karabinem nie mógł się pozbyć myśli że też mógł tak skończyć: jako jedno z wiecznie głodnych, niemających szans na normalność dzieci apokalipsy robiących wszystko aby przetrwać. Choćby miało to być jedzenie ludzkiego mięsa.
Kolejny gatunek padlinożerców, nieróżniący się wiele od zdziczałej sfory psów.
Pewnie Dove też by tak skończyła… gdyby nie Eve.

Obserwowała nadciągających małych kanibali, co parę chwil rzucając spojrzenie za plecy, gdzie pozostali wyciągali z wraku jakąś dziewczynkę. Jedni się zbliżali, drudzy pospiesznie zbierali. Stado małolatów nie miało szans z załogą Forda, Dove to wiedziała aż za dobrze i nie czuła niepokoju. Bardziej smutek. Szkoda jej było marnować naboje na tak niepotrzebny cel, ciężko teraz o amunicję. Na szczęście zanim tamci podeszli oni ruszyli z piskiem opon, a ich maszyna wyrwała do przodu, poganiana okrzykami Macha i pozostałych.
Potem walnęło aż zatrzęsło paką samochodu, zmuszając młodszą O’Haley do przypadnięcia do podłogi.
Ale fart!
Wolała nie wyobrażać sobie co by się stało gdyby zostali na miejscu. Ale nie zostali. Wracali wszyscy, dodatkowo z nadprogramową duszą. Nie było też widać kanibali.

W pewnej chwili dziewczyna wychyliła się do szoferki patrząc na kolesia który namówił ją i siostrę do dołączenia do Ludzi Marthy. Uśmiechnęła się do niego pogodnie.
- Oni są jak dzikie psy. Część pewnie oberwała, inni się rozlezą. Minie chwila zanim zbiorą się ponownie… zabraliście pamiątkę? - zakończyła nagle pytaniem wskazując na nową twarz.
Pyknął różowy balon.

Mach skinął. Trzasnęło gigantycznie, mieli farta, przeciwnie do tamtych.
- Taaa - odpowiedział uśmiechem. Jeszcze trochę krzywawym, ale powoli przychodził do siebie po wybuchu, który oszołomił niemal wszystkich. Mówił głośno, pewnie jego bębenki uszne jeszcze nie były OK na 100%. - Mały włos. Pewnie ci, co jakimś sposobem przetrwali, wezmą się za tych, co nie mieli takiego szczęścia, zaś ona - wskazał na ocalałą - nie wiem. Uratowała się podczas wypadku pomiędzy fotelami. Kobieta, ta wiesz na początku przy wejściu, która oberwała, wskazała właśnie na nią oraz na jakąś teczkę. Ona uratowana, teczkę mamy - wskazał na trzymane w ręku coś - ale ani wiem, co wewnątrz, ani kim ona jest? Strasznie boi się facetów. Prawie oszalała, kiedy Nakpena próbował się nią zająć. Evelyn później jakoś wyszło. Pewnie jakiś mężczyzna źle ją potraktował ... - rzekł tyle, ile sam miał pojęcia. - Pewnie teczkę obejrzy Thomas, może się jakoś na tym czymś pozna - rzucił sugestią. - Uf - mieliśmy kupę szczęścia - wyrwało mu się wreszcie, wielką kupę ...

Liao gnał swoim motocyklem z pasażerem na tylnym siedzeniu. Gdy doszło do wybuchu poczuł lekkie szarpnięcie koła, ale bez problemu utrzymał równowagę. W końcu nie pierwszy raz prowadził tego rodzaju pojazd. Za siebie nawet się nie odwrócił. Nie spojrzał nawet w lusterka. Nie widział sensu w oglądaniu tego co się tam wydarzyło. Lepiej było skupić się na trasie.

Odwiózł Nakpene do domu, a przynajmniej do tego, co teraz za ich dom robiło. Na podziękowanie za podwózkę Chińczyk, stwierdził że nie ma za co dziękować, że Indianin zrobiłby zapewne to samo w odwrotnej sytuacji. Zaproponował mu także, aby wpadł do niego w wolnej chwili na herbatę.

