Kier ruszył za Gragiem z dłonią na otwartej kaburze pistoletu. Coś mu nie ufał i nim ten przystąpił do wiązania załogi powiedział ciszej.
- Pomogę ci, kobieta na koniec, a wy ręce za kark i odwrócić się.
Po kilku chwilach załoganci mieli więc związane ręce za plecami i posadzeni na podłodze. Teraz stanowili mniejsze zagrożenie… pilnowani przez roboty bojowe. Nikt jednak póki co nic nie kombinował, wszystko szło gładko.
Kier rzucił okiem po konsolach, a w szczególności po komunikacyjnej szukając “nieprawidłowości”, by po chwili kucnąć przed załogą mówiąc ściszonym konspiracyjnym głosem przyglądając się im i skacząc od jednej osoby do drugiej płynnie wzrokiem… mniej więcej gdzieś w tym momencie kapitan wyszedł z mostka.

- Muszę przyznać, że jedno z was ma dar, prawdziwy talent. Swoje widziałem i potrafię docenić wybitną sztukę prowadzenia jednostki. No no… przyznam, nie ukrywam serduszko mi się uśmiechnęło na wspomnienie starych dobrych czasów. Pytanie więc, kto z was jest tutaj tą wybitną perłą Kasizirliańską? Kto tak sprawnie prowadził tą łajbę?
- Eeeemmm… no… to ja… - Powiedział po chwili wahania jeden z załogantów.
Kier zmarszczył brwi lekko i uśmiechnął się.
- Naprawdę? A gdzie tak się nauczyłeś latać?
- Noooo w akademii - Padła odpowiedź.
- Bardzo dobrze, bardzo dobrze… - pokiwał głową Kier z uznaniem - ...a dlaczego latasz?
- Yyyy… no robota, jak każda inna.
- Oczywiście… oczywiście… - mówił łagodnie pirat sięgając po pistolet i się mu przyglądając z każdej strony. Jak zwykle był ustawiony na ogłuszanie, ale musiał sprawdzić…
- Roboty są gotowe was rozstrzelać na pierwszą oznakę agresji… wiecie pierdoły… - powiedział luźno uklękając na jedno kolano. Chwycił mężczyznę z kim rozmawiał za fraki i przyciągnął nieznacznie do siebie, lufa pistoletu zetknęła się, wręcz wbiła w jego podgardle.
- Nienawidzę gdy się mnie okłamuje. - powiedział chłodno i zerknął na kobietę - Jego los jest Twój. Kto. Jest. Pilotem.
- Ja nim jestem. Nie rób mu krzywdy, próbuje mnie chronić - Powiedziała po głębokim oddechu kobieta.
Negocjator uśmiechnął się delikatnie.
- Oczywiście. W końcu nie zabijamy cywili… - powiedział wstając i puszczając mężczyznę, by kopnięciem położyć go na podłodze. Mierzył do niego z broni - ...choć nadal zasługuje na karę. Byłaby pani tak łaskawa wstać?

Palec przy spuście karabinu Graga znalazł się nieco bliżej, niż przed chwilą… a kobieta po chwili jakoś wstała, co w sumie łatwe nie było, ze związanymi na plecach rękami.
Kier opuścił pistolet i skarcił spojrzeniem mężczyznę.
- Mamy rozkazy. Pamiętaj.
Spojrzał na kobietę i zbliżył się o krok do niej kładąc delikatnie dłoń na jej plecy.
- Zapraszam na bok, powiedzmy ten róg przy konsoli? - zapytał nieco łagodniej pistoletem wskazując miejsce i prowadząc ją tam.
- Chciałbym poznać wybitnego pilota tej jednostki nim podejmę dalsze decyzje.
- Czego… chcesz? - Wydusiła z siebie po chwili młoda kobieta, ze wzrokiem wbitym w podłogę, gdy byli już gdzie trzeba.
- Usiądź. - powiedział ciszej i nieco łagodniej, choć nadal rozkazująco. Sam stanął przy konsoli tak, że miał wszystkich na oku, choć w większości skupiał się na niej. Kobieta usiadła…
- Wszystko czego bym chciał to tylko zrozumieć. - powiedział łagodnie spoglądając na nią - Proszę, bądź ze mną szczera, możesz mi… zaufać. - jego ton przybierał nuty niezrozumienia, a nawet lekkiego żalu, może nawet wkradało się oburzenie - Dlaczego najlepsza pilot jaką widziałem od długich lat gnije na tej pozbawionej przyszłosci i prawdziwej radości z latania łajbie? Co jest takiego fascynującego w niańczeniu rozpieszczonych istot z wygórowanym ego? Lataniem z punktu A, do punktu B oglądając powtarzające się widoki? Dlaczego marnujesz swój potencjał, kiedy możesz znacznie więcej?
Pilotce najpierw drgnęła jedna brewka, a potem się nieco uniosła. Spojrzała na Kiera.
- Tych punktów jest więcej niż A i B, a zarobek jest bardzo, bardzo dobry. Nie narzekam więc, i lubię moją pracę. Jacht to nie to samo co jakiś myśliwiec… nie ciągnie mnie jednak do innych zajęć.
- Myśliwiec?
- Mniejsza, szybsza, bardziej zwrotna jednostka, od tej "łajby", jak ją nazwałeś. Jak te, którymi nas zaatakowaliście?
Kier się zaśmiał rozbawiony i spojrzał na nią zaciekawiony.
- Nie tęsknisz? Za tym szumem w żyłach, skokiem adrenaliny, uczuciem pełnej wolności?
Odpowiedzią było jedynie minimalne, zaprzeczające kiwnięcie głową, połączone z pojedynczym wzruszeniem ramionami…

