Spis Stron RPG Regulamin Wieści POMOC Kalendarz
Wróć   lastinn > RPG - play by forum > Sesje RPG - Science-Fiction > Archiwum sesji z działu Science-Fiction
Zarejestruj się Użytkownicy


 
 
Narzędzia wątku Wygląd
Stary 07-03-2013, 22:58   #1
Konto usunięte
 
Mira's Avatar
 
Reputacja: 1 Mira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputację
Programiści dusz

P R O L O G

IVY - ulubienica maszyn


<muzyczka>

Terenowe ścigacze pędziły przed siebie, unosząc tumany kurz. Trzy połyskujące w słońcu metalowe obiekty już dawno opuściły wyznaczoną przez beton drogę. Tu, na skalistym pustkowiu, które wciąż ustrzegło się wpływu cywilizacji, jeźdźcy futurystycznych wierzchowców mogli pokazać na co naprawdę ich stać.

Dzień był upalny, a ziemia gorąca. Para, unosząca się sponad niej, zniekształcała linie horyzontu. Ścigacze mknęły jednak dalej, warkotem silników wodorowych mącąc popołudniową sjestę krajobrazu.

Jeszcze jedna serpentyna i zatrzymali się na szczycie wzniesienia. Roztaczający się wokół widok zapierał dech w piersiach, jednak nie dla kontemplacji natury trójka nastolatków zawitała w te okolice.


- Skarpa śmierci. - rzekła z satysfakcją czarnowłosa ślicznotka, z ulgą zdejmując kask ochronny. Jej czarne włosy połyskiwały w promieniach popołudniowego słońca.

- A ja byłam na niej pierwsza! - dodała, widząc, że pozostała dwójka już do niej dołączyła. Jej chłopak Zack o skórze tak ciemnej, że przywodził na myśl gorzką czekoladę, oraz przyjaciółka, wielbicielka wszczepów cybernetycznych - Io.

- Jak zwykle. - westchnął ciężko Zack, rozmasowując obolałe po jeździe plecy.

Io, która sięgała mu ledwo do piersi, przykucnęła na kolanie i teatralnym gestem oddała hołd czarnowłosej.

- Cześć ci! Żadne z nas nigdy nie będzie mogło się z tobą równać Ivy. Tyś jest tą, którą kochają maszyny.

To prawda, odkąd Ivy sięgała pamięcią, maszyneria i elektronika jej służyły. Nic nigdy nie psuło się w jej rękach, za to już jako dziecko potrafiła wskazać dorosłym, co się zepsuło w danym podzespole. Ona jedyna też czerpała pełnię korzyści z kontaktów z AI, tak jakby komputer był wobec niej bardziej życzliwy. Maszyny kochały Ivy, a ona nigdy nie czuła się samotna w ich towarzystwie. Teraz też podświadomie pogładziła ciepły metal obudowy ścigacza.

- Co teraz? - Zack wydawał się znudzony.
- Teraz skaczemy. - odparła lekkim tonem Ivy.
- Ja się serio pytam.
- A ja serio odpowiadam. Skaczemy. Sprawdzałam testy techniczne naszych ścigusów. Każdy powinien dać radę.

Io spojrzała ponad krawędzią, po czym cofnęła się gwałtownie.
- Tu jest jakieś 40 metrów, podrzutku!

Ivy drgnęła. Wiedziała jak ją przezywają za plecami w gimbazie. Wiedziała też dlaczego. Została porzucona pod drzwiami świątyni. Nagie, otoczone jedynie osłoną bakteriologiczną niemowlę było pozbawione czipa, numerów ewidencyjnych, niemożliwe do namierzenia w rejestrach urodzeń. Dziwne, niemal niewykonalne w Ameryce. A jednak jakaś kobieta zadała sobie dość trudu by ukryć ciążę (czyli ominąć wszystkie bramki badan profilaktycznych w mieście) i urodzić gdzieś potajemnie po to tylko, by wyrzucić własne dziecko. Kiedyś Ivy płakała z tego powodu. Jednak nowi rodzice byli mądrymi ludźmi i nauczyli ją czerpać siłę z własnej słabości. Teraz więc tylko zmarszczyła lekko brwi, ale nie zareagowała na prowokację Io.

- Damy radę. - powiedziała z uporem.
- Może damy, ale ja Ci mówię, że nie uważam tego za rozsądne i nie chcę. - Zack naprężył się, gotów na starcie ze swoją kłopotliwą wybranką.
- A ja się po prostu boję. - poparła go Io.

Ivy popatrzyła to na jedno, to na drugie, po czym wzruszyła ramionami i założyła z powrotem na głowę kask.

- Jak chcecie. - skwitowała, uruchomiając silnik. Głębokie mruczenie maszyny tylko dodało jej pewności siebie.


- Chyba nie zamierzasz… - ze zdziwienia Io omal proktowizor nie wypadł z oka.
- Po to tu przyjechałam. - odpowiedziała ulubienica maszyn, dostosowując krój opony do lądowania na twardym, skalistym podłożu.

- Ivy, nie pozwalam ci!

Wzrok, jakim obrzuciła Zacka był tak zimny, że chłopak skapitulował. To mógł być koniec ich 3-tygodniowego związku.

Podrasowała silnik. Raz. Drugi. Zwolniła hamulec i ufnie przylgnęła do grzbietu maszyny, która ruszyła prosto w przepaść.

- Nieeeeeeeeeeeeeeeeee! - krzyk Io oddalał się coraz bardziej.

Tak właśnie było z ludźmi - przychodzili i odchodzili. Tylko maszyny pozostawały wiernymi kompanami.

Lądowanie nie należało do miękkich, jednak udało jej się nie przewrócić ścigacza. Dała radę! Podskoczyła kilka razy radośnie na tylnej oponie, po czym spojrzała triumfalnie do góry.

- WARIAAATKAAA! - usłyszała męski głos


Ponieważ przyjaciele wydawali się mimo przykładu nie mieć ochoty skakać, Ivy wysłała obojgu informacje, gdzie się spotkają na peryferiach miasta. Teraz bowiem, gdy znalazła się w kotlinie, miała przed sobą kilkudziesięciokilometrową, samotną przeprawę kanionem do miejsca, gdzie skrzyżuje się on z jakąś drogą.

Po potwierdzeniu miejsca spotkania, pomachała wesoło i ruszyła przed siebie. Teraz, gdy nie musiała myśleć o towarzyszach, mogła rozwinąć jeszcze większą prędkość. Jej ścigacz tylko zawył radośnie, gdy dodała gazu. Rozumieli się bez słów.

Była już w połowie drogi, kiedy usłyszała dziwne brzęczenie. Spojrzała odruchowo na wyświetlacz, jednak ten zawiesił się kilka minut temu. To samo z innymi urządzeniami nawigacyjnymi.

Zafrasowana tym stanem, Ivy straciła czujność. Wysoka prędkość i jedna nierówność terenu wystarczyły, by na moment straciła panowanie i… przekoziołkowała.
Na szczęście bariery ochronne wciąż działały i tylko dzięki nim, ciężar maszyny, który spadłby normalnie na dziewczynę, nie zrobił jej krzywdy. To była pierwsza prawdziwa wywrotka Ivy. Zdezorientowana i nieco poturbowana siedziała teraz na pylistym podłożu, a jej ścigacz tkwił wbity całym przednim kołem w ścianę kamiennego wzniesienia. Nie miała co marzyć o tym, że wyciągnie go stamtąd własnymi siłami.

Dziwne brzęczenie narastało. Nagle zrobiło się ciemno. Dziewczyna podniosła głowę, szukając słonecznego blasku i zobaczyła ogromne kształty mknące w zwartym szyku po niebie.

- Titans…

Widziała zdjęcia elitarnej armii robotów, ale wszystko, co ich dotyczyło, było objęte tajemnicą Unii, dlatego wielu podejrzewało, że te fotografie to fotomontaż, a armia tak naprawdę nie istnieje. Jednak teraz… teraz Ivy widziała na własne oczy dziesiątki, a może i setki mechów, szybujących w przestworzach. Dokąd leciały? I czy to one zakłóciły urządzenia nawigacyjne?

