Rok 3983. W ciągu ostatnich paru wieków, dzięki opanowaniu podróży międzygwiezdnych, wstrząsającym odkryciom technologicznym, zaawansowanej medycynie oraz wydatnemu polepszeniu życia przeciętnego Justala i Gessany, człowiecza populacja eksplodowała jak nigdy dotąd... tylko po to, aby zostać doszczętnie zdziesiątkowana przez katastrofalny błąd w globalnych replikatorach żywności. Wystarczy wiedzieć, że 99.98% wszystkich Homo sapiens nie udało się przedłużyć swojej biologicznej egzystencji w zdarzeniu zwanemu później „Zapałem”, które trwało tyle, co jeden mikro-cykl silnika nad-świetlnego. Pozostawiając szczegóły tego wydarzenia za nami, które i tak mało kto pamięta, ocaleni zaskakująco szybko dostosowali się do nowej sytuacji - sytuacji niedoboru ludzi w ich nowej rzeczywistości, bardziej skupiając się od tego momentu na jakości, a nie ilości, dalejże aplikując tę filozofię we wszystkich zagadnieniach życia. Rozbitkowie z pozaziemskich kolonii, osad i posterunków wrócili na Ziemię, tę Ziemię, dołączając do swych braci i sióstr. Czasy bezpośredniej demokracji, wolnego rynku, przepływu potrzebnych informacji, oraz solidnych środków wymiany finansowej i intelektualnej zostały zagwarantowane każdemu. A nad tym wszystkim czuwało bystre, kolektywne oko Polihistorów, prawie że trybalistycznej organizacji utworzonej przez najmądrzejszych pozostałych przy życiu. Nikt temu nie oponował, a grono mędrców nieraz pokazało, na co ich stać, znajdując nowe zastosowanie dla starych technologii. Tutaj należy dodać, że grono raczej nie mędrców, bardziej mędrczyń, gdyż 4/5 składu stowarzyszenia to kobiety, a liczba ta odnosi się również i do całości populacji; aczkolwiek żadna z nich jeszcze nie podważyła oficjalnej, po męsku brzmiącej nazwy zrzeszenia, mimo tego faktu.

Z powodu mocno ograniczonej liczby obywateli, każda jednostka stała się niezwykle wartościowa, dodatkowo w ruch poszła abolicja instytucji zwykłego więzienia. Nie znaczy to, że nie było żadnych sposobów na zdyscyplinowanie rozrabiaki... wprost przeciwnie. Nauki medyczne odkryte na nowo przedłużyły życie śmiertelników o setki zim, podczas gdy czterowymiarowe komputery zajęły się monitorowaniem zdrowia i dobrego samopoczucia każdego razem, i z osobna. Zdrowsi, żywotniejsi, atrakcyjniejsi plus inteligentniejsi osobnicy byli twoimi standardowymi interlokutorami, niewątpliwie potem stając się przyjaciółmi, czasem czymś więcej. Uporczywa nijakość została zrzucona z piedestału, dobitnie polepszając człowiekowi jego ziemskie doświadczenie. Oczywiście tylko tym którzy tego chcieli. Zdecydowana większość wybrała tę drogę, tworząc istny Eden na trzeciej planecie od Słońca, reszta odcięła się na Syberii, z obsydianowymi włóczniami polując na mamuty, które dobrotliwi naukowcy tam umieścili.