- Kier kurwa, na randce jesteś, czy jaki chuj? Może wam kawki przynieść? - Warknął nagle Grag.
Kier posłał Gregowi paskudny uśmiech i nachylił się ku kobiecie szepcząc cicho.
- Mają na Ciebie haka? Możemy im się odpłacić. Możemy sprawić, że zobaczysz wszechświat jak nigdy, płaca jest naprawdę dobra, zajebista i będziesz wolna, całkowicie. To nie moja decyzja, ale kapitana. Wystarczy, że każesz mi się pierdolić, a załatwię Twoje zniknięcie z radaru. Będziesz wolna, szczęśliwa, bez tych łańcuchów. Nowe życie. Nie kłam, nikt z twoim potencjałem bez potężnego powodu nie trzymałby się takiej posady. Widzę to w Tobie, potencjał i te łańcuchy. Każ mi się pierdolić, proszę. Porozmawiaj z kapitanem, dołącz do nas.
Młoda kobieta głęboko odetchnęła, i przymknęła na chwilę oczy…
- Pierdol się - Powiedziała po chwili cicho, po ponownym otwarciu oczu, spoglądając Kierowi w twarz.
Kier spojrzał na nią gniewnie i wyprostował się patrząc na nią wyniośle, a dłoń zacisnęła się w pięść.
- Jak śmiesz! - wysyczał w gniewie - Kim myślisz, że jesteś? Nazwisko!
Pilotka na chwilę zbaraniała, a wśród załogantów zrobiło się małe poruszenie… jeden chyba nawet próbował wstać.
- Siadaj kurwa! - Warknął Grag, a lufa jego karabinu, i karabinu robota bojowego, zdecydowanie ostudziły wszelkie chęci.
- Nie rób jej krzywdy parszywy piracie! - Wypalił nagle jeden z odważniejszych załogantów. Oj, oj, oj…

- Samantha Hutt - Powiedziała w tym czasie pilotka.
Kier posłał spojrzenie które mogło zabić załogantowi.
- Nie testuj naszej cierpliwości… - syknął i spojrzał z namysłem na kobietę. Ściągnięte brwi.
- Gdzieś już słyszałem to nazwisko… mruknął głośno niezadowolony wpatrując się w nią uporczywie. Nagle jego oczy zabłysły w zrozumieniu i się zaśmiał.

- Pamiętam! Starzy Huttowie z tamtego popierdolonego systemu! Hahahaha! Nie słyszałem, by mieli córkę o tym imieniu, ale to tłumaczy twoje wykształcenie i talent malutka! Greg! Jest zajebiście, kurwa! To pewnie kuzynka, ale kapitan jeszcze musi sprawdzić i potwierdzić! Hahah!

