Spis Stron RPG Regulamin Wieści POMOC Kalendarz
Wróć   lastinn > RPG - play by forum > Sesje RPG - Horror i Świat Mroku > Archiwum sesji RPG z działu Horror i Świat Mroku
Zarejestruj się Użytkownicy


 
 
Narzędzia wątku Wygląd
Stary 05-12-2007, 21:10   #101
 
Hawkeye's Avatar
 
Reputacja: 1 Hawkeye ma wspaniałą reputacjęHawkeye ma wspaniałą reputacjęHawkeye ma wspaniałą reputacjęHawkeye ma wspaniałą reputacjęHawkeye ma wspaniałą reputacjęHawkeye ma wspaniałą reputacjęHawkeye ma wspaniałą reputacjęHawkeye ma wspaniałą reputacjęHawkeye ma wspaniałą reputacjęHawkeye ma wspaniałą reputacjęHawkeye ma wspaniałą reputację
Kiedy książę Andrzej usłyszał słowa duchownego zaśmiał się, krótko i przyjacielsko. "Biskup okazał się nader przenikliwą osobą" przeleciało mu przez myśl. Popatrzył mu prosto w oczy, tak jakby chciał zajrzeć mu do duszy i odczytać wszystkie jego zamiary. Po chwili sięgnął po kielich wina i zaczął nim lekko obracać, sprawiając, że w napitku który się w nim znajdował powstał mały wir. Przeniósł wzrok na puchar obserwując go przez chwilę i nie odzywając się.

-To zabawne jak dobry władca, może być jak dobre wino. Potrzebuje czasu. Wasza ekscelencja pyta mnie o cele. Nie mam zamiaru być władcą królestwa polskiego. Nie jestem godzien. Jednakże widzimy, że absolutyzm królewski nie sprawdza się. Władca potrzebuje mądrych doradców, potrzebuje rady królewskiej. Polska będzie potrzebowała swojej małej wersji Magna Charta Libertatum. Widzę w przyszłej radzie królewskiej miejsce dla duchownych i możnych, którym na sercu leży dobro królestwa -

Książę popatrzył na drzwi przez chwilę przysłuchując się czemuś. Nawet arcybiskup odwrócił się lekko w tamtą stronę zastanawiając się cóż jego rozmówca tam widzi. Jednak wzrok wampira po chwili znów spoczął na Jakubie.

-A waść jako sługa boży jak wyobrażał sobie przyszłe zjednoczone królestwo?-
 
__________________
We have done the impossible, and that makes us mighty
Hawkeye jest offline  
Stary 06-12-2007, 19:56   #102
 
mataichi's Avatar
 
Reputacja: 1 mataichi ma w sobie cośmataichi ma w sobie cośmataichi ma w sobie cośmataichi ma w sobie cośmataichi ma w sobie cośmataichi ma w sobie cośmataichi ma w sobie cośmataichi ma w sobie cośmataichi ma w sobie cośmataichi ma w sobie cośmataichi ma w sobie coś
Książe Bolko

- Dobrze Pani, zajmę się wszystkim – odpowiedział Księżnej i wychodząc nie zaszczycił ją nawet spojrzeniem. Odetchnął z ulgą, gdy znalazł się poza komnatą, jego serce kołatało z podniecenia mieszającego się z odrazą i strachem…Lorianna opowiadała mu o całym procesie przemiany, ale w najgorszych swoich koszmarach nie przypuszczał, że będzie to tak przerażające i nieludzkie. Przez moment do jego głowy zakradła się myśl rezygnacji z obietnicy, jaką dostał od swojej wybranki-„Za pięć lat, to stanie się ze mną, ale czy nie ma innego wyjścia?”

„W końcu twoja żona nie jest człowiekiem, dobrze o tym wiesz i nie istnieje żaden sposób by to zmienić, pogódź się z tym!” – zganił sam siebie, musiał w końcu pogodzić się ze swoją przyszłością.

Nie myśląc dłużej o tym, machnął ręka na strażników stojących po końcach korytarza. Dwójka z nich natychmiast stanęła na baczność przed swoim wodzem.

-W komnacie znajduję się zmasakrowane ciało, pozbądźcie się go i posprzątajcie po nim. – Bolko widział na twarzach swoich ludzi strach, wiedzieli bądź domyślali się, co też się mogło stać w Żółtej Komnacie.- Uspokójcie się przecież nic wam nie grozi a teraz idźcie i pośpieszcie się. –Słowa gwarantujące bezpieczeństwo z ust Księcia uspokoiły jego ludzi…byli świadomi tego, że Bolesław nie pozwoliłby na skrzywdzenia swoich oddanych wojowników.

