[MEDIA]http://i.imgur.com/vSST8Dh.png[/MEDIA]

Alexander z Eu oderwał pióro od pergaminu i zanurzył je w kałamarzu. Nim jednak powrócił do pisania spojrzał na leżącego na pulpicie kota zwiniętego w kłębek. Kotów na zamku było pełno, a wydawać by się mogło, że Sire je lubił i darzył szczególną estymą.
Ten tu egzemplarz, stary i biały jak śnieg kocur spał właśnie zwinięty w kłębek, bodaj największy ulubieniec Elijacha, miejscowego lutniarza i bajarza.
Jednego z wcieleń wampira rezydującego na zamku jakim pokazywał się śmiertelnym.

Atrament spadł kroplą z pióra na koci grzbiet farbując sierść, ale kocur nie poruszył się nawet albo nie czując tego, albo uznając iż niegodne jest to jego ruchu.
Kolejna kropla…
Alex uśmiechnął się i zanurzył pióro ponownie w kałamarzu. Przez kilka chwil ze złośliwą satysfakcją czynienia na przekór swemu Panu kroplami czerni kapiącymi na białego zwierzaka tworzył coś. Wzór zmieniał się w krucyfiks, bo Pan był wielce cięty na księży. Pod sam koniec w głowie Alexandra pojawił się żal.
Z jednej strony chciał czynić to co czynił, a z drugiej sam obraz smutku lub dezaprobaty na twarzy Elijaha targał mu serce bólem. Odsunął pióro i kropla opadła nie na kota, a na obszerny rękaw habitu, którego Alex tak bardzo nienawidził. Habitu, który sire kazał mu nosić, jako i prowadzić zamkową kancelarię i robić za kapelana kaplicy w Kocich Łbach, mimo iż mężczyzna ze święceniami wspólnego nie miał nic i mierziły go te zajęcia jakby kto gwoździe wbijał mu w pięty.

Westchnął cicho wracając do pisania.

[MEDIA]http://imgur.com/hTAe4PV.png[/MEDIA]

Zastanowił się przez chwilę co pisać dalej biegnąc myślami do tej dziewczyny, która pojawiła się tu nagle przyjeżdżając do starego wuja zarządzającego zamkiem stanowiącym dawniej własność Andrusa de Tetes-deChats. Sprawiła radość staremu Torinowi de Bar, ale Alex nie wierzył iż sire zezwoli jej na dłuższy pobyt. Wzięcie jej na swą służkę krwi w pierwszym momencie przyprawiło zamkowego skrybę o szok, ale nawet wtedy nie brał jej poważnie. Wciąż widział w niej jakby przepiękną maskotkę dodającą życia i kolorytu Kocim Łbom, ale coraz częściej zastanawiał się czy sire nie ma jakiegoś innego powodu ją tu trzymać i poić swoją vitae.

[MEDIA]http://i.imgur.com/l99zx1W.png.png[/MEDIA]

Pisał jeszcze jakiś czas, przez który kocur najwyraźniej znudził się drzemką, przeciągnął i zeskoczył z pulpitu. Leniwym krokiem powlókł się przed siebie z atramentowym krucyfiksem na boku. Alex tymczasem przelewał na pergamin swe myśli i skracał wydarzenia poprzedniego dnia oraz nocy. Wyglądało to jakby dzielił się wszystkim z adresatką tego listu, przelewał wszystko co czuł i pisząc chłonął to raz jeszcze.
Wydarzenia, myśli, odczucia…
W końcu przysypał karty pergaminu piaskiem i położył na srebrnej tacy, a na koniec podpalił.
Czarny dym pofrunął ku powale, do Anny z Brierley Hill, dawnej służki księcia Karola z Eu inaczej listu wysłać się nie dało.
Żaden posłaniec nie był w mocy pojechać do nieba, piekła, albo czyśćca, gdziekolwiek trafiła.

- … o Panie, strasznie się pieklił! Krzyczał, że tak dłużej być nie może i jak Pan Andrus nic z tym nie uczyni, to zwróci się do zarządcy Namur lub i samego księcia, albo do biskupa Liege – Psiarczyk relacjonował rozbawiony karmiąc psy myśliwskie, ale Alex bynajmniej nie podzielał jego humoru. Od śmierci Andrusa z Kocich Łbów mieli tu niesamowity wręcz spokój. Szalona wręcz intryga wampira, w której Alexander pomagał, pozostawiła ich na uboczu jakiejkolwiek polityki, władzy, poborców… prawie wszystkiego. Wskutek skomplikowanych zapisów, listów, relacji świadków i testamentów, biskup Liege Ludwik Burbon przekonany był, że Kocie Łby, Coiville i okoliczne tereny były częścią księstwa Burgundii. Z drugiej strony książę Filip Dobry uważał iż te ziemie leżą w granicach biskupstwa. Obaj byli nie tyle skonfliktowani, co wręcz w stanie wrogości, tedy nie było najmniejszej szansy aby sami doszli do tego, że obaj robieni są w konia przez zarządcę zamku. Zresztą nawet gdyby ich relacje były wzorowe, to zamek w Ardenach na uboczu cywilizacji nie byłby raczej wysoko na liście terenów do rozmowy między takimi tuzami.
Nie było powodu by w ogóle poruszali takie tematy.

