Południowe wybrzeże Guam
10:20 pm, 12 listopada 2018

- Cisza radiowa – głos opa w słuchawce hełmu nie brzmiał jakby było mu specjalnie smutno z tego powodu ale rozbrzmiewająca do tej pory trash talk Mazz i Uriego w końcu ucichła.
Van den Heen siedział jak skamieniały we wnętrzu pokrytego ciemnymi, maskującymi barwami UH-60L wciąż nie dowierzając otrzymanym ile to? tydzień? dwa? papierom rozwodowym od Kiry.

Odprawę i cel misji pamiętał jak przez mgłę wściekłości.

Z podszytej szaleństwem zadumy wyrwał go mocny kopniak wymierzony ciężkim butem. Siedząca naprzeciwko Ruda przyglądała się mu z rosnącym wkurwem na twarzy. Drobna snajperka uniosła dłoń znacząco zamykając kciukiem niewielkie kółko z palców, przyzywając go do rzeczywistości. Komunikat był jasny: dziesięć minut do rozpoczęcia akcji.


Baza Arasaki
Manila
9:10 pm, 12 listopada 2018

- Dziękujemy za stawienie się na tak niespodziewane wezwanie – Japonka o posturze kieszonkowej lalki ukłoniła się z nieodzownym uśmiechem, który mógł mówić wiele a jeszcze więcej ukrywać. Ekipa AKJ-184 już dawno temu nauczyła się nie zwracać na to uwagi, bo rozstrzygania różnic kulturowych nie miały sensu.

Zamiast tego skupili uwagę na Kenie i holo aktywowanym przez usłużną korposłużbistkę.

Cytat:

Półtora godziny temu straciliśmy kontakt z grupą AKJ-201 na misji ratunkowej w tajnej bazie badawczej Militechu w Merizo, Guam.

Bezosobowy głos narratora wprowadzał Heena, Mazz, Uriego i Matthew w tajniki ich kolejnej roboty. Obraz przedstawiał wspomnianą przez Joe Doe ekipę i ich ostatnie działania. Cztery osoby na terenie jakiejś fabryki czy zakładu produkcyjnego. Dwa spore budynki połączone ze sobą przeszklonym pomostem, wyposażone w metalowe wyjścia awaryjne strzeżone przez ludzi i drony. Betonowy plac niemal zalany światłem, tworzył białą plamę w otaczającej ciemności. Na parkingu patrolowanym przez dwa sztywno poruszające się roboty stało kilka cywilnych pojazdów. Poza tym teren wyglądał na uśpiony.

Cytat:

Ostatnia znana lokacja to poziom -2 budynku B

Obraz zamienił się w trójwymiarową mapę wspomnianego obiektu z wolna obracającą się wraz z pulsującymi trzema czerwonymi punktami.

Cytat:

Przed ostatnią transmisją straciliśmy też całkowicie kontakt z Leo Kasperskym.

Wyraz twarzy Japonki nie uległ zmianie nawet o milimetr, gdy trwała obok hologramu. Za to permanentna irytacja na twarzy opa AKJ-184 zmieniła się z wolna “w dziób wkurzonej kaczki”, jak zwykła nazywać ten grymas Mazzie.
Ruda obecnie też nie wyglądała na najbardziej przyjaźnie nastawioną osobę. Pochyliła się gwałtownie do przodu klnąc pod nosem:
- Kurwa mać, Falcon durniu jeden… - nie ona jedna z napięciem słuchała info o poprzedniej ekipie, do której należał Finn 'Falcon' Hooker: pijaczyna, cwaniak i wkurzający dupek gdy mu się zalazło za skórę, ale swój człowiek. Przynajmniej jak na rdzennego nowojorczyka. Z reakcji Rudej możnaby sądzić, że jej układ z Falconem był bliższy niż kumpelski. Normalnie soloska wzruszyłaby ramionami i uznała, że kretyni sami sobie winni. Tu i teraz tupała glanem w nerwowym tiku.

Cytat:

Celem misji AKJ-201 było uwolnienie i ewakuacja obiektu Zora-1

Kolejna migawka ukazała twarz młodej dziewczyny o nieobecnym spojrzeniu.

