- No dalej, chodź - w głosie Vorgena było słychać złość.
- Drgnij ty pieprzona pało! - Stał wewnątrz namiotu numer 146. Wysoki i nieco wychudzony. jego pancerz i hełm leżały na jednej ze skrzyń. Obok opierał się jego M36. Mundur miał nieregulaminowo rozpięty, a rękawy podwinięte za łokcie. Wyciągał przed siebie prawą dłoń, a w lewej kurczowo ściskał okrągły przedmiot.
- No dalej! - Nerwy już mu puszczały.
Po drugiej stronie namiotu, jakieś dwa metry od Vorgena stał idealnie wyważony drąg wzmacniany plastalą, z wypaloną inskrypcją w wysokim gotyku i symbolem Adeptus Astra Telepathica.. Opierał się delikatnie o ustawione jedna na drugiej skrzynki. I jak można było się domyślić nie poruszał się.
- Do mnie!
Smith próbował krzyczeć, prosić, grozić. Zamykał oczy i otwierał. Jednak prawda pozostawała prawdą. Drąg ani drgnął.
- Do dupy - powiedział niski damski głos. Przy Vorgenie stała niewysoka ciemnowłosa kobieta. W przeciwieństwie do psykera ona miała na sobie pełen mundur okryty pancerzem. Ba, miała nawet hełm na głowie, a w dłoniach M36 był gotów do użycia. Szeregowa Irena Mayer. “Iris”. “Młot na czarownice” To ona miała mieć na niego oko.
- Powiem ci, że kiepsko to widzę - skomentowała kobieta. Jej pancerz zlewał się ze skrzynkami dzięki warstwie aktywnego kamuflażu.

- Mówiłem ci przecież. Nie jestem telekinetą.
- Jesteś Psykerem. Nasz poprzedni psyker był przydatny. Gdy do nas strzelali otaczał nas takim polem… takim wiesz… - Vorgen słuchał kobiety z uwagą, choć nie wiedział o jakie pole chodziło.
- I te ich kule, one zwalniały. Uderzały w nas tak, jakby nimi rzucali zamiast strzelać. Ratował życie. - Iris się rozmarzyła.

- No widzisz… a ja nie ratuje życia.
- No właśnie Vorgen… po co tu jesteś? - drążyła kobieta.

Co miał jej powiedzieć? Był tu z przydziału. Scholastica Psykana pchała co jakiś czas swoich ludzi na front. Tych, którzy byli zbyt słabi, żeby dostąpić spotkania z Imperatorem. I pchała ich w takie zadupia jak to. Cóż… na pewno mogło go spotkać wiele gorszych rzeczy.

- Zastępuję tego waszego telekinetę - powiedział po chwili milczącego wpatrywania się w laskę.
- No to dalej. Jak chcesz spowolnić pociski, skoro kija nie umiesz przewrócić?
- Iris, nie wkurwiaj mnie!

Kobieta uśmiechnęła się wyzywająco.
Stała w pancerzu. Z bronią. W hełmie. Z okropnym uśmiechem na ustach. Vorgen odruchowo złożył ręce i obmacał swoje palce. Cóż, ostatnio Iris złamała mu dwa z nich. Nie… dyskusje oparte na argumentach siłowych nie miały zastosowania wobec Ireny.

- Dobra. Starczy. Daj szluga i powiedz mi jeszcze raz co stało się z tym twoim telekinetą.
- A skąd ja to mam wiedzieć? Nie znam się na tym. Ja tylko miałam mu walić w brzuch jak go tak dziwnie zaczynało telepać. Jak ciebie.
- Yhy. I co? Nie walnęłaś go jak trzeba?
- Walnęłam. A on zrobił puff.
- Jakie puff? - Vorgn uniósł brwi sięgając swoją laskę. Wcale nie była niczym przyklejona do skrzyń.
- No takie puff - dla podkreślenia swoich słów gwałtownie otworzyła dłoń prostując palce na wysokości twarzy.
- Nie rozumiem - Vorgen widząc, że jego towarzyszka nie kwapi się do poczęstowania swoim przydziałem fajek podszedł do swoich rzeczy.
- No się skupiał, ale tak konkret. Tak, że przez moment myślałam, że się zesrał. I wtedy szlag trafił trzy z czterech ich haubic przeciwpancernych. Tak o - pstryknęła palcami. - A potem poczułam jak nagle robi się zimno. No to już wiedziałam, że coś jest nie tak. Wtedy jebłam mu kolbą w brzuch.
Vorgen wyciągnął Iho i wsunął do ust.
- No a on zrobił puff.
- Iris… - Vorgen westchnął głeboko - jakie kurwa puff? - powiedział z papierosem w kąciku ust.
- No rozprysł się. Wszystko wkoło było we krwi. Ja. Kapral. Nawet wóz obryzgało, a on był czterdzieścmi metrów za nami, za załomem skalnym. Ba, te trzy haubice też były w jego krwi. Trzy dni szorowałam pancerz, a i tak mam wrażenie, że w upalny dzień czuję jego smród.

