- Tak jest, sir.

Faraji, Betazoid niewielu słów. Przynajmniej w tym wypadku, gdy szło o kontakt z kapitanem okrętu i kwestie zawodowe. Kwestie, które jeśli wierzyć czujnikom, właśnie zatrzymały się w kajucie drugiego oficera, porucznik Doriam. Jedno tylko nie dawało Farajiemu spokoju - szkic Ta'nar i obraz istoty na płaskim ekranie nie pasowały mu. Nie pasowały również kapitanowi Fletcherowi, ale ze zgoła innych przyczyn. Betazoid był pewien, że nie widział żadnej "małpy", tylko... Coś, co należało do zupełnie innego gatunku. Tylko co?

Może i teoria Dasha o sprowadzonej na pokład menażerii-kontrabandzie była tą poprawną? Może mieli do czyniena z czymś, co objawiało się każdemu w inny sposób? Może detale formy życia przywidziały się jemu albo Ta'nar? Może, może, może - tyleż pytań, a zero odpowiedzi. Przynajmniej jak dotąd. Faraji zaczekał na szefa ochrony i drużynę interwencyjną w ciszy, nie wokalizując swoich wątpliwości czy zaprzeczających wizji Andorianki detali na temat pakledzkiego zwierzaka.

Betazoid nie mógł jednak powstrzymać się od rozbawionego parsknięcia, gdy oficer Th'riakrir samą tylko swoją osobą zrobił wrażenie na Ta'nar. Nie trzeba było tutaj psionicznych talentów, by zauważyć spojrzenie Andorianki jeżdżące po szefie ochrony. Faraji z uznaniem kiwnął jej głową, gdy ta zerknęła w jego stronę i ruszył w stronę drzwi konferencyjnej. Zatrzymały go słowa Dasha.

- To nie cacothrixa widziałem - oznajmił Tellarycie - ale nie ma co się nad tym rozwodzić. Tylko w jeden sposób dowiemy się, co nasz pakledzki "przyjaciel" sprowadził na pokład.

I, ściskając trikorder, ruszył w ślad za drużyną interwencyjną, Ta'nar oraz zgrabnymi pośladkami oficera Th'riakrira.

“Hallucinations can't harm us.”
Leonard McCoy


Mierzyli się wzrokiem, niczym w jakimś pojedynku samców o przywództwo w stadzie. Przyłożenie trikordera w miejscu przecięcia się spojrzeń na pewno sprawiłoby, że czujniki wykazałyby wysokie stężenie oparów kortyzolu i serotoniny. Krew wręcz gotowała się im w żyłach i wiele wskazywało na to, że lada moment nastąpi nie kontrolowana eksplozja. Choć Malrof w pierwszym odruchu strachu, uniósł ręce do góry, to teraz w jego oczach czaiła się niewielka iskierka wściekłości i gniewu. Zważywszy na fakt, jakiej rasy był on przedstawiciele, było to nie tylko niezwykłe, ale wręcz niemożliwe.

Porucznik Liev nie mógł uwierzyć w to, co widzi.

Porucznik Th'riakrir biegł na czele grupy interwencyjnej. Jego nad wyraz rozbudowane mięśnie poruszały się intensywnie pod opiętym mundurem Gwiezdnej Floty. Gra cieni i pół świateł, fascynowała, pobudzała wyobraźnię i budziła podświadomy podziw i zachwyt nad tak perfekcyjną sylwetką i rzeźbą. Trudno zgadnąć, czy to efekt popisów szefa ochrony i jednoczesna próba zaimponowania wszystkim wokół, ze szczególnym uwzględnieniem swojej rodaczki, czy też tak sprężysty krok i dynamiczne ruchy były dla niego całkowicie naturalne.

Jaka, by nie była prawda, postać porucznika działała wręcz hipnotyzująco.

Gdy szef ochrony zatrzymał się nagle, wszyscy biegnący za nim niemal na niego wpadli. Jego uniesiona w górę dłoń sygnalizowała, że przed grupą interwencyjną znajduje się jakieś niebezpieczeństwo.
Andorianin dotknął komunikatora i zameldował:
- Tu porucznik Th'riakrir, panie kapitanie, proszę przesłać zespół medyczny do kajuty porucznik
Doriam. Dwóch nieprzytomnych członków załogi. Prawdopodobne zatrucie gazem, nieznanego pochodzenia.
Po tych słowach odwrócił się do swego zespołu i z poważną miną rozkazał.
- Cofnijcie się. Porucznik Liev i pan Malrof leżą nieprzytomni. Spod drzwi kajuty porucznik Doriam wydostaje się jakiś szarawy gaz. Musimy poczekać na zespół medyczny.

