“... to nieważne, jak ja się nazywam
- to nieważne, kim naprawdę jestem
jeszcze tylko krzyk czasu
i znów politycy robią z nas balon“
Ewa Braun “Stąd do wieczności”




Coś wisiało w powietrzu i nie chodziło wcale o tłuste muchy, które w tej dusznej, gęstej i lepkiej niczym kisiel atmosferze, pływały ospale, jakby były zmęczone swą owadzią egzystencją.
Chodziło o coś innego, mniej namacalnego. Niewypowiedzianą groźbę. Ukryty szantaż, który wyczuwa się całkowicie instynktownie. To to uczucie, gdy podskórnie wiesz, że ktoś się czai za twoimi plecami i tylko czeka na dobry moment, by cię wydymać. Schwarzido za długo był frontowcem, żeby nie wyczuć takich rzeczy. Za wiele szpeju, za wiele żarcia, zbyt dużo skrzynek amunicji i zdecydowanie zbyt wielki nadmiar ukrytych magazynów, żeby to był zwykły przypadek. Krążyła plotka, że to wszystko ponoć z myślą o tym, żeby ich ukochane oranżerium, zbudowane w samym środku niczego, stało się w przyszłości potężnym centrum logistycznym. Taki chuj, jak słonia nos. Dowództwo niewątpliwie szykowało, jakąś grubszą akcję.
- I w sumie to dobrze - pomyślał Willo - Jak długo do jasnej kurwy można przenosić w te i wewte skrzynie ze szpejem, żeby ich wilgoć i robaki nie zeżarły.
Schwarzido uśmiechnął się sam do siebie. Tak po prawdzie, to przenoszenie tych skrzyni też nie było wcale takie złe. Zawsze coś się dało zachachmęcić i odłożyć, czy to na handelek, czy na czarną godzinę.
- Ech… piękne jest życie frontowca - westchnął ratling pod nosem.




Raszpla warknęła groźnie, szczerząc kły, jakby ją jakaś gnida w zad użarła. Schwarzido ściągnął smycz i krzyknął.
- Morda, głupia suko. A co ci cho…
W jednej chwili urwał swą reprymendę, gdy ujrzał po lewej stronie Tech-Kapłana. Grymas wściekłości wykrzywił gębę ratlinga. Zebrał flegmę i splunął w stronę grzebiącego zadrutowanym ramieniem w silniku Chimery Mechanicusa.
- Oby ci zardzewiały wszystkie tryby, łożyska wypaczył, a spięcia mózg doprowadziły do spazmów, zasrany tech-dewiancie. Idziemy stąd Raszpla.
Willo szarpnął smycz i skręcił w prawo wraz ze swym czworonożnym kompanem i ruszył żwawszym krokiem, byle dalej od mechanicznego zjeba. By wynagrodzić psa, wyciągnął z kieszeni kawałek suszonego mięsa. Rzucił go od niechcenia przed siebie, a suka złapała przysmak w powietrzu, niemalże bez wysiłku. Merdając ogonem i kołysząc się na boki, zaczęła żuć przekąskę z wyraźną satysfakcją.




- Ema Lula - krzyknął w stronę wysokiej feminy z oddziału Brontiańskich Długonoży. Babeczka jarała go, jak sam skurwysyn. Jej twarz pokryta licznymi bliznami przypominała, jakąś sekretną mapę skarbów albo rysunek szaleńca. Wyobraźnia Spuścika pracowała na pełnych obrotach, ilekroć się spotykali. Rozbierał ją i dosłownie pożerał wzrokiem. Każdy detal jej smukłego i umięśnionego ciała ledwo zarysowany pod polowym mundurem rozpalał mu zmysły i przyprawiał o potężną erekcję. Lula wiedział, jak działa na ratlinga i najwyraźniej sprawiało jej to przyjemność. Tak samo zresztą, jak drażnienie się z nim w ledwo zawoalowanej formie flirtu, jaką prowadzili.
- Siema knypie. Jak leci?
- W porządku, jakoś się toczy. Wpadłem zapytać, czy nie pomogłabyś mi wypolerować moją knigę.
- Spierdalaj! Koziki mnie nie interesują.
- Taaa… koziki. Takiego kordelasa, to żeś jeszcze w życiu nie wiedziała.
- Chłopie, ja mam na chacie ponad dwumetrowy khornański miecz łańcuchowy, a ty mi tu korbelasem próbujesz zaimponować.
- Wiesz Lula, jak to mówią… nie rozmiar się liczy.
- Spieprzaj oblechu.
- Daj spokój, co ja zrobiłem. Przecież ja nic złego nie miałem na myśli.
- Taaa, bo jeszcze w to uwierzę.
- No serio. Zobacz - na potwierdzenie swoich słów, Willo wyciągnął zza pleców niewielki czarny nóż z rzeźbioną rękojeścią.
- O! - krzyknęła z nieudawaną ekscytacją Lula - Night Reaper, skąd go masz?
- To niech pozostanie moim sekretem, nie znamy się aż tak dobrze, żeby ci wszystkie moje tajemnice zdradzał. Tylko wiesz, jak chcesz to się może szybko zmienić. Ja tam jestem otwarty na nowe znajomości.
- Spoko, spoko. Pokaż ten kosior.
Spuścik uśmiechnął się i z błyskiem w oku wręczył nóż Luli. Wiedział już, że drzwi do alkowy brontianki zostały uchylone.
O yeah!