Zbrodnia wciąż istniała, naturalnie. Mimo iż zredukowana do niemal nieistniejącego problemu, to kradzieże, rozboje, pobicia i morderstwa nadal się zdarzały. Niemniej jednak, jako że standardowa możliwość zamknięcia złoczyńcy została wykluczona, szybko zmodernizowano pojęcie „paki”. Mianowicie, skazaniec zostaje dosłownie uwięziony w nieorganicznej powłoce, która może być jakiegokolwiek kształtu, rozmiaru i fizjonomii, robiąc za swoisty, mobilny zakład karny. Dzięki tajemnej procedurze transferu jaźni przestępca na czas trwania kary zostanie pozbawiony swojego biologicznego ciała (które zostaje bezpiecznie zamrożone), po czym jego/jej świadomość jest lokowana we napomkniętej, sztucznej formie. Na zewnątrz, z wyglądu, słuchu, a nawet i dotyku, jest tak dobra jak prawdziwa, oddychająca rzecz, nawet mimo iż zbudowana z nanitów, do tego nie wymaga żadnej konserwacji i utrzymania, poza dogłębną auto-diagnostyką raz na miesiąc. Niestety pasażer nie jest i nigdy nie będzie w stanie odczuć swojej nowej postaci, nawet jeśli może ją kontrolować i nią poruszać, tym samym zostając efektywnie pozbawionym wszystkich cielesnych doświadczeń, poza emulowanym wzrokiem i słuchem, z oczywistych powodów. Czynności takie jak oddychanie, jedzenie, picie, czy nawet spanie, stają się przeszłością dla delikwenta, co w połączeniu ze specyficznymi dodatkami do oprogramowania centralnej jednostki modulującej, będącej de facto mózgiem, dosyć szybko powoduje istotny dysonans poznawczy. Przymus zawsze mówienia prawdy (co sprytniejsi zauważyli, że mogą się z prawdą rozmijać), absolutnego zakazu czynienia krzywdy jakiejkolwiek żyjącej istocie, pospołu z pełną karnością przed swoimi ludzkimi zwierzchnikami to trzy główne instrukcje, których każdy osadzony będzie przestrzegał, chcąc nie chcąc. Wielkim wydarzeniem w syntetycznym życiu skazańca jest obowiązkowa resocjalizacja, pod często stanowczą pieczą ich nowego „Opiekuna”, nieraz kolokwialnie zwanego Panem/Panią, rzadziej Nauczycielem/Nauczycielką. Do tego z ludźmi żyjącymi po setki lat, Opiekunowie mogą działać tak szybko albo wolno jak uznają to za stosowne, składając raporty, które mogą wydłużać czas kary, podczas gdy ich „wychowankowie” będą gnić w swych więzieniach, dopóki się nie nauczą. Czasem metodyka powodowała, że Wychowawca sam lądował w sztucznej skorupie, a raz nawet uprzednia Nauczycielka znalazła się pod opieką swojego poprzedniego Ucznia. Podobno potem razem poszli na piwo. Wiadome jest, że skuteczność takiej odsiadki jest wysoce zadowalająca, z recydywą poniżej jednego procenta, gdzie w cięższych przypadkach „puszkuje” się na zawsze. Niekoniecznie do końca humanitarnie rozwiązanie, ale skuteczne.

Ty właśnie zgłosiłaś się na ochotnika, by stać się Mistrzynią dla jednej z takich zagubionych istot. Bez obaw o zdrowie, gdyż bezpieczeństwo jest gwarantowane, a sam więzień musi się ciebie słuchać. Możesz wydać prawie każde polecenie i tak długo jak nie jest destruktywne dla ludzi, mienia, i zwierząt hodowlanych, albo (za bardzo) uwłaczające czci - zostanie ono wykonane. Tylko nie przeginaj. Zasygnalizowałaś swoją kandydaturę dlatego, iż chcesz pomóc zbłąkanej owieczce i wesprzeć ją w wyjściu na prostą... prawda? Polecona wiadomość wyszczególniła, że twój „klient” przybędzie w egzotycznej formie, gdyż maszyneria kontrolująca proces testowała nowe funkcje, a innych powłok było chwilowo brak. Pozostałe informacje będą dostępne na żądanie, jeśli tylko zechcesz się w nie zagłębić. Twój nowy przyjaciel udzieli ci wyczerpujących wyjaśnień, a do tego zaparzy kakao, jeśli wyraźnie zechcesz. Och, o wilku mowa, melodyjny głos twojego wirtualnego asystenta właśnie ogłosił jej przybycie.

"To chyba tutaj?" Pomyślała istota Podopieczna, wyłaniając się zza wzgórza, dostrzegając jedyny dom (w rozsądnej) okolicy.