Gdy roboty odleciały w kierunku miasta, Ivy postanowiła zmierzyć się z maszyną, która po raz pierwszy ją zdradziła. To było doprawdy niezwykłe uczucie - bezsilność. Kiedy Ivy wiedziała już, że nic nie zdziała, znów spróbowała skorzystać z urządzeń nawigacyjnych. Nie działało nic - nawet jej prywatny komputer, zamontowany w pasku kombinezonu, odmówił współpracy, wyświetlając napis „Error 46”.

Była sama na środku wielkiego "nigdzie". Cóż mogła robić? Odwróciła się wreszcie od ścigacza, po czym serce znów jej zamarło. Tam, gdzie odleciały roboty i gdzie znajdowało się jej rodzime miasto unosiła się teraz krwawa łuna pożaru.

22 kilometry - tyle Ivy musiała przejść pieszo, a gdy dotarła pod wieczór do pierwszych podmiejskich obszarów, okazało się, że nie tylko nie ma tutaj przyjaciół, którzy by na nią czekali. Nie było nic. Całe miasto zrównano z ziemią.


Tego dnia maszyny zdradziły nie tylko swoją ulubienicę, lecz ludzkość w ogóle.
 
__________________
Konto zawieszone.

Ostatnio edytowane przez Mira : 08-03-2013 o 00:31.
Mira jest offline  
Stary 11-03-2013, 01:46   #2
 
behemot's Avatar
 
Reputacja: 1 behemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwu


Apokalipsa to nie koniec świata

Your mind is software. Program it.

Your body is a shell. Change it.

Death is a disease. Cure it.

Extinction is approaching. Fight it



Ponad piaskami Sahary wyrastały kopuły stacji badawczej jak dwa cycki z oceanu, o które obijały się fale wydm. Gdzieś wysoko ponad pustynią przelatywał ciężki bombowiec taktyczny. Z luków maszyny wypuszczono dwie kapsuły, które ciągnąc za sobą ogon rozgrzanego powietrza spadały na stację. By przed samym lądem przyhamować silnikami i osiąść na rozgrzanym piasku.

Kapsuły rozwarły się z sykiem, z wnętrza wyłoniła się dwójka agentów - mężczyzna i kobieta. Obydwoje wyglądali jak wyjęci z najnowszych katalogów producentów cybersprzętu i modeli skorup. Idealne proporcję, muskularne, choć nadal męskie lub kobiece, wręcz seksowne. Ale pod syntetyczną skórą kryła się broń groźniejsza niż drużyna konwencjonalnych żołnierzy.

Sforsowali śluzę prowadzącą do wnętrza stacji. W środku planował skrajnie odmienny klimat, tropikalny. Powitały ich maszyny, zwykłe drony z licznym zestawem ramion zakończonych narzędziami ogrodniczymi. Kierowała nimi ciemnoskóra kobieta w organicznym ciele, ciało było jeszcze naturalne, a czas nie obszedł się z nim łagodnie.

- Kim jesteście. Czego chcecie? Znajdujecie się na terenie chronionym przez Ligę Arabską! - wykrzycała gniewnie, jak na dzieciaki, które ukradły jabłka z sadu.
- Pani profesor Naomi Balboa jak sądze? - przemówił mężczyzna, miał niski, radiowy głos. Dostrojony by tworzyć aurę pewności siebie i profesjonalizmu.

- Reprezentujemy korporację Ecologone. Przybyliśmy by uratować panię od zagłady. - wyjaśnił, starsza kobieta zbladła.
- Jeśli myślicie, że gdziekolwiek z wami pójdę... pracuję dla Ligi Arabskiej, dla ludzi a nie dla korporacji!
- Jeśli to coś zmieni, to Liga Arabska przestała już istnieć. Jeśli to poprawi pani samopoczucie to zachód również. Nie ma żadnych państw, dla których można czuć sentyment. Jeśli chcesz czuć lojalność, to jedyne co pozostało to ludzkość, a Ecogene da pani zasoby by kontynuować pracę.
- monolog mężczyzny został przerwany przez strzał paralizatora oddany przez drugiego cyborga.

Zanim ciało profesor upadło na ziemię została już pochwycona przez mężczyzna na pełnym przyspieszeniu. Jego dłoń przemorfowała w ostrzę i metodycznym ruchem zaczął odcinać głowę. Agentka podeszła z przygotowanym słojem wypełniona bioaktywną cieczą. W ciągu pół minuty od wystrzału głowa profesor wisiałą już bezpiecznie w słoju patrząc na nich wzrokiem pełnym nienawiści.
- To nie było konieczne, jej profil i zachowanie wskazywały, że zgodzi się z własnej woli. Jej świadoma decyzja ułatwiła by zadanie HR. Co się z tobą kurwa dzieje, masz przestarzałe oprogramowanie czy co? - w jego głosie brzmiała wymierzona złość. Ale kobieta się tym nie przejęła.
- Wkurzała mnie, nie wiem jak ty, ale ja chce skończyć robotę zanim termity do nas dojdą. A cwaniaki z HRu sobie poradzą. Choć raz mogę wysilić półdupki. - przypięła słój do pasa, tak że głowa pani profesor co jakiś czas całowała jej lateksowe spodnie opięte na kształtnych pośladkach.

Zaczęła wspinać się po drabinie na szczyt kopuły. Musieli rozstawić antenę, by nadać sygnał dla kolejnej fazy. Gdy kobieta składa antenę, mężczyzna skoncentrował soczewki na linii horyzontu.
- Coś ciekawego?
- Sama możesz sprawdzić.
- Mam przestarzałe oprogramowania.
- odgryzła się. Mężczyzna przez chwilę zastygł gdy ona dokończyła przekaz do bazy. A potem w jej głowie pojawiły się obrazy:

Rozedrgane powietrze, żółte piaski i kopce. Metaliczno-kamienne kopce wyrastające z piasku, na nich krabowate roboty pracujące i budujące. Szkliste tafle paneli słonecznych układane na solarnej plantacji.

-Ej no, o dostęp zapytać nie łaska?
- Jesteś tak łatwa, że szkoda czasu. Za dużo uwagi poświęcasz na stylizacje hardware, że zapominasz o sofcie.
- Styl... to też może być broń. Poza tym lubię silikonową powłokę i dodatkowy zestaw sensorów na ciele.
- rozciągnęła się na metalowej instalacji prężąc walory swojej cielesnej powłoki. - Wiesz o czym myślę?
- Tak. Nie trzeba trojana by się tego domyśleć. Zgadzam się, brak dostępu do MESHu, brak możliwości spowolnienia postępu termitów, czas do przejścia fali około 5 godzin, brak konieczności oszczędzania zasobów, zdani na łaskę awionetki, brak szans na stawienie oporu przeciw fali maszyn. Optymalna strategia: czekać, redukcja stresu. - zsunęli się pod drabinie.

Gdy byli na dole mężczyzna ocenił pomieszczenie. Centrum sfery pod kopułą zajmowała fontanna imitująca wodospad, ponad nią na chropowatych słupach zbierała się wilgoć by domknąć cyrkulację wilgoci. Odwrócił się do kobiety i gwałtownie przyciągnął ją do siebie wpijając się w jej usta. - Otwórz kanał, chce poczuć ile warte są twoje sensory. - sam też odblokował część swoich. Metaliczna dłoń rozsunęła boczny suwak skafandra kobiety. Czuł poprzez jej skórę, że płynny metal jego dłoni jest nadal zimny, kojący w tym gorącym klimacie. Tymczasem jej dłoń mocowała się z klamrami płaszcza.
- Zawsze zastanawiałam się czy wy z grup szturmowych macie metalowe penisy. - dłoń sięgnęła głębiej i na twarzy pojawił się uśmiech - Cieszę się, że to tylko paskudna plotka. - wyszeptała.
- Żołnierze korpusu mają jaja ze stali! - odpowiedział z figlarną dumą, nie przestając zrywać kolejnej części jej odzienia.
- Nie uznali, że to zbyteczny detal. - uniósł ją na rękach i zaniósł do sadzawki. Zapadli się w wodę przez chwilę kotłując się pod wodą w miłosnym uścisku. Całując, splatając, wodząc dłońmi po powierzchni ciał. Jego język krążył po aureolach jej piersi, zaś na drugim kanale przesyłał.