Spojrzał w gniewnym rozbawieniu na jej współ załogantów.
- Że też zadajesz się z takim robactwem… ale to tłumaczy czemu Ciebie chronili jak złote jajo. No miła Pani… - chwycił ją pod ramię zmuszając by wstała - ...kapitan będzie zaszczycony jak z nim porozmawiasz!
Prowadząc ją do wyjścia z mostku mówił rozbawiony.
- Wy spokojnie sobie siedźcie. Może znowu uda się jej spierniczyć od swojej Krwi która się trzyma siebie bardziej niż gówno kija. Pff! To po chuj uciekałeś nie mój interes, ale kryjówkę sobie znalazłas niezłą na tej krypie! Hahaha!
Zarówno Samantha, jak i załoganci, jak i Grag, wszyscy mieli bardzo zdziwione miny… a kolegów pilotki na miejscu trzymały jedynie serio wycelowane w nich karabiny, gdy Kier wychodził z młodą kobietą.
- Nic jej nie zrobi - Warknął czteroręki alien zakuty w pancerz - Więc spokojnie…

[center]~~ ~ ~~[center]

Kier kierował kobietę w stronę śluzy. Śmiejąc się przy tym i trajkocząc o jej rodzinie, oraz o tym jak ją wyruchała. Zamierzał tam poczekać na kapitana. Mniej więcej w połowie drogi przestał gadać jak przekupka i spojrzał na nią z uśmiechem mówiąc cicho.
- Utrzymajmy tą grę, aż kapitan da pieczątkę. Zgodzi się, Sam. On umie jak nikt poznać prawdziwy klejnot.
- Klejnot? - Zdziwiła się Samantha.
- Prawdziwy talent… w jego oczach. Ja widzę coś więcej. - musnął dłonią jej plecy, a drugą schował broń do kabury. Wystąpił przed nią zatrzymując ich pochód, by spojrzeć jej w oczy.
- Piękną kobietę, która ma swoje zdanie i niesamowite poczucie humoru. Tłumaczyć wrogiemu piratowi co to jest myśliwiec? Rozbiłaś bank.
- Rozumiem… - Uśmiechnęła się przelotnie Samantha - Jesteś jego prawą ręką?
- Jestem… - mężczyzna zawiesił głos i uśmiechnął się lekko - ...Negocjatorem. Nie wiem czy kapitan ma prawą rękę. Ostatnio jak widziałem miał obie, własne, ale kto wie?
- Ha-ha - Powiedziała pilotka, wzruszając ramionami, po czym przyjrzała się Kierowi uważniej, podejrzliwiej - Ale to wszystko to serio nie żadna ściema, a ja nie skończę jako niewolnica, co?
- Nie bierzemy niewolników. - powiedział poważnie, potem łagodniej- To wbrew kodeksowi. Poza tym, jest to bardzo złe dla interesów. Oficjalnie wzięliśmy Ciebie dla okupu i dlatego jeszcze nie mogę zdjąć sznura, wybacz. Kapitan pewnie będzie chciał sprawdzić nasz nabytek, więc mamy chwilę czasu. Chyba, że chcesz poczekać ze mną i częścią załogi przy śluzie? W sumie mógłbym Ciebie wprowadzić na pokład…v ale to on jest szefem.
Samantha kiwnęła głową, że rozumk okołoie.
- Chciałabym też zabrać swoje rzeczy osobiste z kajuty… w końcu nie ruszę tylko z tym co mam na sobie? A skoro wy tu wszystko kradniecie, to chyba takie coś nie podpadnie do tej całej twojej historyjki związanej ze mną?
Kier zrobił klasyczny facepalm…
- Masz rację. Prowadź. - powiedział ustępując miejsca - Swoją drogą, cieszę się, wiesz?
- A jak ty masz w ogóle na imię "Negocjatorze"? - Samantha ruszyła dalej korytarzem jachtu - I z czego się cieszysz?
- Czy Negocjator nie brzmi szlachetnie? - zapytał w rozbawieniu - Kier, Kier Anzeurel.
- Zaciesz? Obeszło się z tego co wiem bez rozlewu krwi, choć trochę szkoda tej krypy.
- To nowoczesny, luksusowy jacht Kier, a ty wiecznie o nim gadasz jak o kupie złomu… - Pilotka się kwaśno uśmiechnęła. A wtedy pojawiły się czyjeś kroki.

Kier szedł szybkim krokiem z pustą miną. Załatwienie lokum było pikuś. Po chuja ta niewdzięczna robota właśnie mu przypadła? Oj, domyślał się. Więcej kurwa roboty i chuj. Zbędnej roboty w chuj!

