- Nie idę dalej – oświadczył Otokar, stając nagle jak wryty. Droga wiła się dalej i wyżej, w górę wzgórza, na którego szczycie godzinę temu mignął Annie szczyt wieży, wyszczerbiony jak stary ząb i złowrogi. - Coś złego wisi w powietrzu...
- Pewnie sława pana na włościach – wysilił się Etienne na żarcik, a Otokar podszedł do Anny. - Będę patrzeć co noc. Jeśli coś złego cię spotka i pomocy będziesz potrzebować, rozpal ogień na szczycie wieży.
Uścisnął jej dłoń i odszedł. Zdaniem Anny, sam z sobą się mocując... by nie uciekać szybciej, czy by jej nie zostawiać, i sprawy Adeli, ani chybi lupińskiej krewniaczki, w rękach dwójki wampierzy?

Pięli się dalej, aż nagle drzewa się skończył, rozlała się po prawej stronie starej drogi szeroka, łysa polana. Na jej przeciwległym końcu coś się kotłowało.
- Kot – rzekł Libor. - Pewnikiem poluje.
Jednak Anna, gdy wytęzyła wzrok, dwa koty dostrzegła, walczące czy też bawiące się ze sobą. Czarnego i białego. Zsiadła z siodła i ruszyła tam, spódnice podkasując, bo ten kot, biały kocur, ghul Jitkowy, jeśli to on, byłby dowodem obecności córki Oldrzycha.
Jednak gdy doszła do krawędzi polany, zwierząt już tam nie było, a wiatr zawiewał na śniegu pojedyncze ślady, jedno jednego stworzenia.

Las podchodził pod resztki niskiego muru, który niegdyś przynajmniej symbolicznie dostępu do wieży, teraz ronił kamień za kamieniem i nie byłby przeszkodą nawet dla stada owiec. Za nim widziała budynek – być może stajni – z dziurawym dachem, na którym rosło kilka młodych brzózek. Sama wieża kiedyś zapewne imponująca, dziś była jeno ponura, z przytulonym do jej boku drewnianym piętrowym budynkiem mieszkalnym, na podmurówce z wielich głazów wzniesionym.
Śnieg między wieżą a stajnią był brudny i zdeptany, ktoś tu chodził, ktoś krążył, konia objeżdżał. Ktoś coś lub kogoś zabił, bo widac było i ślady krwi.
- Nie czuć dymu ni nie widać - szepnął Libor. - Ognia nie palą w ziab taki?