Vorgen otworzył usta zapominając o Iho. Fajka jednak przykleiła się do jego dolnej wargi.W końcu się odezwał:
- Jak dobrze, że nie umiem wyłączyć haubic.
- Wolałabym, żebyś nie umiał puff.

Vorgen złapał w końcu papierosa w dłoń i zaciągnął się. Wtedy też na jego końcu zapłonął żar. Zostało im jakieś trzydzieści minut do apelu, a musiał jeszcze odebrać swoją codzienną porcję breji określanej sarkastycznie “obiadem”

Irena w końcu sięgnęła po swoje szlugi.
- Masz ognia?
- Taa - odpowiedział jej wyciągając do niej dwa palce z płomieniem wielkości płomienia świecy wiszącym centymetr nad jego ciałem.

- Przynajmniej do tego się przydajesz - powiedziała zaciągając się Iris.

Marie Léandre. Wybitna absolwentka Schola Progenium i Officio Prefectus, wiecznie wychwalana przez swoich nauczycieli i przełożonych. Ta przykładna młodsza komisarz miała za sobą dopiero kilka operacji razem z 8th Fensalir Dragoons, ale zdążyła w międzyczasie zdobyć jedno odznaczenie i za każdym razem wykazać się sporą odwagą oraz sprawnością w boju. Czym zdobyła sobie szacunek wśród członków regimentu. Jednocześnie odniosła kilka ran, w tym jedną wyjątkowo paskudną na prawym policzku w rezultacie kontaktu z płomieniem orkowej „spalary”. Nabyta blizna sprawiła, że stała się jeszcze bardziej straszna niż do tamtej pory. A to już wiele znaczyło, ponieważ pośród podległych jej żołnierzy określana była jako „Tytanowa”. Z powodu zaciętego wyrazu pobliźnionej twarzy, nieokazywania emocji i utrzymywania bezwzględnej dyscypliny. Kobieta swoje obowiązki wykonywała z absolutną surowością, lecz jednocześnie ciężko było nie odnieść wrażenia, że zdaje się w pewien sposób dbać o podległych jej ludzi. Jak dotąd nie marnotrawiła zasobów ludzkich i egzekucji dokonywała wyłącznie w wypadkach ściśle przewidzianych przez wytyczne Komisariatu.

Minął już miesiąc od lądowania na Skrynne. W międzyczasie jej regiment zdołał zatrzymać ofensywę orków, choć nadal nękali oni co jakiś czas oddziały stacjonujące na niewyraźnej linii frontu. Jak dotychczas praca polegała na umacnianiu Camp Orange i patrolach. Léandre dbała, by obowiązki te wykonywano należycie, a morale nie słabło. Co było pewnym wyzwaniem, bo oprócz działań zaczepnych ze strony orkoidów, we znaki dawała się lokalna fauna i flora, oraz pogoda.

Każdy dzień ta nawet wysoka i nieźle zbudowana brunetka zaczynała podobnie. Budziła się pół godziny przed wszystkimi i po dokonaniu niezbędnej toalety wiązała włosy w sztywny koński ogon, po to by nie przeszkadzały jej w pracy. Następnie ubierała swój mundur komisarza. Najpierw czarne bryczesy, rękawiczki i skórzane buty oraz pas, potem ciemny szamerowany lejbik. Na to narzucała pancerz flakk, by zwieńczyć wszystko długim oficerskim surdutem z okazałymi epoletami i lekko opuszczoną na twarz czapką oficerską z symbolem skrzydlatej czaszki Astra Millitarum. Potem doczepiała pochwę z szablą, dwie kabury z pistoletami: laserowym i boltowym, zmawiała krótką modlitwę do Imperatora i opuszczała namiot oficerski z rękoma splecionymi za plecami, krocząc równym i rześkim krokiem. Przechodząc do pełnienia swych zwyczajowych obowiązków.