Sam Liao skierował się do swojego lokum. Różniło się mocno od tego, w czym mieszkał przed zamachem sztucznej inteligencji na ludzkość. Jego wcześniejsza łazienka, nie wspominając o pokoju i całym domu, była większa niż obecne całe pomieszczenie, w którym siedział. Swój własny kąt wygospodarował bardzo blisko biblioteki, aby mieć do niej szybki dostęp. Lubił czytać i wiele wolnych chwil spędzał właśnie na czytaniu. Był to jeden z momentów, kiedy był zadowolony z faktu, że rodzice kazali mu się uczyć języka angielskiego. Bez tego z pewnością miałby spore problemy, aby cieszyć się literaturą w obecnej sytuacji, a bogata biblioteka, którą sam wzbogacił o wiele tytułów, dostarczała mu sporo emocji.

Lokalizacja miała też tę zaletę, że znajdowała się blisko kawałka zieleni. Niezbyt dużego, ale dla niego w sam raz. W tym miejscu, nie przeszkadzając innym mógł prowadzić swoje indywidualne treningi. Raz gołymi pięściami, drugim razem swoją szablą, a jeszcze innym przy pomocy łuku. Na treningi także poświęcał sporo czasu. Nie chciał wyjść z wprawy, bo nie oszukiwał się, że na nauce innych, zbytnio się nie podszkoli, ale przede wszystkim, dlatego że intensywny trening go odprężał. Większość miała na odwrót. Duży wysiłek fizyczny sprawiał, że osoby były zmęczone, ospale, obolał. W jego przypadku przypadku działało to jak lekarstwo na umysł i ciało.

Tak też właśnie zrobił, gdy znalazł się u siebie. Godzinny trening, później umył się na tyle, ile pozwalały warunki i ilości wody, które mieli. Zjadł porcję ryżu, a następnie czytając w łóżku najnowszy łup z ostatniej wyprawy [i]Blood of Elves[i], już trzecią część wiedźmińskiej historii, odpłynął i zasnął.

Gdy się zbudził, a w zasadzie ktoś go zbudził, dowiedział się, że ma udać się do Marthy i tak też zrobił. Gdy znalazł się na miejscu, zwrócił uwagę, że wezwano te same osoby, które były przy katastrofie, no może poza Lavernem i jego psem.

To co usłyszeli było dokładnie tym, o czym myślał wcześniej. Jak w filmach akcji, gdzie krew odgrywa ważną rolę. Jestem Legendą, Więzień labiryntu, World War Z. Podobnie było tutaj. Dziewczynka, której krew uzdrawia zombie. No nie do końca, ale zawsze coś. A słowa Marthy i wizja, że oni, te uzdrowione zombie, mogą pomóc w walce z Alexą… to wywołało w nim nowe pokłady nadziei. Była szansa na wyrównanie rachunków sprzed lat i nie zamierzał przegapić takiej niespotykanej okazji.


Mapa, dokumenty, fiołki, New Mexico. Shuren spojrzał częściowo na dokumenty, obadał delikatnie jedną z fiołek, a następnie wyszukał miejsca na mapie. Daleko… i niebezpiecznie. Zdecydowanie niebezpiecznie. Trzeba będzie się przygotować. Pytanie, czy pojedziemy. Jutro. Rano. "[i]Oczywiście[i]" - pomyślał od razu Liao, a Nakpena wyjął mu słowa z gardła. "Pojedziemy". Chińczyk potwierdził, po czym ponownie patrzał na mapę, gdy inni znaleźli inny punkt obserwacji. On mając taką szansę wolał przemyśleć możliwości.

- "Błogosławieni" - Przerwał w końcu rozczulanie się innych - I Texas, Ku Klux Klan. Sama Alexa i jej roboty. Hordy zombie. To wszystko będzie nas czekać po drodze. To są niebezpieczne tereny. Samo paliwo i jedzenie to może być mało - Spojrzał po możliwych towarzyszach przyszłej podróży. On sam nie używał broni, ale oni zdecydowanie tak.
- Przydałaby się amunicja i to sporo. Ja też bym chętnie skorzystał z zapasów i wytworzył strzały, może dobrał jakieś noże. O ile cokolwiek z tego jest w magazynach - Dodał. Nie miał pojęcia co mają w magazynach. To co miał było zebrane lub stworzone przez niego. Z magazynu bojowego nie korzystał, a znalezienie amunicji na wyprawach graniczyło z cudem, a musieli zostawić też sobie coś do obrony. Jedna Martha sama stwierdziła: "To jest ważniejsze od nas wszystkich, od każdego z nas, od tego miejsca, od wszystkiego…" Musi więc zrozumieć.