Anna zasiadła w fotelu. Na chwilę animę wypchnęła z ciała by się rozejrzeć za ukrytym w wieży pokojem. Szybko odkryła, że na piętrze nie zgadzają się wymiary pomieszczeń i czegoś w istocie brakuje ale gdy przechodziła przez ściany, nie wykrywa żadnego ukrytego pokoju. Dziwne.
Jitka tymczasem Patrycjusza zapakowała do łoża z baldachimem, dała puchar z wyszynkiem, ściągnęła mu buty, ponarzekała, że gdzie pan się tak uświnił, opatuliła kocykiem, laskę postawiła obok i wyszła. Pan cały czas był spięty jak ta mimoza, choć przy Jitce i tak się zdawał bardziej ożywiony.
Anna zwiedza dalej.
Jedna klitka to chyba pokój Jitki. Suszy się tam babskie giezło. Kilka innych ubrań pieczołowicie złożonych w nogach pryczy. Przy ścianie na łóżku leży coś długiego zawinietego w skóry. Broń? Na zydelku ogarek i perkata buteleczka, taka sama jak ta, w którą sobie gangrelka krew tatula zlała. Nietknięta?
Anna wróciła do ciała. Oczy otwarła, Liborowi rzuciła bez entuzjazmu:
-Nie wygląda jakby potrzebowała ratunku.
- Nauczyłaś ją już, że trzeba kłamać.
Oczywiście, podła wstrętna Anna. Co złego to ona. Skrzywiła się. O ile kiedyś koniuszek lubiła za pewna jego szlachetność i zdrowy rozsądek to teraz… przestawała. Ileż można obrazy przyjąć i udawać, że cie to nie dotyczy? Bożywoj Skrzynski by pewnie wysłuchał malowniczych inwektyw jeno tylko raz.
Jitka wróciła niebawem, starannie zamykając za sobą drzwi do patrycjuszowskiej alkowy. Zeszła po schodach z dłońmi zaciśniętymi w pięści i zębami takoż zaciśniętymi, aż napięte mięśnie zniekształcały owal twarzy.
- Co ona tu robi? - rzuciła Liborowi.
- Pomaga.
Gangrelka prychnęła cichutko, przyklekła przy kominku i ogień zaczęła krzesać.
-O co chodzi z listem? - zapytała Anna stanowczo. - Chcesz stąd odejść czy nie?
- Nie mogę - odparła Jitka twardo, ale Annie się zdało, że skurczyła lekko ramiona… tyle że bardziej uderzająca była obserwacja, że ze zwitka kory brzozowej wetknietego między szczapy na odsłonietą dłoń Gangrelki skoczyła skra… a Jitka nie odskoczyła, choć powinna. - Nie mogę zostawić pana. Bo… - zacisnęła zęby. - Nie mogę odejść i już.
- Dlaczego? - drążyła Anna. - Więzy z nim trzymasz? Posłuchaj, przybyliśmy kawał drogi z powodu listu jakiś posłała Liborowi, ze cie trzeba ratować. A teraz się z tego wycofujesz? Co to było, kolejny kaprys niedocenionej i obrażonej córeczki? Moze cie wiec połechtała fakt, ze ojciec po ciebie tez idzie. Utknął natenczas w śnieżycy.
Wstała, podejrzanie wolno, by się równie wolno odwrócić i zademonstrować Annie dziewczęcą twarzyczkę odmienioną przez gniew.
- Nikt cię tu nie prosił - warknęła przez wysunięte kły. - Ani ojca. Przyjedzie, to cię może nazad zabrać do Pragi. Pisałam do…
- Momencik - Libor postanowił jednak interweniować i wtoczył się między wampirzyce. - Na razie nikt nigdzie nie jedzie. Zdaje się, utknęliśmy tu na dłużej, zamieć nas odetnie. Więc ty nam znajdź jakiś kąt do spania, ja zajmę się końmi…
Jitka splotła ramiona na piersi.
- … a potem mi powiesz, po co mnie wezwałaś?
- Mogę teraz. Bo lepiej czytasz niż ja - wypluła odstręczająco. - Idę z tobą. W stajni wam miejsce wyrychtuję.
-Lepiej czyta? - prychnęła Anna i gniew w niej zawrzał. Dopadła do dzierlatki i złapała ją za kaftan i potrząsnęła. - Po to misje ratunkową ci biegiem rychtowalismy, po to konia szeryfowi kradliśmy by w niełaskę na nowej ziemi popaść? Przez tereny wilkołaków leźliśmy. By mógł twojemu kuternodze poczytać do snu? Ty głupia… Gęsiom winaś rozumu zazdrościć.
Nie było odpowiedzi, tylko nagły cios, łupnięcie czołem między oczy, aż Anna usłyszała grzechot chrzastek pękających w nosie. Libor Jitkę złapał za ramiona i odciągnął, choć wierzgała i wiła mu się w uścisku. Etienne wsunął się cichutko przed Annę i równie cichutko poprosił.
- Nie mów lepiej już nic…
Lecz nie posłuchała.
-Jak dojrzale, gdy się kończą argumenty zaczynają się pieści - Anna przyjęła od Etienna husteczkę i przytknęła do jak nic złamanego nosa. - Rzuciłam wszystko i tu przyjechałam ale oczywiście nadal ja jestem tą złą…
Już się nie rzucała. Przygasła i usiadła w fotelu pana na wieży. Dłonie splotła na podołku. Nie zamierzała spać w stajni, o nie. Nikt jej nie zmusi. Przez chwile dumała jaki był sens wstawania z barłogu. Kilka ledwie dni minęło gdy wróciła na łono świata i już świata miała dość. Nawet pana Horaku nieco rozumiała. Byli, zabawne, bliźniaczymi na swój sposób duszami.
Właściwie teraz gdy jej się nie spieszyło mogła spokojnie pokręcić się duchem po wieży i znaleźć wreszcie ukrytą komnatę, tym bardziej że mniej więcej wiedziała gdzie szukać. Kusiło by znów zapaść w letarg. Młyn czy wieża na końcu świata, co za różnica… Nigdy nie potrafiła obcować z ludźmi. Przez chwile uwidziala sobie w Horaku sposób na nowy początek, ale skoro on się przed nim całym sobą wzbraniał to kim była Anna by mu rozkazywać. Pierwsze, co odkryła, to że Patrycjusz opatulony przez Jitkę jak dziecko sam z siebie podniósł się z łoża. W kącie stał, przed zbroją ustawioną na stojaku. Pod obojczykiem pysznił grawerowany feniks o oczach z drobnych rubinów. Ventrue przetarł puklerz wpierw palcem i zdało się Annie, że znak swój rodowy jak niektórzy zwierzęta prawdziwe z czułością tyka. Ale po chwili giezło zzuł i puklerz energicznie począł polerować. Przejrzał się w oczyszczonej z kurzu powierzchni. Zaś Anna dostrzegła na patrycjuszowskiej szyi ślady po ugryzieniu.
Kto mu się ząbkami w skórę wpił? Jitka? Z aury nie dało się więzów wyczytać.
Przywiązanie i troska - te są i są prawdziwe. Ale mogą wynikać z wielu rzeczy, nie tylko chłeptania pańskiej juchy.

