Gdy Billy zaczął rzygać Anastazja zatoczyła się lekko, tracąc podparcie. Dopiero po chwili, gdy złapała równowagę, przyjrzała się trupowi. Zmarszczyła brwi.
- To jest kurewsko niesprawiedliwe, przecież to była dobra dj-ka. Ja rozumiem tych od disco, sama bym ich chętnie wybiła, ale ta dawała dobrą nutę przecież... - wymruczała, będąc wciąż jeszcze mocno zawianą po imprezie. Szczelniej otuliła się kurtką, którą zostawił jej Oliver, mimo że odmówiła powrotu z nim do Alamo.
Mózg Vandelopy pracował na zwolnionych obrotach, toteż po chwili dotarła do niej jeszcze jedna rzecz.
- Kurwa... trzeba będzie wezwać gliny.
- Gdzie ta cała… ochrona… tego klubu była. - warknął gniewnie Billy próbując agresją zagłuszać przerażenie i odrazę wywołaną pokazem tego całego okrucieństwa.
Gdy doszedł do siebie. - Nie gliny… To Niewidzialny Klub… to sprawa, którą winien załatwić Niewidzialny Człowiek. Do której... Nie powinien dopuścić.
- O czym… - zza vana wyszedł starszy technik w egzoszkielecie. Urwał w pół zdania, zobaczywszy ciało, jego oczy za e-glasami otworzyły się szeroko. Niemal roztrącając muzyków podbiegł do FistBaby i uklęknął przy niej ze zgrzytem hydrauliki - potężna maszyna przy drobnym, nieruchomym kobiecym ciele.
- Fist! - krzyknął, poruszając jej ramieniem. Po chwili jednak zamarł, patrząc na wycięte na jej ciele litery.
- O cholera - wykrztusił drugi z techników. - Czy…
- To FistBaby - powiedział pierwszy. - Ona nie żyje.
Drugi milczał chwilę, po czym rzucił:
- Nie ruszajcie się stąd! - i pobiegł za róg budynku, w stronę wejścia na stację. Metalowe stopy egzoszkieletu waliły o beton.
- Powiadom szefa… o tym co się stało. - rzekł Rebel Yell do pozostałego na miejscu robotnika nadal drżącym tonem głosu.
- Jebany skurwiel… - Sully w końcu dał radę z siebie coś wydusić. - I zwijajcie się stąd wszyscy, bo po gliny zadzwonić trzeba - też odezwał się do tego co został. - Lamia, łącz mnie z Natką.
- Chris? - Natasha odebrała zaspanym głosem połączenie od Sully’ego.
- Natasha jest problem… - Sully patrzył na ciało Fist. - Meloman znów zabił, w waszym rewirze. Znalazłem ciało.
- Co? Chris, jeśli to jest głupi żart to… ty nie żartujesz?
- Jestem pijany, podćpany i stoję nad jedną fajną dziewczyną, której skurwiel wyrżnął na ciele tekst naszej piosenki - Chris odpalił fajka. - Jestem kurewsko daleko od żartów.
- Cholera - powiedziała i zamilkła na chwilę. - Słuchaj… to jest sprawa dla wydziału zabójstw. Muszę ich powiadomić. Gdzie jesteś?
- Wyślę ci adres za kilka minut, ale bądź ty też, muszę z tobą pogadać, mam coś dla ciebie. Dosyć grube.
- Kilka minut. - Westchnęła. - Czemu kurwa za kilka minut, Chris?
- Bo muszę to ustalić - odparł wymijająco. - Bądź Natka, to ważne.
Na wszelki wypadek rozłączył się.