Dash, jako jedyny nie dołączył do grupy interwencyjnej i nie potraktował porucznika Kiraba, jako osobistej perednicy. Zamiast tego zaufał swojemu instynktowi, obserwacji i intelektowi. W całej osobliwej sytuacji z Malrofem, zaistniało wiele nieścisłości i zagadkowych faktów.
Wskazania z osobistego trikordera tylko to potwierdzały. Śluz, który cienką warstwą pokrywał wykładzinę w sali odpraw, jak i podłogę w korytarzu nie należał do puszystego cacotrixa, gdyż te takowego po prostu nie wydzielały.

Wyniki wyświetlane na ekranie skaner wskazywały, że śluz zawierał liczne substancje halucynogenne. To od razu wyjaśniało przynajmniej część zagadek, jakie od samego początku powietrznych akrobacji pakleda, nurtowały Dasha.

Pochylony i z trikorderem tuż przy samej ziemi bim Krer, szedł po śladach pozostawionych przez tajemniczą istotę. Im bardziej oddalał się od sali odpraw, tym ilość śluzu malała. Nie zniknął on na szczęście zupełnie, więc dzięki czujnikom podręcznego urządzenia, tellaryta bez trudu mógł podążać za tajemniczym tropem.

Po przejściu kilkudziesięciu metrów, Dash dotarł do ściany. Lekko zdziwiony wyprostował się i przyjrzał się jej. Ślad pupilka Malrofa urywał się przy jednym z paneli pokrywających korytarz. Wyglądało to tak, jakby owa tajemnicza istota dosłownie wniknęła w niego. Jedno tylko budziło ogromne wątpliwości tellaryty. Jeśli go pamięć nie myliła, to w tym miejscu nie powinna znajdować się żadna ściana. Na Tau-3 krążyły, co prawda liczne plotki, że Phileas został przebudowany i nie jest typowym okrętem klasy Nebula. Czy to jednak możliwe, że zmieniono tak bardzo topografię całego statku?

Porucznik Liev poruszył się, a jego dłoń powędrowała do skroni kiedy półprzytomnie rozglądał się z nadzwyczaj przyjemnego w dotyku miejsca zwanego... podłogą. Ni to warknął ni mruknął przewracając z pleców na brzuch w kierunku Morlofa by zacząć się powoli podnosić marudząc coś pod nosem o "Jebanym cywilu..."

Zakaszlał ciężko zastygając w pół ruchu i o mało nie upadając przy tym na posadzkę dłońmi szukając lepszego oparcia by się podnieść, a kiedy to zrobił... stojąc dłoń powędrowała do skroni i zaczął się oglądać wokoło, aż jego spojrzenie spoczęło na kamiennym, niebieskim posągu i niewyraźnych... cieniach? Stojących gdzieś za nim...

Jego dłoń powędrowała do komunikatora, a wargi poruszyły się wydając lekko zdezorientowane dźwięki układające się w słowa.

- Komputer, stan osobowy i odczyty życia. Pokład drugi, korytarz, moja lokalizacja. Promień...

Rozejrzał się wokoło nie do końca przytomny...

- ...piętnaście metrów.

Wariacki bieg krótkodystansowy po pokładzie drugim zakończył się równie nagle, co zaczął. Porucznik Th'riakrir wstrzymał drużynę interwencyjną nie wiadomo kiedy i jedynie szybkie refleksy pozwoliły na uniknięcie zderzeń. No, przynajmniej w przypadku awangardy, bo Faraji zamykający pochód zagapił się i odbił niemalże od Ta'nar, w ostatniej chwili skręcając na lewo i uderzając głucho w ścianę. Syknął z bólu, w duchu ciesząc się, że szarawy dym wydobywający się z kajuty porucznik Doriam był, szczęśliwie w przenośni, niczym zasłona dymna i mało elegancki popis Betazoida przeszedł bez większego echa.

