Alette & Sudodth
Ordo pewnym krokiem wszedł do pomieszczenia, słysząc głos z lewej strony, tam wycelował swą broń. Pokój urządzony był na sypialnię załogi, wewnątrz znajdowało się kilka łóżek, szafek i stolików. Osobnik, którego szukał, siedział skulony za jednym z posłań - był to młody Cereanin. Jego comlink zdawał się nie funkcjonować jak należy, bowiem wściekle wciskał guziki, próbując nawiązać z kimś kontakt. Nawet nie spostrzegł, gdy Ordo przyłożył mu lufę do skroni.
- Nie strzelaj, błagam, oni mnie zmusili!

Hastal i Rhail
W ślad za Lyssą, Hastal oraz Rhail ze swym jeńcem ruszyli do bunkra. Po drodze jeniec nieco zmiękł, przyznał, że w środku powinien zostać tylko jeden z jego towarzyszy.
- Ale i tak nie wejdziecie. Bunkier jest zabezpieczony lepiej niż skarbiec Grakkusa. Komputera nie zhackujecie, a drzwi nie wywa...
W tym momencie przerwał, bowiem gdy już cała ekipa dotarała do bunkra, zauważył, że wrota pozostały uchylone. Z konsoli komputera wystawał zużyty dataspike.

..... Nie mogło być zbyt łatwo, prawda? Musieli najpierw poszukać tego miejsca. No bo nie mogło być tak, że sygnał zabrałby ich do jakiejś wielkiej hali. Byłoby przynajmniej jasno, gdzie się podział sprzęt. A tak trzeba było szukać. A miało być tak prosto… Gerdarr spojrzał na okoliczne przybytki.
..... – To co, bar? Barmani zawsze wiedzą o wszystkim w okolicy – zapytał pozostałych, którzy również przyglądali się tym miejscom.
..... – Może i wiedzą, ale wzbudzimy zainteresowanie – odparł Marka. – Nadajnik jest pod ziemią. Gdzie najłatwiej z tych miejsc ukryć przejście pod ziemię? Moim zdaniem raczej w hurtowni lub warsztacie, a nie kantynie.
Obrzuciwszy okolicę taksującym spojrzeniem, Zeltronka skierowała wzrok na szmuglera i pokiwała głową.
..... – Istotnie, chyba lepiej nie pokazywać się w kantynie, łatwo nas zapamiętać, a stosu złomu raczej nikt tam nie chowa. – To rzekłszy, zerknęła pytająco na Hokka.
..... Hokk spojrzał przez ramię Marki na namiar. Rzucił okiem po okolicznych budynkach, lustrując niechlujne witryny i wąskie, zagracone wejścia do lokali.
.....– Skradziono części do speedera i narzędzia potrzebne mechanikowi. Komu byłoby to najbardziej potrzebne w tym miejscu? – zagaił, wskazując jednocześnie kciukiem przez bark na warsztat “Złota Rączka”. – Może zacznijmy od najbardziej oczywistej opcji? Kto wie, co można ukryć pod warsztatem? – dodał.

