Agota sumiennie wykonywała swoje obowiązki, choć jak na związanego krwią ghula nadal wykazywała umiarkowany entuzjazm jak i okazywała sie słaba do przejrzenia. Anna podejrzewała, ze taki był jej naturalny talent albo umiejętności wyuczone na diablim dworze.
-Katarzyna na prawdę trzymała pieczę nad twoją cnotą czy była to jedynie wymówka jaką ostudzałaś Bożywoja?
- Gniewna by była, jak zawsze, gdy ktoś jej własność zepsował - dłonie ghulicy obierające suknię Anny z białych kłaczków kurzu nawet nie drgnęły. - A mości Włodek stawał zawsze za nią. Miałby mości Bożywoj dwoje ich przeciw sobie. I królik może się bronić przed wężem, pani. Kupimy może jedwabiu na halki?
-Jeśli ci szycie sprawia przyjemność to kup - trzosik rozsupłała i wręczyła ghulicy kilka monet. - A mnie tez sie przyda coś bardziej wystawnego. Preferuję czerń i biel.
Szczotką przejechała po całej długości kruczoczarnych włosów.
-To niemowlę to był wampir, prawda? Katarzyny dziecię. - zagapiła sie w swoje odbicie w lustrze. - Musiała bardzo cierpieć. Z powodu braku dziecka. Żal mi jej.
Agota pokręciła głową, wyjęła szczotkę z dłoni Anny i sama się wzięła za czesanie.
- Dawali mu krwi. Ale wampierz to nie był. Chyba że inny niż wszystkie, com je widziała. Pani cierpiała. A potem pan cierpiał razem z nią.
-Wywieźli je z sobą czy Katarzyna je uśmierciła pojąwszy, ze to nie ma sensu?
Anna pomyślała o tym co uczyniła względem Paszko i poczuła, po raz pierwszy, pewną z Katarzyną zbieżność. Nić porozumienia.
Powinna sie Anna wstydzić. Właściwie jakie miała prawo wpychać sie w Skrzynskich życie? Szpiegowała ich, poznawała jeden za drugim ich sekrety aż owładnęło ja uczucie, ze te osoby prawdziwie zna. Rozumie ich emocje, ich pasje, ich dylematy. A naprawdę była tylko złodziejką. Złodziejką życia innych, bo własne miała żałośnie ubogie. Poświęcone między księgi i służbę księciu. Sroka-złodziejka. Zabawne.
- Nie wiem, pani. Jak do alkowy zeszłam, gdy zbieżeli, to pusta była kołyska. Ale pani zawsze syna ze sobą woziła. Nie zostawiłaby go - w głosie Agoty dźwięczała pewność. - Prędzej porzuciłaby wszystko inne.
-Kocha, jak matka dziecko. A Włodek? Robił jej kiedyś afronty ze uczyniła z dzieciątka na zawsze bezradne niemyślące stworzenie?
- Kiedy ona nic nie uczyniła - Agota spojrzała w oczy Anny w lustrze. - Z trupkiem maleńkim w maleńkiej trumience tu z Węgrzech zjechała pani, a ja z nią. Pan tak poczynił, że ruszało się. Życie mu wrócił.
-Czyli nekromancja - zaskoczyło ją to jednak. - Włodek to dla niej uczynił.
Ale ją musi kochać - pomyślała. Jeśli Diabły tak samo nienawidzą jak kochają, to zaiste będzie Anna w kłopocie.
I nagle ja olśniło. Katarzyna musi pragnąc najbardziej jednego - by jej dziecko dorosło. Sama na jej miejscu tego by wyczekiwała. A Włodek - wprawny nekromanta, moze szukać sposobu. Ciekawe czy na stosowne księgi natrafił. Moze nawet rozwiązania nie pośród Tzymisce a pośród Cappadocian powinien szukać? Oba klany studiom nad śmiercią sie oddały, choć inaczej.
-A starego Skrzyndkiego kiedyś widziałaś? Śpiącego Węża?
Kiwnęła głową oszczędnie.
-Podejrzewasz dokąd mógł uciec? I dlaczego go własni synowie odstawili?
- Trudno ukryć powłokę tak nieludzką w podróży - oceniła chłodno ghulica. - A pośpiech był. Nie spodziewała się pani, ni panowie, że przegrają. Zdrada ich zaskoczyła. I ci, co przyszli za tym, co teraz na Grójcu władzę sprawuje.
- A czemu, jak myślisz, zdradzili? Skoro tego Skrzyńscy nie brali pod uwagę? Właściwie tylko Pężyrka i rodzic jej. To oni tak szalę przechylili?
- Za nimi moc ludzi poszło. Tych prostych, ale i szlachty drobnej. A zdradzili… niektórzy rodzą się do służby. Inni jarzma żadnego nie zniosą. Sfory kasztelana wystraszyć się nie wystraszyli pewnikiem. Pan Bożywoj Pężyrkę i rodzica jej do polowań wytresował. Oni się nie bali niczego.
-Gdy sie psa od maleńkości chowa trzeba brać pod uwagę ze kąsać moze. Choć gdyby go głaskać i karmić to nie wierze by przeciw panu wystąpił. Bozywoj bywał okrutny. Walka mu dawała napęd do życia i inne kwestie bagatelizował. Niesłusznie.
Agota rozważyła spostrzeżenia Anny.
- Skoro pani tak mówi. Włosy zapleść w warkocze?
-W jeden - poprosiła. - Dlaczegoś sie Włodka bała bardziej niżBożywoja?
Ghulica długo szukała odpowiednich słów. Nie spieszyla się, a jej zręczne dłonie niespiesznie plotly węzły warkocza .
-Bowiem pan jeno jeden cel miał, jak i pani. A kto ma jeden cel, ten najgorsze zbrodnie dla niego popełni. Mości Bożywoj miał swe kaprysy. Ale nie był… - zamyśliła się znów - Ślepy. W niczym, co czynił. Przewidywał skutki swych działań. Potrafił odstąpić, choć go ku zwyciezaniu stworzono.
-Dlaczego ich wiec nigdy nie opuścił? Zdaje mi sie ze on z nich najrozsądniejszym jest.
- Czy pani opuściłaby pana, gdyby się zagubił? - Chłód spostrzeżeń Agoty był kojący jak zimny dotyk płyty nagrobka.
-Czyli wierny jest. Kocha brata, mimo iż brat najmocniej kocha swoją żonę. A jakie misl wiec Bozywoj stosunki z Katarzyną?
- Najchętniej… - ghulica pozwoliła sobie na cień cienia rozbawionego uśmiechu - żadne. Albo małżeńskie. By panią jak mąż żonę do dyscypliny przywieść.
-Małżeńskie tylko w kwestiach dyscypliny, czy również zywionego do niej uczucia? - Anna w wizjach dotyczących Bożywoja nigdy nie spostrzegła Katarzyny, tylko łowy i walkę. Żadnego śladu kobiet. - A właściwie skoro Skrzynski w parze byli jako żmija, a on sam - jak królik, dlaczego nie poszedł za bratem i tez sobie żony nie wziął?
- Pani trwała tylko by jedno osiągnąć. Mości Bożywoj trwał by doglądać ziemi. Pragnął panią okiełznać. Czy jej samej pragnął, nie wiem i wiedzieć nie chcę.
-Wiem, ze Tzymisce przywiązani do ziemi, ale to przecież nie ich ziemia. To znaczy nie rodzinna. Skąd oni właściwie pochodzą?
Tego służka nie wiedziała, lecz wysunęła domysł, że skądkolwiek pochodzili bracia Skrzyńscy, było to jedno miejsce, i łączyła ich tak krew śmiertelnych rodziców, jak i nieumarłego ojca.
Anna dała Agocie znak żeby zakończyła fryzurę.
-Aaaa, ostatnie - przypomniało jej sie. - Kojarzysz dwójkę podróżnych. Mogli mieć odmienną urodę. Ją zwano Lamia, jego… moze Kapadocjan? Ciekawi mnie czy to oni przybyli do Skrzynskich, czy Skrzynscy poszukiwali tutaj ich?
- Imion nie pomnę. Lecz ich pamiętam. Ją zwłaszcza, bo jej pocałunek sprowadzał zarazę i pan Bożywoj w gniew wpadł, że bydło mu zakazi. Kazał jej krew świni z pucharu pić. Pan Włodek zaprosił ich. Z jakiegoś miasta wielkiego… - zadumała się, ale nazwy nie wyciągnęła z pamięci.
- A czy aby nie po ich wizycie wyschłe truchełko z trumienki nie ożyło?
Ghulica kiwnęła potwierdzająco głową.
- Ruszało się… lecz nie płakało. Nie gaworzyło. Nie reagowało. Pani oczekiwała znacznie więcej… - Agota wywinęła równomiernie w palcach krańce nakrochmalonej kryzy, twarz miała gładką i bez śladu jakiejkolwiek emocji, oczy bez wyrazu, ale Anna wyczuła jakieś resztki dawnego wzburzenia. - Pani pochwyciła owego cudzoziemca i zabiła, a pan długo jeszcze dziecko krwią jego karmił.