Problem nazywał się „Ojciec Bertrand”. Przeor klasztoru cystersów, który załapał się na wampirzą „reformę ziemską”, choć nieświadomym był jej korzeni. Uznawszy, że brak poborców wynika z bałaganu kancelarii biskupiej lub książęcej objął klasztor dwa lata temu z dobrodziejstwem zamotanego braku podległości i czuł się z tym zdecydowanie świetnie wpasowując się w zmowę milczenia.
Można było z drugiej strony rzec, że problem nazywał się: „Łysy Pieterzoon”, szef niewielkiej szajki żołdaków-dezerterów od dwóch miesięcy rezydujących w okolicznych lasach. Półtuzin banitów był zbyt słaby aby szukać szczęścia w miasteczku u stóp zamku, albo terroryzować osady drwali i kamieniołom z których Coiville żyło, tedy skupił się na klasztorku, któremu narzucił srogi haracz. Przeor policzył straty i zaraz wyszło mu, że może per saldo bardziej mu się będą opłacać wizyty książęcego lub biskupiego poborcy, bo że stary i stetryczały Torin de Bar, zarządca Kocich Łbów, coś z tym zrobi, mało kto wierzył.
Alex westchnął spoglądając na „Pchlarza” leżącego w swoim wzmocnionym kojcu przypominającym klatkę godną rozbuchanego niedźwiedzia.

[MEDIA]http://farm6.staticflickr.com/5217/5389444609_05b50f2f66.jpg[/MEDIA]

Oszalałe i strasznie stare już zwierze było tu jeszcze zanim przywleczono skrybę do zamku na sznurze za koniem Andrusa z Kocich Łbów. Często wyło wniebogłosy i było strasznie agresywne, ale wampir nie pozwalał odstrzelić go z kuszy i pozbyć się zawszonego drapieżnika. Dzikie zwierze przyzwyczajone do buszowania po lasach, zamknięte w ciasnym kojcu wśród kręcących się wokół ludzi musiało w końcu oszaleć i chyba o to chodziło sire. Ciasna srebrna obroża utrzymująca gruby łańcuch jakby złośliwie wskazywała iż jest to ulubieniec całej myśliwskiej sfory, choć ani nikt wilkiem się nie zajmował, ani nie brano go na niezwykle rzadkie teraz polowania. Jedynie koty się nim interesowały i można by przysiąc, że w pewien sposób znęcały się nad nim okrutnie.
- De caelo in caenum – Alex w końcu oderwał wzrok i westchnął Nie było jasnym czy mówi o losie zwierzęcia czy o problemie z wyrywnym przeorem.
- Co panie?
- Nie ważne. Pójdę zawiadomić Pana Torina, wszak wielki rycerz z pewnością rozwiąże za nas ten problem.

Dla wielu ludzi życie kręciło się wokół wina i piwa i miodu.
Jak wino to akwitańskie przywożone przez kupców skupujących drewno, kamień i inne towary jakie do zaoferowania miało Coiville.
Jak miód to ten sycony w klasztorze ojca Armanda, od którego lepsze były chyba tylko te pochodzące ze wschodu, z Polski, Litwy i Rusi.
Jak piwo, to warzone przez Johana, karczmarza “Lorelai” będącego jednocześnie właścicielem nabrzeża w mieście. Był on jednym z ludzi wiedzącym o wampirze i intrydze skutkującej faktycznym brakiem zwierzchności tych terenów względem księcia i biskupa. Był on pierwszą linią obrony przed podróżnymi i kupcami, gdyby interesowali się podległością miasteczka. Obok burmistrza i ojca Armanda najwięcej zyskiwał na tym, że nie zaglądali tu ani poborcy Filipa III, ani ci z Liege. Ludzie jednak nieświadomi tego wszystkiego uwielbiali go za jego piwo.
Alexander wyjątkiem tu wcale nie był.

Tego dnia do Lorelei nie wybrał się jednak po to, aby smakować kunsztu karczmarza. Był to raczej miły dodatek do głównego celu…
Owszem, Niemiec z Nadrenii wygaszał plotki i ucinał pewne pytania podróżnych, ale oprócz tego był jak dżuma względem wieści, które nie groziły zmianie statusu tego terenu. Co wypowiedziane zostało bez skrycia w miejskiej karczmie było jak choroba zakaźna, rozpylała się wszędzie. Lorelei nie była tu zresztą wyjątkiem, bo tak było chyba wszędzie. Karczmy już tak po prostu miały, że co tam powiedziano niosło się jakby kto wykrzyczał nad przepaścią mierząc się z echem.
- Ty przynajmniej Johann, masz z tego profity. Jak cię najdzie to kieckę zadrzesz, a ślubna z ochotą aż zapiszczy, żeś małżeńską powinność gotów czynić - Aleksander rzekł w odpowiedzi na utyskiwania karczmarza, że małżonka mu się coraz częściej biesi. Nie była to znowu jakaś pociecha, bo karczmarzowa bynajmniej nie była osobą na którą połasiłby się i człek rok żyjący w celibacie, a Johann sukcesywnie wizytował jedną uroczą wdówkę po bednarzu. Skryba zdawał się być już mocno pijany.
- Ja - Alexander ciągnął po otarciu ust z piwa - uszherać się muszę z bratanicą Paaana, a ani ona moja by te pfffrofity mieć s teho… ani stan nie poswala - powiedział wskazując niedbałym gestem na habit. - A co jej do łba strzeeeeeela raz za razem, to trwoga boska chw*hep*chffyta…
- A co czyni? - zainteresował się Gaspard, rzeźnik.
- Pan zachoszał. Zdarzaaa się przecież w taką pogodę. Kicha jak kot któremu się mąką w pysk prysnęeeeło. Ale oć stary już, to katar zwykły za mało by Niecciiifiedzia z Kocich Łbów złamać. Aleeeee!!! Sobie dziewcze umyśliło, że co uczyni! Jutro na nieszpory ma w klasztorze stanąć, aby zadać ofiarę za wuja zdrowie. Pieeeeekna jak poranek w zimowej nocy - rozanielił się - to mnisi zgłupieją z pewnikiem. - Zamkowy skryba pokręcił głową, a Kowal Marcel zarechotał.
- No to zdrowie Pana się napić trzeba! I bratanicy jego co tak dba o wuja, jakże bym chciał aby los mój tak kogo obszedł - Johan zgarnął pustawe kufle i zabrał się za nalewanie z beczki.
- Anoooo zdroooofie, aleeee dopiero będzie jak jeej co się prztrafi. Niebezp… Niebezp… Niedopsz od czasu jakiego tu - Alex mówił z lekkim bełkotem, jakby szumiało mu już w głowie.
- Zbrojnych do ochrony będzie wszak miała.
- A gwnooo! - Alex walnął pięścią w kontuar. - W okolice sowiego wierchuu Pan kazał jutro zbrojnym iść. Ojciec Armand zbieeeesił się, sze “Łysy” go nachodzi i dobra ściąga okupie. Cały *hep* dzień będą szukać by wie*hep*szczorem do klasztoru stannąć i na powrót eskortę dać dopfiero. Pszekonaaaała go, że nijak jej nic nie grozi, bo wszak nie wie kiedy beeeeedzie jechać.
- Jutro na nieszpory? - Gaspard potoczył wzrokiem po karczmarzu i kowalu.
- A skąd to wiesz? A może za dwa dniiiin nna jutrznie? - Potężny skryba zainteresował się nagle patrząc podejrzliwie na rzeźnika. Starał się wzrok na nim skupić zamglony, ale chwiejąc się na stołku szło mu to niesporo.
- Tak tylko rzuciłem - mężczyzna uniósł ręce w obronnym geście jakby nie zamierzał tłumaczyć, że Alexander rzekł to kilka chwil wcześniej.
Na próżno jednak, bo skryba zamkowy zachrapał na ławie.
- To moczymorda w dupe przez gęsi szczypany - Johann pokręcił głową, ale z niejaką sympatią. - Już podcięty przyszedł widać wina na zamkowe msze nie oszczędza. Odnieść go na Kocie Łby trzeba. Piwo za to zadam, a niech tam mi będzie. Trzy kufle na łeb. A zresztą i tak jemu je do rachunku dopiszę.