..... Podczas gdy cała ta osobliwa zbieranina zastanawiała się, dokąd skierować swe kroki w poszukiwaniu skradzionego sprzętu, nieliczni przechodnie zaczęli zwracać uwagę na postać Dowutina. Z daleka dało się raz usłyszeć podekscytowane komentarze: “To Gerdarr Pogromca! Czempion z Areny Grakkusa!”.
..... Zazwyczaj gdy ktoś rozmawia gdzieś w oddali, to nie zwraca się na to uwagi. Są to jakieś tam rozmowy w tle bez większego znaczenia. No ale sprawa wygląda inaczej, kiedy gdzieś w tej wypowiedzi usłyszy się swoje imię. To od razu przyciąga niczym magnes. Tak też się stało w przypadku Dowutina, który usłyszał gdzieś wypowiedziane swoje imię. Wyszczerzył się od razu i wypiął dumnie pierś na potrzeby fanów. Tutaj również mógł pofolgować próżności i widząc, kto na niego zwrócił uwagę, pozdrowił ich niby od niechcenia machnięciem ręki.
..... – Dobra, idziemy – rzucił do reszty, zmęczony tym całym planowaniem. Ile można było planować? Ruszył przodem w kierunku warsztatu. Reszta o nim wspominała, ale była niezdecydowana niczym Grakkus na aukcji niewolników. Skoro zaś nie byli w stanie podjąć decyzji, to najwyraźniej trzeba było to zrobić za nich.
..... Barah zwykle miała sporo do powiedzenia, teraz jednak wolała się nie narzucać i pozostawiła ciężar prowadzenia akcji na barkach mężczyzn. Na jej wtrącanie się na pewno miał jeszcze przyjść czas. Ze sporym zainteresowaniem spojrzała jednak na podekscytowanych fanów Dowutina, a potem na jego samego, gdy ich pozdrawiał. Dla Zeltronki znalezienie się w czyimś cieniu było intrygującym doświadczeniem – zwykle to na niej skupiali się gapie. Gdy w ślad za Czempionem ruszyła w kierunku warsztatu, nie mogła więc powstrzymać się przed rzuceniem:
.....– Gerdarr Pogromca? W zacnym towarzystwie przyszło mi się obracać… Może powinnam się kłaniać czy coś…? – Dziewczyna błysnęła olśniewającym uśmiechem. W jej wypowiedzi nie było przekąsu, jedynie lekka nuta żartobliwości. Gerdarr niewątpliwie ją ciekawił.
..... Widząc uśmiech Zeltronki, Dowutin odpowiedział tym samym i z uśmiechem na ustach rzekł:
..... – Jak chcesz zasmakować mojej zacności, to zawsze możesz klęknąć… albo się wypiąć – zarechotał, zezując w jej dekolt, ale potknąwszy się o coś na chodniku, wrócił spojrzeniem przed siebie. – Ale przyjemności później, mała… teraz pora na zabawę. – Mówiąc ostatnie, złożył dłonie i strzelił knykciami.
.....Zeltronka przeciągnęła się, pozornie ignorując lubieżne spojrzenie Dowutina.
.....– Może kiedyś skorzystam – odparła krótko, zadzierając głowę, by zerknąć z ukosa na Czempiona.
.....Hokk spojrzał na Markę z uniesionymi brwiami. A przynajmniej częścią twarzy, gdzie u ludzi znajdowałyby się brwi. Po chwili jednak wzruszył ramionami i raźnym krokiem podążył w ślad za Zeltronką i Czempionem. Zerkał ukradkiem na prawo i lewo, czy w sporadycznym tłumie nie pojawiają się blastery.
.....Marka zignorował w większości rozmowę swoich towarzyszy i zamiast tego rozglądał się bardzo uważnie dookoła.
.....– Mam złe przeczucia – mruknął do siebie niepewnie. Zaczynał żałować, że zdecydował się udzielić pomocy Granowi. Jeśli to była ta nieszczęsna grupa wyrzutków, to zbytnio ryzykowali.
.....Ruszył za resztą w kierunku warsztatu, uważnie obserwując otoczenie.

.....W środku przebywał – a jakże – Rodianin, właśnie obsługujący jakiegoś klienta, dla odmiany Człowieka. Warsztat wyglądał inaczej niż ten należący do Zaaka. Tutejsza “Złota Rączka” zajmował się nie tylko pojazdami, a niemal całym przekrojem różnorakich maszyn i sprzętów. Ludzie z okolicy naprawiali tutaj swój sprzęt domowy. Na wolnych przestrzeniach sporego warsztatu upchnięte były stare pralki czy kuchenki, spawarki, zdezaktywowane droidy protokolarne, drony, anteny i mnóstwo innych rupieci. W środku znajdował się tylko jeden airspeeder. Na widok sporej gromady przybyszów Rodianin wybałuszył oczy, początkowo próbował kontynuować rozmowę z obecnym klientem, ale zaczął się jąkać i wciąż nie potrafił oderwać wzroku od dwójki najgroźniejszych osobników: Dowutina oraz Dashade.
.....– Przepraszamy za najście tak dużą grupą – powiedział uspokajającym głosem Marka i kontynuował spokojnym tonem: – Kiedy załatwicie sprawę z tym dobrym człowiekiem, mam małą sprawę z naprawą śmigacza.
Uśmiechnął się raz jeszcze i dodał szeptem do towarzyszy:
.....– Rozejdźmy się po warsztacie, tak żeby miał zamknięte drogi ucieczki. Rozejrzyjcie się, ale nie bądźcie wścibscy.
.....– O… o… oczywiście – zająknął się mechanik, z niepewnością wracając do poprzedniego rozmówcy. Ten jednak również wyglądał na wystraszonego.
.....– E, właściwie to niepotrzebna mi nowa lodówka. I tak zawsze jem na mieście. Do widzenia – odparł szybko, po czym pośpiesznie ruszył do wyjścia, próbując nie wchodzić w kontakt wzrokowy z kimkolwiek.
Spojrzawszy krótko na Markę, Zeltronka rzuciła do niego cicho:
.....– Co tylko powiesz… szefie. – Uśmiechnęła się kącikiem ust. Potem zgodnie z jego poleceniem zaczęła oddalać się wolnym, swobodnym krokiem z wyrazem twarzy, który miał mówić “Kocham oglądać zużyte w różnym stopniu sprzęty codziennego użytku i mogłabym tu spędzić wiele godzin”. Przy tym rozglądała się jednak dyskretnie po wnętrzu.