Tak więc chodził po pokładach i szybko znalazł niezamieszkałe jedynki na Pokładzie B. Idealnie! W tym “jedynkę” niedaleko siebie na górnym pokładzie. Idealnie… Biedne bycuszki na okup będą miały sporo chodzenia, ale przecież to nie jego zmartwienie. W końcu dokładnie o to chodziło! I nagle Kier znalazł się przy drzwiach kajuty Samanthy… czyżby własna podświadomość płatała mężczyźnie figle?

Mruknął do siebie nie zrozumiale i zastanawiając się nad tym czy jednak jego genetyka w końcu się okazała sukcesem inżynierii nacisnął przycisk na panelu obok drzwi. Czy rzeczywiście miał rację? Odbierze, czy nie?

Drzwi otwarły się z cichym syknięciem, a stała w nich Samantha, mając na sobie podkoszulek, spodnie dresowe, i bose stopy( z pomalowanymi na czerwono paznokciami).
- O, cześć "Negocjatorze", co tam? - Spytała z uśmiechem.
- Po prostu Kier. Pomyślałem, że wpadnę się przywitać. - odpowiedział przyjaźnie mężczyzna. Te paznokcie… heh, przynajmniej miał silne podejrzenia, że jednak w końcu specom udało się obudzić w gatunku ludzkim zdolności telepatyczne, a on był wzorcowym przykładem tego osiągnięcia!
- No przecież żartuję… nie stój tak, wchodź! - Pilotka zaprosiła go szerokim gestem do kajuty.
Stało w niej kilka skrzynek i skrzyneczek, chyba była wciąż na etapie rozpakowywania…
Wszedł do środka rozglądając się.
- No, no, całkiem nieźle się zapowiada… - stwierdził z uśmiechem - ...sam jestem na skrzynkach.
- Jakoś to... będzie? - Powiedziała Samantha, z wyraźnym jednak brakiem entuzjazmu w tonie. Czyżby miała wątpliwości odnośnie wstąpienia w szeregi pirackie, w diametralną zmianę swojego życia?
Kier obrócił się w jej stronę i powiedział łagodnie.
- Wszystko jest zawsze nowe. Początki mogą być straszne, albo cudowne. Czasem straszne i cudowne. - przyglądał się jej z lekko pochyloną i przechyloną głową.
- Jak jest z Tobą? - zapytał ciszej robiąc krok w jej stronę.
- Jeszcze nie panikuję - Samantha wzruszyła ramionami, i przelotnie się uśmiechnęła, po czym dodała z poważną miną, i to szeptem - Ale niewiele mi brakuje.
Podszedł do niej na parę kroków i wyciągnął ku niej dłonie.
- Praca jak każda inna… powiedział cicho - ...spełniamy najważniejszą rolę w ekosystemie. Pobudzamy do rozwoju. Jeśli nie są w stanie upilnować co ich, nie zasługiwali na to. Pozwól mi Tobie pomóc. Wiesz, czuję się odpowiedzialny…
Po drobnej chwili wahania, pilotka pochwyciła jego dłonie swoimi. Spojrzała w twarz Kiera.
- Jak mi pomożesz? - Spytała nadal szeptem.
- Będąc Twoim przewodnikiem… - odpowiedział szeptem jak ona - ...bycie piratem… to sztuka. Jak dobrze zagrany łamany, improwizowany akord który daje całą gamę nowych dźwięków tracąc swój oryginalny wydźwięk tworząc tysiące nowych. - pochylił się ku niej - Prawdziwych i szczerych. Wolnych i twórczych.
- Powiedzmy, że wierzę… - Samantha się krzywo uśmiechnęła, po czym niespodziewanie wsunęła między ramiona Kiera, i przytuliła do jego torsu. Objęła go w pasie, a policzkiem mocno wprost dążyła do wyszukania bijącego serca. On położył dłoń nisko na jej plecach, a drugą lekko ujął ją między łopatkami.
- Jestem prawdziwy, żywy… - wyszeptał spoglądając na nią czule - ...wiem, zbroja nie jest najwygodniejsza… zdejmę, łatwiej sprawdzisz czy nie jestem biorepliką…
- No wiesz co - Pacnęła go dłonią na odlew po torsie - Masz mnie za idiotkę?
- To moja rola.. . - odpowiedział z cichą... dumą?
- Bałwan - Zachichotała Samantha, po czym minimalnie od niego odstąpiła - Nie wiesz gdzie można się na tej… "łajbie" czegoś napić? - Spytała mrużąc oczka.
- Dobry alkohol i cygara to tylko u mnie… - spojrzał na nią lekko się uśmiechając spod lekko zmrużonych oczu…
- A kolacyjka będzie? - Samantha zachichotała, po czym figlarnie okręciła paluszek wokół pasemka swoich włosów.
- Zajmę się tym. Jaką kuchnię lubisz? - powiedział cicho i nadgryzł lekko wargę.
- Zjadłabym coś pikantnego - Mruknęła.
- Mmm… coś co lubię… - zamruczał i musnął dłonią jej policzek by odgarnąć niesforne włoski - ...coś na… deser?
- A nie wiem… zaskocz mnie? - Zmrużyła oczka - To jak, u mnie, u ciebie, na wynos? - Dodała i zaśmiała się cicho.
Dłonią gładził jej policzek mówiąc.cicho ze zmrużonymi oczami
- Na wynos… u mnie… pokażę ci moje królestwo… - pochylił się ku niej mrucząc - ...kuszące?
- Owszem, kusicielu… ale czy mogłabym się najpierw odświeżyć? Dasz mi pół godzinki? - Mrugnęła do niego Samantha.
Uśmiechnął się łagodnie i przyciągnął ją do siebie robiąc półkroku ku niej, by ją objąć i utulić.
- Godzinkę. Nie śpiesz się, godzinkę... - wyszeptał ciepło do jej ucha - ...przyjdę po Ciebie…
- To za godzinkę… - Mruknęła pilotka, ponownie wtulona w tors Kiera.
Przytulił ją jeszcze trochę i tak chwilę trwali, aż od niej odstąpił głaszcząc przy tym jej ramiona i puszczając jej oczko z przyjemnym uśmiechem.