Anna obserwowała Wawrzka czas jakiś by wreszcie powiekę podnieść i zapytać Libora jaki jest plan.
-Ołdrzych tu wpadnie i ją za włosy z tej wieży wyciągnie jeśli nie postanowimy co zrobić by było inaczej.
Podniósł ze stosu krzesło bez dwóch nóg, odłożył i pniak sobie podturlał, w ogień spojrzał zezem.
- Jako żywo. Toteż jak cię zaświerzbi, by Ventrue obdarzyć kolejnym celnym wyzwiskiem, ugryź się w język. I tak się już zbiesiła do imentu. Ledwie co z niej mogłem wycisnąć, zaparła się z wściekłości. Nie tak sprawy się załatwia, Anno.
Splótł dłonie razem, zdusił stropione westchnięcie.
-Przepraszam, złość mnie opanowała - Anna lekko się zawstydziła. - W istocie dyplomata ze mnie marny.
Przygryzła rant paznokcia, gestem wezwała Etienna i ściszyła głos, bo przyszedł czas na małą naradę.
-Myślę, że ona z niego pije. Widziałam ślady kłów na jego szyi.
Libor potarł skroń, poruszył się na pieńku niespokojnie, ale głos miał wyważony.
- Raczej nie. Tyle z niej wydobyłem, że uważa go za słabego. Jitka jest Gangrelem. Nie zobaczy w słabości czegoś wartego pożądania. Poza tym… nawet jeśli, to jeszcze z ojcem powinna być związana - wzruszył ramionami z perfekcyjną maską obojętności na twarzy.
-Nie ma z ojcem więzi, tego jestem pewna - weszła mu w słowo Anna. - Albo więź zelżała albo jej na dobre nie wypalono.
- A to się Oldrzych ucieszy…
-Nie chcemy chyba by się wściekł. Żadne z nas nie chce. Powiemy mu, że to nie Jitki wina, że jakaś magia wspierska ma ją we władaniu.
- Na razie, to mu może nic nie mów - zasugerował.
- Myślisz, że sam nie zauważy w trymiga?
- Na razie to jego tu nie ma, a my gówno wiemy.
Przyznała mu rację skinieniem i już nie ciągnęła kwestii Ołdrzycha, chwilowo odległej.
- Horaku ma też tajemnicę - mówiła dalej. - Gdzieś tu jest ukryta Komnata a w niej ktoś… chyba mu bliski. Kobieta. Boi sie ja stracić. Nosi klucz na szyi do tego pomieszczenia, co dziwne, widzę go tylko gdy zmysły wyostrze dzięki wapierskiej sztuce.
- Jitka gadała, że, hm… widziała zarys sylwetki kobiecej w lustrze. A kiedy indziej twarz o sinych ustach. I że on tak się w to lustro wgapiał, odsłaniał uparcie, gdy kirem je okrywała… że je w końcu zbiła. Przypadkiem, rzecz jasna.
-Hmmm… - Anna podrapała się bezwiednie pomiędzy łopatkami rękę wykręcając w supeł. - Może to klątwa. Wyjścia widzę dwa. Albo Horaku wyłączymy na chwile z gry i spróbujemy się rozeznać co tu się dzieje, albo… nie wbrew jego woli działać a próbować dalej przekonywać. On jest jeno cieniem teraz. Trzeba spróbować go przeciągnąć z powrotem na ten świat.
Nachylił się do niej bliżej.
- Nie waż się tknąć Patrycjusza końcem palca.
-Bo Jitka mi łeb urwie? - ta opcja nie wydawała sie Anny przerażać. - Boje sie, ze przekonanie go do czegokolwiek bedzie graniczyć z cudem a jeśli uda sie nam uwolnić go od klątwy daruje nam środki wiodące do celu, nawet jeśli środek ten jest krótki, zaostrzony i osikowy.
Koniuszy, a od niedawna koniokrad, wycelował palec w jej piersi.
- Nie ma mowy. Nie bez wiedzy i zgody Jitki. Nie zrobisz jej tego. Niezależnie od tego, co sobie o gospodarzu myslimy ty i ja… jest jedynym, co ona uważa w swoim życiu za cenne. Urwanie głowy, Anno, będzie końcem, aktem miłosierdzia. A myślę, że starczy jej fantazji, by ci każdą noc zamienić w piekło.
-To bez sensu bo ona nie ma szerszej perspektywy - Anna się nie kłóciła tylko zauważała fakty.
- Żeby ci nogi uchapać katowskim mieczem Oldrzycha, nie będzie potrzebowała perpektywy - parsknął Gangrel. - Jeno miejsca na rozmach.
- Chcemy mu pomoc. Zdjąć z niego to… cokolwiek go trzyma w niemocy. Ale rozumiem ze Jitki się nie przekona. Wobec tego zostaje nam działać polubownie lub… dyskretnie - tu spojrzała na Etienna. - Za dnia mógłbyś klucz mu z szyi zdjąć i Komnaty poszukać.
- Jitki teraz nie przekabacisz do niczego. Jutro, pojutrze… może. A zawdzięczamy ten stan tobie, więc postaraj się nie jątrzyć. A… - podniósł się. - Jitka nalega, by spać w stajni.
