Jednostka Ratowniczo-Gaśnicza nr 13, Rembertów, ul. Strażacka, popołudnie
- Hejka - Emil wparował na posterunek witając się ze wszystkimi.
Bywał u siostry często, znał się z całą załogą, a ta sympatię do “Podwiązki” przerzucała również na jej brata.
- Karol, wyskoczyłbyś może wieczorem do klubu? - spytał zbliżając się do jednego ze strażaków, który aktualnie sprawdzał coś na smartfonie. Karol i Andrzej właśnie parzący sobie obok kawę uśmiechnęli się porozumiewawczo, nawet Lucji drgnęły kąciki ust. Emilowi bynajmniej nie chodziło o Karola ani nawet o jego dziewczynę Magdę. Po prostu druga połówka strażaka nie ruszała się prawie nigdzie bez swej najbliższej przyjaciółki Karoliny, a Emil zabujał się w wesolutkiej dziewczynie na zabój.
- Do klubu? No nie wiem...
- No rusz się, będziecie tak w domu przesiadywać?
- Będziemy?
- Ehm… znaczy myślałem, że z Magdą byś chciał iść - Emil się lekko speszył - Chyba że sam, no mi to rybka. - Chłopak naprawdę nieźle udawał.
- Andrzej, Lucja co o tym myślicie? - Karol spytał pozostałą dwójkę. Wszyscy mieli wolny wieczór, a następny dyżur dopiero następnego dnia na popołudnie
- Odpadam - rzekł krótko Andrzej. Nie uważał za zasadne tłumaczyć czemu.
- Mieliśmy dość ciężki tydzień i z pewnością przydałaby się odrobina odprężenia. Uważam, że warto się trochę rozerwać, pogadać i wypić drinka dla relasku - Lucja wyraziła swoje zdanie, spoglądając na Karola. - A jak zbierzemy parę osób to możemy rozegrać turniej w rzutki - zaproponowała z lekkim entuzjazmem i puściła koledze oczko, tak aby Emil tego nie widział.
- No dobra, pomysł niezły. - Karol przytaknął. - Pogadam z Magdą, może kogoś jeszcze weźmiemy - dodał z niewinną miną znęcając się nad Emilem. - Gdzie i o której?
- 22.00 w Hydrozagadce? - odparł Emil.
- Mi pasuje - odparł Karol. Zagłębie klubowe na 11 listopada na Pradze Północ było zdecydowanie bliżej niż centrum miasta.
- To jesteśmy umówieni. Pogadam jeszcze z paroma osobami, to zajmiemy pewnie z pół klubu - zarzuciła Lucja. Ona też znała Karolinę i nawet jeśli nie tak dobrze jak Magda, to wystarczająco, aby móc wyciągnąć ją na imprezę.
- Tak? To fajnie - Emil spojrzał na siostrę z uśmiechem i nadzieją. Na jej pomoc zawsze mógł liczyć, nawet jeśli nadal nie wiedział nic konkretnego.
Łaknąca relaksu ekipa, snuła ambitne plany spędzenia wieczoru... i sporej części nocy. Tak się przy tym zagadali, że nie spojrzeli nawet jak minął dobry kwadrans.
- Ludzie, impreza będzie wieczorem, a teraz musimy zająć się pracą. Ćwiczenia za pięć minut - wtrącił w pewnym momencie Andrzej. Niestety mężczyzna miał rację - nie byli na rynku, aby urządzać sobie pogaduszki i nawet jeśli nie mieli obecnie żadnego wezwania, to jednak byli w pracy... przynajmniej większość z nich.
- Słuszna uwaga, mamy robotę - potwierdziła cicho Lucja spoglądając na brata.
- Jasne, nie zajmuję dłużej - odpowiedział jej Emil. - Do wieczora, strażacy! - pożegnał się z uśmiechem.

