Próżnia jak próżnia gówno tu jest,ale nigdzie nie można się poczuć tak wolny od wszelkich praw, zasad i reguł. Pewnie dlatego Tytusa bardziej ciągnęło w tą pustą przestrzeń niż żyć z ciężarem na jakieś planecie.

Ceremonia była nudna, przydługawa i senno robiło się Garlikowi, ale tak nakazuje obyczaj, a służy to dobrze podtrzymaniu ducha załogi i przybliża im sylwetkę Pani kapitan, wiec trza takie rzeczy robić i przecierpieć swoje.

Tytus korzystał ze swojego daru czucia impulsów i lekkich drgań okrętu. Przydaje się do głównie do pilotażu, ale do eksploracji też się nada.

8 Ianuarius 816.M41, wrak zbiornikowca

Śledząc za pośrednictwem modułu łączności komunikację pomiędzy mostkiem Błysku i pilotem lądownika, Christo Barca pozwolił sobie na odetchnięcie z nieskrywaną i szczerą ulgą. Pani Corax powróciła szczęśliwie na pokład fregaty po ceremonii tak krótkiej jak tylko było to możliwe. Gdyby decyzja zależała od seneszala, Barca zapewne nawet by swej mocodawczyni nie fatygował na grożący całkowitym rozpadem wrak. Tradycja tradycją, a bezpieczeństwo swoją drogą - jego zaufani ludzie mogli bez trudu spreparować transmisję z ceremonii przejęcia wraku przez Winter bez potrzeby przewożenia lady Corax na zbiornikowiec.

Teraz nie pozostawało mu nic innego jak zadbanie o własną skórę. W innych okolicznościach bez zastanowienia wróciłby na okręt wraz z kapitan, ale naruszony układ sił na pokładzie zmusił seneszala do postąpienia wbrew zdrowemu rozsądkowi.

Maurice de Corax.

Nowa nieprzewidywalna zmienna, która zachwiała delikatną równowagą sił wewnątrz kapitańskiej koterii. Dopóki ekscentryczny krewniak lady Winter nie przybył wraz z nią na Błysk, seneszal obstawiał, że dowódcą pokładowego garnizonu pozostanie lojalny wobec niego Drago Vex. Lecz sprawy potoczyły się inaczej i teraz pierwszym oficerem Błysku z namaszczenia kruczowłosej był człowiek, który sprawiał wrażenie niezbyt rozgarniętego zabijaki ze skłonnością do niebezpiecznej brawury. Taki osobnik mógł szybko skupić na sobie nienawiść załogi... albo jej uwielbienie.

Strzegący skrupulatnie swoich wpływów Christo nie mógł sobie zatem pozwolić na działania, które Maurice zdołałby obrócić przeciwko niemu - jak chociażby bezzasadny zarzut tchórzostwa. To dlatego seneszal pocił się teraz w niewygodnym próżniowym skafandrze, jedną rękawicą ściskając bolter, drugą zaś odbijając się delikatnie od pokonywanych przestrzeni. W głośnikach jego hełmu trzeszczały metalicznie głosy pozostałych członków koterii, przerywane ledwie zrozumiałymi transmisjami płynącymi z mostka fregaty.

Pozostawiając torowanie drogi innym zausznikom Winter, Barca trzymał się w tyle grupy próbując zapamiętać układ pokonanych korytarzy. Kosmiczny wrak sprawiał opłakane wrażenie, zionął chłodem kosmosu i zdawał się całkowicie wyjałowiony z życia. Potrzaskany metalowy trup, zamarznięty i skazany na wieczysty dryf w morzu innych wraków.

- Imperator strzeże - mruknął pod nosem seneszal, kiedy światło jego zamontowanej na hełmie latarki omiotło pęki skorodowanych kabli sterczących z rozerwanej ściany na podobieństwo zamarzniętych ludzkich żył.


Rzut na Awareness

Sens życia i wiara w człowieka nie bierze się z pustki, lecz z pielęgnowania tradycji i ocalania pamięci zbiorowej, która stanowi o przyszłości i wielkości danego rodu lub nacji. Ceremonie, odwieczne tradycje i inne łańcuchy minionych eonów, pętające ludzi w okowy sztywnych norm wedle których mieli istnieć. Spuścizną żywych pozostawało dbanie o pewne niezmienne formy wspólnego życia. Coś stałego, do czego się wraca jak do domu.... nie do miejsca w którym aktualnie się przebywa. Każdy potrzebował namiastki domu, kwestią podejścia było gdzie go szukać. Alecto dom nosiła w sobie, szukała jego fragmentów w otaczającym ją świecie, aby chociaż na moment nomadyczna dusza zaznać mogła ukojenia stabilizacji.
Starodawne rytuały, wymagane. Potrzebne.

