- Czym i po co tu jesteś? - Luda odwarknęła wymijając klęczącą sylwetkę i resztę towarzystwa.
- Gadaj albo spierdalaj. I łapy tak żebym je widziała.

Zoję też schowała za siebie, na wszelki wypadek. Patrzyła na gnoja i była wściekła. Ściskała broń, chociaż czuła że ta na niewiele się zda. Ale jak nie ona to inna.

Były różne rodzaje broni i różne metody walki, a ona miała ochotę udusić gówniarza gołymi rękami, lub wypruć mu flaki. Zobaczyć jego juchę na śniegu. Poza tym nie mieli czasu na uprzejmości. Nie z pogonią na karku.

No.2.1


Słychać, jak skwierczą
aż gaśnie żar w popiele
moje łzy
Bashō


Słowa, słowa, słowa.
To one ponoć były na początku i miały wielką moc tworzenia i niszczenia. Słowa jakie wyleciały z ust trzech kobiet, okazały się warte tylko tyle, co para jaka unosiła się przy ich wypowiadaniu.
Nic - null - zero
Ich mowa nie miała żadnej mocy. Świat i młody chłopak pozostał całkowicie obojętny na ich brzmienie i treść.
Sytuacja nie uległa żadnej zmianie. Nadal w powietrzu pośród drobnych płatków śniegu, unosiły się strach, niepewność i metaliczny zapach krwi rozbryźniętej na ziemi.


Kozaczek, jak w myślach nazwała go Tinka, machnął rękami, jakby chciał strzepać z ramion gromadzące się tam płatki śniegu. Czarna soroczka zatrzepotała, niczym skrzydła jakiegoś nocnego ptaka. Jednocześnie chłopak uniósł głowę do góry i krzyknął:
- Hic vivi taceant. Hic mortui loquuntur


***
Podmuch lodowatego wiatru przywrócił im czucie, przytomności i świadomość otaczającego świata. Wszyscy ucieszyli się na widok znajomego zaśmieconego zaułka. Radość tym większa wypełniała ich serca, że znowu byli razem, cali i zdrowi.
Młody kozaczek przepadł tak samo, jak wizje, które zalały ich zmysły niczym wzburzone morze. Jedynie zakrwawiona twarz Drago stanowiła namacalny dowód, że to co zaszło nie było tylko jednym wielkim przewidzeniem.

Pulsujące niebieskie światło, które malowało się na jednej ze ścian pokazywało, że ich odległe podróże nie zajęły zbyt wiele czasu. Moskiewska milicja nadal próbowała uporać się z bałaganem, jaki znaleźli w kancelarii znanego adwokata, Igora Petrova.

Nie sposób przygotować się na koszmary. Dopadały człowieka, gdy był on najbardziej bezradny, siejąc spustoszenie i raniąc dotkliwie wśród czerni oraz ciszy nocnej godziny. Śniącemu pozostawała bezradność… tym potężniejsza, gdy następowała niespodziewanie, za dnia i w blasku słonecznej tarczy, skrytej za stalowymi chmurami.

Zoja ocknęła się na zasypanym śniegiem bruku, drżąc niczym liść osiki. Uniosła ciężkie powieki tylko po to, by stwierdzić, że rzeczywistość również pozostawiała wiele do życzenia. Zewsząd atakowały drobne kły mrozu, wiatr lizał lodowym ozorem odsłoniętą, bladą skórę. Ujrzała ściany z cegieł i sine niebo u góry - kolejne ściany powiek, tym razem jednak nie do otwarcia. Bez możliwości ucieczki przed lękiem dławiącym krtań na podobieństwo żelaznej obręczy. Musiała odkaszlnąć, aby oczyścić gardło.

- Cokolwiek to było, na razie odeszło - spokojny, stonowany głos Gromowej przedarł się przez hałas miasta, sączący się do zaułka z uliczki obok.

Wzrok dziewczyny padł na Ivana, wydatne usta wykrzywił figlarny uśmiech, mimo że ich właścicielce ni w ząb nie było do śmiechu… niestety pozory musiały zostać zachowane.

- Załatwcie to - machnęła ręką, zbywając kwestie organizacji lokum i transportu. Taksówkę dało się złapać bez problemu, hotel wynająć za gotówkę.

- Nic ci nie jest? - mruknęła do Lisovej, wyciągając dłoń aby pomóc rudzielcowi wstać. Poprawiła jej też włosy opiekuńczym ruchem, zakładając ognisty kosmyk za ucho.