St. szer. Johnny Capahalla z drużyny B z siódmego plutony trzeciej kompani ósmego regimentu fensalirskich dragonów wyuczony dzieciństwem spędzonym w przyświątynnym sierocińcu, którego regulamin bywał niekiedy ostrzejszy niż ten obowiązujący w wojsku, wstawał skoro świt i gotował się do kolejnego dnia służby. Oporządzał siebie, czyścił powierzoną mu broń, ładował bateryjki do latarki w pierwszych promieniach słońca jeśli tego wymagały, oraz co najważniejsze udawał się na poranne nabożeństwo jeśli było to tylko możliwe prosić o błogosławieństwo dla siebie jak i swego uzbrojenia. W końcu człowiek strzela, lecz to Imperator kule nosi.

Wychowanie w atmosferze religijnego ferworu tak jakoś na niego podziałało i trzymał się swych rytuałów. Zaciągnął się również z tego powodu. Widać, że Imperator spostrzegł tak lojalnego i ochoczego do służby sługę swego Johnnego, że aż do tak reprezentatywnej drużyny przydzielił. Dwoje kapłanów, psyker i dwóch wychowanków tych tam szkół wojskowych, których nazw nie pamiętał, ale ich wychowankowie to ważne osoby z łaską nikogo innego jak Imperatora. Martwiło go jeszcze tylko, że z dwoma jakimi podludźmi przyszło mu służyć, lecz sprawność ich w boju była znaczna i przeciw Imperatorowi nie stanęli to postanowił ich akceptować póki co, a w razie czego donos do Pani Komisarz się napisze. Choć dosyć ciężkie to może być. Johnny od najwcześniejszych lat zdradzał bardziej predyspozycje fizyczne niż intelele... te mądrościowe. Cóż nikt nie jest doskonały. Każdy ma swe wady, oprócz Imperatora, bo On jest doskonały.

Dotychczasowa służbę przeminęła dość szybko. Trening, trening specjalistyczny, parę misji, parę granatów wyrąbanych w zielonych i loty międzyplanetarne i dziwne planety z jeszcze dziwniejszymi stworzeniami co tam mieszkały, aż trafił tu gdzie znów mógł się realizować w służbie nikomu innemu jak Imperatorowi i nawalać granatem w orka razem ze swym kompanem Bradem Jeblovsky. Sarkastycznym dupkiem z tej samej placówki co Capahalla, ale zawsze się jakoś trzymali i dobra z niego osoba tylko jego wiara w Imperatora jest nieco przymała stąd te zgryzoty.

- Nie! Graugr! Nie rusz! Zły Graugr! Zły!
Dasza lała ręcznikiem ogryna który już zdążył sobie wepchnąć do pyska odstrzeloną nogę orka i patrzył zadziwiony na swoją opiekunkę
- Wypluj. Wypluj!
Wielki ab-human odgryzł szybko ostatni mały kęs, połknął i upuścił nogę orka którego osobiście zatłukł swoim ripperem po tym jak odstrzelił mu nogi w wielkiej fontannie zielonoskórej krwi i ze smutną miną poszedł za szeregową Daszą Dell.

- Baczność, jełopie - kopnęła w kostkę Graugra który był zbyt zajęty wpieprzeniem kawała suszonego mięsa (umyślnie przesuszonego aby pogryzienie go było wyzwaniem nawet dla kogoś tych rozmiarów) gdy komisarz Léandre przechodziła. Oboje zasalutowali oficerowi, choć tylko Dasza się prezentowała jak należy, bo Graugr nie wyciągnął przekąski z tępego pyska i salutował nie tą ręką którą trzeba było. Cóż… nie był tu dla swego błyskotliwego intelektu, ale dla tego, że każdy z jego bicepsów ważył po piętnaście kilogramów i z wielką radością rozsmarowywał orki na pobliskich drzewach, kamieniach czy po prostu wbijał je w ziemię.