Dawno nie jedzono tak wystawnie w Kocich Łbach. I nie to nawet, że czegoś brakowało najszlachetniejszym mieszkańcom zamku. Po prostu od kiedy Torin de Barr zachorzał nikt jakoś nie miał śmiałości, by organizować wspólne obiady. Każdy jadł więc w swoich pieleszach... Dopiero gdy na zamku pojawiła się Aila de Barr ze swoimi wielkodworskimi zwyczajami, sala rycerska została odkurzona i odświeżona.

[MEDIA]http://www.new-design-times.com/pic/rooms/dining/550/d12a.jpg[/MEDIA]

Po prawdzie jednak panienka jadała tam zwykle sama lub w towarzystwie przyzwoitki, dawniej niańki i guwernantki - starowinki Marii Fugo. Podobnie jak Torin, stara Maria coraz częściej wolała zostać w łóżku, a panienka - choć czuła doń sentyment - wolała samotnie jadać niż po kroć razy słuchać tych samych historii ze swego dzieciństwa.
Teraz jednak, gdy w zamku zjawił się przystojny młodzian, Maria zjawiła się przy stole i łypała raz po raz na Valentino, oceniając wprawionym okiemwartość jego majątku, by zdecydować na jak wielką komitywę jegomościa z panienką pozwolić.
Ponadto na wieczerzy zjawiła się “śmietanka” Kocich Łbów, składająca się z paru szlachetnie urodzonych mieszkańców zamku oraz najwyższych rangą pracowników: trzech urzędników, dowódcy straży, bibliotekarza i skarbnika. Brakowało jedynie pana zamku i... skryby.
Nieobecność tego ostatniego zdecydowanie była na rękę Aili, która mimo fascynujących opowieści Valentina raz po raz wracała myślami do dzisiejszej rozmowy z Alexandrem. Miała bowiem wrażenie, że coś w niej było niepokojaco nowego, coś... ulotnego, coś... czego nigdy by się nie spodziewała. Może to wtedy, gdy stanął tak blisko niej? Czemu w ogóle to zrobił?
- Panienko, podać panience jeszcze baraniny? - zagadnęła Maria, podsuwając trzęsącą się dłonią półmisek.
- Nie, dziękuję - odparła, wyrwana z rozmyślań szlachcianka - ale może nasz gość się skusi?
- Doprawdy pani, jadło przepyszne, ale choćbym chciał, więcej w siebie nie wcisnę.
- Bzdura! - prychnęła stara piastunka. - Toż nawet waść nie zjadł połowy tego, co chłop powinien. Tam na południu was głodzą czy co?
- Gdzieżby, pani. Matka zawsze mnie pilnowała, bym niczego na półmisku nie zostawił, odchodząc od stołu - zaśmiał się historyk, po czym rzekł na swą obronę. - Muszę jednakoż przyznać, że nasze jedzenie jest trochę inne. I nie to że gorsze, bo tak dobrej baraniny to chyba nigdy żem nie jadł, ale jakby lżejsze. Więcej warzyw się jada...
- Tfu, warzywa! - zbulwersował się dowódca straży, będąc już nieco wstawionym. - Toż to dla zwierząt. Chłop winien jeść mięso! I to krwisss...
Nie skończył, bo z głośnym skrzypnięciem otworzyły się wrota do sali.