Nie trwało długo, gdy Gromowa oddała Tince torebkę, gapiąc się do góry, na okna kancelarii.
- Złapcie taksówkę, ja rzucę oczami… co się tak do diabła wyprawia.

- Nie! – Valentina krzyknęła w proteście, obrzydzeniu, żalu i bezsilności. Zbierała się z podłogi, na którą ciężko pacnęła tyłkiem– Nie! Nie! Nie!

Oburzenie w drżącym głosie nasilało się, gdy ruda nie była w stanie złapać, zachować wszystkich wirujących przed oczyma muszek. Były ważne, lecz zbyt ulotne by mogła je złapać wszystkie. Tinka była święcie przekonana, że stanowiły klucz. Klucz do obroży, do łańcucha.

Kopnęła tenisówkami by się odbić od pochylającej się nad nią starczej twarzy raz i drugi. Za trzecim prawa fizyki w końcu zadziałały i z głębokim szlochem Tina wróciła do rzeczywistości. Niczym ukłuta szpilą, a może jedynie pociągnięta mocnym uchwytem pajęczycy, podskoczyła poderwana w miejscu. Dla dodania sobie otuchy poprawiła na sobie kożuch. Otarła dłonią cieknący nos widząc dokoła siebie pozostałą trójkę.

- Nie. – stwierdziła twardo w odpowiedzi na pytanie Zoji choć błyszczące w orzechowych ślepiach łzy burzyły całkowicie image twardzielki. Lisica nadstawiła piegowatą twarz na krótką pieszczotę. Odruchowo odebrała bety Gromovej i w ostatniej chwili ścisnęła jej delikatną dłoń w przelocie.
- Nie obchodzi mnie co zobaczysz, masz wrócić. Słyszysz? – nasępione ciemnorude brwi chowały troskę i prośbę. Nieważne ile razy się kłóciły, nieważne ile razy ich ścieżki się rozchodziły. Tinka nie wyobrażała sobie życia bez Słońca.

- Luda, Drago... a co z tą Wołgą? – przypomniała reszcie puściwszy dłoń brunetki. Z ulgą zarejestrowała, że chłopak jest cały i zbliżyła się do Ludy, co jak nie swoja, siedziała cicho.

No 3.0
Biel, czerwień. Biel, czerwień i mrok, który rozlał się niczym atrament, a po chwili rozpełzł na tysiące maleńkich mroków.
Niby czwórka z państwowego sierocińca im. Maksyma Gorkiego znała swoje sekrety i drugą naturę, ale co innego wiedzieć, a co innego zobaczyć na własne oczy.
Przecież nawet apostoł Tomasz nie uwierzył dopóki własnej dłoni nie zanurzył w otwarte rany zbawiciela.
Czy zatem można winić Drago, Tinkę i Ludę, że stali z otwartymi ustami i podziwiali niezwykłą przemianę, jaką na ich oczach przeszła Zoja. Każdy na ich miejscu zareagowałby tak samo, gdyby dorosła kobieta w ułamku sekundy przemieniła się w tysiące malutkich, czarnych pajączków. Dzielne pajęczaki podjęły trud przedzierania się przez śnieżne zaspy, niczym syberyjscy zesłańcy.

Być może zachwyt nad tym cudem natury trwałby dłużej, gdyby nie okoliczności. Sytuacja niby się uspokoiła, ale wszyscy doskonale wiedzieli, że to tylko pozory.


