Yoshiko była technofobem. Czuła irracjonalny, podświadomy lęk przed zaawansowaną technologią i niezrozumiałymi dla niej urządzeniami. Nie było to dziwne, biorąc pod uwagę to, że wychowała się na planecie feudalnej o postępie odpowiadającym Terze sprzed 38,5 milleniów. Lecz mimo tego niewygodnego strachu czuła także pełen podziw dla dzieł Boga-Cesarza Izanaginamiego i jego dziatek. Stworzenie takich niepojętych cudów wymagało zmyślności i wiedzy wykraczających ponad jej wyobrażenie.

Podczas podróży okrętem, przelotu z orbity i jazdy autem starała się nie zdradzać swoich obaw. Istotniejsza bowiem była służba Inkwizycji, aniżeli jej żałosne, ludzkie lęki. A będąc przy tej kwestii, kobieta nadal nie wiedziała, dlaczego pan X ją wybrał do swojej ekipy pachołków. Nie znała się na konspiracji, nie lubiła, a nawet nie umiała kłamać i nie znosiła podstępów. Jej umiejętności też nie były imponujące, bowiem nie aż tak dawno została astropatką, a wcześniej wiodła żywot zaledwie przeciętnej żony na feudalnym świecie. Kwestia jej obecności w grupie była jedną z zagadek, których nie potrafiła rozwiązać.

Po zadekowaniu w tutejszym ryokanie razem z byłym przestępcą i osobliwym klerykiem udała się z grupą na rozpoznanie terenu. Jako że brakło jej przebiegłości i znajomości terenu, ciągnęła się za resztą akolitów w zasadzie bez celu. Może i tropienie heretyków wymagało takich skrytych działań, ale w jej kraju szlachta wynajmowała shinobich do szpiegostwa, nie brudząc sobie rąk podobnymi rzeczami. Takie działania nie przynosiły honoru i nie przystawały komuś o jej rodowodzie. Toteż niezdolna do działania w subtelny sposób i nieco zagubiona w obcym świecie, Nihounka biernie towarzyszyła reszcie agentów w ich zadaniu. W sumie zawsze istniała jakaś szansa, że stanie się coś, co przynajmniej pomoże jej się wykazać.

Nie było to może coś, czego oczekiwała, ale otrzymała w końcu pewne zadanie. Dotyczyło ono zaopatrzenia drużyny w niezbędne do przeżycia racje żywnościowe. Co też sumiennie i bez trudu uczyniła, znajdując oczekiwane produkty na jednym ze straganów z jedzeniem.

Przy okazji swych poszukiwań mistyczka przechodziła w pobliżu warsztatu metalurgiczno-płatnerskiego, co skonstatowała po odgłosie pracujących energicznie pras, tokarek i młotów. Hałas ów nasunął jej myśl, że mogłaby, wykorzystując autorytet organizacji, która ją wcieliła, nabyć przydatne do gromienia heretyków ulepszenie oręża. Mimo nędznego wyglądu jej archaicznego odzienia i skromnej oraz kurtuazyjnej powierzchowności niekojarzącej się na pierwszy rzut oka ze Świętymi Zakonami Inkwizycji Imperatora astropatka dopięła swego. I choć odeszła z udoskonalonym ostrzem, to niestety, jej zdecydowane żądanie spowodowało, że później po okolicy poniosła się nośna plotka, iż tajemnicza agentka Ordo Xenos kręciła się koło danej okolicy midhive.

Rekwizycja:

[edit. editów zapomniałam testu spostrzegawczości] Sprawdzenie spostrzegawczości:
Percepcja 34, spostrzegawczość Podstawy = 34
Rzut:


Ulepszenie mono do broni białej.
Dostępność: Scarce (-10)

Wpływ/Influence postaci = 23

Rzut:


Test się udaje, ale bez poziomów sukcesu. Koszt rekwizycji dla przedmiotu scarce wynosi 200. Udany test pozwala pomnożyć Wpływ postaci x10, zatem wartość rekwizycji 230.
Zakup ulepszenia - udany.

