Volva znów Jelling opuściła przekraczając płot i okrążać osadę poczęła w poszukiwaniu swego brata krwi. Ogrodzenie było chyba jeno dla przyzwoitości postawione, bo choć wysokie na więcej niż chłopa, to nazbyt liche by palisadą je zwać, za co czynić miało. Silnego woja by nie zatrzymało gdyby sie uparł forsować miast o wejście do osady walczyć. Nie wiedziała czy to najlepszy pomysł, by właśnie ona przyszła mu oznajmiać, że ruszają... ale przy przygotowaniach do odjazdu, by się i tak na wiele nie zdała.
- Freyvindzie? - W przestrzeń rzuciła rozglądając się za Brujahem.
Coś zerwało się spod płotu w ciemności i skryta w mroku sylwetka zblizyła sie do niej. Freyvind, który siedział tu by się wyciszyć jedynie szum lasu mając za towarzystwo spojrzał na volvę i brwi zmarszczył, a w oczach coś mu błysnęło.
- Gdzie Volund - spytał zimnym głosem.
- Przygotowuje wóz do drogi. Zgodził się, że do Ribe nam śpieszno - odpowiedziała najłagodniej jak potrafiła.
- Przodem idź - rzucił obchodząc ją ostrożnie i czujnie. - Rozmawiał z Tobą. - Nie było to pytanie.
- Rozmawiał - potwierdziła ruszając zgodnie z poleceniem. - Inaczej by mnie tu nie wysłał.
- O ile wysłał. - Nie dodając nic więcej szedł dwa kroki za nią kierując się tam gdzie wozy ostawili.

Bjarki z Volundem kręcili się przy wozach konie zaprzęgając. Na widok Pogrobca skald rozluźnił się z ulgą, myśli mu przechodziły i takie, że demon drzemiący (jak podejrzewał) w Elin zajął się nim i teraz w pułapkę go prowadzi. Skrzynie ładując i zdobycze, Godi uważnie zmierzył pana swojego bez słów sprawdzając czy z nim nic złego się nie stało. Aftergangerka tymczasem do skrzyni podeszła sprawdzając czy miecz jest ciągle tam schowany. Był tam wciąż, spoczywał tak jak go schowała i nie przyciągał szczególnie uwagi swym wyglądem, niepozorny i zapuszczony.
- Volundzie? - Skald przystanął mierząc berserkera wzrokiem. - Elin to czy nie?
- Elin, ponad wątpliwość - odparł Volund, ostatnią skrzynię na wóz ładując - po drodze jeszcze zapewne sama ci więcej opowie o tym… Styggrze. - Obrócił się do obydwojga. - Nie chcę ryzykować, że Gudrunn nas tu zastanie. Czyśmy gotowi? Gdzie jest Chlo? - zapytał Bjarkiego.
- Raz jeszcze to rzeknij, że to nie demon. - Frey wpatrywał się w twarz Pogrobca wzrok jego chwytając, jako że pierwej mówił odwrócony.
Pogrobiec zauważywszy spojrzenie Freyvinda podszedł do niego i powoli dłonie uniósł, by twarz jego ująć.
- Elin to. Włada sobą. Nie demon w niej. Nie wiem co. Duchem zbawczym się zdaje. Pomaga jej. Przeszkadzać zapewne może, leczli wierzę, że władzy żadnej nad siostrą naszą nie ma. - W pozie pozostał, czekając z niebywałą na Einherjar cierpliwością, czy Jarl Bezdroży potrzebuje jeszcze zapewnień.
Wieszczka przysłuchiwała się ich rozmowie ze swojego miejsca przy wozie bojąc się zrobić jakiś ruch w ich kierunku nim skald uzna, że nic jej nie opętało. Ten zaś powoli skinął głowa patrząc berserkerowi w oczy.
Nie był pewien.
Jeżeli to był demon - mógł go omamić, ale nie widział niczego takiego w Volundzie.
Wciąż nie wiedział co o tym myśleć, czuł się zaszczuty.
Wyciągnął miecz.

Z obnażonym ostrzem ruszył w kierunku volvy, lecz raczej bardziej ku wejściu do zagrody gdzie konie trzymano, a wcześniej i woły, które do szczętu z krwi wypili przysparzając osadzie tony mięsa. Kobieta lekko przestraszona się zdała gdy począł się zbliżać, ale uspokoiła się widząc dokąd zmierza.
- Chciałem by nas tu zastała - powiedział nacinając sobie skórę na przedramieniu. - Wyjaśnić z nią… by złości za sobą nie zostawiać.
Krew nie płynęła w jego ciele jak w śmiertelnych, musiał sam nią kierować. Wolą wypchnął z siebie strumień jaki zaczął barwić czerwienią wodę dla koni przygotowaną. Obrócił się i spojrzał na Elin i Volunda nie przerywając tej czynności.
Widząc co robi volva do Pogrobca podeszła i wyjaśniła:
- Zastanawialiśmy się czy konie silniejsze dzięki krwi nie będą i szybciej nas dzięki temu na miejsce zawiodą.
- Przysięgła Ci przemoc. Nic z nią nie wyjaśnisz, jeśli słów nie cofnie i nie będzie komu po temu zaświadczyć. Jeśli przybędzie, poleje się krew i zakończy życie… w najlepszym razie rozpocznie blodhævn z hańby płynące. - Volund wyjaśnił rzeczowo, bez cienia emocji zwracając się do Freyvinda.
Decyzja należała do skalda, który spojrzał znów na volvę jakby się nad czymś zastanawiał.
- Bjarki, przynieś Chlo, a wygodne miejsce na skrzyniach jej wpierw zrób. Wy zaś napojcie tym konie, ja jedną ostatnią rzecz tu muszę uczynić. Wnet wrócę, nim gotowi do wyruszenia będziemy.
Elin rzec już coś chciała ale zmilczała i jedynie głową kiwnęła. Pogrobiec jedynie odprowadził go wzrokiem, bardziej jak niema mara niż człowiek, nim zamknął deko własnej skrzyni skrywające teraz chustę i ziemię skażone krwią, płynącą i w jego żyłach.
Volva po konia jednego poszła i przystanęła z nim przed pełnym wiadrem czekając na reakcję zwierzęcia, lecz bydle nie sprawiało wrazenia jakby pić zamierzało zaprawiona krwią wodę.

Prócz głosów w jego głowie szepczących mu o czymś co być mozęopętało Elin, były tez i takie, co uspokajały. Wszak Volund znał się na tym jak nikt inny kogo Frey by znał. Rzekł, że nie ma w niej złego.
"Tak twierdził, że się na tym zna" - wmawiała paranoja.
"W Chlo demona rozpoznał wnet" - mówił rozsadek.
"Nie wnet… oj nie wnet, dopiero nad Engelsholm".

Bił się z myślami nie wiedząc co czynić. Chciał całym sobą by Volund miał rację, ale w oczach jego nie znalazł tego czego szukał, pewności. Nie znalazł wszakże też fałszu, omamienia.
Skald zaklął i załomotał do drzwi rodziny Jensa i Jorika.
Najstarszy z braci otworzył drzwi ostrożnie.
- To Ty… - Otworzył je szerzej i wyszedł nieco na próg. - Coś się stało? - Spoglądał na Freya zaskoczony.
- Jorik jest?
- Śpi.
- Nie śpi! - doleciało zza drzwi i przez uchylonych ich szparę przecisnął się młodszy z braci. Rozczochrana szopa jasnych włosów nadawała mu wyglądu nieopierzonego orzełka.
- Świata zobaczysz kawał, choć nie wiada czy tyle ile byś chciał. Nie licz na bezpieczeństwo i nie pierwszym będziesz kogo w chwili grozy ratować się rzucę. Wierności wymagać będę, za zdradę nie popuszczę. Gotowyś na to?
Chłopaczek najpierw się wysztywnił i gębę niemal otworzył z zaskoczenia, ale szybko sobie przypomniał, że dorosłym ma być.
- Gotowym! - Skinął raz jeden głową choć widać po nim było, że najchętniej by skakał z radości. - Nie zawiedziesz się na mnie, jarlu - powiedział lekko łypiąc na starszego brata. Jens też emanował dumą.
Do niego teraz skald się zwrócił.
- Rękę wystaw spodem w górę.
Chłopak wysunął ramię przyglądając się skaldowi ze zmarszczonymi brwiami, Jorik zaś ciekawskim spojrzeniem strzelał od jednego do drugiego. Skald wyciągnął rękę i jakby przesypywał coś na dłoń chłopca ku niemu wyciągniętą.
- Nic więcej nie mam, co bym mógł ofiarować. Tako rzeknij Gudrunn to przekazując. Powiedz jej, ze wrócę, nie w gniewie, nie w złości. Choćby i ubić chciała. - Odwrócił się do Jorika na powrót. - Ruszamy zaraz, jak zmarudzisz zostaniesz. Słuchaj mnie teraz uważnie. Nóż jakiś mieć będziesz, kij niewielki ostrugasz. Gdyby nastała chwila, że jednooka volva, Elin, nie sobą się zdała, przeciw nam czynić poczęła jakby złe w nią nagle w zajadłym szale wpadło… w serce wbijesz. Na Ciebie nikt uwagi nie zwróci. Obaj pojęliście?
Jens i Jorik na raz głowami pokiwali w takim samym geście.
- Biegnij się przygotować - rzekł Jens.
Gdy sami zostali rzekł cicho:
- Gudrunn dzika i nieokiełznana. Odejść może zechcieć. Wstrzymać jej nie zdołam. Co wtedy?
- Wtedy Ty ich chronić musisz. - Skald odwrócił się i skierował ku miejscu gdzie wóz stał nie oglądał się za siebie.

Czerń.
Czysta, nieprzenikniona czerń otulała aftergangera niczym niematerialny całun. Mrok nie dający przebić się wzrokiem dla jednych był powodem do paniki, dla innych pobudzał uczucie bezpieczeństwa i spokoju. Freyvind był dzieckiem nocy, einherjar przypisanym czasowi oddanym pod władzę bogini Nótt i jej wychowankowi Maniemu, nie jej jasnemu synowi Dagowi i siostrze Maniego - Sol. Freyvind dobrze czuł się w ciemności, która muskała jego ciało szepcząc do ucha jak kochanka.
O obietnicach rozkoszy jakich zaznać mógł jedynie z dala od światła dnia, jakie obiecywała mu na tę noc, tak jak każdej poprzedniej.

Leżał w skrzyni nie poruszając się i wychodząc dopiero z ciężkiego snu jaki był dla takich jak on nieodłączną częścią dnia. Gdy Sköll ruszał we wściekły pościg za jaśniejącym niczym płonące złoto rydwanem, on i jemu podobni zamierali i jedynie po epickich walkach własnej woli mogli czynić najprostsze czynności. Ale w końcu Sköll wyjąc znikał za nieboskłonem, jego miejsce zajmował Hati pędzący za srebrzystym synem Glaur i Mundilfariego w dzikiej furii. Za każdym razem z tym samym zacięciem, co noc bliżej, pędząc by rozpocząć Ragnarok. By zatopić w Manim kły, by rozedrzeć go pazurami, by zapiały koguty, pies zaszczekał, róg zagrzmiał, most runął, a drzewo zapłonęło i padło.
Ten czas jeszcze nie nadchodził, nadeszła po prostu kolejna noc, a afterganger coraz przytomniejszym wzrokiem spoglądał w nicość ciemności.

Podniósł lewą rękę i przybliżył dłoń przed swe oczy. Nie widział jej, odbierał ją jedynie kolejnym nieopisywalnym zmysłem. Pewnością, że tam jest. Wpatrywał się w nią nie widząc jej, a jednocześnie rozpoznając najdrobniejsze szczegóły. Skóry powlekającej martwe mięśnie i kościec. Kilkakrotnie zgiął i rozprostował palce napawając się tym widokiem, choć śledził go poza zmysłem wzroku.
Wnet zamarł, jego myśli skuliły się jak do skoku zszokowane czymś nagłym, towarzyszką, która wkroczyła między nie i niczym Freya wśród starych bab zwracała na siebie pełnie uwagi.
Nowa myśl przegoniła swe siostry precz pozostając sama w głowie skalda. To kim jest, gdzie jest, co się wydarzyło… uciekały jak einherjar od słońca, jak Loki przed Asami i Vanami po pamiętnej biesiadzie w pałacu Aegira.
Myśl o tym, że nie walczy.
Nie musi.