Choć miała już na karku skończone dwie dychy to niestety jej postura sprawiała, że wyglądała na młodszą. Niska, bo maksymalnie miała 155 wzrostu, i szczupła, same mięśnie i skóra, bez tłuszczyku, więc marna z niej była pożywka dla zielonych, z sięgającymi do ramion czarnymi gęstymi włosami, połyskującymi w słońcu w odcieniu brązu. A z karabinem w ręku to już całkiem wyglądała komicznie. Nawet najmniejsze mundury wisiały na niej jak worki, a też nie chciało jej się każdego przeszywać, bo to za duży zachód był, żeby znaleźć kogoś kto się zna na krawiectwie. A choć sama szwy robiła bardzo ładne, to nie chciało jej się tracić czasu na takie pierdoły.

Siedziała przed lazaretem na taborecie, pijąc z kubka napar ziołowy. Nie było sposobu zabronić ludziom żarcia zieleniny jaką dawała tutejsza flora, a i faktem było, że nie każdy kwiatek był trujący. Dlatego Ella wykorzystywała błędy swoich "podopiecznych" i notowała po czym mają sraczkę, duszności czy wysypkę, a co tylko dobrze smakowało. Stąd też wiedziała, że śmierdzący jak stare skarpety chwast rosnący na obrzeżach obozu, po zagotowaniu, przeistaczał się w słodki napój o przyjemnym aromacie. Medyczka nie wnikała kto i dlaczego wpadł na pomysł, żeby w ogóle dotykać się tej rośliny, ale to już nie miało znaczenia, ważne że odkrycie zostało przez nią odnotowane.

- Minzy! - krzyknął jej podkomendny z wnętrza namiotu. Sama kazała się tak naz, więc lepsze było to niż słuchać jak ktoś sobie łamie język, albo nazywa ją Mindżi, czy inną Min Yi.
Przewróciła oczami, bo zostawiła go z robotą sprawdzenia jak niekompletna jest dostawa zamówionych przez nich medykamentów. Jak kocha imperatora, zrobi temu chłopakowi krzywdę jeśli woła ją o pierdołę, w czasie kiedy ma nieliczną okazję do pobycia samej ze sobą.

- Czego?! - odkrzyknęła, wykazując, że małe ciało potrafiło wydać z siebie niespodziewanie głośne słowa.
- Nie uwierzysz! Nie dość, że jest wszystko o co prosiliśmy to dorzucili od siebie coś ekstra!
- Nie żartuj sobie nawet! - zezłościła się. Poczuła nieprzyjemne ukłucie w piersi. Wstała i szybko zniknęła w namiocie.
Dorian stał przy skrzyniach z otwartymi wiekami. W ręku miał manifest przewozowy i podał go jak tylko Ella podeszła.
Kobieta przejrzała wszystko wnikliwie i... Chłopak miał rację.
- Ja pierdolę...
- Nie cieszysz się? - zupełnie nie rozumiał zachowania przełożonej.
- A z czego niby się cieszyć? - rozłożyła ręce bezradnie. - Ty wiesz w ogóle co to znaczy?
- No, że nam wynagradzają ostatnie braki... ? - niepewnie zaczął zgadywać.