Nudne…

Upiornie nudne, lecz należało je wykonać. Tak nakazywały prawo i porządek. Dziedzictwo noszone w krwi ich pani, spisywane na kartach i w logach za każdym razem, gdy jej dłoń zostawiała po sobie ślad w postaci podpisu, bądź kodu genetycznego przynależnego jej linii rodowej. Tej samej, której Alecto z rodu Xan’Tai przysięgła służyć, czasowo czy nie, dała jednak słowo. Tyle starczało obu stronom, na początek. Zaufanie ponoć budowało się z wielkim trudem, natomiast niszczyło z jeszcze większą łatwością.

Ceremonię dało się przeżyć, gdy w najbliższej perspektywie znajdowała się podróż poza Błysk. Poza ich cudowną, lecz jednak klatkę. Dlatego ledwo znalazła się w próżni, mutantka zaczęła się niekontrolowanie śmiać. Unosiła się w pustce z szeroko rozłożonymi ramionami, zawczasu wyłączając na trochę mikrofon, aby nie zaśmiecać eteru pozostałym. Dla takich chwil czystej wolności, gdy od śmierci dzieli żywe ciało raptem cienka warstwa kombinezonu, warto było przechodzić przez wszelkie przeciwności losu. Do tego widok odległych gwiazd poruszał tęsknotą jedną ze strun w sercu, pragnącym ruszyć ku nim. Dalej i dalej, aż po kraniec pięknego i śmiercionośnego ogrodu. Niestety nie dla samej przyjemności wychyliła nos z Sanktuarium, mieli poważne zadanie od którego dużo zależało.

Spacer trwał krótko, zbyt krótko aby móc się nim w pełni nacieszyć, ale Alecto nie narzekała. Wystarczyła ta odrobina, niewielki okruch aby sprawić że krew szybciej płynęła żyłami. Martwy statek sprawiał przygnębiające wrażenie: ciemny, nieruchomy i zimny w równym stopniu, co reszta ciał dryfująca w małej galaktyce otaczających ich zewsząd szczątków. Włączyła ponownie mikrofon, upewniając się, że nie zacznie niekontrolowanie chichotać. Szaleństwo wszak było u niej rodzinne, pozostali nie musieli się utwierdzać w tym przekonaniu co krok.

Zamiast na błahostkach, skupiła myśli na czekającym zadaniu, mimo że co rusz łapała się myśli czy ich zamaskowany Pierwszy wetknął pod skafander ten swój zabawny, trójgraniasty kapelusz. Że też nie odnotowała tego w hangarze, albo wcześniej… może gdyby dla odmiany nie gapiła się bezczelnie na seneszala, znałaby odpowiedź.

- Wszystko będzie dobrze… - wyszeptała bezdźwięcznie, zagłębiając się w trzewiach martwego kolosa.

Gdy tylko udało im się dostać do statku i odegrać szopkę z przejęciem krypy, Lucius wysunął się na czoło grupy. Zerowa grawitacja była dla niego środowiskiem naturalnym. Mimo przewagi nad niektórymi członkami świty, mistrz próżni nie miał zamiaru odłączyć się od oddziału. Nadmiar czasu spowodowany mniejszymi trudnościami w poruszaniu się poświęcał na dokładne badanie otaczającego ich wraku. Światłem z latarek starał się sprawdzać każdy kąt. Równolegle do snopu światła przemieszczał się trzymany w garści pistolet. Gotowa do strzału broń miała za zadanie zneutralizować potencjalne niebezpieczeństwo w zarodku. Druga dłoń spoczywała na rękojeści miecza, gotowa w każdej chwili wysunąć ostrze. Lucius był maksymalnie skupiony, przyciszył nawet głosy współtowarzyszy aby nie rozpraszały go. Eksploracja wraku ogarniętego próżnią była dostatecznie wymagająca bez dodatkowych utrudnień.

Mimo wszystkich obaw prowadzący grupę mężczyzna czuł spełnienie. Dobrowolnie, bez dodatkowych rozkazów przeszedł na szpicę, potencjalnie najniebezpieczniejszą pozycję. Dzięki temu ochraniał mniej wprawnych towarzyszy. Ktoś mógłby powiedzieć, że to głupota. Nie ma sensu narażać życia dla innych. Lucius wyśmiałby takiego osobnika a następnie poświęcił by długie godziny aby przekonać niedowiarka do swojego punktu widzenia. Oddział był wart tyle co jego najsłabsze ogniwo. Jeśli jesteś w czymś dobry to weź na siebie ciężar zadania, aby odciążyć tych którzy mają trudności. Może za chwilę przewrotny los sprawi, że Ty będziesz potrzebował ich pomocy.

/Rzut na Awareness