-Panie - Anna zaczynała czuć sie w obecności księcia nieco swobodniej. - Moze powinieneś kogoś wyznaczyć na zastępstwo Pężyrki? Wiem, ze ona zdrowieje i nikt jej nie chce z posady wygryźć, ale ty nie powinieneś jej obowiązków brać. Moze ja z Oldrzychem sie tym przez chwile zajmę? Flisaków on przypilnuje, a ja wszystko na pergaminie podlicze. Żeby nie było nieścisłości. Co sie rzeką spuszcza, musi sie pod Krakowem odliczyć.
- Tyle że mi obecnie niespecjalnie na tym zależy - kasztelan był ujmująco szczery. Może mu się nie chciało kłamać na użytek Anny, może darzył ją jakimś szczątkiem zaufania. Ale najbardziej prawdopodobne było, że wiedział, jak łatwo Anna sprawdzić go może i nie chciał ryzykować dla głupiej sprawy.
- Nie chcę wręcz, żeby oni teraz pływali do Krakowa. Niechaj siedzą tutaj, jeno niech im z nieróbstwa durnoty do łbów nie przychodzą.
-A mogę zapytać kilka pytań, jak to dokładnie było ze Skrzyńskimi? Pana kasztelana na nich posłano gdy zaczęli monetę podrabiać, rozumiem, że po to by zabić?
- Moja rola to żadna tajemnica. Zostałem najęty, by rozwiązać dwa problem. Skrzyńscy to mały problem. Ich rodzic to duży problem. W międzyczasie rozwiązywania zawiały nowe wichry w polityce i Kraków dogadał się z młodymi Skrzyńskimi, pozwalając im odejść. Tego zapewne i tak się dowiesz, więc… czemu nie ode mnie? - uśmiechnął się wisielczo. - Bezpośrednią przyczyną nie było psucie monety. Choć to wielu w Krakowie wpędziło w gniew. Impulsem było doniesienie z pewnego źródła, że Włodek obudzić rodzica swego pragnie…
- Dlaczego Pężyrka i jej rodzic zdradzili?
- Hm, ktoś ich zapewne podkupił, wielce niehonorowe to, grać tak nieczysto - ocenił Nosferatu, kącik ust drgnął, pogłębiły się zmarszczki wokół warg. “Wielce” to on był kontent. Zarówno z tego, że podkupił, jak i z samego zakupu.
- A Kolomban? Co Kraków obiecał mu, że posłał do walki własne dzieci?
- Nic nie obiecał i to chyba największa bolączka czcigodnego ojca Lasombry. Kolomban zbyt długo stawiał na Skrzyńskich, więc gdy pod sam koniec zdecydował, że musi zmienić strony, musiał postawić na zwycięzców wszystko, co miał. Udowodnić lojalność. Udowodnił więc, pieczętując krwią swych nieszczęsnych potomków. I niektórzy nawet mu wierzą, czego zaszczyt pilnowania Gertrudy najlepszym jest dowodem.
-On ma Krakowi za złe. Choć mówiąc do mnie Kraków, miał zapewne na myśli krakowskiego księcia. Myślę też, że nadal ma ze Skrzynskimi więcej wspólnego niżby w jego sytuacji wypadało.
I Anna opowiedziała o swoich wizjach, jak Kolomban zbiera pieniądze dla Skrzynskich i zastanawia sie po im tak rychło taka suma. A poźniej jak negocjacje przebiegły, niepomyślnie niestety, mimo iż sporo przecież obiecała. Gdyby Lasombra współpracował możnaby Bożywoja capnąć na gorącym uczynku i jeszcze mu wcisnąć kilka oficjalnych zarzutów, że na ziemie kasztelana wjechał nieproszony, że w majątkach Żywca miesza, choć to juz ich nie dotyczy. A nieoficjalnie, mogliby Diabła przycisnąć gdzie rodzic schowany. No ale się Aniny plan nie powiódł i zawiodła. Rzeczywiście męczyła ją ta porażka i spodziewała sie nawet, że kasztelan wyrazi słowa zawodu względem pokładanych w dziewczynie nadziei.
- A tak - słyszałem - pokiwał głową i nagle zamarł, jakby z czegoś zdał sobie sprawę. - Wybacz prostakowi, pani Anno. Nieczęsto z damami przestaję.
Otworzył drzwiczki w biurku, by dobyć stamtąd butelkę i dwa kielichy. Korek niezbyt subtelnie, acz skutecznie wyszarpnął zębami. Do pucharów popłynęła gęsta, ciemnoczerwona krew. - Słyszałem, że finansujesz działania Skrzyńskich.
- To nie tak, że finansuję - zamilkła, bo ją nagle uderzyła myśl, że może jednak nie postąpiła tak zupełnie uczciwie wobec Aureliusa. -. Ziemia pół darmo, żal nie skorzystać, tym bardziej, że rodzic mój wymaga, że mój wyjazd do Żywca powinien mu się tak czy inaczej opłacić… Primogenką, wbrew jego oczekiwaniom, nie zostanę więc chciałam nie być taka zupełnie… - szukała właściwego słowa - bezużyteczne.
Wstyd sprawił jednak, że zesztywniała i nie sięgnęła po kielich.
- Przepraszam. Ja wiem, że on by sprzedał te ziemie i tak, ale powinnam była zapytać.
Wyraz twarzy Nosferatu nie zmienił się ani na jotę.
- Pani Anno. Za łatwo daje sobie pani wmówić, że przegrała.
- Ma pan kasztelan na myśli moje negocjacje z Kolombanem? Bo tu, obawiam się, daleko mi było do sukcesu. Zbiesił się na mnie mnich a nawet chciał zastraszyć. Cienie po pokoju przelewał. Ja myślę, że on mnie ma za żadnego przeciwnika i tu leży przeszkoda. Panu kasztelanowi, z tymi samymi argumentami, by na pewno nie odmówił.
- Jak dla mnie, to go położyłaś na łopatki, a on nawet nie wie, że leży - kasztelan umoczył usta we własnym kielichu, smakował pomału z przyjemnością, jakby z krwią przypłynęła jakaś miła myśl lub przyjemne wspomnienie. - Najlepsza sytuacja, nieprawdaż? A ty bijesz się w piersi i pozwalasz się pognębić takiemu łajdakowi jak ja.
- Ale przecież odmówił współpracy. Odrzucił moje propozycje. Jak więc go położyłam na łopatki? - Anna z zainteresowaniem uniosła głowę na Nosferatu. Skrępowanie nieco ustąpiło i sięgnęła po kielich. Nie zamoczyła ust tak elegancko jak kasztelan, bo nim się spostrzegła wszystko w siebie wlała. Ostatnio ciągle mało jej było krwi, tyle jej traciła na swoje wąpierskie moce, a polowania zajmowały zbyt dużo czasu, który mogłaby z większym pożytkiem zużyć.
- A nie nakłoniłaś go aby, by podpisał wstępne umowy z dwójką starszych wampierzy, w tym usytuowaną wampirzycą z jego własnego klanu? Z czegoś takiego trudno mu się będzie wyplątać. Teraz wystarczy, że moment zapłaty się opóźni. Złoto jedzie, lecz kiedy dojedzie? Lupiny i zbójcy na drogach, koń złamał nogę, ojciec chce przyjechać osobiście… wymówek są setki, a Bożywoj nie dostanie gotowizny w stosownym czasie. Gdy dojdzie do transakcji, będzie za późno. A ziemia ponoć tania niesłychanie. Przysłużyłaś się ojcu i patronce, przyblokujesz Skrzyńskiego… powiedz mi, czy naprawdę wobec tego jest ważne, co sobie pomyślał o tobie stary Lasombra? Wypijmy, żeby jak najdłużej trwał w błędzie - sięgnął po butelkę.