Wkraczająca do niej potężna postać Alexandra odziana była w biały dominikański habit, bo ten który miał na sobie w Coiville, zalał piwem, winem i udając pijanego na Amen solidnie zaślinił. Kanclerz Kocich Łbów był nawet ciekawy skąd sire ma te szaty, ale to wiązało się zapewne z tym kto siedzi w podziemiach i co się tam dzieje. Na taką wiedzę Alex nie był gotowy i jej wręcz nie chciał. o ile zamek i okoliczne tereny były domeną wampira, to podziemia były jego leżem i królestwem szaleństwa. To czy jakiś dominikanin dawniej noszący tą szatę jest tam rezydentem… Skryba wolał nie wnikać.
Nie można było rzec, że wszedł dziarskim krokiem. W karczmie co prawda udawał, ale i tak wlał w siebie co nieco. Choć pijany nie był to podchmielonego stanu skryć się nie dało choćby i się chciało. Alexander zaś nie chciał, baczył jedynie aby zachowywać się układnie.
“I narazimy się na śmieszność twym brakiem manier?” Słowa te wypowiedziane w komnacie Torina ubodły go niejako. Owszem nie czynił nic aby zachowywać się jak na hrabiowskim lub książęcym dworze, ale i nie epatował przecie chamstwem. Dopiero rozmyslając o tym później przypomniał sobie ileż razy po prostu o to nie dbał.

Zoczywszy nieznajomą twarz wnet odnalazł w niej zapowiedzianego przez Ailę italskiego scholara i skłonił się mu nim zasiadł do suto zastawionego stołu.
- Wybaczcie, spóźnienie me na wieczerzę, alem trudami dnia znużon był. Wielce sobie obiecuję, że ni znani mi tu przy tym stole, ni gość nasz miły i szlachetny krzywi za to nie będą. - Zrobił przepraszająca minę i zwrócił się do Italczyka: - Jestem Alexander, kapelan zamkowy i kanclerz naszego umiłowanego pana. Szlachetnego Torina z Barr.
Młody mężczyzna w stroju, który choć nie był strojny, zwracał uwagę dobrą jakością materiałów i zgrabnym szwem, wstał i ukłonił się lekko. Alexander zauważył, że porusza się z niezwykłą sprężystością, jakby ciało jego wciąż było ćwiczone w boju, nie zaś w ślęczeniu nad księgami.
- Valentino z Canossy, trzeci syn pana na Słonecznych Wzgórzach Canossy, student historii na Uniwersytecie w Padwie i mam nadzieję, niedługo magister tejże nauki - przedstawił się, po czym dodał: - miło waszmościa poznać.
Tymczasem gdy służka szła, by nalać nowemu biesiadnikowi wina, AAila schwyciła ją za rękaw i coś szepnęła. Dziewka wyszła, a gdy w końcu podeszła do Alexa, nalała mu do kielicha... wody.
- Historia, piękna nauka. Królowa! Rzekłbym nawet. - Skryba patrzył w to co dostał starając się nie przenosić grobowego spojrzenia na bratanicę zarządcy. - Z historii wszak wynika… wina na szlacheckie gardła, piwa na poślednie: chłopom i łykom, a wodą zwierzęta poić. Tedy wychylmy za zdrowie pana Torina co Bóg nam przeznaczył. - Uniósł kielich.
- Lepiej bym tego nie ujęła - rzekła na to Aila, posyłając skrybie piękny i zarazem jadowity uśmiech. Tymczasem nieświadomy niczego gość po prostu wychylił puchar i otarł usta wierzchem dłoni.

Wtem... gdzieś za oknem rozległy się znajome dźwięki lutni. Sire najwyraźniej obudził się i przybrał swą bardzią postać, na co Alexander drgnął. Jakby wiedząc, że Pan jest za oknem chciał zerwać się i wybiec tam by napawać się jego obecnością, a w głębi się za to przeklinać. Wypił wodę i zerknął na służkę.
- Nie dolewaj mi już, starczy mi kielich jeden bo w głowę uderzy. - Zerknął na Ailę, ale tym razem prócz tęsknoty do sire w oczach miał iskry rozbawienia. - A panicz jak historyk, to gdzie się kieruje, jeżeli śmiałościa zgrzeszyć mogę? Na dwór samego księcia znanego z opasłego scriptorium? Badać traktaty, wśród których i starozytnych nie brak, w opactwach Saint-Clair, lub Montcoeur?
- Och nie, to zbyt odpowiedzialne zadanie dla mnie by było - odparł gładko mężczyzna, pocierając lekko kwadratową, ale jakże symetryczną szczękę. - Moim celem jest spisanie zamków tych ziem. Nasz profesor ma zamiar wielki taki spis wykonać dla wszystkich rodowych posiadłości szlacheckich tego kontynentu - wyjaśnił ze spokojem, po czym zwrócił spojrzenie na Ailę. - Pani, czy źle się poczułaś? Zbladłaś nagle...
Szlachcianka spojrzała na niego półprzytomnym, pełnym rozterki wzrokiem, który tylko Alexander mógł zrozumieć. Po chwili jednak opanowała się.
- Proszę wybaczyć, ja... ja... - najwyraźniej żadna sensowna wymówka nie przychodziła jej do głowy.
Spojrzenie Alexandra też zatrzymało się na kasztelanównie. W każdej chwili też walczył z zewem lutni. Elijah być może jedynie brzdąkał sobie ku własnej radości, ale czy wiedział jak sam fakt tej muzyki, znamionującej jego przebudzenie i obecność, działa na jego sługi w krwi?
Znosił to lepiej jedynie przez lekkie otumanienie winem i piwem. A może przez tę zadrę w sercu bijącym tylko dla lutniarza?
- Może rześkie powietrze nocy pomóc ci Pani zdoła - scholar wciąż patrzył na Ailę.
- Zatchła się. - Pokiwał głową Alex, wewnątrz lekko spanikowany, że Italczyk chciał wyjść tam gdzie właśnie grał nieprzewidywalny wampir, ich ukochany pan. - Panna Aila czasem ma tak z winem, że nie przejdzie przez przełyk gładko.. - Nie wypadało mu wstać i uwiarygodnić naprędce wymysloną bajeczkę, ale uznał, że lepsze to niż nie zareagować. Mówiąc to wstał szybko dopadając do dziewczyny i przez chwilę krótką zamarł. Nie tyle żeby bał się krzywdę jej uczynić, ale niewiastę nawet w potrzebie uderzyć... Przymknął oczy i nie za mocno klepnął w plecy kasztelanki jak mógł delikatnie i by swe słowa uwiarygodnić względem oceny jej stanu i potrzeby ‘odetknięcia’. W myślach przeklinał lekko oszolomioną głowę swą, że na inny koncept nie wpadł, na wytłumaczenie jej reakcji na grę sire.
Oczy Aili zrobiły się jeszcze większe i jeszcze bardziej błękitne, jeśli to możliwe. Patrzyła z niekrytym zdziwieniem na Alexandra, gdy do niej podszedł. Wydawało się też w pierwszej chwili odtrąci go, lecz czy to świadomie, czy z powodu szoku po prostu zastygła. Aż do chwili gdy silna ręka mężczyzny spadła na jej plecy. Sapnęła, zgiąwszy się nieco. W sali wszyscy zamilkli, zastanawiając się zapewne, co z tego wyjdzie. Czy panienka zrobi awanturę? Dla wielu wszak nie było tajemnicą, iż mało ciepłe uczucia żywi ona względem kapelana.
Teraz też nabrała tchu w pierś, aż gorset jej sukni zatrzeszczał ostrzegawczo, by znów wzrok swój skierować na Alexandra.
- Dziękuję - powiedziała cicho. - Nasze jadło chyba faktycznie jest... ciężkie. - Oczy dziewczęcia zalśniły blaskiem zdradliwych łez, gdy muzyka lutniarza coraz bardziej się oddalała. A oni musieli być tu. Tkwić w swoich sztywnych, ludzkich rolach.