Faraji powstrzymał się od teatralnego chrząknięcia i wskazania palcem niebieskiego koloru ozdabiającego jego mundur, gdy Andorianin nakazał im czekać na zespół medyczny. Teoria teorią, ale w praktyce Haivet za niewiele mógłby zdziałać z samym tylko trikorderem i wiedzą w głowie. Pozostawało więc czekać na odsiecz z apteczkami pierwszej pomocy, wypełnionymi hyposprejami i chemikaliami. Faraji inaczej wyobrażał sobie pierwsze spotkanie ze współoficerami w niebieskich - więcej raktajino, mniej tajemniczego dymu - ale widać los miał inne plany.

Haivet nie powstrzymał się jednak od próby złapania Ta'nar za rękę, gdy ta ruszyła do przodu, pal licho zagrożenie i ryzyko. I tutaj za niewiele zdziałał, bo palce złapały jedynie powietrze. Faraji jako oficer medyczny może i powinien być pierwszy przy nieprzytomnych, ale z jednej strony były okowy łańcucha dowodzenia, a z drugiej wspomniane wcześniej ryzyko. Wpierw musiał rozpoznać zagrożenie, z jakim mieli do czynienia. To, że Danjwel zaraz zaczął powoli odzyskiwać przytomność napawało optymizmem. Podobnie jak oddalająca się wizja przymusowej resuscytacji krążeniowo-oddechowej na Pakledzie w stylu tradycyjnym.

- Komputer - Faraji odezwał się - obejmij kwatery porucznik Doriam standardowym polem kwarantanny.

Betazoid szturchnął któregoś z drużyny interwencyjnej, przeciskając się do szefa ochrony, który rzucił w jego stronę pytające spojrzenie.

- Osłona wstrzyma dyspersję - Betazoid zaoferował w ramach wyjaśnień. - Standardowe pole kwarantanny wstrzymuje większość znanych nam dróg transmisji, wirusów, bakterii, aerozoli...

- Do rzeczy, chorąży - chrząknął Andorianin.

- Dym ograniczy się tylko do kajuty porucznik Doriam. Proponuję dodatkowe, mniejsze pole kwarantanny mające na celu zatrzymanie nieznacznej ilości tego... dymu, w celach naukowo-badawczych. Resztę powinniśmy wywietrzyć w próżnię.

Faraji aktywował trikorder szybkimi stuknięciami i odczepił migający skaner. Własnym zwyczajem zmrużył oczy, gdy analiza sytuacji i teorie zaczęły rozkwitać oraz kiełkować niczym korona drzewa w jego głowie.

- Proponuję również, panie poruczniku, uważne monitorowanie i odizolowanie naszych dwóch nieszczęśników - Betazoid kiwnął głową na Dana i Malrofa, nie siląc się nawet na ograniczenie do szeptu. Dyplomacja została w tyle, teraz królowała nauka. - Przynajmniej dopóki nie jesteśmy pewni, z czym tak naprawdę mamy do czynienia i czy to tylko zwykłe odurzenie.

Po czym ruszył pielęgnować i ciąć gałęzie mentalnego drzewa teorii, w poszukiwaniu tej jedynej właściwej. Najpierw jeszcze do niedawna dymiące drzwi do kajuty, a później śliniący się Pakled na podłodze.

“If you come to me sickly
You know I'm gonna make you well”
z piosenki “I'm A Woman”


Ponoć pierwsze wrażenie, liczy się najbardziej. Przybycie zespołu medycznego, a dokładniej pani doktor Mo’Nique Vulpine, zostanie zapamiętane na długo. W szczególności przez męską część uczestników tego wydarzenia. Rytmiczny odgłos stąpania jej długich i zgrabnych nóg, urokliwe refleksy tańczące pośród bujnych kasztanowych włosów i zniewalający aromat perfum wypełniających cały korytarz, każdy ten detal niczym precyzyjne trafienie lasera, wypalał w umysłach wszystkich zebranych, obraz kobiety perfekcyjnej w każdym calu.

- Oj Kirab, Kirab - mruknęła, niczym łasząca się kotka - Widzę, że ciebie to nie można nawet na chwilę spuścić z oka. Beze mnie nic, a nic sobie nie radzisz.
Porucznik Th'riakrir wzruszył tylko teatralni ramionami, po czym wskazał leżących na podłodze poszkodowanych.
- Proszę ich ratować pani doktor.
- Z wielką ochotą, panie poruczniku - odparła lekarka posyłając andorianowi, swój zalotny uśmiech numer trzy.
- A to kto? - syknęła oburzona widząc, klęczącą przy rannych Ta’nar.
- Nowy członek załogi - wyjaśnił krótko.
- Proszę się w tej chwili odsunąć od poszkodowanych - ponownie słowa pełne jadu wypłynęły z uwodzicielskich ust pani doktor, które wbrew regulaminowi zostały pomalowane szminką w kolorze zachodzącego słońca nad rozległym błękitnym oceanem - Mam nadzieję, że nie spowodowała pani dodatkowych obrażeń. Nieumiejętna pierwsza pomoc może bardziej zaszkodzić niż pomóc.