~~ ~~ ~~

Kier udał się pośpiesznie swojego do oddalonego nieopodal pokoju. Wentylacja co nieco wyciągnęła więc ją podkręcił. Rozejrzał się. Ściągnął płaszcz i odwiesił, ściągnął zbroję… szybko chwycił się za przebranie pościeli i założenie nowej… Gwen miała uroczy zapach, no, ale… następnie butelka dobrego trunku i do Zombona.

Rozmowa była prosta z alienowatym kucharzem który chyba nawet się ucieszył z podarku. Chwilę pogadali… tak, zdecydowanie kucharz to jedna z tych osób na pokładzie którą chcesz mieć po swojej stronie! A danie? Pikantne i rozgrzewające… coś prostego, ale wykwintnego, oraz słodki, ale nie za słodki deser który by ugasił pikantność ale nie zabił gorąca odczuć i ciepła które spowodowało. No i zdecydowanie by nie ochłodził organizmu. Zdecydowanie.

Znowu jego kajuta, regulacja wentylacji i temperatury. Potem zdjęcie ubrań, szybki prysznic i przebieranko w strój w odcieniach bieli i niebieskiego. Jeden z tych co widywało się wśród klasy wyższej niebieskokrwistej, ale bez przypięcia do rodu czy innej pierdoły. Kadzidełko na chwilę, jeszcze raz upewnienie się co do wystroju, dobór butelki i kieliszki. Zostało tylko odebrać dania dla dwóch osób, zostawić w kajucie i po Samanthę.

Stanął przed drzwiami młodej rudowłosej? Jak ciężko czasem było określić właściwy kolor! Obiad czekał w jego kajucie, a on, choć z kaburą przy pasie, a ubrany w strój który jawnie kojarzył się z pewną dozą dostojeństwa… przycisnął guzik…

- Czeee… eeeść - Samantha zająknęła się na widok stroju Kiera, po szybkim zlustrowaniu go z góry do dołu. I lekki uśmiech błyskawicznie zniknął z jej ust, a ona sama aż się nerwowo podrapała po przedramieniu, po czym jakby speszona wbiła wzrok w podłogę.