Kilka minut później Książe szedł wraz z Krzesimirem w stronę Sali balowej, goście rzeczywiście mogli zacząć się zastanawiać, czemu tak długo nie ma pary gospodarzy. „Okłamują, spiskują, i knują...czyli robią to w czymś są dobrzy, a przynajmniej tak uważają”

- Raz jeszcze Ci dziękuje wiedziałem, że mogę na Tobie polegać przyjacielu, a teraz musze niestety wrócić do gości. Miej oko na wszystko. – Obaj mężczyźni uśmiechnęli się do siebie i rozeszli w dwóch przeciwnych kierunkach, wiele razy ratowali sobie życie nawzajem i jeżeli komuś Książe ufał bezgranicznie to właśnie Krzesimirowi…no i Loriannie oczywiście.


Goście zabawiali się w najlepsze, i na ponowne wejście Księcia większej uwagi nie zwrócili, tak przynajmniej sądził Bolko. „ Okłamywanie, spiskowanie, knucie” – te trzy słowa powtarzał sobie w myślach władca patrząc z odrażeniem na swoich gości i ich sztuczne miny i fałszywe słowa, którymi się nawzajem raczyli,
 
mataichi jest offline  
Stary 07-12-2007, 11:33   #103
 
Lhianann's Avatar
 
Reputacja: 1 Lhianann ma wspaniałą reputacjęLhianann ma wspaniałą reputacjęLhianann ma wspaniałą reputacjęLhianann ma wspaniałą reputacjęLhianann ma wspaniałą reputacjęLhianann ma wspaniałą reputacjęLhianann ma wspaniałą reputacjęLhianann ma wspaniałą reputacjęLhianann ma wspaniałą reputacjęLhianann ma wspaniałą reputacjęLhianann ma wspaniałą reputację
Berenika nagle poczuła jak lodowaty strach obejmuje całe jej ciało.
Czuła potworny ból, mimo to wiedziała ze nie pochodzi on z jej cała ani z jej duszy.
Ból umierania.
Strach.
Przerażenie.
Niezrozumienie czemu teraz, czemu tak...
Czuła śmierć...
Współodczuwała z tymi co przed chwilą nagle i brutalnie umarli, nie mając szansy na obronę.
Krzyk ich dusz ciągle dla niej trwał...


Te potworne wrażenie płynęły przez jej ciało sprawiając że nie była w stanie zrobić nic tylko trwać w tej męczarni duszy, gdyż ciało nie czuło nic...
Czuła dotyk silnej, ojcowskiej dłonie na ramieniu, słyszała jego cichy, acz mocno zaniepokojony głos, ale to wszystko docierało do niej jak z wielkiej odległości...
Nagle poczuła jakby coś wyrwało część jej jestestwa z ciała.
Znalazła sie nagle ponad sobą, przez chwilę straszliwie się przeraziła, że nadszedł kres jej życia, ale nie, jej ciało, nie ona sama siedziała nadal przy stole, nagle strasznie pobladła z malująca się w oczach mieszaniną straszliwego bólu, rozpaczy i zdumienia.


Obok coraz bardziej podenerwowany ojciec, który nie wiedział co się dzieje z jego jedyną córką.
Sala pełna gości, sala pełna sztucznych uśmiechów, pogardliwych, rzucanych kątem oka spojrzeń, sala pełna pychy, pokazowych zachowań, sala pełna próżności i żądzy władzy...


Coś ją nagle zatrzymało, powstrzymało siłę ciągnąca ją w nieznanym jej kierunku.
I tylko szept w jej głowie:
"Uważaj ukochana moja...uważaj...
Uważaj na tych z kim rozmawiać ci przyjdzie, na tych którzy uśmiechać się będą na ciebie..."
Z słów tych jakie słyszała tylko ona w swej głowie promieniowało ciepło, radość istnienia, miłość...


Po chwili Berenika poczuła jak znowu staje sie kompletna, ta cześć jej jaka przed chwilą unosiła się w powietrzu z resztą ciała siedzącego przy stole.
Głęboko wciągnęła powietrze jak ktoś, kto zbyt długo bez niego przebywać musiał.
Gdyby ktoś potrafiący przenikać wzrokiem osłony tego świata spojrzał teraz w jej kierunku ujrzał by istotę unoszącą się nad nią, wokół niej przenikająca stoły, ławy, ludzi w około.
Istotę jakiej celem niematerialnego bytu tu była ta śliczna ognistowłosa dziewczyna...
 