Od czasu gdy krew Eyjolfa wypełniła jego martwe usta walczył prawie zawsze. Czasem były to epickie pojedynki, czasem jedynie gotowość do ciężkiego boju i czujna obserwacja wroga.
Bestii jaka w nim drzemała i jaka w rodzie einherjar skalda-godi była silniejsza niż u innych dzieci Canarla. Walka z nią wypełniała jego nieżycie, a od dwóch dni krew wilków dała bestii do rąk broń mogącą się równać z Mjolnirem, Gungnir lub miecz Surtra. Przez dwie noce Freyvind czuł się jak oćwiczany i bity przez złodzieja pies. Maltretowany i okładany, otrzymujący razy ale nie podający się. Nie mogący wpuścić złoczyńcy z szerokiego świata do Halli… Choć to świat był tu jego umysłem, a halla całym światem. Wpuszczenie złodzieja do środka, wypuszczeniem bestii na zewnątrz.
Przez dwie noce walczył i krwawił wewnątrz siebie, prawie bez przerwy.
Teraz nie musiał.

Siedział na progu halli-świata czując swoją siłę, a to co szturmowało drzwi kryło się za węgłem. Już nie tak mordercze, potężna broń zniknęła. Siła Freya nie uległa zmianie, ale po epickiej walce albo to przeciwnik trzymał się na odległość na zwykłe warknięcie, albo tez Frey warujący w progu czuł się niepokonany. To mogło minąć, wrócić do normalnego stanu… teraz jednak jaźń skalda w tej walce zachłystywała się pewnością siebie.
Głosy w jego głowie jakie tak wyraźnie słyszał jeszcze przed wejściem do skrzyni - milczały. Nawet nie szeptały, jakby skryły się głęboko i zapadły w sen.
Do tej pory podsuwały mu pomocną dłoń, otwierały oczy na wiele spraw. Na czająca się wokół zdradę, na niebezpieczeństwo, na niegodziwość i złe spojrzenia. Czułe dłonie utkane z szeptów obracały jego głowę tam, gdzie mógł ujrzeć zagrożenie płynące z niechęci, zawiści, ambicji i buty.
Wycelowane w niego.

Ogarniające go ciemności, cisza przerywana jedynie lekkim szmerem rozmowy na zewnątrz niby nie z tego świata, spokój myśli… to przebudziło obrazy, wspomnienia.
Wściekłość i zawód Gudrunn
Strach, niepokój i bezsilność Elin.
Rozpacz i poczucie odrzucenia Chlo.
Troska, irytacja i dezaprobata Bjarkiego.
Szalona walka i taniec na krawędzi Volunda.
Freyvind nawet jak na standardy einherjar sumienie miał puste. Zapatrzony w siebie, zadufany, pędzący ku sławie. Czasem jedynie dla niewielu inny, przejmujący się ich losem. Życiem pozostałych przejmujący się niewiele gdy nie było to dla niego ważne.
Jak życiem Jorika?
Furda co myślą.
Myslą dobrze, niech uwielbiają.
Myślą źle, niech się boją.

Jego myśli znów wypełnione twarze. Elin z jedynym okiem pełnym bólu rodzącego się stąd jak na nią patrzył. Co o niej myślał.
Po raz pierwszy od dziesięcioleci oczy skalda wypełniły się lepką i gęsta wilgocią. Krew zaczęła spływać strumykami po skroniach.

A zaraz potem rozległ się łomot, gdy Freyvind zaczął uderzać miarowo głową w drewno skrzyni.

Ribe

Podkop nie był może przesadnie ciasny, ale i tak musieli mocno się schylać, czy czasem wręcz przedzierać się przez ciemności w kuckach. Grim zapewne utknąłby tu marnie. Przedzierali się po omacku badając drogę dotykiem i posuwając się powoli wzdłuż dech tworzących chwiejną konstrukcję przeciw zapadnięciu się ziemi. W końcu przedarli się do wyjścia znajdującego się w niewielkiej chatce do garncarza chyba należącej. Chatka, nie była tu chyba nawet dobrym określeniem, prędzej przypominało to szałas-pracownię. Spadzisty dach stanowił jednocześnie ściany, a od tyłu i od wejścia wątłe ścianki z patyków utkanych w sposób podobny do wyplatania koszy dopełniał “dzieła”. Dla trójki aftergangerów najważniejsze było wszak jedynie to, że nawet tak liche schronienie osłaniało ich przed bardzo nieporządanym dla nich czyimkolwiek wzrokiem.
Porzucone w połowie tworzenia garnki, dzbany i kubeczki leżały na prowizorycznym stole i półkach naprędce skleconych. Klapa do chatki znajdowała się w rogu. Po wyjściu z przejścia wszyscy schować się mogli za ścianką z patyków i powoli uchylić deskę, co za drzwi stosowana była. Skryci w mroku obserwowali osadę.

Wieszczka znów wyczulonymi darem Canarla zmysłami swymi się posłużyła, by zorientować się, czy ktoś na ulicy w pobliżu się nie kręci i zauważyła ruch niezwyczajny dla Ribe o tej porze. Wokół palisady po drewnianych kładkach przechadzało się kilka osób, a kolejnych dwóch wojów przechodziło koło chaty. Najwyraźniej raport Jorika o wzmocnionych strażach nie oznaczał jedynie strażników przy bramie.
Palec do ust przyłożywszy aftergangerka przykazała swym towarzyszom by jak najciszej byli i nie dała im też z chatki wyjść dopóki głosy nie oddaliły się na tyle by mogła uznać wychylenie się za bezpieczne.
Frey nie poruszał się choć strzelał wzrokiem gotów czmychnąć w każdej chwili między zabudowania nie wychylając się jedynie nasłuchując, a brat w krwi jego po prostu czekał cierpliwie, koniuszek ostrza o podłoże opierając. Straż w końcu przeszła coś między sobą cicho rozmawiając i wyjść w końcu mogli. Chatynka skromna była i uwagi do siebie nie przyciągała:
Volva ręką machnęła i ruszyła między chatkami klucząc. Z początku zabudowania bardzo niepozorne były, najdalsze od centrum miasta to i najbiedniejsze. Im dalej jednak szli, tym domostwa większe się stawały i lepiej zbudowane. Ta część Ribe widać od pożaru ocalała, gdyż śladów po ogniu nie było. W końcu wiedząca zwolniła i czujniej rozglądać się zaczęła. Pierwsze oznaki ognia też się pojawiły, powoli zbliżali się do halli.

Elin zamyśliła się na moment i powiodła ich ku domostwu rodziców Sigrunn, jeśli komuś mogli tu ufać z pewnością im. Pogrobiec, który widział już podobną scenę, kroczył za nią bezwiednie, omiatając pogorzelisko wzrokiem…
Im dalej na wschodnią stronę Ribe wchodzili tym więcej zniszczeń zauważali. Co dziwne nie w północnej, kupieckiej części ni w porcie na południu. Z początku tu i ówdzie nadpalone strzechy chat, płoty, zastępowały poczernione szczątki domów. Smród też narastał i volva zdała sobie sprawę, że zapach zbyt znajomy był to.
Swąd palonych ciał.
Te pousuwane już zostały, jednak w powietrzu wciąż unosił się zapach jak cienka warstwa co nawet północne wiatry rozmyć jeszcze nie zdołały.
Widać było też ślady walki poważnej...
…
… a tam, gdzie dom Sigrun jeszcze nie tak dawno stał jeno oczernione kikuty zostały…

Ktokolwiek dokonał tego: wiedział.
Wschodnia strona to ta, przez którą wjazd do Ribe był najłatwiejszy. Pozostałe trzy kierunki: port na południu, zachodnia i północna brama, najmniej dostępne były przez terenu kształt. Gdy szli przez osadę psy rozszczekiwały się tu i tam. W niektórych drzwiach stały latanie z błon zwierzęcych zrobione. Widać było, że mieszkańcy nie uspokoili się jeszcze po napadzie.
Elin przystanęła rozglądając się ponuro.
Widziała Sigrun żywą na zgliszczach…
Czyżby przeżyła jeno po to by oglądać jak wszyscy jej bliscy giną?
- Tu rodzina Sigrun mieszkała - wyszeptała w końcu.
- Chodźcie za mną. - Skald wyglądał jakby los Sigrun niewiele go przejął, a niecierpliwość na jego twarzy była nadto widoczna. Przemykanie cichcem i bez celu (jak się okazało) przez Ribe, zdawało się go męczyć psychicznie.
- Dokąd następny krok? - zapytał Pogrobiec na skraju szeptu, ze skrytości lub ze słabości.
- Port - Freyvind odszepnął i odwrócił się w kierunku południa. Spojrzał raz jeszcze na oboje i ruszył ostrożnie, tym razem to on prowadził trójkę afterganger.
Volva podążyła za braćmi w krwi jakby przygnieciona nagle jakimś ciężarem.

Gdy doszli w okolice portu zauważyli sześciu zbrojnych. Dwóch stało na głównym trapie, pozostali dwójkami przechadzali się wzdłuż nabrzeża od głównego pomostu do palisady ograniczających je od wschodu i zachodu. Freyvind odwrócił się ku Elin i Volundowi.
- Nie wiemy gdzie Agvindur, lub ktoś, kto zasadzkę czyni - wyszeptał skald. - Języka nam trzeba, wypytać się o to co tu się dzieje. Jakby co sie stało, to ku rzece w toń, nie głównym trapem. Przebić się winniście i dnem ujść przed pościgiem.
- Bezpieczniejsze do domu jednego z hirdmanów zajść… Może nie spalony. - Szepnęła mu wieszczka.
- Gdzie Asgera domostwo? - zapytał pusto Volund, kontynuując tradycję sprzecznych propozycji.

Jak się okazało, nie była to ze strony Freya chyba propozycja, bo skald nie odpowiadając nie volvie ni berserkerowi podniósł się i po prostu… wszedł do najbliższego domostwa starając się uczynić to jak najciszej. Elin rozejrzała się szybko i za nim wkroczyła do chatki z zaskoczenia zapominając o pytaniu Gangrela, który za nimi spojrzał, a oczy jego zalały się wnet czerwienią.
Nie podążając za nimi ruszył dalej alejką…

Chatka ciemna była z latarniami tlącymi się tu bardzo słabo. Skald znalazł się w niewielkiej części langhusu gdzie zwierzęta trzymano. Konie zachrapały zaskoczone pojawieniem się nowej osoby, świnia zachrumkała ostrzegawczo… hałasy te psiaka małego postawiły w stan alarmu. Ujadać zaczął jazgotliwie i choć z drogi kroczącym aftergangerom zszedł, to szczekanie nie ucichło. Wąskie wejście do części mieszkalnej domostwa tonęło w ciemnościach, lecz wewnątrz szum zaalarmowanych ludzi zaczął się podnosić.
Na spotkanie skaldowi i volvie pojawiły się groty włóczni.
- Kto idzie? - dobiegło ciche pytanie osoby w mroku się kryjącej.
- Jam jest Freyvind, syn Eyjolfa, brat Agvindura przez krew - rzekł skald mocnym, śpiewnym i niczym zaklętym, ale nie za donośnym głosem. - Kto mu wierny niechaj powstanie i przy rozpalonym ogniu zasiądzie. Kto nie… - zawiesił lekko głos. - Niech lepiej nie wstaje - dokończył z kpiącym akcentem - i nic nie czyni.
Elin tymczasem zorientowała się, że Volund za nimi nie podążył i nerwowo poczęła się rozglądać, nie wiedząc co począć, ale gdy Freyvind skończył mówić stała wyprostowana i wpatrzona w ciemność pomieszczenia mieszkalnego spokojnie. Nie przedstawiała się jeszcze. Uznała, że zrobi to gdy będzie konieczne, a pobiec za drugim bratem i tak teraz już nie mogła.
W izbie szeptać poczęto i po chwili w wejściu stanął starszy mężczyzna, nieco chuderlawy z latarnią. W tle rozbłysły iskry gdy palenisko było rozdmuchiwane i gdy ogień rozpalano mocniejszy. Staruszek machnął dłonią zapraszająco, uważnie przyglądając się stojącej z tyłu volvie.
W skórach siedziało kilkanaścioro dzieci, trzy kobiety w różnym wieku zajmowały się paleniskiem. Prócz starca było jeszcze czterech mężczyzn, którzy włócznie na stojakach przy ścianie ustawiali.
Mimo wysłuchanego nakazu, ostrożni jednak byli.
- Witajcie. - Chudzielec ławy wskazał na niewielkim podeście bliżej ognia.
- Agvindur w mieście? - Skald zbliżył się, lecz nie podchodził za blisko paleniska.
Wieszczka ruszyła za nim spokojnym krokiem mierząc uważnie wszystkich spojrzeniem jedynego oka. Stanęła przy swym bracie w krwi.
- Pono tak. Nie widzielim go od paru nocy.
- Po tym jak wilki atak poczyniły działo się co? Obcy jakowyś przybyli?
- Tu ciągle ktoś przybywa - wzruszył ramionami chudzielec - i obcy przychodzą. Ale po pierwszym razie co halla jarla spalona, kolejny atak był. Musieli przyjść z kupcami i przyjezdnymi. Wieczorem pożar powstał i wtedy też rzezać ludzi poczęli. Kilkoro żywcem spalonych w domach, razem ze zwierzyną - starzec zęby zacisnął z żalu i złości - a tych co uciekali z domów, dobijali z łuków szyjąc. Czołaśmy stawiali ale wielu zginęło. W końcu z jakiegoś powodu odeszli. Nagle.
- Wy czterej - skald odezwał się do mężczyzn jacy włócznie odłożyli. Wybitnie nie był w nastroju do przydługich rozmów. - Bierzcie broń i z nami chodźcie.
Spojrzeli po sobie …i posłuchali. Starzec usta zacisnął. Kobiety zbiły się w gromadkę.
- Dokąd?
- Za mną. Do Agvindura - nie znoszącym sprzeciwu głosem skald polecił i skierował się do wyjścia.
Wieszczka jakby nigdy nic za nim ruszyła, nic nie wiedziała, więc lepiej było milczeć, by tej niewiedzy nie zdradzić. Wychodząc zatrzymała się jednak i ostatnie pytanie starcu rzuciła:
- Dlaczego Asger na przywódcę pozuje?
- Eggnir nie żyje. Rune takoż. A Asger jednym z zaufanych jarla był. Teraz ponoć hirdmanem został.
Skinęła powoli głową starając się emocji na twarzy nie okazać jakie wywołały w niej te wieści i wyszła z domostwa.