"Całkiem znośny." Skwitowała, po czym raz jeszcze przeglądnęła dostępne dane kobiety, które tylko przesunęły się jej przed oczyma, wbijając się wprost do umysłu człowieka-w-maszynie. Babka, matka, ona... całe grono ludzi wyspecjalizowanych w dbaniu o zbłąkane owieczki; to jest "coś więcej", które dostała od pewnej pani z Instytutu, po tym, jak zrobiła do niej maślane oczy. Już po tym fakcie swoistej tradycji w rodzinie tej siostry, można wywnioskować czego tu oczekiwać, ale, ale - poza suchymi danymi niczego jeszcze o niej nie wie.

"Może to klawa laska, która ma jakieś wyluzowane hobby... wyrabianie smyczy z wężowej skóry dla kanarków?" Szybkim tempem rzuciła się do przodu, aby przebyć te pozostałe półtora kilometra, zarzucając perspektywę Pani wyrabiającej smycze dla ptaszków.

Rozchlapując kałuże powstałe po wczorajszym deszczu, którego efektów zautomatyzowane służby porządkowe jeszcze nie usunęły, mnóstwo liści poprzyklejało się jej do kończyn, gdy sunęła przez jeden z mniejszych zagajników. Parę sztuk wylądowało na bokach nanitowego stworzenia, a we fryzurę wbiła się nawet gałązka. Mijając wymyślne fontanny swojej nowej gospodyni, wpadła na okalany przez nie (chyba?) dziedziniec, następnie zerknęła na wirtualny zegarek. "Pora wczesno-przedpołudniowa, zima" Przedstawił fakty moduł podłączony do Zbitej Sieci; reszty rzeczy o klimacie, biometrze, zalecanych nakryciach głowy, albo wymianie okolicznej aury na inną przez mądre głowy ze Stowarzyszenia - tego nawet nie czytała. Wystarczyło, że oprogramowanie modułu wkurzało tym swoim cichym klikaniem i migotaniem. Za każdym razem, gdy próbowała zagłębić się w te różnorakie pomocnicze menu, które wyskakiwały jej przed patrzałkami - cała lawina stwierdzeń w stylu: "Skontaktuj się z Wychowawcą", czy "(Jeszcze) nie masz uprawnień", tudzież "Zrób fikołka, aby zamknąć" rozbrzmiewała jej w sztucznej łepetynie. Zajmie się później ustawieniami tych "powiadomień", na chwilę obecną woli mieć czysty "wizjer", wszystko poleciało więc do archiwum modułu. Te różnorakie funkcje, które ma dostępne na chwilę obecną, w zupełności jej wystarczą.

Zwalniając kroku, powoli przesunęła się pod wejściowe drzwi, skrzętnie odnotowując zaciemnione szyby. Wykrzywiła na ten fakt swą specyficzną twarz w uśmieszku. Może powinna zajść od tyłu i pojawić się od strony drzwi kuchennych? "Lepiej nie." Rzuciła krótko. Uśmiechnęła się szeroko (gotowa czarować tymże uśmiechem), gdy dostała notkę, że SI tego domu zsynchronizowała się z jej modułem. Minuta, dwie, trzy minęły, jak czekała, aż otworzą się wrota do jej nowej rzeczywistości.

"Coś tu nie gra. Ile jeszcze tak będę czekać... słodka Sulko, muszę się umyć, wyglądam jak prosię!" Dostrzegając zaschnięte błoto na przednich kończynach, wparowała do najbliższej z fontann, zanurzając się w niej całkowicie. Usunęła całość zabrudzeń w błyskawicznym tempie, strzepując z siebie wodę niczym pies.

Już czysta wróciła pod wejście. Wciąż szczerząc kły, uśmiech ostatecznie zamienił się w niezadowoloną minę, gdy nadal nic się nie działo. Przecież (technicznie) się nie spóźniła! Wypuścili ją z Instytutu dwie godziny wcześniej, to prawda. Byłaby tu szybciej, ale musiała przy pozować do rysunków, gdy grono ulicznych artystów i artystek zawołało ją do współpracy. To znaczy... nie musiała, ale w czym rzecz? Miała być na 10:00 i jest, a teraz czeka na zewnątrz niczym zwierzę. Czy to jakaś próba sił? Przedwstępny test dominacji? A może powód był bardziej prozaiczny - SI nie rozpoznała w niej człowieka?