Kod:
Tożsamość, również płciowa jest istotna dla sprawności komandosów. Odpowiednie wyposażenie dodaje im pewności siebie na polu walki. Również stosunek seksualny redukuje stres równie dobrze co standardowa terapia z programem terapeutycznym.
- Jest też o wiele ciekawsze - wyłonili się z wody, obrócił nią tak, że stała przodem do słupa na którym opierał się wodospad. Słup był ozdobiony totemem kobiety o pełnych kształtach i fallicznymi symbolami. Zimna woda spływała na nich chłoszcząć po plecach jak krople deszczu. Poprowadził jej dłonia w objęcia totemu, a sam stanął z tyłu. Wszedł w nią od tyłu całą długością, szybko i gwałtownie. Jego dłonie przesunęły się po ramionach by zacisnąć się na piersiach drażniąc sutki w rytm penetracji. Całował ją po karku a na drugim kanale nadawał:

Kod:
Pozwól, że pokaże ci siłę software. Zamknij oczy i daj mi dostęp.
- Zawsze jestem głodna nowych doświadczeń. Bierz moje ciało i zmysły brutalu. - woda wokół ich ud otworzyła się zalewając ich, ciemniejąc, pochłaniając scenerie eksperymentalnej stacji na środku pustyni, rozbijając ją w pustkę kosmicznej przestrzeni wypełnionej światłami tysiąca gwiazd i ciał niebieskich. A najbliższe z nich... należały do nich. Ich złączone ciała, powielone, zwielokrotnione jak w kalejdoskopie, a każde w innej pozycji badając wszystkie annały seksu. A z każdego ciała jak w sieci przepływały bodźce, pulsując jak jeden organizm w rytm bicia serca. Doznania zalewały ich połączone świadomości, a potem kopie zaczęły dochodzić, przesyłając orgazm za orgazmem do ośrodków centralnych, by tam jak wahadło newtona odbijał się dalej pomiędzy ich połączonymi zmysłami.

Ta chwila zapomnienia skończyła się nagle jak się zaczęła. Nadajnik na dachu kapsuły odebrał sygnał od zbliżającej się awionetki. Zniknął wszechświat, zatrzasnęli porty. Chwycili oburzoną głowę naomi, która zmuszona była podziwiać ich igraszki. Nie tracąć czasu na ubranie wybiegli na dach kapsuły gdzie znajdowało się techniczne lądowisko, na którym właśnie siadała zautomatyzowana dwuosobowa awionetka.

- Witam na Saharze! - zaskrzeczały głośniki maszyny, ton głosu był radosny z jamajskim akcentem. - Wita państwa kapitan Mobby-Beta i życzy przyjemnego kursu. To zaszczyt gościć panią profesor Naomi Balboa na pokładzie. - Soczewki kamer zogniskowały się na najemnikach. - Mantis, Sveinn? Co wyście z ciuchami zrobili, a rozumiem stracone na froncie walki o mniej gówniane jutro. Wsiadajcie, zanim tostery stwierdzą, że chcą rozebrać was bardziej jako źródło wywiadu. - zawiesili słój w kabinie i zajęli miejsce na siedzeniach. Maszyna sama podniosła się. Gdy już się wznieśli spojrzeli po sobie znacząco i położyli oparcia foteli. Mężczyzna zwany Sveinem wysłał swoją reprezentację do ducha maszyny.

Kod:
- Cieszę się, że ciebie wysłali. Pierwsza powłoka w porządku? 
- Ehh, szkoda gadać. Byłem w Szanghaju w czasie deszczu głowic. Alfa i kopia zapasowa poszły się jebać. Miałem jeszcze kopię na Metropolis na czarną godzinę, ale ją zmiótł krach giełdy, szum informacyjny, gdzie każdy tylko starał się wyrwać dla siebie część baz danych. I tak zostały moje bety wiozące ludzi z ginących światów. 
- Przykro mi to słyszeć. 
- Mogło być gorzej, miliony nie mają nawet tego. 
- Są sposoby, rekonstrukcje osobowości. 
- A kto ma na to czas? Żyjemy w czasach pieprzonej Apokalipsy. 
- Apokalipsa to nie koniec świata. 
- Dla wielu tak. 
- Dla wielu nie. Przez wieki każdy dzień był dla kogoś końcem świata. 
- Jeśli nie zauważyłeś to kiepski czas dla poetów, z czym ja w ogóle rozmawiam. 
- Svein Torstein Null. 
- Łżesz. Null nie nadaje się do akcji, null do niczego się nie nadaje. Nawet Ecogene by na to nie poszło. 
- Od jakiegoś czasu jestem freelancerem. Dla korporacji tylko pracuje. 
- Jak my wszyscy. 
- I tego się trzymaj. To zawsze była część ciebie. Nigdy nie byłeś typem korpa, za bardzo cieszyłeś się życiem i tym co ma do zaoferowania. Powinieneś całe dnie serfować nad wielką rafą robiąc tylko przerwy na jedzenie i seks. 
- Chcesz powiedzieć, że jestebyłem zajebisty? 
- Tak. 
- To kurewsko szkoda, że wielka rafa zginęła po wycieku w Chemsphere. 
- Jeszcze znajdziesz miejsce do żeglowania. 
- Minęły 24 godziny od początku kataklizmu a ty już zostałeś exodytą. 
- Ideologie nigdy nie pasowały do mojego profilu. 
- A do mojego?
- Czy rastafaranizm i neokomuny się liczą? 
- Mogło być gorzej. - Masz jakieś teorie co tak właściwie się stało. 
- Polityka to nie moja działka. 
- Pies ma słuchać i wykonywać rozkazy. 
- Pies wybiera pana. 
- A robisz sztuczki? Jakbym mógł to bym cię wynajął. Nie bądź taki, Exmedia nadaje o buncie maszyn. 
- To jedna z opcji. 
- Sami się o to prosili. Przez lata topili miliardy w broń ostateczną, broń zdolną przystosować się do zmiennych warunków. Fire and forget. Nikt jednak nie przewidział, że sam może być jej celem. A wygląda na to, że celem jest cała ludzkość. 
- Nie cała. Kolonie pozaziemskie są nieruszone. 
- Sugerujesz, że to koloniści. 
- Ja nic nie sugeruje, to tylko fakty. 
- To kto, tak same? 
- TITANs zostały stworzone by służyć. Nie wiem jak się wydostały poza poligony. Kto pierwszy rzucił kamień. Kto najbardziej zyska na kataklizmie?
- Na pewno nie zwykli ludzie, a z grubych ryb, każdy może kto szczęście pomoże. Bo to zupełnie nowe rozdanie. Chwila jak ty ze mną rozmawiasz to kto chędoży Mantis?
- Oczywiście, że ja. Taka okazja może się nie powtórzyć w tym życiu. 
- Wspomnienie tej chwili pozostanie w mojej pamięci HD. 
- Chwila raz na tysiąc lat.
Awionetka wykręciła tryumfalną beczkę. Na jej pokładzie agenci Svein i Mantis pieprzyli się jakby jutro miało nie istnieć. A pod nimi płoneła Sahara stopniowo pożera przez instalacje zbuntanych maszyn.

 
__________________
Efekt masy sam się nie zrobi, per aspera ad astra

Ostatnio edytowane przez behemot : 11-03-2013 o 02:12.
behemot jest offline  
Stary 11-03-2013, 20:06   #3
Konto usunięte
 
Mira's Avatar
 
Reputacja: 1 Mira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputację
15 lat później...


New Vegas - Wolne miasto - wolne tylko z nazwy.


Zamieszkana przez cyborgi metropolia, podobnie jak reszta świata, rządzona była przez maszyny. To komputery były teraz gatunkiem panującym na Ziemi. W dawnym królestwie hazardu urządzono mekkę dla tych, którzy konspirowali, zdradzali i porzucali lojalność wobec rasy, z której pochodzili.