- W stajni niechętnie, a za kluczem powęszę - obiecał Etienne i podniósł się, by pooglądać sobie sztandar nad kominkiem.
- Przestań mnie o wszystko obwiniać, Liborze - szepnęła Anna kompletnie już zmęczona rolą jaką jej przypisał. Jeszcze energiczniej zaczęła się drapać a im mocniej drapała, tym bardziej swędziało. Zaklęła pod nosem czując, na materiale sukni lepką krew. - Czego ty chcesz ode mnie? Żebym sobie poszła i zostawiła waszą watahę w spokoju? I tak nigdy nie byłam jej częścią ani nie zostanę.
Podniosła się, sięgnęła po rzucony na stole płaszcz, opatuliła się nim.
- Przybyłam tu z tobą by ratować kobietę, która chciała odebrać mi męża i, kto wie, może jej się nawet udało. Należy mi się chociaż krótkie “dziękuję” miast “ten stan zawdzięczamy tobie”... Niech was wszystkich szlag, mogłam w łóżka wcale nie wstawać.
- Masz moje słowo. Podziękuję. Jak będzie za co - uzupełnił, nachylając się do niej, gdy ją mijał. - Bądź łaskawa wybrać sobie inny boks niż mój, gdy cię już zmorzy. Pani - zakończył z fałszywa rewerencją i wyszedł w ciemność.
Odprowadził go Aniny stłumiony śmiech.
- Zaczynam rozumieć Bożywoja… Z rodziną dobrze tylko na obrazku - mruknęła do Etienna i ujęła go pod rękę. - Powiedz choć, że ty mnie nie nienawidzisz jeszcze.
- Powiedzieć czy pokazać?
- W stajni? - uniosła jedną brew nadal chichocząc a nie miał ten chichot nic wspólnego ze słodkim zalotnym świergotem. Znów rękę wykręciła by sięgnąć między łopatki a gdy cofnęła rękę przed same oczy dojrzała za paznokciami czerwoną ciecz. - O tak. Niech się Libor nasłucha. Będzie mógł Ołdrzychowi donieść gdy ten się pojawi i wtedy nas precz pognają i będzie żyła gangrelska rodzina dłuuuugo i szczęśliwie…
Jej palce pod własne oczy podsunął, a potem za rękę ją pociągnął w górę po schodach, niemal tak jak Jitka swego pana wlokła. Drzwi pierwsze otworzył, a potem rygiel zaciągnął.
A Anna w tym czasie odrzuciła płaszcz i walczyła już z suknią. Ziąb był dokuczliwy więc ograniczyła się do zdjęcia kryzy i poszerzenia dekoltu. Przyciągnęła do siebie Etienna szukając jego ciepła i jego pulsującej pod śniadą skórą krwi.
- Pasujemy nawet do siebie - szepnęła mu w ucho. - Oboje na drugim miejscu bo ci z pierwszego nas nie chcą bądź nie rozumieją.
- Rozumienie - skontstatowal cicho - rzecz cenna. Lecz nie niezbędna.
Opadł na kolana, za nogi ją objął i twarz wtulil w biodro. - Libor Jitkę rozumie i czy coś ma z tego prócz zgryzot?
Podniósł się i po jej szyi wargami spierzchnietymi wodzil, już Annie krew spod jego skóry śpiewała czarowne pieśni. Gdy nagle skrzypniecie poslyszala, a gobelin na przeciwleglwj ścianie wybrzuszyl się, kształty przyjmując ludzkiej sylwetki.
Anna pociągnęła za soba ghula i w ułamku chwili wturlała się pod łóżko by pozostać niezauważonym dla tego, kto się tu zakradał. Nakazała Etiennowi milczenie kładąc mu palec na ustach.
Jeszcze zanim się wyłonił spod zetlalej materii, wiedziała już kto to. Poslyszala stukot laski. Pan na Horaku wyplatal się z tkaniny, pokustykal ku drzwiom. Znalazł je zaryglowane i zadumal się nad tym, deski poglaskal. Później poddał oględzinom zawarte okiennice. By ostatecznie ku łóżku się potoczyc i zasiąść na nim ciężko. Tuż przy głowie miała Anna pańska stopę, wyktecona i kaleką. A obok stopy kapnela jedna i druga kropla gęstej czerwieni.
Anna leżała w bezruchu ściskając Etienna dłoń. Czuła się nie w porządku oglądając scenę słabości Horaku i zaraz pomyślała, że to dziwne, bo przecież ogląda jako duch scen takich dziesiątki, kradnie innym wspomnienia i różnorakie sceny z życia a wyrzutów względem tego nie ma, ale dziś, leżąc jak kłoda pod łóżkiem i obserwując wylewane przez Ventrue łzy poczuła wstyd. Sięgnęła jednak ku jego myślom by się przekonać co go wprawia w taką rozpacz.
A wprawiała kobieta oczywiście.