***
W taksówce śmierdziało potem, tanimi papierosami i leśnym odświeżaczem. Mieszanka niesamowicie ekstrawagancka i odurzająca i za grosz nie kojarząca się z młodym Czeczenem, który siedział za kierownicą.
Dżochar z szerokim uśmiechem na twarzy powitał nowych pasażerów. Od razu w oczy rzucał się wytatuowany na jego prawym nadgarstku kajdan. Świadczył on o tym, że chłopak spędził w więzieniu ponad pięć lat. Niewielka kropka pod prawym okiem sugerował, że zajmował się on sutenerstwem.
Kierowca nie odezwał się jeszcze ani słowem, a trójka sierot dostała już szereg informacji o nim. Prawie, jakby otrzymali jego pełne CV.
- Dokąd jedziemy? - zapytał.
- Povorskaya, motel Toczka - odparł Drago.
- Nie polecam. Kręci się tam pełno dilerów i artystycznej hałastry z nowobogackich domów, a na korytarzu wali kocimi szczochami, bo właściciel ma cztery persy, które wałęsają się gdzie chcę - wyrzucił prawie na jednym wdechu Dżochar włączając się do ruchu.
Mimo, że nie uzyskał żadnej odpowiedzi od pasażerów, kontynuował dalej swój wywód.
- Znam lepsze miejsce i też jest w pobliżu Nowego Arbatu. Prowadzi ją mój ziomuś. Dobry muslim, więc nie musicie się o nic obawiać. Czysto, schludnie i ceny niewygórowane. Tak przy okazji Dżochar jestem. Jakbyście potrzebowali kierowcy na dłużej, to się polecam. Znam to miasto, jak własną kieszeń. Każdy zakątek, knajpę, czy klub. Powiecie tylko czego szukacie, a ja to znajdę. I to bez GPS-a.
- Jedź pod Toczkę, dobrze - polecił Drago dość surowym tonem.
- Luz, ziomuś. Nie masz co się ciśnieniować. Ja tylko dobrze radzę. Chcesz pod Toczkę, będzie pod Toczkę. Wspomnicie moje słowa. Zobaczysz.
Dżochar skręcił w lewo, ale zaraz zahamować, gdyż milicja zamknęła ulicę i kierował wszystkie auta w drugą stronę.
- Tak myślałem - rzucił kierowca pod nosem - Będziemy musieli trochę nadłożyć drogi, ale to nie moja wina. Widzicie co się dzieje. Ponoć jakaś kamienica jebnę… znaczy się wybuchła. Ziomek mi pisał, że to ponoć jakiś papuga wyleciał w powietrze. Papuga znaczy się adwokat, jakbyście nie kumali. Tylko to pewnie każdy kuma, co nie?

Czeczen okazał się wyjątkowo gadatliwym kierowcą i przez całą drogę do motelu, jadaczka mu się nie zamykała. Nie było zatem okazji do wymienienia choćby jednego zdania. Może to i dobrze, wszak sprawy które chciała omówić trójka sierot, nie nadawały się do publicznego roztrząsania.
- Oto i wasza Toczka - zakomunikował Dżochar zatrzymując się w ciasnej uliczce. Przed wejściem faktycznie tłoczył się dość gęsty tłumek hipsterów ćmiących aromatyzowane papierosy na mrozie.
- Widzicie mówiłem wam, że tutaj tak będzie. W środku jest jeszcze gorzej.
- Dziękujemy. Jakoś sobie poradzimy - rzekł Drago wręczając taksówkarzowi zapłatę.
- Jak sobie chcecie. W każdym razie powodzenia i jakbyście potrzebowali drivera, to dajcie znać, a się zjawię w trymiga. - reklamował się Dżochar wręczając wraz z resztą swoją wizytówkę.


***
Pokój w motelu był jakby większą wersją taksówki Dżochara. Śmierdziało tu potem, tanimi papierosami, leśnym odświeżaczem i kocimi szczochami. Atmosfera wręcz idealna, aby odczytać testament Papy i omówić to wszystko, co wydarzyło się w ciągu ostatnich kilkudziesięciu minut.

Tinka wyjęła z torby wszystkie rzeczy, jakie zgarnęła z biurka Petrova. Gdyby ktoś spojrzał na całą sytuację z boku, mógłby odnieść mylne wrażenie, że spotkała się tutaj grupa ulicznych złodziejaszków, aby podzielić się łupami z ostatniej wyrwy.
Lisova wolno kładła wszystkie zabrane rzeczy na szerokie łóżko przykryte kraciastą narzutą.

Czarna świeca z jakimiś magicznymi znaczkami na całej swojej powierzchni.
Inkrustowana drewniana szkatuła, która wyglądała na nie lada antyk.
Srebrny kluczyk na skórzanym rzemieniu.
Dwie białe koperty.
To wszystko wylądowało na tapczanie i budziło mieszane uczucia całej trójki.

Pierwszy list był notarialnym zapisem ostatniej woli Aleksieja Iwanowicza Jeremiejewa. W krótkich, urzędniczych słowach informował, że Papa na wypadek swojej śmierci przekazuje cały swój majątek czwórce sierot z państwowego sierocińca im. Maksyma Gorkiego.
Zoja Gromova, Valentina Lisova, Ivan Drago oraz Ludmiła Zakharova otrzymali oszczędności zgromadzone w skrytce nr XCA 124011 w Centralnym Banku Rosji, było tego około miliona rubli. Osobistą bibliotekę oraz kolekcję egzotycznych motyli. Rzeczy te miały znajdować się w prywatnych pokojach Papy w sierocińcu.
Co ciekawe testament nie wspominał nic o drewnianej skrzyneczce, czy jej zawartości.