- Mamuśka! Ja tu marznę! - zapukała całkiem mocno na wejście, blefując. Nie czuje chłodu, ale takie ponaglenie powinno zmusić gospodynię do ruszenia tyłka z fotela. Chyba.

Dziwaczne stworzenie drapało się właśnie po chrapach swego końskiego pysku, wiedzione nudą, a nie prawdziwym swędzeniem, czekając pod drzwiami niczym kołek. Ociekała trochę wodą, malutka kałuża zdążyła się zgromadzić wokół jej kopyt (okutych błyszczącym metalem), gdy tak stała z lekkim rozczarowaniem wpisanym w mordkę. Wygląda na to, że jednak nie ma pazurów, ni psiej fizjonomii... każdemu mogło się pomylić, biorąc pod uwagę jej szybkość.

- Zdalny identyfikator nanitowy: Główny Instytut Naukowy, Filia Malachera, Departament Sądownictwa. Powłoka: wersja OMIKRON, przestępstwo drugiej kategorii, brak innych danych - gładko odpowiedział wirtualny asystent, dyskretnie łącząc się z modułem stworzenia, które wyraźnie jest istotą Podopieczną, a wcześniej nie zostało rozpoznane jako człowiek. - Podpisano: Siostra Riyah, jedna z projektantek systemu. PS: Zwyczajowe procedury powinny być wystarczające, w razie kłopotów proszę o kontakt. PSS: Ale tylko w porach późnonocnych, skarbie. I tylko jeśli naprawdę nie będziesz mogła sobie poradzić.

Już na sto procent wiadomo że to skazaniec. Jedna z designerek nawet zostawiła notatkę dla Opiekunki, dając w niej znać, że eksperymentalna forma weszła do użycia. W każdym bądź razie, trwając tak pod drzwiami, nagły głos siostry Tulei rzucił się cieniem na syntetyka z ludzką jaźnią.

"Tak, tak, już pędzę..." Zmarszczyła brwi na polecenie, mimo to szybko uśmiechnęła się ponownie, wiedząc, że nareszcie ktoś odnotował jej przybycie. Duże, jasnofioletowe oczy zwróciły się ku chodnikowi skręcającemu za róg pokaźnej hawiry, następnie zasalutowała w stronę najbliższego okna. Lekkim truchtem udała się w stronę tarasu, z gracją poruszając się na czterech kończynach. Może dzięki wolniejszemu krokowi można było dostrzec nowy szczegół jej anatomii - skrzydła, które również były jasno-wiśniowego koloru, choć końcówki lotek i piór lśniły się lekko metalicznie w purpurowym odcieniu.

Niestety, wrodzona ciekawość spowodowała, że musiała wsadzić głowę do krzewu róż, który był po drodze, aby czegoś tam poszukać. Nie znajdując skarbów, zerwała jeden z czerwonawych kwiatów, po czym wsadziła go za ucho, posługując się niebywale zręcznym skrzydłem. Już na tarasie zauważyła wymyślne rzeźby, przystanęła więc obok najbliższej. Wiedząc, że mamuśka Tulea zabiera się do wszystkiego równie powoli i ostrożnie jak do plazmoidnicy kolczastej, oraz że zapewne potrwa nim się pojawi, postanowiła przyglądnąć się bliżej tym wszystkim statuom. Już po trzydziestu sekundach siedziała na zadzie, zamiatając podłogę swoim długaśnym ogonem ze sztucznego włosia, które zawsze jest estetycznie rozczesane.

- Pawiany wchodzą na ściany - zachichotała, próbując przyjąć nieodgadniony wyraz twarzy jednej z figur; ta wyglądała na jakiegoś człowieka z głową szakala. Przednimi kopytami sprawdziła jak dobrze stoi na podłożu, trącając ją lekko.