__________________
Whenever I'm alone with you
You make me feel like I'm home again
Dear diary I'm here to stay
Lhianann jest offline  
Stary 07-12-2007, 21:09   #104
 
Szusaku's Avatar
 
Reputacja: 1 Szusaku jest godny podziwuSzusaku jest godny podziwuSzusaku jest godny podziwuSzusaku jest godny podziwuSzusaku jest godny podziwuSzusaku jest godny podziwuSzusaku jest godny podziwuSzusaku jest godny podziwuSzusaku jest godny podziwuSzusaku jest godny podziwuSzusaku jest godny podziwu
Słuchając uważnie Gabriela Vasques, cały czas obserwował salę balową. Rycerz pamiętał go dobrze z przeszłości i tym Laszlo był zdecydowanie zawiedziony. Miał nadzieję, że dla rozmówcy był wtedy nikim, co miałoby tak wiele zalet.

- "Zaiste wiele znamienitych osób, przybyło na zaproszenie księżnej" - odpowiedział na pytanie rycerza - "Niestety, jako skromny sługa swojego pana, nie wiem gdzie tak znamienite osobistości jak Wielki Marszałek krzyżacki czy sam Arcybiskup, mogą w tej chwili przebywać. Wierzę jednak że spotkasz ich szanowny panie Vasques, podczas tej uczty. Przecież posła samego księcia Łokietka, z pewnością będą chcieli spotkać."

Ukłonił się towarzyszom posła, gdy ten ich przedstawił, czyniąc skrzętne obserwacje na temat ich zachowania. Nigdy nie wiadomo kiedy, przypadkiem dostrzeżone rzeczy, mogą się przydać.

- "Co do księcia i księżnej, wiem zupełnym przypadkiem, iż obowiązki gospodarzy chwilowo pozbawiły nas ich świetnego towarzystwa. Niemniej jednak sadzę iż wkrótce na powrót dołączą do nas."

Kątem oka Węgier dostrzegł grymas przerażenia na twarzy Bereniki. Widział jak odczucia zdają się rysować na jej niezwykłym obliczu. Poczuł niesamowitą potrzebę dowiedzenia się więcej na jej temat. Jej nadnaturalny niemal wygląd, połączony z niezwykłym wrażeniem jakie rozsiewała dokoła ...

"Wystarczyłoby choć przez chwile skupić się na krwi, mojego pana we mnie. Poczuć jej moc, pozwolić jej przepłynąć, aby spojrzeć wewnątrz jej duszy ... jakiego koloru jest jej poświata ... aura ... czym jest i co odczuwa ... NIE!!!" - jego myśli zdawały się płynąć swoim życiem przez chwilę - "Muszę oszczędzać dar mojego pana, nie prędko dane mi będzie znowu go otrzymać. A tak wiele przede mną."

Tylko chwila minęła, podczas zmagań ze sobą i Laszlo, zwrócił się ponownie do Gabriela.

- "A co tak zacnego i znanego papieskiego ..." - celowo zawiesił głos - " ... doradcę ... sprowadza do Rzeczypospolitej? Czyżby sam ojciec święty, tak żywo był zainteresowany sprawami tego kraju?"

Gdyby zamiast w dyplomatycznym tańcu dworskich konwersacji, Laszlo stanął naprzeciw Vasqesa w pojedynku, Węgier pewnie już by nie żył. Jednak teraz był na swoim terytorium i nie zamierzał oddać pola. Od młodości otoczony przez sieć intryg, wśród których jeden fałszywy krok mógł oznaczać jego zgubę, nauczył się czuć rytm tego pozornie tylko przyjaznego tanu rozmów między wierszami.
 