Sam się zdziwił zupełnym brakiem reakcji szlachcianki, a przynajmniej tej obliczonej ne lekką choć złośliwostkę lub stonowane pogromienie go. Alexander też poczuł ukłucie w sercu wobec cichnącej muzyki. Otrząsnął się wychodząc z tego stanu, po czym potoczył wzrokiem po Aili i Valentino. Sytuacja była więcej niż niezręczna, a wzrok scholara i jego lekko uniesione brwi (względem sceny której był właśnie świadkiem), wskazywały że należy działać.
Jakkolwiek skryba był niczym dziecko względem głębokiego planowania długofalowych intryg, to świetnie odnajdywał się w działaniu na bieżąco.
- Ale… na wszystkich świętych! - powiedział zbliżając się na powrót do swego miejsca. - Wszelkie posiadłości szlacheckie Europy, toć życia na to mało! - Wrócił do wątku jaki toczył się nim Elijah wprowadził zamieszanie swą grą na lutni, tak burząc spokój wieczerzy. - Ileś już Panie zamków i kaszteli opisał? Wymieniłbyś co ciekawsze perły nie tak znane a godne uwagi, na swej drodze spotkanie i, których splendor bądź brzydotę piórem na pergaminie uwiecznić raczyłeś?
I tak zaczęli rozmawiać.
Co prawda okazało się, że Valentino jest dopiero na początku swej podróży, jednak kilka zamków z pewnością zwiedził.
Oni rozmawiali a panienka Aila siedziała coraz cichsza. Gdy stara Maria postanowiła udać się na spoczynek, dziewczyna, mimo iż mogła do tego oddelegować służkę, sama również się pożegnała i odprowadziła starszą panią do jej komnaty.
Po jej odejściu pozostali biesiadnicy także zaczęli się żegnać, choć nie wszyscy - zamkowe moczymordy łatwo odpuścić wszak nie zamierzały.

W którymś momencie, korzystając z okazji bardziej spoufałej rozmowy, Valentino zwrócił się do Alexandra:
- Panie, wiem, że pełnisz tu również obowiązki kapelana, a ja czuję, że nie tylko me ciało, ale także dusza potrzebuje zmyć z siebie brudy podróży. Czy zgodzisz się wysłuchać mojej spowiedzi i udzielić pokuty?
- Słucham? Ach oczywiscie - Alexander wyglądał na lekko nieobecnego. - To zaszczyt pomóc duszy tak znamienitego gościa.
- Kiedy wasza dobrotliwość mogłaby... poświęcić mi mój czas? - szepnął chłopak konspiracyjnie, jakby chodziło o zabójstwo króla.
- Kiedy tylko zechcesz Panie. Jam sługa boży - skłamał - nie mi decydować o tym, a służyć jeno pomocą dla zdręczonej duszy. Teraz, czy jutro, z radością przysłużę się jej ukojeniu.
- Może więc przyjdę z rana. W nocy... w nocy lepiej spać. I ja się chyba pożegnam, bom i tak się zasiedział - odparł młodszy mężczyzna, niewiele jednak ustępujący wzrostem Alexandrowi.
- Niechaj dobry Bóg ma w opiece Ciebie i twe sny - Alexander też się podniósł. - I ja się oddalę zatem i czekam Cię rano.

Po przebudzeniu Alexander zawezwał do siebie Teodora, starego pomocnika, którego miał na potrzeby opieki nad scriptorium. Staruszek miał już na karku sześć krzyżyków i guzdrał się ze wszystkim jak mucha w smole, ale do swych obowiązków podchodził z jakąś metodyczną pasją i skupiał jedynie na nich, przez co finalnie robił więcej niż ktoś szukający okazji do obijania się, lub prace mieszający ze swoimi sprawami. Alex kazał mu wyjąć wszelkie dokumenta związane z regulacją powinności lennych, oraz te co wykorzystywane były do wytworzenia specyficznego niebytu prawnego Kocich Łbów. Wszelkie zwoje Teodor miał złożyć w uprzednio przygotowanej skrzyni i zająć się drobnymi porządkami, aby upewnić się przy tym że nic przegapione nie zostało. Alexander nie znał się ani na prawie, ani n finansach, a przeglądanie zapisków nużyło go. Sam fakt, że kogoś takiego Elijah uczynił zamkowym kanclerzem potwierdzał jego prawdziwe zamysły i plan gnębienia sługi.

