Marka podrapał się po kilkudniowym zaroście. Rozstanie się ze śmigaczem nie było dobrym omenem na przyszłość, a te kilka dni bez wątpienia dadzą mu się we znaki. Pojazd od Narglatch AirTech był silnie przerobiony - włączając w to dodatkowe miejsca dla pasażerów, żeby zmieścić Dowutina. Nie narzekał na Gerdarra - ktoś tak znany z obijania innym istotom twarzy był wymarzonym kompanem na Nar Shadda. Pozostawało mieć nadzieję, że jakoś da sobie radę bez własnego środka transportu.

Dał spokój szczecinie na twarzy i ruszył powoli w kierunku siedziby swojego pracodawcy. Warsztat Zak Zaaca leżał stosunkowo niedaleko od terenów Grakkusa, ale nie było go stąd widać - wysokie wieżowce przesłaniały niebo, a przypominająca metalową pajęczynę plątanina pomostów i przejść dodatkowo dezorientowały. Ale Durn zdążył poznać teren.

Marka był dosyć przeciętną istotą w tym miszmaszu wszystkich kultur i gatunków - dwudziestokilkuletnim człowiekiem z kilkudniowym zarostem i niespecjalnie zadbaną czupryną. Nie różnił się na pierwszy rzut oka od innych szmuglerów i trampów przestrzeni. Jeśli zaś ktoś chciał rzucić okiem drugi raz, starał się być tak uroczy i przekonujący, jak to tylko możliwe. Minął grupę nieprzyjemnie wyglądających Velmoców, starając się wtopić w otaczający go złom.

Teraz pozostało zlokalizować Mandalorianina i przedstawić mu zasłyszane plotki.



Poszukiwania Marki okazały się ostatecznie owocne, choć ku swojej zgryzocie, zwiedził po drodze całą okolicę pałacu Grakkusa. Durabeton i transpastal tworzące otaczające go budynki zaczęły się powoli zlewać w jeden labirynt, barwiony rdzą i zaciekami z wydzieliny granitowych robaków. Nar Shaddaa była nieco jak Coruscant - czy precyzyjniej rzecz ujmując, niższe poziomy Potrójnego Zera. Tutaj nawet pozornie najbogatsze dzielnice były zepsute w ten lub inny sposób - a jedyny porządek, na jaki można było liczyć, to ten który zapewniali ochroniarze gangsterów w pobliżu posiadłości swych panów.

Kręcili się też wszędzie, gdzie sięgały wpływy pracodawcy Durna i to od jednego z nich dowiedział się, gdzie powinien się kierować w celu znalezienia Sudotha. Ukiański osiłek, Nanzet, skierował szmuglera do stołówki. Marka raczej w tym miejscu nie bywał - wolał którąś ze znanych, stosunkowo spokojnych knajp. A włóczenie się z Gerdarrem gwarantowało bezpieczeństwo - a często i darmowe napoje. W końcu Dowutin był na swój sposób sławny.

Wnętrze było ponure - szary permabeton, surowe ściany, kilka porwanych i zużytych mat przeciwpoślizgowych, które raczej nie spełniały swojego przeznaczenia. Dużo ław i jeszcze więcej sługusów Hutta. Nie przepadał za nimi, nawet jeśli nie dawał tego po sobie poznać. Dla większości z nich służba Grakkusowi była niemal wyróżnieniem.