* * *

Klub "Hydrozagadka", Praga Północ, ul. 11 Listopada, późny wieczór
Hydrozagadka była lokalem w zagłębiu klubowym na 11 listopada, które w Warszawie miało uznaną renomę. Po pierwsze wybierali to miejsce raczej studenci, a nie dresy (oni celowali w gocławskie Explosion) czy bon vivanci z bogatych domów (rezydujący na Mazowieckiej). Emil zarezerwował dwa stoliki “W Chmurach”, pubie lekko ‘stowarzyszonym’ z klubem. O 22 na parkiecie Hydro jeszcze niewiele się działo, więc towarzystwo które się zebrało raczyło się z początku zimnym piwem w pubie, by potem zmienić salę. Nie była to aż tak liczna grupa - ośmioro strażaków i cztery osoby towarzyszące utworzyły tuzin imprezowiczów, dla którego dwa stoliki pasowały idealnie.
Emil był mocno niepocieszony bo Karoliny nie było, ciężka grypa wykreśliła ją z listy obecności na dzisiejszy wieczór. Odpalał piwo za piwem w dość szalonym tempie siedząc lekko markotny póki dobry humor towarzystwa lekko nie zabił w nim wiadomego żalu z tego jak ten wieczór się potoczył. Lucja naturalnie starała się go rozweselić, ale nie było to łatwe zadanie.

Po 23.00 towarzystwo przeniosło się z Chmur na salę Hydrozagadki jaka mieściła się za ścianą. Rozbrzmiewała tam głośna muzyka do tańca, a pasujący do atmosfery półmrok rozświetlany był jedynie przez migoczące kolorowe światła niczym choinka na święta. Na parkiecie zebrała się już niemała grupa tańczących osób, ale było jeszcze wiele miejsca dla nowych gości. Rafał i Przemek zabrali Emila i poszli poszukać damskiego towarzystwa na resztę wieczoru - ot tak, aby mieć z kim potańczyć i może pogadać. Lucja w myślach popierała ten pomysł, bo miało to duże szanse poprawić chłopakowi humor.
Zabawa trwała w najlepsze. Lucja spędzała większość czasu na parkiecie, tańcząc w rytm muzyki, najczęściej z kolegą z pracy, ale czasami z kimś nowo poznanym kto poprosił ją do tańca. Dobrze się bawiła.

Przed godziną 1.00, Lucja zauważyła brak Emila wśród swojej grupy na parkiecie, nie było go też przy stoliku jaki zajęli gdy ekipa która wzięła go na rezerwację zmyła się z klubu wcześnie - niedługo po północy. Przez kilka minut rozglądała się po sali myśląc, że chłopak przygruchał sobie jakąś dziewczynę - ale nigdzie nie mogła go zauważyć.
- Widzieliście Emila?! - zarzuciła Lucja, przekrzykując głośną muzykę.
Pare osób pokręciło przecząco głowami nie przerywając zabawy, tylko Magda odkrzyknęła równie głośno do dziewczyny zdawkowe:
- Ostatnio widziałam go jak do wyjścia szedł!
Lucja odpowiedziała jej kiwnięciem głowy. Chłopak nie miał w zwyczaju znikać bez słowa, więc chwyciła telefon komórkowy i udała się do damskiej łazienki, aby w ciszy móc spokojnie do niego zadzwonić. Niestety od razu włączyła się poczta głosowa - nawet nie było sygnałów dzwonienia. To było już niepodobne do chłopaka i naprawdę zmartwiło Lucję.
- Emil, gdzie mi zniknąłeś? Nie strasz tak i oddzwoń jak odsłuchasz - nagrała się.
Wziąwszy głębszy oddech, udała się do wejścia, licząc na to, że siedzący tam ochroniarz może coś zauważył.
- Cześć - ładnie uśmiechnęła się na wstępie. - Czy widziałeś może tego chłopaka? - spytała, pokazując zdjęcie Emila w telefonie komórkowym.
Ochroniarz zerknął odruchowo ale tylko się roześmiał.
- Tyle osób się przewija, palarnia zamknięta, to wszyscy przed klub na szluga. Dziewucho weź się ogarnij.
Jego kolega nawet nie patrząc na zdjęcie uważnie otaksował Lucję, wpadła mu w oko co było widać już wtedy gdy kupowali wejściówki.
- Który? - Rzucił podnosząc się i zerkając na zdjęcie. Widocznie ekipa przychodząca z Lucją bardziej zapadła mu w pamięć z dość wiadomych powodów - Taaa, jakieś pół godziny temu wyszedł. Może na fajka, nie wiem, był bez kurtki.
- O rany, jesteś pewien? I już nie wrócił potem, tak? - Lucja mimo wszystko chciała mieć pewność, że facet nie podał jej zniekształconych lub nieaktualnych informacji. Oczywiście była mu wdzięczna za wieści, więc obdarzyła go uważnym spojrzeniem.
- No 90% szans mała. Bartek jestem, chcesz to możemy go poszukać. - Ochoczo wstał z taboretu wywołując tym przewrócenie oczami u kolegi.
- To bardzo miło z twojej strony. Możesz chwilę zaczekać? - powiedziała, chcąc zostawić sobie więcej możliwości, a jednocześnie nie chciała sama zniknąć bez słowa.
- Jasne, nigdzie nie idę - wyszczerzył się w uśmiechu.
Lucja odpowiedziała bardzo zdawkowym uśmiechem i czym prędzej wróciła do grupy jej towarzystwa. Nie miała już zbytnio ochoty na zabawę, a jedynie zagadywała do swych mobilnych znajomych, czy nie byliby skłonni pomóc jej w poszukiwaniach. Mimo wszystko, jeśli miałaby zostać z kimś sam na sam i szukać zaginionego brata, to wolałaby mieć u boku kogoś znajomego, niż świeżo poznanego ochroniarza... nawet jeśli byłby on dość przystojny.