Mężczyzna się zaśmiał radośnie i spojrzał na nią pogodnie robiąc krok ku niej i mówiąc cicho.
- Nie jestem moją skórą… - powiedział i dotknął jej policzka - ...lubisz dobrą zagadkę?
- Hm? - Młoda kobieta uniosła w zdziwieniu jedną brewkę - No słucham?
- Przy kolacji, zapraszam. - powiedział i puścił jej oczko.
- To chodźmy, panie tajemniczy - Samantha wzięła go pod ramię, i ruszyli do kajuty Kiera…
Mężczyzna prowadził ją w dół korytarza uśmiechając się do niej.
- Chyba to jakieś fatum… przeznaczenie... moja kajuta jest dość niedaleko… właściwie… o, tutaj.
Wprowadził szybko kod i otworzyły się drzwi. Kajuta jak każda i niczym nie wyróżniająca się. Za wyjątkiem wojskowych skrzyń zaopatrzeniowych i kilku dużych szaf. No i baliseta. Cała reszta była całkowicie normalna. Zrobił krok na bok i gestem zaprosił ją do środka. Na stole dwa posiłki, i skryte desery, oraz kieliszki i butelka wina. Wszędzie czyściutko, a w powietrzu delikatny zapach… wiśni?
- No proszę, proszę, najprawdziwsza randka - Mruknęła pilotka z uśmiechem czającym się na ustach - Wszystko pięknie i pachnące… też żyjesz jeszcze na skrzyniach?
- Jak najbardziej. Są całkiem pojemne i nie zajmują, aż tak dużo miejsca. - odpowiedział czarująco - Głównie mam w nich alkohol… - uśmiechnął się lisio - ...to dobry towar barterowy.
- Mówisz "alkohol", i masz moją niepodzielną uwagę - Zaśmiała się Samantha, po czym klepnęła Kiera w ramię.
- Hmm… no dobrze… masz moją zgodę na zajrzenie o tych skrzyń. Po tym jak zjemy. - powiedział z lekkim uśmiechem szelmy. - Zagadkę zostawimy na nieco później.
- Właśnie! Ta zagadka… to o co chodzi? - Powiedziała pilotka, siadając do stolika z przygotowanym posiłkiem.
- Hmm.. - zamyślił się Kier również siadając i mówiąc z lekkim, tajemniczym uśmiechem - ale to po jedzeniu. Wygląda całkiem nieźle, co nie? Mam nadzieję, że lubisz dobrą zagadkę.
- Pan wielka tajemnica - Samantha… pokazała Kierowi na moment język - Pachnie nieźle, to raczej nie z automatu? No to smacznego…
- Bon appetit… - stwierdził mężczyzna i sięgnął po butelkę by polać do kieliszków. Nie śpieszył się. Kiedy to zrobił, dopiero zaczął jeść. Oboje jedli więc spokojnie, delektując się wybornym posiłkiem, choć tak gdzieś w połowie, pilotka zaczęła już "dziubać w talerzu po kobiecemu". Chlała za to jak smok, wypijając w dosyć szybkim tempie dwie lampki wina… i zdecydowanie było widać, iż zarówno potrafi wypić, jak i jednocześnie się nieco wstrzymuje z grzeczności. Ach te zaszufladkowanie pilotów… ale jednak prawda?
Dajadali, a brunet upił wina.
- Muszę przyznać, że Zambon zdecydowanie dobrze gotuje… - powiedział - ...deser na później? Śmiało rozejrzyj się… i powiedz mi... - zadziorny uśmiech zawitał na jego twarzy kiedy pochylił się ku niej i wyszeptał - ...kim jestem?
- Umm... no jak kim? Powiedziałeś, że jesteś “Negocjatorem” Kier, nie rozumiem? - Odparła Samantha, bez żadnego rozglądania, z minimalnie nerwowym uśmieszkiem.
Kier przymknął oczy wstając i podchodząc do niej by przy niej uklęknąć. Wziął jej dłonie w swoje patrząc jej głęboko w oczy.
- Kim byłem? - jego głos był łagodny pochylił się wstając i pociągnął nieznacznie jej dłonie z puszczeniem oczka.
- Uch… - Pilotka wstała, z minimalnymi rumieńcami od wypitego już winka, a Kier wyraźnie wyczuł poprzez jej dłonie, iż kobieta zaczyna się denerwować.
- Nie mam pojęcia kim byłeś… no chyba nie jakimś dyplomatą? - Powiedziała.
- Sam.. - powiedział - ..nie ma większej zagadki na tej krypie. Moje królestwo jest Twoje na tą chwilę. Rozejrzyj się, jeśli chcesz i odkryj prawdę. Jak zgadniesz… co chcesz w nagrodę?
- Kieeeer… to głupieeee - Samantha uśmiechała się nerwowo, po czym delikatnie wyciągnęła swoje dłonie, z jego dłoni - No wiesz, tak grzebać w czyiś rzeczach… nawet z pozwoleniem… - Jej oczy skakały z twarzy mężczyzny, na stół, na twarz, na stół, a nawet i raz w kierunku drzwi. Czy ona zerkała na...nóż?? I na swoją drogę ucieczki??
Wzruszył ramionami beztrosko i od niechcenia.
- Jeśli nie chcesz to nie. - powiedział jak gdyby to było nic - Za to bym się napił czegoś mocnego po deserze. Stoi?
- Wolałabym nie mieszać alkoholi - Wzruszyła minimalnie ramionkami, po czym ponownie usiadła - A co na deser?
Kier się uśmiał.
- Nie znam się, szczerze. - odpowiedział rozbawiony i odkrył deser. Dwa pucharki...
- Nie lubię tego stroju co mam na sobie, ale deser mi się podoba… - posłał jej zaciekawione spojrzenie.
- No… wygląda ciekawie! - Stwierdziła młoda kobieta odnośnie deseru, po czym spojrzała na Kiera, po czym zmrużyła oczka - To po co się w taki strój wcisnąłeś?
- By sprawdzić… Sam, jesteś teraz wolną kobietą. Ludzie tak ubrani są najbardziej nieprzystosowanymi do życia ludźmi w galaktyce. Zabierz im pieniądze i wpływy, a zobaczysz falę samobójstw. Nie ma co się przed takimi korzyć.