Dosiadł się znienacka do Mando.
- Smacznego - zagaił. - Pomyślałem przez chwilę, że chcesz się lepiej poznać z naszymi przyjaciółmi - dodał ciszej i tym tonem kontynuował. - Kamień mi z serca spadł, że się pomyliłem. Masz może czas na wyjście do kantyny? - dodał tajemniczym głosem.
Mandalorianin rzucił krótkie spojrzenie na pilota. Nie było w nim nieprzyjemności, raczej ciekawość, choć i tak mógł budzić niepokój. Widać było, że intensywnie się nad tą propozycją zastanawiał. Marka musiał zdecydowanie zdawać sobie sprawę, że Ordo niespecjalnie przepadał za kantynami na Księżycu Przemytników. Nie chodziło o to, że nie lubił zabawy. Te miejsca zawsze przyciągały szumowiny, a w takim miejscu jak to mogło to być spore wyróżnienie. W takiej pracy jak jego, jeżeli nie było się ostrożnym można było skończyć z nożem w plecach. Jeśli akurat jakiś bywalec danej knajpy miał do ciebie pretensje. Biorąc wszystko pod uwagę Sudodth, był niemal pewien, że nie chodzi tylko o zwykła pogawdkę. Cóż niszczyło mu to pewne plany na dzisiejszy dzień, ale z drugiej strony w każdej bitwie należało być gotowym do zmiany swoich planów. Kiwnął więc głową, zjadł ostatni kęs posiłku i odsunął od siebie pusty talerz. Parę bitew, w których brał udział nauczyło go, że należało wykorzystywać okazję do napełnienia żołądka.
-W porządku - powiedział -Ćwiczenia mogą poczekać. Masz pewnie już jakiś pomysł, więc prowadź - po ostatnich słowach podniósł się ze swojego miejsca, poprawiając swój sprzęt i stając w taki sposób, aby móc obserwować resztę pałacowej stołówki.

Sudodth zaskoczył Markę szybką zgodą - szmugler spodziewał się, że na wyciągnięcie go będziesz musiał spożytkować więcej energii. Szczególnie zaś nie spodziewał się tego, że jego znajomy będzie gotów od razu, ale to chyba było po prostu cechą charakterystyczną dla żołnierzy.
Zamyślił się przez chwilę nad wyborem odpowiednio dyskretnego miejsca.
- W okolicy, w bocznej uliczce jest taka kantyna. Zapomniałem nazwy w tej chwili, ale poza mieszkańcami ulicy nie ma tam zbyt wielu bywalców. Chodźmy.
Ruszył do wyjścia ze stołówki.

Zmianę na straży przejął akurat Duros, Sid Maanden, który nie miał żadnych obiekcji, co do wyprawy Marka i Sudodtha. “Stryczek” był całkiem niedaleko. Towarzysze musieli obejść Pałac wzdłuż murów, co wspomniało Sudodthowi jak jeszcze niedawno musiał marnować czas na patrolu wokół nich. Przekroczyli zatłoczoną główną drogę pełną jaskrawych neonów i klubów, z których wydobywała się dudniąca muzyka. Krok w krok obydwaj przeszli do jednej z bocznych uliczek i wkroczyli do kantyny. W środku przy drzwiach siedział ochroniarz, podstarzały Twi’lek. Za ladą stał Mon Calamari i wycierał szklanice. Marka jako pierwszy usiadł przy jednym ze stolików przy ścianie. Jedynymi innymi klientami było dwóch poczciwych mieszkańców przy barze.
Suddoth uważnie obserwował otoczenie. Uważał, że zawsze lepiej być ostrożnym. To miasto potrafiło zaskoczyć. Mandalorianin podniósł jednak rękę pokazując barmanowi dwa palce -Whiskey, podwójna … dwa razy - Kiedy wpadłeś między wrony, trzeba krakać tak jak one. A poza tym mógł spróbować miejscowych …. napojów, bo wątpił, aby w tak cudownym miejscu, mieli coś z górnej półki. Czekając, aż barman przyniesie zamówienie spojrzał na Marka
-Dobre miejsce. Spokojne -

- Tą koreliańską co ostatnio - dodał ciszej Durn i uśmiechnął się do barmana. Będzie to go kosztować nieco drożej, ale wiedział, że bez wyraźnego życzenia najpewniej dostaliby coś mniej miłego kubkom smakowym. Ale takie były niestety realia Nar Shaddaa.

- Ufam ci. Życzę ci dobrze. Teraz zaś zdarzyło mi usłyszeć o czymś, co powinieneś wiedzieć - powiedział szmugler, gdy już osiedli. - Chodzi mi o Damena, twojego mentora. Pamiętasz kto poinformował cię o tych piratach?

Mandalorianin popatrzył uważnie na pilota, po czym skinął lekko głową. -Dziękuje. To była informacja od jednego, z jego starych kontaktów. Zgadzał się kod jakiego używaliśmy. Podał mi co prawda podstawowe informacje, ale skierował do Grakkhusa. -

- Jak wyglądało twoje spotkanie z Grakkusem? - pytał go dalej Marka.
Widać było, że młody mężczyzna myślał chwilę, jakby przywołując we wspomnieniach tamten konkretny dzień.