Karol od razu wykazał chęć pomocy. Zagadał tylko coś do Magdy na ucho, a gdy ta pokiwała głową z aprobatą, mężczyzna ruszył wraz z Lucją w stronę wyjścia.
- Już w porządku, mam pomoc - rzuciła z lekkim uśmiechem do ochroniarza, gdy mijali go opuszczając lokal. Ten który się wcześniej zaoferował kiwnął tylko głową na znak zrozumienia, ale ten drugi wyglądał na zdecydowanie zbyt dumnego z siebie.
- Nie ma go najwyżej pół godziny, a ochroniarz mówił, że wyszedł bez kurtki. Tylko naprawdę nie wiem, gdzie mógł pójść, nie o tej porze. A telefon mu nie działa. - Lucja wprowadziła Karola dzieląc się z nim najważniejszymi informacjami.
- Mógł złapać nocny autobus, trzeba sprawdzić w rozkładzie. Ale może nie poszedł daleko? - zasugerował mężczyzna.
Oboje zaczeli się rozglądać po okolicy - nie tyle wśród osób które wyszły na papierosa, co pomiędzy nimi i za nimi. Na szczęście poszukiwania nie trwały długo, choć przeczesując teren oddalili się od grupki osób stojących przed wejściem.
- Tam siedzi - zauważył Karl i wskazał ręką w głąb zaułku, gdzie Lucja zauważyła swego młodszego brata całego i zdrowego, dzięki czemu odetchnęła z ulgą.
- O rany, dzięki wielkie - odpowiedziała z nieukrywaną radością.
- Wygląda na trochę przybitego. I nawet chyba wiem dlaczego - powiedział spokojnie Karol.
- Ano... Okay, to ja z nim pogadam. Dzięki za pomoc - powiedziała Lucja spoglądając to na brata, to na kolegę z pracy.
- Nie ma sprawy. Dam znać reszcie, że wszystko w porządku. Jak ten, to dołączcie do nas.
Oboje kiwnęli sobie głowami.