Biedak jest samotny, bo się jej umarło. Romantyk.

Anna wtłacza do Etiennowej główki obraz utraconej przez Wawrzka kochanki, patrzy mu w oczka i szalone pytanie mu w głowie zadaje “może byś Jitkę na jej podobieństwo zrobił?” a jest w tym pomyśle coś pomiędzy kobiecą złośliwością a ryzykanctwem, która Anna właściwie mogłaby podjąć.
On twierdzi, że mógłby. Jak najprędzej. Bo mu tu niebywale niewygodnie. Etienne, cały Etienne, tudzież Krzesimir. Nieczuły na cierpienie innych, jeno na własne. Podłoga mu się wbija w arystokratyczny zadek.
Anna postanawia mu osłodzić to cierpienie i nakłuwa paluszek o kiełek. Ależ z niej ludzka pani.
W tym czasie słucha mysli Ventrue a ten sobie wspomina. Głównie wspólne momenty. Anna wyłowiła tyle, że utracona kochanka nazywała się Nataly i była Tremere.
W myślach zagaduje Etienna:
“Chyba zostanę tu na dzień. Gdy Horaku padnie zanieś mnie do stajni. A sam zdejmij klucz z jego szyi i postaraj się znaleźć ukrytą komnatę. Mam wrażenie, że on tam może trzymać jej szczątki…”
Łóżko ugięło się pod ciężarem ciała. Pan raczył położyć się wreszcie.
“A czemu nie ciebie, na obraz i podobieństwo? “ - zaciekawił się ghul.
“Mnie?” - najpierw ją ten pomysł oburzył, ale później zaczęła zauważać płynące z niego korzyści. - “Nie zależy mi by mnie hołubił. Jitce zależy. Tyle, że ona może nie skorzystać z tego co taki wygląd by dawał.”
“Bardzo sobie wziełas do serca przytyki Libora. Przede mną udawać nie musisz. To będzie pieprzona katastrofa, kuternoga połapie się jeszcze zanim zadrze jej suknię. A pomyśl… może być cennym sługą. Gdy już go wymyjesz i postawisz do pionu. “
Co by nie gadać Krzesimira cechowała przedsiębiorczość i czasami bolesna wręcz szczerość.
“I co, mam go związać i mamić i przemienić w kukiełkę by zacząć nam na nim budować majątek i wpływy? Zmienić twarz, odciąć się od przeszłości. Od długów względem Aureliusa…” z jednej strony ją taka alternatywa korciła. Zdawało jej się, że to wyższy poziom tego czym się dotąd zajmowała. “Anna Złodzieja…”.
“Tylko trzy razy, moja piękna i zbyt poważna Anno”, poprawił.
“Dlaczego zbyt poważna?” - moja i piękna było dość oczywistym.
“bowiem zdaje ci się, że żeby mieć ten zezwłok nad nami, musisz udawać jego milosnice na wieki wieków. Przywiązanie po krwi idzie, nie po twarzy.
“Może. Ale czy nie warto skraść na jakiś choć czas tę nową tożsamość? Wycisnąć z niej i z tego miejsca co się da. Wreszcie zacząć żyć… jak człowiek” - ostatnie ją trochę rozbawiło, bo przecież do człowieka było jej daleko.
“Zważ, że ta twarz nie tylko z profitsmi wiązać się może. I zrób jak uznasz za stosowne “
“Ołdrzych się wścieknie” - naraz jakby cały entuzjazm w Annie osłabł. - “Jak się dowie, że dla profitów zaległam z jakimś Ventrue. On jest… nieelastyczny. “
“Rzekniesz mu, żeś krwi do kielicha domieszala. A Ventrue nie wygada. Przecie z duchem kochanki swawolił będzie. Gdy jest chęć, sposób znajdzie się zawsze. Przemyśl, czy nie warto. “
“A pewnie, że warto.” odparła mu w głowie krótko. “Jesteśmy bez grosza przy duszy. Możnaby tu domenę odbudować. Ludzi do wsi okolicznych ściągnąć. Kopalnię uruchomić… “ - Anna już widziała oczami wyobraźni jak ta ziemia odżywia i przynosi plony. - “Jeśli trzy razy z niego wypiję, to więź z Ołdrzychem wyhamuje wszelkie… skutki?”
“Znacznie więcej krwi i czasu trzeba. I odseparowania od gangrelskiej żyły. “
“Jak wytłumaczysz Liborowi moje zniknięcie?:
“Namowie żeby z Jitka na polowanie poszedł “
“Na trzy noce?”
“Pan musi jeść. A że jeno zwierzęta w okolicy, to polować trzeba często. Jeszcze się na mnie rzuci z głodu… “
“Wierzę w twoje dyplomatyczne zdolności. Mnie przemienisz za dnia i schowasz w ukrytej komnacie? W razie gdyby Jitka węszyła to mnie nie znajdzie. Horaku przeciwnie. Gdy usłyszy krzątaninę w swoim tajnym pokoju prędzej uwierzy żem zjawą. ”

