14 Martius 816.M31, pokład Błysku Cieni

- Zbiorę moich ludzi i udam się osobiście chronić lady Corax, Seneszalu. - Amelia zakończyła rozmowę z Barcą. Następnie zmieniła kierunek biegu i ruszyła do komnaty, w której trzymane były kapsuły z nieprzytomną Lady Kapitan i Misjonarzem. W biegu połączyła się ze swoim adiutantem, Sevestonem Drakiosem.

- Panie Drakios, oddziały w pełnej gotowości, podziel ludzi na dwie grupy, z jedną udasz się na miejsce awarii i weźmiecie udział w akcji ratunkowej, to może być sabotaż. Drugi oddział, naszych najlepszych żołnierzy, wyślij do mnie. Kieruję się właśnie do komnat Lady Corax, bezpieczeństwo Lady Kapitan jest najważniejsze. Niech obstawią korytarz i wejście, ale przypominam o kwarantannie, do komnat Lady nie może nikt wchodzić, bez mojego wyraźnego rozkazu. Melduj mi na bieżąco o rozwoju sytuacji. I zadbaj o bezpieczeństwo Tytusa Garlika, nie chcemy aby panu Nadsternikowi coś się stało. Będziemy w kontakcie.

Przyśpieszyła bieg, w myślach powtarzając swoją mantrę. Musi się uspokoić. To prawdopodobnie tylko awaria, ale w świetle ostatnich wydarzeń lepiej dmuchać na zimne. Seveston sobie poradzi. Jest rozsądny i umie dobrze ocenić sytuację. Teraz Lady Winter jest najważniejsza, muszę się upewnić, że jest bezpieczna.

14 Martius 816.M31, sekcja maszynowni Błysku Cieni

Tytus pomógł usiąść dziewczynie w poszarpanym mundurze na przewalonej beczce. Miała dużo szczęścia. Waląca się rozgrzana do czerwoności belka stropowa tylko pozbawiła ją części nogawek oraz rozpuściła podeszwy. Nie mógł jednak o takim farcie wspomnieć jej towarzysz obecnie przywalony tonami rozgrzanych prętów, którego groteskowo powyginane kończyny wciąż dygotały pośmiertnie.

- Tutaj! Mamy kolejnego! - wykrzyczał zdejmując maskę Tytus, następnie spojrzał na dziewczynę - Masz niesamowite szczęście, jak ci na imię i jaki masz przydział?
- Tarla Berrifolt... zaopatrzenie mesy, poziom 14... - mówiła powoli, ciężko dysząc - ...Gdzie Gottel? Był ze mną... - rozejrzała się oszołomiona.

Tytus tylko przez chwilę się zastanawiał się co obsługa kuchenna robiła w sekcji maszynowni, ale szybko poskładał brakujące części z tonu jej głosu i rozpaczy w oczach. Głupie dzieciaki musiały sobie znaleźć miejsce na schadzki akurat tutaj. I akurat dzisiaj.

To prawda, że podróż przez osnowę jest przerażająca. To fakt, że dyscyplina oraz profesjonalizm są kluczem do odpowiedniego działania jednostki. Ale sternik wiedział, że ludzie, którzy urodzili się w przestrzeni, dla których życie w żelaznych trzewiach kolosalnych statków jest wszystkim co znają, ludzie tacy jak on, budują swoje życie mimo tego. Nadal mają swoje rodziny, przyjaciół, miłości. I wypełniona parą oraz niesamowitą przestrzenią komora głównego napędu może wydawać się najromantyczniejszym dostępnym widokiem.

- Wszystko będzie dobrze, znajdziemy go. - odpowiedział jej pewnie i oddał ją zbliżającym się medykom, którzy zaczęli szybko dokonywać jej triage'u. Tytus odwrócił się gdy odeszli i uderzył pięścią w jeszcze ostały fragment ściany - Psiakrew! - Dyszał ciężko, a kropelki potu spływały mu po nosie. Na jego tak pięknym i dystyngowanym mundurze unosiło się pare tlących się płomyczków, ale był zbyt zmęczony by się nimi teraz zajmował. Napiłby się, bardzo.