- Możesz spocząć, wielkoludzie - poinstruowała go Dasza gdy komisarz przeszła dalej, a ten wciąż stał salutując… tylko memłając mięsko między potężnymi trzonowcami - Chodźmy. Mamy ćwiczenia.

Miała talent do dwóch rzeczy i podążyła za tym, który dawał jej najmniejsze szanse na śmierć w walce. Bo już wymigać się od wojska nie miała jak. Po cichu sobie marzyła, że to kiedyś pomoże jej wkręcić się w jakąś wygodniejszą posadę niż przydziały do oddziałów na zapomnianych planetach, gdzie piło się wodę z kałuży i miało zatrucie pokarmowa albo pasożyty.

Za to zupełnie jawnie i chętnie opowiadała o tym jak dobra jest w tym co robi. Od lądowania na planecie jej oddział nie poniósł strat i sobie przypisywała duży udział w tym dokonaniu. W końcu całymi dniami przesiadywała w sporym namiocie szumnie nazywanym lazaretem i zajmowała się "pacjentami". Złamania, stłuczenia, zatrucia pokarmowe, wysypki, oparzenia, zadrapania, ukąszenia, użądlenia... Dżungla zapewniała pełne spektrum rozrywki dla kogoś kto się musiał tym zająć.
Sanitariuszka w głowie prowadziła ranking najgłupszych - jej zdaniem - sposobów w jaki członkowie oddziału robili sobie krzywdę. Niektórym można było tłumaczyć milion razy, że nie żre się jagód znalezionych w lesie, bo później rzyga się przez nie krwią, ale później znów przychodzili z tym samym.

Wszechobecna duchota przestała Elli przeszkadzać jakiś tydzień temu. Pogodziła się wtedy, że człowiek poci się tu od samego oddychania i należy do mniejszości, która dbała jeszcze o własną higienę.

- I wiesz, on się zaczął dławić, zrobił cały siny - była w połowie opowiadania historii jak uratowała życie dowódcy, pod którym wcześniej służyła. Razem ze swoim pomocnikiem byli już pod koniec wachty w lazarecie i zupełnie po kryjomu, na zapleczu, popijali z kubków rozcieńczony spirytus używany do dezynfekcji.
- Co zrobiłaś? Zdusiłaś go? - szeregowy Dorian Janeway, młodszy od niej chłopak, który chyba chciał zejść z pierwszej linii walki, dlatego starał się jak mógł, być przydatnym sanitariuszce słuchał jej z nieudawanym przejęciem. Albo był tak dobrym kłamcą.
- Nie! - żywo gestykulowała mówiąc o tym. - Wzięłam nóż, który miał przy pasie i jednym sprawnym wbiłam mu go w szyję! Zrobiłam nacięcie do tchawicy i znów mógł oddychać!
- Nie bałaś się, że się na ciebie rzucą? Uznają za zamachowca? - cicho zapytał chłopak.
- Ratując życie nie myśli się o takich pierdołach! - stwierdziła dumnie. - Później sama go szyłam, jak mu wyciągnęliśmy chrząstkę z gardła.

Rok, pięć miesięcy i trzynaście dni temu czasu Świętej Terry

Wtajemniczony Sarvus Erazerius leżał w swoim namiocie na wznak wsłuchując się w ciężkie krople deszczu uderzające o materiał. Padało, nie, lało jakby sama Osnowa się zesrała... i coś w tym było. Trzy dni temu rozbili jeden z punktów silnego oporu heretyckich, secesjonistycznych szumowin zyskując tym bezpieczeństwo na wschodniej flance i zabezpieczenie dla dostaw lotniczych. Heh, co pewnie by się nie stało bez "niesamowicie niespodziewanej pomocy" ze strony cywilów. Co z tego, że cywile okazali się mutantami? Dwa robaki zdeptane jednego dnia... Cóż, artyleria jednak na coś się przydaje, nie?

...ale na tym się skończyło, bo znów dostał poufną wiadomość, że życzliwy na niego doniósł... po raz kolejny... że opuszcza posterunek, że to czy tamto. Wiedział kto to był. Jak on bardzo wiedział... Szczęśliwie jakoś oddział przymykał oko na handelek. W końcu sami byli umoczeni. Swojego rywala jednak nie miał jak dosięgnąć. Był cholernym służbistą o dobrych koneksjach...