- Jeden z nich podszedł i zostawił swoje ślady przy ciele. - westchnął Billy i spojrzał na Chrisa. - Poza tym… Niewidzialny Człowiek może… mieć własne zdanie na ten temat.
Starszy technik w egzoszkielecie obejrzał się na nich. Miał łzy w oczach.
- Szef zaraz tu przyjdzie - powiedział. - To ten… Meloman, on to zrobił, tak? To tekst waszej piosenki?
- Tjaa... - z całego towarzystwa Anastazja wydawała się najbardziej opanowana. Patrzyła ponuro na trupa, marszcząc brwi. Jej mózg podjął się analizy sytuacji, co w obecnym stanie przypominało raczej zabawę dwulatka, który z uporem próbuje wcisnąć sześciokątny klocek do otwory w kształcie koła. - Liz go śpiewa. Trzeba sprawdzić czy nic im nie jest... Howl i Liz. - Coś w jej głowie zatrybiło i zaczęła dyktować cicho Mayi, co ma wrzucić na czat grupy.
Saksofonista wyszedł z Niewidzialnego jako ostatni, maszerował uśmiechnięty, mając ciągle w głowie to, co wydarzyło się poprzedniego wieczora. Jak tylko w oddali zobaczył resztę ekipy oraz technicznych zrozumiał, że coś jest nie tak. Serce podeszło mu do gardła, wyszeptał jedynie - osz kurwa, po czym ruszył biegiem w kierunku członków zespołu. Znalazł się już na tyle blisko by zrozumieć, co się wydarzyło, na ziemi leżała Fist, chociaż nie był jeszcze na tyle blisko by się upewnić, to i tak wiedział, że była martwa. Coś w głębi duszy sprawiło, że poczuł się w całej tej cholernej sytuacji odrobinę lepiej, szczęście w nieszczęściu, to nie był nikt z zespołu. Dobiegł wreszcie do zbiegowiska, po czym puścił siarczystą wiązkę przekleństw. Podszedł bliżej do ciała i ujrzał wycięty na jej ciele ich własny tekst. Spojrzał na pozostałych i wycedził przez zęby.
- Kurwa, zabiliśmy ją, to nasza wina, ten pierdolony idiota bardzo sobie wziął do serca nasze słowa ze sceny, kurwa, kurwa, kurwa mać, zajebię skurwysyna. Odstrzelę mu ten pierdolony łeb.
Rozejrzał się po grupie i zobaczył, że nie wszyscy są obecni.
- Gdzie jest Howl, gdzie jest Liz? Proszę, nie mówcie mi tylko, że zaginęły!
- Nie pleć głupot… i nie tak głośno. - jęknął Billy siadając na ziemi i łapiąc się za głowę. - Myślisz, że Lennon zabił poprzednią, bo z jego inspiracji ten świr wyrżnął “Imagine” na ciele owej ofiary? Popatrz. - Wskazał na mural z wizerunkiem tego artysty.
- Nasz utwór jest wskazówką co do następnej zbrodni jaką planuje. Co do miejsca, metody lub tożsamości ofiary. Nasz utwór jest pieprzoną zagadką. - Odetchnął głęboko.
- Z tego… co pamiętam, z tego co leciało w sieci. Meloman zabija pojedyncze ofiary. Skoro FistBaby nie żyje, to Liz i Howl są bezpieczne. Przynajmniej dziś, przynajmniej od niego.
- Howl odezwała się na czacie. Nie mam kontaktu jeszcze z Liz. - Odpowiedziała nadzwyczaj opanowana Anastazja, po czym zwróciła się do Rebel Yella ze szczerym uznaniem - Jak na tak zmasakrowane imprezą ciało, masz wyjątkowo jasny umysł. Myślę, że masz rację, więc następną ofiarą... - przygryzła wargę - Będzie ktoś z nas. Albo naszego otoczenia.
- Komuna hipisów… urządza impry znacznie mocniejsze niż ta. - na moment kwaśny uśmiech pojawił na twarzy Billy’ego. - Przywykłem… - Odetchnął głęboko.
- Może… a może, ktoś bardziej… związany z tekstem… FistBaby nic nie miała… wspólnego z Lennonem.
- Ale z tym miejscem owszem. Poza tym... myślę, że on nie daruje Liz. JJ ma rację, będzie chciał się zemścić. Może nie bezpośrednio na niej, bo to zbyt osobiste, ale... - rozłożyła znacząco ramiona. - Na razie trzeba się stąd zmyć.
- Nikt się nigdzie nie zmywa - rzucił facet w egzoszkielecie.
Chwilę później usłyszeli stukot i zza vana wyszedł Niewidzialny Człowiek, trzymający w dłoni rzeźbioną laskę. Za nim podążał jeden z ochroniarzy i kilku mocno poruszonych pracowników klubu.
- Więc to prawda - wyszeptał Niewidzialny, zatrzymując się na widok ciała. Następnie podszedł i przyklęknął przy FistBaby. - Wasz tekst… - obejrzał się na muzyków, w tym na Chrisa kilka kroków obok kończącego właśnie rozmawiać przez holofon. - Dzwoń na policję, Ray. - polecił ochroniarzowi. - Zaczekamy na gliny. Wszyscy. - dodał stanowczym tonem. - Ale ten skurwysyn będzie miał cholerne szczęście, jeśli gliny go dorwą, zanim my to zrobimy.
- Dzwoniłem na policję, mam za chwilę wysłać miejsce zdarzenia… - Chris zbliżył się zerkając na Niewidzialnego, chwiał się trochę, ale SlowMo już zeszło - by ci dać trochę czasu. Wiesz, organizowanie nielegalnego koncertu. Leć ze swoimi, my ogarniemy. - Spojrzał na przyjaciół. - Zresztą jak ktoś z was nie chce lub nie jest na siłach… to niech też spada.
- Myślisz, że Niewidzialny Klub jest naprawdę niewidzialny? - zapytał Niewidzialny Człowiek. - Nie da się ukryć takiej imprezy. Gliny dobrze wiedzą gdzie się odbywa, ale tu przychodzą ludzie, którzy płacą glinom. Nie, FistBaby była jedną z nas i zostaniemy tu, żeby złożyć zeznania. Wy też. Może wreszcie dorwą tego skurwysyna.
Sully tylko kiwnął głową i wysłał Saskayi lokalizację tego miejsca. “Dotrę za 20 minut, patrol pewnie wcześniej” - odesłała mu wiadomość głosową.
Anastazji nie bardzo uśmiechało się to całe czekanie. Nie patrząc dłużej na trupa dj-ki odeszła kawałek, by usiąść na murku i odpalić fajkę.
Billy nie wstawał, pozwalając by chłód nocy wymroził z jego głowy alkohol i resztki dragów.
Zaciskał oczy zamyślony i zmartwiony… od czasu do czasu zaciskając zęby w gniewie.
Obok zaszlochała barmanka, wtulając się w oświetleniowca Siergieja, który objął ją ramieniem.
Niewidzialny Człowiek sięgnął dłonią i przymknął powieki FistBaby. Po jego policzku spłynęła łza, udowadniając, że być może posiada również niewidzialną duszę. Wstał i podszedł do ochroniarza, z którym zamienił kilka cichych słów, posyłając go gdzieś.
Dookoła budził się dzień, jeden z najgorszych w ich życiu, chociaż niektórzy z nich złych dni mieli całkiem pokaźną kolekcję. Obok, gdzieś zza ekranów dźwiękochłonnych, szumiała autostrada. Przynajmniej miejsce zbrodni znajdowało się na uboczu, więc nie groziły im tłumy gapiów z holofonami. Na wszelki wypadek jednak ochroniarze klubu otoczyli miejsce kordonem. Oczekiwanie dłużyło się w nieskończoność.