- Myślę, że to lepiej, że ma mnie za nieskutecznego nowicjusza. Radził wszak pan kasztelan bym się w oczy nie rzucała, szukała osłony w cieniu przeciętności - pokiwała skwapliwie i odważyła się pusty kielich podsunąć po dolewkę. - Odwlekę czas zapłaty jak tylko się da. A Bożywoj już tu jest, w Żywcu, co zaświadcza jak bardzo jest niecierpliwy. Ale tu muszę znów o coś zapytać, bo chciałabym sobie pewne rzeczy w głowie wyklarować, jakie są pana kasztelana cele, a przez to i moje. Co jak Bożywoja nawet shwytamy? Zabijemy… go?
- Cóż, ostatnie polecenia otrzymane z Krakowa były takie, że jeśli nie da się młodych Skrzyńskich unieszkodliwić i schwytać, wolno mi ich wyeliminować. A świeżych rozkazów… nie dostaję niestety. Młodzi Skrzyńscy mogą być przeszkodą. Narzędziem, moim lub cudzym. Elementem żywieckiego krajobrazu. Sprzymierzeńcem nawet, czemu by i nie. Nie będą celem samym w sobie, bo celem jest ich rodzic.
-Ja ich długo śledziłam. Przyglądałam się - zamyśliła się popijając mniejszymi łyczkami. - Obi są sobie wierni. Bożywoj się z nami nie ułoży. Nie wyda ojca. Choć jest jedna rzecz, w której nie są zgodni. Niemowlę.
I opowiedziała Anna o trupku wysuszonym przywiezionym z Węgier, o obsesji Katarzyny, której Bożywoj był niechętny, aWłodek przeciwnie - poświęcił studia. Wreszcie o zaproszeniu Kapadocjana i Lamii i fatalnym finale ich wizyty.
-Wszyscy z mojego klanu zachodzili w głowę ci się stało z Ashurem. Ja juz wiem. Katarzyna go zamordowała. A co gorsza, wykarmiła nim swoje wynaturzone dziecię. Choć… nadal nie wiem jak tę informacje wykorzystać.
Aurelius stracił swe pogodne rozbawienie. Magia i niezrozumiałe rytuały wyraźnie budziły jego czujność.
- Nie sądzę, by tu padł założyciel twego klanu. Nie wiem, gdzie padł, ale wiem, że nie z ręki Katarzyny. Musiał to być jednak ktoś znaczny. Włodek jest mistrzem, w tym co robi. Skoro wezwał kogoś na pomoc, musiał to być ktoś lepszy od niego. Do tego, byle podrzędnemu alchemikowi nie towarzyszyłaby Lamia… no dobrze, co się z nią stało?
-Tego… nie wiem - znów się zawstydziła, ze Nosferatu jest wciąż krok przed nią. Ale się dowiem. Chciałam jeszcze zapytać o pana sforę. Kim oni właściwie są? Proszę się ze mnie nie śmiać, ale zaczęłam dedukować, że może to te Srebrne Kły. Plemię wilkołaków, które nawiedziło te ziemie i spuściło Pezyrce łomot. Miałam wcześniej do czynienia z lupinami, a właściwie jednym. Wiem, ze potężny Kainita może ich okiełznać. A nam dość na rękę są jak na razie ich poczynania to i pomyślałam… że może to ów tajemnicza sfora mości kasztelana?
- Jednakże do tego, by to uczynić, winienem być przewrotnym i bezwzględnym skurwysynem, nieprawdaż? - uniósł brew.
-Można być bezwzględnym dla wrogów, a wiernym wobec przyjaciół. Bożywoj jest - szepnęła oczekując nadal odpowiedzi.
- O tak. Z nich wszystkich jemu jednemu nie można było nigdy odmówić wielkości - zadumał się kasztelan, dłonią podparł policzek. - Tej prawdziwej, nie taniej pozłoty, na której lep wszyscy tak łatwo dajemy się złapać. Pomów z lupinami, jeśli ciekawość cię dręczy. Nie są moją sforą… lecz to prawda, że czynią rzeczy, które bardzo mi są na rękę. Moja sfora jeszcze nie przybyła, pani Anno.
Podziękowała, ze kasztelan zaspokoił jej ciekawość.
-Pomówię z lupinami. Poza tym Bozywoj zmierza w tamtym kierunku. Zahacze o wioskę baciarzy i pójdę dalej. Gangrele bedą ze mną, w razie kłopotów pomogą - miała wątpliwości czy w razie kłopotów ich obecność coś zmieni ale i tak czuła sie pewniej. - Postaram się wywiedzieć gdzie i po co Bozywoj płynie. Ale wpierw jeszcze kilka, proszę mi wybaczyć, pytań. Czy Kolomban rzeczywiście ma sprzymierzonego Gangrela? Znalazłam u Skrzynskich mapę. Na stawach wokół opactwa oznaczono parę miejsc, Gangrele je sprawdzają, ale jak dotąd natrafili tylko na zatopione ruiny budynków. Może gdzieś tam ten Gangrel siedzieć czy to bujdy?
- Jeśli cokolwiek, to prędzej tzimiskiego vozhda - uśmiechnął się półgębkiem, kropla krwi zamigotała rubinowo w kąciku kasztelańskich ust i Annę uderzyła myśl, że Nosferatu może nie próbuje jej uwodzić, ale czerpie ze spotkań i kontaktu z nią jakąś przyjemność. - Nie podejrzewam Kolombana o kontakty z Gangrelami, niezależnie od ich wieku. Jest na to zbyt w swym mniemaniu czcigodny.
Poprosił jednokowoż, by znać mu dano, gdy coś będzie wiadome.
-Ale myślałam tez czy owym Gangrelem z plotek nie jest wiedźma z lasu? Musi tu być kimś bardzo poważanym bo wszyscy do niej zachodzą w swych celach. Ołdrzych, nawet Agota. Ale niczego ponad to ze w lasach siedzi nie moge sie o niej wywiedzieć. Jest mości kasztelan z jej osobą zapoznany?
Osuszyła następny kielich i uśmiechnęła sie dziewczęco.
- Słyszałem plotki, acz nie sprawdzałem. Zdaje się, nie jestem wymarzoną klientelą. Swą przyszłość wolę lepić sam, niż czekać biernie na to, jaka mi się wydarzy.
- Po prostu mnie zastanawia o co tyle hałasu - wyjaśniła i szybko zmieniła temat. Zdała sobotę sprawę ze towarzystwo kasztelana tez jej sprawia przyjemność. Mógłby być mentorem lepszym niż ojciec. - śpiący waż… czy znamy jego miano? Nie mogę go dostrzec nie wiedząc tego.
- Tutejsze przybrane, Radomir ze Skrzynna. To, które obłuskałem jak cebulę: Zoltan Radu z Székely. Wiesz, pani Anno, kim są Székely, Seklerzy?
Zaprzeczyła ruchem głowy.
- Lud z Siedmiogrodu, bitny i twardy. Ród wiodą od Hunów Atylli, co był gorszy niż sam diabeł. Jakby tego było mało, Tzimisce nader chętnie tworzą z nich potomków. Wyjątkowo wredna nacja.

