Jego transfer z Malfi na Fenksworld trwał jakiś czas, choć było to nic w porównaniu z innymi podróżami gwiezdnymi, jakie Bertan odbywał. Dawniej, nawet by się cieszył z powrotu na rodzimą planetę. Tak postąpiłby dawny Mikenheim, nie zniszczony przez bezsensowną wojnę i atak abominacji, który tylko on przeżył. Potworności owej nocy prześladowały byłego Gwardzistę, wracając cyklicznie w formie sennych koszmarów. Krzyki rannych, widok rozszarpanych wybuchami towarzyszy, kakofonia pola bitwy i ta okropny pysk, pocięty setkami ciosów nożem. Nie był sobą, to było wręcz pewne.
Z swojego poprzedniego życia urwał się tak nagle, jak się pojawił. Dokończył ostatnią robotę, prosty konwój dóbr. Rzecz jasna, jakaś banda gangusów połasiła się na sznur pojazdów, który przecinał nocne ulice jednego z kopców Malfi. Przestał przywiązywać uwagę od nazw, dość szybko ulatywały z jego głowy. Zadanie było proste, jeszcze bardziej prymitywny okazał się wyskok tego gangu. Zbyt wcześnie, przez co operator heavy stubbera na dachu jednego z samochodów dostrzegł ślady zasadzki. Wystrzelali te dzieciaki, co więcej mógł powiedzieć. Jego kopiec też taki był. Ostatnia robota, po której zgarnął wynagrodzenie. Spakował się w duży, wojskowy worek i w cywilnych ciuchach, z laspistolem schowanym pod kurtką, wyruszył odpowiedzieć na wezwanie. Fenksworld powitał bez entuzjazmu, jak stację przesiadkową w kolejce maglevowej kopca Triatam. Przesiadł się z jednego statku na drugi, tym razem udając kolonistę. Kolonista zmęczony wojną, dobre sobie. Dzięki licencji najemnika pozwolili mu wnieść broń na pokład. Skoro ma być kolonistą, to musi się też obronić przed wrogami ludzkości i nowych osadników, prawda? Z resztą, co te pachołki z ochrony mogą wiedzieć? Nigdy nie posmakowali prawdziwej walki, nie czuli swądu śmierci.
- Pieprzeni amatorzy. - rzucił, gdy dostał się na pokład.
Podroż na Tsade odsypiał, a przynajmniej na tyle, na ile pozwalały mu koszmary oraz podróż przez Immaterium, bo tak nazywali to marynarze. Pierwszy raz z Immaterium zetknął się w Gwardii, podczas transferu. Gdy transport pojawił się na Tranchu, większość albo rzygała jak koty, miała za sobą serię niespokojnych snów lub wychodziła przybita. Kilka łyków alkoholu zawsze pomagało, tylko teraz go przy sobie nie miał. Nawet fajki. Zmienił się. Dawny Bertan, kopcowy prol z fabryki, nie palił i nie pił alkoholu. To był dawny Bertan, zabity na Tranch.
Przewiesiwszy swoją torbę przez plecy, udał się do kibli, jako miejsca zbiórki. Kto by się spodziewał, że Akolici Inkwizycji nawiążą kontakt w sraczu? Nikt, kurwa.
Wszedł nagle, a drzwi zamknęły się za nim. W jego dłoni pojawił się laspistol, nie wiadomo po co, jak i kiedy to zrobił. Postronni mogli to skomentować "co on, z dupy wyciągnął tego gnata?". Spokojnie, przeszedł się od kabiny do kabiny, otwierając je i sprawdzając, cały czas trzymał pistolet w pogotowiu. Gdy skończył, splunął na ziemię pogardzając lekkomyślnym wejściem pozostałych "braci". Średniego wzrostu mężczyzna, o nieokreślonej sylwetce ukrytej po ubraniami ulicznego prola, obracał swoją śniadą twarz i mierzył wzrokiem niebieskich oczu pozostałych zebranych. Pociągnął nosem, przetarł jedno oko i przeczesał kruczoczarne włosy - obecnie średniej długości, zaczesane do tyłu. Pomimo bycia młodym, piętno wojny odcisnęło na nim ślad, delikatnie postarzając jego fizis o kilka dodatkowych lat. Jako niepiśmienny trep, kazał przeczytać jednemu z nich na głos to, co zawarto w instrukcji. Obserwując wejście do szaletu, słuchał uważnie poleceń.
- Czekam na zewnątrz, poprowadzę ten furgon. - chropowaty głos gwardzisty rozlał się po pomieszczeniu.