Emil siedział na krawężniku i dość smętnie bawił się rozładowaną komórką. Lucja minęła zamknięty już "Skład Butelek" i podeszła do niego od tyłu. Było dość ciepło i od dawna nie padało, więc krawężnik względnie nadawał się do siedzenia - przynajmniej w razie potrzeby. Lucja podeszła bliżej i dosiadając się do brata po jego prawej stronie, klepnęła go lekko w lewe ramię. Miała nadzieję, że odwróci się w lewo, aby nikogo tam nie zastać, a potem zobaczy ją siedzącą z drugiej strony. Mogła go tym pocieszyć, jak za starych dobrych lat. Niestety Emil był na tyle osowiały, że właściwie zignorował klepniecie i dopiero po chwili spojrzał na siedzącą obok niego siostrę.
- Hej. Trochę mnie nastraszyłeś tak znikając... Martwisz się o Karolinę? - zagadała.
- Mhmm - mruknął Emil z wyraźnym smutkiem.
- Nie przejmuj się. Każdy czasem choruje, to się zdarza. Na pewno wyzdrowieje i jeszcze nie raz się spotkacie... Ona cię lubi. - Lucja starała się pocieszyć brata.
- Naprawdę? - spytał niedowiarek.
- Serio. Tak mi mówiła Magda, a ona zna ją bardzo dobrze. A ja znam ciebie bardzo dobrze i wiem, że ciebie nie można nie-lubić - odpowiedziała i spojrzała na niego ze szczerym uśmiechem.
Chłopak popatrzył na nia przez chwilkę i pociągnął nosem.
- Bo ja do niej zadzwoniłem... To znaczy chciałem... - zdradził Emil.
- Ale chyba nie teraz po nocy? - spytała Lucja.
- Nie no, wcześniej. Jak tylko Magda powiedziała, że jest chora i nie przyjdzie, to chciałem się dowiedzieć... życzyć jej zdrowia i ten... Ale nie odbierała, więc wysłałem jej tylko wiadomość. Czekałem aż oddzwoni albo odpisze. I ciągle sprawdzałem, aż w końcu mi się telefon rozładował - Emil wylewał żale, opowiadając historię swojego wieczoru.
Lucja nie mogła mu się dziwić. Miał nadzieję spędzić wieczór w towarzystwie swojej sympatii i nic mu z tego nie wyszło.
- Nie przejmuj się tak, naprawdę. Ona jest chora, więc na pewno poszła wcześniej spać. Zobaczysz, że jutro odbierze twoją wiadomość i na pewno ze sobą pogadacie - powiedziała Lucja, łapiąc brata za ramię.
Ten spojrzał na nią i odetchnął. Widać po nim było, że nadal się trochę martwi, ale ewidentnie poczuł się lepiej. Nawet się uśmiechnął.
- Myślę, że dobrze by było jakbyś posłał jej kwiaty. Z tego co pamiętam, to Karolina lubi orchidee - powiedziała Lucja.
- Tak, zwłaszcza te kolorowe. No, jutro załatwię pokaźną wiązankę z dostawą do domu - powiedział Emil, dzięki czemu sam sobie coś udowodnił.

Siedzieli tak na krawężniku i rozmawiali jeszcze przez kilka dobrych minut. W końcu Lucja zaproponowała, aby wrócili do środka, do reszty ich ekipy.
- Daj mi jeszcze parę minut. Chciałbym na spokojnie przemyśleć sobie parę rzeczy - odpowiedział Emil, głosem spokojnym i opanowanym.
- Pewnie - odpowiedziała z uśmiechem Lucja - tylko przyjdź zaraz - zastrzegła od razu.
Emil kiwnął głową i mrugnął jednocześnie oczami na znak zgody. Lucja obdarzyła go uśmiechem i wstała gotowa wrócić do Hydrozagadki. Świadoma iż siedziała na krawężniku, przezornie otrzepała jeszcze swój zgrabny tyłek.
- Jestem czysta? - spytała brata.
- Chyba tak. Ale tu jest dość ciemno, więc spytaj jeszcze chłopaków - rzucił Emil.
Gdy Lucja się odwróciła i spojrzała na niego, ze znakiem zapytania wypisanym na twarzy, zobaczyła, że jej braciszek uśmiechał się, ewidentnie z siebie zadowolony. Kobieta odwzajemniła ten uśmiech, zadowolona, że bratu wróciło poczucie humoru i ruszyła do środka. Wyglądało na to, że wszystko dobrze się skończyło.