Ciemność, długie korytarze.
Barwałd jest martwy jak olbrzymie zwierzę, jak żubr czy tur, co się ostatkiem sił doczołgał do wodopoju i tam padł. Anna w jego martwych żyłach jak robak trupi, cień pośród innych cieni.
Na ścianach i podłodze lochu pordzewiałe kajdany i stosy kości. Nie dźwięczą, nie trzeszczą pod stopami Anny. Wszak Anna jest duchem.
Ale widzi i czuje, i słyszy. Bezgłośny wrzask bólu, trzeszczenie giętych kości, ohydne mlaskanie ciała odchodzącego od ciała. Panika w głosach uwięzionych, błagania o litość, gdy mogli jeszcze mówić. Modlitwy, gdy widzieli już bramy śmierci i zrozpaczony bełkot, gdy go od nich zawrócono. Potem ciemność i głód, i cisza. Umarli tutaj, umarli uwięzieni pod ziemią.
Przy stole mężczyzna w katowskim kapturze, na stole niewiasta z otwartym brzuchem. Mężczyzna wyciąga dłoń i stojący u jego boku chłopiec o sinych wargach podaje mu kleszcze. Anna nie widzi twarzy, ale po sylwetce poznaje, że to Ołdrzych powoli i metodycznie, z zimną krwią pastwi się nad przykutą do stołu ofiarą.
Krzyk eksploduje w uszach Anny i Anna ucieka.
Wypada z trzewi Barwałdu, las owiewa ją żywiczną wonią. Biegnie. Biegnie, ucieka, choć wie, czuje, że coś w Barwałdzie ubyło. Coś zniknęło, coś było, a nie ma.