-Nie wiem co dokładnie masz na myśli - powiedział spokojnie. Gdyby domyślał się do czego dąży jego przyjaciel mógłby lepiej zareagować. -Było trochę strażników. Nic specjalnego. Grakkhus miał informację o tym, kto zabił mojego mistrza. Był gotowy się nimi podzielić i nie chciał za to żadnych pieniędzy. Trochę mnie to zdziwiło, to że tak łatwo przekazał informacje. Uznałem wtedy, że chciał dorwać ich tak samo jak ja. Wiesz, aby pokazać, że bezkarnie nie zabija się jego ludzi. Znałem piratów, o których mówił. Resztę już znasz. W ten sposób stałem się też jego “nowym Mandalorianinem” … Jakby każdy Hutt potrzebował przynajmniej jednego -

Marka wyraźnie się zadumał. Nie wszystko składało się w idealną całość. A przynajmniej Grakkus podający tożsamość piratów osobiście zdawał się nie pasować. Teraz zaczął mieć wątpliwości, ale skoro zawlókł Mando tutaj i zaczął już rozmowę, to wypadało się podzielić wszystkim.

- Słyszałem od jednego z licznych pachołków Hutta... oczywiście nie powiedział mi tego wprost... w każdym razie, dowiedziałem się, że twój mentor był uwikłany w jakieś intrygi u szczytów władzy w domenie Grakkusa. - Podrapał się po spoconej szyi. - Słyszałem też, że narobił sobie tam na górze sporo wrogów. Domyślasz się może, do czego zmierzam?

Kiwnął głową na potwierdzenie -Tak- złapał szklankę lewą ręką i upił spory łyk -To tłumaczy zachowanie niektórych. I groźby Olyo - o tym ostatnim wspomniał takim tonem, jakby nie miały one znaczenia. W rozumieniu młodego Ordo tak faktycznie było. Jeżeli byłeś w stanie wypełnić swoje groźby, po co było je wypowiadać? Inni by o tym tak wiedzieli. W pozostałych przypadkach grożenie komuś było grą psychologiczną, aby podkopać jego pozycję. By czuł się niepewnie. Na niego to nie działało. Właściwie było to pomocne, bo określało kto może być jego wrogiem. Olyo już nie mógł go zaskoczyć, a to była długa przewaga. Jeżeli dojdzie do takiej sytuacji, będzie wiedział co robić. -Będę musiał to sprawdzić. Wolę wiedzieć na czym stoję. Dziękuje. Rozumiem, że nie muszę tego tobie mówić, ale uważaj … Praca dla Grakkusa może być dużo bardziej niebezpieczna … niż myślałem -

- Dobrze wiesz, że potrzebuję pleców. Nawet jeśli ktoś może wbić mi w nie wibronóż. - Uśmiechnął się i upił łyk koreliańskiej. - A wracając do tematu. To ty powinieneś bardziej uważać. Ci na górze nie lubili Tilla... i nie mają powodu, by żywić cieplejsze uczucia do ciebie. Ale zresztą, wiesz o tym. - Machnął ręką. - Zacząłbym się zbierać, to powinna być spokojna pora. Może nie wpadniemy w tarapaty w drodze powrotnej.

Sudodth kiwnął głową -Tak to wygląda. Nie będę się tym jednak przejmował. Przyjechałem tu w innym celu. I nie bój się o swoje plecy. Nawet gdyby komuś udało się wbić w nie wibronóż, to ich zabiję. Nie pójdziesz na drugą stronę sam - chyba pierwszy raz od początku tej rozmowy młody Ordo uśmiechnął się szeroko. Jakby właśnie opowiedział dobry kawał. Ciężko było stwierdzić, czy mówił poważnie, czy było to jakieś wojskowe poczucie humoru. Łowca po tych słowach ponownie zlustrował jednak pomieszczenie -Poczekamy jeszcze 15 minut i pójdziemy. Zbyt szybki powrót mógłby wzbudzić podejrzenia. Napij się spokojnie, niech strażnik przy drzwiach poczuje, że faktycznie byliśmy w kantynie -