Zdał sobie sprawę, że powinien poćwiczyć z bronią względem tego co czekało go…
“Co czekało Ich” - poprawił się w myślach wspominając wieczorną rozmowę z Ailą.
Nie był zadowolony. Pozbyć się jej z zamku może i chciał, bo była lekkim zagrożeniem dla jego planów, ale nie w ten sposób. Gdyby banici zrobili jej coś w jego obecności nie wybaczyłby sobie tego nigdy. Tu na zamku była rywalką względem względów sire, ale poza zamkiem, w obliczu bezpieczeństwa wręcz poczuwał się do opieki. Zresztą łapał się już czasem, że do jej ewentualnego zniknięcia z Kocich Łbów też miał coraz bardziej stosunek ambiwalentny. Wspomniał jak tu było zanim przybyła do wuja i zdecydowała zostać. Jakoś… smutniej.

Odgonił te myśli, tak jak (z żalem) brak możliwości poćwiczenia z bronią przed czekajacym go starciem. Elijah zakazał mu choćby przelotnie brać w dłoń miecz, topór czy włócznię. Kolejna tortura zadawana z premedytacją.
Udał się do kaplicy, gdzie italski scholar już na niego czekał.
- Dzień dobry. Tuszę, że spałeś dobrze Panie - odezwał się do młodszego mężczyzny.
- Zaiste. Jak we własnym łóżku, we własnym domu.
Alexander zmilczał ten komplement, bo bardzo, ale to bardzo mu się nie spodobał. Na twarzy jego zarysował się sztuczny, lekki uśmiech. Poprawiając habit usiadł na zydlu w niszy blisko niewielkiego ołtarzyka.
- Spowiedzi wypatrywałeś. Oto jestem.
Młodzian będący w sile wieku rozejrzał się konspiracyjnie. Przez chwilę mierzył wzrokiem Alexandra, jakby oceniając swoje szanse w starciu z nim.
- Panie, nim powiem, co mi na sercu leży, chciałem cię spytać o twe święcenia. Dawno one były? Kto był twym przewodnikiem duchowym, jeśli wolno mi wiedzieć? Znam wielu duchownych...
- Ale czemu…? - na twarzy zamkowego “kapelana” wykwitło szczere zdziwienie, ale i nieufność powiązana z niepewnością. - Opat Tymoteusz, były zwierzchnik tutejszego opactwa Mont Savigny. A czemuż pytasz o to?
Valentino odetchnął.
- Na pewno nikt nas tu nie podsłucha? - upewnił się, a gdy kapelan skinął mu głową, podszedł doń blisko, bliziutko... i szepnął do ucha:
- Nie jestem historykiem, ja również byłem wyświęcony... choć inny rodzaj posługi bożej pełnię. Przybywam tu z uwagi na moją misję, powierzoną mi przez samego ojca świętego z Watykanu. - powiedział, po czym patrząc z uwagą w oczy Alexandra, który odruchowo się przeżegnał, zapytał: - Czy wierzysz w to, mój bracie, że poza bożymi dziećmi na tym padole są również stwory tego drugiego? Dzieci... nocy?
- Bajania. - “Kapelan” uśmiechnął się, lekko nerwowo. - Opowieści ludu o upiorach są mi znane. Tu też miejscowi swoje powtarzają. Ot lokalne legendy. Nie wierzę w to jednak, wierzę w moc Bożą.
- Niestety, bracie, wiara nasza co rusz wystawiana jest na próby i jedną z nich jest fakt, że te kreatury istnieją... i chodzą pośród nas. Prawdą wszak jest, co mówił święty Franciszek, ze nie ma złych ludzi. Wszyscy jesteśmy dziećmi bożymi... lecz pośród nas krążą też wilki w owczych skórach. A ja mam powody podejrzewać, że jeden z nich ukrył się właśnie w Kocich Łbach! - powiedział z mocą młodzian.
- Tutaj? - Alex aż drgnął i nie było to wcale udawane. Targnął nim strach o Pana. Jeżeli ten młodzian coś podejrzewał… Co i kto wiedział o tym. I ile?! - Skąd takie podejrzenia. Toć to spokojny na wpół opustoszały zamek…
- Nie mogę mych źródeł ujawniać, wybacz bracie. Dopóki nie znajdę tego... tej bestii w ludzkiej skórze, dopóty każdy jest podejrzany. Choć ty, dzięki temu że w dzień stanąłeś przed świętym krzyżem już mniej. Takoż chciałem prosić, byś mi pomógł, bracie, byś opowiedział, co podejrzanego widziałeś tutaj. Pomyśl. Czy ktoś zniknął? Czy zwierzęta pozbawione krwi znaleźliście w szopie? Czy ktoś jeno o zmroku z komnat swych wychodzi lub chałupy, na święte figurki sarka?
- Na święte figury? Sarka? - Alex znów się przeżegnał. - Uchowaj Boże! Nie… nic takowego nie… - urwał zastanawiając się nad czymś. - Zniknął cieśla w miasteczku, ale wszyscy wiedza, że z żoną rzeźnika gził się za plecami jego. Nikt rzeźnikowi nic nie udowodnił, ale mówi się, że cieśla z Coiville leży gdzie przysypany kamieniami. Poza tym… bywa z rzadka, że kto zniknie, jak to wszędzie. Z lasu nie wróci choćby. Wilki, skalne urwisko, ot zdarza się przecie, ale nie często to się zdarza. Ach, no i młynareczka… Genevieve, prześliczna dziewoja. Zniknęła. Jedni mówią, że kto ją w lesie ucapił i wymłócił, a żeby sprawa nie wyszła zabił potem i w rozpadlinę jaką ciało wrzucił. Inni twierdzą, nie mało ich, że mnisi w tym samym celu porwali do opactwa, gdzie ją trzymają i używają. - Alex skrzywił się. - Wiem, że to niegodne słowa, aleć nie poznałeś tej bandy. Nie jest to zwykłe opactwo… No i są tacy, co twierdzą, że Genevieve sama uciekła. Że tu ciasno jej było i zachciała szczęścia szukać jako murwa w Brukseli.
Valentino pokiwał z namysłem głową, słuchając uważnie słów Alexandra. Wydawało się, że mu wierzy, ale... może zawsze taką minę przywdziewał, gdy węszył? Może wiedział o czymś, co kłamstwa skryby by obnażyło? Choć w sumie prawdę mówił. Prawie prawdę, ale nie to, żeby same kłamstwa przecie.
- A pan na zamku? Ów Torin? Co to za tajemnicza choroba zmogła takiego rycerza? Nie stał się on czasem wrażliwy na światło dzienne?
- Pan? Nieeee - Alexander pokręcił głową. - Panienka Aila czasem każe służbie go usadowić właśnie na słońcu. Urocze i dobre dziewczę wierzy, że ożywcza moc światłości pomóc może na zniedołężnienie. Bo to nie tajemnicza choroba. Stary już jest, ma czasem takie okresy gdy ciało mu to wytyka. Ale to minie. Pewnym, że w przyszłym tygodniu wołać będzie aby ogary sposobić i rwać się będzie na polowanie. Staruszek Jeremi mówił, że nie na próżno zwą go niedźwiedziem… - “kapelan” urwał jakby się namyślając nad czymś. - Hm… właśnie. Teraz jak wspomnę. Stary Jeremi na zamku kapelanem był, aleć któregoś dnia coś w niego wstąpiło. W nocy puścił się przez las do klasztoru i o azyl tam poprosił w świętym miejscu. Nikomu nie rzekł słowa czemu, widno umysł mu co pomieszało. Raz opat chciał go przekonać by wrócił… bo jakże to, zamek bez kapelana? On na to w strachu krzyczeć zaczął potwierdzając pomieszanie zmysłów. Wtedy to na mnie padło, bom tu pomagał Jeremiemu w posłudze. Gdy mnie opat, świeć Panie jego duszy, wyświęcał, to Jeremi potem przypadł abym uciekał precz z tych gór. Wariat. Tu nic się nigdy nie działo.