Po kilku minutach przyjechał patrol policji z korporacji Dobrych Glin, którzy patrolowali tą dzielnicę. Gliniarze na widok zwłok zaklęli, kazali wszystkim się odsunąć i odgrodzili miejsce zbrodni rozpiętą na słupkach taśmą, pilnując czujnie by nikt się nie oddalił.
Chwilę później nadleciała policyjna avka, lądując na pustej połaci parkingu. Wysiadł z niej detektyw, z zaczesanymi do tyłu włosami, nieogolony i we wciśniętej pod brudną marynarkę pomiętej koszuli. Omiótł wzrokiem całe zgromadzenie, po czym podszedł do ciała. Spojrzał na nie a potem na mural, z którego nieobecnym spojrzeniem patrzył na wszystko John Lennon.
- Kurwa - powiedział detektyw, po czym zaczął mówić do holofonu: - Tu Kacey, potwierdzam, kolejna ofiara Melomana. Tak, wiem. Obłożyliśmy monitoringiem całą ulicę Lennona a przy stacji Glen Park jest pieprzony zapomniany mural. Tak, w kontakcie.
- Ktoś znał ofiarę? - zapytał.
- Nazywała się Martha Lundgren - odpowiedział Niewidzialny Człowiek. - Była Dj-ką w Niewidzialnym Klubie.
- A pan…?
- Prowadzę Niewidzialny Klub.
Detektyw zmierzył go niezbyt przyjaznym spojrzeniem.
- Monitoring?
Niewidzialny Człowiek pokręcił głową.
- Kto ostatni ją widział?
- Ochroniarz, Ray.
Detektyw zabrał jego i ochroniarza na bok i nagrał ich zeznania. W międzyczasie przyjechała policyjna furgonetka z zespołem techników, którzy zaczęli badać i fotografować miejsce zbrodni i ciało.
- Kto ją znalazł? - zapytał detektyw.
Niewidzialny Człowiek wskazał na członków zespołu.
- Muzycy z Mass Æffect. Grali u nas tej nocy. I moi ludzie. To żaden z nich, tego jestem pewien.
- To się okaże. - Detektyw zmarszczył sceptycznie brwi, patrząc na zniszczonych używkami członków zespołu. Przeczytał tekst wycięty na ciele. Następnie wstukał coś w holo. - Holophone Love. To wasza piosenka... - obejrzał się zaskoczony na członków zespołu. - Ballada o Garrym Calahanie. Do tej pory używał utworów mających co najmniej pół wieku... - Zamyślił się, pocierając dłońmi podkrążone oczy. Wyglądał niewiele lepiej od nich.
- Macie jakiś pomysł dlaczego użył waszego utworu? - zapytał muzyków. - A może jakieś podejrzenia co do jego tożsamości? Może zwrócił waszą uwagę któryś z fanów zespołu?
- Ja… może mam… - stwierdził Billy wskazując palcem mural drżącym głosem. - Ten facet na nim namalowany to… autor poprzedniego utworu. “Imagine” które wyrżnął na poprzedniej ofierze jest jego… przebojem. Nie wybiera chyba kawałków dlatego, że je jakoś szczególnie lubi… są one wskazówkami dla was. Bawi się z policją. Podrzuca wam trop pod nos. Następna zbrodnia… będzie jakoś powiązana z nami… lub z samą tematyką utworu, lub z Garrym.
- Ale wy o tym wiecie, nie? To dlatego obstawiliście ulicę Lennona? - Chris odpalił fajka a detektyw kiwnał twierdząco głową. - I nic to nie dało. Jebany mural, i wszystko w pizdu. Możliwe, że skurwiel zechce zabić na naszym koncercie. Za dwa dni.
- W Alamo? Niczego nie można wykluczyć, ale tam będzie dużo ludzi. I to będzie w dzień a on zabija nocą. Ona - spojrzał na ciało FistBaby, które technicy właśnie przykrywali czarną folią. - Z tego co ustaliliśmy, zginęła dobre pół godziny po tym jak wyszła ze stacji. Nie zabił jej tu, na widoku. Prawdopodobnie ma pojazd, vana lub furgonetkę, z wygłuszoną paką. Możliwe, że potem podrzuca tylko ciała w wybrane przez siebie miejsce. Z waszą piosenką będziemy mieli trudną sprawę - westchnął. - Grób Calahana, jego dom, miejsce gdzie zginął… założymy monitoring we wszystkich tych miejscach. Ale to może być też jakieś miejsce związane z wami, jak powiedziałeś - spojrzał na Billy’ego. - Dlatego je też powinniśmy obserwować. Ukryte kamery przed wejściem, patrol po cywilnemu w pobliżu. Więc… będę potrzebował waszych adresów. I numerów holo.
- A jeśli odmówimy? - zapytała, siedząca na krawężniku Anastazja. Nie lubiła glin, więc nie włączała się do rozmowy. Aż do teraz.
Detektyw zmierzył ją badawczym spojrzeniem.
- Możecie - powiedział sucho. - A ja mogę w komunikacie dla mediów napisać, że zespół Mass Æffect odmówił współpracy w celu schwytania mordercy. A wam zmienić status ze świadków na podejrzanych. Bo skąd mam wiedzieć czy nie jesteście bandą chorych pojebów i Meloman nie działa w porozumieniu z wami? W końcu postawił was na piedestale z Lennonem i Cashem i zrobił akcję promocyjną roku.
Chris tymczasem dostrzegł Natashę w cywilnym ubraniu, która machnęła odznaką innym policjantom i wdała się z nimi w rozmowę, zerkając od czasu do czasu w stronę detektywa i muzyków.
Do tej pory JJ stał z boku i wpatrywał się gdzieś w dal. Ich najlepszy wieczór w karierze zamieniał się wraz z nadejściem słońca w piekło. Spojrzał na detektywa, który bardzo mu kogoś przypominał, może to był jeden ze śledczych którzy badali sprawę śmierci Josha?
- Anastazja, zluzuj proszę, to nie czas i miejsce na głupie gierki z policją. - powiedział, po czym zwrócił się do oficera prowadzącego śledztwo: - Ja szczerze powiedziawszy, podczas koncertu nie widziałem nic podejrzanego, ot sporo ludzi bawiących się przy naszej muzyce. To mógł być każdy w tłumie.
Vandelopa prychnęła obrażalsko. Widać było, że nie darzy funkcjonariuszy policji szczególną miłością.
Detektyw prawdopodobnie był do tego przyzwyczajony, bo nie skomentował w żaden sposób. Kiwnął głową saksofoniście, po czym wyświetlił im z e-glasów swoją holo-wizytówkę do zeskanowania. Nazywał się Richard Kacey.
- Gdybyście sobie coś przypomnieli, albo gdyby coś się działo, dzwońcie prosto do mnie - powiedział. - Mi numer i adres jednego z was wystarczy. - przypomniał swoją prośbę.
- Damy adresy… jutro… może być? Dziś… nie bardzo mamy do tego głowy. - odparł zrezygnowanym tonem Billy. A było przecież tak pięknie przed dwoma godzinami. Gdzie to wszystko zniknęło?
Saksofonista podszedł do śledczego po czym podał mu swój numer holo i adres meliny.
- Dzięki - rzekł detektyw. - Żeby było jasne, nie będziemy was śledzić ani niepokoić bez potrzeby. Uważajcie na siebie, najlepiej nie wychodźcie nigdzie pojedynczo, ok? Jesteście wolni, ale przez najbliższy tydzień nie opuszczajcie stanu.
Kiedy detektyw odszedł przesłuchiwać resztę pracowników klubu, ubrana po cywilnemu policjantka nawiązała kontakt wzrokowy z Sullym i skinęła głową, żeby poszedł za nią, co perkusista uczynił.
Pozostali muzycy w tym czasie zebrali w sobie resztki sił i zaczęli ładować sprzęt do vana. Howl pisała na czacie, że Liz według Rosalie odebrał z klubu jej facet i żeby zawieźli od razu sprzęt do Alamo, ale byli w tym momencie tak padnięci, że jedyne o czym marzyli to jak najszybsze polegnięcie w wyrkach.

Wake up!

Łup!
Łup!
Łup!

Łomotanie rozległo się nie wiedzieć skąd i gdzie: w rzeczywistości, czy pod ich czaszkami. Ledwo pamiętali jak dotarli do Warsaw. Przed oczami, gdzieś w podświadomości, tkwiły im wciąż obrazy z poranka przy nieczynnej stacji metra. Mgliście kojarzyli, że przyjechał tam jeszcze Dale, zaniepokojony o Liz, ale wtedy wyjaśniło się, że odebrał ją jej chłopak. Załadowali się więc do Zgonowozu, w czwórkę z całym sprzetem ledwo w nim mieszcząc. Anastazja przysnęła po drodze na kolanach Billy’ego, pozostali wtuleni w futerały instrumentów. Nie mieli nawet siły wyładować klawiszy i perkusji. W milczeniu wtoczyli się jakoś na górę i dowlekli do łóżek. W salonie coś strasznie cuchnęło, więc Anastazja wprosiła się do Rebel Yella, choć wolny był też pokój Howl. Chris prawie rozbebeszył kanapę nim odkrył źródło smrodu – było to gnijące pół krewetki wciśnięte tam przedwczoraj przez Hana. Innego dnia może nawet doceniłby dowcip.
Teraz, obudzony otworzył oczy. Była 13:09.