Wzruszył ramionami i nabrał łyżeczką deseru spoglądając na nią z uśmiechem.
- Obiecałem, że się Tobą zaopiekuję i będę Twoim przewodnikiem kochana. Negocjator zawsze dotrzymuje słowa… - puścił jej zalotne oczko.
- Uuuu… mój piracki mentor… - Samantha teatralnie zatrzepotała rzęskami, po czym spróbowała deseru - Looodyy… - Uśmiechnęła się.
Kier odwzajemnił uśmiech i sam spróbował specjału.
- Faktycznie…
Zaśmiał się cicho. Przez chwilę oboje jedli w milczeniu owocowe słodkości.
- Długo już tak piracisz? - Spytała nagle pilotka.
- U Longa dość krótko. Wcześniej zdążyłem już przeżyć kilku. Co dokładnie chcesz wiedzieć?
- Rok? Dwa? Trzy? Jest za ciebie nagroda? - Wychyliła minimalnie, jakby prześmiewczo, czubek języka w kąciku ust.
- Są różni piraci. - odpowiedział mentorsko - Im wyższa nagroda, tym bardziej to znaczy, że narobiło się sobie wrogów… czyli krótka kariera. - uśmiechnął się tajemniczo - Ja z tych co jeszcze długo będą w biznesie nawet gdy barbarzyńcy już dawno przywitają się z pustką kosmosu.
- Hmh - Mruknęła Samantha, wkładając łyżeczkę w usta z kolejną porcją lodów, a gdy je zjadła, łyżeczkę dosyć figlarnie oblizała…