Alette
Wczorajsza rozrywka Cereanki na pewno musiała się odbić na jej porannym samopoczuciu i miała tego pełną świadomość, nawet jeśli nie wypiła szczególnie dużo alkoholu. Jednak budzik według niej zadzwonił stanowczo za wcześnie, przerywając jej sen w połowie. Alette z wielkim trudem ociężale wygramoliła się ze swojego łózka. Nie wiedziała, jaka jest pora dnia, jej kwatera nie miała dostępu do okien. Kliknęła budzik, by przestał brzęczeć, jednak alarm wciąż grał. Wówczas to młoda poszukiwaczka skarbów zrozumiała, iż to nie budzik ją obudził. Miała jeszcze półtorej godziny snu. Alarm dobiegał z komunikatora - ktoś próbował się z nią połączyć. Fakt ten nieco ją rozbudził. Dwoma susami przeskoczyła na drugą stronę pokoju, do biurka. Połączenie pochodziło od Tiny. Cereanka bez namysłu odebrała.
- Alette? – Nad biurkiem pojawiła się hologramowa sylwetka przykurczonej szmuglerki. Mówiła podenerwowanym szeptem. – Ktoś dostał się na pokład statku… Chyba nie wie, że tu jestem… Proszę, ratuj mnie, Alette, boję się…


Barah
Krążąc pomiędzy klubami i przepełnionymi knajpkami, Barah musiała powstrzymywać swą ochotę do zabawy. Chyba trafiła do nieco lepszej dzielnicy, stanowczo rzadziej dochodziło tu do bójek. Seki mimo to uważnie rozglądał się po okolicy, a wszyscy przechodnie ustępowali im z drogi. Zeltronka nie musiała się przeciskać pomiędzy grupkami młodych imprezowiczów. Szła wprost przed siebie, z uniesioną głową, idąc zawadiackim, w pełni naturalnym krokiem.
Całkiem przypadkiem usłyszała gdzieś za plecami, gdy Dashade roztrącił kolejną grupkę:
- To niemożliwe, ujarzmiła Sekiego!
- Ona wygląda, jakby mogła ujarzmić nawet Krayt Dragona… - dodał kto inny rozmarzonym głosem, a po chwili usłyszała jeszcze przeciągły gwizd.

Barah uśmiechnęła się szeroko, usłyszawszy to, i nawet zdecydowała się odwrócić w stronę tych komentatorów, by zaszczycić ich swoim uwodzicielskim wzrokiem. Każdy z nich wyglądał, jakby już ich ujarzmiła. Prędko jednak zrezygnowała z ich atencji. Gdzieś za nimi dostrzegła nazbyt dobrze znajomą sylwetkę. Niewielu ludzi w galaktyce było podobnych do jej przyjaciela. To musiał być on! Skręcił gdzieś w boczną uliczkę, a ktoś mu towarzyszył. Barah natychmiast zawróciła Sekiego i ruszyła ich tropem.


Gerdarr
Redajj miał tupet, to prawda, ale Gerdarr również. Kto inny odważyłby się na podobne podejście do jednej z najważniejszych, o ile nie najważniejszej, osoby po Grakkusie. Dowutin śmiał się w drodze powrotnej z tych min wszystkich jego przydupasów. Zygerrianik musiał potroić straż, żeby spotkać się z jednym samotnym Dowutinem.
Gerdarr doczłapał się wreszcie do swojej kwatery. Był dziś wyjątkowo zmęczony. Wygonił swoja masażystkę, która zazwyczaj zajmowała się nim po najcięższych treningach i walkach, po czym od razu położył się spać. Mimo wszystko wstał zgodnie ze swoją wojowniczą rutyną zaledwie po paru godzinach snu. Czekał go dziś ostatni trening i musiał jeszcze do końca przemyśleć „ofertę” Redajja. Tymczasem okazało się, że – jak powiadomiła go jego masażystka, pełniąca przy okazji funkcję asystentki – w saloniku czekał na niego Garm Baize.


Hastal i Rhail
Rhail tylko czekał, aż Lyssa uśpi czujność swych towarzyszy i czmychnie. W międzyczasie tłumaczył Hastalowi to i owo o obowiązujących tu regułach, opowiedział co nieco o paru ważniejszych osobach ze świty Grakkusa, lecz dla Hastala było to nie do końca satysfakcjonujące. Mandalorianinowi zależało bardziej na konkretach niż ogólnikach, ale na razie nie naciskał na Rhaila. Ich wspólna „misja” upilnowania krnąbrnej Catharki pomogła się nieco się zintegrować. Ośmielili się na żart od czasu do czasu, jakiś zadziorny komentarz w stronę mijanych ludzi, zwłaszcza panienek.

