Linka wystrzeliła z rozwijającym się sykiem, lecąc prosto w stronę Marlina. Niestety minęła draba wbijając się w otwarte tylne drzwi pojazdu. Na twarzy oprycha wybuchnął maniakalny, pewny siebie uśmiech. Działko laserowe przyspieszało, za sekundę gotowe wystrzelić. Ścigacz Ja-Sona przygotował się do manewru, a Karl odczepił linkę głośno przeklinając. W tym samym czasie mechanik wyjął broń kompana z kieszeni- prosty laserowy pistolet nie mogący mierzyć się z działkiem i poliplastinowym pancerzem oponenta. Zaczęli strzelać oraz manewrować na motorze, grad kul nieco zrzucił triumf z twarzy Piaskowego. Następnie gość posłał serię ognistych wiązek prosto w motocykl. Na szczęście Ja-Son wiedział co robić, dodał gazu i potężne przyspieszenie wyrwało ich do przodu, przed furgonetkę. Karl odwrócił się i sprzedał pół-automatyczną serię w szybę kierowcy. W szkle zrobiły się dziury i chlusnęła krew. Kierowca dostał w ramię i ostro skręcił na własne szczęście wpadając tylko w stertę kontenerów na śmieci. Marlin zaczął dymić gęstą bielą a przód pojazdu nadawał się na złomowisko. Ja-Son momentalnie zatrzymał motocykl antygrawitacyjny, tak że Rączka o mało nie zwymiotował, aż zakręciło mu się w głowie. Dwójka najemników spojrzała po sobie i odwzajemniła uśmiech wygranej. Przynajmniej częściowo, bo z tyłu pojazdu, lekko utykając pojawił się osiłek. Bojowo poruszył ramionami jak wściekły byk a znany im już dźwięk rozkręcających się mechanizmów nie wróżył za dobrze. Ja-Son i Karl znajdowali się na linii ostrzału...

KARL SUGART

Karl przyśpieszył kroku, kiedy tylko ścigacz Ja-Sona ruszył z donośnym rykiem. Manewrując między ciasnymi uliczkami i prędkimi przejściami między głównymi ulicami, cały czas wspierając się wzrokiem drona udało mu się uciec z miejsca akcji. Raz przeleciał nad nim policyjny krążownik, ale widocznie kierował się do rozbitego Marlina. Udało im się sprawnie zatuszować ślady, znikł moduł- znikł jasny motyw. Ot kolejna potyczka w niekończącej się wojnie gangów.

Powoli wchodził nowy dzień, a Karl w końcu zrozumiał jak bardzo jest zmęczony. Do spotkania w “Pod Zdechłym Kojotem” miał jeszcze dużo czasu. Jego własne mieszkanie i warsztat poszły z dymem, co przeklinał po stokroć, jednak poprzestał żałoby kupując kluski na serze i piwo z automatu. Zastanawiał się czy Ja-Son go nie wykołuje, powoli wciągając długi makaron w sosie. W tym samym momencie, przerywając na chwilę posiłek postanowił sprawdzić telefon martwego już Tamrena.

Większość wiadomości była usunięta, przynajmniej trup miał tyle profesjonalizmu. Ostatnia była od Tammy’ego, bratanka Tamrena o którym wspominał. Zgodnie z domysłami Sugarta, dzieciak sprzedał swojego wujka kiedy przycisnęły go młodociane wersje Piaskowych Synów.

“Wujku grozili mi śmiercią, nie miałem innego wyboru”.

I tym podobne teksty. Nieostrożność miała swoje konsekwencje. Z goryczą, która na moment kazała Karlowi przerwać posiłek nagle piknęła nowa wiadomość. Zdziwiony starszy najemnik sprawdził od kogo pochodzi. O dziwo, był to numer zastrzeżony.

“Słyszeliśmy co się stało. Podjedźcie z modułem do dzielnicy magazynowej koło opuszczonej fabryki Dune Coli, jutro koło wieczora”

Więcej nie było. Karl zastanawiał się czy odpowiedzieć, jednak nie czuł, że tajemniczy kupiec zechce powiedzieć coś więcej. Teraz, gdy rozdzielił się z Ja-Sonem byli w ostrym podziale. On miał kupca, Ja-Son miał moduł. Rączka spojrzał w niebo, prosząc o brak kolejnych komplikacji i starej, sprawdzonej zdrady.


JA-SON B.

Ja-Son pędził, wśród dzikiego pomruku silnika i syczenia dopalaczy jonowych zostawiających czerwoną poświatę. Dużo ryzykował, cały czas narażony na złapanie przez patrol Straży Obywatelskiej. Niemniej w Rooster City, szczególnie kiedy ulice były prawie puste, mało kto trzymał się przepisów drogowych. Na jednym skrzyżowaniu prawie wpadł na elektrycznego minivana, jednak refleks oraz solidne doświadczenie pozwoliły uniknąć mu kolizji. Młody najemnik kierował się oczywiście poza miasto, gdzie łatwo uda mu się zaszyć razem z modułem. W jego głowie, niczym niesmaczna drobinka żaru między zębami, wciąż rozbrzmiewała myśl czy nie zostawić modułu WI dla siebie. Jednak nie miał kupca, i musiał przyznać, że Karl wydawał się porządnym gościem.

Kiedy tylko wjechał na pustynię, ciążące myśli zelżały pozostawiając miejsce szerokiej, rozkosznej wolności, szybkiej jazdy po otwartym terenie. Ja-Son znał jedno dobre miejsce, gdzie uciekał jako dzieciak. Małą opuszczoną oazę składającą się z kilku domów, które opuścili już dawno temu wszyscy jej mieszkańcy kiedy tylko studnia się wyczerpała. Zatrzymał się na małym placu otoczonym okręgiem domami, zszedł z motocykla grawitacyjnego i sprawdził mocowania modułu. Były oczywiście prowizoryczne, lecz idealnie spełniły swoją rolę. Najemnik na wolnym biegu, przeniósł obciążony pojazd do jednego garażu i zastanowił się mocno co należy zrobić.


NIECO PÓŹNIEJ, RANKIEM

W barze “Pod Zdechłym Kojotem” nie było prawie nikogo. Położony w podziemiach emanował cennym chłodem, o który dbała nieco tylko gorzej klimatyzacja. Wnętrze było brudne, stare z ozdobami w stylu dzikiego zachodu. Karl pił kawę patrząc na wypchane trofeum pieska preriowego, nieustannie na niby węszącego swoim fioletowym nosem i dwoma parami oczu. Oprócz milczącego pochmurnego barmana, jedynym klientem był jakiś starzec czytający elektroniczną gazetę. Z tego co widział Karl bez odnowionego abonamentu, ukazującą wydarzenia sprzed dwóch tygodni. Czekanie, denerwowało najemnika, jednak musiał być cierpliwy licząc na dwie rzeczy- Ja-Son żyje i nie zdradził go. Na telefon Tamrena oczywiście nie doszła kolejna wiadomość, lecz byli blisko zyskania tych cennych 20 tysięcy, dzięki, którym znikną z Darude już na zawsze. Karl popatrzył na wypitą kawę, i miał chęć rzucić kubkiem prosto w głowę wrednie patrzącego się, martwego już zwierzęcia.