Schodząc z pokładu do portu Fabio zarzucił swoją blond grzywą i przeczesał włosy dłonią. Jego onieśmielający wygląd wprawiał towarzyszy podróży w... no cóż... onieśmielony nastrój. Fabia to nie dziwiło, bo w końcu Fabio był skąpany w blasku Imperatora. Nawet w najciemniejszej norze okrętu jakim podróżował czuł światło Astronomicanu na swojej skórze, na swojej duszy i na swoim sercu. Dlatego zawsze się delikatnie uśmiechał, a jego jasnoniebieskie oczy jakby zapraszały rozmówców do podejścia bliżej... do dotknięcia go... do obcowania z dziełem samego Zbawcy Ludzkości...

Możliwe że właśnie dlatego raczej ludzie nie ciągnęli do Fabia. Był dziwnym zlepkiem elegancji, osobliwości i magnetyzmu. Dobrze zbudowany, dwumetrowy przystojniak o szerokiej piersi, ubrany w znoszony długi płaszcz i sznurowaną koszulę (która swoją drogą była rozchełstana i odsłaniając opalony tors). Aksamitny szal powiesił na kołnierzu płaszcza i pozwolił mu swobodnie opadać. Gdy mówił, jego głos był miękki i ciepły, jakby rozgrzany Światłem Astronomicanu...
Wszak wszystkim co miał było właśnie Światło Imperatora. Nie pamiętał tego co było wcześniej. Nie miał domu, rodziny... miał tylko Światło.

Aż do teraz.

Wszedł do szaletu wraz z innymi mężczyznami. Nawet obskórne, zaplamione, publiczne sracze nie były w stanie przyćmić Jego Blasku. Posłał uśmiech pozostałym członkom inkwizycyjnej komórki. Skinął głową na polecenie srogiego Bertana.

Wziął w swoje eleganckie, wypielęgnowane dłonie świstek miękkiego papieru, wyczekał aż gwardzista sprawdzi pomieszczenie i przeczytał cicho rozkazy dla ich grupy. Mówił szeptem ale brzmiał on jakby właśnie czytał zaproszenie na najlepszą "zabawę" w okolicy albo polecenie udania się do najekskluzywniejszego klubu na planecie. Kiedy skończył, posłał jeszcze jeden uśmiech towarzyszom, podarł kartę z instrukcjami.

- Prowadź, przyjacielu. - rzekł do wychodzącego wojaka, a do pozostałych mrugnął - Nie ma na co czekać, panowie.

Skrawki wrzucił do obsranej muszli i spuścił wodę. Gdy brązowe odmęty wciągnęły "tajne przez poufne", umył dłonie i wyszedł.

***

Ruszył w kierunku furgonetki podpierając się na solidnym kosturze. Ruszył pewnym krokiem do furgonetki mając zamiar zasiąść z przodu na miejscu pasażera. Lubił kiedy pęd powietrza rozwiewał jego włosy. W wewnętrznej kieszeni płaszcza spoczywał załadowany rewolwer na wypadek gdyby ktoś jednak postanowił ich zaczepić.

Mały pojazd był nawet przyjemny w jeździe. Nie był demonem prędkości, ale chyba nie oto chodziło. Dobrze się prowadził, co było kluczowe wśród ciasnych uliczek i ostrych zakrętów miasta. Bertana wkurwiało tylko radio - huczące, skrzeczące i nieprzystające do tego co znał. Może agro-planety mają inne zwyczaje i takie beztroskie pierdolenie jest dopuszczalne.
Na siedzeniu obok usadowił się typ, przedstawiający się jako Varn. Gwardzista miał w poważaniu kto siedzi obok, byle był dobry w strzelaniu jeśli zrobi się gorąco, bo on miał swój laspistol w pogotowiu.

*

Najpierw się zgubili, wśród numerów uliczek i ulic. Gdy zatrzymali się, by zapytać autochtonów o drogę, Varn dostał ma pysk czymś miękkim. Mokrym.
Tłum otoczył ich i zaczął ciskać tym gównem w furgon, oraz nich samych. Któryś z tych idiotów otworzył drzwi, więc i oni zostali obrzucani. Dudnienie tych owoców o nadwozie przypominało odgłosy strzelającego heavy stubbera, albo nawet i boltera. Ścisnął mocniej kierownicę i wyszarpał zza paska laspistol, gdy kolejna fala biesiadników chciała go obrzucić. Pokazując gnata odpędził co krewkich, ale nie zatrzymało to ogólnej fali warzywnego ognia zaporowego.
- Pierdolone agro-pedały - warknął, gdy mogli już ruszyć. Powoli, bo od tego gówna na ulicach, koła furgonu tańczył na wszystkie strony.

