Ciepłe ciało Layli, wciągało V w swoją zmysłową, rozgrzaną pułapkę uwodzącą każdym zgrabnym ruchem jej kruchej sylwetki tańczącego do impresjonistycznej muzyki fortepianowej. Złapała netrunnera za boki, sprawnymi ruchami kierując dłonie w dół. Niezbyt nachalnie, jak wprawiony rzemieślnik wiedzący, że prawdziwa sztuka i przeżycie bierze się subtelności. Dało to nieco krwi pulsującej męskimi hormonami prosto w dół między kończyny mężczyzny. Na chwile V. zastanawiał się czy skorzystać z okazji, pozwolić się uwieść i kochać w tym całkiem ładnie urządzony do reszty burdelu pokoju. Layla rzuciła lekko runnera na łóżko, aby z zaskakująco lubieżnym uśmiechem, maskującym jakiś zwiewny smutek zacząć właściwą grę. Jej prawe ramiączko stylowej lecz minimalistycznej koszuli nocnej, nieco spadło z cichą niewinnością. Odsłoniła swój bok, ukazującą małą lecz kształtną pierś. V przełknął ślinę, próbując skupić się na zadaniu. Niemniej młoda prostytutka wydawała się tak idealnie pociągająca, iż było to trudne.

W międzyczasie sieciarz zapętlił nagranie ich tańca w jednej z ukrytych niedbale kamer w rogu pokoju. V poczuł dużą dozę prywatności, wiedząc że teraz recepcjonista Marcus czy ktokolwiek inny nie podglądał ich przez ekran. Nie miał jednak dużo czasu, kto mógłby przecież tak długo tylko tańczyć z tak kuszącym kąskiem. Swoim daisho V na żywo zaczął skanować Layle, która stała jak zamrożona i nieco zawiedziona widząc tymczasowe odrealnienie klienta.

-Może wyjdziesz z wirtuala skoro tu jesteś? Żadnego nagrywania pamiętaj… zresztą daj sobie czas słodki, jestem przecież teraz tylko Twoja.- Layla powiedziała to utarte stwierdzenie od niechcenia. W tym samym momencie V. skończył obserwacje jej ciała wykrywając zero wszczepów. Nawet implantu sieciowego, który posiadał prawie każdy. MindDive nie miał punktu zaczepienia. Cyfrowe osłabienie uderzyło Netrunnera z niedowierzaniem. Rzadko kiedy musiał działać wyzbyty z bitowych Asów, które zawsze trzymał w rękawie. Spojrzał na Laylę zastanawiając się co powiedzieć, żeby wydobyć informacje bez podnoszenia jej niepokoju czy nawet alarmu. Nagle młoda dziewczyna odezwała się.

-Skanujesz mnie prawda? Wyglądasz na informacyjnego szczura. Nie wiem jaki miałeś zamiar, ale nic z tego nie wyjdzie. Byłam “czystą”, ekskluzywną dziewczyną w San Francisco. Niektórych klientów kręci czystość ciała…-zastanowiła się unosząc wargi i oczy do góry w poszukiwaniu wspomnień.- Często miałam do czynienia z Purystami Ciała Oraz Duszy, nie uwierzyłbyś jakie libido mogą posiadać Ci nawiedzeni sztywniacy.

Westchnęła i usiadła na łóżku obok V. łapiąc go za prawe udo z prostym zamiarem zajęcia rąk.

-Zero cyfrowych sztuczek, tylko naturalność. Jesteś do niej przyzwyczajony?

V. robił się naprawdę pobudzony w swoim chudym ciele, ale był profesjonalistą i ponad wszystko potrzebował informacji o Samovie. Tymczasem jedna ręka Layli powoli skierowała się do wypukłości wyraźnie nie przejęta, że próbował ją skanować. Widocznie niektórzy robili to dość często, przynajmniej Ci będący jockeyami. Wiele osób z takimi zdolnościami lubiło wzmacniać stosunek przez przesterowanie implantów lub zalanie partnerki specyficznym oprogramowaniem, sprawiającym więcej przyjemności sensorycznej lub działającym w sferze jakiegoś fetyszu. Layla widocznie wskoczyła w swój żywioł, budując wzbierające się w V. fale rozkoszy, napięcia oraz nawracającej na przemian ulgi.