Szusaku jest offline  
Stary 09-12-2007, 17:00   #105
 
behemot's Avatar
 
Reputacja: 1 behemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwubehemot jest godny podziwu
Z Gregorem rozmawiali dłuższą chwilę, ale i Anzulewiczowi spieszno było do innych gości, a i Sambora rwało do tańca. Pamiętał jak swego czasu odczuwał wstręt przed podrygami, ale ludzie się zmieniają. W Mediolanie życię toczyło się w rytm estampie a Gryfita nie lubił się wyróżniać. "Jeśli wejdziesz między dworzan, podryguj jak oni" głosiło stare przysłowie. Ale było też coś przyjemnego w muzyce, tanach, pięknych damach. A przyjemności Sambor nie zwykł sobie odmawiać. Pożegnał więc Gregora tymi słowy:
- Tak się nie godzi, to trzeba powiedzieć, gdy muzycy grają, w koło zapraszają, by przy ławie siedzieć. - Wstał, strój poprawił i ruszył do zabawy. Najpierw do do grajków skierował swe kroki, co nie przykładali się do roboty, chwycił za mieszek u pasa wiszący, i wyjął zeń talar jak miesiąc świecący. -
- Macie w nagrodę, ale róbcie co wam powiem, miast mdłych tanców jak w kościele, grajcie żywiej i weselej. Jeśli dobrze sie sprawicie, wnet kolejny, grosz chwycicie - jak Pan kazał, sługa musi, a i chciwość serce kusi, dudy dusi, każdy z nich, szybszy tempo, koło w mig, zyskało. Lico Pana pokraśniała. Tak ma być.
Spojrzał w koło, pań nie mało, Spojrzał hardo na stoliki, bo tam szukał Bereniki, weroniki, Weroniki ani widu, bo to Panna jest bez wstydu. Poszła stąd, nie wie nikt, nawet ojciec jej gdzieś znikł. Może szuka pieknej panny, gdy na sali trwają tany.
Pozostała Berenika, dziewcze smukłe jak osika, bardzo przy tym rozmażone, lub co prędzej przerażone. Pychą, chucią, krwawą nocą, gdzieś dziejąca się przemocą. Co zaważy na przyjęciu, nim pokłonią goście ksieciu. A im dłużej na nią patrzył, tym tajemnic więcej było, ona włada, jakąś siłą? Sam nie wiedział, musiał sprawdzić.
Bo gdzie wielka tajemnica, i sekrety, i kobiety, tam ciągneła wnet szlachcica.
- Droga Pani, wierz mi proszę, brak piękniejszej na tej sali, z tobą tańca pragne szczerze - niech zazdroszczą mi rycerze. Dodał w myśli, bestia taka, co zgrywała zuch chojraka.
 
__________________
Efekt masy sam się nie zrobi, per aspera ad astra
behemot jest offline  
Stary 10-12-2007, 13:31   #106
Konto usunięte
 
Mira's Avatar
 
Reputacja: 1 Mira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputację
Księżna wstała z kanapy zdecydowanym ruchem.

„Dość tego! Nie mam czasu, muszę być na balu... Wybacz mi dziecko.”

Lorianna spojrzała z chłodną czułością na uśpione oblicze Weroniki, po czym skierowała się do drzwi. Tu rzekła do strażników:

- Sprowadźcie mi zaraz moją garderobianą oraz jakiegoś sługę. Niech sługa poprosi o stawienie się tutaj mego spowiednika – Ojca Franciszka, a potem przyjdzie z nim. Byle żwawo!

Po tych słowach wampirzyca zamknęła drzwi komnaty, a szelest jej spódnic przemieścił się w jej głąb. Lorianna podeszła do stolika, na którym stała taca z kielichami i antałkiem wina. Uchyliwszy zamknięcia kobieta powąchała zawartość.

„Taaak! To był znakomity trunek.” – mimo iż sama już dawno nie piła wina, potrafiła jeszcze poznać jego jakość po zapachu i kolorze.

Uśmiechając się do siebie z zadowoleniem, księżna wyjęła z kieszeni sztylet i podcięła nim sobie żyły lewej dłoni.

„Ciekawe ile razy jeszcze przyjdzie mi to uczynić tego wieczora. Zasługuję chyba na miano męczennicy.”


Nachyliwszy się nad naczyniami, kobieta pozwoliła, by stróżki jej vitae ściekły na dno każdego z kielichów. Po tym procederze, szybko zaleczyła ranę, zaś zdrową ręką nalała do czarek wyśmienitego trunku.
Akurat, gdy kobieta skończyła, rozległo się pukanie.

- Czekać! – krzyknęła, po czym nawet nie patrząc ku górze, zwróciła się do swego ukrytego stróża - tego samego, który zakołkował niesfornego Korda. – Gdzie jest teraz Świnka?

Po tym pytaniu zapadła cisza. Księżna zamknęła oczy.

- Komnata obok... zielona. – odpowiedział jej cichy syk gdzieś z boku.

Wampirzyca skinęła głową i dała jeszcze chwilę swemu strażnikowi na ukrycie się, po czym, otworzywszy oczy, rzekła donośnie:

- Wejść.