Cytat:

obywatelki Japonii, porwanej i nielegalnie przetrzymywanej na terenie bazy. Celem waszego zlecenia jest ekstrakcja Zory-1 oraz pozostałych przy życiu członków AKJ-201. Dostępne dane o ochronie budynku: 10 pracowników WeGuard, 4 drony monitorujące, 4 roboty patrolujące. Ekwipunek do pobrania za 5 minut. Wylot za 10 min. Aneksy do umów zostały wysłane na wasze firmowe adresy.

Faktycznie.

Dodatkowa sumka opiewała na niemałą kwotę 5000 Euro ponad standardową stawkę kontraktu.




Południowe wybrzeże Guam
10:30 pm, 12 listopada 2018

A teraz spadał z nieba w ciemność, niesiony niewielką błoną rozpiętego spadochronu. Parująca, ciężka wilgoć z pozostałych resztek lasów momentalnie oblepiła twarze najemników kropelkami potu. Oddychanie stało się utrudnione a ciemne, nieoznakowane mundury Akasaki natychmiast przylgnęły im do ciał.
- Żesz kurwa mać - zaklęła szeptem Mazz - Nie mogliby nas wysłać raz na Lazurowe Wybrzeże? Albo na Alaskę? - zamarudziła.
- Nie marudź, Ruda. Na wkurwie lepiej idzie Ci celowanie…
- Uri, uważaj, żebym nie przycelowała w….
- Ruszać się Avengerzy od siedmiu boleści. - padł kwaśny komentarz Kena, gdy Matthew jak zwykle bez słowa wykonywał swoją część roboty - Obiekt przed wami, kilometr na północ. Mam was na monitorach ptaszęta wy moje. Rendez-vous za 40 minut, lokacja EP 2 km na wschód od miejsca zrzutu. - dane GPS przepłynęły w komunikacji kodowanej - Uważajcie, spora aktywność w obiekcie. Oczy włączam za 10, 9, 8...

- Jak Avengerzy to ja chce być Iron Manem - Lucifer włączył się w wymianę zdań zagłuszając na chwilę odliczanie opa. - Za to jak Mazz wkurwiona to znaczy, że mamy na pokładzie Hulka.
- Heen, jak ci zaraz przypier...
- ...2, 1. - Ken s kończył odliczanie i drony zwiadowcze grupy zaczęły przesył obrazów.
Matt jako spec od łączności i operator ciężkiej broni wsparcia, oraz Mazzy jako snajper mieli na standardowym wyposażeniu systemy wizyjne podpięte pod kamery dronów. Reszta grupy zawsze w akcjach była ślepa i musiała polegać na Kenie, lub dwójce kolegów. Poza Luciferem.

Van den Heen miał doświadczenie robiąc przez dwa lata jako zabezpieczenie AV Trauma Team w Wellington, latającą do Takapu Walley będącego właściwie strefą śmierci przez wojny gangów. To przygotowanie okazało się niczym w przypadku wojny korporacyjnej Arasaki i Militechu. Już w pierwszej misji stracił oko i mało co obie nogi, szybko zdał sobie sprawę, że 'Saka przyjmuje wszystkich, ale duża część żołnierzy fortuny stanowi mięso armatnie. Korpo oferowała wszczepy bojowe po preferencyjnych cenach i niektórzy kusili się na to rozumiejąc, że na nowoczesnym polu walki jest to dosyć dobra inwestycja. W efekcie Lucifer miał kontrakt na rok bez podstawowej gaży za angaż po wszczepieniu procesora neuralnego smartlinków do broni, dopalacza i cyberoka. Szanse przeżycia skoczyły diametralnie w górę, ale jedyna kasa jaka wpływała mu na konto pochodziła z dodatków za akcje specjalne lub wyjątkowo ciężkie walki frontowe. W przypadku kogoś, kto zaciągnął się by słać euroyeny rodzinie... była to dosyć ciężka sytuacja.
W ten sposób Van Den Heen trafił do jednej ze specjalnych jednostek AKJ, które rzucane były bez przerwy i gdzie popadnie, a najczęściej w najgorsze gówno. 184 to była naprawdę banda cholernych wariatów, podobnie jak kilka innych, na przykład właśnie dwieście pierwsza, która lądowała tu przed nimi.
Niektórzy jak Heen zapisywali się do takich sekcji by jak najwięcej zarobić inni bo to po prostu lubili.