Myśli Annowe przed zaśnięciem pełne były Nataly z klanu Tremere.

Zdawała się Annie obiektywnie brzydsza od niej samej, ale promieniała jakimś ciepłem i wdziękiem, które się u wampierzy zdarzały rzadko. I zupełnie nie współgrały z klanem Tremere. Krzesimir nada jej twarz Annie bez trudu, lecz co potem?

Jaka była, jak się do Patrycjusza zwracała i w jakim języku? To jeno wychwyciła, że dla niego musiał być rodzimym, bo słowa płynęły potoczyście, nie rozbijały się o mur niezrozumienia. Miała tylko imię, klan i parę gestów ukradzionych ze wspomnień Ventrue.

Na szczęście, jeśli plan się powiedzie, nie będą trwonić czasu na pogwarkach.

I sny Annowe pełne były Nataly.

W tych snach Nataly miała sine wargi, i sinowargiego chłopca tuliła do siebie czule i troskliwie. On chłeptał pomrukując jak niemowlę z jej pogryzionej piersi. Na twarzy Tremere malowały się sprzeczne emocje satysfakcji i obrzydzenia, a także chęci odepchnięcia dziecka i przytulenia go jeszcze mocniej. Annie zajęło trochę czasu zrozumienie, dlaczego tak łatwo interpretuje emocje, choć się do sztuki swojej nie ucieka.

To nie była Nataly. To była ona, Anna, z twarzą Nataly, i swój obraz oglądała w lustrze. Opuściła wzrok na sinowargie dziecko przyssane do swojej piersi...

... miała na piersi ślady zębów. A na sobie cudzą, pachnącą kurzem suknię.

Leżała w maleńkiej klitce, chyba należącej do służącej, na pozapadanym łóżku, słoma w sienniku musiała wyschnąć na pył. Drzwi nie były zamknięte, rygiel stał oparty o ścianę obok, ale nieprawdopodobieństwem zdawało jej się, że Libor czy Jitka przemknęli się tuż po zmroku ze stajni, by wgryżć się w jej skórę, kiedy leżała nieprzytomna. Etienne może i by to zrobił, albo miły gospodarz, po którym po prawdzie spodziewać należało się wszystkiego, jak to zwyczajnie po kimś nie do końca w pełni władz umysłowych... ale był ktoś, kto zrobiłby to na pewno.

Z dołu słyszała nalegania Jitki i niemrawe odpowiedzi Patrycjusza. Potem głośniejsze nalegania Jitki i ciszę zamiast responsu. Potem mrukliwe marudzenie Libora, prychanie koni. Wreszcie wszystko ucichło, a w tej ciszy szybkie kroki na schodach zabrzmiały jak tarabany. Po chwili Etienne uchylił drzwi i przypadł do jej kolan.