Kolejny kwadrans minął jak z bicza strzelił, ale Emil nie pojawił się wśród imprezowiczów. Mając wolną chwilę, lekko zaniepokojona Lucja dała znak kolegom, że zaraz wraca i udała się do wyjścia. Nie miała zamiaru przymuszać Emila do powrotu na salę, ale chciała go zobaczyć i upewnić się, że wszystko z nim w porządku. Niestety, gdy Lucja wyszła na dwór i weszła w zaułek, zobaczyła, że jej brat nie siedzi, ale leży tam gdzie go zostawiła. Z przyspieszonym biciem serca podbiegła do niego i kucnęła tuż obok. Wiedziała, że Emil nie był aż tak pijany, aby ot tak zasnąć i nie była pewna czy nie stalo się coś złego. Chłopak leżał nieprzytomny i oddychał dość ciężko, ale jego stan był stabilny. Lucja była zaznajomiona z zasadami pierwszej pomocy i szybko przebiegła całą procedurę punkt po punkcie. Na szczęście chłopak nie odniósł żadnych widocznych obrażeń, wokół niego nie było śladów zwróconych trunków, a i miał przy sobie wszystko co trzeba, począwszy od kluczy do mieszkania, potrwela i zegarka, na butach i spodniach kończąc.
Lucja wykonała krótki telefon do Karola, uznając, że zarówno sytuacja jak i godzina świadczą o tym iż czas kończyć już balowanie. Udało jej się też w miarę szybko docucić Emila, który mamrotał nieco zapijaczonym głosem coś o jakiejś lasce o czarnych oczach i czerwonych ustach... albo odwrotnie. W każdym bądź razie nic poważnego się chłopakowi nie stało.

Gdy Karol i Małgorzata wyszli na zewnątrz, Lucja szybko wprowadziła ich w sytuację. Jak na dobrych kolegów przystało, zgodzili się oni odwieść rodzeństwo do domu. Dźwiganie ciała nie było nowością dla żadnego strażaka, więc zapakowanie Emila do samochodu nie sprawiało im trudności. Pożegnawszy się z resztą towarzystwa, Lucja wsiadła na tylne siedzenie, zajmując miejsce obok półprzytomnego brata. Tam dopiero, przy odpowiednim świetle, dostrzegła, że Emil był dość blady, ale poza tym wyglądał dobrze.
Choć z Hydrozagadki do mieszkania nie mieli daleko, Lucja miała wrażenie, że przysnęła na moment. Cóż, w końcu było późno w nocy, a ona zmęczona po tygodniu, dniu i tańcach, siedziała teraz na wygodnym siedzeniu samochodu, w mroku, z głową brata bezpiecznie spoczywającą na jej kolanach.
Lucja pamiętała jednak jak dojechali do ich domu, jak Karol pomógł jej wnieść Emila po schodach i do mieszkania, jak po podziękowaniach i pożegnaniach, zadbała o dobry wypoczynek dla brata, a następnie sama naszykowała się do snu, który przyszedł nieomal natychmiast.

* * *

Blok z płonącym mieszkaniem, Rembertów, ul. Chruściela, wieczór
Jednostka Lucji była świetnie zorganizowana toteż zaledwie pięć minut od przyjęcia zgłoszenia ich wóz wyjąc na sygnale zatrzymał się pod budynkiem. Z jednego z okien szły kłęby dymu i nawet płomienie co oznaczało poważniejszą sprawę niż niewielkie zaprószenie ognia, paliło się bardzo elegancko.
Szef ekipy kilkoma słowami podzielił zadania.
Karol, Andrzej i Lucja Kopnęli się z toporkami do wywalania drzwi i gaśnicami do klatki schodowej, dziewczyna miała ze sobą przy tym zestaw pierwszej pomocy, w biegu dopinali maski mające chronić ich przed dymem.
Rafał i Przemek zaczęli przygotowywać sprzęt by wesprzeć kolegów gaszeniem wodą ze szlaufów strażackich gdyby wstępna ocena grupy pierwszej zakładała potrzebę ich użycia.
Pozostali zajęli się odsuwaniem gapiów bo policja (zabezpieczenie miejsca akcji było w jej obowiązkach) jeszcze nie dojechała, a ludzie gromadzili się pod blokiem komentując sytuację i czyniąc ścisk i chaos. Paliło się od strony okna toteż nie było szans aby ktokolwiek kto (ewentualnie) był w mieszkaniu musiał tą stroną je opuszczać toteż odpuścili rozkładanie sprzętu do łapania skoczków.