Nawet nie zauważył dwóch postaci, które wyrosły nad nim. Ich sylwetki przysłoniły mu całe światło płomieni z którymi walczono rozpaczliwie.
- Nadsternik Tytus Garlik? - zapytał odziany we wspomaganą zbroję mężczyzna. Człowiek Amelii.
- Tak mnie ostatnio nazywają, tak. - odwarknął Tytus, nie miał czasu na formalności i z jakiegoś powodu czyste pancerzyki dwóch puszek przed nim, nieskalane akcją ratunkową tylko go zdenerwowały.
- Mamy rozkaz zapewnić Panu bezpieczeństwo i wsparcie, Sir. - zasalutował drugi z nich - Proszę się nie martwić, akcja ratunkowa przebiega regulaminowo. Zważywszy na Pańskie obrażenia sugerujemy odpoczynek oraz przerwanie Pańskiego udziału. Znaleźliśmy odpowiedni schron dla Pana rangii.

Tytusa na początku zatkało. On miałby stąd teraz uciekać? Teraz? W tak krytycznym momencie? Spojrzał z furią w oczach na obydwu.
- Wiecie, co tam jest? - wskazał palcem w stronę rozszalałych płomieni, z którymi bezskutecznie walczyła teraz ekipa ratunkowa - Tam jest zbiornik paliwa tak wielki, że spokojnie można na nim ugotować ze 4 sekcje. A wiecie co tam jest? - tym razem pokazał nad pożar, na sufit - 4 odcięte sekcje z których dostajemy sygnały o żyjącym personelu. Chyba was do reszty powaliło jeśli myślicie, że stąd teraz po prostu odejdę.

Oba kolosy spojrzały się po sobie niepewnie. Nie były przyzwyczajone do takich interakcji z oficerami.
- Sir, mamy rozkazy, jesteśmy do pańskiej dyspozycji i chodzi nam tylko... - zaczął niepewnie pierwszy z nich.
-Pieprzyć was i pieprzyć wasze rozkazy. Jeśli macie kogoś chronić to chrońcie tych ludzi, którzy zaraz spalą się żywcem. Już! Ta ekipa potrzebują pomocy! - warknął Tytus wstając powoli. Odetchnął dość długo. I przemyślał wszystko. W tym tempie nie zdążą w porę. Gaszenie nie ma już sensu. Jedyna możliwość to spuszczenie paliwa. Zatrze to część z pomp, ale silnik i tak był do remontu. Ramirez go nie polubi za to.

Większy problem jednak stanowił zawór bezpieczeństwa. Systemy sterowania sfajczyło jako pierwsze. Został mechaniczny. Niestety znajdował się on przy zbiorniku. Czyli za jakimiś 50 tysiącami ton labiryntu złożonego z mieszanki rozgrzanej do czerwoności stali oraz wirujących i pękających od ciepła mechanizmów. Piekło. Ale on widział już trasę lotu. Wektor podejścia. Odpowiednie manewry unikowe. Gorzej, że nie miał pod ręką żadnego myśliwca. Tylko siebie.

- Powaleni to jesteśmy my wszyscy. - powiedział pod nosem i puścił się biegiem zaskakując obu żołnierzy. Nim dokładnie zrozumieli jego polecenie już przeskoczył nad płonącą sekcją zniszczonego wózka i zanurkował pod spadającym blokiem napędowym. Wyskoczył i podciągnął się za drabinkę i poczuł jak mimo rękawic rozgrzany metal pali go w dłonie. Dysząc przystanął i nałożył maskę tlenową.

Każda ze spadających części, każdy z ruchomych płomieni, każda nie ogarnięta pożarem platforma była dla niego matematyką, którą trzeba tylko i wyłącznie wyczuć, skorelować i odpowiednio rozplanować. Nic nadzwyczajnego, zwykły lot szkoleniowy na symulatorze, banał - powtarzał sobie. Wszystko porusza się praktycznie w zwolnionym tempie tutaj. Pobiegł wciąż unikając i lawirując między żywym piekłem. Zawór powinien być niedaleko.