Ta’nar odsunęła się od wciąż leżącego Lieva, który i tak wykazał się wyjątkową małomównością jak na niego. Może to skutek zatrucia gazem, a może kryło się za tym coś jeszcze. Andorianka wpatrywała się w plecy doktor Vulpine. Z miejsca pozazdrościła jej przyjacielskiej poufałości i niewidzialnej więzi, jaka niewątpliwie łączyła ją z jej rodakiem.

Zawiść ta była tym bardziej bolesna i drażniąca, że wciąż miała w pamięci ciarki i dreszcze jakie ją przeszły, gdy ich ciała, zupełnie przypadkowo otarły się o siebie. Oczami wyobraźni widziała błękitne pioruny, rozświetlające korytarz i łączące ich ciała Piezoelektryczne wyładowanie wynikające ze wzajemnego magnetycznego przyciągania. Zmaterializowana strzała, symbolicznego Amora, która przeszyła ich serca i połączyła na.. wieczność, chciałoby się rzec, ale trwało to tylko ułamek sekundy.
Wyzerowanie ładunków nastąpiło natychmiast, gdy tylko w pobliżu pojawiła się ta sycząca, niczym żmija pani doktor,
Od chwili, gdy Vulpine wbiegła tutaj, niczym jakaś gwiazda filmowa, rozsiewając wokół swój urok i sex appeal, porucznik Th'riakrir, nawet nie zwrócił głowy w kierunku swojej rodaczki. Nie uszło to jej uwadze, tak samo, jak nieregulaminowa szminka, rozwiane kusząco włosy i zdecydowanie zbyt głęboki dekolt pani doktor.
Na razie Ta’nar tylko wpatrywała się w plecy lekarki, ale kto wie, jakie myśli kotłowały się jej teraz w głowie.

Kryzys został zażegnany. Błyskawiczna interwencja i profesjonalne działanie, stłumiły zagrożenie w zarodku. Rani zostali otoczeni fachową i niezwykle czułą opieką, a wszystkim pozostałym obecnym na miejscu wypadku, szefowa działu medycznego zaordynowała przymusową iniekcję detoksykacyjną, celem usunięcia ewentualnych efektów zatrucia gazem halucynogennym.

Pokładowy komputer skrupulatnie wykonał działania zlecone przez chorążego Haiveta. Dzięki temu nie tylko ograniczono ewentualne pole skażenia, ale zdobyto też próbki do przyszłej analizy. Teraz pozostawało tylko metodycznie przystąpić do przeszukania kajuty porucznik Doriam oraz odizolować poszkodowanych

Zapewne tak, by się stało gdyby nie nagły wrzask, który nie tylko wypełnił korytarz, ale był słyszany dużo, dużo dalej.

- To nie jaaa! To wszystko jego wina! Aresztujcie go! -dopiero, co ocucony Malrof darł się niczym eksplodująca supernowa - Musicie go aresztować! On chciał mnie zabić! To niedopuszczalne! To wszystko jego wina! On mi groził!

Pakled nie ograniczył się tylko do wyartykułowania swojej złości i oskarżeń, ale też zaczął wygrażać w kierunku porucznika Lieva swymi tłustymi rączkami, przez co wyglądał niczym pulchny niemowlak machający na oślep w kierunku swojej matki. Istna parodia i groteska.