Gdy wyszli w czerń nocy, skald na mężczyzn zbrojnych we włócznie spojrzał. Odziani jedynie w koszule niepewni tego co czynią patrzyli po sobie to znów na Freyvinda, rozglądali się wokół przy tym czujnie.
- Przodem idźcie, my za wami. Do przystani, tam zwołajcie straże. - Frey głosem swym w końcu z marazmu dodając im animuszu i celowości swych działań. Ruszyli by rozkaz wykonać, a w tym czasie volva berserkera blade ciało zoczyła, odcinające się nieco w ciemnościach.
- Bjorn, Horik! - Przyciszone głosy nawołujących strażników przygłuszyły dudnienie cichego stąpania na trapie.
Strażnicy portu ruszyli się niechętnie i z bronią w pogotowiu. Patrzyli na grupkę z ciekawością i nieufnością, jednak przeważyło to, że wszak dobrze znali tych co nawoływali ich do podejścia na nabrzeże. Takoż dwie dwójki zbrojnych idące brzegiem od wschodu i zachodu ostrożnie zbliżały się do centralnej części portu. Gdy wszystkich sześciu zgromadziło się przy nich Frey potoczył po nich wzrokiem.
- Który wie, gdzie Agvindur?
- Asger dać pozwolenie musi by wiedzą się dzielić - mruknął jeden ze strażników. - Dla dobra jarla.
- Asger w rzyć pieprzony przez chore wieprze, może tyle na ile sam jarl mu zezwoli, a jam bratem Agvindura poprzez krew Eyjolfa. - Frey zdawałoby się urósł i strzelił jakimś niecierpliwym błyskiem w oczach. - Mówcie tedy gdzie on. Sam nas zawezwał.
- Mi ktoś bronił dostępu do jarla będzie? - Wiedząca jedynym okiem po wszystkich potoczyła wspierając skalda. - Prowadźcie.
- Dokładnie nie wiemy, bo Asger co noc inne miejsce wskazuje. - Strażnicy ugięli się pod naporem słów aftergangerów. Ten wołany Bjornem niechętnie ale mówić począł: - Tegoż wieczoru w jednej z długich chat miał niejako być. Myśmy go jednak nie widzieli. - Ruchem dłoni wskazał drogę i ruszył się z miejsca prowadząc resztę ku jednego z pomniejszych langhusów.

Przed domostwem straże stały, dwóch zbrojnych w kolczugach, z tarczami opartymi o nogi i wspierających się na włóczniach. Obaj miecze przypięte do pasów mieli, a ten po prawej z drugiej strony zatknięty i toporek miał, którym mógł i wręcz walczyć i rzucić jakby potrzeba przyszła. Hełmy na głowach mieli co dopełniało uzbrojenia.
- Bjorn? A Ty co tu? Straż w porcie dzisiaj… - jeden z nich urwał widząc pozostałych wynurzających się zza rogu, na co włócznię pochylił i tarczę o nogi oparta uniósł. Wobec nadchodzących o wiele lepiej uzbrojeni byli, ale przecież jeno dwaj naprzeciw tuzinowi. Spod hełmów oczyma błyskali nie wiedząc czemu są przez zbrojnych ziomków nachodzeni.
Bjorn gest uspokAjający uczynił i strażnik w pół ruchu zamarł.
- Brata jarla naszego prowadzę. I wieszczkę. Do Agvindura.
- Asger nic nie wspominał o bracie i wieszczce. Jak się do osady dostali?
- Agvindur nie Asger tu rządy sprawia - Frey wysunął się przed szereg. - Jarl tutaj?
Elin również wyszła i na strażników spojrzała sprawdzając czy zna kogoś lepiej.
- Nie musimy się opowiadać Asgerowi, by z Jarlem się widzieć. - Dodała spokojnie.
- Przepuść nas, Oddleif. - Bjorn postąpił kroków kilka do przodu robiąc groźną minę.
- Wchodźcie. - Strażnik uległ przybyłej dwunastce najwyraźniej nie chcąc zaczynać awantury z aftergangerami.

- Nie. - Skald pokręcił głową. - Cokolwiek mu jest, postaramy się uzdrowić go. Bjorn, weź trzech ludzi i jarla z langhusa tu wynieście, na świeżą noc i pod blask Maniego.
- Pójdę z nimi.
- Leiknar - Frey rzekł tylko jedno słowo chwytając lekko volvę za ramię. Spojrzał przy tym wyczekująco na Bjorna.
- Powiedz Jarlowi, że wróciłam - volva przekazała strażnikowi wstrzymana przez skalda gestem i słowem.
Rozkaz został wykonany, pozostali strażnicy zostali na zewnątrz obok skalda i volvy. Atmosfera pomiędzy dwójką strażników a resztą poczynała się robić nieco napięta, gdy ze środka wyszedł sam Bjorn.
- Asger prosi volvę na słowo - to jeno rzekł i do środka się wycofywać począł.
- Niech do mnie sam wyjdzie - odparła wieszczka starając się z całych sił być w pełni opanowaną.
- Szykować pochodnie. - Frey odstąpił krok od Langhusa.
Wojowie unieśli płonące żagwie na polecenie skalda rozstępując się nieco i łamiąc półkolisty szereg. Czuć było jednak, że polecenie niezbyt im w smak było, po dwóch pożarach w osadzie, obawiali się kolejnego.
- Asger! - masz ćwierć świecy na wyjście z jarlem, bądź też sam. - Skald krzyknął donośnie do środka. - Czterech z was niech szykuje kubły z wodą i niech kto choć jeden rzeknie, że na oczy widział, że Agvindura tu przyniesiono - rzekł zaraz ciszej do zgromadzonych na zewnątrz.
- Skrzynie nieślim - rzekł Oddleif z rosnącym podejrzeniem w głosie.
- Nie denerwujcie się aż tak - rzekł nagle kolejny mąż co w cieniu chaty się objawił.

Elin rozpoznała w nim Asgera. Chociaż… lepiej ubranego i bardziej wyprostowanego.
- Jarl bezpieczny, odpoczywać musi. Ale z widoku Elin się ucieszy… - Asger uśmiechnął się zapraszającym gestem wskazując wejście.
- Brać go - polecił Frey zbrojnym. - Odpoczywać, to ty śmiertelniku musisz nie einherjar. Bjorn, każ dwu langhus przetrząsnąć.
Asger o dziwo nie stawiał oporu, gdy otoczon został. Z lekkim uśmiechem przyglądał się volvie, spojrzenia z niej nie spuszczając.
- Dlaczego od ludzi go odgradzasz? - zapytała wieszczka. - Mieszkańcy potrzebują widzieć swojego Jarla, wiesz o tym doskonale.
Nie odpowiedział.
Straż wpadła do chaty .
Elin w tym czasie wzroku z Asgera nie spuszczała, coś jej w nim się nie zgadzało, nagle zamrugała i za nos się złapała, z którego krew poleciała. Asger z leciutkim uśmiechem przyglądał się wieszczce choć gdy ta krwawić poczęła, wyraz twarzy się zmienił i coś na kształt czułości przebiegło.
- Obstawić Langhus wokół!
Skald nie musiał dwa razy powtarzać. Wojowie polecenia słuchali, a z przedsionka chaty dobiegł głos Bjorna:
- Jest tu! Panie! - Zaalarmowany strażnik niepewność w głosie miał.
Volva chciała rzucić się do środka, lecz Frey ją złapał.
- Puść, musimy zobaczyć co się stało.
- Wyciagnijcie go! - skald krzyknął do środka. - A Ty mi rzeknij, czy Leiknar może opętać śmiertelnego - to ostatnie rzekł do Volvy trzymanej w objęciu.
- Nie wiem… - szepnęła Elin. - Ja nic nie pamiętam…
Asgar bez słowa przysłuchiwał się wymianie między skaldem a volvą, tymczasem ze środka szuranie dobiegać poczęło. Sapiąc nieco strażnik wyznaczony przez Bjorna wynurzać się z chaty począł. Przyświecano mu pochodniami gdy skrzynię wyciągał.
- Jest Jarl - szepnął Bjorn i Oddleif zaglądając do skrzyni, głośne westchnienie im towarzyszyło.
Frey wyciągnął miecz.
Asgar jakby ruch wykonał by również zajrzeć i poczuł ostrze na piersi. Aftergangerka wyrwać się z objęć skalda spróbowała, by przy skrzyni się znaleźć, ale i jej Freyvind jeszcze nie puszczał.
- Wyjmijcie go. Na ziemię.

Ostrożnie strażnicy sięgnęli do skrzyni, jeden u głowy, drugi u nóg jej.
Wysztywnione, pobladłe ciało jarla wyciągnęli.
W zasuszonej postaci ledwo można było poznać Agvindura.
A z jego piersi sterczał kołek.

Gdy jedynie ten kawałek drzewca zoczył, Frey pchnął przebijając Asgera na wylot.
Elin przerażona widokiem wyłaniającego się ciała jarla nie dostrzegła w porę pchnięcia skalda, gdy za późno dopiero było wzrok ku niemu przeniosła. Mężczyzna zatchnął się, wąski strumyczek krwi z kącika mu pociekł i wciąż wpatrzony w volvę zawisł na ostrzu Lenartssona.
- Coś Ty zrobił?! - wrzasnęła. - Wypytać się go trzeba było. - Drżała cała gdy do Agvindura się przerażona zbliżała.
- Jak Svena, który nic nie pamiętał. Jak ciebie… co nic nie pamiętasz. Nie, Elin. - Frey wyciągnął miecz z trupa.
W błękitnym oku łza czerwona się pojawiła, gdy volva klękła przy ciele.
- Pomóż mi… Musimy go wyciągnąć. - Ręce przy kołku trzymała ale wyraźnie bała się sama go ruszyć.
- Musimy go nakarmić. - Frey złapał buchającego krwią trupa, wyciągnął kołek i położył drgającego Asgera śmiertelną raną na twarzy Agvindura.
Rana zionęła w nagiej, jakby zaschniętej piersi potężnego zazwyczaj jarla. Krew z przebitej piersi Asgera spływała źródełkiem w usta uśpionego aftergangera, lecz z początku efektów widać nie było. Strażnicy otoczyli wszystkich kółkiem, bez słowa wpatrując się w swego pana, leżącego nieruchomo.
Ciałem Elin szloch wstrząsnął, gdy reakcji żadnej nie widziała.
- Niewolników jeszcze ściągnijcie… - zwróciła się do strażników. - Jarl więcej krwi potrzebować będzie. - Za rękę Agvindura chwyciła i zastygła tak trzymając go.
Frey wtenczas z dzikim wzrokiem uniósł miecz i zaczął go oblizywać smakując krew zdrajcy. Patrzył przy tym to na zgromadzonych ludzi, to na potomka swego stworzyciela, na truchło wyglądające jak trup co swoje już przeleżał.
Wielu było zdezorientowanych, volva zrozpaczona, Freyvind znów emocjami targany. Para karmazynowych oczu w dali zwęziła się i tym baczniej rozsądkiem od sceny oderwała. To wejście do chaty, to całe otoczenie pilnie lustrowała wiedząc, że teraz jest chwila największej słabości.
Gdyby Pogrobiec był ich wrogiem, uderzyłby teraz. Oczy jego wędrowały po dachach, po wejściu, pomiędzy domami… Jednak wokół prócz poruszenia związanego z panem na Ribe i jego stanem, panowała względna cisza.