Retrospekcja: 14 Martius 816.M41, świątynia Boga-Imperatora na Błysku

Świątynny chór śpiewał od chwili skoku nieustannie, jego członkowie zmieniali się co kilka godzin według rostera, dzięki któremu emitowane przez radiowęzły podniosłe psalmy nie milkły nawet na moment. Słowa opiewające chwałę Złotego Tronu krzepiły serca wszystkich, chociaż nie do końca tłumiły niepokojące dźwięki wydawane przez superstrukturę okrętu. Zanurzony w esencji Morza Dusz, chroniony jedynie niepozorną bańką Pola Gellara, Błysk Cieni parł poprzez wymiar absolutnie jego załodze wrogi i wręcz kipiący przedwiecznym drapieżnym głodem. Poddawana nienaturalnym oddziaływaniom, przeczącym prawom fizyki naprężeniom, konstrukcji fregaty rozciągała się nieznacznie w czasie i przestrzeni, trzeszczała, stukotała, wibrowała nieustannie.

Większość załogantów nie pełniących akuratnie służby tłoczyła się w ścianach wielkiej świątyni i chociaż zaprojektowano ją z myślą o co najwyżej dwóch tysiącach uczestników religijnych ceremonii, teraz siedząca na prywatnej galerii Bellitta odniosła wrażenie, że wyczuwa zbite w ciasny kłąb umysły trzech, może czterech tysięcy. Nie zamierzała weryfikować swoich przypuszczeń sięgając w przestrzeń mentalnym zmysłem, nie w trakcie tranzytu. Śmiertelnicy przebywający w Morzu Dusz zbyt mocno kusili los posługując się niepotrzebnie mocą psioniki w naturalnym środowisku drapieżców Osnowy.

Rozpoczęła się podróż, o której mówiły przepowiednie. Zbliżał się czas gdy wiara ich wszystkich zostanie poddana ocenie. Do tego czekała ją rozmowa, na którą nie do końca miała ochotę. Christo.. był dla niej zagadką. Człowiekiem, którego decyzje były równie niepewne co i istotne dla dobra całej załogi.

Niechętnie opuściła strefę Chóru. Ten świat.. był tak inny. Bogactwo.. słudzy. Nawet sam Christo, który ufał swej doradczyni.. choć jej zazdrość widoczna była jak na dłoni. Seneszal najpewniej wyczuwał jej rozterki, ponieważ wiedziony taktem zaproponował na miejsce spotkania pokładową świątynię. Miejsce kultu Boga-Imperatora było jednym z nielicznych miejsc na pokładzie Tempesta, gdzie Mistrzyni Chóru czuła przynajmniej namiastkę psychicznego komfortu.

Ubrany na czarno mężczyzna wszedł bezszelestnie do salki, usiadł na ławce obok astropatki kładąc bacznie na to, aby jej przez przypadek nie dotknąć - czy to wiedziony szacunkiem czy też może lękający się w głębi serca fizycznego kontaktu z posiadaczem mentalnego daru.

- Witam - powiedział ściszonym głosem - Błogosławieństwo Złotego Tronu z tobą, moja pani. Prosiłaś o spotkanie, dlatego niezwłocznie przybyłem. Czym mogę służyć?

Belitta obróciła głowę. Spojrzała na mężczyznę swoimi swoimi ślepymi oczami.

Nie przejmowała się tym, że Christo mogłoby to obrzydzać lub niepokoić. Dawno pogodziła się z tym jaki stosunek miała do niej większość ludzi. Dopiero po dłuższej chwili opuściła zmęczony wzrok.

- Ułożyłam wróżbę po tym co się wydarzyło - Wyszeptała cicho - Wygląda na to, że mamy więcej niż jednego wroga.. Wrogów z rodu Corax. Widziałam postać o wielu twarzach… spoglądającą w wielu kierunkach. To ona była przyczyną tego co się stało.

Seneszal nic nie powiedział w pierwszej chwili, ale Bel poczuła jak się gwałtownie wzdrygnął, ewidentnie zszokowany jej słowami.

- Wróg wewnątrz rodu? - powiedział po krótkiej chwili milczenia - Jak to możliwe? Czyżby Alecto naprawdę służyła naszym nieprzyjaciołom?