Centrum handlowe Kerivvin Park było strzeżone lepiej niż niejedna jednostka administracyjna czy siedziba gangu. Na każdym piętrze kręciło się przynajmniej po kilku ochroniarzy w pełnych pancerzach, z blasterami i ogłuszającymi pałkami. Po krótkiej ich obserwacji łatwo można było uznać, że nie zadawali zbyt wielu pytań przed interwencją, dlatego w całym budynku panował prawdziwy porządek i spokój.

Rhail z Hastalem czekali na zewnątrz sklepu, aż Lyssa wybierze sobie jakąś nową koszulkę w przymierzalni. Rhail trzymał już trzy torby zakupów Catharki. Nieco to godziło w jego dumę, ale wolał to niż jej ciągłe narzekania. Obydwu mężczyzn pochłonęła rozmowa, gdy nagle ze środka dobiegł ledwo słyszalny trzask. Hastal stwierdził beznamiętnie:
- Ucieka.
- Tak – odparł obojętnie Rhail. – Idziemy za nią?



Hokk Boonta
Radości Hokka nie było końca. Znalezienie innego Jedi poprawiło jego humor wręcz nieopisanie. Aż obejrzał się za siebie, nie wierząc, że napotkany osobnik istniał naprawdę. Bogg’dan rzeczywiście dreptał za nim narzuconym przez niego, nieco wariackim tempem. Nautolan zwolnił, przeczuwając, że Polis Massanin może sam o to poprosić. Obaj wiedzieli, ze nie powinni się rzucać w oczy. Do „Stryczka” i tak już niewiele brakowało. Przeszli skrótem, mijając ostatnią bardziej zaludnioną imprezową ulicę. Zostawili za sobą jaskrawe neony i hologramy roznegliżowanych kobiet – dotarli do bocznej uliczki, z której nie było już widać nocnego nieba. Kilkanaście pięter w górę ciągnęły się ściany budynków mieszkalnych, przykryte ogromną płytą, na której zbudowano kolejne, mniejsze budowle.

„Stryczek” znajdował się w ślepym zaułku, gdzieś w połowie uliczki. Był położony na tyle daleko głównej drogi, że nikomu z imprezowiczów nie chciało się tutaj przychodzić, więc niemal całą klientelę stanowili mieszkańcy. Na szczęście nie było ani pory obiadowej, ani śniadaniowej, toteż powinno tam być obecnie pusto.

Hokka nieco zdziwiło, gdy zobaczył przy jednym ze stolików pod ścianą dwójkę mężczyzn, zbyt dobrze uzbrojonych, by być lokalnymi mieszkańcami. Poza nimi jednak nikt inny nie zwrócił waszej uwagi. Nautolan ruszył usiąść po przeciwnej stronie knajpy…


Lyssa
Towarzystwo dwójki mężczyzn wbrew pozorom nie było dla Lyssy jakoś specjalnie uporczywe. Mimo początkowych zgrzytów, gdy wszyscy dotarli do centrum handlowego, współpracowali z Catharką bez zbyt wielu zająknięć. Jej towarzysze zajęci byli rozmową, Hastal z chęcią słuchał o Nar Shaddaa i chyba nieważne dla niego było, czy robi to, chodząc po sklepach, siedząc gdzieś na murku w ciemnym zaułku czy w barze przy drinku. Lyssie wydawało się, że niespecjalnie się przejmą, jeśli rzeczywiście ucieknie, ale wolała mieć pewność, że nie zdążą jej znaleźć. Uśpiła wpierw ich czujność. Zmieniła ton i podejście. Co prawda nie musiała zbytnio udawać, że zakupy przynoszą jej szczególną radość, lecz chciała sprawiać wrażenie, iż faktycznie akurat na tym jej zależy. Całą trójką chodzili więc pomiędzy grupkami modnie ubranych osób, różnymi galantami z wymagającymi paniusiami, gotowymi kupić swym wybrankom wszystko. Co jakiś czas skręcali do któregoś sklepu, Lyssa kupowała parę rzeczy, po czym szli dalej. Minęło już jakieś półtorej godziny.