Przymykał oczy gdy usłyszał cichy szelest materiału, a chwilę później poczuł ruch obok siebie i znajomy zapach. Podłe Lho i słodki aromat mokrej, lekko przepoconej skóry. Żyjąc z ludźmi blisko uczysz poznawać się ich po zapachu... ten lubił.

Uśmiechnął się nieznacznie pośród mroku nic nie mówiąc, a wydając zaledwie ciche mruknięcie, a mruknięcie mu odpowiedziało. Minęła chwila, druga i poczuł jak miękkie ciepło wsuwa się pod koc obok niego...


Poranek dnia następnego.

Poranna oracja, modlitwa i wszystko to co potrzebowała dusza człowieka by zaznać zbawienia. Kapelan jednak widział stojącą trójkę Żandarmerii Wojskowej kątem oka. Stali i patrzeli, by zaprosić go gestem kiedy uczynił swoją świętą posługę.

- Wielebny Erazerius. Kapral Mars Gontaq. Major Potelli was wzywa.

- Oczywiście Kapralu. - odpowiedział spokojnie rzucając kątem oka na towarzyszących szeregowych. Łysy mężczyzna i młoda kobieta o ognistych włosach.

Nie było co marnować czasu na pogawędki. Jego umysł skręcał właśnie w przedziwne zaułki. Kapral prowadził, łysy po prawej, ona po lewej... naprawdę bardzo lubił ten zapach...


Tego samego dnia, Kwatera Dowództwa

Stał przed Majorem dobry kwadrans czasu Terrańskiego nim ten skończył nieśpiesznie i wręcz z teatralnym mozołem przeglądać dokumenty i pisać coś. Przez cały czas nie padło ani jedno słowo. W końcu dowódca wstał i powiedział pełnym namysłu i głębokiej kontemplacji głosem.

- Kapelanie. W imię Twoich zasług na froncie w walce z naszym wrogiem co wyrzekł się Imperatora i sprzeniewierzył jedności Imperium. Za utrzymywanie najwyższych standardów i wierności regulacjom Imperialnej Gwardii. Nieskazitelny przebieg służby, oraz żarliwą wiarę w Imperatora... uznaliśmy, że Twoje talenty najlepiej się sprawdzą w bardziej sprzyjającym ich rozwojowi środowisku. Zostajesz przydzielony do Regimentu Ósmego Fensalirjańskich Dragonów. Wyruszasz niezwłocznie. Ku Chwale Imperium.

“Człowiek choć jest istotą ułomną
Posiadł do perfekcji jedną ze sztuk
Najokrutniejszą sztukę zabijania!”
Zbombardowana Laleczka “Syneczku”
parafraza




Kapral przeszył mnie zimnym niczym ostrze klingi spojrzeniem, po czym rzekł krzywiąc usta, jakby się miał zaraz na mnie wyrzygać
- Schwarzido, tak? Co to kurwa za pokraczne nazwisko?
Już się szykowałem, żeby mu opowiedzieć historię dziadka, jego tułaczych losów i cała rodzinną legendę przekazywaną z ust do ust, od co najmniej trzech pokoleń, ale powstrzymałem się. Gdy przeszył mnie pozbawionym emocji wzrokiem, odechciało mi się tak naprawdę zupełnie wszystkiego - nawet oddychać.
- My ci wybijemy z głowy te ćpuńskie nawyki, Schwarzido. Wyleczymy cię. Staniesz w końcu na nogi. Zrobimy tutaj z ciebie, no może nie człowieka, bo choć armia potrafi czynić cuda to pewnych genetycznych przeszkód nie jest w stanie pokonać. Na pewno jednak wyjdziesz w końcu na prostą i staniesz się przykładnym obywatelem Imperium. Na początek kudły. Tu masz kwit, zejdź na parter i niech barbarius doprowadzi ten twój kosmaty łeb do ładu. W armii nie ma miejsca na takie zmierzwione kołtuny, pełne wszy, czy innego robactwa. Jak już wypolerują ci glacę, to zgłosisz się do kaprala Dervisha, pokój 135A. On wynajdzie jakiś odpowiedni dla ciebie przydział. Tylko żebyś nie płakał mu w rękaw, żeby cię dał do kotłów. Parzygnatów ci u nas pod dostatkiem. Imperator potrzebuje żołnierzy z prawdziwego zdarzenia. Frontowców na medal, a nie rozmydlone cioty. Jasne?
- Chyba tak - bąknąłem zbierając się wolno z miejsca.
- Od teraz, jak ktoś cię pyta czy wszystko jasne, to odpowiadasz głośno i wyraźnie - Yes sir! Zrozumiałeś?
- Oczyw… Yes sir
- Nie słyszę!
- Yes sir! - krzyknąłem.
- No! A teraz szoruj ten tłusty łeb ogolić.