Layla położona nachalnie na łóżku, na miękkich różowych poduszkach patrzyła bardzo zrażona na V. Zazwyczaj przecież ludzie doceniali czystość jej ciała pozbawionego wszczepów a teraz trafiła na miłośnika erotycznego użycia cybernetyki. Na dodatek netrunner przerwał jej początek wspólnej zabawy. Wydawało się, jakby coraz bardziej zastanawiała się w swojej głowie, czemu zdecydowała się do niego podejść. Layla była bystra, pomimo młodego wieku i upadnięcia do roli ozdoby w Pacifice potrafiła sobie poradzić podobnie do V. używając swojej głowy w odpowiedni sposób. Przerwała od razu grę wstępną i wyjęła cienkiego papierosa z szafki nocnej. To musiał być jej pokój. V. wyczuwał nadchodzące kłopoty, tak mówiły mu wszystkie zmysły. Chrom adrenaliny zastąpił błyskawicznie złoto rozgrzanego bliskością ciała.

V. popatrzył na nią, kiedy używała zapalniczki i zaskoczony swoją niepewnością, spowodowaną zbyt długim działaniem poza siecią powiedział, próbując przyjąć nieco troskliwy ton.

- Hej… a to co?- powiedział wskazując zamaskowane podbite oko. Mimo dużej ilości pudru na bladej cerze oraz podkładu w kolorze lekkiego beżu, prawa powieka była nieco opadająca.

Prostytutka naprężyła się jak porażona prądem. Przerwała nerwowe palenie i spojrzała na niego z całkowitą, ostrą jak sztylet złością. Runnerowi wydało się, że go przejrzała i zaraz zacznie się niebezpieczna gra o życie i czas. Po chwili dziewczyna westchnęła, odsłaniając nieco faktów.

-Pracujesz dla kogoś poważniejszego. Śledztwo jak mniemam. Zbyt niedoświadczony w terenie na psa, na tyle dobry by zapętlić wzrok dziewczyną na zewnątrz oprócz mojej dobrej przyjaciółki.- parsknęła do siebie, widocznie rozbawiona.- Działasz na krawędzi, podoba mi się to. Khalid był taki sam…

Przerwała i zrzuciła nieco żaru do okrągłej gipsowej popielniczki. Jej wzrok stał się zamyślony. Ciemna zieleń zapadała się w sobie jakby nurkowało się coraz głębiej w chłodne odmęty oceanu.

-Pomógł mi. Byłam młodą, głupiutką dziewczyną z prowincji, która spróbowała szczęścia w San Francisco. Podpadłam kilku osobom, zresztą to nie ważne. Moja rola modelki szybko zamieniła mnie w zwykłą kurwę, ale Khalid odnalazł mnie i zabrał do Night City. I oto jestem. On nie żyje a jakieś pachołki Ravena nieumiejętnie próbują wyciągnąć ode mnie informacje.

Layla wrzuciła peta i wstała widocznie dając znać, że rozmowa zbliża się ku końcowi.

-Nie popieram korporacji, ale to chyba jedyna szansa, żeby pomścić jego śmierć. Pies Ping. Tyle powiedział mi przy “pożegnalnym spotkaniu”. Żegnaj słodziutki, miłej zabawy samemu.

Dziewczyna powiedziała to bardzo cynicznie i wyszła przez drzwi. Już naturalnie bez żadnego uwodzenia. Z daleka dało się chyba usłyszeć jakieś ciężkie kroki. V nie miał pewności, czy to przez stres, ale prawdopodobnie zbliżała się do niego para wściekłych alfonsów lub ochroniarzy Luxusa, którzy niekoniecznie sympatyzowali z jego cyfrowymi sztuczkami.

V. spojrzał na szczelnie zamknięte okno wychodzące na zewnątrz oraz otwarte drzwi. Dym nikotynowy unosił się w dusznym pomieszczeniu, jak złowróżbny omen.