- Nie wiem… wizja mi jej nie pokazała. - Bel rozejrzała się po przestrzeni kaplicy. - Nie wiem czy miała jakikolwiek związek z tym wszystkim. Przyczyną wielki oszust w szatach Coraxów… skutkiem… postać w złotej masce. Nikt… nie może się dowiedzieć o tym co się stało… nie.. nie jestem pewna… - Jej głos był słabym szeptem. - Widziałam postać szlachcianki w stroju Coraxów… to… to zazwyczaj dobra wróżba, ale… czuję, że musimy na nią zapracować… prawda nie może się wydać… może… może będzie trzeba… podszyć się pod Lady Corax.

Christo zaczął ponownie sprawiać wrażenie całkowicie opanowanego, wyzbytego emocji człowieka, ale Bel mogłaby przysiąc, że słyszy pracujące w jego umyśle trybiki.

- Postać w złotej masce… wróg w szeregach Coraxów… ale to nie może być prawdą - powiedział po chwili namysłu, ostrożnie formułując słowa - Nie potrafię uwierzyć, aby za tym wszystkim stał Maurice de Corax… ale kim jeszcze mógłby być spiskowiec w barwach rodu noszący złotą maskę?

Seneszal podniósł się ze swojego miejsca, promieniując wyczuwalną dla astropatki aurą determinacji. I desperacji.

- Naszym obowiązkiem jest zapewnienie bezpieczeństwa lady Winter i dynastii samej w sobie - oznajmił Barca - Uczynię wszystko, co w mej mocy, aby nie zawieść ani zaufania Winter ani pamięci Gunnara. Pragnę cię prosić jedynie o jedno, pani. Zachowaj prawdę ukrytą w kartach tego wieszczenia dla siebie i dla mnie, dopóki nie uznam, że niebezpieczeństwo zostało zażegnane.

Bel spojrzała na seneszal a zszokowana.
- Maurice… Maurice chciał nas uprzedzić. Kazał Lady uciekać. Ta.. ta wiadomość dotarła do mnie gdy nastąpił atak… chciałam o niej porozmawiać z Lady ale… ale było za późno.

- Pamiętaj Christo… - Bel celowo zwróciła się do mężczyzny przybierając mentorski ton. - Pan daje nam znaki oczekując ich realizacji… Pan nie lubi zwłoki. COkolwiek chcesz uczynić.. Czyń to szybko, bo wielka może być kara za opieszałość.

14 Martius 816.M41, sanktuarium Chóru

Kiedy w rzeczywistym świecie umierają jednocześnie setki śmiertelników, w jego eterycznym odbiciu złudne kształty drapieżców zaczynają się kotłować niczym mięsożerne ryby wyczuwające stadnie kroplę rozchodzącej się w wodzie krwi. Kształty te, najczęściej bezwolne, czasami obdarzone potworną samoświadomością, kotłują się wówczas za Zasłoną próbując ją bezskutecznie rozedrzeć i przejść do świata żywych. Prawa rządzące fizycznym wymiarem niemal nigdy im na to nie pozwalały, ale ludzie obdarzeni talentem mentalnym wyczuwają tę niewidoczną szamotaninę za membraną rzeczywistości.

Sprawy mają się inaczej, kiedy setki śmiertelników umierają w Osnowie. Ta śmierć jest wówczas niczym kropla krwi spływająca prosto do pysków drapieżców. Wprawia ich w amok, doprowadza do szaleństwa. Są wówczas w swoim żywiole, a od ofiar dzieli je jedynie delikatna powłoka Pola Gellara, na którą rzucają się bez opamiętania, raz za razem. Wówczas nawet zwyczajni ludzie potrafią wyczuć ich diaboliczne emocje, a psionicy… psionicy balansują wówczas na granicy życia i śmierci, na granicy zachowania rozumu i obłędu.