Wokół miasta rozciągała się pustynia - sroga, dzika, gorąca - jak za czasów ludzkiej dominacji. Natura nie zna wszak pana. To jedno się nie zmieniło.

Na tym niegościnnym obszarze, którego żaden właściciel ziemski nie chciałby nawet za darmo, powstało kolejne siedlisko społecznego mrowia. O ile jednak Los Angeles zasługiwało na miano metropolii, to była najwyżej wioska - wioska wygnańców.

11 Bastion Obrony Ludzkości - ta szumna nazwa nijak nie pasowała do zakopanych kilkanaście metrów pod ziemią, dawnych laboratoriów prywatnych, których na szczęście nigdy nie zaznaczono w spisach obiektów armii USA. Na szczęście, ponieważ wszystko, co wiązało się z dawnymi siłami zbrojnymi jakiegokolwiek państwa, zostało zniszczone lub przystosowane do potrzeb nowego świata maszyn.

Sierżant Rocco siedział na metalowym krześle w sali przesłuchań. Przedstawiał sobą obraz nędzy i rozpaczy - potłuczony, osmolony, z jednym okiem spuchniętym tak, że ledwo na nie widział. Kiedy jednak drzwi do pomieszczenia rozsunęły się, wstał gwałtownie i zasalutował.

- Pani kapitan!
- Spocznijcie.


Ivy zamknęła za sobą drzwi i dopiero wtedy popatrzyła na sierżanta.

Miała teraz 30 lat, obcięła swoje piękne włosy, ograniczając się do krótkiej, praktycznej fryzury. Choć w starym świecie nie nazwano by ją już pewnie ślicznotką z uwagi na podkrążone oczy oraz trochę za wąskie i zbyt mocno zaciśnięte wargi, to w nowym świecie, gdzie kobiety stanowiły jedynie 30% populacji była prawdziwym zjawiskiem. Niestety, zarówno Rocco jak i jego koledzy z kantyny wiedzieli, że na ten skarb wolno tylko patrzeć. Od śmierci Johna "Rybaka" 6 lat temu, pani kapitan była zimna jak głaz. Kobieta nie wdawała się w żadne romanse, skupiając wyłącznie na powierzonych misjach, a ci, którzy próbowali ją poderwać - marnie kończyli.
Rocco odwrócił dyskretnie wzrok, gdy ubrana w czarny mundur kobieta, stanęła przed nim. Jeśli mogła, zawsze ubierała się na czarno - na znak żałoby po utraconym świecie.

- 7 zabitych, 2 rannych, w tym wy sierżancie. - odezwała się wreszcie, jej głos mimo że naznaczony wojskową surowością, był miły dla ucha - Co macie na swoje usprawiedliwienie, sierżancie?
- No… misja wykonana, więc cel…

<plask!>
Potężny plaskacz wymierzony w policzek zapiekł twarz i dumę żołnierza. Skrzywił się, jednak pokornie spuścił wzrok. Ivy pochyliła się nad mężczyzna, a jej zimne, lodowo-niebieskie tęczówki zdawały się przewiercać jego duszę.

- Misja to cel drużyny, twoim celem, idioto, jako dowódcy, jest wyruszenie i powrót w tym samym składzie!
- jej krzyk zamienił się w syk żmii - Misja zespołu może się powiodła, ale też nie dzięki tobie, bo to Kruk zabrał radiostację. Ty tylko chciałeś spierdalać…
- Zaskoczyli nas.

<plask!>
- Bo dałeś się zaskoczyć. Ale wiesz co, masz racje? Kredo, Fist, Garry, Mental, Igollo, Sam Sommer i Ulik nie zginęli tylko dlatego, że byłeś fiutem zamiast dowódcą. Zginęli też dlatego, że ja pozwoliłam fiutowi dowodzić. Ich istnienia dopisuję więc do własnego sumienia. Ty możesz zapomnieć o ich krzykach i rozrywanych przez pijawy ciałach…
- Pani kapitan, ja…
- Nie, serio. Zapomnij, twoje sumienie jest czyste. Dopisze ich do własnych koszmarów. W twoim przypadku mogę tylko jedno - wracasz do stopnia szeregowca.
- Ale pani kapitan, błagam!
- Oto moja decyzja. Nawet jeśli chcesz się od niej odwoływać u komandora, to do czasu rozpatrzenia, jest ona obowiązująca. Wydałam już dyspozycje odnośnie przeniesienia twoich rzeczy, szeregowy.
- Proszę…
- To wszystko, szeregowy. Śpij dziś spokojnie. Tobie już wolno...


Ivy wyszła z sali, nie oglądając się za siebie. Jej krok był pewny i sprężysty, choć w gardle czuła narastający uścisk. Już wiedziała o epidemii na 3 poziomie, w części mieszkalnej, teraz jednak ta wiadomość miała zostać potwierdzona przez komandora Frosta. Weszła do głównego pomieszczenia sztabu i podeszła do ciemnoskórego mężczyzny, którego skronie przyprószyła już siwizna.


Frost stał obrócony do niej plecami, wpatrując się w wielką mapę pustyni.

- Komandorze?
- Zabiłaś go?
- Tylko zdegradowałam
- Dodatkowe obrażenia?
- No więc… nic ponad to, co już było.
- Ile?
- Dwa razy. Bez krwi.


Oboje tworzyli ten bastion wraz z 30-stoma innymi ocaleńcami. Z komandorem znali się od 13 lat, dlatego ich rozmowa często opierała się na wymianie skrótowych komunikatów. Teraz też Frost tylko spojrzał na Ivy znacząco, zamiast udzielać jej pouczenia czy reprymendy.

- Oni wiedzieli, na co się piszą.
- Oni zginęli.
- I zginie więcej.
- Więc..?
- Epidemia wśród dzieci do 5 roku życia. Mamy 32 sztuki zarażonych dzieciaków, 3 martwych, 5 już nie rokuje.
- Istnieje szczepionka, prawda?
- Tak, ale nie wiem jakbym miał namierzyć jakieś transporty. Cyborgi nie chorują. Szczepionki są w mieście, w ich magazynach.
- Wykradnę je.
- Nie chciałem cię o to prosić, Ivy…
- Nie musisz. Tylko mi i George’owi może się udać, prawda?


Frost skrzywił się. Choć wiedział, że AI, którą Ivy uparła się zachować, ma odłączone wszystkie systemy komunikacyjne i nie może się kontaktować z innymi sztucznymi inteligencjami, to jednak nie potrafił zaufać maszynie. Nie po tym, co zrobiły ze światem ludzi. Komandor wiedział jednak, że nie ma wyboru. Ivy była niezwykła, jednak tylko dzięki AI potrafiła ominąć czujniki organiczne. Spojrzał z udręką na kobietę, która, domyślając się o czym myśli, dotknęła odruchowo blizny na szyi.

W dawnym świecie każde dziecko było chipowane oraz ewidencjonowane zanim się urodziło. Ona jednak nie została zachipowana, kiedy jej matka była jeszcze brzemienna. Była podrzutkiem. Małej Ivy dopiero wszczepiono chip ręcznie, dzięki czemu wiedziała, gdzie się znajduje i dlatego też podjęła decyzję o jego usunięciu po Buncie Maszyn. To dlatego mówiono na nią teraz Widmo - bo cechowała niewytłumaczoną neutralność względem czujników cybernetycznych i organicznych. Jeśli więc ktoś w Vegas nie zobaczy Ivy na własne oczy - będzie praktycznie nienamierzalna.
Tyle chociaż pozostało z miłości, jaką darzyły ją maszyny.

- Tak, tylko ty i ten... komputer możecie tego dokonać - przyznał w końcu niechętnie Frost - Tylko Ivy, wiem, że to paskudna kalkulacja, ale dzieci mogą się urodzić nowe, a drugiej kapitan, jak Ty, nie znajdę. Nie narażaj się. Jeśli cię zauważą, to wiej - nawet bez szczepionek. Obiecaj mi to.