Transmiter krótkiego zasięgu sprzęgł się z systemem wizyjnym cyberoka Lucifera i solos zaczął odbierać obrazy z dronów. W ich grupie tylko Uri był 'ślepy' i rozglądał się opadając na spadochronie gdy Luc, Mazz i Matt skupiali się na obrazie transmitowanym przez maszyny. Cała czwórka opadała w idealnym ciasnym rombie, a mikrosilniczki pneumatyczne korygowały ustawienie czaszy spadochronów gdy czujniki informowały elektronikę iż któraś odbiega pozycją od reszty.
- Kurwa, czuję się goły... - zaklął Matt na wewnętrznym komlinku.
- Ja w sumie też. - Lucifer zawtórował mu.
Matthew operował ciężkim scorpionem napierdalającym minirakietami w trybie ognia pojedynczego i serii od trzech do dziesięciu pocisków. Ciężar tej broni wymuszał posiadanie egzoszkieletu. Heen w grupie był trzecim po nim i Mazz operatorem broni wsparcia, ale on robił to z pierwszej linii za pomocą ciężkiego ckm Arasaka Godzilla ST-47. Też musiał na akcje wkładać egzo przynajmniej wersję do pasa.
Na tę akcję, rzecz jasna nie dali im ciężkiej broni.
Luc i Matt czuli się jakby szli do walki w jednym bucie.
- Jak podciągnąć brak obrazu z dronów, to ja tez trochę nagi. - Uri zawtórował im. - Mazzy, wyrównaj do reszty. Zrzuć parę ciuszków.
- Może być glan? Tak prosto w ryj... - Głos Rudej zdawał się być niewinny jak u anioła.
- Zamknąć mordy bando zjebów. - Operator zewnętrzny sekcji poprosił grzecznie w komlinku.
- Muszę się wkręcić na twoją fuchę Ken - Luc stęknął lekko gdy czasza spadochronu pociągnęła go lekko zaplątując się w gałęzie, przez co chwilę dyndał na linach. - Tez bym sobie posiedział tam w ciepełku, jak ty będziesz zapierdalał na akcji. - Wyjął nóż i odciął się, po czym upadając przeturlał i zaległ w pozycji gotowej do strzału z Minami-10 omiatającą lufą teren na jego części prowizorycznego perymetru. - Charlie w strefie, gotów, brak kontaktów.
- Beta w strefie, gotów, brak kontaktów - zawtórował mu Matt.
- Echo w strefie, gotów, brak kontaktów. - Uri zaraportował prawie równo z poprzednikiem.
- Delta w strefie, gotowa, brak kontaktów. - Głos Rudej wskazywał, że dziewczyna jest nieco spięta, ale w jej przypadku była to dobra wiadomość.
- Alfa nad wami, strefa czysta. - Ken zakończył raport przyziemienia. - No dzieciaki, dupy w troki.

Południowe wybrzeże Guam
10:35 pm, 12 listopada 2018
1000 m od obiektu

Transmisja dronów ukazała widziany niedawno obraz bazy Militechu ukrytej w wycince lasu. Lasu, który w teorii kiedyś w planach gubernatora wyspy miał być parkiem naturalnym jednak obecnie był własnością prywatną wykupioną przez amerykański konglomerat.

Bieżący przekaz różnił się od oglądanego przez AKJ-184 godzinę temu.

Tym razem cały obiekt oblany był ostrym światłem, ostro kontrastującym z ciemnościami wokół.
Na parkingu, wcześniej zajmowanym jedynie przez kilka samochodów cywili, pojawiły się dwa APC z krótkimi działkami, zdolne pomieścić dwanaście osób każdy. Chronione były przez dwa dwuosobowe zespoły WeGuard w pełnym uzbrojeniu.

- Nosz kurwa… - zaklęła drobna snajperka - … Ken jakaś miejscówka dla mnie?
- Chwila, Mazz. - głos opa rozległ się w komlinku zakotwiczając czwórkę najemników w rzeczywistości.