Porucznik Th'riakrir nie mógł jednak zlekceważyć takiej sytuacji. Spojrzał uważnie tak na Pakleda, jak i Lieva, który wciąż był skrupulatnie i pieczołowicie badany przez doktor Vulpine. Nie tylko przeskanowała ona całe ciało porucznika z pomocą medycznego trikordera, ale też własnoręcznie sprawdziła, czy nie doszło do żadnych złamań, czy obrażeń wewnętrznych. Jej delikatne dłonie przebadały każdy mięsień i każdą kość Dana. Gdyby nie fakt, że uległ on przed chwilą wypadkowi, można by było pomyśleć, że dzieje się tutaj coś zgoła inne niż zwykłe lekarskie oględziny.
Szef ochrony sięgnął po swój phaser i rozkazał.
- Chorąży - zwrócił się w kierunku betazoida - proszę w asyście reszt drużyny interwencyjnej, odprowadzić pana Malrofa do najbliższej kajuty. Niech tam ochłonie. Później zostanie on przesłuchany na okoliczność sprowadzenia zagrożenia dla zdrowia i życia załogi. Pani doktor proszę przetransportować, porucznika Lieva do mesy i tam stworzyć tymczasowe ambulatorium i miejsce kwarantanny. A pani - tutaj Th'riakrir spojrzał pierwszy raz w kierunku swojej rodaczki - Pani pójdzie ze mną. Zbadamy kajutę porucznik Doriam i spróbujemy namierzyć tego stwora.

Malrofowi wciąż było mało problemów. Ledwo tylko szef ochrony wydał rozkaz, a on już zerwał się na równe nogi i pokracznym truchtem ruszył przed siebie, krzycząc przy tym:
- Żywce mnie nie weźmiecie!
Wszyscy byli równo zaskoczeniu, tak zachowaniem pakleda, jak i jego agresywną postawą. Nim ktokolwiek zdążył się obejrzeć, Malrof nie tylko oddalił się o kilka metrów od grupy, ale też posłał w jej kierunku kilkanaście strzałów z phasera. Instynkt w takich chwilach nakazywał unik i szukanie choćby prowizorycznej zasłony.

Tymczasem w zupełnie innej części tego samego pokładu, porucznik Dash bim Krer prowadził dość zabawny dialog z komputerem pokładowym.
- Komputer, czy metr przede mną korytarz kończy się ścianą?
- Proszę powtórzyć pytanie - odparł z przyrodzoną, czy raczej zaprogramowaną, grzecznością komputer.
- Proszę określ, czy metr przede mną znajduje się ściana?
- Sytuacja trudna do oceny i opisu.
- Co?
- Niestety weryfikacja wszystkimi dostępnymi czujnikami nie pozwala na wydanie jednoznacznej odpowiedzi na zadane pytanie.
- To niemożliwe.
- Obawiam się jednak, że taka jest niestety prawda.
- W takim razie powiedz mi, czy to to co widzę to halucynacja?
- Raczej nie.
- Raczej nie? - powtórzył z wielkim niedowierzaniem tellaryta - Co to znaczy?
- Badany obiekt wykazuje właściwości materii stałej, ale tylko okresowo.
- Okresowo? To znaczy, że ta materia podlega fluktuacji?
- Tak można byłoby to określić, gdyby wskazania czujników pozwoliły na jednoznaczne określenie, że to materia stała.

Dash przestał zadawać kolejne pytanie i skupił się na odczytaniu wskazań trikordera. Faktycznie były one zdumiewające. Skan wykazał duże stężenie atomów krzemu oraz diwodorofosforanów amonu i potasu, a to wszystko wymieszane z wysokoenergetycznymi fotonami, które lewitowały w wąskiej wiązce pola energetycznego.

Po szybkiej analizie danych, porucznik bim Krer, zapytał:
- Komputer, czy to znajduje się przede mną, to holomateria?
- Jest to wysoce prawdopodobne, ale jeśli tak to jest to holomateria o zupełnie innych właściwościach i budowie niż ta standardowo stosowana przez Gwiezdną Flotę.
Po uzyskaniu odpowiedzi, tellaryta przyłożył dłoń do ściany i lekko nacisnął. Jego ręka zapadła się wolno w znajdującą się przed nim holomanifestację. Lekko zdziwiony i przestraszony cofnął dłoń.
W tej samej chwili usłyszał krzyki i odgłos strzałów dobiegających z drugiego końca korytarza.

A więc miał już tymczasową właścicielkę… W sumie było to do przewidzenia, tak majestatyczny okaz rzadko chadza luzem. Nie żeby to jakoś Ta’nar specjalnie martwiło. Przeciwnie nawet – nagroda, która trzeba zdobyć jest bardziej satysfakcjonując niż ta, która leży na łatwo dostępnej lodowej półce i czeka na wzięcie.

Uśmiechnęła się więc przepraszająco do lekarki, odsuwając od Dana.
- Oczywiście, pani doktor – powiedziała.