Z wahaniem próbuje raz jeszcze, choć wyszła z wizji z krzykiem i widzi zaniepokojenie za kamienną maską Agoty. Tak, woda różana. Tak, zapleść włosy. Nie, nic więcej nie trzeba. Dotyk Agoty i jej milczenie mają w sobie coś kojącego.

Nie może odszukać stawów, nigdy tam nie była. Lecz wie, kto tam jest. Ołdrzych kroczy groblą z głową pełną myśli o Annie, troska i czułość przelewają się bladymi barwami po otaczającej go aurze, duma nad jakąś decyzją. Obok kilkunastoma kolorami, żywszymi niż to zdarza u wampierzy, pulsuje Pężyrka. Przystanęli.
- I co teraz, królu gościńców, mistrzu zbrodni?
Ołdrzych coś odpowiada i Pężyrka się śmieje, jej śmiech płynie nad powierzchnią wody.
Pod spodem pulsuje magia. Duchy mkną w głębinie.
Coś tam jest. Coś ich śledzi spod wody.

Zoltan Radu, myśli Anna, ułożywszy się powrót na swym łożu. Székely. Selker. Wąż z gór Siedmiogrodu. Smok starszy niż żywieckie zamki. A smok śpi. Coś ciężkiego go okrywa, śni smok sny o dawnej chwale i porusza się ospale we śnie. Głód mu doskwiera i ten głód go w końcu obudzi.
I nagle powieka Zoltana się uchyla. Nim przymyka się na nowo, Anna widzi błysk czerwieni i złota, jakby piekło podejrzała przez dziurkę od klucza. Ucieka, próbując zrzucić z siebie paniczną myśl.

Zobaczył mnie, zobaczył mnie, zobaczył mnie. I teraz wie.

Wyrywa się ze snu, ale zapada w niego z powrotem. Okiennice są zawarte i zaryglowane. Ciemno w jej alkowie. Jest dzień. Nawet diabły śpią.

Gdy się obudziła, na kufrze obok jej łoża palił się niewielki ogarek. Płomienie rzucały ciepły poblask na twarz Oldrzycha. Siedział lekko odchylony na krześle, nogi w przybłoconych, wysokich butach oparł o krawędź jej łoża. Czubki palców dłoni złożonych jak do modlitwy opierał o usta. Inny płomień, nie poblask odbity od świeczki, pełgał wokół jego zwężonych źrenic.
- Jak można być tak pięknym? - zapytał nagle. Głos opłynął Annę jak woda.
Opuścił nogi na drewnianą podłogę, w dwa palce ujął kraj okrywającej wampirzycę pościeli i pociągnął materiał lekko ku sobie.

Czy patrzył oczami zwierząt, czy też zwyczajna czujka na drodze do zbójeckiego gniazda ustawiona, Anna nie wiedziała. Dość, że gdy się piąć zaczęła w górę, z zarośli wypadł jeden zbójca i konia jej za uzdę pochwycił. Z paproci poderwał się drugi, kudłaty jak niedźwiedź, i spojrzeniem łakomym wbił się w odsłoniętą łydkę Annę przytuloną do końskiego boku. Potem ten, co uzdę pochwycił, powiódł Annę ku ruinom, towarzysza samego na straży ostawiając.

- Ja to widzę, że panienka jest niewiastą o wielu obliczach – zagaił wychodzący z ciemnej jamy lochów Libor, gdy stanęła na zarośniętym skłębionymi jeżynami dziedzińcu. Dłoń położył na ciepłym boku wierzchowca i koń, zaniepokojony obecnością kolejnego Spokrewnionego, przestał drobić. Stanął nieruchomo i poparskiwał cicho i przyjaźnie. Libor ramiona wyciągnął i pomógł Annie zejść na ziemię, a na ile zdążyła się za życia naoglądać, dwornie to uczynił i z wdziękiem. Kolejne słowa mało już były dworne.
- Jedziemy okraść kogo i panienkę wystawiamy na wabia, czy wybieramy się na maskaradę do Nosferatu?
Zmarszczyła brwi, dopatrując się przytyku, tym bardziej po wczorajszym zderzeniu z zadziorną flisaczką. Tym bardziej, że wiedziała, iż Libor jej nie lubi. Ale dawny koniuszy stał, czekając uprzejmie na odpowiedź. W pytaniu nie było drwiny ni trzeciego dna. Nawet drugiego nie było. Czasami słowa są tylko słowami. Dała się poprowadzić w ciemność, tylko tu i ówdzie oświetlaną żagwiami i ogniskami.
Andrej oprawiający zająca wymruczał coś niewyraźnie na jej widok, co mogło, choć nie musiało być przywitaniem. Jitka za to skoczyła ku niej z roziskrzonymi oczami.
- Jaka piękna! - zakrzyknęła, pożerając zachwyconymi ślepiami zerwaną z murwy suknię. - Jak królowa!
Bukłak przyjęli ochotnie, a im bliżej mu było do osuszenia, tym bardziej Anna zyskiwała pewność, że cokolwiek nie zaszło pomiędzy nią a Oldrzychem, pozostało między nimi. Inni Gangrele nic nie wiedzieli o kłótni, rozplątanymi od krwi zmieszanej z winem językami pletli trzy po trzy. Że Oldrzych wszystkich z bandy ściągnął do gniazda, więc musi być, że na jaką większą wyprawę ruszą niebawem.

A potem jeden z ludzkich zbójców przerwał idyllę tego spotkania. Stanąwszy w wejściu, zakrzyknął głosem podnieconym.
- Lejom się pany!
- Że co, że to dziś już? - zakwękał Libor, spływając miękko z kupy gruzy, na której był się rozwalił. - Jezu Chryste… oni to zawsze. W najmniej odpowiednim momencie…
Gdzieś z dołu dobiegał gwar, wrzaski mieszały się z odgłosami ciosów.
- Chodźże, panienko. Poznasz Semena.

W sali dymy z żagwi snuły się pod sklepieniem, gryzły w oczy. Zebrani w krąg zbójcy wrzeszczeli aż do zdarcia gardeł, bo w środku koła trwała bezpardonowa walka na pięści. Lała się krew i sypały się kłaki. Ołdrzych, bosy i rozebrany do pasa, objął przeciwnika wpół, poderwał i łupnął o ziemię. Gdy ten się poderwał, Anna zobaczyła strużki krwi cieknące po rozharatanych szczątkami cegieł szerokich pleców. Przeciwnik Gangrela mógł być przyczyną, dla której o herszcie zbójców krążyły fantastyczne opowieści. Nagą, muskularną pierś porastały mu gęste kudły, twarz miał dzikusa, wykrzywioną jeszcze teraz w zwierzęcym grymasie, spojrzenie jak u wilka. Spod nogawek miast stóp wystawały rozdwojone racice.
- No to jest Semen – przedstawił Libor, a chwilę potem Oldrzych zarobił z pięści w brzuch i koniuszy skrzywił się, jakby patrzeć nie mógł. - Coś zły dzień ma nasz herszt. Oj, źle będzie, niedobrze…
Nozdrza mu drgały, oczy lśniły, a nieruchome spojrzenie utkwił w walczących. Obok Jitka wrzeszczała tak głośno, że Annie piszczało w uszach. Spięty Andrej oblizywał wargi raz po raz i Anna zdała sobie sprawę, że oni wszyscy zaiste zasługują na miano Zwierząt. Wszyscy zwietrzyli krew. Jak bardzo Libor by nie był wygładzony na pańskim dworze, jak bardzo Jitka by nie była prostą, wiejską dziewką, a Andrej odgrodzony od świata barierą niemożności dogadania się, wszyscy dawali się porywać i szarpać instynktom.
- Jak ostatni raz Semen wygrał, tośmy się pod nim obłowili grubo… a potem z Czech przed siepaczami musieli uciekać, butów w biegu mało co nie pogubili.
Oldrzych odepchnął przeciwnika, uniósł głowę i zobaczył Annę. Jak słup soli stanął, usta rozwarł w niemym zdumieniu. Zebrał z pięści na odlew zaraz potem, wybite zęby poleciały między drobny gruz.