Okazja do ucieczki nadarzyła się wkrótce. Wszyscy opuścili stoisko z kosmetykami, gdzie Catharka z lubością testowała różne pudry, rozświetlacze czy cienie, by przejść do jednego ze sklepów odzieżowych, takiego z naprawdę przestronnymi szatniami. Rhail z Hastalem nawet nie kłopotali się, by wchodzić za nią do środka. Teoretycznie nie istniało z niego żadne inne wyjście. Do przejścia służbowego potrzebowała kodu lub karty, a to wydawało im się zbyt trudne i ryzykowne do zdobycia, by się na to odważyła. Po części mieli rację, to nie było najlepsze wyjście. Droga na wolność Catharki biegła przez szyby wentylacyjne. Dziewczyna prędko znalazła szatnię, nad którą znajdowało się wejście do jednego z takich szybów. Z łatwością do niego doskoczyła. Otwarła kratę i wdrapała się do środka. Gdy już jednak brakowało jej ostatniego kroku, trzasnęła piętą w zawieszoną klapę, która z hukiem spadła na podłogę w szatni. Cóż… było już za późno na odwrót. Pozostawało liczyć, że zanim ich pościg ruszy, o ile w ogóle ruszy, Lyssa znajdzie się już wystarczająco daleko.


Marka i Sudodth
Dalsza część rozmowy była już nieco przyjemniejsza. Ostatnimi czasy nieczęsto Marce i Sudodthowi trafiała się taka okazja. W środowisku Grakkusa należało ważyć swe słowa, zachowując dla siebie pewne stwierdzenia. Tutaj poczuli się swobodnie. Wypadało jednak powoli wracać. Rano czekała na nich praca, zwłaszcza Sudodth potrzebował odpoczynku.

Gdy już jednak zaczęli się zbierać, do knajpy wkroczyło dwóch jegomości. Lekko zziajany Nautolan oraz tajemniczy osobnik w białej masce skrywanej pod szerokim kapturem. Sudodth po chwili dopasował ich wygląd do opisu podejrzanych osobników, którzy rzekomo knuli włamanie lub inną groźną akcję przeciw Grakkusowi.


Orflick
W drodze do Pałacu Grakkusa Kaela przeżywała prawdziwy rollecoaster nastrojów. Na przemian rozpaczała i płakała, użalała się nad sobą, potem dziękowała Orflickowi jak największemu herosowi, z pełną nadzieją wypowiadała się o nowym życiu w innym środowisku. A później przypominała sobie, że zmierzają do Grakkusa i to pewnie będzie dla niej ciągła udręka. Ale przynajmniej będzie żyć! Pocieszała się znowu. Kompletnie nie pasowała do zapamiętanego przez Orflicka obrazu opanowanej i stanowczej Rodianki, której łatwo przychodziło wychodzenie z wszelkich tarapatów.

Powoli Drall zaczynał żałować, że zgodził się jej pomóc. Wciąż jednak liczył, że uda się od niej wydobyć, w posiadanie jakiej ważnej i poufnej informacji weszła, skoro skończyła z wyrokiem śmierci od Czarnego Słońca. Nie pozbywaliby się normalnie swojej wieloletniej, doświadczonej agentki z taką lekkością.

Po niemal pół godzinnym spacerku udało im się dotrzeć do Pałacu. Kaela wyglądała, jakby wreszcie się uspokoiła na widok tej potężnej budowli. Orflick zbliżył się do bramy, na straży stał duros, Sid Maanden, w asyście dziesięciu innych żołnierzy kręcących się w najbliższej okolicy.