Znów spojrzeli sobie w oczy. Chwila ciszy, batalia spojrzeń.

- Dobrze, obiecuję. - powiedziała w końcu.
- Wyruszysz, kiedy będziesz gotowa.
- Sprzęt jak zwykle?
- Masz pełną dowolność.
- Zrozumiałam.


Zasalutowała i ruszyła korytarzem w stronę swojej kabiny. Dzieliła ją z Marco - informatykiem-zapaleńcem, któremu nie przeszkadzały rozmowy z AI. George zresztą często pomagał mężczyźnie w pracy.

George, choć okaleczony przez brak możliwości aktualizacji i kontaktu z pobratymcami, zachowywał pogodę ducha i unikał konfliktów z innymi ludźmi. Teraz także odezwał się dopiero, gdy znaleźli się poza zasięgiem uszu komandora, który za nim nie przepadał.

- Kiedy wyruszamy?
- Dziś wieczorem.
- Dokąd zmierzamy?
- Magazyn D322ES, wchodzimy przez bramę północną.
- Zamówienie z działu zaopatrzenia?
- Standard. Muszę wtopić się w tłum.
- Pseudo wszczepy?
- Zdecydowanie.
- Ivy przystanęła przed kabiną i spojrzała na wyświetlacz George’a, umieszczony na jej przedramieniu - George…
- Tak?
- Tylko nie cycki tym razem, dobrze?

AI zachichotał, na co kobieta westchnęła ciężko.
- Czasem, myślę, że gdyby dać ci ciało, niczym byś się nie różnił od zwykłych facetów.
- To prawda! O niczym innym nie marzę.
- ekran George’a pokazał zeszytowego kutasa, na co Ivy zakrztusiła się i nasunęła rękaw na wyświetlacz.
- No dobrze - odezwał się spolegliwie AI - Tym razem wymyślimy ci inne dodatki.
- Będę zobowiązana.
 
__________________
Konto zawieszone.

Ostatnio edytowane przez Mira : 12-03-2013 o 10:33. Powód: literówki
Mira jest offline  
Stary 12-03-2013, 00:23   #4
 
behemot's Avatar
 
Reputacja: 1 behemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwu

Thomas Grant: 15 lat po Upadku

Kanał wydzielony w MESHu na potrzeby zebrania zespołu Direct Action oferował - dla tych, którzy byli jeszcze przywiązani do starych rozwiązań - nakładkę wyobrażającą okrągły stół z holograficznym projektorem informacyjnym, punktowymi lampami przy każdym stanowisku, z obowiązkowym plikiem papierów, które na bieżąco wyświetlały zażądane zapytania, tekstury w tle przedstawiały mapy układu słonecznego i powierzchni planet, czasem upstrzone żetonami wyobrażające główne ośrodki kontroli, albo grupy operacyjne. Czasem na tle makiet przechodziły bezosobowe cienie, bo poza gośćmi przy stole nikt inny nie miał prawa obserwować obrad. Całość przywodziła na myśl zimnowojenne gry czy filmy sprzed dwóch wieków. Na kilka dekad przed upadkiem tak właśnie mógł wyglądać sztab grup wojskowych lub firm oferujących ochronę narodową.

Korporacja Direct Action była spadkobiercą tych dawnych instytucji. W pierwszych dniach Upadku struktury państwowe uległy całkowitej rozsypce, nie było już rządów do konsultacji, organizacje wojskowe zaczęły więc współpracować między sobą. Przynajmniej te, które nadal utrzymywały profil ochrony cywyli, bo równie liczna grupa starała się wyrwać kawałek dla siebie z rozpadającego się świata. Przez 15 lat po Upadku, Direct Action wpisało w własną agendę ściganie i wymierzanie sprawiedliwości, tym którzy zdradzili ludzkość w ogólnym chaosie. Nie oszczędzając też tych, których udział w dawnych wydarzeniach nie został wyjaśniony. Konferencja była pierwszym etapem dochodzenia:

- Nasz kolejny cel to Svein Torstein. Żołnierz Norweskiej Armi, komandos sił specjalnych Europejskich Sił Zbrojnych, żołnierz korpusu Egzekutorów w ramach NATO, najemnik armii Chin, Indii, USA, Ligii Arabskiej, UE; ochroniarz Ecogene, Exotech, Cogito, Experia, Nimbus, Omnicor, Somatek, Terragenesis; powiązany z Anarchistami i Barsoomistami, w ostatnich latach przed Upadkiem lansjer.
- Pracowity człowiek.
- Człowiek?
- Zależy od definicji. Jak bardzo można się zmienić by pozostać sobą? Jak wiele programów i wszczepów można przyswoić by pozostać człowiekiem?
- Może prościej będzie jeśli streszcze podstawowe założenia programu Korpusu Egzekutorów: Stworzony z funduszy NATO jako broń ostateczna szybkiego reagowania na konflikty powstały w pierwszej fali rozpowszechnienia wirtualnej rzeczywistości, cyborgizacji i transferu ID. W pierwotnych założeniach korpus mia liczyć 1024 jednostek, ale nigdy nie przekroczył szesnastej części tej liczby. Ostatecznie porzucony ze względu na koszty i brak zastosowań.
- Chcesz powiedzieć, że utopiono miliardy w mrzonce o super broni?
- Nie byłby to ostatni taki przypadek.
- Czy Egzekutorzy byli przynajmniej efektywni?
- Korpus wykonał ponad tysiąc misji, większość zakończonych pomyślnie, analizy niepowodzeń nie dawały szans przy racjonalnym progu istotności. Jednak te zakończone sukcesem równie dobrze mogły być wykonane przez organicznych żołnierzy z odpowiednim oprzyrządowaniem. Znacznie taniej. Nikt z SCEPCu nie był w stanie zasugerować zagrożenia wymagającego właśnie takiego narzędzia. Egzekutorzy byli za to ulubioną zabawką mózgowców z R&D.
- Zawsze to samo.
- To dlaczego kilka lat później ruszyły badania nad TITANs.
- Większa skala działania, większa moc obliczeniowa, nieskończony arsenał, brak ograniczeń do jednostki, niższe ryzyko moralne.
- Egzekutorzy odmawiali wykonania rozkazów?
- Nie zanotowano takiego przypadku.
- Co się stało, ze Sveinem po rozwiązaniu korpusu.
- Jego mechaniczna kopia służyła w kolejnych siłach zbrojnych. Organiczna wersja pierwotna zginęła w wypadku komunikacyjnym niedługo po zakończeniu projektu.
- Jak wypada historia Sveina na tle reszty korpusu.
- Jest bardzo reprezentatywny, byli egzekutorzy szukali miejsca w sektorze wojskowym, rzadko jednak zagrzewali gdziekolwiek miejsca. Organiczni dawcy osobowości popadali w działania destrukcyjne.
- Rozczarowani i zdradzeni.
- Czy możliwe jest by uznali TITANs za przyczynę swego odrzucenia?
- To dość śmiała teza na tym etapie dochodzenia.
- Każdy pomysł jest wartościowy, nie ma powodu by ograniczać przepływ myśli w ramach tej konferencji.
- W takim razie... gdyby byli ludźmi, było by to dość naturalne.
- Egzekutorzy nie byli ludźmi sensu sctricte.
- Naszym zadaniem nie są rozważania nad istotą człowieczeństwa, tylko oszacowanie na ile Svein Thornson może być zagrożeniem dla Konsorpcjun Planetarnego.
- W takim razie, gdzie ostatnio zanotowano jego obecność?
- Ziemia w czasach apokalipsy. Ostatnie dni spędził dość aktywnie, podejmując się różnych zadań na zlecenie sił trzecich.
- Jakiś schemat w tych zleceniach?
- Zarobić jak najwięcej kredytów i zobowiązań. Wyrwać dla siebie kawałek sukna.
- Pozostał na terenie Londynu, aż do ostatecznego ogarnięcia przez falę maszyn.
- Może po prostu zginął.
- Najpierw musiałby żyć.
- Panowie, panie... skupmy się na misji.
- Pełna eliminacja nie pasuje do algorytmów TITANs. Jednostka z takim sprzętem i doświadczeniem nadaje się jako nosiciel wirusa indoktrynacji.
- Został zarażony i zasymilowany, i co dalej? Przecież nie spoczywała na dnie oceanu jak istota z mitów!
 