Annie sie ta noc wydawała piękniejsza niż inne. W głowie szumiało, świat wirował niby w tańcu. A jak kolorowo sie zrobiło gdy głowy gangrelsko ludzkiego towarzystwa rozbłysły feerią aur.
-O co się tak biją? - zapytała obserwując mordobicie.
I wtedy Ołdrzych ja spostrzegł i padł gubiąc żeby. Anna nakryła karminowe usta dłonią jakby tu ona zawiniła w tej jego porażce.
- O prymat - Libor błysnął zębami - Znaczy, kto wygra, ten herszt.
Semen i Oldrzych odstąpili od siebie. Z dłoni jednego i drugiego rosły pomału szpony. Zbójcy zawyli.
- Na ostre! Na ostre!
-I oni tak często?
- Często nie. Ale regularnie. Tak co roku.
- I akurat dzisiaj wypadło… Niedobrze - strapiła się Anna. - Ołdrzych zły dzień ma. Poza tym robota jest od kasztelana. Pilna. Nie można tego mordobicia przełożyć?
- Trzeba jakieś zasady w życiu mieć, panienko. Dziś to dziś.
Ciężko było powiedzieć, czy Semen ma jakieś zasady. Ołdrzych niewątpliwie miał. I właśnie zbierał tęgie cięgi.
Anna zachodziła w głowę co by mogła zrobić i czy robić coś w ogóle. Miała przeczucie, że każde jej działanie spotka się z potępieniem. A bo się wtrąca, a to znów sopel lodu, nic nie robi. Nie dogodzisz i już.
Przy następnym ciosie, który posłał Oldrzycha na łopatki Anna nie wytrzymała i zerwała się biegiem między walczących.
-Moment przerwy w narożnikach! - zakomenderowała. Raz kiedyś oglądała walkę na pięści gdzie jej ojciec obstawiał drobniaki i tam takie chwile na złapanie oddechu robili. Dygnęła przed Semenem i posłała mu niewinny uśmiech. -Anna. Od Aureliusa. Wolałabym, aby on na nogach dziś jeszcze ustał, albo gniew kasztelana na nas rąbnie niczym grom.
Z bliska jeszcze łacniej mogła obaczyć, że Semen już za życia musiał być kafarem… a po śmierci rozwijał zapewne ten naturalny talent. Uniósł górną wargę, odsłaniając masywne jak ćwieki kły. Mogło to znaczyć, że się na widok Anny cieszy, ale niekoniecznie. Jednak stanął w miejscu… głównie dlatego, że mu Anna swoim fioletowo-szafranowym jestestwem zastawiła drogę.
- Nie wtrącaj się! - wydyszał Oldrzych gdzieś za nią, na co Semen wyszczerzył zęby jeszcze mocniej.
- Tera, jak juże leży prawie? Podda się, to będzie stał.
Anna kucnęła przy Oldrzychu, włosy w tył odgarneła.
-Marnie to wygląda. Chcesz to ciągnąć do końca? - szepnęła woniejąc mocnym trunkiem.
Charknął coś niewyraźnie, wypluwając skrzep na brodę, podparł się na pięści, łapiąc równowagę. Zagarnął dłonią biodro Anny, szpony czepiły się sukni jak rybackie haczyki.
- Krwi - powtórzył prawie bezgłośnie.
Anna ujęła jego twarz w dłonie, biodrami zsunęła się na jego lędźwia, aż białe łydki wychynęły spod liliowych falban.
- Zwycięż dla mnie! - zażądała uroczyście choć wiedziała jak głupio to brzmi.
Kłem przejechała po swoim języku aż poczuła w ustach własną, zimną jak woda w potoku, krew i przywarła ustami do warg Oldrzycha, ciałem skleiła się z jego ciałem. Objęła ramionami za szyję, a czarne włosy rozsypały się jak kurtyna, dająca im namiastkę odosobnienia. Pomyślała jeszcze, jak on będzie walczył pijany? A potem już nic nie myślała, tylko czuła ziemię osuwającą się spod nóg i przelewające się przez nią przyjemność.
Słodka chwila urywa się gwałtownie. W jednej chwili Anna płynie zamknięta szczelnie w kręgu ramion, w drugim frunie poderwana na nogi i pchnięta w ciżbę wrzeszczących zbójców. Feeria różnokolorowych aur migocze jej przed oczami, jakby kto sypnął z mieszka garść szlachetnych kamuszków. Semen krzyczy coś na poły tylko ludzko, Ołdrzych stoi, czekając na atak, niby krzywo, ale Anna jest medykiem i jest wyczulona na to, co się wokół niej dzieje. A tam się leczą tkanki, ciało się lepi do ciała, mięśnie się znów splatają i kość przystępuje do kości. Nim dwaj spragnieni tytułu herszta ruszają w tany, Annę ktoś w tył obraca i Anna zrazu sztywnieje ze zgrozy. Libor patrzy się nieruchomo na jej policzek, i Kapadocjanka zdaje sobie sprawę, że ta wilgoć, którą tam czuje, to jej własna krew, krzycząca na czerwono o złamaniu zasad walki o władzę.
- Może się nauczysz, panienko - Libor wyciąga palec, i plamka znika starta szybkim pociągnięciem kciuka - Że szkoda barwiczek na nas, dzikusów. Rozmażemy albo nie docenimy.
Triumfalny ryk i wybuch jazgotu wokół zaświadczył, że herszt jest już jeden. Anna zobaczyła ponad głowami kłębiącej się bandy, że Jitka wiesza się ojcu na szyi.