Sudodth rzucił tylko krótkie spojrzenie dwójce osobników. Nie spodziewał się, że jacyś wariaci naprawdę spróbują kręcić się w okolicy pałacu. Trafił na nich przypadkiem, to prawda, ale i takie szanse należało wykorzystać w życiu.
-Ta dwójka, która weszła, planuje jakąś akcję przeciwko naszemu Huttowi. Poczekaj tu sekundę, możesz się przydać, aby zaprowadzić ich na rozpytanie - wyszeptał w stronę Durna. Po tych słowach Mandalorianin podniósł się ze swojego miejsca i poszedł w stronę drzwi tak, aby zablokować wyjście. Potem spokojnym krokiem ruszył w stronę nowych gości.
-Hej - powiedział, aby zwrócić na siebie ich uwagę -Jest ktoś, kto chciałby z wami porozmawiać. Pójdziecie ze mną. Bez żadnych głupich sztuczek -
Z błogiej euforii wytrącił Hokk’a szorstki głos jednego z mężczyzn, siedzących do niedawna przy stoliku na uboczu tawerny. Zachowywał się ewidentnie w sposób, z którego wnioskować można było, że zna obu Jedi, mimo iż Hokk nie miał pojęcia, kim był napastujący ich obwieś.

- Umm... kolego, przypadkiem... znasz go? - rzucił przez ramię do osłupiałego Polis Massanina.

Marka położył dłoń na blasterze i też zbliżył się do stołu. Nie uważał, by dwóch mężczyzn była niebezpieczna - zdecydowanie nie wyglądali na terrorystów i zagrożenie dla Hutta. Czemu więc mieliby planować przeciw niemu akcję?
- Nie idziemy do pałacu - szepnął zdecydowanym głosem. - Porozmawiamy z nimi. Tutaj albo w ustronnym miejscu.

- Chyba nas z kimś pomyliłeś - odparł robotycznym głosem ze swego modulatora Polis Massanin, próbując go ignorować.

- Ależ, dlaczego z miejsca tak wrogo? To z pewnością nieporozumienie, Panowie - szybko podjął Hokk, próbując rozładować napięcie. - Nie przypominam sobie, żebyśmy kiedykolwiek mieli przyjemność Was poznać, koledzy, a już na pewno nie zdołaliśmy zaleźć nikomu za skórę. Skąd ta wrogość? Wiem, chodźmy do “wodopoju”. Postawię wam drinki, pogadamy i rozejdziemy się w spokoju. Co wy na to, koledzy?

W tym momencie drzwi knajpy otworzyły się. Do środka wkroczyła bardzo urodziwa Zeltronka oraz potężnie zbudowany Dashade. Kobieta, dotychczas wesoło uśmiechnięta, spochmurniała nagle, gdy zobaczyła rosnące napięcie między dwoma parami mężczyzn. Jej przeczucie było słuszne, dobrze rozpoznała Poliss Massanina. To był Bogg’dan, jej przyjaciel.

Zerknęła w górę na Sekiego, a gdy ten się do niej nachylił, szepnęła:
- To będzie trudniejsze, niż myślałam… - Potem odetchnęła nieco głębiej i ruchem głowy strząsnęła z czoła ciemnoniebieską grzywkę. Dyskretnie poprawiła dekolt, przywołując na twarz filuterny uśmiech. U jej boku Dashade również próbował się uśmiechać - nie było lepszego określenia na grymas, w którym szczerzył ostre kły. Barah wyczuła, że atmosfera była gęsta, a para mężczyzn nagabująca Bogg’dana i jego nowego towarzysza na pewno nie nabrałaby się na piękne oczy. Nie podeszła więc do nich. Rzuciła jednak niewinnie, spoglądając na nich przeciągle:
- Jakiś problem, drodzy panowie…? - Wciąż uśmiechała się zachęcająco, umyślnie nie patrzyła jednak na Polis Massanina dłużej niż to konieczne.

- Być może - Marka powoli przyjrzał się przybyszom. Zeltronka była wyjątkowo atrakcyjna, nawet jak na swój gatunek... z kolei jej przyjaciel był tak nieprzyjemnym widokiem jak większość przedstawicieli jego rasy. Zwiastowali niebezpieczeństwo, każde na swój sposób. - Dobrze by było jednak, gdybyśmy zostawili nasze osobiste problemy same sobie, dobrze? To nie wasza sprawa... kimkolwiek jesteście. - Wyjął powoli blaster z kabury.