ŁUP!
ŁUP!
ŁUP!

Łomotanie było jednak całkiem rzeczywiste. Drzwi mieszkania zadrżały od kolejnego uderzenia. A po chwili wszyscy poza Anastazją dostali na holofony wiadomość od Boba, krótką, ale treściwą:
„Gliny po was idą!”
Zza drzwi odezwał się zaś męski głos:
- Otwierać! Policja!

Howl

Łup!
Łup!
Łup!
- łomotało serce Howl.
Benzodiazepiny i alkohol to już niebezpieczne połączenie a Patrick oferując jej mocne prochy na zaśnięcie nie wiedział, że zażyła jeszcze kokę. Mogło to się skończyć kiepsko. Na szczęście gdy kładła się spać koka prawie z niej już zeszła a pijana była bardziej wydarzeniami nocy niż alkoholem.
Na plaży wypili może ze dwa drinki, rzeczywistość na chwilę stała się tam na tyle przyjemna, nabrała kolorów tak, że nie trzeba było jej chemicznie ubarwiać.
Na niezbyt długą chwilę.
Wstający dzień wymazał piękną noc niczym miraż, słońce wydobyło z mroku brud tego świata i kazało nań patrzeć. I o nim śnić. Howl śnił się nachylający się nad nią Dale, który nagle zamienił się w Melomana z ostrym nożem w dłoni. Miał jej właśnie powiedzieć jaki tekst wytnie na jej ciele, gdy się obudziła.
Serce jej waliło i była cała zlana potem, choć w pokoju działała klima i było przyjemnie chłodno. Przez rolety sączyło się mocne dziennie światło, przypominając o gorejącym piekle na zewnątrz.
Pęchcerz zmusił Howl do zwleczenia się z łóżka i poczłapała do łazienki obok pokoju gościnnego na piętrze wiktoriańskiego domu. Z parteru dobiegała muzyka klasyczna.
Zegar w korytarzu poinformował ją, że jest pięć po trzynastej.
Spała więc ledwo sześć godzin. Opakowanie benzo wołało zza drzwiczek szafki w łazience:
- Weź mnie! Weź mnie!
Howl chwilowo oparła się pokusie i siedząc na sedesie sprawdziła holofon. Zastała na nim kilka nieodebranych połączeń i wiadomości: od brata, matki i znajomych. Wszyscy słyszeli już o nowym ataku Melomana i pytali czy wszystko w porządku. Matka dodała, że kończy sprawdzać kontrakt.
Napisał również Simon:
„Słyszałem właśnie, że ten skurwiel zabił po waszym koncercie… mam nadzieję, że nic ci nie jest. Odezwij się pls. Pogrzeb Didi jutro o 12 na cmentarzu Hills of Eternity. Morgana u mnie była. Dziękuję, że przyjechałaś do mnie w czwartek, przepraszam, że piszę dopiero teraz.”
Howl właśnie skończyła czytać, gdy dostała nową wiadomość. Od Boba, właściciela Warsaw.
„Gliny po was idą!”

Rosalie

Łup!
Łup!
Łup!

Rosalie obudziło walenie zza ściany. Próbowała je zignorować, przykrywając głowę poduszką i zakładając stopery, ale na dłuższą metę nic nie pomagało. Wreszcie zwlekła się z materaca i mrużąc oczy uchyliła kotarę zasłaniającą jej kanciapę od strony dawnej szyby wystawowej, wychodzącej na galerię i hol centrum handlowego. Niemal tuż przy jej oknie na świat dwóch mężczyzn zbijało jakieś deski. Po drugiej stronie holu inni ludzie cięli metalowe płyty z wwiercającym się w uszy dźwiękiem.
Jeszcze inni nosili meble, lub pchali supermarketowe wózki wypchane dobytkiem. To wszystko było jak człowiek-sąsiad z internetowych memów (z wiertarkami zamiast rąk i młotkiem w miejscu głowy) zwielokrotniony po tysiąckroć.
Alamo zawsze przypominało ogromne mrowisko, lecz dziś wyglądało jak mrowisko, w które ktoś włożył kij i zamieszał. Sporo osób się wyprowadzało, ale większość mieszkańców chyba szykowała się do obrony, jak do oblężenia jakiejś średniowiecznej twierdzy. W tej sytuacji domaganie się ciszy nosiłoby znamiona sabotażu. Było już zresztą po trzynastej.
Rosalie nie pozostało więc nic innego jak wreszcie skapitulować przed rzeczywistością i wstać.
W mieszkaniu-sklepie też panowało zamieszanie. Państwo Ling – chińska rodzina z dwójką dzieci – właśnie się pakowali, wynosząc pudła ze swojego pokoju na zagracony korytarz. Anastazji i Olivera ani pary sąsiadów-Latynosów nie było nigdzie widać, podobnie jak Henry’ego – męża Lily. Staruszka siedziała w kuchni produkując hurtowe ilości kanapek.
- Hej Rosie! – pomachała do tatuażystki nożem z pastą serową. - Robię żarcie dla chłopaków budujących barykady. Normalnie czuję się jak w trzydziestym trzecim – uśmiechnęła się szeroko.
Rosalie dopiero po chwili skojarzyła. Bunt Niszczycieli Maszyn. Miała wtedy sześć lat, wystarczająco by pamiętać barykady, czołgi i roboty kroczące na ulicach.
- A, słyszałaś? – podjęła monolog Lily. - Ten morderca znów zaatakował. Po koncercie zespołu Anastazji. Ale nie zabił jej, tylko jakąś DJ-kę. Wyciął jej tekst ich piosenki, tej o Garrym Calahanie.

Liz

Łup!
Łup!
Łup!