Czasami w trudnych sytuacjach, można pomylić współczucie z miłością. Albo normalność ze słabością. Podczas gdy ludzie Rady wycierali oczy i nosy ze wzruszenia, Evelyn stała sztywno za krzesłem na którym siedziała jej siostra, opierając dłonie o jej ramiona.
Czekała na to wezwanie, spędzając wcześniej wyznaczone im wolne na spłacenie długu Craigowi w ich niewielkim gnieździe pośrodku lin i sypiącego się gruzu, a później kręceniem po osadzie i przy jej murach aby upewnić się, że podczas zamieszania nikt niepowołany nie wdarł się do ich domu… ale to było parę godzin temu.
Teraz czekało ich całkiem sporo do przyswojenia.

Początkowe informacje naprawdę ją chyba zaskoczyły, bo obie blond brwi podjechały jej do góry, a oko skakało od Marthy do uratowanego niedawno dzieciaka, który jak się okazało, mógł pomóc rozwiązać jeden z ich aktualnych problemów.
Eliminacja choćby jednego zagrożenia już ułatwiała ocalonym życie, a gdy jeszcze dawnego wroga mogło przeciągnąć się na swoją stronę… nie na darmo mówiono niegdyś, że wróg mojego wroga jest moim przyjacielem, czy jakoś tak.

Dalej jednak nie robiło się lepiej, szczególnie gdy doszło więcej informacji o dziwnej dziewczynce. Upośledzona zarówno fizycznie jak i umysłowo dziesięciolatka. Cholerny gówniak którego będą musieli pilnować jak oka w głowie i nie dać plamy, bo to szansa jedna na milion… aby coś zmienić na lepsze w ich popapranym świecie.

Już sama trasa przez parę stanów była wyzwaniem. Ponad dwa tysiące kilometrów poprzez ogarnięty wojną i szaleństwem, zdewastowany kraj gdzie na każdym kroku czyha niebezpieczeństwo nagłej, paskudnej śmierci czy to ze strony innych ludzi, czy to maszynek Aleksy, czy zombiaków, czy zmutowanej fauny, promieniowania, kwaśnych deszczy, beztlenowych niecek i całego tego syfu który stał się obecną wersją amerykańskiego snu.
Oni dodatkowo mieli niezwykle cenną przesyłkę hodowaną w pieprzonym labie więc bez obycia w ich świecie. Taką która będzie się bać, panikować, uciekać, płakać robić cyrk. Mogła być kluczowym dla ludzkości elementem, lecz dla starszej z sióstr O’Haley i tak pozostawała najwyżej na drugim miejscu hierarchii. Poza tym nie zakładała pójścia na śmierć, skoro ich celem było dostarczenie paczki żywej. Jej celem było utrzymać resztę przy życiu, zapewnić bezpieczeństwo... bo wiedziała że musi jechać, a jak ona to i Dove.

Początkowe zaskoczenie szybko minęło, a wysoka blondynka zaczęła słuchać uważnie gwaru wokoło, obserwując mapę i w myśląc nad trasą. Zaczynali z Chicago, powinni kierować się na St. Louis aby w jego okolicach przeprawić się jeśli nie którymś z mostów które pozostały, to skorzystać ze zurbanizowanych brzegów które łatwiej przejechać niż zarośnięte trzciną bagna, a Missisipi była bardzo kapryśną rzeką.

- Nie pchamy się na ziemię KKK, nie z nimi - wskazała na Indianina i Azjatę, przeskakując wzrokiem nad terenami południa, zajmowanymi aktualnie przez lubujących białe, szpiczaste kaptury jegomości… zajebiście po prostu.
- Joplin, Enid, Amarillo. Tak na pierwszy rzut oka. Po drodze i tak będziemy nadrabiać trasy, szukać przejezdnych fragmentów dawnych autostrad. Zacznijmy od dostania się do St. Louis, dalej zobaczymy co tym razem stanie nam na drodze. Jedzenie jest… ile? Paliwo to samo. Czym dokładnie dysponujemy? Ze dwie zapasowe opony, dodatkowy szpej dla mechanika, płyn hamulcowy i do chłodnicy. Palnik acetylenowy z małą butlą jeśli jeszcze coś takiego mamy. Zapasy medyczne, dodatkowa amunicja, graty dla dzieciaka. - wymieniła krótką listę, dla siebie zostawiając że linę i pasy zorganizują z Dove we własnym zakresie.