Trzeba zadbać o dobre stosunki. Spotkają się, jak cywilizowane kobiety na drinku czy sesyjce Tai chi chuan, omówią warunki odstąpienia, użyczenia lub wspólnego użytkowania. Zdanie Kiraba – jako przedmiotu dyskusji – było tutaj kompletnie nieistotne. Nie powinno być problemu, Ta’nar nie była zachłanna. Nie miała też problemu z dzieleniem się. W ostateczności pozostawał zawsze honorowy pojedynek…

Poderwała się sprężyście na rozkaz szefa ochrony.
- Tak jest, Sir! – odpowiedziała i podążyła za nim do kajuty porucznik Doriam Cóż, można było to uznać za remis – Kirab reagował wprawdzie lepiej na słowa lekarki, ale teraz to Ta’nar mogła znów podziwiać jego ciało w ruchu. Koneserki nie rzucają się jak opętane na przedmioty swojego pożądania, najpierw napawają ich pięknem.

Z kontemplacji dolnych rejonów tylnej części munduru porucznika Th'riakrira wyrwał ją tym razem dźwięk wystrzału z fazera. Nie spodziewała się tego, nie miał więc szansy przygotować - i zadziałały wpajane od małego odruchy. Ta’nar wrzasnęła, jakby co najmniej tuzin Borgów desantował właśnie statek a potem skoczyła do przodu, prawie że tratując szefa ochrony, który znalazł się na drodze do jej tymczasowego schronienia. Dopiero ukryta bezpieczne za oparciem fotela uświadomiła sobie, że prawdopodobnie nie wywarła najlepszego wrażenia na swoim (hipotetycznym) nowym szefie.

Odchrząknęła z zakłopotaniem, poniewczasie zdając sobie sprawę z nadwymiarowości swojej reakcji.
- Preferuję broń białą, Sir – wyjaśniła.
Choć niepotrzebnie. On przecież też był andorianiniem, więc rozumiał, jak fazaery działają na ich gatunek. Nie wiedzieć czemu, na nią działały nawet bardziej. Co – ze zrozumiałych względów – zataiła w podaniu aplikacyjnym do AGF.

Wrażeniom, zdawać się mogło, nie było końca. Dziwne stwory, dziwny dym, dziwna utrata przytomności Dana i Malrofa, a teraz dziwne wrzaski tego drugiego. Co jak co, ale pierwszy dzień przydziału na Phileasa był nader ekscytujący. Jeszcze bardziej, gdy pojawiła się pani doktor Vulpine - chociaż tutaj z innych względów. Faraji, zamiast poklepać się po plecach w związku z szybkim działaniem, które ograniczyło możliwe skażenie, wpatrywał się w oficer jak w obrazek, oczekując aż przydzielona eskorta oficerów ochrony ruszy ku Pakledowi. Nawet i on, którego preferencje schylały się przeważająco w przeciwnym kierunku, nie mógł odmówić jej piękna i elegancji, które zapewne mogłyby rajcować tabuny artystów, poetów i malarzy przez długie lata.

W całym tym podziwianiu nie mógł umknąć mu szczegół, który bawił go niezmiernie. Nazwisko "Vulpine" pasowało do doktor jak ulał i Haivet miał ochotę zapytać się, czy był to jedynie szczęśliwy traf, czy może przemyślane nom de guerre. Ochota przeszła jednak bardzo prędko (może to i lepiej, biorąc pod uwagę dotychczasowy temperament doktor Vupline?), gdy korytarz wypełniły kolejne wrzaski Malrofa, a w chwilę później charakterystyczne dźwięki wystrzału fazera. Faraji odruchowo skulił się w miejscu i wcisnął w ścianę, ale obeszło się bez strat własnych. Tyle dobrego.

- Możemy go odciąć polami siłowymi?

Pytanie rzucone było w kierunku reszty drużyny interwencyjnej, z którą miał odeskortować Malrofa wedle rozkazu porucznika Th'riakrira, ale nie czekał na odpowiedź. Faraji za cel obrał apteczkę pierwszej pomocy rozłożoną na podłodze nieopodal doktor Vulpine i Danjwela. Dopadł do nich na czworakach, a smukłe palce siegnęły po hiposprej i fiolkę z anestyzyną. Skoro Malrof nie chciał kooperować, będą musieli uspokoić go na siłę.