- Pojechali. Ventrue do kąpieli się sposobi, na samym dole, jest kuchnia ukryta za schodami. Gangrelka balię tam wstawiła. Znalazłem klucz i drzwi do ukrytego pokoju, ale nie otwierają się, choć klucz pasuje. Musiałem odwiesić mu na szyję – przerwał, by pocałować ją w koniuszki palców. - Suknię znalazłem ukrytą pod siennikiem w jego alkowie, chyba chciał ją mieć blisko, jak śpi... Na drugim piętrze jest biblioteka. A przynajmniej była kiedyś. Wyżej wejście na górę, ale nie właziłem. Schody się zarwały, a nie znalazłem drabiny... Jest coś jeszcze. Przeszedłem się po okolicy. Znalazłem grób. Płytki, ale dość długi.
- Myślisz, że ją tam pochował? - zapytała Anna gładząc ghula po brązowych lokach. - Trzeba nam wersje obmyślić. Mogę być duchem lub też można odgrywać me cudowne zmartwychwstanie. Wtedy trzeba zwłoki odkopać i je w pył obrócę. Gdyby go naszło w ziemi kopać by się upewnić czy to możliwe, że Nataly wstała z grobu.
Anna dłoń przysunęła do twarzy i badała nieznany kształt nosa, ust, podbródka. Nie mogła się pozbyć wrażenia obcości. Anna złodziejka ukradła twarz innej kobiecie, coś zyskała ale jakby i coś straciła. Nieco z siebie samej.
- Jeśli w tym grobie ukochaną pochował… to miał ich z tuzin - ocenił sucho Francuz. - Co go nie stawia w najlepszym świetle. Toteż będę stał pod drzwiami i podsłuchiwał, wybacz.
- Aż tyle tam trupów? A co jeśli to ci co zaginęli w tej okolicy? Córka bednarza, ksiądz z Wiednia, krewniaczka lupińska? - biały paluszek postukał w dolną wargę. - Odkopiemy ich i obaczymy na oczy.
- Iż po prostu podróżnych morduje? - Ghul uniósł brew godną świętego na kościelnym obrazie. - A, to inna sprawa. To wszystko w porządku. Zaradnosc, to się chwali… siedzi na dole. Jak tylko jego gangrelska Herodiada usadzila zadek w siodle, porzucił udawanie, że do kąpieli zmierza, i korzenie w fotel wpuścił. Cokolwiek śmierdzi. Ale profity warte są poświęceń.
- Jesteś okrutny - Anna wygładziła suknię. - Może mi się uda go do tej kąpieli wpierw zapędzić. Myślisz, że rozmawiali po czesku? Jako duch mogę chyba śmiało doń przemawiać nie ruszając ustami?
- Unikalbym rozmów w ogóle, zbyt łatwo się potknac. I… hm, pokazywania pleców w kąpieli też bym unikał - uciekł wzrokiem do zaslonietego storami okna.
- Co tam jest? - Anna ujęła jego podbródek i zmusiła by na nią spojrzał. - Coś jest ale… nijak nie widzę. Nawet w lustrze. Mów.
Wił się w jej uścisku i mataczyć próbował, wreszcie odetchnął i w sobie się zebrał.
- Zetrzeć to próbowałem. Już kilka razy… jak spałaś. Nawet gdy mi się uda, wraca następnej nocy. Plamka sinej skóry. Jak u trupa. Wraca, cokolwiek bym nie zrobił. I… zdaje mi się, że rośnie.
Anna pokręciła głową niedowierzając.
- Chcesz mi powiedzieć, że gniję? - Niemal się zaśmiała a znów nie był to zdrowy śmiech. - Ile mam czasu?
- Skąd mam wiedzieć? Towarzyszem wojaka byłem, nie okultysty… acz myślę, że to nie musi się nawet rozrastać w równym tempie… Nie wiem. Ale zaradzimy coś. U Tremerów z Pragi. U Włodka. U Diabła samego. Ale wpierw…. Musisz zdobyć nam pieniądze.
Pokiwała głową i ruszyła do drzwi ale w progu zapytała jeszcze o coś, co jej nie dawało spokoju.
- Jeśli zbrzydnę… zostawisz mnie?
- Moja jesteś, ja twój - odparł po zbyt długiej chwili. - Nie zbrzydniesz mi nigdy.
Anna się uśmiechnęła. Nawet jeśli kłamał na tą chwilę była rada odpowiedziom.