Ella złapała się za głowę, pełna dezaprobaty dla jego naiwności.
- Nie ma czegoś takiego - westchnęła i potarła skroń, głowa ją rozbolała. - Jeśli góra wysyła ci więcej niż potrzeba to znaczy, że będzie się działo - wytłumaczyła w końcu, żywo przy tym gestykulując. - A jak będzie się działo, to i to nie wystarczy.
Chłopak zrobił zmartwioną minę i zamyślił się.
- To ma sens... - pokiwał głową ze zrozumieniem.
Chwilę postali tak w zadumaniu, jak żałobnicy nad nagrobkiem zmarłego.

- Dobra weź to ogarnij do końca - przerwała ciszę, rzucając manifest na skrzynię. - Idę skorzystać z może mojej ostatniej wolnej chwili tego życia - dodała wyolbrzymiając możliwy rozwój sytuacji i ruszyła na zewnątrz. Po drodze zatrzymała się na krótko przy stoliku ze spirytusem do dezynfekcji i nalała sobie trochę do kubka.
Wróciła na taboret, ale już nie była w stanie myśleć o niczym innym jak o nadchodzących problemach.

Przed apelem Léandre przemaszerowała wolnym krokiem przed szeregiem podległych jej gwardzistów, zerkając kątem oka na każdego z osobna. Mundur w nieładzie, źle zapięty guzik, krzywa postura i inne oznaki luzowania dyscypliny... każda z tych rzeczy mogła sprowokować jej pełne, mrożące krew w żyłach spojrzenie, zdolne spowodować spontaniczne uwolnienie treści jelitowych z dolnego odcinka układu pokarmowego u mniej dziarskich wojaków. A przede wszystkim przydzielenie dodatkowych, nieprzyjemnych obowiązków, takich jak obieranie dziesiątek kilogramów warzyw, nadliczbowe warty, szorowanie baraków czy kopanie lub czyszczenie latryn.

Po inspekcji młodsza komisarz stanęła obok sierżanta. Pozwalając mu wykonywać obowiązki. A gdy je skończył, sama przemówiła do zgromadzonych.

— Gwardziści! Wiem, że minął zaledwie miesiąc od waszego przydziału, więc to nie dziwne, że myślami wciąż jesteście przy rodzinach, balangach, jaraniu, gorzale, ciupcianiu i tak dalej... Ale to się skończyło! Musicie pamiętać, że to nie są jebane letnie kolonie! To jest cholerny obóz wojskowy, a nie ośrodek wypoczynkowy! — Marie rzadko się odzywała, ale gdy już mówiła, to potrafiła tak podnieść głos, iż zdawało się, że ma gdzieś schowany mini megafon. Do tego jej głos był twardy i samym tonem wymuszał posłuszeństwo. — Skończył się czas zabawy i wygód. Przyjemności i ciepłych papuci. Nie przybyliśmy tu by piec kiełbaski nad ogniskiem i śpiewać wesołe piosenki trzymając się radośnie za ręce. Jesteśmy tu by unicestwić wroga! To wasz zasrany obowiązek i wykonacie go co do joty, Bóg-Imperator mi świadkiem!

Postąpiła krok do przodu, w stronę stojących na baczność wojaków. Jeden but podążył za drugim w równym takcie.

— Osobiście nie obchodzi mnie, za kogo się uważacie, co macie w gaciach, z kim sypiacie, ile macie wzrostu, skąd pochodzicie, jakiej jesteście rasy i ile macie pieprzyków na dupie! Interesuje mnie, jak dużo możecie dać waszej ojczyźnie i jak zachowacie się w boju. Jestem tu by dopilnować, aby wasze morale i zachowanie było nienaganne. Zaś zadania wykonane perfekcyjnie. Obiecuję, że wszelkie oznaki niesubordynacji, kradzieży, szabru, nękania autochtonów i inne naruszenia prawa oraz dyscypliny wojskowej... a zwłaszcza zdradę i dezercję będę karać z najwyższą surowością. Z nadania Komisariatu w razie potrzeby będę stanowić dla was doraźny sąd polowy. Pamiętajcie o tym.

Zwróciła się do sierżanta, by podał jej swój karabin laserowy M36. Gdy ten wykonał polecenie, trzymając broń, spojrzała na gwardzistów.