Do głowy Liz wdarł się rytmiczny odgłos. Niezbyt głośny, jakby dobiegający zza ściany. Po chwili się powtórzył, zmuszając ją do podniesienia ciężkich powiek. To co ujrzała sprawiło, że otworzyła oczy szeroko a serce zabiło jej mocniej.
To nie było mieszkanie Johna.
To nie było żadne znane jej miejsce.
Małe, podłużne pomieszczenie wyglądało jak wnętrze przyczepy lub domku kempingowego. Stolik, dwa krzesła, miniaturowa kuchnia. Dalej drwi, zapewne do łazienki i wejściowe, oba zamknięte. Oraz łóżko, w którym leżała Liz, nakryta lekkim kocem. Wszystko pogrążone w półmroku. Beżowe rolety wpuszczały do środka tylko tyle światła, by dało się stwierdzić, że jest dzień.
Odruchowo rozejrzała się za holofonem. Nie było go na szafce przy łóżku ani nigdzie w zasięgu wzroku. Na stoliku leżały za to duże, dziwne gogle do VR.
A w tle łupania Liz usłyszała jeszcze szum. Nie był to jednak znajomy szum ulicy a coś, czego nie słyszała od bardzo dawna.
Szum drzew.

W tym momencie wszystkie głośniki w salonie eksplodowały dźwiękiem, aż zadrżały szyby a wszystkim zapiszczało w uszach. Sprzęt stereo mieli naprawdę mocny, ale nikt nigdy nie włączył go na full. Aż do teraz.
Dopiero po chwili rozpoznali potężny gitarowy początek “Krzyku Buntownika”. Tylko Chris potrafił zdalnie sterować głośnikami w mieszkaniu, co oznaczało, że wciąż nie dał się złapać.

Policjantka złapała się za głowę, a biały gliniarz aż upuścił z wrażenia kajdanki. Murzyn zaś szarpnął JJ-a próbując postawić go na nogi.
To był moment, by coś zrobić. Tylko co? Anastazja wiedziała, że raczej nie uratuje skutego JJ-a, ale po prawdzie “utrudnianie” to nie było coś, z czego nie mogliby go wyciągnąć z pomocą zwykłego prawnika. Gorzej z Billy’m. Obojętne czy zapomniał o tych prochach, czy mu je podrzucili, to była poważniejsza sprawa. Jednakże... co zrobią gliny, jeśli nie będą miały dowodu?

Nie bacząc na swoją nagość, przyzwyczajona do głośnych dźwięków Vandelopa złapała torebkę z białym proszkiem, którą policjantka trzymała niedbale w ręce, skupiając się na zatykaniu uszu. Pochwyciwszy dowód “zbrodni” de Sade biegiem ruszyła w stronę wyjścia z mieszkania.
Billy zaś rzucił się do ucieczki za panną de Sade, z dwóch w sumie przyczyn. Po pierwsze w nadziei, że uda mu się uciec… teraz gdy sam był podejrzany. A po drugie nawet jeśli mu się nie uda, to wszak zdoła swoją osobą biegnącą za Anastazją utrudnić jej złapanie.

Ogłuszona muzyką policjantka nie spodziewała się tego zupełnie. Na pewno nie ze strony De Sade. Tak już jest, że kogoś nagiego lub półnagiego uważa się za bezbronnego i niegroźnego.
Drzwi mieszkania były wciąż otwarte na oścież i Anastazja wpadła w nie jak nagi jeździec burzy. Policjantka ocknęła się i skoczyła za nią, sięgając po taser.
Ale drogę zablokował jej Billy i jej własny kolega, któremu wyrwał się muzyk w momencie gdy tamten sięgał po upuszczone kajdanki i zdumiony patrzył na zuchwały czyn De Sade.

Trzymany mocno przez Murzyna JJ mógł im tylko kibicować i szarpiąc się uniemożliwiać czarnemu glinie dołączenie do pościgu. Okrzyki ich obu utonęły w lecącej z głośników pierwszej zwrotce Rebel Cry:

Zabrałeś mi dom, zabrałeś mą ziemię
Zostawiłeś mi tylko smutku cienie!

Para muzyków zbiegła drewnianymi schodami, lecąc na łeb na szyję i przeskakując po kilka stopni, w rytm galopujących gitar. Tuż za nimi pędziła w dół para policjantów. Anastazja, która miała przewagę nad resztą minęła boczne wejście do baru i z rozpędu pchnęła drzwi wejściowe do budynku, uwieszając się na ciężkiej klamce. Wypadła na chodnik i na zaparkowanego przed samym wejściem policyjnego vana. Po prawej, na skrzyżowanie wycofał właśnie drugi czarny radiowóz z Pacyfikatorami w środku. Pozostał tylko jeden kierunek ucieczki. Skoczyła w lewo, oglądając się jeszcze na Billy’ego.

Elektroda tasera dosięgła Rebel Yella w progu. Blond włosy stanęły mu dęba, a chwilę później wpadła na niego dwójka policjantów, obalając na chodnik. Tym samym heroicznie wypełnił swą rolę osłaniania odwrotu De Sade.
Anastazja minęła zaparkowany na ulicy Zgonowóz, do którego nie miała kluczyków, z czego właśnie zdała sobie sprawę. Wyglądająca na wściekłą policjantka ruszyła za nią. Po lewej mignęła jej brama na podwórko, a na nim kolejny gliniarz. Skrzypaczce nie pozostało nic innego jak świecąc cyckami biec ile sił w nogach przed siebie. I trzymać wciąż torebkę z dragami, bo żeby wrzucić ją do studzienki musiałaby zwolnić.

- Dajesz, laska, dajesz! - dopingował ją ktoś okna po drugiej stronie ulicy. Ktoś inny rzucił czymś w policjantkę, spowalniając jej pościg.
- Chris wciąż na dachu Warsaw! - zameldowała jej Maya, która musiała się połączyć z Lamią.

A kilkadziesiąt metrów przed sobą Anastazja ujrzała wyjeżdżający zza rogu i zmierzający jej naprzeciw kolejny radiowóz na sygnale. Zdążyła już pomyśleć, że jest w udupiona, nim dostrzegła, że ten jest niebieski, nie czarny. Nie należał więc do Pacyfikatorów, lecz do Dobrych Glin.
- Chris pisze, żebyś dała im się aresztować - odezwała się znów Maya w słuchawkach Ann. Mangowy duch wyświetlił jej ikonkę wiadomość na czacie, ale w biegu nie miała za bardzo jak czytać.
Vandelopa biegła wciąż trzymając torebkę z prochami. Nim więc radiowóz się zbliżył. Półnaga skrzypaczka wrzuciła narkotyki przez kratkę kanalizacyjną do ścieków. Potem odbiła w kierunku radiowozu. Zaczęła machać do Dobrych Glin nie bacząc na kołyszące się się przy ruchach ramion nagie piersi (z drugiej też odpadło serduszko w trakcie biegu).
- Ratunku! Chcieli mnie zgwałcić! Biją moich kumpliii! - zaczęła drzeć japę.
Błękitny radiowóz zatrzymał się przy niej.
W środku siedziało dwóch niebiesko umundurowanych policjantów. Miny Dobrych Glin wyrażały więcej niż tysiąc słów, ale kilka szczególnie wyraźnie, mianowicie: “o ja pierdolę”.
- Ty pewnie jesteś z zespołu... - odezwał się jeden.
- Musi być - dodał drugi, wysiadając i zastępując drogę zbitej z tropu Pacyfikatorce, która zawołała:
- Z drogi! Ona jest aresztowana! - złapała oddech. - Za posiadanie narkotyków!
- To nasz rewir - odpowiedział jej spokojnie starszy wiekiem Dobry Glina. - Nie widzę, żadnych narkotyków. I to my aresztujemy ją za…
- … za obrazę moralności publicznej - dokończył drugi, chwytając lekko Anastazję za ramię i wskazując jej gestem głowy otwarte drzwi radiowozu.
Z co najmniej dwóch stron zbliżał się śpiew kolejnych syren, a głośniki w mieszkaniu kapeli rozbrzmiały nową piosenką. Tym razem sam perkusista niemiłosiernie fałszując wydzierał się do rockowego podkładu, wyśpiewując ostry pojazd po Pacyfikatorach. Vandelopa nie widziała co się dzieje na ulicy za rogiem Warsaw, ale przez muzykę chyba usłyszała tam jakieś okrzyki i pojedynczy wystrzał. Ale Chris, choć niewidoczny, wciąż śpiewał.