Gdy grupa Lucji dobiegła do drzwi Andrzej odruchowo potraktował je solidnym kopniakiem aby wyważyć je lub choćby sprawdzić czy się da i w razie czego brać się za topór.
Wyłożył się przy tym jak długi klnąc tak że uszy więdły.
Drzwi były otwarte, przez maskę i dym nie zauważył, że były nawet lekko uchylone.
Karol i Lucja wpadli do mieszkania oceniając stan pożaru.
Hajcowało się naprawdę godnie jednak co dziwne tylko część przestronnej kawalerii. Strażacy byli profesjonalistami wnet ocenili to jako nierównomierny stan spalania wynikły z miejscowego zapłonu materiałów łatwopalnych.
- Odwołaj chłopaków, damy tu radę sami - Lucja odezwała się do krótkofalówki przyczepionej do barku jednocześnie odrzucając przybornik medyczny i sięgając po gaśnicę.
Nie było sensu bo choć widzieli ciało człowieka to płomienie nie tyle pełzały po nim co... matko, co za śmierć...

Karol dopadł pierwszy sypiąc z gaśnicy aż miło, Lucja po nim, Andrzej dołączył po chwili gdy już pozbierał się z podłogi.
Nie trwało to długo, ogień został ugaszony sprawnie i szybko choć gdy zaczynali interwencję płonęły już całkiem przyzwoicie niektóre sprzęty i meble z tej strony pokoju.
- Pieprzony sukinsyn - warknął Andrzej wściekłym głosem.
Wiedzieli o co mu chodzi, obok spalonego trupa walały się pobite i całe szklane butelki, a plama pozostała po plastiku dla profesjonalistów oznaczała jasne przesłanie plastikowego kanistra. Zabawy z benzyną w bloku mieszkalnym, strażacy za takie rzeczy byli skłonni skazywać na ciężkie roboty w specjalnie ustanowionych dla takich delikwentów kołchozach.
- Jeeeezu... - Karol zabuczał spod swojej maski. - Mamy problem.
Kucnął nad spalonym trupem wskazując coś palcem. Spalona twarz pogorzelca nie mogła ukryć dwóch dziur w czaszce. Ten człowiek nie zginął od ognia.
- No to mamy pięknie! - Andrzej rzucił gaśnicą o ziemię.
Policja, zeznania i tak dalej. To była norma gdy w czasie pożaru trafił się nieboszczyk, ale z dziurami po kulkach... gliniarze dostaną kociokwiku.
- Szefie mamy trupa - Karol rzucił do swej krótkofalówki.
- Zawiadomię pogotowie i policję. - usłyszeli wszyscy, byli wszak na jednej częstotliwości.
- Z dziurami w czaszce.
- Noż kur... - szef jednostki nie pałał szczęściem. - Zejdźcie tu do mnie, niech Lucja zostanie na górze.
Obaj mężczyźni wyszli z mieszkania ciężko schodząc po schodach, wzorowa akcja ale trup i co z tego że nie ich wina? Pieski los strażackiego sumienia.

