Michau:
Budzisz sie choć ciągle strasznie szumi ci w głowie. Nie wiesz gdzie jesteś a i samo myślenie sprawia ci znaczne trudności. wiec leżysz i czekasz aż trochę ci przejdzie.

Marek:
Zbliżając sie do krzaków ogarniało cię coraz większe przerażenie. Nie wiedziałeś co tam jest ale było coraz bliżej. Może to głupota iść tak w nieznane. co jakiś czas oglądałeś sie za siebie. gdy dotarłeś przed krzaki i odgarnąłeś je nieco ręką zobaczyłeś dwóch ludzi. Jeden miał coś z nogą i był wspierany przez drugiego. Wyglądali jak by przed czymś uciekali.

Kruk i Cichy:
Po udanej operacji poczuliście ogromna ulgę i samozadowolenie. Nie wiedzieliście jednak czemu coś wam tu nie pasowało, nie widzieliście czemu on jest w tak opłakanym stanie. Nigdy nie widzieliście podobnych ran.

Kruk sam nie wiedział gdzie jest.

*To sen. Zapewne znowu śnię*

Znajdował się pośród ruin jakiegoś dużego domu a wokół niego leżały dziesiątki zwęglonych ciał. A wśród nich kilka małych dziewczynek. Jedna jakby wpatrywała się w niego i wskazywała na niego palcem jakby chcąc powiedzieć: *To twoja wina* Kruk złapał się za głowę.

*Nie to się nie dzieje naprawdę!!! NIE!!*

Zaczął biec na oślep przebijając się przez stosy trupów. Chciał uciec jak najdalej. Nagle zatrzymał się. Przed nim stał rudy bandyta z jego własnym karabinem myśliwskim wymierzonym w jego twarz. *Wróciłeś* - rzekł bandyta po czym rozległ się huk wystrzału.

Kruk zbudził się cały zlany zimnym potem. Niespodziewana myśl przemkła mu przez głowę. Zerwał się i pobiegł z powrotem do rannego. Widząc jednak, że ten śpi ochłonął.

*Może on wie? Niech się tylko obudzi...*