.....Dowutin patrzył, jak człowiek szybko kończy rozmowę i kieruje się w stronę wyjścia ze spuszczoną głową.
.....– Śmierdzi tchórzem – powiedział, widząc go, i kiedy człowiek znalazł się blisko niego, raptownie wystawił nogę, tupiąc. – BU! – powiedział i zaczął się śmiać, widząc, jak ten ucieka w panice. Następnie odwrócił głowę w stronę gospodarza. – Wiesz, czego szukamy? – powiedział, zbliżając się powoli i nie spuszczając z niego wzroku.
.....– Yyy… cwaniaka. Ja nie jestem cwaniak… przygotuję haracz. – Rodianin nieco się opanował, mówił, jakby to była dla niego rutyna. – Dwieście kredytów jak zwykle?
.....Dowutin zachichotał, szybkim ruchem ręki sięgnął w stronę Rodianina i łapiąc go za głowę, trzasnął nią o blat. Nie tak, aby stracił przytomność, ale na pewno zabolało.
.....– Nie szukamy cwaniaka. Szukamy złodziei. A oni są pod twoim warsztatem. Pokażesz nam, jak tam wejść, czy mam użyć twojej głowy jako młota do przebijania podłogi?
.....– Auuuu! – Rodianin zaczął skomleć z bólu. Z rogu wyłonił się niewidoczny dotąd droid uzbrojony w stun batona.
.....– Majster potrzebuje pomocy? – odezwał się.
.....– Nie, nie, durniu. Siedź dalej w kącie. Auu… – Rodianin pomasował swoją boląca twarz. – Nie wiem, o czym mówisz – zwrócił się wreszcie do zniecierpliwionego Dowutina. – Ja nie mam żadnej piwnicy. I nie zadaję się ze złodziejami… to… Olkhut… Barman z Pijalni. Właściwie szef. On zajmuje się szemranymi interesami…

Dowutin odwrócił się w kierunku pozostałych.
- A nie mówiłem, że to bar, a nie warsztat? - Pokręcił głową i wyciągnął z kieszeni chip z pięcioma kredytami i rzucił go na blat. - Pewnie widzieli, jak tu wchodziliśmy. Będą wiedzieli, że nam powiedziałeś. Zdemolować ci warsztat? - zapytał Rodianina. W sumie mu się nie chciało, ale miałby przykrywkę.
- Daj spokój - wzruszył ramionami Durn. Nie był zachwycony, że Gerdarr zaczął bez pytania obijać ludziom twarze, ale Dowutinowi szło to bardzo sprawnie. Spojrzał na Rodianina: - Bądź tak miły i nie leć z krzykiem do nikogo, kiedy wyjdziemy. Dobrze by też było, jeśli nas nie oszukałeś. Inaczej możemy, weź to pod uwagę, wrócić. A tego byśmy... - Popatrzył na zepsuty laserowy opiekacz. - Żaden z nas by tego nie chciał.
Rodianin energicznie pokiwał głową.
- Oczywiście, nie mam zamiaru wam podpadać… I proszę, nie demolujcie mi warsztatu.

