Myśliwy… drażnił Zoda. Denerwował go jego bezmyślny szał i głupota. Gdyby się po prostu poddał... skorzystałby na tym. Kutan’Chan będzie rządził tą planetką. To zostało postanowione. Myśliwemu brakło jaj i wyobraźni aby tej decyzji się postawić. Aby ją podważyć. Więc zginie.

Zginie szybko, brutalnie i frajersko. Jako głupiec nie rozumiejący swojego miejsca.

Zod przybył na pole bitwy ze swoim jumppackiem. MMelta zamiast jednej łapy, miecz energetyczny w drugiej. Czuł… moc.
- Suprime fajerpowa, moderfaka! - warknął posyłając pierwszą wiązkę, a jego ramię wypluło z siebie chmurę czarnego, gryzącego dymu kryjąc go przed spojrzeniem wrogów. A może przyciągając ich uwagę? To miało się dopiero okazać!

Zbliżała się ostatnia bitwa pomiędzy siłami działającymi na Khymeris. Ch’Lor wiedział że ten ostatni wysiłek by zakończyć podbój tej planety będzie wymagał nadzwyczajnej siły. Nadzwyczajnych środków.

Będzie wymagało tajemnej wiedzy. Wiedzy, której nawet człowieczki od Tzeentcha nie posiadają. Nie będą posiadać. Ch’Lor postanowił sięgnąć tam gdzie Pan Zmian nie sięgał. Do tajemnic z samego dna kielicha.

Poszedł do slaneeshytów. Wymusił na nich uzyskanie paru prostych używek. Od jednego z tubylców zgarnął garnek. A potem zaczął… zaczął warzyć. Warzyć według starożytnego przepisu, który ważyli alkowojownicy i alkomanci we wszystkich czasach ([Shadowrun] Ojczyzna) i wszystkich rzeczywistościach ([Żul Zaciemnienie] Wyścig Wyborczy). Zaciekawieni heretycy ściągali do arkemika zatraconego w sporządzaniu eliksiru, który miał wynieść jego świadomość na całkiem inny poziom, do całkiem innej rzeczywistości.

Z gara buchały kolorowe opary i dymy. Płyn bulgotał przyjemnie.

Zapierający dech zapach spirytusu niósł się w powietrzu obiecując wiele i zwodząc umęczonych wojaków. Czarnoksiężnik tylko rechotał cicho swoim basowym głosem ciesząc się z czynionej przez siebie abominacji wobec mrocznych realiów tejże galaktyki.

***

Ani Nurglici ani Tzeentchanie nie wykazali woli dołączenia do Chanatu. Musieli więc zostać wyeliminowani. Ich żałosne dywersyjne ataki na kosmoport miały zająć wybrańców Ku’Tana na tyle długo by Świątynia Kłamstw mogła zmienić swojego właściciela. Nie doczekanie! Ale wszystko po kolei.

Ch'Lor dosiadł swojego stalowego rumaka i ruszył na czele szalonych motojeźdźców których napoił wywarem z kotła przenosząc ich umysły w stan innej rzeczywistości. Sam raczył się tym napojem ze swego kielicha smakując mocy przekraczającej ludzkie i nieludzkie pojęcie, napełniającą umysły nieodpartą pewnością siebie. Pewnością siebie która czyniła ich umysły tak zabałaganionymi lub tak pustymi że ciężko było z nimi cokolwiek uczynić.

A może to wszystko było zwykłą iluzją? Pijackim widziadłem i rauszem który miał sprawić że kilku zatraceńców postrada swoje życia bez cienia strachu?