— Oczekuję od was najwyższego oddania i w razie potrzeby: najwyższej ofiary. Kto się zawaha, temu przypomnę gdzie jego miejsce. Jeśli powiem „Ani kroku w tył!”, to nie cofniecie się ani milimetr, choćby przed waszymi oczami otworzyło się drugie cholerne Oko Grozy! Rozumiecie? Pamiętajcie, że walczycie o dobro waszego domu, sektora, segmentu, państwa! Niezliczone miliardy liczą na was! Musicie pokazać co jest warty Ósmy Fensalirskich Dragonów. Nie możecie zawieść! Przynieść hańby swoim barwom. Ta sprawa jest ważniejsza niż każde z nas. Walczymy dla naszej Ojczyzny i naszego Ojca na Złotym Tronie. Dla ludzi, którzy są solą tego państwa. Nie pozwolicie, by bezmózgie xenoskie ścierwa nas stąd wypędziły. Wytępimy tę zieloną zarazę co do jednego zarodnika! Oddamy Skrynne prawowitym właścicielom. Na chwałę Imperium Ludzkości!

Zawiesiła na chwilę głos, by jej słowa zdążyły wybrzmieć w głowach podwładnych, po czym wydała krzepką komendę: „Prezentuj broń!”.

— Pozwolę sobie przywołać kredo gwardzisty, które znajdziecie na stronie 136 waszego „Elementarza Imperialnego Piechura”. Jako że zwrócę się do was, dla własnej wygody użyję liczby mnogiej.

Spojrzała na trzymany M36 i zaczęła recytować:

Cytat:

Oto wasz karabin laserowy. Jest takich wiele, ale ten jest wasz. Wasz karabin laserowy jest waszym najlepszym przyjacielem. Jest waszym życiem. Musicie nad nim panować, tak jak musicie panować nad waszymi żywotami. Bez was karabin laserowy jest bezużyteczny. Bez karabinu laserowego wy jesteście bezużyteczni. Musicie szczerze i z oddaniem z niego strzelać. Musicie strzelać celniej niż wróg, który próbuje was zabić. Musicie go zastrzelić, zanim on zastrzeli was. I zrobicie to! Wasz karabin laserowy i wy dobrze wiecie, że to, co naprawdę się liczy na wojnie, to nie strzały, które oddajecie, ani hałas waszych serii, ani też blask, który nim wytwarzacie. Wiecie, że liczą się tylko i wyłącznie trafienia. I dlatego traficie! Wasz karabin laserowy jest tak ludzki, jak wy jesteście ludzcy, ponieważ jest waszym życiem. Dlatego poznacie go jak własnego brata. Poznacie jego słabe strony, jego siłę, jego części, akcesoria, przyrządy celownicze i lufę. Utrzymacie wasz karabin laserowy czysty i gotowy, nawet jeśli będzie zdawał być już czysty i gotowy. Staniecie się nawzajem nieodłączną częścią siebie. Staniecie się jednością! Przed Bogiem-Imperatorem przysięgnijcie to wyznanie wiary! Wasz karabin laserowy i wy jesteście obrońcami naszego kraju. Jesteście panami naszego wroga. Jesteście zbawcami waszego życia. Niech tak będzie, dopóki zwycięstwo nie będzie zwycięstwem Imperium Człowieka i nie będzie żadnego wroga, tylko pokój!

Po recytacji również zawiesiła na chwilę głos.

— Mam nadzieję, że to rozumiecie.

Odwróciła się powoli, oddała broń sierżantowi i skinęła mu głową, że już skończyła. Tenże pozwolił gwardzistom spocząć i rozejść się, by zajęli się czekającymi ich obowiązkami.

- Stalowy. Powiedz coś swojej Starej by zluzowała żakiet w okolicach cyców. - rzucił Gunny wcześniej rozglądając się czy przypadkiem nikogo nie ma zbyt blisko kto mógłby podsłuchać.

- To silna, niezależna kobieta oddana sprawie w którą wierzy, Gunny. Gdybym jej zabronił za to walczyć wyrządziłbym jej wielką wielką krzywdę. - odparł zupełnie poważnie William z dłońmi umazanymi w smarze.