Pacyfikatorka zapowietrzyła się i rozumiejąc, że nic tu nie ugra strzelała tylko błyskawicami z oczu w stronę Anastazji. Chciała już odwrócić się na pięcie, lecz zatrzymał ją głos starszego z Dobrych Glin.
- Czekaj Pacyfko, macie na to nakaz?
- Mamy! - odparła butnie, wyświetlając im holograficzny dokument.
Jej koledzy wrzucili właśnie Billy’ego na pakę czarnego vana i teraz powtarzali to samo z wyciągniętym z budynku, szarpiącym się JJ-em.
- Obawiam się, że nie możemy już pomóc twoim kumplom - szepnął młodszy Dobry Glina do De Sade, ale starszy zapytał całkiem poważnie, oglądając się na skrzypaczkę:
- Któryś z tamtych próbował cię zgwałcić?
Ona zaś dostrzegła właśnie Pacyfikatora wspinającego się po drabince pożarowej na dach Warsaw.
Anastazja zakryła piersi jakby nagle odkryła w sobie dziewczęcą wstydliwość.
- Ten murzyn gapił się na moje cycki i nie pozwolił mi się ubrać... - poskarżyła się - JJ chciał mnie bronić, to go skuł. No i w ogóle... nie czaję... moich kumpli zgarniają za co? Żaden z nich nie nazywa się Chris O’Sullivan. Nic na nich nie mają poza tym, że jeden kumpel nie pozwolił mnie obrażać, a drugi złapać, gdy ten ciemnoskóry wyglądał jakby próbował... - spojrzała na policjanta spod długich, ozdobionych ledami rzęs - Jakby chciał mi zrobić krzywdę... to Billy’ego ta baba potraktowała paralizatorem. To bezprawie! - odegrała oburzenie, po czym mruknęła pod nosem:
- Maya, przekaż info Lamii. - spojrzała znacząco na wspinającego się Pacyfikatora, po czym szybko uwagę skupiła na funkcjonariuszu, z którym rozmawiała.
- Przekazane - szepnęła w słuchawce Maya.
Pacyfikator dotarł na szczyt dachu. Anastazja nie widziała Chrisa, a jedynie mini-drona Lamii krążącego wokół budynku, nad którym wisiał też większy dron policyjny.
- Ta ćpunka bredzi - rzuciła Pacyfikatorka i ruszyła z powrotem do swoich, zaś starszy Dobry Glina pokiwał głową na słowa skrzypaczki.
- Mają prawdziwy powód czy wydumany, skoro byli w lokalu objętym zakazem mają prawo ich zgarnąć na dołek na czterdzieści osiem godzin - odpowiedział zmęczonym głosem. - Możemy tylko spisać ich numery służbowe, żeby później oskarżyć o nadużycie władzy. Wskakuj, podjedziemy tam - wskazał na tył radiowozu.
- A to co? - drugi Dobry Glina wskazał za jej plecy.
Cywilna osobówka na sygnale a za nią wielka ciężarówka wyjechały właśnie zza rogu dwie przecznice dalej i pędziły środkiem ulicy w kierunku Warsaw.
- Myślę, że to może być moja taryfa, ale jeśli panowie mają coś do narzucenia... to skorzystam. - Odparła wyjątkowo grzecznie Vandelopa.
- Jesteś teoretycznie przez nas aresztowana, Złotko, więc nie możemy cię wypuścić na ich oczach - rzekł starszy glina, podczas gdy młodszy wyjął z bagażnika i podał jej t-shirt. Vandelopa grzecznie zaczęła zakładać koszulkę.
- Więc nalegam, żebyś wsiadła do naszej taryfy, podrzucimy cię potem gdzie zechcesz. Ale właściwie przyjechaliśmy po informatora naszej koleżanki. O’Sullivan. To żaden z tamtych dwóch. Udało mu się nawiać?
Obaj zeszli z ulicy, patrząc z lekkim zaniepokojeniem na zbliżającą się rozpędzoną błyskającą światłami osobówkę oraz trąbiącą ciężarówkę, które nie wyglądały jakby miały zamiar zatrzymać się, by zgarnąć Anastazję.
- Jest na dachu. Serio nic nie zrobicie? Tamtych zgarną za nic. - Zrobiła smutną minkę i powachlowała trochę rzęsami.
- I wypuszczą pojutrze. Albo i wcześniej, jeśli macie dobrego prawnika - słodkie oczy nie działały na starszego Dobrego Glinę. No, pewnie trochę działały, ale nie aż tak. - Wierz mi Złotko, że chętnie byśmy tamtym obili gęby, ale z tego są potem duże problemy. I chwilowo jest ich więcej.
Pacyfikator na szczycie drabinki prowadzącej na dach Warsaw był właśnie atakowany przez mini-drona Lamii. Osobówka na sygnale i ciężarówka minęły w pędzie Anastazję i Dobre Gliny, serwując im potężny podmuch powietrza. Z kabiny wielkiego pojazdu zerknęła na Anastazję pryszczata Azjatka. Skrzypaczce nie pozostało nic innego jak posłuchać i zapakować się do radiowozu, by stamtąd śledzić akcję i przejrzeć sieć, co sugerowała jej Howl na czacie grupy.

Ciężarówka minęła właśnie Warsaw i skręciła, rozjeżdżając znak drogowy, nim zniknęła za rogiem. Stojący na skrzyżowaniu radiowóz Pacyfikatorów w ostatniej chwili uciekł spod jej wielkich kół. Następnie włączył syrenę i ruszył za nią w pościg.
- Chris odjechał ciężarówką - poinformowała Anastazję Maya swoim cienkim głosikiem. - Prowadzą ją Rosalie i Marco z Alamo. Tam jadą. JJ i Billy są poza zasięgiem.