Służba rozkradła, co się tylko dało, nim uciekła. Ci, którzy uciec zdołali. Resztę Patrycjusz zapewne wyprzedał, gdy jeszcze dbał o cokolwiek. Tak to musiało wyglądać, myślała Anna, myszkując po drewnianym domu przytulonym do wieży. Zniknęło wszystko, co miało jakąkolwiek wartość, została wydrążona, pusta i uszkodzona skorupa. Całkiem jak pan tego miejsca. Tu i ówdzie znalazła ślady świadczące, że ktoś – może Jitka, może on sam – z budynku wyrywał drewniane elementy, zapewne na opał.

Ogień przygasł – to jedyna myśl w miarę bliska rzeczywistości, jaka Ventrue jeszcze towarzyszyła. W miarę… o ogień w kominku szło, czy ten sygnałowy, rozpalany w misie na szczycie wieży? I jakiż sens w jego utrzymywaniu, jeśli ten drugi? Czy ktoś jeszcze w Pradze liczy na to, że ze szczyty wieży patrzą bystre oczy, dzień i nic, i gdy wróg nadciągnie, ostrzeże mieszczan bijącą w niebo łuną? Czy ktokolwiek w Pradze jeszcze na Laurentina liczy, skoro dbać ewidentnie przestali.

Ognie, ach, i koń jeszcze. Jeszcze konia utrzymuje… wszak nie zajdzie daleko na wykrzywionej stopie. Tylko czy w ogóle odejść chce i może, czy to nie przyzwyczajenie już? Myślała, upychając zdobycze z wieży pod węgłem w małym tobołku. Przeszukiwanie nie było jednak zupełnie bezowocne. Znalazła przeoczoną przez szabrowników łopatę. Wbiła ją w zmrożoną ziemię grobu, nie wiedzieć, komu i dla kogo wykopanego.

A to by się zadziwił Oldrzych i Gangrele, wszyscy ją mieli za delikatną, kruchą zjawę. Tymczasem kopała zawzięcie, nie paląc krwi, by siłę ramion zwiększyć… znała ziemię. Znała grabarską robotę. Po prawdzie to lepiej, niż ten, co tu zmarłych pogrzebał. Zdaje się, że gołymi rękoma… I w Boga wątpił bądź odmówił duszom Jego opieki. Nad mogiłą nie było krzyża. Pierwszy wyłonił się spod ziemi zbrojny w tunice z herbem Valdsteinów. Twarz miał zmasakrowaną, brakowało prawej ręki… a u pasa dalej tkwił mieszek i nóż w rogowej pochwie…

Ostawiła zmarłych, by dać rękom odpocząć. Oni wszak nie wybierali się nigdzie. Zajrzała do Etienne’a, ale spał, skulony w fotelu Patrycjusza. Ogień przygasał w kominku. Wspięła się do alkowy Laurentina, delikatnie zdjęła z jego szyi łańcuszek z kluczem. Dopiero gdy trzymała go w dłoni, przestał wymykać się postrzeganiu… ujrzała za to coś jeszcze. Gdy się odwracała, by za gobelinem poszukać ukrytych drzwi.

W puklerzu coś się poruszyło. Cień, nieduży. Za mały na dorosłą niewiastę.

Chłopiec. Jej chłopiec.

Jeszcze zanim otworzyła oczy, poczuła, że ktoś patrzy. Usłyszała bulgotanie waru na ogniu gdzieś z głębi, głos Jitki i cichsze odpowiedzi Patrycjusza.
Otworzyła oczy i natrafiła na taksujące spojrzenie Libora. Gangrel ustawił sobie krzesło obok barłogu, w którym zaległa wczoraj przed kominkiem u boku swego ghula, a teraz świdrował ją, jakby wiedział, a przynajmniej dogrzebywał się wszystkich jej poczynań poprzedniej nocy. Poczynając od ukradzenia twarzy ukochanej pana na Horaku.
- Obawiam się, że zeżarłem ich konia… ale więcej nie przypominam sobie. Pojechałem na łów, była sarna – dobiegło z kuchni. - Myślisz, że…?
- Nic nie myślę – sarknęła Jitka. - Pan się rozbierze i wymyje. Potem pan się posili. Ja pójdę śladów poszukać.
- Wystrugaj lepiej kołek, dziewko - odezwał się po chwili, a dalsze słowa utonęły w plusku przelewanej do balii wody.

Anna poruszyła się, na oczy spadł jej kosmyk włosów. Jasnych włosów, włosów Nataly.