Tym sposobem Alexander skierował myśli tajemniczego młodziana tam, gdzie chciał, by podążały.
- Muszę więc udać się do opactwa... - powiedział, marszcząc przy tym brwi, jakby ważył w głowie kilka spraw naraz.
- Jak chcesz Panie, ale zawierz mi, czas jeno stracisz chcąc z bratem Jeremim się rozmówić. To wariat jeno, nic więcej. - Alexander westchnął. - Panienka Aila uparła się dziś jechać do klasztoru datek w intencji mszy za zdrowie wuja ofiarować. Patrząc jak się rumieni na widok Twój myślę, że nie odmówi byś jej towarzyszył. Ale wtedy i ja bym musiał z Wami ruszyć, nie godzi się panny sam na sam z kawalerem ostawiać - skrzywił się jakby niechętny podróży.
Przez chwilę młodzian przyswajał informacje.
- Może w takim razie ja kiedy indziej się wybiorę. Skoro panienka się rumieni... doprawdy nie chciałem, by tak było. Sam śluby czystości wszak składałem.
- Nie obrażaj panny myślą, o nieskromności jej jakoby na nią gotowa była. - Alex rzucił z lekką surowością. - Niechaj i się rumieni z rumienienia nic złego nigdy nie przyszło. Tu jest jak na końcu świata. Samotna się czuje i towarzystwa łaknie, ale nie w zdrożny sposób. Utknęła tu ze mną, starym wujem i służbą, co nie równać się jej poziomem może. Dobrze, żeś nas odwiedził i liczę, że długo zostaniesz. - Uśmiechnął się. - Szukając wieści o które zabiegasz uradujesz ją przy tym każdą chwilą towarzystwa człeka światowego i na jej poziomie. Niech panienka ma tę radość. - Westchnął wstając. - I choć nie lubię do klasztoru jeździć, to wybiorę się z wami, jeżeli zechcesz ją tym uszczęśliwić. Powiem Ci, że może to i dobrze… Nie lubię jak sama po tych górach jeździ, a wszak wracać będzie już po zmroku.
Valentino nie wydawał się przekonany, ale najwyraźniej chcąc sobie zjednać sojusznika, pokiwał głową.
- Niech i tak będzie. A ty bracie proszę, obserwuj. Zło może czaić się bliżej niźli wszyscy przypuszczamy.
To rzekłszy skłonił się, zmierzając do wyjścia.

Alexander nie zatrzymywał go.

Kiedy otulona płaszczem Aila de Barr wyszła na plac zamkowy, wszystko już było gotowe do podróży. Konie zaprzęgnięte, dary dla opactwa spakowane w wielkiej skrzyni koło stangreta. Jednak to nie ona była ostatnią z podróżnych, którzy stawili się na placu. Valentino ponoć wrócił po coś do swej komnaty i teraz to na niego wszyscy czekali.