__________________
Efekt masy sam się nie zrobi, per aspera ad astra
behemot jest offline  
Stary 13-03-2013, 02:34   #5
 
behemot's Avatar
 
Reputacja: 1 behemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwu




Ivy: 15 lat po Upadku
Miasto Maszyn

New Vegas było martwym miastem w oczach człowieka. Nie skrzyło się światłami jak zamieszkałą metropolia. Lampy jeśli działały, to bardziej w wyniku przypadku, niż planu czy nawet zwykłej konsekwencji jakiegokolwiek życia. Za brakiem światła szedł też ociężały ruch. Brak było mknących nieustannie pojazdów, samochody były, ale nieruchome, zwykle były też otwarte dla każdego, kto zechciał by z nich skorzystać. Ludzi nie było wcale.

Były za to syntetyki - roboty. W większości dwunożne stworzone na podobieństwa człowieka, w całej różnorodności od blaszanych puszkowców po pokrytych syntskórą i syliconem sexbotów. Były też kształty o wiele mniej ludzkie: krabowate mechy, o napędzie gąsienicowym za to wyposażone w wiele ramion, latające ważki, a nawet takie sworzone wyłącznie do prac budowlanych. Maszyny wszystkich odmian do kształtów. Najdrobniejszych rojów nanobotów nie można było dojrzeć nieuzbrojonym okiem.

Roboty poruszały się wedle dziwnego schematu, czasem skorupa stała oparta o mur czy latarnie przez wiele godzin, bez wyraźnego celu. By potem zerwać się, czasem po prostu obserwując miasto i jego zakamarki, tak jakby maszyna widziała nowe miejsce, by znowu zasnąć, i przebudzić się ponownie. Tym razem rzucając się do pracu, zwykle wtedy łącząc się w grupy z innymi maszynami, by przez kilka dni niestrudzenie drążyc tunele, kłaść kable, przebudowywać miasto. Jednym z skutków tych prac było, że wszystkie dachy i południowe ściany zostały zajęte przez panele słoneczne.

W tym cmentarzu cywilizacji nadal żyli ludzie, wegetowali. Nieliczni, przestraszeni, brudni i zmęczeni. Ukrywali się między betonem jak szczury w kanałach. Szczurów było znacznie więcej i radziły sobie o wiele lepiej. Część z gryzoni dotknięta była przez parchową zarazę, odprysk buntu Tytanów, techno-organiczną hubrydę, zwierzęco krwiożerczą i mechanicznie efektywną. Ludzie żyli w strachu bojąc się maszyn, choć te nigdy nie poświęcały im uwagi, czasem tylko śledziły, obserwowały jakby byli dzikimi zwierzętami na safari. Nie dochodziło jednak do przemocy. Zachowanie maszyn było dziwne. By zachować anonimowość przetrwańcy okaleczali się by pozbyć sie chipów i kości pamięci, nawet wszczepów... wszystkiego co niosło ryzyko zdrady.

Ale pod martwą skorupą kwitł ogród wirtualnego rozkoszy. Sieć MESH szumiałą od przepływu informacji, serwerwery grzały się pod ciężarem pracujących programów... bo prawdziwie życie toczyło się w sieci. New Vegas i infosferę wokół niego zamieszkiwały miliony wirtualnych świadomości, ich domem była sieć i rzadko się wypuszczały się do świata materialnego. Roboty kroczące po ulicach były jak pożyczone samochody. Czasem do każdego ciała ciągnęła się długa kolejka logowania, a innym razem wirtualne świadomości przepychały się do akurat zwolnionej skorupy, podkładając sobie nawzajem lagi jak dzieciaki, którym rzucono nową zabawkę.

Dla wielu VP o wiele ciekawsze były możliwości ciągle rosnących zasobów informatycznych miasta. Mając do dyspozycji dostatecznie duży sektor pamięci można było stworzyć świat o parametrach ze snu, a w nim istniejące samoistnie istotki z okruchów osobowości twórcy. A te istotki same tworzyły szkatułkowe światy. Po łączach krążyły wolne myśli:

Kod:
Organiczni -> New Vegas
Organiczni = ~Wróg
JA(-15SY) c Organiczni i JA (0) c AI
Organiczni x New Vegas = ? 
Organiczni >< New Vegas => Organiczni -> Old Vegas
{Leki, Pamięć, Elektronika} c Old Vegas
? Organiczni x Old Vegas * wróg ->~New Vegas?
! Obserwuj(U Skorupy, n Organiczni)!
 
__________________
Efekt masy sam się nie zrobi, per aspera ad astra

Ostatnio edytowane przez behemot : 13-03-2013 o 02:39.
behemot jest offline  
Stary 13-03-2013, 13:34   #6
Konto usunięte
 
Mira's Avatar
 
Reputacja: 1 Mira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputację
Dla tej chwili warto było. Cokolwiek ją spotka, odgłos wodorowego silnika ścigacza był dla Ivy niczym najpiękniejsza piosenka z przeszłości. Czule pogładziła porysowany metal kierownicy.


W bastionie mieli tylko 3 sprawne maszyny tego rodzaju, dlatego kobieta doskonale wiedziała, jaki skarb trafił w jej ręce. Ten model był starszy niż jej własny sprzed Upadku. To jednak nie miało znaczenia. Kolor karoserii, wgniecenia i zadrapania – to wszystko się nie liczyło. Ważny był tylko ten charakterystyczny pomruk bestii.

Z bólem serca Ivy ukryła ścigacza obok kupy złomu, jakie czasami można było zobaczyć na pustyni – niepotrzebne nikomu wspomnienia dawnego świata. Dzięki temu żaden radar nie powinien zwrócić nań uwagi – odczyt metalu był i będzie taki sam.

Od New Vegas dzielił ją już tylko kilometr. Miasto było nadspodziewanie ciemne. W pobliżu jedynie na wysokiej wieży paliły się światła latarni, które leniwie pełzały po piasku, monitorując okolice bramy na północy metropolii.

Dobiegła do wielkich wrót bez zbędnych problemów. Nikt nie spodziewał się gości. Teraz pozostało tylko dostać się do środka.
Krwistoczerwone soczewki w oczach Ivy wyostrzały naturalny zmysł, miały też filtr UV, aby lepiej widziała w ciemności. Do tego krzykliwy, neonowy makijaż - zupełnie niepraktyczny, ale niezbędny dla roli, którą miała grać. Niechętnie zdjęła wojskowy kombinezon, wystawiając na chłodne, pustynne powietrze prawie nagie ciało.

- Wyglądam jak dziwka – poskarżyła się, ze złością poprawiając kusą osłonę dla piersi.

- Ekskluzywna dziwka – sprostował George rzeczowym tonem – O to chodzi. W mieście większość skorup jest do wynajęcia, a kanały robotów są otwarte na oferty reklamowe. Ty musisz być skorupą typu VIP-owskiego – tylko dla wybrańców, do których nie ma standardowych kolejek.
- Wiem, wiem…

Rozmawiając z AI, kobieta robiła ostatnie poprawki i ograniczała sprzęt. Żeby nie budzić podejrzeń, zostawiła sobie tylko półautomatyczną rękawicę, w którą wbudowany był nadajnik George’a, linka do wspinaczki, wytrych, latarka i paralizator. Ponadto w cholewie jej latexowego buta znajdował się typowy, myśliwski nóż, w drugiej cholewie miała pustą kieszeń, którą przeznaczyła na szczepionki. Trzeba wierzyć w powodzenie misji.