Rekwizycja dotyczyła przedmiotu z ujemnym modyfikatorem, co sprawia, że drużynie spada poziom subtelności.

Cytat:

“Dusza może być nadana jedynie przez Omnisjasza.” Trzecie Ostrzeżenie Uniwersalnych Praw Omnisjasza.

Samochód miał duszę. Bez wątpienia. Maszyny nie robiły niczego same z siebie. A już na pewno nie odbierały sygnałów. Vir okadził auto swoim mechadendrytem. Spod jego kaptura słychać było swoiste pikanie, które najpewniej było pochwalnym zaśpiewem ku czci technologii.

Gdy dowiedział się, że pod jego nieobecność towarzysze próbowali uderzać w radio, żeby je regulować poczuł jak targa nim fala gniewu.

Wiedział, że szpieg był w Witrażykach już wcześniej. W sumie jego zadaniem było szpiegować i się sprawdził. Mieli nowe, ale jakby stare ubrania. Nowy, ale jakby stary samochód. On sam nadal pozostawał w czerwonej szacie kapłanów Marsa.

Gdy w czasie jazdy Jayden próbował regulować radio jeden z mechadendrytów wystrzelił z niezwykłą szybkością stając na drodze jego dłoni. Vir nawet nie oderwał spojrzenia (o ile tak można było nazywać drogę jaką fale biegły między światem a kolorowymi czujnikami na twarzomasce)od jezdni. Za to mechadendryt z ostrzem wił się niczym wąż broniąc głośnego radioodbiornika. Chyba po chwili Vir się zorientował, że ostrze obnażone wewnątrz pojazdu nie jest ani mądrym, ani eleganckim pomysłem. Ostrze zniknęło z mechadendryta zaczęła się unosić woń ostrego kadzidła, co również nie koniecznie pozytywnie zostało odebrane przez współtowarzyszy podróży.

Na miejscu Vir został na parkingu. Rozdzielili się i umówili, że spotkają się przy samochodzie za kilka godzin. Gdy wszyscy się rozeszli Adeptus Mechanicus obszedł auto siedmiokrotnie ponownie okadzając je kadzidłem z mechadendrytu. Dotykał je delikatnie po masce przy każdym okrążeniu. Nie chciał, żeby łaska Boga-Maszyny odwróciła się od nich gdy będą jej potrzebować.

Cytat:

“Wrażliwość to zdolność przyswajania znaczenia wiedzy.” Trzecie Arkana Omnisjasza

Pierwsze kroki skierował do świątyni. Nie, nie do świątyni Imperatora z wielkim złoconym posągiem przy wejściu. Do świątyni Omnisjasza. Była ona na uboczu Witrażyków, ale bardzo łatwo szło ją znaleźć. Świątynie Boga Maszyny są świątyniami mechanizmów. Ta świątynia była połączeniem generatorium i systemów podtrzymywania życia. W jednym miejscu ogromne reaktory przepalały paliwo generując iskry życia. Wszystko pod baczna kontrolą połączonych umysłów kogikatorów logicznych. Do tego przepompownia wody z oczyszczalnią. Świątynie Omnisjasza pełne były szumu. Szumu reaktorów i pomp. Rozpędzonych hydrocyklonów i ekstraktorów. Dla Vira była to muzyka. Ruch wszechświata doskonale sterowany przez dziesiątki tech-kapłanów. Dziesiątki postaci w czerwonych szatach przemieszczało się z miejsca na miejsce nie przeszkadzając sobie. Było w nich coś z termitów poruszających się po kopcu. Każdy wiedział, że zwykłe potknięcie może spowodować, że czas przemieszczania kolejnych zmieni się o ułamkowe części sekundy. A to mogło prowadzić do uszkodzeń świętych mechanizmów. I ogólnie do katastrofy. Bo nikt nie doceniał faktu, że woda jest oczyszczana i przywracana do wielomilionowego kopca, póki gówno się nie rozlało.