Dwóch kolejnych uzbrojonych WeGuard nadzorowało załadunek cywili z bazy. Kilku poganianych przez armię megakorpo mężczyzn i kobiet biegło w różny tempie ku prywatnym samochodom. Zapewne byli to mniej znaczący pracownicy - tacy, do których życia Militech nie przykładał zbyt wielkiej metki z ceną. Albo tacy, którzy i tak byli zadłużeni u swojego pracodawcy. Tak czy siak nie wyglądało jakby któryś z przestraszonych korpożuczków zasłużył na VIPowskie traktowanie.

Jednocześnie jeden z dronów przesyłał raport z analizy obecnych systemów alarmowych: znane Heenowi czerwone, oznaczenie wskazywało pulsująco dwa wyjścia przeciwpożarowe. Każde z nich strzeżone było przez uzbrojonego WeGuard. Drugi dron wskazywał na obecność dwójki ludzi przy bramie głównej.

- Dobrze, że jeszcze fugasów nie mają… - obruszyła się Mazz - Co to za miejscówka?
- Tajna…
- Uri, żartownisiu, powinieneś na standupa się zgłosić, no serio, cwaniaku. Wszystkie bazy Militechu są tajne.

Rozgadani “Avengerzy” umilkli na gest Matthew zarządzający ciszę.

Cienie kładły się na kilkaset metrów przed ogrodzeniem, nadając napisom ostrzegającym przed wejściem osób nieupoważnionych surrealistycznego wyglądu.

Cała czwórka przypadła do ziemi, gdy główna brama bazy otworzyła się z wolna by rozpocząć wypluwanie z siebie kawalkady przestraszonych cywili. W komlinkach zaś wciął się op:
- Te komik, rusz swój słodki tyłeczek. Możliwe wejście w blind spot 250 metrów na wschód od bramy głównej.
- Biegnę - burknął Uri przeczołgując się w pulsującą na obrazie drona miejscówkę przy ogrodzeniu:
- Szacowany czas na wyjazd: 4 minuty. Ruszać cztery litery.

- Co za kurwa cyrk. - Lucifer patrzył na perymetr ochrony kompleksu i nie wierzył w to co widzi. - Ken kurwa, serio? W czwórkę? Mogą mieć swojego opa, wtedy nawet zgarnięcie kogokolwiek po cichu by wejść do środka odpada. Ja tam nie widzę opcji po cichu. Można wyczyścić górę i potem się zobaczy.
- Chcesz zrezygnować z przyjętego zlecenia? - Ton Kena był obojętny.
- Heen pojebało? Chcesz to szturmować? - Uri niemal parsknął.
- Powtarzam, nie ma opcji na cichacza. - Luc jeszcze raz spojrzał na obraz z dronów. - Nawet jak Matt zblokuje łączność któremuś z bocznych wyjść, to ich op wychwyci brak kontaktu.
- Chyba, że ktoś przejmie jego komlink - rzuciła Mazz. - Ale czas ucieka. - Dwa palce dziewczyny wskazały krótko otwieraną bramę. - Wchodzimy?
- Co da kurwa komlink, jak skurwiel zniknie opowi z systemu monitoringu stanu tego gnoja? - Heen spojrzał na jedno z bocznych wyjść do budynków. - Po cichu chujnia, na rympał też przejebane, ale się nie spodziewają takiego szaleństwa.
- Na razie nic nie wiemy. Trzeba sprawdzić co i jak i wtedy zdecydować. - Uri zabłysnął cwaniackim podejściem - Na spekulacjach nigdy nie jechaliśmy. Jak dla mnie Matt sprawdzi ich kom, włazimy zaraz po tym jak wpuścimy miniBoba - czułe określenie brzmiało w ustach najemnika jak imię bliskiej osoby. Dziwne, że Uri tak bardzo lubił niewielkich rozmiarów naziemnego recon-skauta.
- Ej… Ken, Matt, dacie radę im zrobić bloka łączności z kompleksu? - Luc przebiegał wzrokiem po przestrzeni bazy Militechu. - Bo tak sobie myślę, że oni mogą spodziewać się prób zinfiltrowania kompleksu…. Jak zajebiemy WeGuard na zewnatrz, zblefujemy opcją wysadzania i zniszczenia, a oni będą mieli blok łączności na wsparcie, to powystrzelamy skurwieli gdy zechcą do tego nie dopuścić.
- Można zakombinować - zadudnił Matt. - Ale to nie będzie na długo. Najwyżej kilka minut, może 10. - ocenił niespiesznie jakby nie znajdowali się kilkanaście metrów od przeważających sił wrogiej megarcorpo.
- Jak wyczyścimy WeGuard i przez systemy wizyjne zobaczą, że minujemy teren jebną wszystko co maja na zewnątrz. Trzy wyjścia. Strzelanie jak do kurczaków. Dobra bando frajerów, kto za cichcem, kto za wejściem głośno po jaja?
- W tym twoim planie, Heen, widzę jeden problem - rzuciła Ruda. - Wiesz jaki? - Odpakowała gumę do żucia i wsadziła do ust. - 201 i Zora. Idealni zakładnicy. Wszystkich na raz nie ogarnę mimo, że jestem zajebista - stwierdziła spokojnie. Jeszcze.
- Wiem kotku. Bo jeszcze mała z Ciebie dziewczynka. - Lucifer uwielbiał droczyć się z Mazzy choć często odpłacała się w niespodziewany sposób. - Ale jak zobaczą, że chcemy kompleks rozjebać, a nie odbijać ludzi, to 201 i Zora nie będą dla nich opcją “zakładnik”, nie. Grywasz w pokera?