Poszczuł więc czarnoksiężnik swoich ochlapusów najpierw na tzeenthian od Sekhtotha. Dwie bandy starły się z bitewnym zgiełku, przy czym ludzie Ch’Lora nie raz wbijając się w samobójczej szarży w pojazdy wroga. Sam Czarnoksiężnik starł się w motocyklowym pojedynku z czarnoksiężnikiem dowodzącym tym podjazdem. Wraził mu przeto jedną ze swoich kopii, by przy nawrocie smagnąć go czarnoksięskimi pociskami. Tamtej jednak pomimo ciężkiej rany odparł psioniczny atak i sam przeprowadził podobny, który Ch’Lora zrzucił z motocykla. Zuchwały Arkemik nie przetoczył się po piachach Khymeris i dobył swojego zaklętego ostrza przywołując w lewą dłoń kielich. Dowódca sekhtothian natarł na niego lecz wtedy chytrze Ch’Lor chlusnął w jego twarz płynem z kielicha, zrobił przebiegły unik i ciął motocykl. Do demonicznych uszu Pana Zmian doszedł dźwięk straszliwego i karkołomnego przewrotu przez twarz w wykonaniu jego oddanego sługi. Ch’Lor nie zaszczycił go ciosem łaski przy użyciu miecza. Gdy ledwie żyw podniósł się, Arkemik doskoczył do niego i waląc go bezlitośnie kielichem po gębie wybił z niej wszystkie zęby, oczy oraz życie, a na koniec duszę, której smaku zakosztował zaraz potem z przeklętego naczynia.
Nie bez zdziwienia stwierdził Ch’Lor że ten bukiet smakowy mu w ogóle nie podchodzi więc splunął duszą w piachy Khymeris my sobie tam zgniła a potem odeszła do Osnowy. W koło dalej gorzała walka więc dołączył do boju. Choć siły śmiertelnych którzy mu podlegali topniały w zastraszającym tempie, ginęli bez strachu kupując reszcie ordy Khana czas na zebranie się.


W tymczasie natomiast od innej strony zaatakowali nurglici spod sztandaru Vorxeca Calvariusa. A wśród jego poruczników był dawny kapłan ministorum, który teraz własną parafię u tegoż czempiona założył i wiarę w Pana Much szerzył. Zgłosił się na straczeńczą misję by powieść swoich parafian ku kosmoportowi i dary Papy Nurgla rozsiać szeroko. Ruszyły więc wielkie wypakowane pobrzegi ciężarówki wojakami którym bliżej do trupów gnijących było niż do żywych ludzi. A gdy zbliżyli się do kosmoportu wyładowali się z owych ciężarówek i ruszyli zwartą masą. A proboszcz ich na jednej z ciężarówek za pulpitem siedział, nad kotłem wielkim w którym mieszał kazania głośne sprawując. Z kotła tegoż niezdrowy opar się rozsiewał nieświętego wigoru dodając na wpół zgniłej hordzie, a który padł w pobliżu Proboszcza ten cholę tegoż wywaru dostawał i jako żywy trup do boju dalszego ruszał.
I ni dało się kapłana tego ustrzelić ni w chwalebnej walce wręcz związać, bo kto ku niemu zmiwerzał to w hordzie nurglistów grzązł. Broń zaś dalekosiężna zbyt słaba była by go mocniej poranić, a co z większą siłą weń trafić mogło - na ministrantów, kościelnych i kleryków trafiało którzy życie gotowi swe byli dla pasterza swego poświęcić.

I taka oto horda ciągnęła na kosmoport scierając się już z przednimi posterunkami, a i zagrażając planowi uderzenia sił Ku’Tan Chana na Świątynię Kłamstw.

Lecz oto samotny jeździec na stalowym rumaku nadjechał na tyły hordy. To Ch’Lor na swoim motocyklu - jedyny ocalały z jatki między jego oszalałymi jeźdźcami, a siłami od Sekhtotha. Dwie sakwy na bagażniku wyładowane miał granatami swoimi i zgarniętymi z trupów wojaków. Wśród nie upchane mydła i butelki środków czystości, którymi obrazić chciał Calvariusa w twarz mu je rozlewając. Popędził prosto na ciężarówkę Proboszcza, a gdy zbliżył się dostatecznie zeskoczył puszczając pojazd prosto w hordę nurglistów.