Vir pozdrowił lokalnych kapłanów i spędził chwilę kontemplując mechanizm motopompy odśrodkowej. Dzieła Pana były niezmierzone jak jego mądrość. Później jeszcze chwile przyglądał się czterem pracującym równolegle blokom reaktorów. Cieszył się, że mógł spędzić chwilę wśród takich cudów.

Wychodząc ze świątyni z podziwem zerknął jeszcze na stacje utrzymania serwitorów. Potężna platforma zajmowała obszar małego lądowiska dla promów. W całości zajmowały ją różnego rodzaju serwitory. Od najmniejszych serwoczaszek, które na jednym stanowisku były poupychane po dwanaście sztuk, po potężne, niemal piętrowe mechy służące do przenoszenia kontenerów.

Można było też w tej części dzielnicy zakupić certyfikowane wszczepy, sztuczne kończyny i cały szereg innych cudów techniki.

Vir Magnus ruszył dalej po targowisku rozglądając się i szukając czegoś podejrzanego. Oczywistym było, że nikt nie będzie w otwarty sposób pokazywał xenotechu. Mechadendryt zakończony czaszką z systemem pictrekorderów unosił się nieco nad tłumem przez, który podróżował Adeptus Mechanicus. Również jego “oczy” weszły w tryb skanowania. Rejestrował wszystko i wszystkich. Szukając nietypowych wzorców. Był jednym z wielu techkapłanów przemierzających kopiec. Jednym z wielu, których mechadendryty poruszały się w tłumie.

W przerwach w trakcie rozglądania się zajrzał również do sklepu z modyfikacjami broni. Długo myślał czy zdecydować się na coś szczególnego. Zgarbiony niemal do samej ziemi techkapłan bacznie przyglądał się broni Magnusa. Vir myślał nad zmniejszeniem wymiarów swojego karabinu automatycznego. Później zastanawiał się nad tłumikiem do strzelby wyborowej. W końcu jednak doszedł do wniosku, że nie jest istotne to, aby był cichy i niedostrzeżony. Miał być skuteczny. Postanowił spróbować się zaopatrzyć w amunicję, która doprowadzi do śmierci przeciwnika nawet gdyby ten został jedynie draśnięty.

Edit:
Był tak zadowolony z zakupu, że wrócił do sklepu z modyfikacjami i zaopatrzył się w tłumiki do obydwu swoich broni. Ruszył dalej. Na uboczu zauważył sprzedawcę różnego rodzaju sprzętów z kategorii "coś dla każdego, nic konkretnego". Vir wprawnym okiem dostrzegł, że sprzedawca posiadał w swoim asortymencie szereg lin, tkanych z pewnością poza planetą. Przynajmniej Adeptus Mechanicus nie sądził, żeby z lokalnej roślinności dało się wykonać tego typu materiał. Postanowił zakupić 6 sztuk, tak, żeby obdarować swych towarzyszy.
Koniec edita

Wracając znów obserwował zachowania ludzi. Może znajdzie kogoś, kto może coś wiedzieć. Zawsze w takich miejscach byli ludzie handlujący informacjami. Zazwyczaj unikający nielicznych patroli Adeptus Arbites. Którzy musieli wiedzieć co dzieje się w mieście. Kogo się trzymać. Kogo unikać.

[

Chciałbym zrobić rzut na Spostrzegawczość, z nadzieją, że coś znajdę i z nadzieją, że moja postać jest w tym na tyle dobra, na ile chciałem, żeby była.

Rzut na spostrzegawczość:

Modyfikatory:
Auger Aray (s. 181)- wszczep - +20 do testów spostrzegawczości.
Optyczny mechadendryt (s.183) - wszczep - +10 do testów percepcji opartych na wzroku.

Percepcja postaci = 33.

Rzuty:

Kostnica

14/63 - 4 poziomy sukcesów na rozglądanie się i spostrzegawczość.