Obaj byli już zamknięci na pace czarnego vana. Musiała być ekranowana. Dobre Gliny podjechały pod Warsaw i starszy wysiadł, by zgodnie z zapowiedzią spisać numery służbowe Pacyfek.
- To dokąd cię podrzucić? - zapytał młodszy, siedzący z tyłu Radiowozu obok niej i niezbyt przekonująco udający, że ją pilnuje.
- A czy mogłabym tu zostać? Wiecie, martwię się o sprzęt. Właściwie jestem teraz ostatnią nadzieją zespołu. - Anastazja pochyliła się do przodu, opierając na zagłówkach przednich siedzeń i szepcząc przyjemnie do ucha policjanta.
- Byłabym bardzo... bardzo wdzięczna...
Młodszy funkcjonariusz spiekł raka, starszy tez minę miał nietęgą, choć szybko się opanował.
- Jak tamci odjadą. - Rzekł w końcu.
- Och, jesteście świetni! Macie wejściówke VIP na kolejny nasz koncert. Oczywiście z osobą towarzyszącą.
Dla potwierdzenia swojej deklaracji, Anastazja przedyktowała nazwiska mężczyzn Mayi i kazała oznaczyć jako “VIP”.

Wreszcie Pacyfikatorzy odjechali, a skrzypaczka wróciła do niezwykle cichego i pustego (mimo bałaganu) mieszkania. Martwiła się o schwytanych chłopaków, martwiła się bardziej niż o ten cały hejt w sieci, martwiła się bardziej niż... sama by chciała.

Teraz, gdy nikt na nią nie patrzył mogła być po prostu zwykłą Ann. Zabrała kluczyki do Zgonowozu i niemal z czułością zaczęła pakować instrumenty muzyków. Każdy był dla niej cenny, toteż każdy pieczołowicie pakowała w futerał, czasem nawet czyściła.
Potem zniosła je na dół i zapakowała do vana. Nim odpaliła silnik, wysłała wiadomość do Olivera:

Cytat:

Wracam do Alamo. Będę mieć wóz wypełniony sprzętem muzycznym, zawiadom naszą ochronę. Całuję A

Tę ostatnią kwestię dodała z przekąsem, czuła jednak, że aby nie stracić wiernego sługi, musi go trochę uładzić.
- Normalnie, usta pełne roboty... - mruknęła do siebie i odpaliła Zgonowóz - Maya, zapuść coś z ikrą... - poleciła duchowi, a ten od razu spełnił życzenie pani. Ponieważ maya była starszej generacji asystentem, nie miała w zwyczaju robić psikusów jak Lamia Chrisa i po prostu zapuściła jedną z playlist Anastazji.

I have a big gun
I took it from my Lord
Sick with Justice
I just wanna feel you

Rosalie przywitała się z Lily uniesieniem ręki. Ubrana była w szare dresowe szorty i t-shirt z nadrukiem jakiejś starej kreskówki.
Usiadła bez słowa na sfatygowanym taborecie podciągając jedną nogę by oprzeć brodę o kolano. Ziewnęła, zamrugała kilka razy, by oczy przyzwyczaiły się do ostrego światła jarzeniówki i przez kilka chwil jak zahipnotyzowana patrzyła na nóż rozsmarowujący pastę na kolejnych kromkach. W końcu bez pytania sięgnęła po jedną z kanapek i zaczęła wcinać z apetytem.

- A, słyszałaś? – podjęła monolog Lily. - Ten morderca znów zaatakował. Po koncercie zespołu Anastazji. Ale nie zabił jej, tylko jakąś DJ-kę. Wyciął jej tekst ich piosenki, tej o Garrym Calahanie.

Zaspane przed chwilą oczy otworzyły się w zdumieniu. Kanapka urosła jej w ustach. Sporo wysiłku kosztowało ją zmuszenie się do tego by pogryźć i połknąć kęs.
- Nie gadaj…. - zaczęła po chwili nieco niepewnie. - Skąd wiesz? - spytała, by ułamek sekundy później strzelić się otwartą dłonią w czoło. Było po 13, zapewne wszystkie media zdołały już opowiedzieć o kolejnym morderstwie ze szczegółami. - Widziałaś dziś Anastazję?

Lily pokręciła głową.
- Nie wróciła tutaj.
Skoro Lily tak mówiła to tak musiało być. Starsza pani była lepsza niż monitoring.
- Pewnie się gdzieś puszcza. To nic złego, sama w jej wieku tak robiłam. Tylko nie mów Henry’emu. - dodała, zerkając na korytarz czy jej mąż czasem nie wrócił. - Jedz, jedz - zachęciła Rosalie do poczęstowania się kolejką kanapką.

Uznała wytłumaczenie sąsiadki za całkiem prawdopodobne, co okazała pełną zrozumienia miną i kiwnięciem głowy. Sięgnęła po kolejną kanapkę.
W e-glasach tatuażystka miała od groma powiadomień. Dziesiątki ludzi pisały na fanpejdżu, dopytując się o los członków zespołu, dyskutując czemu Meloman wybrał ich utwór i czy został sprowokowany przemową Liz na koncercie. Ktoś sugerował nawet, że jeden z muzyków Mass Æffect jest mordercą. Na oficjalnej stronie zespołu nie pojawiło się wciąż żadne oficjalne oświadczenie, chociaż o nowej zbrodni trąbiły wszystkie media.
- Kwiiik! Chriiis! - zakwiczał Głos Rozsądku, wyświetlając jej nowy post na fanpejdżu.
Ktoś właśnie zalinkował z podpisem “Ej, czy to nie jest Sully?” streamowany przez kogoś innego na żywo, kręcony z okna filmik, na którym perkusista wspinał się z dachu jednego szeregowego domu na drugi. Ulicą w dole, równolegle do niego, ulicą jechał radiowóz Pacyfikatorów. Rosalie po chwili rozpoznała ulicę, na której leżała melina zespołu.
- No kurwa... - szok i niedowierzanie mieszały się w jej głosie. - Chyba jednak się nie puszcza - rzuciła do Lily.
W głowie Rosalie zderzały się różne, sprzeczne myśli. Wciąż oglądając transmisję z Chrisem w roli głównej podyktowała wiadomość do Anastazji:
“Gwiazdo żyjesz?”

Wróciła do swojego pokoju, spod rzuconych na fotel wczorajszych ciuchów wygrzebała torebkę. Poszperała w niej chwilę, by znaleźć zmięty papierek z numerem holo, który dostała w nocy od Marco.
Wybrała numer czekając na połączenie.