Strażnicy przyprowadzili zgodnie z poleceniem volvy kilkoro niewolników. Każdy z nich żyły otworzył wlewając karmazynową ciecz w usta Agvindura. Ten jednak pozostawał nieruchomy mimo, że ciało i mięśnie na kościach poczęły się z wolna napinać, potworny wyszczerz na twarzy wygładził się, skołtunione włosy powoli odzyskiwały swą barwę.
W powietrzu rozniosła się słodka woń krwi.
- Thora? Czy Thora żywa? Ljubow? - Zapytała nagle wieszczka.
- Thora i Ljubow żywe. U staruszki w chatynce spustoszenie było, zielarnia spłonęła. Ale kobiety całe.
Elin wyraźnie z ulgą odetchnęła.
- Wołajcie je, musimy dla jarla bezpieczne miejsce przygotować. - Volva pogłaskała Agvindura po policzku, troski i czułości w tym geście nie skrywając. Nie obchodziło ją już co pomyślą inni.

Ledwo zdążył przebudzić się i zanim jeszcze kazał przywołać thrallów aby napełnić się ich krwią, Ribe wzięło skalda w obroty…
Bjorn z chmurną twarzą wszedł do głównego pomieszczenia langhusu kowala przerobionego na tymczasową siedzibę tymczasowego zastępcy jarla. Za nim podążało kilkunastu ludzi zupełnie odbiegających od siebie wyglądem. Różne odcienie skóry od ciemnych po blade, różne ubiory od jedwabiów po futra, różne nakrycia głów, obuwia, różne maniery.
I różne języki…
Dwóch mężczyzn mających robić za tłumaczy stało obok tej grupki, strwożonych słowami jakie przybyli z siebie wyrzucali, a których Freyvind na szczęście nie bardzo rozumiał..
- Kupcy to, co przybyli w dzień - odezwał się Bjorn - czas jak wojenny, nie wiadomo czy znów kto czego nie spali. Obcych zakazałeś Panie wpuszczać na taki wypadek to stoją oni statkami na rzece u wejścia do portu i się wściekają. Pewnie by odpłynęli, ale więcej im wtedy straty innego portu szukać niźli trochę poczekać. No to poczekali jako rzekłem do zmierzchu, aż w przytomności będziesz. I oto są...

Freyvind patrzył na mamroczących coś i złorzeczących kupców przyprowadzonych pod strażą i czuł narastający gniew przez narastający harmider głosów.
- Niech jeden mówi na Młot Thora, bo nie zdzierżę
Jeden z handlarzy, ubrany na nienordycką modę w szerokie szarawary, buty z czubkami lekko zawiniętymi ku górze, długą szatą ze złotymi zdobieniami i ciemną skórą wystąpił.
- Jarl Agvindur nie dopuszczał nigdy do traktowania takowego handlarzy co regularnie do portu tu zawijają. Opłaty zawsze uiszczone, z nawiązką, a darów nie szczędzono nigdy - Napęczniał z oburzenia a niewolnik tłumaczący jego słowa starał się nadążyć za słowotokiem. - Towary przedniej jakości zawsze - podkreślił to słowo - dostarczane. A teraz czekać nam na mrozie przychodzi, do portu zawinąć nie można, niewolników wypakować ni towarów. Czy znaczyć to ma, że Ribe handlować z nami nie zamierza? - Uniósł dumnie podbródek.
Stojący za nim pokiwali głowami w podobnym stylu i głosy zaczęli ponownie podnosić. Tłumacz unikał spojrzenia skalda.
- Nie widzicie co się dzieje? Część osady spalona, wróg się czai poza palisadą. Gdy podpalał i mordował to między kupcami się do miasta wśliznął.
Przetłumaczone słowa wywołały kolejną falę oburzenia:
- O napaść na Ribes nas oskarżasz?
- Co? - Skald był bardziej zaskoczony niż wściekły. Zbaraniał. - Co robię?
Szybkie szuranie tłumacza i na powrót zrozumiałe słowa:
- Skoro twierdzisz, że pod naszymi banderami wróg się mógł przedostać, znaczy…
- Co?! - tym razem Freyvind już warknął przerywając. - Mówię, że pomiędzy kupcami, a nie w ich orszakach. Którzy z Was tu domostwa i magazyny mają? - spytał zaraz.
Kilku podniosło ręce. Ten co przemawiał nos do góry uniósł.
- Jam tu pierwszy raz - tłumacz przekładał - sławy Ribes chciałem spróbować i legendy o osadzie i potędze jarla zobaczyć na własne oczy. Jeśli tak kupców jednakowoż traktować to miasto zwykło, to długiego żywota nie wróżę! - Dłonią gniewnie machnął w powietrzu. - Agvindur sławę ma co porządek utrzymać potrafi i kupcom przyjazny - kontynuował coś pod nosem czego niewolny nie tłumaczył.
Frey go zignorował, gestem pokazał tym którzy ręce podnieśli by na bok ustąpili, a gdy nie bardzo rozumiejąc o co chodzi zbili się w oddzielną gromadkę, skald spojrzał na nich.
- Domostwa tu pobudowaliście, nie ważne czy z chęci zysku, ale kto dom tu ma czy magazyn ten z Ribe związany mocno. Jak więzią. Do portu wpłynąć możecie, w mieście swobodnie handel czynić, z tym jeno, że proszę Was byście udowodnili, że Ribe w ciężkiej chwili będące wspomożecie. - Potoczył po nich wzrokiem. - Każden z Was do swego domostwa czy magazynu pod dach przygarnie jedną lub dwie rodziny pogorzelców jakim domy w napadzie spłonęły. Zależnie od wielkości langhusu. Ci zaś co pod dach ich weźmiecie, zobowiązani będą odpracować to. Bez zapłaty pomagając w przenoszeniu towarów i innych czynnościach, jak choćby strawy gotowanie przez kobiety, czy opał do palenisk przez dzieci zbierany. Zgadzacie się?
Kupcy poczęli szeptać między sobą.
- Opłaty za wpłynięcie obniżone będą o piętnaście od sta również?
- Niech będzie pietnaście od sta, ale dla tych co po dwie rodziny na utrzymanie wezmą nie jeno jedną.
Kolejna fala szemrań i ustaleń i w końcu zgodę przekazano skaldowi.
Kiwnął im głową dając znać, że są wolni i odwrócił się do pozostałych.
- Teraz niech wystąpią ci, co od dawna tu handlują, ludzi znają w Ribe co by za nimi świadczyli.
I znowu kilku kupców krok uczyniło, zbijając się w grupkę. Poza nimi pozostało trzech.
- Każden z Was, ma świece na przywiedzenie trzech mieszkańców, co Was znają. Wtedy wpłynąć i handlować będziecie mogli. Są między Wami tacy co thrallami handel chcą czynić?
Dwóch ręce podniosło ledwo w miejscu ustać mogąc. Niecierpliwili się by ruszyć po świadków.
- Upust w opłatach dostaniecie, jak thralli przeznaczycie na porządkowanie pogorzeliska i stawianie domostw w ich miejsce. Nie zechcecie? Nikt Was nie zmusi, jeżeli jednak wolicie oszczędzić, to miast siedzieć na rzyciach towar na to Wam zapracuje. Zgoda jest, czy nie?
- Utrzymanie niewolnych kosztuje, zniżki tego nie pokryją i nie będzie dla nas zysku w tem.
- Tak czy owak ich utrzymujecie - Freyvind odrzekł marszcząc nieco brwi. - Co Wam za różnica, czy siedzieć będą podle placu targowego na dupach w nosie dłubiąc, czy robotać, gdzie przy pracy chętni na kupno obejrzeć ich sobie będą mogli nim grosz wysupłają. I nie wszyscy rzecz jasna, dziewki gładkie jeno by się zmarnowały w takiej pracy. Ot towar miast wystawiony na straganie dla kupujących wystawiony będzie przy pracy. My skorzystamy na sile roboczej, Wy na zniżce portowej. Wasza decyzja to, a nie warunek.
Kolejna chwila szeptań i w końcu zgodę wyrażono.
- Tych co do roboty się nadają, damy. Zniżka taka sama?
- Niechaj będzie zależna od tego ilu do pracy przeznaczycie - Uśmiechnął się skald szelmowsko. - Powiedzmy jeden od sta za każdego, nie więcej niż piętnaście od sta, tak jak Ci co chałupy tu mają i za przygarnięcie rodzin dostali.
- Niech tak będzie - zgodzili się handlarze.
Freyvind niejasno czując że jest robiony… albo wręcz sam się robi w wała nie znając się zbytnio na handlu i opłatach, nie przejmował się tym. Nabijanie kabzy Agvindurowemu skarbczykowi było teraz najmniej ważne. Liczył się spokój, ręce do pracy, zagwarantowanie pogorzelcom dachu nad głową, nie ze swoich wszak wydawał.
Spojrzał na pozostałych trzech w tym tego najbardziej zadufanego ciemnoskórego krzykacza, jednocześnie dał znak by tamci przez chwile jeszcze nie odchodzili.
- A z Wami co mam zrobić? - zastanowił się na głos. - Odprawić źle i dla miasta sromota. A bezpieczeństwo ważne, póki mordercy i podpalacze nie wyłapani. Czym handlujecie?
- Biżuterią, srebrem…
- Przyprawami i tkaninami…
- Miodem i solą.
- Wielu ludzi ze sobą przywiedliście do pomocy i statków przez morze poprowadzenie?
Każdy miał około dziesiątki ludzi na pokładzie. Miny kupców zaczynały powoli potwierdzać, że domyślają się dokąd zmierza rozmowa.
- Od wschodniej strony miasta obóz rozbijcie, tam Wasi ludzie ostaną na czas targów, lub póki nie wyłapiemy sukinsynów co nam tu miasto popalili. Wy w mieście z towarami handlować możecie do woli, jeśli pomocy potrzebujecie, dostaniecie ludzi.
Kupcy skinęli głowami lecz krzykacz się obudził:
- Poprzedni obniżki otrzymali, my co dostaniemy jako rekompensatę czekania cały dzień? To strata dla nas… - tłumaczył służący.
- Dziesięć od sta. Pod warunkiem, że załogi waszych statków co do miasta nie wpuszczone pod nim obóz rozbić mają, przy wyrębie drewna na odbudowę robić będą. Chłodno jeszcze, rozgrzeją się trochę i nudę tym odgonią - na twarzy skalda znów szelmowski uśmiech wykwitł.
- Zgoda - skinął głową krzykacz, kłaniając się z lekka Freyvindowi.
- Skądżeś przybył?
- Z odległego Kairu, wiozę towary jakich w Ribe jeszcze nie widziano - dumnie zachrzęścił w swej mowie, a tłumacz spiesznie przełożył.
- Przyjdź tedy z próbkami swych towarów, chętnie obejrzę. A wy… - Frey zwrócił się do grupki jaka kojarzona w Ribe była i teraz niecierpliwili się by świadków szukać. - Nie boczcie się co powiem, obrazić nie chcę, ale tu krwi i łez sporo wylane było ostatnio. Jeżeli jaki złapany zostanie człek na czynieniu złego, to w ten czas jaki nas tu dotknął postanawiam w imieniu brata przez krew mego, że jego Pan gardłem zapłaci, a majątek przepadnie. Mieszkańcy Wam ufają i ja zaufam. Ale jeżeli wśród ludzi swych macie takich coście ich nienazbyt pewni, radze przemyśleć czy do miasta z nimi wchodzić.
- Bądź pewien, że los Ribe i nas obchodzi. A i jarla takoż - burknął jeden z grupki. - Nic złego nikt nie planuje czynić. Sługi pilnować będziem.
- Tak tedy nie zatrzymuje. Czas to pieniądz, niechaj Njord da Wam interesy byście z uśmiechem to miasto wspominali.