Bezpośredniość rozkazu nowej gospodyni tylko na chwilę wpłynęła na jej dobry humor, przypomniała sobie też jak aksamitnie brzmiał głos wspomnianej kobiety. "Całkiem podobny do mojego." Ustaliła, ruszając w kierunku nowej rzeźby, aby i z niej pożartować. Nie było mowy o tym, że ma *biernie* czekać...

Proces wyzwalania figur z okowów niezmiennych pozycji trwał relatywnie krótko. Natychmiastowa implantacja wytycznych przerwała zabawę, aż potrząsnęła głową z wrażenia. Chyba nigdy się nie przyzwyczai do wszczepiania poleceń wprost do umysłu. Takie tam od zwykłych komputerów/podrzędnych SI, czy wypowiedziane półgłosem/niewyraźne polecenia ludzi - to można było zignorować. Ale kiedy "zalecenia" (albo "zasady", jak gospodyni Tulea rozkosznie to ujęła) autoryzowano jasno i wyraźnie - to były nie do przeskoczenia. Moduł powłoki chętnie i szybko absorbował takie kruczki.

Moment zajął przeczytanie nowych dyrektyw, na które zjeżyło się jej futro, były to bowiem bardzo sztywne ramy. Jasno-wiśniowa gęba rozwarła się szeroko, gotowa zwerbalizować co o tym sądzi jej właścicielka... ale jedyne co się z niej wydobyło to cichutkie, jednowyrazowe obruszenie.

Już w Instytucie szybko się dowiedziała że nawet nie mrugnie, jeśli takie będzie czyjeś życzenie; a mógł tak sobie zażyczyć właściwie ktokolwiek. Chociaż zdecydowana większość ludzi dawała jej spokój, gdy niejednoznacznie "sugerowała" że jest najnowszym, "tajnym" wynalazkiem ze Stowarzyszenia, wysłanym w teren aby dać się pogłaskać, zbierając przy okazji dane na temat samopoczucia głaskających. Wielu dało się też oczarować albo przekonać, lecz czasem zdarzały się nieprzejednane jednostki. Obchodzenie reguł w ich przypadku często skutkowało totalnym unieruchomieniem, przynajmniej aż do czasu najbliższej diagnostyki, kiedy to powłoka wysyłała wiadomość do Nauczyciela, że być może zapomniał o swoim Uczniu, który siedzi gdzieś w piwnicy. Sam Mistrz Sevaster z Polihistorów pokazał jej do czego prowadzi bezmyślne testowanie giętkości reguł. Wzdrygnęła się w duchu na tę myśl, przypominając sobie o przygodzie z bezkompromisowym mężczyzną... najnowsza gospodyni też ma zadatki na bezwzględną dominację, ale przynajmniej zaoferowała propozycję wyjaśnienia wszelkich wątpliwości. To oznacza, że chyba wciąż jest nadzieja na bezkonfliktową współpracę i stosunkowo nieograniczoną wolność, hehe.

Jeszcze bardziej zwolniła ruchy i posłusznie siadła na zadku, potem mocno przycisnęła przednie kopyta do podłogi, przekrzywiła głowę, i rzuciła powłóczystym spojrzeniem na najbliższą z kamer.

- Nie mam żadnych pytań, mamusiu - przemówiła grzecznie istota swym żeńskim głosem, po czym róg na jej głowie zabłysnął delikatną, pomarańczową poświatą. Och, tak. Ma rogową wypustkę na głowie pomiędzy uszami, dosyć długą. Oczywistym, iż jest to punkt centralny generatora sztucznej telekinezy, który właśnie został uruchomiony. Luźno zwisający kawałek ogrodowego pnącza został otoczony tym samym błyskiem pomarańczy, po czym łatwo zerwany, zasupłał się wokół szyi istoty Podopiecznej. Elementem kończącym improwizowanego naszyjnika była róża zza ucha. Nawet nie mrugnęła, ani nie spojrzała na żadne z wymienionych przedmiotów, wciąż sugestywnie zerkając na swą gospodynię, która z pewnością patrzyła na nią z holograficznego wyświetlacza. Nie było żadnego oglądania czegokolwiek, ani dotykania jakąkolwiek częścią ciała, czyli nie naruszyła żadnej z zasad, czyż nie?