Napiła się wina, po czym przesunęła pustą lampkę w stronę Kiera z lekkim uśmiechem.
- Czyli lepiej się trzymać w cieniu? Piracić, ale tak… na pół gazu?
- Chcesz się dorobić, żyć długo i mieć kontakty? Sojuszników? Może nawet przyjaciół? - mówił polewając wina jakby robił to całe życie - Czy mieć krótką i burzliwą karierę największej mendy która znika wraz z przepalonym kadłubem i eksplozją reaktora w grande obławie o której nikt się nie dowie. Może poza drobnym nagłówkiem w holosieci który szybko przeminie? - zapytał z uśmiechem szelmy po czym nachylił się ku niej przesuwając już pełny kieliszek w jej stronę szepnął konspiracyjnie - Wiesz którą stronę obstawiam. To biznes jest. Nic więcej kotku, ale… - dodał ciepło - ...nasza znajomość jest prawdziwa.
- Tyyyylko pytam - Samantha zrobiła przedrzeźniającą minkę - Biznesy biznesami, no ale po coś i chyba się jest poza prawem poza zimną, twardą gotówką? - Parsknęła.
- Na przykład? - zapytał z zadziornym uśmiechem.
Pilotka napiła się porządnie wina. Ale tak naprawdę porządnie. Jeden solidny, głęboki łyk z lampki, drugi… w końcu głęboko odetchnęła.
- Nie powinieneś ty mi tego mówić? Zachwalać pirackiego życia, jak to jest pięknie, jakie plusy są, jak to lepiej tu, niż gdzie indziej? W końcu mnie namówiłeś na rzucenie w cholerę mojego dotychczasowego życia, a do tej pory to jedynie usłyszałam, że lepiej piracić po cichu, bo inaczej marny koniec, i to wszystko - Samantha zmrużyła oczka. Była inteligentną kobietą, i chyba zaczynała mieć spore wątpliwości odnośnie tego wszystkiego, w co wciągnął ją Kier… a ten uśmiechnął się zwycięsko.
- Są plusy. Całkiem sporo bez względu na ścieżkę.- powiedział - Jesteśmy wolni. Prawdziwie. Bywamy w miejscach i spotykamy ludzi i rasy które niejedna istota tam, w fałszywym życiu nigdy nie pozna. Zarabiamy krocie, ale to w dużej mierze zależy od tego co się uda. Każdy kto siedzi w prawdziwym życiu ma szanse kosztować rzeczy niedostępnych maluczkim. Zwiedzać i budować własną markę. Mamy możliwości. Co z tego, że szemrane? Po co latać za garść kredytów, gdy można wyjść z pełnymi kieszeniami, a nawet i workiem? Jest adrenalina, są strzelaniny, wybuchy… - zawiesił głos przyglądając się jej z ciekawością - ...i jest seks.
Samantha zaczesała kosmyk włosów za ucho, i… roześmiała się, lekko potrząsając głową.
- Taaaak, no to czego chcieć więcej? - Powiedziała nadal rozbawionym tonem, po czym zjadła ponownie nieco lodów.
- Masz kogoś? - Wypaliła nagle prosto z mostu - Tu, na statku… albo w każdym kosmoporcie, czekającą z utęsknieniem laskę, jak to tak niby bywa? - Dodała nadal mocno rozbawiona.
- Niektórzy mają wszędzie. Ja stawiam na jakość. - odpowiedział z ciepłym uśmiechem i skosztował lodów w zadumie po czym pochylił się ku niej z uśmiechem - Jak bardzo chcesz mieć kogoś na statku?
- Nie migaj się! - Skierowała łyżeczkę w jego stronę, prawie jak jakąś broń - Nie odpowiedziałeś na moje pytanie, i już zmieniasz temat…
- To brzmi prawie tak jakbyś była zazdrosna... - odparł ciepłem słów, a reakcją Samanthy było minimalne wzruszenie ramionami, i wyraźnie opadający nastrój.
Kier się delikatnie uśmiechnął i nachylił bardziej ku niej by musnąć opuszkami palców dłoni jej policzek i szyję.
- Sam… - wyszeptał kusząco jej imię patrząc kochliwie głęboko w jej oczy, co mogło zostać odebrane i w inny sposób. I zostało.
- Sam jak palec? Oj… - Pilotka napiła się znowu porządnie wina, mając już od niego spore rumieńce - ...to co z tobą nie tak? - Wypaliła nagle, mrużąc oczka.
- Stawiam na jakość i bardzo podoba mi się Twoje imię Sam… nie zgadniesz co teraz widzę… co Ciebie kręci? - pogładził lekko jej policzek.
- Znowu jakieś kolejne pół zagadki? - Samantha cofnęła twarz od dłoni Kiera. Na co mężczyzna cofnął dłoń i położył ją na stole - I dalsze… przesłuchanie? Uch…
- Po prostu mnie interesujesz. Jesteś dla mnie zagadką.
Młoda kobieta pokiwała głową, cokolwiek mogło to oznaczać.
- Nie masz czasem cygar? A tak… co jeszcze? - Spytała.
- Mam. - stwierdził i wstał by podejść do jednej ze skrzyń i wyjął mniejszy humidor z drewna. Podszedł do drugiej i wyciągnął drugą butelkę wina. Położył zdobycze na stole i obciął dwa cygara wręczając jej jedno.
- Paliłaś?
- Czy statki latają? - Samantha wzięła cygaro, po czym czekała na ogień.
Kier się uśmiechnął i chwycił długie zapałki by odpalić jedną, odczekać, aż się siarka wypali i dopiero poratował ją ogniem z chęcią oczekując czy wie jak się odpala cygaro. Wiedziała.

A po kilku chwilach, paru dymkach dalej, i ze dwóch łykach wina…
- Muszę do toalety! - Samantha poderwała się z miejsca.
Kier również się zerwał i szybko ruszył otworzyć drzwi do łazienki, by ją wpuścić do środka.
- Poradzę sobie sama? - Powiedziała z malutkim przekąsem pilotka, idąc tam lekko chwiejnym krokiem. Kier tylko się uśmiechnął.