Przywołał do siebie Bjarkiego siedzącego na ławie pod ścianą i zamyślonego nieco.
Gdy wielkolud podszedł skald spojrzał na niego uważnie.
- Karinę widziałeś?
- Krótko. Zajęta przy ludziach poranionych.
- Chcesz ją dla siebie jako niewolną, czy by mi towarzyszyła?
Grim westchnął głęboko.
- … - otworzył usta do odpowiedzi i ...nic nie powiedział. Spróbował znowu upewniając się, że ludzi wokół nich nie ma: - Ona w Białego wierzy, panie…
- Niechaj wierzy i w kozią dupę jak ma taka zachciankę, za jedno mi to. Pytanie Ci zadałem - odpowiedział Freyvind, a widząc, że Bjarki nie do końca rozumie dodał: - Chlo też naszym bogom nie służy myślą ni czynem. Nie mam nic przeciw temu, że kto ukrzyżowanego wielbi, jeno przeciw tym co nawracają na niego, Asów i Vanów zwąc źle i każąc ich porzucać. Ona taka?
- Nie zdaje się taką - odparł Grim z namysłem. - Nic nie wspomniała podczas rozmów o nawracaniu. Jenom się frasował o Twą odpowiedź. - Skrzywił się lekko.
- To się nie frasuj. Jak habitnicy będzie pluła i złorzeczyła Odynowi i innym, to ubiję. Jak będzie jeno modlić się do Jasnego, to nic mi do tego. Odpowiedz na me pytanie Grim.
- Dla siebie. Ty masz zdaje się mi już dość - coś na kształt uśmiechu pojawiło się na twarzy Brzydoka.
- Bjarki… - Skald złapał się za głowę. - Wszak widzisz z czym ja tu muszę się znosić. I Ty mnie do szału nie doprowadzaj. Wiem przecie, że nie dla Jorika, czy dla mnie. Pytam czy chcesz ją jako niewolną, czy towarzyszkę w mej służbie.
Zdawać się mogło, że gdy chodzi o dziewkę, milkliwy godi jakoś tracił rezon.
- Jeśli się zgodzisz, jak towarzyszkę w służbie wolę…
- Przyprowadź ją zatem.
Grim kiwnął głowa i oddalił się.

Nie minęło wiele, a Frey miał zamiar udać się do składziku, jaki uprzątnięty został i na pomieszczenie dla służby tu robił. Czas było posmakować krw…
Bjoern przystąpił z obliczem z jakiego ciężko byłoby cokolwiek wyczytać. Robił co należało, wielce się przysłużył w czasie awantury z Asgerem, ale nie widać było po nim uległości, zaufania jakim by darzył skalda, czy wielkiej ochoty by polecenia spełniać. Co czynił robił to raczej dlatego, że tak było trzeba i dla dobra miasta tym działał.
Nic więcej.
Freyvind nie zamierzał robić czegokolwiek by to zmieniać.
- Dziesięciu mężów wciągnąłem do zbrojnych o straż i porządek dbać mających - zaczął Bjorn.
- Ilu mamy?
- Każden w pełni sił będący w Ribe stanie za woja, miecz topór czy włócznia nieobce…
- Pytam ilu mamy pod bronią do zadań straży jeno przeznaczonych. - Frey przerwał mu. - Miasto ma żyć jak zawsze. Kowale czy garncarze swoje niechaj robią nie w hełmach i pod drzewcami włóczni paradują.
- Będzie pół setki.
- Dobrze…
Skald uczynił kilka kroków i rozmyślał.
- Pierwsze… wyślesz posłańców do okolicznych osad, wsi czy farm boendr przy szlakach stojących. Plotki tam pewnie już zawitały. Niech wszędy wiedzą, że w Ribe spokój i mir, wszystko opanowane. Niech wiedzą, że Agvindur żyw… że Agvindur nie odszedł - poprawił się. - Niedomaga, ale jarla nie braknie. Niech wiedzą, że go zastępuję póki nie wydobrzeje i chaosu w mieście nie ma. Niech wiedzą co zaszło, niech imię. Asgera-zdrajcy wiadome będzie. Niech wiedzą co go spotkało.
- Poślę ludzi - potaknął. Nie wchodził w dysputy nawet jeżeli miał obiekcje, co Freya urzekło.
- Zawalicie czymś i zablokujecie wschodnią bramę od strony pogorzeliska by wjazdu nie było. Kto będzie od strony wschodu ku miastu się chciał dostać niechaj ku północnej bramie bieży. Dechy i bale z pogorzeliska sprzątane i niedopalone wykorzystać by wzdłuż palisady między wschodnia, a północną w najgorszych miejscach drogę tymczasową zrobić. Prowizorka jeno, ale by wóz przejechać mógł w razie czego.
Bjoern znów kiwnął głową.
- Te rodziny co w pożarze domy straciły podzielcie na dwie grupy. Najliczniejsze kupcom dać na chwilowe utrzymanie, na co przystali. Mniej licznym zapewnić dach nad głową u tych co w swoich domostwach pomieszczą. Mężczyźni do wyrębu drewna na budowę nowych domów z takich rodzin iść mają, kobiety w gospodarstwie gospodyniom pomagać.
Znów kiwnięcie, choć Bjoern zaczął lekko się niecierpliwić. Sporo poleceń, sporo do zapamiętania.
- Nie patrz tak, weź druhów do pomocy zmyślnych i ogarniętych. Niech każdy nad jednym zadaniem ma pieczę, a ty jeno będziesz ich z postępów prac rozliczać. Trzydziestu zbrojnych ma wypoczywać by w nocy straż pełnić mogli - kontynuował. - Dwie pozostałe dziesiątki tak oto podziel: czterech na bramę północną i dwóch na zachodnią. Czterech niechaj po palisadzie w okrąg krąży i ma baczenie. Sześciu w porcie i na nabrzeżu niechaj będzie, dwóch thralli na pogorzelisku ma mieć pod okiem, a dwóch ten langhus Agvindura.
- Teraz mam ich tak rozdzielić?
- Nie. W dzień. Teraz na resztę nocy z pozostałych trzech dziesiątek takie same zmiany ustaw i dziesięciu co po mieście chodzić mają. W dzień odeśpią.
- Wszystko to?
- Nie… - w oczach skalda coś błysnęło. - Od rana… - zastanowił się - od rana puść ludzi poza miasto. Czy to dzieciaki pogorzelców by chrustu na paleniska szukały. Czy posłańców do wsi i farm. Czy to drwali wycinkę robiących pod odbudowanie domostw. Czy choćby baby starsze szukające grzybów w lesie w marcu. - Tym ostatnim otwarcie zakpił.
Zbliżył się nieco do woja.
- Chcę Bjoernie, aby Ribe wyszło poza miasto. Tłumnie, choć w zaplanowanych pracach by szkody jakie się stały ponaprawiać. Ale chcę, by nie było piędzi ziemi na dwie mile od miasta, gdzie by nie byli. By znaleźli ślady bytności tych skurwysynów, co tu poszaleli ostatnio. A nuż coś się znajdzie.
Bjorn kiwnął głową.
- Coś jeszcze jest.
- Hm?
- Sprawy zbyt małej wagi co by na rozsądzenie thingiem zwołanym miały czekać, albo które rychło trzeba rozwikłać. Jarl zawsze to…
Frey jęknął.

Chwilę, gdy Frey został opuszczony przez tych co czegoś od niego chcieli, Jorik wykorzystał, co nieco zaniedbany się czuł.
- Mhm? - Skald zdawał się już trochę zmęczony. - Trzeba ci czegoś? - spytał chłopaka.
- Jarlu… - zaczął chłopiec - … nic mi nie brakuje jeno spytać się chciałem. Kiedy szkolić mnie zaczniesz?
- Gdy potrzeba tego będzie. Na razie nie ma.
- Nie będzie tedy za późno? - Chłopak się rozglądał po zapchanej halli. Starał się ogarniać sytuację. - Nie winienem być przygotowan na napaść albo co tam za wczasu? - Spojrzał znowu na Freya.
- Tężyzny fizycznej nabrać musisz, w tym ci nie pomogę. Jeno twój upór i chęć wylewania potu da efekty. Idź tedy wspomóż mieszkańców i kupców nosząc skrzynie i worki aby sił nabrać. Umiejętności w mieczu, toporze czy włóczni uczyć cię zacznę gdy podstawy mieć będziesz większe niż teraz. Poproś Bjarkiego, by pokazał ci co sam umie. On rzeknie żeś gotowy, ja wtedy pokażę ci więcej. W czym jeszcze chcesz się ode mnie uczyć. Sag głoszeniu?
Jorik żywo pokiwał głową.
- Wszystkiego, jarlu! - Uśmiechnął się jak Frey, szelmowsko, kącikiem jednym w górę.
Frey uśmiechnął się też.
Ale jakoś tak smutno.
- Nigdy mną nie będziesz Joriku. Zapamiętaj to i wbij sobie to do głowy. Może będziesz więcej szanowany nawet, może sławniejszy… ale nie będziesz mną, jako nie będziesz Volundem, Bjarkim, Agvindurem. Jeśli do tego dążysz, toś głupi i niechaj to będzie pierwsza lekcja. - Skald spojrzał na chłopca bez gniewu czy pogardy, ale ostro. - Każdy własną sagę tworzy. Wyszedłeś z Jelling, gdzie niewiele byś się nauczył, masz wokół tych co szkolić Cie mogą. Odnajdź w sobie to, w czym dobry jesteś i jakie masz talenty i w tym ja lub sługi moje szkolić Cię będziemy. Byś własną sagę stworzył, a nie czyjąś powtarzał własnym życiem i czynami.
Chłopiec usta zacisnął.
- To idę. Jakoś kazał.
Ruszył ku wyjściu.
- Wstrzymaj się.
Krok zatrzymał, na jarla spojrzał zdziwiony.
- Panie?
- Roztropnością i sprytem chciałeś mnie przekonać bym cię wziął ze sobą. Bo masz ku temu zadatki, prawda?
Powstrzymane lekkie wzruszenie ramion miało być odpowiedzią. Jorik nie wiedział co rzec, na to nie-pytanie.
Ostatecznie kiwnął głową.
- Pokaż to, ludzi wypytuj po mieście co zaszło przy ataku aż do najdrobniejszych szczegółów. Od pięciu różne wersje usłyszysz, weź tę jaka najbardziej ci się widzi, lub która więcej powtarzana. Ja powiem Ci jako to w słowa ubrać, jak pieśń stworzyć, jak kenningami przyozdobić. Idź szukać prawdy co tu zaszło, byś materiał miał na swą pierwszą sagę.
- Tak zrobię! - Jorik uśmiechnął się raz jeszcze i ruszył z kopyta ku drzwiom.