Barah przestała udawać, że rozebrana na części pralka była w tym momencie najbardziej interesującym urządzeniem na planecie i wróciła do swoich kompanów.
- No cóż, szybko wam poszło. Więc jednak bar... - mruknęła, uniesieniem brwi kwitując to, co się właśnie wydarzyło. Obok niej Seki zdawał się jednak popierać dyplomację Dowutina, bo z uznaniem pokiwał głową.
Dowutin chrząknął. Ciężko stwierdzić, czy żałował braku rozwałki, czy to z innego powodu. Widząc jednak, że tu wszystko załatwione, skierował się ku wyjściu, aby pójść do baru. Tam w końcu trzeba będzie załatwić to, po co tu przylecieli.

Piątka bohaterów opuściła jeden lokal, by przejść do drugiego. “Pijalnia Jumy i Ebli” wyglądała nader przystępnie jak na tę okolicę. Można nawet powiedzieć, że dosyć ekskluzywnie. Gustowne witryny wyróżniały się na tle pozostałych swoją elegancką prostotą, brakowało pstrokatych kolorów czy krzykliwych neonów, zamiast tego przy wejściu znajdowały się dwie holoprojekcje siedzących lwów, jak przy wejściu do rezydencji lorda. Wystrój wnętrza nie był już tak kompletnie elegancki, jedynie niewielka część na osobnej platformie mogła skusić bogatszych klientów. Reszta przypominała typowy klub, duży parkiet, dookoła niewielkie stoliki, z góry powoli obracające się kolorowe kule dyskotekowe, tylko ludzi brakowało. Być może dlatego, że długa nar shaddaańska noc dopiero się skończyła. Na polu walki zostało jedynie paru naprawdę mocno wstawionych osób przy stolikach najbliżej dużego, półokrągłego baru wciśniętego w róg lokalu. Nad nim zaś na swoistej wieży strażniczej siedziało dwóch ochroniarzy z karabinami, po sali przechadzało się dwóch kolejnych.

Za barem stało dwóch barmanów, Rodianin i Nautolan.
- Poczekaj z obijaniem twarzy, dopóki nie dowiemy się, gdzie są części. Nie chcę, żeby nam uciekli. - Marka przytomnie przestrzegł Gerdarra, kiedy przekroczyli próg kantyny.
- Ci czterej uroczy panowie z karabinami raczej będą mieli coś przeciwko jakiemukolwiek obijaniu twarzy - stwierdziła szeptem Barah, wymownie zerkając na ochroniarzy. Odczuwała lekkie napięcie: w duchu zaczynała wątpić, czy tym razem sprawa pójdzie tak gładko.

Hokk profilaktycznie pozostał na zewnątrz, rozglądając się za potencjalną przyczyną kłopotów. Wewnątrz było i tak już całkiem ciasno. Nie zamierzał komplikować sytuacji w przypadku rozróby. Stwierdził, że przyda się bardziej jako czajka.

Na widok przybyszy jeden z barmanów kiwnął do swojego Nautolańskiego towarzysza, który zniknął gdzieś na zapleczu. Rodianin uśmiechnął się swoją “trąbką”, zwracając się do gości.
- Zapraszam do największego stolika. - Wskazał palcem na spory podłużny stolik z długą kanapą oraz paroma fotelami. - Na ławce jest menu, zaraz przyjdę odebrać zamówienie.
Marka skinął mu głową.
- Udawajmy zwykłych klientów - rzucił cicho i pozornie beztrosko do towarzyszy. - Przy stoliku ustalimy, co dalej.

Zeltronka grzecznie udała się do wskazanego przez barmana miejsca i zajęła jeden z foteli. Umiała rozsiadać się w sposób, który przyciągał spojrzenia, choć nie był przy tym nazbyt wyzywający. Seki przysiadł obok niej. Oboje rozejrzeli się po wnętrzu: Dashade łypał ukradkiem na obecnych w knajpie, jakby szukając potencjalnego zagrożenia, Barah natomiast wiodła po wnętrzu jednym ze swych zaczepnych spojrzeń.

Strażnicy z balkonu nie odrywali wzroku od przybyłej czwórki. Dopiero kiedy Dashade wyszczerzył w ich kierunku zęby, odpuścili, udając, iż mają mnóstwo innych ludzi do obserwacji w opustoszałym przybytku.

Po chwili do stolika przyszedł Rodianin odebrać zamówienie na napoje.
- Co państwu podać? Może jakieś specjalne życzenia?