Zgodnie z jej rozkazami w drzwiach Żółtego Pokoju pojawiła się garderobiana – Marta, jakiś chłopak służebny oraz stojący przed nimi stary ksiądz.

- Witaj Ojcze, mam nadzieję, że ci nie przeszkodziłam. – rzekła słodko gospodyni zamku do Franciszka.

- Ty nigdy dziecię. Zawszem gotów do posługi tobie. Czy masz jakowąś prośbę albo wątpliwość?

- Ojciec czyta w moich myślach... Przyznać muszę, że martwią mnie trochę stosunki z Arcybiskupem Świnką...


- Ano, mnie też. Modlę się jednak by wszystko dobrze się ułożyło.
- Ja również Ojcze, miałabym jednak prośbę...
Lorianna uśmiechnęła się lekko, ze smutkiem.

Tym uśmiechem właśnie zawojowała nie jednego mężczyznę, który oziębły był na wdzięki dzierlatek, a w księżnej znajdował spokój i dostojeństwo Matki Bożej – paradoks.

- Tak?

- Czy mógłbyś udać się do komnaty obok i pogawędzić nieco z naszym dostojnym gościem. Może ty jako człowiek światły i czysty umorzysz nieco zgryzotę Arcybiskupa, a i wspomożesz dobrym słowem mnie...

- Ależ oczywiście dziecię, już idę!
– staruszek już zawrócił, kiedy głos księżnej powstrzymał go.

- Chwileczkę. Przygotowałam specjalnie dla świętobliwych ojców najlepsze nasze wino. Niech więc Ojciec Franciszek zgodzi się, by szedł z nim mój sługa i ugościł was należycie.

- Oooo czyżby ulubiony trunek księcia Bolka został nam przyznany.

- Ano właśnie.


- To wielki zaszczyt, dziękuję pani.

- To ja dziękuję Ojcze.
– odpowiedziała łagodnie Lorianna.

Chwilę odczekała aż sługa weźmie tace i wraz z duchownym opuści komnatę, po czym zwróciła się do garderobianej.

- Wejdź Marto. Widzisz tam na kanapie pod ścianą śpi młoda szlachcianka Weronika. Męczą ją jakieś majaki senne. Teraz odpoczywa, ale jeśli tylko zobaczysz, że się przebudza, każ mnie wezwać, natychmiast!

- Oczywiście pani.

- Dobrze zatem, troszcz się o nią.
– odpowiedziała księżna podchodząc do drzwi pokoju. – Postaraj się też utrzymać dziewczynę w tej komnacie do mego przyjścia. Pamiętaj jednak, by nie robić nic na siłę.

- Tak, pani.

Wydawszy rozporządzenia, wampirzyca raz jeszcze zmierzyła wzrokiem pomieszczenie, po czym opuściła je. Do strażników Czerwonego Pokoju rzekła jeszcze:

- Pilnujcie też Zielonego. Nie chcę, aby ktoś się tu kręcił.

- Zrozumiano.

Księżna wygładziła materiał sukni i poprawiła fryzurę, po czym zdecydowanym krokiem skierowała się ku sali balowej. Mimo iż północ jeszcze nie wybiła, ona już czuła się zmęczona.

„Wrażeń tej nocy starczy mi na kolejne pięćdziesiąt lat... Pod waruniem oczywiście, że i mnie czeka jeszcze jakaś przyszłość...”
 
Mira jest offline  
Stary 10-12-2007, 19:41   #107
 
Eperogenay's Avatar
 
Reputacja: 1 Eperogenay nie jest za bardzo znanyEperogenay nie jest za bardzo znany
Z oddali do zamku dobiegały zbliżające się krzyki i uderzenia końskich kopyt o trakt. Nie trzeba było być bardzo zasłuchanym, by rozróżnić iż krzyczał starszy mężczyzna a słowa jego wprawiłyby w omdlenie każdą kobietę dobrych obyczajów a te o mniej dobrych obyczajach w zaczerwienienie.
Mężczyzna strofował drugiego, młodszego za to, że nie obudził go wcześniej z jakąś ważną wiadomością, na co tamten pokornie odpowiadał "tak Mistrzu Michale". W końcu, na terenie zamku mężczyzna zsiadł z konia i posłał chłopca z koniuszym by zaopiekował się jego transportem.
- Profesor Michał Paprocki z Krakowa. - Powiedział wyniośle do pierwszej osoby jaką spotkał i dodał już neutralnym tonem - Byłem zaproszony, lecz miałem problemy w trasie i moje przybycie się opóźniło.
 