Minął się w nich z Bjarkim, który wszedł do halli prowadząc Karinę za rękę. Dziewczyna z włosami splecionymi w gruby warkocz, szła za godim nieco onieśmielona. Stanęli oboje przed Jarlem Bezdroży.
- To skald znany w całej Danii, Freyvind Lennartsson, brat przez krew jarla i pan mój. A to dziewka, o którem mówił, Karina ją zwą, panie.
Dziewczyna dygnęła lekko, słowom Bjarkiego przysłuchując się uważnie.
- Witaj, panie - jej akcent daleki był od tego, do jakiego nawykł Frey. Miękki i śpiewny, wypaczał niektóre zgłoski.
- Skąd pochodzisz?
- Z Królestwa zwanego Navarra, panie.
- Długo branką Agvindura jesteś? - Frey miał wiele na głowie i dlatego choć ciekawość go zżerała nie pytał gdzie to i jak w niewolę popadła.
- Trzeci rok na wiosnę będzie - niektóre słowa trudność jej sprawiały.
- Najtężsi wojowie, zawołani w bitwach, doświadczeni w rzeziach, gdy stają przeciw pomiotowi Lokiego gubią myśli, w przerażeniu są niby dzieci. - Dziewczyna skupiona była na słowach skalda, brwi marszcząc i próbując rozumieć co mówi - Bjarki i Franka przez mą krew silniejsi i oprzeć się temu zdolni. A ty? Stawałaś dzielnie, przerażenie cie nie chwyciło. Czemu?
Chwilę milczała, trawiąc przemowę, po części znaczenia się domyślając:
- O lupinów chodzi, panie? - upewniła się.
- Nie wiem jak wy je zwiecie. O wilcze bestie mi idzie co hallę jarla spaliły i ludzi tuzin natłukły kilka nocy temu tu w Ribe.
Karina skinęła głową a Bjarki na słowa skalda dumę na obliczu wypisaną miał. Przez chwilę.
- I w naszych stronach lupini byli. - odparła wolno. - Widziałam im podobnych wcześniej, panie. - Spojrzała jakby spłoszona na Grima. I znowu na Freyvinda.
Skald milczał dłuższą chwile, w końcu odezwał się:
- Niewolni nie mają wiele praw u nas, jako i ty. Na służbę cię chcę, rozmawiałem już o tym z jarlem i nie odmówił. Gdy dojdzie do siebie wątpię by się nie zgodził. Ale choć praw nie masz chcę byś i ty rzekła czy z woli swej podążysz. Jego za towarzysza w mej służbie mieć, jako i ją - wskazał Frankę.
Dziewczyna spojrzała na Brzydoka i skinęła głową.
- Podążę - szepnęła z lekkim rumieńcem.
- Rzeczy swe zabierz i za Bjarkim pójdź. Złóż je tam gdzie on, Chlotchild i Jorik nocleg mają. Ty zaś - zwrócił się do Bjarkiego - zwolnionyś na resztę nocy. Idź z nią i wprowadź ją w to co ją czeka, a i wywiedz się co umie i w czym przydatna będzie.
- Dzięki, panie. - Grim nie należał do przesadnie emocje okazujących ale w jego oku błysk wdzięczności głębokim można było z łatwością dostrzec. Wyprowadził za sobą Karinę, odprowadzany szerokim uśmiechem Chlo. France jednak ukryć zazdrosnego spojrzenia się nie udało. Podeszła do skalda i łaszącym gestem pod ramię mu się wcisnęła. Twarzyczkę wtuliła w niego.
- Pierwsze szkolenie we władzy, panie, hmm? - duma w jej głosiku pobrzmiewała i uśmiech.
- Ciężko. Jak mi jeszcze jaki kupiec awanturę zrobi, to za siebie nie ręczę. Łatwiej bezdroża przemierzać niż w mieście siedzieć władając.
- Pewnie nie jeden - mruknęła dziewczyna. - Kupcy to kupcy, myślą, że przez bogactwo swoje równi możnym. Ambitni są - uniosła buzię ku Freyovi - i będą patrzeć jak z równowagi wytrącić. Jeśli chcesz… - poczęła bawić się końcem pasa aftergangera - to pomóc mogę. Odsiewać tych co nie musisz widzieć, drobnicę przejąć…
- Taaak, specjalnie to robią, z równowagi wyprowadzić, by kto już machnął ręka dla świętego spokoju na piętnaście od sta, zamiast targować się o dziesie… - urwał i spojrzał na dziewczynę. - Odsiewać? Przejąć? - spytał nie do końca rozumiejąc o co jej chodzić może.
- W porcie, w halli, myta. Mogę się zająć takowymi co wagi większej nie mają. Wywiadywać się przy tym co słychać w świecie. Tedy Ty odciążon będziesz, i zajmować się będziesz jeno tymi co najważniejsze sprawy mają… - uśmiech niewinności wcielonej pojawił się na twarzyczce Franki.
- Obca jesteś dla ludzi i nie jeno o Ribe mówię. - Skald pokręcił głową. - Bogom naszym cześci nie oddajesz.
- A gdzieśmy niby swoi? - obruszyła się blondynka. - Kupcy ze stron dalekich też bogów tutejszych nie wielbią i co?
- I oni też obcy - objął ją - i szacunku lubo poważania mają tyle jeno co srebrem kupią. Idzie mi o to, że jak Ci ostawię sprawunki przynależne jarlowi do rozwiązania albo jego zaufanym, to ludzie z Ribe będą sarkać i się buntować. Mnie uznają w zastępstwie Agvindura bom einherjar i jego brat przez krew. Spojrzą w porcie, że obca z kraju Franków, branka a więc jak thrall, ta co Odyna ma za nic: w imieniu jarla sprawunki czyni, jak nic będę miał tu kolejny motłoch z protestami.
- Hmm… - Franka nie do końca przekonana była - ...a tę Karinę to pewnyś, że chcesz brać na służbę? - Temat zupełnym przypadkiem wypłynął.
- Bjarkiemu się udała, dla niego to jeno czynię. Godzi się wynagradzać za wierną służbę tym co sługom miłe i czego wielce upatrują.
- Aha - uśmiechnęła się nieco rozluźniona - alem ja pierwsza dla Ciebie?
- Tak - uśmiechnął się - a i krwi w niej wiele i temperamentem gorącej. Może się przydać. Swej jednak dawać jej nie zamierzam.
Franka już całkiem ugładzona pokiwała główką:
- Jak coś trzeba Ci pomóc, to rzeknij. Może jak wszystkie sprawy załatwisz kąpieli zażyjesz i wina albo miodu napijesz? - Spojrzała próbując znaleźć sposób na umilenie skaldowi trudów.
- Zdałoby się. Oderwać. - Kiwnął głową. - A Ty? Skorom Bjarkiemu wygodził, Ty masz jakąś prośbę, coś czego wypatrujesz, a co spełnić w mocy jestem?
Chlo na paluszki się wspięła, pocałunek na policzku skalda zostawiła.
- Wszystko, czego mi trza, mam. Nie kłopotaj się. Przygotuję wszystko byś myśli kłopotliwych się pozbyć na chwil parę. - Uśmiechnęła się z radością.
- Dobrze, a teraz wypoczywaj - klepnął ją w pośladek zamierzając odgonić. - Sił nabieraj, jeszcześ ich nie w pełni. Wywiedz się też przy okazji… - zastanowił się nad czymś - czy są w Ribe tacy, co o wilkach wiedzę jakową mają. Z ludowej mądrości, podań i opowieści, jak babka Jorika, co o srebrze w Jelling mu opowiadała.
- Tak zrobię, panie. - Ujęła krajce sukni w dłonie i dygnęła ze śmiechem. Ruszyła by spełnić nakaz skalda.

- Wprowadźcie go - rzekł Freyvind zmęczonym i nieco zrezygnowanym głosem. Zastanawiał się po kiego przywiało tu posłańca aż z Zelandii i czego u licha chciał on od jarla, że tak bardzo upierał się o przyjęcie.
Do halli wszedł wkrótce młody, ostrzyżony na krótko ciemnowłosy mężczyzna.
Rozejrzał się po zebranych, spojrzał przez ramię na straż.
- Jarl Agvindur gdzie? - Spojrzał na skalda zaskoczony.
- Bez przytomności leży, co możemy robimy by go światu przywrócić. Kimżeś i z czym przybyłeś?
- Nie może to być! - wykrzyknął młodzik pobladłszy. - Jam Afi, posłaniec jarla Erika z Tisso. - Chłopak postąpił kilka kroków bliżej. - Zobaczyć chcę Agvindura. - Zacisnął usta.
- Po co? Przecież ani odpowie, ani usłyszy w tym stanie.
- Na własne oczy chcę sprawdzić - rzekł z uporem raz jeszcze. - A Tyś kim, że w imieniu Agvindura występujesz - dopytywał z zsuniętymi brwiami.
- Freyvind me imię, jeśliś je słyszał to wiesz czemu w jego imieniu czynię co czynię.
- Lenartsson? Freyvind Lenartsson? - upewniał się Afi.
- Jam jest - przytaknął skald. - A do jarla nikt, prócz kobiet zajmujących się nim, dopuszczany nie jest.
Młodzieniec spojrzał na skalda z nagłym uznaniem.
- Na polecenie Agvindura z posłaństwami jeżdżę. Z Tisso teraz wracam dla niego i Ciebie w zasadzie… - dodał. - Jarl Ribe posłał mnie do Erika, jarla na Jeziorze Tyra by go o pomoc prosić dla Aros sprawy. Erik zgodził się wspomóc Ciebie i berserkera.
- Dobrze mi to słyszeć. - Frey pokiwał głowa, choć w oczach mniej entuzjazmu było niż w słowach. - Nie wiem jednak kiedy ruszymy do Aros. Napad pomiotu Lokiego, potem kolejny, że część miasta z dymem poszła. Wrogowie wciąż się czają i czyhają. Agvindura prawie zniszczyli. Póki tu nie zrobimy co zrobić trzeba nie myśleć nam o Aros Afi. Gdy miasto bezpieczne będzie i kogoś na zastępstwo znajdę, lub gdy Agvindur się przebudzi, wtedy ruszymy. Wcześniej nie.
- Co z Einarem zatem? - spytał Afi kiwnąwszy głową.
- Nie wiem. Ribe zostawić nie można ryzykując utratę miasta. Może jutro wyruszyć tam będę mógł, może za tydzień wciąż uwiązan tu będę. Nie jestem w mocy rzec Ci inaczej.
- Erik ochoczo się zgodził i o przyjaźni zapewniał Agvindura. Cóż mnie zatem czynić? Rozkazy jakoweś masz dla mnie?
- Możesz wrócić do Tisso i rzec Erikowi jak tu się sprawy mają, lub zostać z nami i ruszyć z wieściami, że do Aros wyruszam wraz z Pogrobcem dopiero gdy będę mógł, a wtenczas ja pchnę gońca by o tym jarla Tisso uwiadomił, ze na razie tu zostaniesz.
- Jak wola Twoja… - Afi chyba nie do końca dobrze się czuł mając podejmować decyzje tego rodzaju. - Jeśli się przydam zostanę. Jeśli wolisz bym ruszał, ruszę. Mam zostać w Aros przy Eriku wtedy?
- Erik już do Aros sie ruszył? - Skald zdziwił się lekko.
- Obiecał ruszać jak tylko ludzi zbierze. Jezioro Tyra bogate, ludzi nie brak. A z Tisso jedynie dzień drogi morzem. Jeśli już nie płynie to na dniach będzie w Aros.
- Tak tedy wypocznij i wnet do Tisso ruszaj w te pędy. - Freyvind wstał i mówiąc podszedł bliżej Afiego. - Einar wielu miał ludzi i u siebie był, a tylko jeden jego hirdman z miasta uszedł z życiem. Wsparcie jakiego Agvindur wyglądał wtedy ma cel i sens, jeżeli razem będziemy działać. - Afterganger położył dłoń na ramieniu mężczyzny obracając go i kierując w bok, w kierunku części pomieszczenia gdzie nad paleniskiem uwijały się thrallki gotując strawę. - Kimkolwiek są ci, co wyrżnęli hird Einara, a może i jego samego, mogą spróbować tego samego z Erikiem. Rzeknij mu by się wstrzymał, razem miasto nawiedzimy.
- Jak rzeczesz się stanie - Afi skinął głową posłusznie - Ruszę jeszcze przed świtaniem.
Frey kiwnął głową i oddalił się widząc, że Bjorn daje mu znaki.
Ktoś kolejny chciał się z nim widzieć, pewnie znów jakiś kupiec…

Przygotowała nie tylko balię z gorąca wodą, miód i sycone piwo, ale też i czwórkę thralli. Widziała, że skald zalatany przez większą część nocy kilkukrotnie chciał wślizgnąć się do pomieszczenia służby, ale zawsze był przez kogoś od tego odciągany. Sam zresztą na siebie to ściągnął.
Kupcy przychodzili z trzema mieszkańcami mającymi za nimi świadczyć, rzecz jasna nie hurmem by załatwić to od reki, a pojedynczo, raz jeden, raz drugi i tak do północy. Bjorn nie chciał tu decydować, skald musiał sam przyjmować poświadczenia od mieszkańców, w międzyczasie rozsadzając jakieś spory czy wydając pomniejsze polecenia. Agvindur miał od tego Eggnira i czasem Thyrę, teraz pierwszy nie żył, a druga warowała przy jarlu. Roboty też było kilka razy więcej niż w zwykłym dniu miasta.
Trzy służki i jeden niewolny stali wyczekująco z lekka obawa na twarzach . Wprawdzie wcześniej z pewnością podsuwali swe szyje i przeguby Agvindurowi, więc nie bali się tego, ale popędliwy skald był czymś nowym, nie znali go.

Chlo klasnęła w dłonie z uciechy i smyrgnęła do Freyvinda ciągnąc go ku balii z lekko parująca wodą.
- Ściągaj te łachy panie - roześmiała się uroczo i zaczęła siłować się z jego koszula.
Rozebrał się i wszedł do ciepłej wody wygodnie moszcząc się w balii. Z jego ust rozległ się pomruk zadowolenia.
Na znak Franki niewolnice przystąpiły i zaczęły obmywać jego ciało żartując między sobą dość sztywno, ale dla rozładowania atmosfery. Mężczyzna nalał piwa do pucharu i podał go skaldowi, a ten wypił kilka łyków dla smaku. Większość afterganger nie potrafiła przełknąć pożywienia i napoju. Niczego prócz krwi, przez co zamknięte dla nich były wrota błogosławieństwa smaku. napój i strawa nie miały żadnych wartości dla einherjar…
Ale właśnie smak…
Skald odchylił lekko głowę czując na języku mieszankę słodu i chmielu z wypitego pucharu.
Wyborna przystawka do dania głównego.
Przyciągnął do siebie jedną z dziewczyn i wpił się w jej szyję. Pozostałe wysztywniły się lekko, ale zaraz kontynuowanie obmywania znużonego i brudnego martwego ciała. Skald przymknął oczy pijąc ciepłą krew i wsłuchując się w coraz głośniejszy jęk rozkoszy dochodzący z ust służącej. Wypuściła lnianą mokra szmatkę i opadła na kolana, a zamglone oczy skierowały się na powałę gdy odchyliła głowę.
Puścił ją w końcu i opadła obok balii jak szmaciana lalka, tylko wolno unosząca się pierś wskazywała, że dziewczyna żyła i afterganger nią zabrał jej wszystkiego. Grymas rozleniwienia na jej twarzy pomieszany z absolutną euforią sprawił, że dwie pozostałe lekko się rozluźniły. Uspokojone przeżyciem towarzyszki zdobyły się nawet na chichot i trącały nawzajem szepcząc coś do siebie w szeleszczacej mowie ludzi ze wschodu.
Przyszedł czas i na nie. Freyvind potrzebował dużo krwi, wiele jej wykorzystał, a straszliwe rany zadane mu w caern goiły się wolno i potrzeba było na nie dużo płynu życia.