*

Dojeżdżając na miejsce, wieczorem, byli zmęczeni i wkurwieni. Kryjówka była wybawieniem, przystanią potrzebną na odpoczynek. Mikenheim wyszedł jako jeden z ostatnich, przerzucając torbę przez plecy. Zamknął wóz i ruszył za towarzyszami broni. I to chyba gość, który zwał się Carius, jako pierwszy dostrzegł, że coś jest nie tak. Mieszkanie nie było puste. Zareagował mechanicznie, gdy Carius wyciągnął swój laser. W jego dłoni znalazł się pistolet. Otworzył drzwi, pokazując by któryś z nich pakował się pierwszy.
Szedł ostrożnie, ale zauważywszy lufę autoguna, schował się za róg.
Zamiast pocisku, padło hasło, zaraz potem odezw. Oczom Bertana ukazała się kobieta, dość atrakcyjna. Wysportowana sylwetka, w samej bieliźnie i autogunem. Pięknie, kurwa. Mieli współpracować z kobietą.
- Imperatorze, chroń nas. - mruknął pod nosem, chowając spluwę za pas.
Zignorował gadanie czarnowłosej, ruszając na obejście mieszkania. Było nawet spore, zbyt duże jak na jego kopcowe pojmowanie przestrzeni. W ogóle, owa otwarta przestrzeń przytłaczała go. Nie tak jak za pierwszym razem, gdy wyrwano go z kopcowej rzeczywistości ciasnych habitatów, fabryk, ulic i braku rzeczywistego nieba, wprost na poligon. Nadal czuł się nieswojo, ale ogromne otwarte przestrzenie nie powodowały u niego takich zawrotów głowy.

"Nie tak, jak gdy pierwszy raz wylądowali na Tranch. Może kiedyś ta planeta przedstawiała sobą jakikolwiek poziom, ale konflikt który wybuchł, przeorał i przerodził to miejsce w ciche pobojowisko. Cisza przerywana odległymi hałasami bitew. Rachityczne kikuty, które kiedyś były drzewami. Rozległe pola pełne wypłowiałej trawy, szare budynki osad i osmolone kopce, z których sączył się dym oraz ogień. I nie była to oznaka życia oraz pracy kopca, a wojny domowej. Wojny, która wymknęła się spod kontroli PDF i planetarnemu gubernatorowi. Ściągnięto więc regimenty Gwardii z całego sektora.
Scintilijscy fusilierzy w swoich ozdobnych karapaksach, Maccabianscy janczarzy w hełmach stylizowanych na podobiznę Świętego Drususa, dwa regimenty pancerne z Malfi 20 i 47, wiele nieznanych regimentów mniej lub lepiej uzbrojonych. Najczęściej wyglądali jak oni, 137 regiment Fenksworld. Oprócz nich, wysłali jeszcze 130 regiment z jego rodzimej planety.
Szara planeta, w szarej wojnie. I młody Bertan Mikenheim, którym zaopiekował się Jor Cyman, potężny hutnik o łysej glacy.
- No, Berti! Popatrz, kurwa, jak w domu. Tylko trochę tak, jakby kto na zmianie w fabryce coś spierdolił, hehe - zaśmiał się i klepnął w karczycho chłopaka. Bertan uśmiechnął się. Tak, można pomylić to z domem."

Otrząsnął się z wspomnień. Zaparkował z swoimi manelami w dużym pokoju, na wprost wejścia do mieszkania. Zrzucił z siebie kurtkę, zaraz potem koszulkę. Lokując się pod ścianą, zrobił sobie z torby prowizoryczną poduszkę, układając części lasguna i pancerz wraz z hełmem i mundurem tak, aby zbytnio nie wbijały się w głowę.
Miał zamiar jako ostatni skorzystać z łazienki, nie śpieszyło mu się. Obserwował pomieszczenie i ludzi. Był tu gościem od brudnej roboty. Od odstrzeliwania łbów heretykom.
Myślenie zostawiał innym.