Po porannej musztrze Czcigodny Theta Epsilon zrobił przegląd Chimer i okazało się że w ich pojeździe (numer 1111 z dumnie wypisanym na boku "Four of Kind" i wymalowanymi na burcie asami przy czym as pik był odpowiednio "podrasowany") coś w gąsienicach nie działało jak powinno. Namierzył więc problem i kazał obu załogantom wozu bojowego piechoty wymienić część by Bestia dalej nie cierpiała. Obaj zabrali się do pracy puszczając sobie z hangarowego odtwarzacza nie do końca regulaminową muzykę (w sensie ciężko określić, bo w regulaminie i Podręczniku Gwardzisty nikt nic nie mówił o muzyce).

- Tylko wiesz... Credo Gwardzisty? Nie jesteśmy na wakacjach? No co ona nie powie? Co my jesteśmy? Jacyś chłopcy ze Świata Przyjemności lub z Kopca? - Gunny wyraźnie czuł się urażony słowami młodszej komisarz.

- Nie dramatyzuj Gunny. Ona wykonuje po prostu swoją pracę. My też wykonajmy swoją jak należy, a nie będziemy musieli szorować łazienek, kopać latryn czy stać na dodatkowych wartach.

Obaj przez chwilę milczeli pozwalając by przestrzeń wypełniła się muzyką z odtwarzacza i klekotami naprawianych Chimer.

- Ale przyznasz że mogłaby zluzować trochę żakiet. - mrugnął szelmowsko kanonier do kierowcy.

- Wiesz że jako jej "Stary" powinienem w tym momencie posłać ci znaczące spojrzenie i zacisnąć pięść, by dać ci do zrozumienia że nie lubię jak ludzie się gapią, że się tak prostacko wyrażę, na jej atrybuty? - odparł William spokojnie odpalając kolejnego lho.

Gunny zarechotał rubasznie. Chesterfield odpowiedział zaciągnął się i uśmiechnął się półgębkiem.

- Ej, Stalowy! Ale ta twoja baba czepialska! Żeś się nią nie zajął należycie w nocy! - zawołał jeden z dwóch zmecholi którzy nieśli jakąś wielką skrzenię.

- Nie zapięte rozpory na musztrze mieliście? - zawołał Gunny.

- Niedoczyszczone buciory! - zawołał jeden.

- Jak Imperatora kocham, Stalowy, idź do niej i jej coś powiedz, tak się nie da pracować! - dodał drugi

William odjął lho od ust i zawołał za nimi - niezbyt głośno i bez nadmiernego przejęcia.

- Robię co mogę chłopcy. Robię co mogę.

- Tak, Graugr. Dobrze - chwaliła Dasza ogryna gdy ten celując w okrągły otwór wreszcie wziął walec… zupełnie, nic a nic się nie zadziwiła gdy ten próbował go wepchnąć bokiem. Jedynie ją to rozbawiło.
- No, prawie, prawie… jeszcze tylko obrót o 90 stopni… - odpowiedziało jej nie-rozumne spojrzenie. Pokręciła głową i sama chwyciła klocek. Nie wyrwała go ogrynowi z ręki tylko powoli pokierowała jego dłonią i palcami aby się udało
- Braaawo - pochwaliła szyderczo ogryna, ale ten nie rozumiał czym jest szydera i cieszył się jak dziecko - to teraz ten - wskazała trójkątny prostopadłościan. Mina ogrynowi zrzedła.

- Osłona, kretynie! - warknęła każąc ogrynowi zrobić dosłownie pół kroku w bok które pozwoliły mu niemal całkowicie się skryć - najpierw osłona. Potem strzelasz. Kapiszi? No… chyba, że zieloni na ciebie szarżują… wtedy osłona chuja da.
- Rozumme - odpowiedział jej tępy głos, a Dasza jakoś wątpiła czy to była prawda. No ale w czasie akcji to była jej sprawa aby go kontrolować w taktyczny sposób. Choć miło by było gdyby nie musiała takich oczywistości mu każdorazowo tłumaczyć. Graugr był wyjątkowo silny, nawet jak na ogryna i orkowie mogli go całą bandą otoczyć a pewnie i tak by sobie poradził. Jednak był też wyjątkowo głupi. Nawet jak na ogryna. Odmiana przez przypadki? Zapomnij. Będzie dobrze jeśli użyje tych słów które ma na myśli… Z Graugrem to wszystko było nieustającą pracą… ale gdy Dasza oglądała jak orkowe kończyny latają wokół… to czyniło to wszystko wartym wysiłku.