Chlo w tym czasie pracowała nad specjalnym przysmakiem. Usadowiwszy się na kolanach thralla położyła jego ręce na swych nagich piersiach i obsypywała pocałunkami jego szyję, a dłonią pieściła przyrodzenie. Rozpaliła go momentalnie, lecz miast dać mu to co w pierwszej chwili uznał za szokująco niespodziewaną wygraną na loterii, zeskoczyła zgrabnie ciągnąc go ku aftergangerowi. Na twarzy niewolnego odmalowały się kolejne uczucia.
Skald uśmiechnął się do zadowolonej z siebie dziewczyny. Krew zabarwiona podnieceniem, chucią, pasją, ze szczypta gniewu i zawodu.
smakowała zaiste wybornie.

Gdy kończył puszczając nieprzytomnego chłopaka padającego obok trzech ciał służebnych, Chlo rozebrała się do końca i z piskiem wskoczyła do balii.
- No dobrze… - Frey uśmiechnął się błogo. - Może jednak mógłbym odnaleźć się w sprawowaniu władzy - wymruczał.
Miał zamiar odgonić dziewczynę i poleżeć w letniej wodzie jeszcze trochę w spokoju i ciszy.Bynajmniej było mu w głowie to co czaiło się w łepku rozochoconej i podnieconej Frankijki. Uniesień cielesnych ani potrzebował ani wyglądał gdy napojony był już do syta.
Chlo przylgnęła do niego całując namiętnie.
Bjarki dostał czego chciał, Frey nie chciał jej odmawiać przyjemności, szczególnie po tym co przeszła.
Gdy w nią wchodził katem oka patrząc na jej przepełniona rozkoszą twarz, zdało mu się, że jej oczy stały się na chwilę całkowicie czarne.
Miał wielką nadzieje, że jeno mu się zdało.

Skald wyszedł przed hallę wypatrując zapowiadanego Sighvarta.
Grzechocząc ciężko po deskach ulic szła trójka wojów. Najwyższy z nich dziewczę niósł w ramionach.
Sighvart podszedł do skalda i ramiona wyciągając złapał go w mocny uścisk.
- Żywyś! - walnął ramieniem w bark Freya aż echo poszło. Anders przeciskał się obok nich lecz to nie on wzrok skalda złapał. To jakby nieobecna twarzyczka Słoneczka patrząca na niego wielkimi oczami.
- Wejdźmy do środka. Pomówić nam trzeba. - Sighvart pociągnął Freya.
- Wejdźmy, zaraz każę strawę podgrzać bo zdrożeni się wydajecie. - Skald przepuścił ich do środka mówiąc niby do nich, ale wpatrując się w Sigrun. Tyle znoju i krwi dla jednej dziewki… - I dla ciebie Sighvarcie znajdzie się posiłek jesli potrzebujesz.
Wszedł za nimi wołając służbę. Gdy wydawał polecenia by Sigrun przenieść do Agvindura, by Thora i Elin zaopiekować się mogły się biednym dziewczęciem, Sighvart powstrzymał go:
- Jej posiłek też trzeba. Krwi. - spojrzał na skalda znacząco.
- Na łaskę Frigg… - Freyvind aż się cofnął, a oczy wybałuszył w zdziwieniu. - Na mury Asgardu… - pokręcił głową. - Zaiste, pomówić nam trzeba. - przywołał thralli i pchnął Jorika aby jak najszybciej przywołał tu Elin i Volunda.

Niedługo było trzeba czekać, aż chłopak sprowadzi jedno i drugie - Elin chwilę każdą pieczę pełniła przy boku Agvindura… Volund zaś po tym jak posilił się i domostwo Asgera przeczesał, zawsze w gotowości był słowem i radą służyć bratu, nawet jeśli ten nie chciał. Mieczem robiąc ćwiczył ruchy swe nieopodal. Wezwany z mieczem nagim, klingą o ramię opartym wkroczył do halli. Na widok Sighvarta, oręż obok wejścia o ścianę oparł.
Volva przybyła jako druga pełna złych przeczuć, co jeszcze mogłoby się wydarzyć, że Freyvind ich oboje z Volundem wzywa. Weszła do głównej sali i pojrzała po zgromadzonych wzrok na dziewczynie zatrzymując. Zerwała się ku niej niczym spragniony do źródła biegnący i dopadła tuląc do piersi, nie bacząc na to co wokoło niej się dzieje.
- Sigrun… Sigrun...
Dopiero po chwili do niej dotarło, że dziewka jak szmatka, jak kukła bezwolna, cicho zasyczała. Bez słowa dawała się tulić.
Sighvart z kamiennym obliczem przyglądał się tej scenie. Anders i Einar za służkami ruszyli, przyjmując miski ze strawą i placki chleba.
- Mów Sighvarcie od początku do końca co tu zaszło, my jeno strzępy wieści znamy. - Frey wciąż patrzył na Sigrun. - A zaszło wiele…
Elin spojrzała na karla i głowę w pozdrowieniu lekko pochyliła, by potem ponownie w Słoneczko się wpatrzyć przemawiając do niej łagodnie i cicho. Pogrobiec rozejrzał się jeszcze w tym czasie po halli, brew uniósł Karinę spostrzegłszy raz pierwszy, głową skinął Andersowi i Einarowi i również słów karla począł słuchać.
Krewniaczka jarla nie spojrzała na Elin, na nikogo w sali. Zapatrzona gdzieś przed siebie ni mrugnięciem nie dawała znać, czy cokolwiek do niej dociera. Była. Blada, jak cień daleki samej siebie.
Sighvart zaś usiadł ciężko na ławie obok i opowieść swą zaczął:
- Pędziliśmy ile sił starczało, a gdyśmy przybyli Ribe tlące się ujrzeliśmy. Agvindur ledwo swój gniew i żałość w ryzach utrzymał. Lecz miast znak dawać do ataku, albo by cośkolwiek ustalać, milczał.
Elin wspomniała słowa Thory niedawne o jarlu i znak jego uporu w tych słowach odnalazła.
- Wkrótce rzekł nam byśmy się ukryli, miejsca nam wskazując jakby plan bitwy w ciągu tych kilku chwil ułożył. Nie wiedzielim ilu napastników, i czy zasadzki nie zastawili nijakiej.
Służka podeszła z kielichem dla Sighvarta, który ten przyjął bez spojrzenia na dziewkę. Powąchał zawartość i odstawił na stół.
- Przez dłuższy czas nic się nie działo. A potem schodzić poczęli się wprost w pułapkę Agvindura idąc. Wpierw kroczył mężczyzna, którego widać, że jarl poznał i gniew w nim widok jego wzbudził. Potem kolejnych trzech wojów a na koniec jeszcze jeden. Na znak Agvindura pułapkę zamknęlim, jarl z ostatnim przybyłym się z walce zwarł.
Volva w milczeniu słuchała karla chwilowo zaprzestając obserwacji Sigrunn.
- Walkę ich widziałem kątem oka, bo sam walczyłem z przeciwnikiem. Jarl nie czekał na dokonanie zemsty jednak, nie chciał się bawić. Widziałem, że w bliskim natarciu broń odrzucił i sam ran zaznałem, gdym mu się na pomoc rzucał, myśląc, że przeciwnik jego ubija. A jednak nie. - mina karla świadczyła przez chwilę o niedocenieniu pana Ribe - Agvindur pięściami nacierać począł nie dając wrogowi ni chwili na odstąpienie. - w głosie słychać ciekawość i zadziwienie było - A każdy cios jego niósł zniszczenie przeciwnikowi.
Karl na chwilę przerwał tocząc wzrokiem po zebranych.