Anna nie chciała przerywać Gangrelom ich święta. Niby czas grał rolę, ale tej nocy pewnie i tak nie dojadą na tereny lupinów. Poza tym czuła się, mimo mocnych trunków, które jej dodały swobody, jakoś nie na miejscu. Poza grupą zżytych z sobą zbójów.
Siedziała więc w odległości, na zwalonym pniu i robiła to, co potrafiła najlepiej. Próbowała ich z grubsza rozgryźć. Oglądała aury, uciekała się do telepatii by poznać ich uczucia, ukraść ich sekrety. Jitki, jakie żywi uczucia do ojca. Libora, czemu jej nie zdradził, a krew z policzka zmazał. Andreja, jak sie zapatruje na dzisirjszą fetę. Semena tak samo. I wreszcie… Oldrzycha. Czy sie źle z oszustwem czuje, czy przeciwnie i… jak krew jej na niego wpłynęła. Pewnie teraz przychylniejszym okiem na nią spojrzy, bo musi. Bo taka ich natura.

Nad twarzą Anny zwiesila się prawica herszta.
-Odprowadzę - zaoferował Ołdrzych i wyszczerzył się pijacko. - Gdzieś…
Anna wstała, podała mu dłoń a drugą poprawiła barwiczkę na ustach.
-Ale ja nie chcę do domu wracać - odwzajemniła jego uśmiech, może mniej śmiały, ale również nietrzeźwy. - Nie po to się tak wystroiłam.
- Suknia - zauważył Gangrel, pod przemożnym przymusem, że zauważyć powinien i skomentować. - Bardzo… barwna? - wydusił z wahaniem.
Po drodze do “gdzieś” swoboda i pijacka pogoda wyparowywała z niego z każdym krokiem. Zastąpiło ją napięcie i ludzkie rumieńce na policzkach. Dłoń ściskająca dłoń Anny zrobiła się jakby cieplejsza.
“Gdzieś” okazało się lochem na głębszym poziomie, sprzed którego Ołdrzych pogonił dwóch zbójców razem z towarzyszącą im baryłką.
W lochu żagiew niesiona przez Gangrela wydobyła z ciemności kilka skrzyń i kufrów. Pod ścianami walały się rozmaite przyodziewy i inne dobra. Ubrania Oldrzych zgarnął na jeden stos i sięgnął po belę materii. A taki był przy tym skupiony, jak nie przymierzając wtedy, gdy na Krzesimira narzędzia sobie rychtował.
- To po co się wystroiłaś?
- No przecież, że dla ciebie - odrzekła z większą śmiałością niż by się mogła podejrzewać.
Uśmiechnęła się w sposób, który według niej winien być zalotny, a mocno trzymała jego dłoń, przyjemnie ciepłą. Jej klanowa klątwa nie upodabniała jej nigdy do człowieka, ni z koloru, ni z temperatury ciała. Miał rację, że się tylko do trumny nadaje. I właśnie po to się też wystroiła, żeby mniej jak posąg, a bardziej jak ludzka istota wyglądać.
-Dwie noce temu szedłeś z Pezyrką przez groble i podjąłeś jakąś decyzję. Byłeś wtedy szczęśliwy. O czym myślałeś?
- Że własnej żony zaznam. - Palcem zsunął falbaniaste ramiączko sukni w dół. - Zdejmij to lepiej. Jak ja zacznę, to strzepy jeno ostaną.
Zamrugała oszołomiona tym nagłym wyznaniem.
-Ale… czy skoro my już ludźmi nie jesteśmy to nas nie przestały cieszyć ludzkie przyjemności? - palce według polecenia rozpinały haftki, choć Anna nie mogła zapanować nad ich drżeniem i szło jej niezdarnie.
Oderwał spojrzenie od wyłaniającej się spod liliowych fałd nagości.
- Może? - stropił się lekko. - Chyba tak. Coś wymyślę. Wynieść pochodnię?
- Nie trzeba - materiał sukni ześlizgnął sie i opadł wokół Aninych kostek. Chciała by ją zobaczył. By się zachwycił.
- Czyli ty też nie wiesz co robić - zarejestrowała z pewna ulgą. Odsłoniła ząbki w wesołym uśmiechu, ale wtedy poczuła jak jej kły pęcznieją i wychodzą z ust. Nakryła je dłonią. Widać instynkt sam podpowiadał następne kroki. Anna miała wrazenie, ze czuje z odległości zapach Oldrzychowej krwi i że jej na myśl o niej w kącikach ust wzbiera ślina.
- Wiem - zaznaczył cicho - do czego Bóg niewiasty stworzył.
Odchylił głowę poza krąg światła, ale nie dość szybko, by ukryć zmieszanie i usta skrzywione w nieprzyjemnym grymasie. Siedział nieruchomo, by po chwili zacząć się rozdziewać. - Chodź.
-Niewiasty moze tak, ale ja jestem wąpierzem, nie tak?
Potem juz nic nie mówiła bo Wodził rękami po jej ciele, skupiony jak ksiądz na celebracji mszy. Tyle że cały czas miała wrażenie, że choć go to zachwyca, to nie pieści ją, a obaduje, przyglądając się pracy mięśni i reakcjom ciała. W końcu - był katem. Na tym się znał. Do całowania się zabrał i przestał zaraz, gdy kłami drasnął skórę.
A Anna właściwie rada była że nie jest tak wprawny jak Skrzyńscy w tej sztuce, że będą mogli razem poznawać jej tajniki i się uczyć wespół, choć Anna nie narzekałby gdyby ktoś jej jakoweś księgi przedstawił co problem ten analizują dogłębnie. Troche jak ślepiec we mgle kroczyła.
Ołdrzych ssał jej krew a przyjemność z tego czerpała myśląc, czy tak to wyglądać powinno między mężem a żoną? Gdy usta odjął nie pozostała mu dłużna i ząbki wbiła, subtelnie, poniżej jegoż obojczyka.
Po raz pierwszy w życiu euforia jej przesłoniła świat. Sądziła wtedy, że już jej w życiu nic lepszego nie spotka. I potem, gdy głowę złożyła na jego piersi i leżała spokojna obok, przeciągnęła się leniwie, usta oblizała i rzekła szeptem.
-Czemu masz względem ojca mego dług? I co zrobił, że tak mu za złe masz?
Głowa Anny powędrowała do góry, gdy oddechem wypełnił martwe piersi, po to tylko, by powietrze wypuścić z pogardliwym prychnięciem uzupełnionym wyznaniem, gdzie go Mikołaj może teraz pocałować.