Chwilę potem eksplozja rozdarła całą grupę, a krew, ropa i kawałki mydła obryzgały kapłana. Odbierając to jako wielką potwarz zszedł zza pulpitu sięgając po nieświęty pastorał i ziejącą smrodem kadzielnicę ruszając na Ch’Lora by ubić śmiałego rycerza.
Wieloma darami Papa Nurgle obdarzył Proboszcza, lecz nie zmysłem zaglądania w Osnowę, nie wiedział więc że do czynienia ma z jednym z Astartes Chaosu. Błąd swój zrozumiał dopiero gdy parując kosturem ostrze poczuł siłę z jaką Ch’Lor uderzył - nieludzką i straszliwą, a ostrze prawdziwym niepłomieniem się rozjarzyło. Kapłan widząc że wpadł się w ciężkie starcie zawezwał swych wiernych i zamachnął się kadzielnicą, lecz bezczelnie chlusnął mu po oczach czarownik ostrym związkiem zasadowym do ustępów szorowania przeznaczonym. Korzystając z momentu nieuwagi Ch’Lor mieczem ciął na odlew, a gdy ostrze w ciało się zagłębiło moce tajemne przywołał samą duszę i umysł nurglisty porażając do żywego.
Wierni zawyli nieszczęśni widząc śmierć swego pasterza.
Czarownik prędko wskoczył na ciężarówkę i naprężając mięśnie przewrócił kocioł z którego wylała się nieczysta maź. Wściekli wierni rzucili się ku Ch’Lorowi który wspiąwszy się na szoferkę opędzał się od nurglistów. Wojownicy Chanatu korzystając z tego natarli na nich i wyrżnęli w pień, dopóki nie dotarli do ociekającego posoką i nieczystościami Arkemika. Ten choć poraniony i ledwo żyw wzniósł kielich i miecz nad głowę w geście zwycięstwa, swą bitnością i przebiegłością przerywając dywersyjne natarcia wrogów Ku’Tana pozwalając pozostałym Wybrańcom powieść jego hordę na Świątynię Kłamstw.

Zod przysiągłby, że słyszał bębny wojny gdy sięgał po jedną z obroży które ogary khorna zostawiły po sobie. W swoim umyśle dziesięć razy zdążył ją zatrzasnąć na własnym karku… bez cienia zawahania. Ale gdy doszło co do czego… zrobił to powoli i z namaszczeniem. Wiedział, że ta obroża nigdy już nie zejdzie z jego szyi, ale nie przeszkadzało mu to.
Chroniła ona przed tchórzliwymi psykerami i ich brudnymi sztuczkami… do pewnego stopnia, ale każda obrona przed ich tchórzliwymi taktykami była godna uwagi.

Obroża zatrzasnęła się i warknął gdy kolce wbiły się w jego ciało i w jakiś metafizyczny sposób pełzły jego żyłami, spijając jego krew, prosto do jego serc. Ryknął kryjąc pod gniewem i bojowym okrzykiem ból który… który po chwili zelżał, ale nie skończył… i już nigdy nie miał go opuścić. Z bólem szedł szał i nienawiść które wykrzywiły mu twarz w grymasie…

Nikt nie łaknął się do broni Myśliwego. Cierń. Zod podszedł i wziął go do ręki. Poczuł jak palce same zacisnęły się na rękojeści i nie chciały puścić. Wzniósł go w górę, wykonał kilka zamachów i… zawiedziony stwierdził, że to nie jest broń dla niego. Nie był zbyt ciężki. Ale był zbyt wielki. To była broń dwuręczna… z grymasem niezadowolenia spojrzał na swoje lewe ramię scalone z ciężką meltą… pozbawione dłoni potrzebnej by dzierżyć to wspaniałe ostrze. Przez chwilę nawet przyszła mu do głowy plugawa myśl urąbania sobie tego ramienia i zamontowania bioniki, ale… to nie było GODNE. To ramię było darem od bogów i nie mógł nim tak wzgardzić. Wbił ostrze w ziemię i kolejne minuty spędził próbując je puścić, ale palce nie chciały go słuchać. Jakby nie do niego teraz należało ale do miecza, ale to było tylko złudzenie… złudzenie umysłu i złudzenie rzeczywistości i gdy to zrozumiał… mógł wreszcie rozluźnić chwyt.