Pytanie zagłuszył hałas samochodów, które właśnie rozpoczęły wyjazd przez bramę główną bazy.
- Możemy się rozdzielić. Ty i Mazz na górze, robicie zadymę. Ja i Matt inwigilacja dołu. Albo dowolna kombinacja: ja i Mazzy - mruknął Uri.
- Dwie minuty - dorzucił im Ken.
- Zajebisty pomysł - zgodził się Heen. - Dwie osoby zneutralizują dziesięć stojących w perymetrze obrony od trzech stron. Piłeś coś Uri?
- Jak mówiłem, max. dziesięć minut - wciął się małomówny zazwyczaj Matt - tyle jestem w stanie dać. Co zrobi Militech z brakiem łączności? Nie wiem. Dla mnie to wygląda jak ostra ewakuacja i standardowa procedura. Co jest w środku, nie wiadomo. Możemy robić kabum, mnie to rybka. Nawet może być z łącznością łatwiej.
- Chuj, i tak tu zginiemy - Heen posilił się na czarny humor. - Dla mnie tylko to wygląda słabo. Jak zrobimy furtkę i wejdziemy cicho, to mogą to odkryć w pół minuty i będziemy mieć 10 WeGuard na plecach. Jak rozjebiemy tu wszystkich i zblefujemy opcją wysadzania kompleksu, to reszta będzie wybiegać pod lufy. Dostosuję się, jaka decyzja grupa?
- Przypominam, że zlecenie miało być robione po cichu. Militech niekoniecznie musi wiedzieć, kto i co go kropło - mruknął Ken starając się jeszcze na trzymanie ręki na pulsie.
- Ja bym zrobił najpierw recon - mruknął Uri - sprawdził, co tam mają w środku. Wtapował w ich kom. - Najemnik spojrzał na Matta. - Jesteście w stanie to ogarnąć z Kenem?
Matt zrobił powątpiewającą minę.
- Aha - przyjął do wiadomości Uri.
- Jak mamy cokolwiek robić to już - mruknęła Mazz układając się na brzuchu. - Za chwilę część z góry odpadnie. Kończą ewakuację cywili. Jedźmy z koksem tutaj. - Heen aż się zdziwił, bo Mazz zazwyczaj stawała okoniem.
- Zajebiście Ken. To choć tu do nas i zrób po cichu. - Lucifer rzucił z przekąsem zalegając kilka metrów od ogrodzenia od zachodniej strony względem kompleksu. - Charlie na pozycji, gotów, 5 kontaktów. Czekam na wytyczne - zaraportował nie wdając się w dalsze dyskusje.