Druga koperta zawierały odręczny list Jeremiejewa. Został on napisany w wielkim pośpiechu i w wielkim emocjonalnym roztrzęsieniu. Słowa zlewały się ze sobą, pismo było koślawe, pisane jakby pod różnymi katami i bardzo trudne do rozszyfrowania. Także jego treść była chaotyczna i zdawało się, że pozbawiona sensu. Były to jednak niewątpliwie ostatnie słowa skierowane przez Papę do swych przybranych dzieci. Nie licząc oczywiście głosu zza grobu, który usłyszeli w leśnej ostoi.

Odręczny list Aleksieja Iwanowicza Jeremiejewa Dzieci moje... Ja, ja... ja tak wiele chciałem wam powiedzieć. Teraz mój czas jednak minął. Cień mój coraz dłuższy i mróz ogarnia me kości.Tak wiele rzeczy miałem wam pokazać, nauczyć. Zawiodłem. Bałem się, że jest jeszcze za wcześnie. Myślałem, że nie jesteście gotowi. Wierzę, że dzieło moje będziecie kontynuować. Anu was poprowadzi. Cierpię, ból me serce przeszywa Płaczę, bo nikt nie stanął w mej obronie Łzy ronię nad sobą samym i grzech mym Błagam Nie odwracaj wzroku od swego sługi Anu Cierpię Nie odrzucaj mnie i podaj mi swą dłoń Dzieci moje, ja... Ja tak wiele miałem wam powiedzieć. Teraz mój czas Zagubienie jesteście. Rzuciłem was na wody głębokie i zostawiłem. Myślałem jednak że mam o jeszcze dużo czasu. Lichwiarze przybyli wcześniej. Nic nie mogę zrobić. Cień mój coraz dłuższy, a mróz przenika mnie i dech zabiera. Wybaczcie dzieci. Niech duch w was nie gaśnie. Podążajcie za blaskiem Anu Anunaki wielcy bogowie zasiedli na swym tronie wyniosłym przybranym bojaźnią i rozmawiali ze sobą Synu mój, ty śpisz Synu mój, podnieś się ze swego łoża i zacznij działać mądrze zastępców bogów ukształtuj, aby ci mogli Anunaki z Czystego Wzgórza jedzą, lecz nie mogą się nasycić Anunaki z Czystego Wzgórza piją, lecz nie mogą się nasycić Irkalla, Irkalla Kur, Kur

Treść listu zasiała ziarno niepokoju w sercach spadkobierców. Podobnie stało się z zawartością drewnianej szkatułki. Zawierała ona trzy ceramiczne stożki , które pokryte były dziwnymi znakami. Oprócz nich wewnątrz nie było nic, co mogłoby sugerować czy to przeznaczenie, czy znaczenie tych antycznych przedmiotów.

Przejrzenie wszystkich przedmiotów zabranych z biura Petrova, nie przyniosła prawie żadnych odpowiedzi, a tylko masę pytań.

Tinka przyglądała się treści bełkotliwego listu przez chwilę po czym sięgnęła po złotego iPhone’a, schedę po Zoji.
-Nie wiem kompletnie co to znaczy ale zaraz możemy poszukać - mruknęła w odpowiedzi na pytanie Drago. W Safari wpisała słowa ‘Irkalla’ i ‘Kur’.

Podniosła wzrok na chłopaka:

- Zmieniaj. Przecież jesteśmy wszyscy. Co do banku zaś…. - ruda z namysłem spojrzała spod grzywki - to może wyślemy Dżochara do banku by sprawdzić kwestię kasy? Szkoda by, jeśli ktoś nas obserwuje, nas tak łatwo wyśledził i zgarnął? Aaaaa i Zojeńko czego dowiedziałaś się w kancelarii?

Brud, smród i co najgorsze ubóstwo - tym śmierdziało całe wnętrze przeklętego motelu. Nic rzucającego się w oczy, nic kompletnie trzymające poziom. Jakikolwiek.
Wszak mieli się ukrywać.

Odklejając wysuszonego karalucha z rogu parapetu, Zoja przysiadła na nim, kręcąc głową na wszelkie okoliczne elementy krajobrazu, których większość starała się łaskawie nie dostrzegać. Jej mieszkanie to to nie było, definitywnie. Żywiła jednak nadzieję, iż pobyt w owym lokum nie zakończy się złapaniem infekcji, bądź przywiezieniem do domu nowych kolatorów.
- Czarna wołga odjechała zanim przybyła policja. W środku został jeden z nich, napastników - z torebki wyjęła papierosa. Pokręciła nim chwilę, turlając rakotwórczą pałeczkę między wąskimi palcami i milczała, wpatrzona w plamę na podłodze.