- Tu Dart - odezwał się młody męski głos. - Rosalie, tak? Marco mówił, że możesz dzwonić. Coś nowego z kapelą?

- To ty nie miałeś ich pilnować, hm? - rzuciła na dzień dobry, bo kojarzyła mgliście, że Marco coś takiego mówił. Chyba. - Noo, niezłe nowości - kontynuowała - poczekaj dwie sekundy, prześlę Ci link do streamu na żywo. - Masz? To perkusista. Co z resztą tej wesołej zbieraniny to jeszcze nie wiem.

- Czekaj, szef jest obok, pokażę mu - rzucił i chyba przełączył na głośnomówiący, bo po chwili odezwał się Marco: - A ostrzegałem ich… - westchnął. - Znasz adres, Rosie?

- Dokładnego adresu nie pamiętam, ale to nad pubem Warsaw. Wynajmują tam mieszkanie. Poszukaj w sieci. Odezwałam się do Anastazji, ale nie odpowiada.

- Dobra, może uda nam się część z nich stamtąd wyciągnąć, przynajmniej tego durnia na dachu. Zadzwoń do niego i powiedz, żeby się stamtąd nie ruszał, ok? A jak chcesz się zabawić to bądź za chwilę pod głównym wejściem - rozłączył się.

- Głosie, dzwoń do gwiazdy sieci skaczącej po dachach - zarządziła. - I że ja się zgodziłam robić za niańkę - mruknęła pod nosem.
Automatycznie zaczęła się na szybko ogarniać i dopiero po kilku sekundach zdała sobie sprawę, że właściwie nie powinna się stąd ruszać i ładować w centrum czegoś, co wyglądało na srogie zamieszanie.

W czasie gdy spała przed głównym wejściem do Alamo wyrosła już całkiem solidna barykada z gruzu, prefabrykatów, desek, płyt i mebli. Kiedy Rosalie, mijając pracujących przy budowie ludzi wybiegła przez bramę z blachy falistej, ujrzała wielką ciężarówkę z otwartą naczepą, wypełnioną do połowy gruzami i śmieciem. Ktoś właśnie wrzucił na nią materac a z kabiny kierowcy pomachał do niej Marco i zawołał:
- Wskakuj!
Ruszył gdy tylko wdrapała się do wysokiej kabiny i usiadła na miejscu pasażera, wciąż pozostając na linii z Chrisem. Potężny, chyba spalinowy silnik zawył głośno na najwyższych obrotach.
Przed nimi, ku wyjazdowi z parkingu, ruszyła z piskiem opon osobówka z kogutem na dachu. I syreną, jak się po chwili okazało, wyjącą podobnie do straży pożarnej. Po pół minucie wykrzykiwanej rozmowy między Marco a Chrisem, perkusista zgodził się czekać na dachu na odsiecz.
- Bądź z nim w kontakcie - zawołał Marco. - Ja muszę się skupić na prowadzeniu! Zapnij pasy! I załóż holomaskę!
Sam aktywował swoją, rozpędzając ciężarówkę. Twarz mężczyzny zasłoniła holograficzna gęba brzydkiego Azjaty.

Rosalie posłusznie włożyła holomaskę przybierając wizerunek pryszczatej Azjatki, który towarzyszył jej też w nocy podczas powrotu do Alamo. Schowała pod czapką z daszkiem nieświeże włosy, zapięła pasy. Czuła, że żołądek ściska się z ekscytacji i zdenerwowania.
Marco zerknął na nią i prychnął.

- Pasujemy do siebie, nie sądzisz? - wyszczerzył skośnooką gębę, dodając ciągle gazu odkąd wyjechali na główną ulicę. Trochę za mocno, biorąc pod uwagę raczej długą drogę hamowania i małą zwrotność ciężarowego kolosa.
Osobówka na sygnale jechała kilkadziesiąt metrów przed nimi. Nie wyglądała zbyt legitnie, służby jeździły raczej lepszymi autami, ale większość ludzi widząc koguta i słysząc syreny nie zastanawiała się nad szczegółami tylko ustępowała drogi. Marco do tego prawie nie zdejmował dłoni z klaksonu.
Pędzili środkiem jezdni, spychając na boki inne pojazdy. Przejechali tak jedno skrzyżowanie na czerwonym świetle, potem drugie. Na trzecim szarpnęło, gdy Marco klnąc ledwo wyminął rowerzystę w słuchawkach, ocierając się z głośnym zgrzytem o bok busa i urywając kilku zaparkowanym wzdłuż ulicy autom lusterka.

Rosalie wciągnęła powietrze przez zaciśnięte zęby i z cieniem strachu na twarzy spojrzała na kierowcę jakby chcąc się upewnić, że wie co robi. - Życie kurwa na krawędzi - rzuciła zerkając w lusterko wsteczne, by ocenić wyrządzone przez ciężarówkę szkody. Chyba nie wyszły poza te urwane lusterka i przytarty bok busa. Przynajmniej na razie. - A miałam być grzeczną dziewczynką - burknęła pod nosem.

- Przecież jesteś - odpowiedział, zwalniając by skręcić na kolejnym skrzyżowaniu w ślad za osobówką. - Widzę tu tylko jakąś pryszczatą Azjatkę. Postaram się, żeby nie zatrzymały nas gliny. Ale to bydlę będzie im ciężko zatrzymać. Spoko, prowadziłem w wojsku podobną brykę.
Jechali teraz bocznymi ulicami, gdzie panował mniejszy ruch. Nim zdążyli się mocno rozpędzić skręcili znowu. Rosalie skojarzyła, że to już ulica, na której leżało Warsaw. W oddali majaczyły zaparkowane pod barem radiowozy. Marco docisnął pedał gazu.
- Napisz mu, że podjedziemy pod budynek za rogiem!

“Szykuj się do lotu. Podjeżdżamy ciężarówką” - podyktowała wiadomość do Chrisa, choć ten z pewnością już ich widział.

Jeszcze przed Warsaw, nie zwalniając minęli radiowóz Dobrych Glin przy którym w towarzystwie dwóch policjantów stała... Anastazja. Rosalie zdążyła zauważyć, że skrzypaczka nie wyglądała na aresztowaną. Pod barem stał czarny van Pacyfikatorów a na skrzyżowaniu stał kolejny czarny radiowóz. Pilotująca ich osobówka z Alamo minęła go od tyłu, biorąc zakręt szerokim łukiem. Marco jednak skręcił ostro w prawo, prosto na blokujący im drogę radiowóz, jakby chciał go staranować. Rosalie mimowolnie chwyciła się fotela, ale radiowóz uciekł w ostatniej chwili. Ciężarówka rozjeżdżając znak drogowy wzięła ostro zakręt i wjechała wolno na chodnik, taranując hydrant oraz kosze na śmieci i niemal ocierając się o budynek.