Zawinął miecz w płótna i odesłał go do Chana.

~ * ~

Zod wylądował z głuchym grzmotnięciem przed Calvariusem
- Vorec! - ryknął do niego celowo przekręcając języko-łomne imię
- Ha! Stęskniłeś się, Zod?!
- Gdzie on jest?! - Niosący Słowo naparł w szarży na nurglitę z pełną furią. Nie potrzebował od niego tej informacji. Sam by go znalazł, ale… słowa dawały upust gniewowi.
- Któż taki? - sztucznie niewinna odpowiedź jedynie podsyciła szał Zoda. Obroża zacisnęła się na jego szyi żądając krwi… i krew miała być jej dana.
Wymiana ciosów trwała, a energetyczna broń sypała iskry przy każym uderzeniu. Zod wrzał i krzyczał coraz głośniej upodabniając się do berserkerów, a Vorxec stawał się coraz bardziej cichy. W pewnym momencie dostrzegł okazję. Ciął z półobrotu pionowo w górę. Miecz energetyczny przegryzł się przez goleń, multimeltę i zmierzał by rozciąć Niosącego Słowo na pół, ale ten był rę odrobinę szybszy. Miecz stracił ten ułamek sekundy tnąc jego drugie ramię i dało mu to czas by samemu zawirować w półpiruecie… wznoszony w górę miecz tym samym wrył się głęboko w plecak skokowy i… ugrzązł w nim. Zod kontynuował obrót wyrywają broń nurglicie z ręki i wykonał własne, mordercze cięcie niemal bliźniacze do tego co chciał osiągnąć Calvarius. Miecz energetyczny przerżnął się przez goleń, krocze sięgając aż do mostka. Zod nie czekał. Nie napawał się. Był w szale. Nie chciał tryumfu. Chciał krwi i śmierci.. Wyszarpnął miecz z umierającego oponenta i kontynuował atak. Ciął go raz, drugi trzeci… ciął go wciąż gdy ten już leżał na ziemi w trzydziestu kawałkach i nie przestawał jeszcze chwilę…

~ * ~

...po walce

Promethium płonęło tak jasno, że raziło oczy Zoda. Metal w pancerzu się topił, ceramika się łuszczyła i odpadała, a ciało jego mistrza… ciało opuchnięte i zepsute (dokładnie tak jak można się spodziewać po zwłokach-trofeum u wyznawców Nurgla) szybko zwęglało. W innych miejscach puchło i wylewało z siebie obrzydliwości. Zod się łudzi… do samego końca łudził się, że może będzie w dość dobrym stanie aby wydobyć z niego genoziarna… że da radę odzyskać choćby część swojego mentora, ale wiedział co stało się z jego ciałem i, że nadzieja była naiwna. Trudno. Krew popłynęła. Zemsta się dokonała i genoziarna Calvariusa zostały równo zbeszczeszczone.

Zod zaśmiał się na chwilę wyobrażając sobie Pana Tajemnic zakręcającego ścieżki losu… wyobraził sobie, jak bardzo byłoby to w jego stylu aby teraz gdzieś tam… był uczeń który uważał Vorxeca za swego mentora i właśnie poprzysięgał zemstę Zodowi. Właśnie teraz. W tym momencie. Wręcz prawie słyszał jego gniewne słowa. Prawie widział jego twarz. Prawie czuł jego nienawiść.
- Ha! Więc niech i tak będzie! - zakrzyknął gdzieś do nieba gdy zrozumiał, że to wcale nie było wyobrażenia, a właśnie Tzeentch (lub któryś z jego demonów) właśnie zagrał Zodowi na nosie przynosząc mu tę myśl...