V. znajdował się w patowej sytuacji. Nie pamiętał już, kiedy był tak blisko bezpośredniego ryzyka. Chyba, tylko wtedy kiedy zadarł z nomadami na przedmieściach Night City. Runner uruchomił wszystkie możliwe procedury bojowe. Rewolwer został połączony bezpośrednim interfejsem z jego rdzeniem korowym pokazując w polu widzenia wszystkie potrzebne dane. Natomiast fiolki z substancjami były gotowe do zalania jego krwiobiegu pozwalając nadwyrężyć zwyczajne ludzkie odruchy do czegoś o wiele dalszego. Operując zdalnie kamerami obeznał się z sytuacją. Na zewnątrz było trzech siepaczy a do środka weszła potężnie zbudowana para ochroniarzy. Wydawało się, że należą do Militechu, co było zaskakujące. Jaki to burdel w Pacifice posiada protekcję tak drogiej korporacji?

Nie było czasu na myślenie. Runner przywarł do ściany, próbując nie panikować. Oddech był zbyt przyśpieszony, serce kuło jak dźgane igłami a w żołądku pojawiły się spazmatyczne mdłości. Nie był żołnierzem, to nie ulegało wątpliwości. Niemniej po krótkim ćwiczeniu oddechu, V. uspokoił się na tyle by skupić się na akcji. Żołnierze Militechu wiedzieli, gdzie się znajduje- Layla na pewno im to powiedziała. Mężczyzna chciał nauczyć ją pokory, jednak było na to za późno. Skupił się, gotowy do wpuszczenia neurochemu i oddania strzałów w pancerne ciała przeciwników. Posiadał duży kaliber, jednak ta dwójka była uzbrojona w zabójczo szybkie i precyzyjne pistolety maszynowe.

Po chwili w końcu udali się na piętro. Coś zaczęło dusić V. w gardle, a pot jak w czasie potężnego deszczu lepił się do bezrękawnika. Dwójka szła spokojnie, ale zdecydowanie. Patrząc przez kamerę sześciostrzałowca, mógł wystrzelić jednak wolał czekać na odpowiedni moment, tak by cała moc wylotowa uderzyła z jak największą siłą. V. nagle dowiedział się co mówią.

-To musi być nas cel. Kundel Raven-Sentiela. Łatwa prosta robota. Zaraz zobaczymy jego paniczną krew.- zaśmiał się niski, pewny siebie głos, który mógł należeć tylko do kogoś kto widział wiele takich akcji.

-Bądźmy gotowi i zróbmy to szybko.- powiedział niższy mężczyzna, choć również się nie bał. Zwyczajna zapobiegliwość.

V. spojrzał na ścianę. Dostrzegł tam gaśnicę. Niczym w jakiejś wirtualnej strzelance, runner mógł wykorzystać tą sposobność. Dwójka żołnierzy za chwilę mogła znaleźć się w zasięgu “złowieszczej piany”. Reszta najemników Militechu zabezpieczała zewnętrzny perymetr, więc jeśli nie usłyszą strzelaniny ma nieco czasu, by po załatwieniu dwójki udać się ku punktowi ewakuacji. Z tego co pamiętał V. Luxus łączył się z innymi budynkami dachem. To mogła być jedna droga. Druga wiodła na dół do tylnego wejścia, które z małym prawdopodobieństwem nie zostały zabezpieczone. V. poczuł ciężar rewolweru i przygotował nadgarstki do mocnego szarpnięcia.

Neurony zaczęły palić V. jak rozgrzana sztabka żelaza. Był to typowy efekt uboczny narkotyku spowalniającego czas. Głowa stawała się ciężka na zewnątrz a podrażniona w środku, jeśli idzie o subiektywne doznania.

Dwa trupy leżały na górnym piętrze Luxusa. Ściany były skąpane w mieszance piany gaśniczej oraz tętniczej krwi. Wszędzie unosił się zapach chemikaliów oraz atakującego węch żelaza z martwych już siepaczy.