Rekwizycja:

Tox Rounds (s. 166) - naboje do broni typu SP, efekt Toxic (1), -2 do obrażeń broni, do snajperki (20 nabojów w magazynku - swoją drogą absurdalnie dużo, w Rogue Trader snajperka miała 6 nabojów).
Dostępność Scarce (-10)

Wpływy/Influence = 32

Rzut:
13/22 - 1 poziom sukcesu

Rekwizycja amunicji specjalnej daje 2 magazynki (snajperka ma magazynek na 20 nabojów w tym systemie…) oraz po 1 za każdy poziom sukcesu ponad pierwszy.

Ponieważ rekwizycja dotyczyła przedmiotu z ujemnym modyfikatorem to spada nam też subtelność

EDIT:
Ponieważ mogę dorzucić jeszcze dwie rzeczy, to dorzuciłem.
Jak się okazuje Tłumik (siliencier) z upgradów broni (plentifull, więc niby mogę bez ograniczeń brać, ale nie zauważyłem i rzuciłem. Uznajmy za to, że montuje je na obydwu gnatach (strzelba snajperska i autogun)
Rzut:
52/52 (32 wpływy +20 za dostępność)

A potem Lina (Graple line)
1/42 (32 wpływy+10 za dostępność)

Krytyczny sukces dlatego MG wspomniał mi, że mogę rozdać Wam wszystkim Liny z kotwiczkami.

Wędrowali jedną z ciasnych uliczek gdy Mechadendryt zaalarmował o ogonie. W sumie było to trzech ludzi. Jeden ten sam co poprzedniego dnia. Dwaj nowi. Magnus szturchnął Jadena, a potem Venrisa. Okazja nie była zła. Wystarczyło, żeby na moment Vir zapodział się w tłumie. Wystarczyło podprowadzić ogon odpowiednio blisko. Wiedział, że zdejmie jednego z nich zanim się zorientują. Być może dwóch. Wtedy reszta drużyny mogłaby wziąć trzeciego na spytki. Lepszej okazji mogło nie być. Strzelba z nową amunicją czekała.

Pokazał trzy palce przy klatce. Mechadendryt odwrócił się do okolicznego gzymsu. Tam mógł zająć pozycję do strzału. Reszta miała być przynętą.

Vir złożył dwa palce z trzech i przejechał dłonią po szyi. Dwóch z trzech mogli zabić. Trzeci musiał zostać pojmany żywcem. Pytaniem pozostawało, czy towarzysze akceptowali ten plan.

Informacje od pana X okazały się naprawdę użyteczne i pozwoliły ustalić sensowne kierunki, w których można było pchnąć śledztwo. Yoshiko była zadowolona, że mogła służyć jako pośrednik między mocodawcą a drużyną akolitów. Lecz nie zamierzała na tym poprzestawać.

Zgłosiła się do obserwacji lokalnego kingpina Loeba Dareka, który zgodnie ze świeżymi danymi komórki ewidentnie musiał mieć do czynienia z zakazanym xenotechem. Młoda Nihounka nie bała się schwytania. A i uznała też, że jej skromna postura i osobowość pomoże jej uniknąć wykrycia bardziej, niż innym, bardziej charakterystycznym członkom drużyny. Posiadała również ubranie w stanie pasującym do jej przykrywki. Zamierzała ona wykorzystać wizerunek żebraczej muzykantki, by obserwować wskazanego bossa przestępczego. Ktoś taki nie powinien rzucać się w oczy, niejeden biedak szukał łatwego grosza na ulicach miasta-ula. Poza tym jej nadnaturalne zmysły, nieograniczone przez istnienie materialnych przeszkód, predestynowały ją do tego zadania bardziej niż innych. Dzięki temu mogła wykonywać swą pracę bez zbytniego narażania.

Kobieta zadekowała się w okolicy jednej z dziupli, gdzie najczęściej miał bywać wskazany mężczyzna. Grając na swoim ukochanym instrumencie, nastroiła swe zmysły, by czujnie obserwować, nasłuchiwać i czuć wszystko, co istotne. Poza tym starała się zapamiętać sygnatury dusz wszystkich istotnych osób, które mogłyby go odwiedzić.