Mocny przewiew oczyścił pomieszczenie z dymu ale Lucja nie zdejmowała maski, wiedziała że trzeba jeszcze odczekać.
Zaczęła rozglądać się po pokoju w oczekiwaniu na policję. Spaleniu uległa głównie część kawalerki od strony okna gdzie doszło do zapłonu, ogień nie zdążył dojść do przeciwległej strony gdzie stała stara szafa i kredens. Gdyby to była PRLowska meblościanka... fiuuuu z dymem. Stare chyba przedwojenne meble nie zajmowały się tak łatwo.
Dziewczyna podeszła do kredensu i powoli zdjęła maskę, choć wedle wszelkich instrukcji jeszcze nie powinna.
Rozkasłała się, do oczu napłynęły łzy ale ona zignorowała to, wyciągnęła rękę w kierunku grupy zdjęć w starych mosiężnych oprawach, jedno wylądowało w strażackiej azbestowej rękawicy.

Jadwiga, jej babcia po której wzięła mieszkanie w Warszawie.
Wraz z nią na zdjęciu było jeszcze pięć osób z czego jeden staruszek cechujący się widocznym autorytetem w samym centrum. Jadwiga wyglądała na uradowaną i jak nie za długo przed śmiercią, po przeprowadzce do stolicy. Miała na sobie coś w rodzaju... habitu? Szaty jaką nosili ludzie z Ku-Klux-Klan? Tak jak i inni na zdjęciu. Na piersi każdy miał wyszyty jakiś znaczek, jednak w tej rozdzielczości zdjęcia nie było zbytnio łatwo rozróżnić szczegóły. Wszyscy w ręku mieli jakąś książkę, niektórzy otwartą (na stronach tytułowych widać było prawie identyczne zapiski robione ręcznym pismem niczym dedykacje. Niektórzy (w tym babcia Lucji) książki zamknięte. "Warszawa Nocą" głosiły tytuły.
Nikt z rodziny nigdy nie dowiedział się czemu Jadwiga przeprowadziła się w podeszłym wieku do stolicy, była to rodzinna zagadka, a sama zainteresowana mniej lub bardziej subtelne pytania puszczała mimo uszu.
Lucja zdała sobie sprawę, że przy porządkowaniu rzeczy zmarłej chyba widziała tę książkę w mieszkaniu.

Mieszkanie Lucji, Rembertów, ul. Topograficzna, przedpołudnie
Emilowi kamień spadł z serca i wydawał się radosny. Wszak nie zrobił nic złego ale czuł się mimo to trochę głupio, że nie konsultował z siostrą oddania zbędnych rzeczy po Jadwidze. W normalnej sytuacji Lucja by go tylko pochwaliła, w tej - była trochę zła. Na szczęście wszystko rozeszło się po kościach, książka będąca pamiątką po Babci się znalazła, Emil był czysty. Jego samego zaczęło to nawet intrygować.
Lucja była w gorszym nastroju. Informacja Pani Olszewskiej o jej synu trochę ją rozbiła, wyobrażała sobie jak matka musiała wejść do pokoju jaki zapewne omijała szerokim łukiem… by tak bardzo nie bolało. Jak musiała grzebać w jego rzeczach, książkach zanim znalazła tę właściwą. To wszystko kładło się cieniem na radość z odzyskanej “zguby”.

W domu zasiedli nad książką w pierwszej kolejności zauważając te dedykacje jakie Lucja widziała na zdjęciu w domu zastrzelonego-pogorzelca.

Cytat:

“Nie będzie przesadą powiedzieć, że współpraca z Panią była czymś więcej niż zwykłą przyjemnością. - dr Piotr Wieszczycki” “I tylko szkoda, że Władek Dobrzycki nie doczekał… - Ireneusz Antosiewicz” “With best regards - Christopher Clark Seymour” “I ‘do piachu’ z nimi wszystkimi Jadziu! - Albert Ernberg” “Wciąż Jadziu nie wiem do czego nas to zaprowadzi. Przecież nie odpuszczą tak po prostu. Chyba sobie pogrzeb zacznę przygotowywać by na głowę syna tego nie spadło. Wiem, mój pesymizm. Ale mimo to cieszę się z efektu i pracy z Tobą - Nina Antosiewicz.

Zastanawiało kilka szczegółów jakie świadczyły o tym iż nie była to zwykła pozycja.
Wyglądało to jak bardzo ładne wydanie pracy doktorskiej jakich oprawy oferuje wiele większych punktów xero. Dziwnie wyglądała sama metryka książki.