Na dole rozległy się paniczne krzyki. Wszystkie dziwki wpadły w białą gorączkę próbując w zamyśle ratować swoje życie. To dawało dużą szansę dla runnera, który zaczął schodzić po lewych schodach trzymając ciężkiego S&W. Zobaczył jak Layla przeciska się do wyjścia ciągnąc za ramię jedną z dziewczyn. Chaos zawsze mógł działać również na korzyść wywołującego go. W środku budynku nie zostało już nic z wrogich sił. Na zewnątrz jednak- jak pokazał obraz z kamery- działo się naprawdę wiele. Prostytutki wybiegały i uciekały, niektóre nerwowo trzymały się za ramię nie mogąc zorientować się w sytuacji, by podjąć odpowiednie działania. Nieliczne (głównie starsze) przywykły do takich warunków panujących w Pacifice. To odbiło się również na żołnierzach Militechu. Jeden próbował uspokoić tłumek, pozostała dwójka siliła się na zachowanie czujności, obstawianie terenu.

V. zastanowił się co robić. Myślał czy nie wyjść tylnymi drzwiami ewakuacyjnymi, które wcześniej zobaczył badając plan Luxusa. Znajdując się na dole, rozejrzał się badawczo i wtedy usłyszał ciche, szybkie sapanie oraz poczuł chłód metalu przy prawej skroni. Odwrócił się w stronę taniej strzelby i zobaczył wściekłe spojrzenie Marcusa- portiera budynku. Najwyraźniej był bardzo przywiązany do tego burdelu.

-Mam Cię skurwielu. Nie tutaj takie sztuczki! MAM GO! MAM GO!- ryknął na całe gardło a jego wzrok był skupiony oraz pewny siebie (zupełnie inny niż kiedy przyjmował go jako klienta). Żółta panama na korpusie odsłaniała napięte włókna mięśni.

Luxus jest pełen zdradzieckich idiotów, pomyślał V. rozmyślając jak wyjść z tej sytuacji. Mimo wszystko ostatnie dwie minuty wyrzuciły z niego strach pozostawiając w środku runnera chłodną, pełną adrenaliny aurę wspomaganą przy okazji ostrą chemią.

Marcus zgiął się w spazmie, kiedy nadmiar elektryczności począł wypalać jego tkanki. W słodko pachnącym holu nadszedł okropny odór palonego ciała. V nie czekał na dalszy rozwój zdarzeń. Po prostu wybiegł wyjściem ewakuacyjnym i popędził biegiem do auta, nie rozglądając się za siebie. Czuł jak napięcie zaczyna z niego schodzić. Bojowy trans zastępowało silne zmęczenie i pragnienie bezpieczeństwa. Po biegu przez dwie przecznice znalazł się przez czarną Testarossą. Runner w końcu odsapnął. Był wycieńczony i fakt, iż nikt nie tykał samochodu mocno go uspokoił. Daisho szybko zdjęło zabezpieczenia, by po chwili V. zaznał komfortu wygodnego sportowego fotela. Zastanawiało go, czy Militech założył blokady drogowe, ale patrząc na ilość sił w Luxusie było to wątpliwe. Uruchomił silnik, pędząc jak najdalej z brudnej, zawszonej Pacifici.


Kryjówka w śródmieściu, powitała go radosnym pikaniem uruchamianych elektronicznych systemów. Netrunner poszedł czym prędzej do aneksu kuchennego, wyjmując lekko napoczętą butelkę Red Nativa. Mocny, ratujący duszę smak szkockiej pozwolił mu pozbierać myśli- aż zdało się, iż stary Indianin na etykiecie się do niego uśmiecha. Do ciała mężczyzny powoli wracał spokój oraz opanowanie. W końcu był w miejscu w którym to on był królem.

Pies Ping, Hong-Kong, Militech, Layla, która mu pomogła a potem wystawiła. Należało nieco poszperać w sieci i połączyć wszystkie te elementy. Nadchodził łagodny ranek i V. przeklął, że nie kupił coli z śladową ilością amfetaminy lub chociaż czegoś co posiadało nieco większe zasoby kofeiny oraz tauryny. Netrunner usiadł w fotelu przez stanowiskiem komputerowym patrząc na wejście sieciowe w sztucznej ręce. Daisho musiało znów pokazać swoją magię.