Tym razem op się nie patyczkował i ustawił piony na szachownicy:
- Matt przebij się i próbuj wtapować się do ich kommu. Uri, zajmij pozycję do obstawy pojazdu B, z prawej. Mazz, 20 metrów na wschód od bramy jest prowizoryczny punkt. Ustaw się na pozycji. Luc, obstawiaj Matta. Na jego sygnał zdejmujesz ochronę wejścia do budynku B.
- Mam złe przeczucia co do tego. - Heen mruknął do komlinka, ale bez zbędnych komentarzy zaczął przesuwać się na pozycję zasugerowaną przez Kena.
Nie lubił ‘cichych’ akcji, bo wedle prawa Murphy’ego zawsze coś musiało się spierdolić i cicha przeradzała się w kopalnię hamburgerów w otoczce sylwestrowej północy. W tym konkretnym przypadku po wślizgnięciu się do kompleksu zostawili sobie na taką ewentualność za plecami całą dziesiątkę WeGuard, a goście ze specjalistycznej korpoochrony potrafili być groźniejsi niż zwykłe trepy MiliTechu.
W zespole jednak nie było miejsca na indywidualne kręcenie nosem. Saka chciała ‘po cichu’ i płaciła wedle swoich wymagań. Byli na kontrakcie.
Jedyne co można było zrobić to być czujnym aby zminimalizować ryzyko oberwania.
- Charlie na pozycji, gotów, jeden kontakt - odezwał się biorąc na cel ochroniarza przy bocznym wejściu do “B”. - Matt, czekam na sygnał.

Ciężki wkurw czy nie, Heen ruszył do przodu wykorzystując półcienie i zarośla z każdym ruchem oczekując niemal bezgłośnego uderzenia, wybuchu bólu i ciemności.
Za sobą wyczuwał Matta.

- Stop! – głos Mazzy wstrzymał kolejny jego ruch, a obraz w sztucznym oku przekazał jednocześnie obraz obracającego się w ich stronę strażnika. Dziewczyna musiała dzielić swą uwagę między strażników na froncie bazy i poczynania ukrytej dwójki. Najwidoczniej skojarzyła hasło Lucifera, bo głos miała lodowaty.

Luc padł.

Przytulił się do ziemi skoncentrowany jedynie na celu.

Chwila bez oddechu gdy strażnik omiatał okolicę, na chwilę wstrzymał kroku i... zaczął odwracać się na nowo tyłem po to by zachwiać się i złożyć się jak scyzoryk, gdy pocisk Luca sięgnął celu.

- Go, go, go! – usłyszeli w commlinku i Matt wypruł w stronę wejścia B.

Szybkie kilka ruchów i drużynowy milczek podłączał niewielki komunikator migając do Heena, nakazując ciszę.

Zabrał się za rozbrojenie systemu alarmowego.

Wiele rzeczy można było powiedzieć o Matthew ale nie to, że należał do geniuszy technicznych. Ot znał się na tyle by ogarniać komunikację drużyny i bawić się w hakerkę niższych lotów. Był rzemieślnikiem, co nadrabia brak talentu zacięciem. Już zaczął rozglądać się jak unieszkodliwić znaleziony przez drony system alarmowy, gdy spojrzał na leżącego obok trupa.

Gestem wskazał Lucowi by mu pomógł dźwignąć ciało. Przez chwilę manewrowali trupem by podsunąć pod czytnik jego dłoń. Drzwi pyknęły głucho.

Dwójka najemników Araski wsunęła się cicho do wnętrza

które natychmiast rozjaśniło się sztucznym światłem.

Zdawać się mogło, że znaleźli się w obecnie opuszczonej placówce biurwiszonów. Jedynym dźwiękiem był szum pracującej klimatyzacji. Rażąco białe pomieszczenia po obu stronach wydawały się bliźniacze ze swoimi jednolitymi drzwiami i przeszklonymi ścianami. Przy każdym pomieszczeniu znajdował się czytnik dostępu, a same biura wyglądały na zwykłe miejsca pracy. W jednym z nich działał jeszcze holo z wykwitłym na nim obrazem jakiej struktury

Po środku korytarza widać było podwójne drzwi windy, a zielony znaczek z białym ludkiem na końcu korytarza wskazywał drogę alarmową.

Matt uniósł kciuk w górę:
- Szóstka WeGuard w środku, kończą zabezpieczenie aktywów i właśnie zabezpieczają cel. – zaraportował dla ekipy przejęte info– Poziom -1, nic nie wiadomo na temat 201.

- Ok – mruknął Uri – Na zewnątrz wynoszą jeszcze jakieś pudła. Póki co spokój.

- Znajdzcie Zorę i naszych i spadajcie stamtąd – Mazzy brzmiała na nieco zdenerwowaną – Nie podoba mi się to.