.....– Och, proszę mi wierzyć, nigdy nie uciekam od tak… czarującego towarzystwa – mruknęła Barah, zerkając na niego z ukosa. Potem, położywszy dłonie na biodrach, przeniosła wzrok na Polis Massanina i pierwszy raz obdarzyła go dłuższym spojrzeniem: – Jakoś sobie nie przypominam, mój drogi, żebym przedstawiała ci Sekiego. I ciekawa jestem, skąd wiesz, jakie miejsca zna… Chyba nie tylko przed naszymi nowymi kolegami będziesz się tłumaczył. – Gdy na niego patrzyła, oczy miała nieco zmrużone, lecz nie w nieprzychylny sposób. Zdawało się, że darzyła go zaufaniem.
.....– Ależ moja droga, Sekiego zna cała okolica. To najlepszy płatny morderca w Hutta Town… sporadycznie ochroniarz. Dziw mnie bierze, że miałaś 2000 kredytów na wpłacenie zaliczki za ochronę. Jak się poznaliśmy, opowiem ci przy innej okazji. – To powiedziawszy, mrugnął do Dashade; obydwaj pozbawieni mimiki twarzy wydali się mimo wszystko uśmiechać w wyobraźni obserwatorów. – Ruszajmy.

.....Lekko rozczarowany brakiem zainteresowania jego krótką, acz błyskotliwą (tak przynajmniej mu się wydawało) przemową ze strony zgromadzonych w lokalu istot, Hokk stał nadal wyprężony jak struna na blacie okrągłego stołu. Napięta twarz nadal wykrzywiona była w tym momencie już nieco niezręcznym grymasem uśmiechu. Brygada zbierała się do wyjścia. Jedi obserwował, jak mijają jego stolik i wymieniając uwagi, jeden po drugim opuszczają budynek. Został już praktycznie sam, rozglądając się nerwowo po lokalu, napotkał ponury wzrok barmana przestawiającego jakieś przedmioty za barem. Hokk natychmiast połknął uśmiech i utrzymując kontakt wzrokowy, zeskoczył ze stołu, odwrócił na pięcie i puścił truchtem za resztą, rzucając przez ramię niezrozumiałe “...praszam”. W umyśle jednocześnie przemielił frazę “muszę nad tym popracować.”. Doganiając Bogg’dana, wyszeptał:
.....– Chyba poszło nie najgorzej? – szturchając lekko łokciem kompana.
.....– Będę cię musiał zabrać na lekcję agresywnej dyplomacji – odparł mu telepatycznie. – Czasy Jedi minęły, wśród zbirów musisz zachowywać się jak zbir. Załatwmy tę sprawę porządnie. Mentor tego Mandalorianina był moim jedynym sprzymierzeńcem na dworze Grakkusa. Później ci wyjaśnię, dlaczego w ogóle tu jestem… Zeltronka również. To moja uczennica.

.....Cała ekipa ruszyła za Dashade i Barą. W towarzystwie tylu uzbrojonych mężczyzn, którzy przynajmniej na razie nie skakali sobie do gardeł, Zeltronka czuła się w pełni swobodnie. Lewą dłoń luźno opierała na rękojeści swego pradawnego miecza, który nosiła u pasa – przy jej wyjątkowym kroku gest ów wydawał się niczego nie sugerować. Panowie natomiast nie mogli nie zauważyć, że podążanie za nią oferowało pewne... szczególnie ciekawe widoki. W dodatku Barah co jakiś czas oglądała się na nich, zarzucając przy tym burzą ciemnoniebieskich włosów.
.....Seki kroczył nieco z przodu. Rozglądał się bacznie, obdarzając każdego, kto za bardzo zbliżył się do ich gromadki, swoim popisowym wyszczerzeniem kłów. Nie musiał jednak robić tego zbyt często – okolica była opustoszała, a zasadnicza większość nielicznych przechodniów śpiesznie schodziła z drogi na sam widok sylwetki ochroniarza. Fakt, że podążało za nim jeszcze kilku uzbrojonych jegomościów również oszczędzał im nieprzyjemnych konfrontacji. Tym sposobem, po drodze niewiele mówiąc, zostawili za sobą pałac, minęli starą, opuszczoną fabrykę i wyszli poza gęsto zamieszkany obszar miasta. Gdyby komuś wpadło do głowy zrobić konkurs na najobskurniejszą część Nar Shaddaa, ta mogłaby wystartować z całkiem wysokiej pozycji. Tutaj nikt nie mógłby ich podsłuchać – być może poza obrzydłymi żyjątkami ciemnych, zapuszczonych miejsc.