Blondwłosa piękność potoczyła wzrokiem po otoczeniu szukając drugiego ze swoich towarzyszy podróży - tego, z którym przyszło jej spiskować mimo niemal otwartej wrogości między nimi. Tego... o którym śniła tej nocy, choć wcale myśleć o nim nie chciała.
- Jesteś gotowa Pani? - Pytanie raczej nie dotyczyło gotowości do podróży, ta była wszak widoczna. - Mam tu coś dla Ciebie, choć nadzieję pokładam, że nie będzie potrzebne. - Podał jej niewielki sztylecik do rozcinania rzemieni, którymi związywano pergaminy, lub do rozcinania listów.
- Boisz się, że z większym ostrzem mogłabym z tobą konkurować? - zapytała, nie patrząc na niego, choć nożyk przyjęła i schowała w rękawie sukni. - Niech każde z nas wykona swoją robotę skrybo, to wszystko pójdzie dobrze. Po prostu... nie zawiedź.
- Nie zawiodę. Bądź jeno ostrożna... - Przez chwilę zastanawiał się czy powiedzieć jej o tym co Valentino rzekł mu w spowiedzi, ale zrezygnował. Wścibskie uszy miały to do siebie, że były wyczulone. Poza tym, nie chciał by Aila zdradziła się emocjami. Łowca z Watykanu chcący wytropić jej ukochanego sire… Taka wieść zrzucona nagle mogła mocno naszkodzić.
- Gdzież ten Italczyk, Tylko zwłokę czyni. Jeremi! - zwrócił się do sługi stojącego obok karocy. - Idź poszukaj gościa naszego, rzeknij mu, że czekamy.
- Tak Panie! - Chłopak rzucił się entuzjastycznie w kierunku donżonu.

Kiedy młody mężczyzna wyszedł na plac, był dziwnie blady. Jednak zachowywał się normalnie. Wsiadł do powozu, witając się uprzejmym skinieniem głowy z Ailą i Alexandrem.
- Wybaczcie, szanowni państwo, że kazałem wam czekać.
- Nie czekaliśmy długo - odparła szlachcianka, lekko się rumieniąc na policzkach. Jej zachowanie zmieniało się niemal zupełnie, gdy piękny studencina znajdował się w pobliżu.
- A nawet gdybyśmy musieli - kanclerz zarządcy Kocich Łbów uśmiechnął się - cierpliwość cnotą jest. Pójdźmy jednak, nie ma co zwlekać. - Otworzył drzwiczki przepuszczając do środka najpierw Ailę, a potem Valentino.

Italczyk zajął miejsce naprzeciw dziewczyny jakby potwierdzając tym skromność, dobre wychowanie i… śluby o których mówił Alexandrowi. Żaden hultaj-awanturnik nie odpuściłby miejsca obok blond-piękności widząc jak względem niego się ona zachowuje, a i wytłumaczenie mógłby łacno znaleźć. Obok potężnej osoby Alexa w karocy było trochę ciasno.
Woźnica strzelił z bata i karoca ruszyła. Przez jakiś czas siedzieli w niezręcznym milczeniu, które Alexander postanowił w końcu przerwać.
- Ciężka noc paniczu Valentino? - zapytał Italczyka wymownie wpatrując się w jego bladość, której nie zauważył w półmroku kaplicy. - Tuszę, że z nas trojga przynajmniej Panna Aila dobrze spała. - Uśmiechnął się spoglądając ku siostrzenicy Torina.
Dziewczyna znów spąsowiała, tym razem tak bardzo, że nawet Alexandrowi musiało to dać do myślenia. Ponieważ jednak nie do niej mówił, odwróciła głowę ku maleńkiemu okienku, nagle bardzo pochłonięta widokiem oddalających się Kocich Łbów.
- Nie, noc miałem całkiem normalną. To raczej... rodzaj przeczucia - wyznał młodzian, łypiąc niepewnie na towarzyszącą im pannę. Widać wciąż jej nie ufał, zapominając, że zagrożenie może przyjść z najmniej oczekiwanej strony. - Modliłem się i... cóż, powiedzieć, że to wizja, o zbyt wiele. Ogarnęło mnie jednak poczucie zbliżającego się niebezpieczeństwa.
Na te słowa Aila błyskawicznie zebrała się w sobie i popatrzyła badawczo to na Italczyka, to na skrybę.
- Może nam waść coś więcej opowiedzieć? - zapytała łagodnie, używając jednego ze swoich słodkich uśmiechów. - To brzmi... jak cud, skoro to podczas modlitwy się stało.
- Pan zsyła niemożliwe do niezrozumienia wizje jedynie najbardziej świątobliwym - odezwał się Alex spoglądając na dziewczynę jakby tylko częściowo skupiał się na tym co mówi. - A takie przeczucia, to… - pokręcił głową - to może być i palec Boży ostrzegający tych co wiarą wielce przepełnieni i w służbie jego pozostają.
Valentino przytaknął skwapliwie ruchem głowy. Dla Alexandra po ich spowiedzi rano oczywistym to wyglądało, że się nieopatrznie zdradza. Reakcja Italczyka mogła znamionować iż wiele bardziej w teologicznych naukach się zagłębia niż przymiotach historyka, za którego się podawał. Była szansa, że Aili mogło to umknąć, szczególnie, że dziewczyna była nieco rozkojarzona, toteż skryba wymownym ruchem brwi skwitował niemą zgodę rzekomego scholara.
- Może to być duże niebezpieczeństwo jak i małe, ot któż odgadnie - kontynuował. - Jeden co takiego poczuje i w nocy strzecha jego domostwa zapłonie. Inny w drogę się wybierając bandytów spotka. Trzeci śluby jakie poczyniwszy nagle odnajdzie się w sytuacji gdy wielce będą wystawione na to, że może je złamać. - Wzruszył ramionami. - Zbyt my maluczcy, aby rozumieć w pełni boskie wskazówki.
Aila wydawała się przyjąć takie tłumaczenie, bo nie zadawała więcej pytań. Znów wróciła do obserwowania krajobrazu za oknem, skupiona na swoich myślach.