- Lecz przeciwnik w ostatniej chwili sługę swego przywołał tuż gdy Agvindur zadać ostatni cios miał. Sługę, którego wczęsniej nie spostrzeglim. Miał Sigrun. Wszystko zamarło.
Volva westchnęła bezgłośnie na te słowa.
Przeciwnik odezwał się w te słowa:
- “Oddam Ci ją gdy wolno mnie puścisz…”
- Bogowie niech mają jarla w opiece, na chwilę rezon stracił, na chwilę pięść jego zamarła w powietrzu gdy w dziewczynę się wpatrywał. Ta chwila wystarczyła by wróg wraził drzewce przeklęte. Sługi jego wraz z panem swym uciekać poczęły, my do Agvindura doskoczylim, dziewkę na koniec zostawiając.
Przywiedliśmy jarla do Ribe, gdy sprawdzilim, że wrogów więcej nie ma. I za nimi pognaliśmy. Ci jednak po drodze dziewczynę porzucili, błąkała się jak widmo. Uciekli łodzią, ślady co znaleźliśmy, tak wskazują. Choć wiem, ile ona dla niego znaczyć musiała, to Ribe i jarl ważniejszy teraz.
Karl skończył mówić i na ciemnowłosą służącą skinął. Spojrzał na Freya jakby o pozwolenie pytał.
Skald przywołał ją gestem wskazując pana na Varde.
- Agvindur nie chciał z Wami ruszać ich tropem? - spytał.
Elin znów na Słoneczko pojrzała, widać ciągle nie zorientowała się w przemianie dziewczyny, bądź nie chciała do siebie dopuścić tego faktu i do Sighvarta z kolei rzekła:
- Dziękuję za Waszą pomoc, Karlu…. - I coś rzec jeszcze chciała ale pytanie jej brata krwi ją zadziwiło.
- Nie wiem, wolałem bez niego ruszyć i zająć się nim wraz z Thorą. A gdzie on? Ruszył za nami? - zapytał domyślnie.
- Nie… Ale... - skald zdawał się być zaskoczony. - Nic nie mówił gdyście ruszali?
- Czasu nie chciałem marnować. Zakołkowanego zostawiłem, krwi nie miał w sobie wiele, w szał wpaść by mógł. Thora obiecała się zaopiekować, lepszych rąk wyobrazić sobie nie mogę. Poza tym Ribe jego doglądu wymaga. - karl zaczął być niespokojny widocznie - Gdzie Agvindur?
- Kiedy to było dokładnie? - W skaldzie gniew zaczął sie budzić, ale w odróznieniu od tego co było przez ostatnie noce zwalczył go, tylko w oczach mu cos błyszczało. - Kiedyście z nimi walczyli?
- Noc i pół po wyruszeniu z Jelling. - karl rozglądał się ostrożnie.
- Asger, człowiek stąd, szanowany, ale któremu wielce nie po drodze z jarlem… przejął go. Uwięził Thorę, kołka nie wyciągnął, w imię jarla rządy sprawował chcąc widno na stałe władzę przejąć. - Skald wstał wściekły choć chyba nie na Sighvarta. Takoż i karl uczynił wzburzony. - Za długo widno drewno w jego piersi spoczywało. Zeszłej nocy wyciągnęlisśmy ułomek z jego serca, ale przytomności nie wrócon, bez zmysłów leży.
- Gdzie ten zdrajca?! - Ventrue wściekłości w głosie nie hamował i za miecz odruchowo chciał chwytać.
- U Hel. - rzucił Pogrobiec - Lecz jest w tym coś więcej, aniżeli zdrada. - rozmyślał na głos.
- I mnie tak się zdaje, czułość we wzroku kurwiego syna uchwyciłem gdy na Elin patrzył, a Asgerowi o ile wiem nie po drodze z volva bywało.
- Ci, których przegnaliście, karlu… - zwrócił się berserker do Ventrue - Jeden z nich volvy poszukuje. Pomiędzy kupcy do miasta się dostali i to oni, nie wilcy drugi atak od thingu przypuścili. Elin rzecze, że śmiertelny umysł może on mamić potężnie, a Asger… nawet jeśli z volvą mu nie po drodze, nawet jeśli jarlowi niemiły to po bogactwie jego i statusie wiadomo, że był chytrzejszy od lisów, ale i roztropny. Co najmniej ostrożny. Wiedziałby, że sam Ribe długo władać w stanie nie będzie, dziwnym się zdaje, że człowiek takiego wieku i doświadczenia porywałby się na taką głupotę… Jeśli w ogóle faktycznie chciałby zdrady. W czasie z wizytą napastników zbiega się to zbyt bardzo, i z wiedzą o Tobie, i o nas.
Wieszczka milcząca siedziała i spokojna, gdy o tym, iż jest szukana wspomnieli, na koniec jeszcze cicho dodała.
- Thora mówiła, że on im kazał siedzieć w domu jego i one musiały go posłuchać… Służka krwi Agvindura nie potrafiła sprzeciwić się zwykłemu człowiekowi? Sighvarcie. - W końcu wzrok uniosła na karla. - To ten sam co umysł zatrząsnął Svena i mój. Może Tyś wiedzieć będziesz co mógł Asgerowi uczynić?
Sighvart mruknął gniewnie:
- Słyszałem o takich, co moc władania umysłem innych posiedli. - rzekł z wolna przyglądając się Sigrun - Gdy wolę osoby tak traktowanej zmiażdżą na proch, gdy nic w nich z siebie nie zostaje. Wtedy... - nagle umilkł unosząc wzrok na Freyvinda i Volunda i począł na nowo mówić. Tym razem szybciej, fakty kojarząc - ...wtedy ich umysł i ciało mogą kontrolować jak swoje. Jeden, jeden problem w tym jest. - uśmiechnął się wstając. Ręce za plecami zaplótł i chodzić począł:
- Że wtedy kontrolujący jak nieżyw, bez czucia i zmysłów leży. Jego ciało złożone musi być. Wszak nie można być w dwóch ciałach jednocześnie…
Ryk wściekłości się rozległ gdy skald uchwycił w ręce ławę stojącą pustą i o ścianę ja rzucił. Służba struchlała, po czym rozpierzchła się. Bjarki Karinę i Chlo zasłonił, czujny czy pan swój gniew powściągnie.
- Gdybym to pierwej wiedział - krzyknął uniesiony gniewem i winą - to sukinsyna przy życiu utrzymać, by złożon niemocą tamten wciąż w Asgerze siedział i tu szpiegował. Teraz w pełni mocy i nad własnymi członkami włada!
Elin osłoniła Sigrun, by dziewczęcia bardziej nie przerazić i znów coś uspokajająco jej szepnęła, zerkając niepewnie na skalda. Słoneczko jednak zupełnie nie zareagowało na wybuch Lenartssona.
- Żałobę po Asgerze później odbędziem. - zauważył ironicznie Pogrobiec, a Frey na to uspokoił się i siadł na powrót choć wciąż złością z oczu ciskał. - Nic to. Wiemy, co istotne, co miejsce miało… i że mąż ten, co Leiknar się zowie… podstępu potrzebuje by godnym czoła próbować stawiać. Ważnym teraz wiedzieć... - spojrzał prosto ku Elin, głowę odwracając jak drapieżny ptak - ...kiedy oczekiwać przebudzenia Jarla.
Volva pokręciła ze smutkiem głową.
- Ciągle bez zmian...
- Kołek wyjęty Bestii w nim nie zbudził. W ogóle go nie zbudził. - ciągnął Volund, niepocieszony tymi wieściami - Choć powinien. Zda się, że Asger pod Leiknara władzą… coś mu uczynił. Krwią napojenie nie pomaga. Runy też nie…
Wieszczka brwi zmarszczyła i zastanawiać się nad czymś intensywnie zaczęła.
- Nie o Agvindura teraz martwić się winniśmy - skald potoczył wzrokiem po reszcie - on zratowan. Wcześniej czy później przebudzi się, jak Odger w Jelling. Problem gdzie indziej leży... Jeżeli do Aros nie ruszymy, do szczętu stracimy to ważne miasto, Agvindur wiedział o tym. Jeżeli Erik z Tisso sam ruszy, może nie podołać, bo tam kto silny rzeź Einarowi i hirdowi jego zrobił. Jak jednak ruszymy do Aros, gdy tu chwiejny spokój, to i Ribe utracić możemy, bo wilki mogą napaść z zemsty, a i Leiknar swoje zrobić. Zawołanym wojem jesteś Sighvarcie, nie odczytuj tego jako niewiary w twą moc. Sam wiesz, czym to się skończyć może.
- Erik z Tissø? - karl spojrzał z ukosa. - A skąd on ma wiedzieć?
- Agvindur zadbał o wsparcie. Jarl znad jeziora Tyra w Zelandii, Tissø jego dziedzina. Nie znany szerzej, nic o nim nie wiem, tyle tylko, że kraj tam ludny i bogaty. Gotów jest lada dzień do Aros ruszyć…
Słowa skalda przerwało gwałtowne powstanie Elin:
- Coś spróbować muszę… - Rzekła nagle, na Sigrun pojrzała. - Zajmijcie się nią... Ja do Jarla muszę. - I do drzwi się skierowała jakby ją kto gonił.
Pogrobiec wzrokiem siostrę krwi odprowadził, wpierw zdziwiony na słowa Freyvinda, teraz na jej nagłe opuszczenie. Posłusznie po Sigrun jednak sięgnął, delikatnie na ramiona ją biorąc, i głębiej w hallę niosąc.
- Pomóż mi proszę z nią. - szepnął do Chlotchild, ze wszystkich, szukając skór jakichś by dziewczynę na razie ułożyć, przykryć i móc o niej zapomnieć do końca narady.
Szukać skór ani układać nie musiał. Sigrun jak posadzona, tak siedziała, sprawiając raczej wrażenie pięknej rzeźby niż istoty świadomej. Franka jednak ruszyła na pomoc Gangrelowi odszeptując:
- Skóry jej na co? - ciekawie świdrowała Volunda wzrokiem.
- Nic o skórach nie mówiłem. - mruknął tylko i przyglądał się Sigrun przez chwilę, po czym na Frankę spojrzał - A jak ty się czujesz dniami ostatni?
Chlo spojrzała na niego, to tocząc za spojrzeniem jakim Volund ciągnął po ławach z lekkim uśmiechem.
- Dobrze. A Ty? - niewinnie dorzuciła.
Ten tylko baczył ją sekund kilka wzrokiem, aż kąciki ust jego podniosły się w tajemniczym uśmiechu i wrócił do jej pana oraz karla i hird jego.
- …mam plan, ale wpierw zrozumieć nam coś trzeba. Czemu sukinsyn Elin chcąc, Ribe palił. - Frey odezwał się po dłuższej chwili ciszy jaka zapanowała.
Pogrobiec zerknął przelotnie na karla, nim oczy przymykając wyraźnie w umyśle swym dociekał.
- Nie da się nam tego wiedzieć. - wyrzekł w końcu - Mógł rozum postradać, mógł uwagę na siebie zwrócić chcieć. Mógł uwagę odwrócić pragnąć. Mógł chcieć czegoś, o czym nie wiemy. Jego motywy tajemnicą, i on sam również… lecz nie czyni dotychczas ani jak mąż honoru, ani rozsądku.
Karl wzruszył ramionami:
- Nie każdy honorem się kieruje. I takich spotkać można. Tolerować jednak nie trza. Znaleźć trza kogoś, kto Elin umysł na nowo otworzyć będzie mógł. Tam klucz do wszystkiego się znajduje, tako mnie się zdaje.
- Helle… - Freyvind zaczął mówić patrząc na Pogrobca, nie przejmując się tym, iż Sighvart nie wie o co chodzi, a Volunda spojrzenie jak błyskawica skupiło się na nim, prawie gorejąc.
-...ven.
- Kto to? - dopytywał karl.
- Może nie być w stanie. - skald ujrzał, jak ewidentnie Pogrobiec zmienił zamysł. Wzrok jego zmiękł, a sam mówił tonem bardzo podobnym jak przed chwilą, licząc może, że Sighvartowi wszystko jedno kim zasłyszane imię.
- Rzekłbym, że onegdaj… Ogni. Pan mój z Toftlund. Lecz on już nie stąpa pod księżycem…
- Kto to Helleven? - Sighvart naciskał.
- Znajoma, może co pomóc, tylko dotrzeć do niej nam trzeba będzie. To nie musi być łatwe. - Skald nie patrzył na Volunda, ale i nie na Sighvarta, wbił wzrok w palenisko. - Przed samym Leiknarem i ludźmi jego dasz radę Ribe ochronić? - To ostatnie skierowane już było do pana na Varde.
Z części wydzielonej dla Jarla i volvy dał się nagle słyszeć przeraźliwy jęk i zaraz potem płacz głośny, jakby kobietę właśnie tragedia straszliwa spotkała. Płacz i zawodzenie marszrutę Ventrue przerwały. Karl zamarł zdziwionym spojrzeniem tocząc.
- Co na litość…?!
Volund natychmiast głową powiódł w stronę, z której zawodzenie się dobywało, gdy Frey bez słowa zerwał się i bez wyjaśnien rzucił ku krzykowi. Pogrobiec za nim patrzył nieco zaskoczony, ale zobojętniał po chwili.
- Elin nie podołała zbudzić Jarla, raz kolejny. - powiedział, ewidentnie gorsze obawy wstrzymując na tę chwilę. - Proszę. Rzec coś chciałeś, karlu.
Sighvart potoczył spojrzeniem. W końcu opadł na ławę:
- Trzeba obmyśleć to, bo mnie Agvindur o pomoc prosił z Hedeby. Trzeba najpierw nam priorytety ustalić. Siedziba króla Danii najniższym się jawi obecnie, zgodzisz się?
- Prawda. - odparł, podchodząc by z dzbana nalać do pucharu krwi… pierwszy raz od dawna nie dla smaku, lecz ponieważ mógł. - Ale ważna to kwestia niezmiernie. Po prostu… - zastanowił się, zasiadając.
Karl wciąż w skupieniu czekał jego osądu.
Gangrel zaś kątem oka Jorika czuprynę zoczył podsuwającą się nieco bliżej.
- Zewsząd tylu wrogów. Dokąd się udać, coś pozostanie niebronione. Podzielić się jawi jako zaprosić ich, by się zebrali przeciw podzielonym. - usiadł naprzeciwko karla, w ostatniej chwili decydując się puchar przed nim postawić, gdy zoczył miskę od służek co karl wzgardził.
- Być może warto, by każdy namyślił się, czego chce Agvindur… co miłe bogom. A co dla nas, każdego z osobna ważne. Decyzje podjęte dziś będą pochopne. - subtelnie zasugerował przerwanie narady na tę chwilę.
- Zatem czas do kolejnego wieczora? Do tego czasu namyśleć się nam trzeba… - karl podjął tok rozumowania berserkera.
Pogrobiec skinął głową, oparłszy się dłońmi o brzeg blatu.
- Dziękuję. - dodał, za cierpliwość karla - Chlotchild… proszę, zaprowadziłabyś karla i jego towarzyszy do ich hausu? Wieszli, czy jest miejsce ich godne, w którym dzień mogą spędzić?

* * *

Volva biegła niemal do części wydzielonej w langhusie kowala w głowie układając sobie jeszcze raz to, na co słowa Pogrobca ją naprowadziły. Jeśli Leiknar był jej stwórcą, to po nim mieć musiała swoje zdolności. Zatem jeśli ona mogła manipulować emocjami i odczuciami, on tym bieglej. Mógł zatem Agvindura wyciszyć kompletnie, skoro miał dość czasu… Wpadła do środka niczym burza.
- Thoro, myślę, że wiem jak mu pomóc ale musicie mnie zostawić z nim samą i zabarykadować wejście. - Rzekła na progu.
Klucznica poderwała głowę spoglądając na volvę z budzącą się nadzieją:
- Prawda li to? Możesz mu pomóc? - dłonie załamała ze wzruszenia - Przywrócisz go nam?
- Jest szansa i ją wykorzystam. - Odparła przyoblekając swą postawę Wiedzącej. - Jeno sama z nim muszę ostać.
Thorze więcej nic nie trzeba było.
- Jeśli czegoś Ci, dziecinko, trza, wołaj. - zebrała suknie i ruszyła truchtem niczym młódka, a nie troską złamana staruszka.
Volva została sama z jarlem…
Odczekała chwilę, aż strażnicy drzwi zabarykadują i uklękła przy Agvindurze. Miecz, który mu ostawiła położyła koło siebie niczym talizman i dotknęła głowy Jarla koncentrując się na swej mocy. Agvindur jednak jak leżał bez ruchu dalej taki pozostał, a Elin poczuła jak rozpacz, strach i zniechęcenie biorą ją w swoje szpony. Z piersi jej wydarł się głośny jęk i głowę na piersi jarla złożyła szlochając tak, iż pewnie była doskonale dla wszystkich słyszalna ale nie miało to już dla niej żadnego znaczenia.
Krwawe łzy znaczyły szlak na piersi pana na Ribe.