Belitta była wraz ze swoimi ludźmi w sali chóru. Siedzieli przy wielkim stole ściskając się mocno za dłonie, starając się nawzajem utrzymać w tej rzeczywistości. Starsza czuła potworny ból w całym ciele. Zdawało się jakby wszystkie jej wewnętrzne organy kurczyły się, krwawiąc przy tym potwornie. Musiała wytrzymać. Musiała to zrobić dla tych młodych, których dłonie teraz ściskała. Bo po jej bokach byli Lorn i Xara. Modliła się za nich wszystkim prosząc o łaskę… o siły niezbędne w tym trudnym czasie. Starała się powstrzymać gromadzące się pod powiekami łzy. Musiała być silna… musiała być silna dla nich.

19 Martius 816.M41, korytarze w okolicy maszynowni
zaadaptowane na tymczasowy magazyn zwłok

9 213 816 M41. Taką datę wedle Imperialnej miary czasu wpisał Ramirez w data slate dzierżonym w lewej dłoni. Nienawidził wprost dat zaczynających się od liczby kontrolnej 9. Liczba kontrolna zwiastująca utratę kontroli. Liczba 8 oznaczała zakres błędu powyżej 11 lat. 9 znaczyła ni mniej ni więcej, że nie wiedzą jaki jest czas. Ale i tak większość załogi mówiła, że jest dziewiętnasty Martius. Miesiąc poświęcony chwale Marsa. Jakże trywialna była idea miesięcy w świecie rozciągającym się na miliony systemów słonecznych. Techprezbiter odegnał od siebie te myśli. Ostatnio zbyt wiele uwagi poświęcał kwestii czasu.

Zamienił eleganckie kapłańskie szaty na strój z czarnego tworzywa przeplatany czerwonymi wzorami i białymi symbolami pieczęci Mechanicusa. Robocze szaty stworzone z myślą o pracy z ludzką materią. Ułatwiały usuwanie krwi i ekskrementów ze swojej powierzchni. Stał tak między rzędami równo ułożonych czarnych worków z tworzywa sztucznego. Ułożone jeden przy drugim z pozostawionymi wąskimi ścieżkami biegnącymi wzdłuż dłuższej ściany pomieszczenia. Wokół unosił się zapach trupów i spalonych ciał. Mieszał się z zapachem oleju. Wielu zabitych było Adeptami Mechanicusa. Blisko połowa z nich przeszła rytuał autosanguinacji, który zastąpił w ich żyłach tak słabą krew uświęconym olejem Omnisjasza. Teraz to było bez znaczenia. Olej mieszał się z krwią na podłodze placówki. Pracowano w systemie trzech zmian żeby tylko przygotować możliwie dużą ilość servitorów.

Straty niestety były ogromne. Wprawdzie setki ludzi zabitych przez odcięcie powietrza była w niemal idealnym stanie, wystarczyło połączyć ich mózgi z przygotowanymi wcześniej implantami korteksowymi. Ale większa część wykazywała uszkodzenia ciała na poziomie ponad 50%. Zostawała więc dla nich przyszłość serwoczaszek i manipulatorów. W najgorszym wypadku uchwytów do sprzętu w segmencie medycznym lub technicznym.

Pięciu Adeptów Mechanicus będzie teraz dzień i noc wszczepiać implanty. Do czasu aż implanty się skończą. Aż dobiją do jakiejś stacji i uzupełnią zapasy.

Ciała, z których nic nie da się odzyskać trafią do spalenia. Niech ich poświęcenie zasili Ducha Maszyny ich Tempesta. Ramirez Przechadzał się powoli, a jego medyczny mechadendryt skanował kolejne ciała. Tak naprawdę przyszedł tu tylko po jedną rzecz. Po Xan, która czekała na niego ułożona na szkarłatnej poduszce. Zabrał ją wraz z litanią inicjującą iskrę życia. Rytuał przeprowadzi w samotności już po wyjściu z Osnowy. Tutaj zaś było zbyt wiele innych serwoczaszek. Niepotrzebny zamęt.

Ramirez przekalkulował wszystkie wydarzenia ostatnich dni. Przeprowadził stosowne symulacje. Czekało go bardzo dużo pracy w najbliższych dniach. Cieszył go ten fakt. Praca z maszynami odciągała uwagę od ludzi i interakcji z nimi. A w tym Szaman Cyberdusz nie był nigdy dobry.