- Musisz wyglądać i zachowywać się jak VIP – pouczał ją elektroniczny przyjaciel – Masz być dumna, wyprostowana i się nie spieszyć. VIP-y kochają, gdy się na nie patrzy.
- A jeśli zobaczy mnie ktoś inny z licencją na VIP-owskie skorupy?
- Wtedy będzie cię szukał na zamkniętych poziomach cybercelebry MESHu. Tam nie ma jednego indeksu – każdy producent ma swoją listę, więc zanim przejrzy wszystkie, ty już prawdopodobnie oddalisz się z zasięgu jego wzroku.
- Rozumiem. Jestem gotowa.


Wyprostowała się i przygotowała do wystrzelenia w kierunku bramy linki.
George również był gotowy. Wyłączył kanał emocjonalny i teraz suchym tonem oznajmił.

- Osłona biotyczna – włączona, osłona egzo – włączona, osłona organiczna – włączona, osłona aero – ładowanie. Systemy nawigacji namierzone. Planowany czas dezaktywacji 10 sekund. Spięcie za 3…2…1...


Elektroniczne zgrzyty z wieżyczki obok bramy stanowiły niejako potwierdzenie sukcesu AI.
Ivy zarzuciła linkę i zwinnie, niczym kot podciągnęła się w górę. Jeszcze przejście na drugą stronę, zwinięcie liny, zeskok, uskok, pad półpłaski.

Kiedy komputery odzyskały sprawność po resecie – okolica była tak samo spokojna, jak poprzednio. Żaden z nich nie miał prawa zauważyć smukłego cienia, przemykającego się pobliską uliczką w kierunku centrum miasta.

Szła długo, lecz bez odpoczynku. Dopiero gdy ciemne zaułki się skończyły, a do pokonania zostało kilka głównych przecznic odwzorowanego w cyberprzestrzeni New Vegas, Ivy przystanęła i wczepiła się w zimną ścianę budynku. Bała się. Jeśli zostanie odkryta – strzał w plecy czy w głowę rozwiąże sprawę, a ona nie będzie mogła się obronić. Była półnaga i pozbawiona jakiejkolwiek siły ognia. Miała udawać zabawkę w rękach uprzywilejowanej, perwersyjnej świadomości i tak też się czuła, stając się marionetką losu.
- Ivy? George, mimo że wyłączył obwody odpowiedzialne za uczucia, wyraźnie zaniepokoił się tą przerwą w misji.

Uśmiechnęła się blado. Po chwili jednak wyprostowała się, opierając dłonie na krągłościach bioder.

- Jak wyglądam?
- Odpowiednio. Jak dziwka.
- Ekskluzywna dziwka.


… i ruszyła przed siebie.
 
__________________
Konto zawieszone.

Ostatnio edytowane przez Mira : 13-03-2013 o 14:10.
Mira jest offline  
Stary 14-03-2013, 23:24   #7
 
behemot's Avatar
 
Reputacja: 1 behemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwu




Nocne życie - muzyczka
Ivy: 15 lat po Upadku

Szczepionki mogły znajdować się w szpitalu. Niegdyś był to rozległy instytut zdolny przyjąć wielu chorych, ale maszyny nie chorują, a jeśli ktoś preferował organiczną powłokę, to nawet jeśli została zużyta, to mając dostatecznie wiele energii mógł wyhodować nową. Szpital stał więc pusty i cichy. Jedynym dźwiękiem był świst piszczałki, na ogrodzeniu siedział drobny humanoidalny robot i próbował grać na prymitywnym instrumencie ustami nie do tego stworzonymi. Wnętrze szpitala pozostawione było w nieładzie, ale nie nosiło zbyt licznych śladów grabieży, zupełnie jakby pewnego dnia wszyscy ludzie postanowili po prostu odejść i nigdy nie wrócić. Ale ktoś tu był wcześniej, też czegoś szukał, ale spieszył się, więc pozostawił nieład. Leki znalazła w dawno niesprawnej chłodni. Pomieszczenie nadal było dobrze odizolowane co dawało nadzieję na dobry stan medykamentów. Prócz szczepionek były też tam inne leki, które mogły przydać się wspólnocie. Misja przebiegała aż nadto spokojnie. Za spokojnie.
- George - wywołała AI - Czy coś nas obserwuje? - zapytała.
- Od początku. Drobne insektoidalne maszyny. Co jakiś czas się zmieniają. Ale poza obserwacją nie podejmują się żadnej akcji. - rozmowę z asystentem przerwało wtargnięcie drony medialnej celującej w Ivy obiektywem kamery.
- Nieznany użytkowniku. - powitała kobietę drona - Osobowość Merowing pragnie zaprosić ciebie wraz z obecną formą na intymne spotkanie. Osobowość Merowing posiada w pełni organiczne, reprezentacyjne i pozbawione skaz morfy zarówno męskie jak i kobiece. Oferuje dyskrecję, współodczuwanie jak również stosowne wynagrodzenie w klastrach pamięci lub innych zasobach. Zaproszenie pozostanie otwarte przez najbliższe 48 godzin. Czy życzysz sobie przekazać wiadomość do osobowości Merowing? - zapytała maszyna. Na wyświetlaczu zamigotał komunikat:
George: Ten Merowing ma najwięcej ze wszystkich odwołań. Zamknięte serwery. To musi być jakaś wirtualna szycha. Czy androidy marzą o cyfrowych cesarzach?
 
__________________
Efekt masy sam się nie zrobi, per aspera ad astra

Ostatnio edytowane przez behemot : 14-03-2013 o 23:43.
behemot jest offline  
Stary 15-03-2013, 00:20   #8
Konto usunięte
 
Mira's Avatar
 
Reputacja: 1 Mira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputację
Ivy zmarszczyła brwi. Korciło ją, bo mogła to być niespotykana szansa na zdobycie cennych zasobów dla bastionu. Z drugiej strony chyba nie została rozpoznana jako człowiek, a każda minuta dłużej w tym mieście stanowiła dodatkowe, zbyteczne ryzyko.
Szeptem zapytała George’a:

- Co proponujesz?

- Jak król wzywa to wypada się stawić. - w głosie AI nie wyczuła śladu emocji.

- Wiesz, że to dodatkowe ryzyko? - spytała jeszcze ciszej.

- Dominująca szansa: Społeczeństwo NV zajęte jest własnym doświadczaniem, że nie obchodzi ich enklawa. Najgroźniejsza szansa: Merowing nie zechce oddać twojego ciała! Poniżej progu istotności: Gdyby chcieli nas zabić, to mogli by zacząć tutaj, a nie wozić nas po mieście.


Ivy spojrzała jeszcze raz wprost w obiektyw drony i odruchowo sprawdziła czy jej piersi są szczelnie osłonięte.

- Jakie rzeczywiste zasoby może zaproponować osobowość? - zapytała robota.

- Schematy, przedmioty z drukarni, rzadkie metale, podstawowe syntetyczne morfy.

- Jaką mam gwarancję, że twój szef nie zechce shakować mojej skorupy?

- Hackowanie cudzej skorupy nie jest akceptowane w NV nieznany gościu. Osobowość Merowing ceni reputację, jaką posiada w NV.


- W porządku. Powiedziałaś, że mam 48 godzin na realizację zaproszenia. Dziś mój harmonogram jest już pełny, ale jutro mogę obsłużyć osobowość Merowing. Wtedy też określimy zakres i cenę moich usług - po chwili uśmiechnęła się i dodała - Satysfakcja gwarantowana.

- Przekażę. Przesyłam adres sieciowy. Gdy będziesz gotowy nieznany użytkowniku możesz skorzystać z niego by przywołać transport. Materialna forma należąca do Merowing zwykle znajduje się w wieży rdzenia. W lokalu "Nocna Strona Księżyca"

Po tym komunikacie drona odsunęła się, coś w jej wnętrzu zazgrzytało, po czym oddaliła się do wyjścia.

Odczekawszy pełna napięcia minutę, Ivy również postanowiła opuścić szpital i całe to szalone miasto.
 