Eperogenay jest offline  
Stary 11-12-2007, 01:21   #108
 
merill's Avatar
 
Reputacja: 1 merill ma wspaniałą reputacjęmerill ma wspaniałą reputacjęmerill ma wspaniałą reputacjęmerill ma wspaniałą reputacjęmerill ma wspaniałą reputacjęmerill ma wspaniałą reputacjęmerill ma wspaniałą reputacjęmerill ma wspaniałą reputacjęmerill ma wspaniałą reputacjęmerill ma wspaniałą reputacjęmerill ma wspaniałą reputację
- Myślę, że trochę na wyrost oceniłeś mój status mości Laszlo. Osoba tak pobożna i mądra – z trudem te słowa przechodziły mu przez gardło – jak Ojciec Święty Bonifacy, nie potrzebuje doradców. Raczej sług wiernych i gotowych. Uczynił mnie w swej łaskawości posłem Księcia Łokietka, którego to wielkim przyjacielem jest. Możny to władca i mądry… Jego to interesy przyjdzie mnie dziś reprezentować…

Spodziewał się, że na tym balu, sieć intryg tkana będzie równie gęsto jak tkaniny flamandzkich mistrzów. W treść knowań i intryg będzie zawilsza niźli najpiękniejsze arabskie ornamenty. Spodziewał się gierek, półprawd, kłamstewek i słownych utarczek. I doczekał się a Węgier, znać był mistrzem słownej szermierki. Nie odpowiedział mu na jego pytanie, natychmiast zadając inne. „Śpiewałbyś ptaszku jak na spowiedzi, gdyby Cię dominikanie na spytki wzięli” – pomyślał.

Zauważył wejście księcia Bolesława na salę. Piast jak się spodziewał, emanował krzepkością i siłą, spokojnym krokiem zajął miejsce przy swoim stole. Tuż za nim weszła równie dostojnie księżna, zajmując miejsce przy swoim małżonku. Gabriel zwrócił się do Węgra:

- Musisz mi wybaczyć, panie Andrasie. Widzę, że ich Książęce Moście wróciły na salę, uprzejmość i etykieta wymaga bym się z nimi przywitał. Muszę także poselstwo im przedłożyć. Wyrażam również nadzieję, że będziemy mogli jeszcze dzisiaj porozmawiać…

*****

Vasques ruszył przez salę wypełnioną bawiącymi się parami w kierunku podium książęcego. Sylvii i Sarek podążali za nim jak cienie. Zatrzymał się dokładnie przed gospodarzami uroczystości, skłonił się zgodnie z wymogami etykiety. – Niezmiernie mi miło – zaczął powoli – książęcym mościom, przedstawić moja skromną osobę. Nazywam się Gabriel Vasques, jestem posłańcem Księcia Władysława, jego to interesy i stanowisko przyszło mi dziś reprezentować. Zaszczycony jestem mogąc być uczestnikiem tak wspaniałego balu. Wszyscy wszak wiemy, że oprócz zabawy i tańców, ważniejsze decyzje mają dziś tu zapaść. Być może nawet takie, które historii bieg ustanowią i o losach tego podzielonego narodu zdecydują.

Patrzył spokojnie na reakcje książęcej pary. Był ciekaw jak zareagują na następne jego słowa.
Odwrócił się do Sareka i gestem przywołał go do siebie. Saracen zbliżył się wyciągając podłużny pakunek ku rycerzowi.Vasques ostrożnie odwijał tkaninę z pakunku. Oczom zebranych ukazał się miecz w pięknej pochwie, z głownia zdobioną papieskim herbem. Ujął oręż za rękojeść i z wprawą wyciągnął z okrycia. Profesjonalnie wykonane ostrze, zalśniło w świetle kandelabrów. Refleksje świetlne przemykały po idealnie gładkim i wypolerowanym ostrzu, na wytrawionych w stali słowach: ACCIGE . GLADIO . TVO . SVPER . FEMVR . TVV . POTETISSIM. Ci bardziej wykształceni w mig rozpoznali łaciński cytat z Wulgaty: "Accingere gladio tuo super femur tuum, potentissime!".