Z wyjścia dla personelu wyszedł jakiś mężczyzna - człowiek, cały ubrudzony smarem i jeszcze jakimiś niezidentyfikowanymi maziami. Skierował się do baru z kredytami w garści, ale po paru krokach zatrzymali go ochroniarze i odesłali z powrotem, dyskretnie wskazując na stolik z Dowutinem i resztą, co nie umknęło uwadze szmuglera.

Barah założyła nogę na nogę i wsparłszy podbródek na dłoni, nachyliła się nieco w stronę Marki. Na jej obliczu gościł wyraz niewinności, gdy rzuciła:
- Przypomniałam sobie, że chyba się nie przedstawiłam… Jestem Barah. - Potem, gdy do ich stolika już zmierzał Rodianin, lekko przechyliła głowę i z jednym ze swych najpiękniejszych uśmiechów dodała: - Postawisz mi drinka?

- Drinka? - Marka też się uśmiechnął. Pomyślał sobie, że stracił resztę siły woli, od kiedy wylądował na Nar Shaadda. - Ależ oczywiście. - Zamówił dwa średnie drinki. - Mamy nowego gościa - rzucił, gdy Rodianin zniknął. - Niezbyt czysty, mocno podejrzany. Ochroniarze odesłali go, wskazując na nas. Ktoś ma ochotę wkraść się za wejście dla personelu?

Dziewczyna nie od razu zerknęła w tamtym kierunku, zamiast tego zawieszając spojrzenie na parze barmanów. Po chwili odparła cicho:
- Z ochotą czy bez, może to być cholernie trudne. Skupiliśmy na sobie całą uwagę, będą obserwować każdy nasz ruch. - Już teraz wyczuwała nieco gęstszą atmosferę i wcale jej się to nie podobało.

Gerdarr łypnął na kelnera.
- Mi najdroższego drinka, na koszt szefa.
Rodianin potulnie skinął głową, po czym odszedł. Dashade niczego nie zamówił. Po raz pierwszy od dawna udzielił się w dyskusji.
- Na mnie wszyscy patrzą. Na Dowutina też. A Szefowej każdy ulega. - Spojrzał z pasją na Zeltronkę.
- Zawsze możemy tu zrobić trochę zamieszania, żeby odwrócić uwagę ochrony - zarechotał Gerdarr.
Barah milczała przez dłuższą chwilę, bębniąc palcami po blacie stolika. Spojrzała z namysłem po wnętrzu, po czym mruknęła:
- To chyba nie jest głupi pomysł… Jeśli mam tam wejść, to lepiej, żeby ochrona gapiła się gdzie indziej. - Umilkła i zerknęła pytająco na Markę.
Szmugler podrapał się w milczeniu po podbródku. Trzeba będzie odwrócić uwagę ochrony... ale nie mogą doprowadzić do tego, że zostaną wyrzuceni z kantyny albo dojdzie do strzelaniny.
- Gerdarr, masz ochotę zabawić się faktem, że jesteś znany?
Dowutin wzruszył ramionami. W momencie gdy Marka składał mu tę propozycję, zwrócił uwagę na pozostałych nielicznych klientów. Większość już im się przyglądała, coś pomiędzy sobą szeptali, wskazując wielce prawdopodobnie na Gerdarra.

Gerdarr wstał, podszedł w ich kierunku i zapytał: - Chłopaki, gdzie tu można się trochę rozerwać?

Dowutin podszedł do grupki pozostałych klientów, a ci chętnie go otoczyli, pozbawieni wszelkich oporów po spożyciu nadmiernej ilości alkoholu. Atmosfera powoli się rozluźniła. Barah dostrzegła, jak barman z ulgą wzdycha na widok towarzyskiej podstawy Gerdarra. “Czyli jednak nie przyszli na rozróbę” zdawał się mówić wyraz jego twarzy. Patrol ochroniarzy wyszedł na zewnątrz przybytku. Jeden z tych na balkoniku odłożył broń na bok i rozsiadł się wygodnie. Drugi, choć gorliwie trzymający wartę, wyraźne przysypiał.

Zeltronka odczekała chwilę, aż napięcie w knajpie zupełnie opadnie, a obecni w pełni się rozluźnią. Potem mrugnęła do Marki i Sekiego, mówiąc swobodnym tonem:
- To ja pójdę przypudrować nosek. - To powiedziawszy, wstała i jak gdyby nigdy nic nieśpiesznie udała się na poszukiwanie toalety.