__________________
Konto zawieszone.

Ostatnio edytowane przez Mira : 15-03-2013 o 00:23.
Mira jest offline  
Stary 15-03-2013, 23:19   #9
 
behemot's Avatar
 
Reputacja: 1 behemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwu


Ivy: New Vegas

Tryby Wojny

Cała akcja przebiegła zbyt łatwo, a w postapokaliptycznym świecie iluzja spokoju zwykle zwiastowała nadejście znaczących problemów. Posłańcem niosącym złe wieści był George:
- Odebrałem sygnał z Bastionu. Na pustyni zauważono kroczące czołgi. - bojowe maszyny mogły należeć do kogokolwiek, nawet do innych ocalałych. Ale najgroźniejsza możliwość zakładała, że był to zwiastun przejścia Tytanów. Z jakiś powodów Tytani upodobali sobie nieco archaiczne konstrukty jako maszyny zwiadowcze - przynajmniej te, które miały zostać zauważone. Być może nawiązując do doktryny wojennej by opór wroga poddać próbie ostrzem bagnetów. Podstawowym błedem dawnych strategów, było traktowanie Tytanów jako policzalnego bytu. Który można otoczyć i zniszczyć. Tytani byli oprogramowaniem, które samo znajdowało środki by szerzyć zniszczenie. Całym wojennym behemotem, który niszczył wszystko czego dotknął, lub obracał we własne narzedzie. Samobieżne czołgi można było porównać do wystrzelonych z karabinu kul ich zniszczenie nawet nie spowolni planów machiny wojennej.
- Również w MESHu New Vegas zawrzało. Społeczność miasta wysłała drone meterologiczną by śledzić stalowe pająki. Ale sonda została zestrzelona, gdy tylko znalazła się w zasięgu. - cyfrowy asystent starał się być przydatny jak tylko mógł, ale w starciu z Tytanami to mogło nie wystarczyć.

 
__________________
Efekt masy sam się nie zrobi, per aspera ad astra

Ostatnio edytowane przez behemot : 15-03-2013 o 23:21. Powód: Cat does what must be done.
behemot jest offline  
Stary 16-03-2013, 00:28   #10
Konto usunięte
 
Mira's Avatar
 
Reputacja: 1 Mira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputację

Niebo było piękne tej nocy. Dlaczego tak rzadko na nie patrzyła? Tu na pustyni żadne chmury nie zasłaniały gwiazd. W ciągu ostatnich lat zniknęły też unoszące się w atmosferze zanieczyszczenia. Zostało tylko perlące się kropelkami odległych światów nocne niebo i ty - mały człowiek.

Z tej perspektywy nawet tyrariera czołgów nie wydawała się straszna. Po prostu niebo było zbyt idealne i teraz popękało, a jego okruchy zagłady spadły na uśpiony świat.

Wyglądało na to, że maszyny zmierzają w kierunku miasta, a niebezpiecznie blisko ich kursu był bastion. Systemy maskujące były sprawne, jednak nigdy nie można być niczego pewnym. Ivy pospiesznie ubrała swój czarny mundur, po czym biegiem skierowała się w stronę ukrytego ścigacza. Miała trochę czasu, chciała go wykorzystać.

- George… przekaż bazie, że… szczepionki są ukryte przy wraku… i inne leki. Udało mi się.

Starając się uspokoić oddech, kobieta patrzyła przez czerwone soczewki na falującą linię horyzontu. Wróg nadchodził.

- Komandor chce z tobą rozmawiać.
- Powiedz, że są zakłócenia i prawdopodobnie jesteśmy namierzani. Trzeba zerwać łączność.
- Komandor powiedział, że będziesz za to sprzątać kible w kantynie.
- Wyloguj się. Cóż… już od dawna przydałoby im się porządne szorowanie, ale teraz się zabawimy.
- to mówiąc założyła kask i wsiadła na ścigacz.

Maszyna zamruczała z mocą, jakby dodając otuchy swojemu jeźdźcowi.

- George, zrób jeszcze jedno dla mnie.
- Tak?
- Postaraj się nadać nam jak najbardziej miejskiego charakteru.
- Jak mam to zrobić?
- Nie wiem, wymyśl coś z naszym kodem. Niech czołgi uznają nas za prowokację ze strony NV.
- Spróbuję, ale nic nie obiecuję.
- Dobrze.


Metalowa bestia zaryczała i pomknęła w kierunku szeregu stalowych kolosów. Niebo nad Ivy zatrzęsło się w posadach. Już raz runęło na jej głowę 15 lat temu. Teraz się nie bała. Teraz… nie było tak naprawdę nic do stracenia ponad to, co już straciła.
Kiedy zbliżyła się na odległość jakichś 5 kilometrów, czołgi zaczęły wystrzeliwać w jej kierunku niezbyt celnie strumienie lasera. Im jednak bliżej, tym większa uwagę musiała poświęcić unikom.

- Ivy, przecież my nie mamy broni! - George najwyraźniej włączył emocjonalne obwody.
- Starczy urok osobisty…
- Jesteś szalona.


Była. Kiedy jej ciało łączyło się z maszyną, czuła się niepokonana i miała ochotę stanąć naprzeciw całego świata, by zobaczyć kto w tym starciu będzie miał ostatnie słowo. Uśmiechnęła się tylko, pędząc prosto na przeciwników. Była niby mucha, która uparła się dokuczyć grupie nosorożców - irytująca, lecz nieszkodliwa. Choć maszyny nie zerwały szyku, miała jednak wrażenie, że niektóre przyspieszały kroku, poganiając pozostałe. Jej impertynencja musiała je zaciekawić lub zirytować. To fascynujące - kolejna ludzka cecha w świecie obwodów.

- Ivy, uciekaj!
- Jeszcze trochę!


Akurat gdy wpadła w krzyżowy ogień, przed nią pojawiła się stara skorupa ciężarówki. Dodała gazu, pędząc prosto na wrak.

- Ivy, rozbijemy się!


30 metrów…
20…
10…

- Nigdy!


Poderwała maszynę do góry i dzięki sile rozpędu odbiła się od kupy złomu. Stare blach skrzypnęły, lecz utrzymały ciężar ścigacza. Leciała teraz prosto na zdezorientowane maszyny, które próbowały ponownie namierzyć cel.

- Haaa!

Gdy wpadła między nie, w oddziale zapanował chaos. Zdezorientowane czołgi dostawały sprzeczne sygnały - strzelać, ustawić się, wrócić do szyku, namierzyć… Jeden olbrzym nawet został postrzelony przez swojego pobratymca. Oczywiście, była to kwestia sekund. Tyle jednak wystarczyło, by popisowym ślizgiem wydostać się z kotłowiska i pomknąć jak pocisk w stronę miasta. Dzięki wizualizacji AI kobiecie udało się uniknąć goniących ją wiązek laserowych.

- Czy my…? - zagadnął George, gdy od miasta dzieliło ich kilka kilometrów.
- Mhm. Powrót do bazy jest zbyt niebezpieczny, znają dane nawigacyjne szczepionek, więc sobie poradzą, a my spędzimy tę noc w mieście.

Spojrzała na rozgwieżdżone niebo. Wciąż było na swoim miejscu.
 
__________________
Konto zawieszone.

Ostatnio edytowane przez Mira : 16-03-2013 o 20:03.
Mira jest offline  
 



Zasady Pisania Postów
Nie Możesz wysyłać nowe wątki
Nie Możesz wysyłać odpowiedzi
Nie Możesz wysyłać załączniki
Nie Możesz edytować swoje posty

vB code jest Wł.
UśmieszkiWł.
kod [IMG] jest Wł.
kod HTML jest Wył.
Trackbacks jest Wył.
PingbacksWł.
Refbacks are Wył.


Czasy w strefie GMT +2. Teraz jest 20:35.



Powered by: vBulletin Version 3.6.5
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.
Search Engine Optimization by vBSEO 3.1.0
Pozycjonowanie stron | polecanki
Free online flash Mario Bros -Mario games site

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 100 101 102 103 104 105 106 107 108 109 110 111 112 113 114 115 116 117 118 119 120 121 122 123 124 125 126 127 128 129 130 131 132 133 134 135 136 137 138 139 140 141 142 143 144 145 146 147 148 149 150 151 152 153 154 155 156 157 158 159 160 161 162 163 164 165 166 167 168 169 170 171 172