- Ojciec Święty Bonifacy, podarował ten miecz księciu Władysławowi, ten oto poświęcony przez Jego Świętobliwość miecz. Jako symbol poparcia i pragnienia papy rzymskiego, by: „Królestwo Polskie pod wodzą tego ostrza, zrosło się w jedną całość, jak ciało Świętego Stanisława. Niech ten miecz będzie symbolem zjednoczenia, a nie zbrodni jak oręż mordercy biskupa”. To posłanie papieskie skierowane do kniazia Władysława, na jego prośbę miałem zanieść na tę jakże wspaniałą ucztę, by w imieniu księcia wasze stanowiska w tej sprawie poznać.

Trzymał jeszcze przez chwilę miecz w górze, pozwalając mu błyszczeć w świetle, by wszyscy mogli się przekonać o jego autentyczności. Słowa wyryte na ostrzu: "Bohaterze przypasz do biodra swój miecz, swą chlubę i ozdobę!" – z pewnością podziałały na gości. Wszak charakterystyczny znak płatnerski, jaki zdobił głownię - pień drzewa z pięcioma korzeniami – dobitnie świadczył o jego autentyczności.

- Wasze Książęce moście, powiedziano mi, że na uczcie gości sam wielki marszałek Zakonu, jak i Arcybiskup Świnka? Nie widzę ich tedy na Sali, azaliż były to tylko plotki? Zwłaszcza z Arcybiskupem Jakubem rozmowę pilną przeprowadzić muszę… kilka słów do przekazania z Rzymu…

Ukłonił się jeszcze raz przed książęcą parą.
 
__________________
Czekamy ciebie, ty odwieczny wrogu, morderco krwawy tłumu naszych braci, Czekamy ciebie, nie żeby zapłacić, lecz chlebem witać na rodzinnym progu. Żebyś ty wiedział nienawistny zbawco, jakiej ci śmierci życzymy w podzięce i jak bezsilnie zaciskamy ręce pomocy prosząc, podstępny oprawco. GG:11844451
merill jest offline  
Stary 12-12-2007, 16:40   #109
Konto usunięte
 
Mira's Avatar
 
Reputacja: 1 Mira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputację
- Opuść waść broń, bo straszysz nim wszystkie niewiasty, a co za tym idzie – straszysz ich mężów. – rzekła chłodno Lorianna, a jej słowa były niczym kubeł zimnej wody na głowę Gabriela Vasquesa.

Trudno jednak było zarzucić kobiecie braku racji, a i fakt, że była ona we własnym domu stanowił pewną motywację, by przegryźć gorycz i schować wspomniany miecz.

Księżna uśmiechnęła się z aprobatą i zbliżyła do rycerza, by mógł ucałować jej dłoń na przywitanie.

- Mimo że spóźniony, jak zwykle beztroski Gabrielu. Miło cię widzieć w dobrym zdrowiu. Oczywiście, nie mam zamiaru cię zatrzymywać. – mówiła głosem miękkim niczym jedwab – Arcybiskup odpoczywa akurat w Zielonym Pokoju racząc się naszym najlepszym winem. Zapewne się ucieszy, gdy doń dołączysz i wychylisz kielich z tacy. Ja niestety muszę powitać innych gości.Wybacz...

Lorianna skłoniła się i wdzięcznym krokiem odeszła. Idąc na drugi koniec sali, uwiesiła się ramienia swego bratanka - Laszlo Andrasa, który dopiero co z Gabrielem rozmawiał i czerwień oburzenia na jego licach wciąż jeszcze nie zbledła.

- Porywam cię krewniaku, chcę ci kogoś przedstawić. – a ciszej dodała: - Nie przejmuj się nim. Takie pancerzyki robią dużo hałasu, ale gdy wiedzieć gdzie ugryźć, okazują się bardzo miękkie i smaczne.

Szeroki uśmiech ozdobił oblicze księżnej, która już normalnym, może nawet trochę za głośnym głosem przedstawiła Laszlo przygarbionego staruszka, który akurat zjawił się na sali.

- Profesor Michał Paprocki, wyśmienity uczony naszej Akademii Krakowskiej. – zrobiła pauzę i zwróciła się do starca – A to mój krewniak - Węgier, Laszlo Andras. Obaj panowie są o wiele bardziej światli niż... niektórzy tutaj. Mam więc nadzieję, że tematów do rozmów wam nie zabraknie.

To powiedziawszy, Lorianna ukłoniła się, skromnie spuszczając oczy.
 