Cytat:

Jan P.I.C. Wepsaa Warszawa Nocą Warszawa, 2012 Wydawnictwo “Stowarzyszenie Św. Łazarza” ul. 1. P raskiego Pułku 5 m. 8 Wydanie 0, Nakład 10 egzemplarzy.

Brak ISBN przy wydaniu nr “0” i wprost śmiesznej liczbie nakładu sugerował, że jest to pierwodruk nie przeznaczony do dystrybucji, wydanie pamiątkowe przed puszczeniem tego na normalne wydanie komercyjne.
Uwagę zwracała też dedykacja wraz z myślą przewodnią:

Cytat:

Wszystkim tym , którzy zginęli w sprawie słusznej Bogu służąc celem świata z grzechu i plugastwa oczyszczenia. Thy soul shall find itself alone ’Mid dark thoughts of the gray tombstone Not one, of all the crowd, to pry Into thine hour of secrecy. E.A.POE

... i Nota autorska:

Cytat:

Książka ta nie jest oficjalnym dodatkiem do gry “Wampir: Spokrewnienie”, wydawnictwa Black Wolf, choć ciężko mi ukryć, że ma na celu stworzenie spójnego obrazu Warszawy na potrzeby i wykorzystanie tych, którzy są znawcami “World of Gloom”. Dopatrywanie się przez czytelnika podobieństw do osób i wydarzeń prawdziwych niechaj będzie jego własną imaginacją, wiarą i opinią. Z mojej strony zapewniam, że nie jest i nie było mym celem choćby w najmniejszym stopniu tworzenie nieprawdziwego wizerunku osób postronnych.

Dość niecodzienny dobór słów i wyrażeń zamiast standardowego “Wszelkie podobieństwo do osób…” lekko bił po oczach.


Sama książka składała się z dziesięciu krótkich nowel-opowiadań o wampirach w Warszawie. Przeglądając jednak po łebkach widać było masę błędnych założeń względem znanej wiedzy (o ile wiedzą o czymś można nazwać wiedzę o przedmiocie z legend, czymś co w praktyce nie istnieje) o tych bajkowych stworach. Wampir bawiący się w dłoni srebrną zapalniczką, przekraczający nurt rzeki, wchodzący do kościoła, czy nie reagujący na czosnek - były tu jedynie przykładami. Drugą część stanowił opis dramatis personae postaci wykorzystanych w nowelach.
Lucji nic nie mówił cel takiej rozpiski stanowiącej niemałą część książki, ale tu z pomocą przyszedł Emil. Sam nie grywał, jednak słyszał sporo o grach fabularnych dla których ważne było tworzenie tła i występujących w rozgrywkach postaci. dziesięć wampirów występujących w opowiadaniach było tu opisanych dosyć dokładnie stwarzając (jak to określił brat Lucji) “kompletny opis NPC na użytek MG”.
Jakby to dziwnie nie brzmiało.
Informacje były jednak tonowane, było wiele niedopowiedzeń jakby był to tylko ogólny zamysł. Nie było na przykład nazwisk polityków i urzędników miejskich pozostających pod wpływem fikcyjnych “Dzieci Nocy”, a także masy innych szczegółów, jakie musiały by zaowocować procesami względem autora książki po jej wydaniu i dystrybucji.

Na końcu widniała parafraza znanej sentencji:

Cytat:

“Oby reszta nie stała się milczeniem”

Na marginesach było widać trochę adnotacji/notatek pisanych pismem Jadwigi, choć Lucja nie potrafiła odnaleźć w nich sensu. A na wewnętrznej stronie tylnej okładki dość dziwny zapis odręczny pismem babci Lucji i Emila.

Cytat:

doktor Piotr 1 Irek 1 dopadli, przejęli Seymour 1 dopadli, przejęli Antek 1 Nina 1 Ja 1, 2 Wysłane do Bractwa 2 - przechwycił Sebastian Ks. Rak 1 (brak odzewu?) Ukryty 1 wzięłam na wypadek...