- Pognał precz mojego ojca - dodał jednak po chwili. - Mnie ukrył, żeby mnie ze sobą nie zabrał. I za to mu jestem wdzięczny.
- Kim ojciec twój? Opowiedz.
- Bestią - mruknął, mocniej Annę przygarnął. - Poprzedni kat był jego ghulem… nie chcę gadać o tem. Dobrze, że odszedł i nie wrócił.
- Nie martw się. Jak robotę dla kasztelana dobrze wykonamy, będziemy mogli zacząć od nowa.
Pocałowała go w usta, wolno smakując.
-Kim jest ta wiedźma z lasu? Jej pilnuje Semen? Bo jakiejś kobiety strzeże.
- Uhm… dobrali się - stwierdził. - Imię ma takie samo - zauważył nagle i bez większego sensu.
- Jak to? Wiedźma też się Semen nazywa? - pięknie wykrojona brew wzbiła sie na środek gładkiego białego czoła.
Anna wstała z barłogu i wciągnęła na siebie koszule Oldrzycha. Wciągnęła łakomie jego zapach pochwycony przez włókna.
-Chcę ją poznać, ale to później. Zaprowadzisz mnie gdy już wrócimy od lupinów.
Przechadzała się po komnacie dotykając rantów kufrów i zrabowanego odzienia.
-No nie. Kalyda. Tak semenowi rzekła. Bo mnie to inaczej - wyciągnął sie jak długi, w drogich materiach powiercil - Portki ostaw mi błagam, złodziejko.
Obserwował każde Anny stapniecie.
-Do lupinow? A na cóż?
Anna stanęła w pół kroku, wargę przegryzła i na Oldrzycha spojrzała wielkimi jak talerze oczami.
-Boże przenajświętszy… Ty wiesz kim ona? Kalyda? Tak się przedstawiła Lamia!
W dwóch susach wyładowała na leżącym Gangrelu, paluszki wbiła w jego barki.
-To Kapadocjanka. Strażniczka. Jej pocałunek zabija. To… starsza krew. Ona nam może pomóc znaleźć Śpiącego Węża!
Anna promieniała od entuzjazmu. I alkoholu, który ciągle krążył pod skórą.
-Pójdziemy tam najpierw. Przed lupinami.
- E - ostudzil ją niechętnie - widziałem ją. Nie wygląda na strażniczkę. Ani cudzoziemkę. Ani Cygankę chociażby. Wygląda na starą purchawę i tak gada. Jak coś śmierdzi jak koń i rży, to jest koniem.
-Nie kłóć się ze mną - pocałunek miał go zdaje się przekonać, że nie warto. - Nic nie zakładam. Pojedziem, to się okaże. Prawda na wierzch zawsze wypływa.
Oszołomiona nieokreśloną radością znów się
zwaliła przy jego ramieniu.
-Ja wiem czemu tyś sobie sroki upodobał - westchnęła. - We śnie mi to wyjawiłeś…Co ci one mówią o wiedźmie? Nie widzą…. więcej niż widać?
- Ciemne rzeczy. Za nią. Trudno rzec więcej… raz zerknąłem. To mnie rychło potem urządziła i nie próbował żem już - odparł, wyraźnie rad, że jego cień nawiedza sny Annowe. - No, skoro wy klan jeden, to mogłaby i chętniej pomóc.
- Mogłaby - Anna uniosła się na łokciu, owinęła palec wokół pukla jego jasnych włosów. - Skoro mamy noc szczerości, powiedz mi o chłopcu o sinych ustach. Wyssać chce ze mnie życie?
- Tym z żalnika cholerycznego? Silny musi być. Zobaczył mnie. Upir jakiś… czemu cię ściga?
Wzruszyła ramionami bagatelizując problem.
-Przeczytałam nieodpowiednią formułę z nieodpowiedniej księgi.
Widząc, że Oldrzych może sporo widzi, ale jednak znacznie mniej rozumie znów odwróciła jego uwagę próbą pocałunku. Zdawało jej się, że jest w tym coraz lepsza.
-Gdzie się chcesz przenieść i czemu? Wygodna to kryjówka.
Plan był genialny w swej prostocie i powiódł się aż za dobrze. W jednej chwili Anna przytulała się do Oldrzychowego boku, a w drugiej leżała twarzą w brokatach i aksamitach, w koszuli szarpnieciem zadartej powyżej łopatek. Oldrzych wspinal się pocałunkami po jej kręgosłupie, a gdy dotarł do szyi oznajmił tonem wodza składającego broń :
-Dobrze, pójdziemy do purchawy. Nie nazwę jej nieprzystojnie, słodki będę jako miód i ni słowem nie wypomnę, że mnie żebra cholera pozbawiła. Pójdziemy do kudłatych drani i Pężyrki krzywdy też nie wyciągnę...będzie jako chcesz.
Anna obróciła się na plecy i łapiąc jego spojrzenie. Nie skomentowała tego na co jej odpowiedział, ale to co przemilczał. Taka była chyba uparta i drobiazgowa.
-Czemu chcesz bandę stąd przenieść?
Westchnął prawie po ludzku.
-Bożywoj wrócił. Siedzieć na jego zamku… toć prawie jakbym mu się sam na półmisku srebrnym położył, z pieczonym jabłkiem w pysku i omastą oblał - przyznał z ociąganiem.
Skinęła, że raczej popiera.
- Pytaj - rzekła leżąc pod nim, grzecznie i ulegle, z rękami ułożonymi po bokach głowy. - Całą noc ja mam pytania do ciebie. Twoja kolei. Jeśli jest coś co byś chciał wiedzieć, to odpowiem.
- Hm? - dopasował się do niej szczelnie. - Co Diabeł robił w twoim domu? Co zamiarujesz ojcu rzec? Było dobrze?
-Diabeł… nie jestem pewna. Dziękował mi, choć przysięgam, że nie miał za co. Księgę mi podarował co prawi o trupach. Ponoć żebym paznokci nie brudziła ryjąc pod Barwałdem - przewróciła oczami uznając, że lepiej mu nie powie, że przyszedł jako on. Bo co gdyby się nie zorientowała i tak przychylna mu była, jak dzisiaj jest? - Nie omotał mnie, jeśli o to pytasz. Raczej… rozsierdził - przypomniała sobie, co rzekł o uczynieniu z niej kobiety. - Ojcu powiem… jak jest. Kłamać nie będę. Tak jak i tobie nie skłamię, że było wspaniale - poczekała aż się strapi i dopiero wtedy zdobyła się na cichy chichot i jak piskorz z dołu, znalazła się na górze - bo nie było, tylko jeszcze jest. Noc młoda.