- Chociaż... nie! Mam dwa pytania - uśmiech był tak szeroki, że było widać wszystkie płaskie zęby "roślinożercy" bielące się w jej mordce. - Co taka pierwszorzędna matusia jak ty robi tutaj całkiem sama, hmm? Po drodze widziałam parę interesujących spotkań towarzyskich. Może odwiedzimy jedno z nich, a nie będziemy tutaj tak stać i wdzięczyć się do siebie przez oszkloną ścianę?

Nie ma pytań co do dwóch ostatnich wytycznych. Co do ścieżek, to z pewnością SI domu automatycznie pokaże jej modułowi gdzie one są.

"KAŻDORAZOWO?!!" W porządku, sama się o to prosiła. Oczekiwała iż gospodyni jakoś to ograniczy, opierając przesłankę na tych trzech restrykcyjnych zasadach, które wcześniej podyktowała. Ale żeby od razu pytać się o pozwolenie za *każdym* zasranym razem? Przy głupim module telekinezy? "Każdorazowo!" Potwierdziła sobie, czytając najświeższą instrukcję ponownie. Stęknęła raz, niezbyt zadowolona z tego rozwoju spraw, siedząc na tyłku jak wytresowany pies.

Wtedy to wrota się rozsunęły i wyszła Ona, władczyni tego domu: otulona drgającym powietrzem dama, stanowcza, ale sprawiedliwa, a do tego... "Cooooo? Brązowe włosy? Taki jednolity kolor jest niemodny już od paru dziesięciozim! Słabo!" Szybko podsumowała w myślach swoją Nauczycielkę, kątem oka lustrując ją od dołu do góry. Odwzajemniając tym samym inspekcję w toku, gdy ta krążyła wokół niej na dwóch nogach. "Mogłabyś sobie też podrosnąć parę centymetrów." Wydęła usta, gdyż rzeczywistość okazała się sprzeczna z oczekiwaniami. W myślach miała obraz dwumetrowej matrony o charyzmatycznej twarzy, która samą obecnością ciągnie do siebie ludzi. Wyobraziła ją sobie jako kandydatkę na Mistrzynię (w niedalekiej przyszłości; z tytułem za najdalej dwa, góra trzy stulecia), bazując po tonie ich bardzo młodej relacji. No ale jest jeszcze ten szczegół, że to ona jest tu nanitowym czworonogiem; ten drobiazg mógł zaiste znacząco wpłynąć na dynamikę ich nowo powstałej przyjaźni.

Chociaż nie powinna utyskiwać z powodu wysokości kobiety - sama nie może się pochwalić pokaźnym wzrostem, sięgając rzeczonemu człowiekowi do pasa, nie licząc rogu.

Kolorowy koń... kolorowa klacz przez chwilę bacznie obserwowała jak Opiekunka zajmuje miejsce na ławie przed nią. Uśmiechnęła się ładnie. Nie chce na tę chwilę dowiedzieć się, czy następnym przystankiem będzie smycz, gdyż Tulci nie spodobał się wyraz jej mordki.

- Mam na imię Cassandra, siostro - lekko się ukłoniła, po czym zagryzła wargę, patrząc jej w oczy. - To znaczy, to nie jest moje imię. Swojego prawdziwego nie mogę sobie za nic we wszechświecie przypomnieć, ponieważ wymazali mi je z dyńki. W każdym bądź razie, jak wychodziłam z Instytutu, to zerknęłam w księgę gości i na samej górze widniało to miano. Brzmi świetnie, więc zaczęłam go używać - uśmiechnęła się dumnie, wypinając pierś, wciąż trwając w przepisowej pozie.

- A skąd wiedziałam, że jesteś tutaj sama, mamciu? - płynnym ruchem prawego skrzydła wskazała na budynek. - To proste. Nie wiedziałam, a tylko cię podpuściłam. Wszystkie mijane domy wyglądały na całkowicie puste, albo pełne ludzi, i to na tym fakcie oparłam swój blef - rzekła.

- Ale chyba się nie gniewasz o taki drobiazg, prawda? - słodko zapytała, przybierając niewinną minę.