Impas trwał dobrą minutę, przerwany zaś został przez pstryknięcie zapalniczki i syk podpalanego tytoniu.
- Był martwy, obok leżała broń z tłumikiem. Dodatkowo wedle bespieki wewnątrz doszło do wybuchu. To twoje ziomki, więcej z nich wyciągniesz - pajęczyca spojrzała na Ludę, uśmiechając się lekko, po czym zaciągnęła się, wracając do obserwacji pozostałych, aż finalnie zawiesiła powłóczyste spojrzenie na rudzielcu.

- Pójdę do tego banku, zobaczę o co chodzi. Pogadam i w razie czego wyniosę co trzeba. Tylko nie chce iśc tam sama, lepiej mieć wsparcie. Poza tym… ten czort - wskazała papierosem na stożki - Cholera wie co to jest i do czgo służy. Może w środku ma coś cennego. Jeśli masz coś do ukrycia najlepszym wyjściem jest to ukryć wewnątrz czegoś, co wygląda na cenne - wzruszyła ramionami.

- Tyle że najpierw skoczy się do papierniczego, lub sklepu modelarskiego. Zrobimy sobie… odlew - wyjaśniła wesoło ciągle celując kiepem w antyczną ceramikę - Gipsowy. Potrzebna będzie pianka, albo modelina i gips. Oryginał rozwalimy, zobaczymy co nasz kotek ma w środku.

Drago założył koszulę.
- Ok. Rozdzielmy się. Luda skoczysz z Zoją do banku, ja z Tinką do sklepu modelarskiego.

Propozycja zderzyła się z natychmiastowym sprzeciwem dziewczyn. Po krótkiej dyskusji okazało się, że najlepszym wyjściem było posłanie Ludy na komisariat. Trzeba było w końcu dowiedzieć się więcej o samej sprawie i mylić ewentualne tropy prowadzące do ich czwórki.

Tinka, która choć raźnie dyskutowała o plusach i minusach różnych rozwiązań w tym samym czasie dokładnie fotografowała zarówno świecę jak i trzy stożki.

W końcu byli gotowi do wyjścia. Iwan zapiął marynarkę.
- Udostępniam wam położenie mojego telefonu - gdy to mówił faktycznie grzebał w jakiś ustawieniach na smartfonie.
- Zróbcie to samo. Cholera wie co się dzieje, a dobrze byłoby się nie zgubić. Nasza trójka - wycelował telefon w Zoję, a potem w Tinkę - widzi się tutaj za jakieś dwie godziny. Ty Luda napisz nam jakiegoś sms, albo zadzwoń z kibla, żeby dać nam znać na czym stoimy.

Rozeszli się przed obskurnym hotelem. Gdy wraz z Zoją zajęli jedną taksówkę przysunął się bliżej do dziewczyny.

- Hic vivi taceant. Hic mortui loquuntur, to łacina? - mówił cicho, tak, żeby taksówkarz nie słyszał. Tak naprawdę nie powinno go dziwić, że leszcz w garniaku pokroju Ivana niemal wchodził na Zoję. Magnetyzm jej urody tak po prostu działał na mężczyzn. Drago był niemal pewnym że gdyby ktoś zapytał taksówkarza po wszystkim jak wyglądał ten leszcz w garniturze, to ten jedynie wzruszy ramionami. Za to posągowe rysy Zoji będzie widywać jeszcze długo. Zwłaszcza wieczorami gdy już zamknie oczy.
- Gdy spojrzałem na tego dzieciaka w zaułku prawdziwym wzrokiem to zobaczyłem go w formie, w której miał obrożę na szyi. A łańcuch tej obroży wnikał w głąb ziemi.

Iwan wyciągnął list z kieszeni marynarki.
- „I stał się Anu, bóg pierwszy” - powiedział patrząc na kartkę - Potem słyszałem modlitwę. Modlitwę, którą mówił Jeremiejew. Może to dopełnienie tego co w liście? Słyszałem ją w wielkiej bibliotece.

Podrapał się po głowie.
- Ja nigdy nie miałem wizji czy nic podobnego. Nawet gdy jarałem trawkę to było jakoś tak spokojnie.

Po tych słowach Ivan wyjął telefon i zaczął spisywać wszystko co udało mu się zapamiętać z wizji. List spoczął w kieszeni marynarki, obok grotu.