Teraz wszyscy mamy czyste głowy i nikt już nie pamięta, czy skin był czy rastaman. Teraz razem równo maszerujemy, na rozkaz jemy, strzelamy, sramy i zabijamy.
I wiesz co? To jest naprawdę piękne.

Ludzie mówią, że wojna to śmierć, trwoga i najgorsze nieszczęście, jakie może człowieka w życiu spotkać.
Gówno prawda!
Ten kto nie rył mordą się w błocie, kryjąc się przed ostrzałem heretyków, ten kto nie poczuł żelazistego smaku krwi w ustach, gdy z nerwów zagryzał język, czekając na rozkaz do szturmy, ten kto z uśmiechniętą japą nie skalpował śmiertelnych wrogów ludzkości, ten nie wie nic o życiu.
Mówisz, że przesadzam, co?
Nie! Klnę się na swoje życie i na świętość Imperatora, że to najprawdziwsza prawda.

Wojna, przyjacielu, to żywioł, który pochłania cię do cna. Wojna to absolutna wolność. Najprawdziwsza, czysta, pierwotna i niczym nie skalana wolność.
Rozumiesz?




Willo gładził wolno czarny łeb Raszpli. Suka z lubością poddawała się pieszczotom, nadstawiając to jedno, to znów drugie ucho. Ratling siedząc na stalowej skrzyni aprowizacyjnej, oddawał się wspomnieniom nie tak dawnym, ale jakże teraz odległym.

Trzy upojne noce spędzone w podziemnym kompleksie “Lupanar Amara Extrema”, gdzie folgował sobie z uroczą ogrynką na wszelkie możliwe sposoby. Zapłacił za te rozkosze nie mało, ale było warto. Uwielbiał muskularne babeczki z potężnymi udami i cycami twardymi, niczym kamienie. Z Zitą znał się nie od wczoraj, więc oboje wiedzieli czego oczekiwał i na co mógł liczyć. Zapłacił z góry za całą dobę, a później wykupił jeszcze dwie kolejne. Cała przepustka w burdelu, o taak! To jest to, co tygryski lubią najbardziej.
Znał swój nowy przydział i wiedział, że szybko nie będzie okazji, żeby ponownie spuścić z kija. Na froncie pozostawało mu bicie lorda w hełm w latrynie, albo próby zarywania do nielicznych femin służących na froncie. Problem w tym, że nie dość, że kosztowało to wiele zachodu, to jeszcze nigdy nie było gwarancji, że uda się świnię zaciągnąć do kabiny. Takie były realia i bolączki frontowego życia.

Pieszcząc łeb swej czarnej, niczym ropa suki, odgrzebywał w zakamarkach pamięci upojne chwilę spędzone z Zitą, jej chropowatą skórę, pulsujące mięśnie i grube niczym stalowe liny, żyły. Zita, to była babka na schwał i gdyby “Spuścik” wierzył w miłość, to by się pewnie oświadczył ogrynce i zbudował dla niej dom na jakiejś uroczej, spokojnej i mającej niską populacją ludności planecie.
Z oparów wspomnień i fantazji wyrwał go tupot ciężkich, wojskowych buciorów. To członkowie drugie plutonu maszerowali dziarsko na plac apelowy. Leżąca u jego stóp suka warknęła groźnie.
- Spokój Raszpla - rozkazał oschłym tonem, klepiąc psa po szerokim łbie - Czas się zbierać kochana. Koniec tych imaginacji, za chwilę apel. NIe wypada byśmy się spóźnili.