Mira jest offline  
Stary 12-12-2007, 19:37   #110
 
mataichi's Avatar
 
Reputacja: 1 mataichi ma w sobie cośmataichi ma w sobie cośmataichi ma w sobie cośmataichi ma w sobie cośmataichi ma w sobie cośmataichi ma w sobie cośmataichi ma w sobie cośmataichi ma w sobie cośmataichi ma w sobie cośmataichi ma w sobie cośmataichi ma w sobie coś
Książe Bolko

Książe z niedowierzaniem wpatrywał się w posłańca od księcia Władysława. – „Czy jego stryj kpi, pytać go w tak otwarty sposób o poparcie? Stary dziadyga musiał się najwyraźniej domyślić, co planuje” – władca nie mógł dać nic po sobie poznać, zaczerpnął głęboki łyk wina i odrzekł patrząc prosto w oczy Gabrielowi.

- Mości Vasques nie bierz proszę do serca słów mojej żony, zwyczajem jest jednak, że wszelkie narady dobrze toczyć po uczcie, kiedy człowiek się posili i napije, dzięki czemu rozum ziemskimi sprawami nie jest zaprzątnięty i można w spokoju ducha deliberować o polityce. Usiądź, więc i przyłącz się do biesiady
Książe zbliżył się do posłańca i wyszeptał jedno zdanie tak, aby nie mogło dolecieć do uszu niepowołanych gości.

-Podtrzymuje swoje stanowisko i dotrzymam danego słowa.Bolko przed rokiem słownie obiecał, że wesprze swojego stryjna Władysława w dążeniu do uzyskania tronu i zjednoczenia ziem polskich. Rzeczywistość była zgoła odmienna, kierowany po części słusznymi pobudkami a po części rządzą władzy Książe Bolesław sam chciał zagarnąć tron dla siebie a wtedy Lorianna zostanie jego królową. Ta wizja na trwałe zakorzeniła się w jego głowie i tylko śmierć Bolko lub Księżnej mogła ją zmienić.

Odstąpił od Vasquesa i udał się w drugi koniec sali gdzie między innymi dysputował o polityce Książe Kazimierz Aklewicz ojciec Weroniki.
- Drogi sąsiedzie, o czym tak prawisz? – zwrócił się dość nieoficjalnie do Kazimierza. Ich ojcowie znali się od wielu lat tak, więc również Bolko dawno już znał podstarzałego sąsiada. Wiedział o nim wiele, ale przede wszystkim ważny był dla niego fakt, że Anklewicz był obrzydliwie bogaty. – „Może upiekę dwie pieczenie na jednym ogniu”

-Narzekamy jak zwykle na naszych zachodnich sąsiadów, Niemców i ich politykę. Przeklęte to plemię, na handlu strasznie zdzierają nie wspominając już o Czechach..
-Mógłbym z Tobą zamienić słowo na osobności- przerwał mu Bolko, bowiem jego rozmówca znany był z tego, że jak już zaczął narzekać to nie mógł przestać. „Chodziły plotki, że jak się biedaczysko rozkręci to dopiero jego baba jak mu przyleję to przestaje.” – spojrzał na małżonkę księcia i uśmiechnął się do niej, ta w odpowiedzi zrobiła jedynie kwaśną minę, była zazdrosna o urodę Lorianny i nie bała się tego okazywać. – „Co ja ohydne babsko”.

-Chciałbym pomówić o Twojej córce Weronice- wykonał uspokajający gest widząc, że Kazimierz już poczerwieniał spodziewając się najgorszego…jego córeczka znów narobiła kłopotów. Nie mylił się. –Spokojnie nic się nie stało. Nie ukrywam, że Weronika spodobała się Księżnej Loriannie, jest młodą damą i przyszłą księżną. Proszę Cię w imieniu mojej żony, o pozwolenie roztoczenia nad nią opieki przynajmniej na jakiś czas. – Słyszał i był świadkiem ile kłopotów sprawiała to młode dziewczę. Jej rodzice już dawno chcieli się pozbyć buntowniczki najlepiej wydając ją za mąż, ale tak się złożyło, że pomimo anielskiej urody, której nikt Weronice odmówić nie mógł, brakowało chętnych.

Kazimierz, ze zdziwieniem przyjął propozycję Bolka i patrząc na swoją małżonkę odrzekł starając się hamować radość w głosie.
- Jest to wielki zaszczyt móc oddać swoją córkę pod skrzydła Księżnej Lorianny, która bywała na wielu dworach Europy. – Skinął głową w podziękowaniu.

- To ja dziękuje, że wyraziłeś zgodę na moją zapewne nieoczekiwaną prośbę. A teraz nie będę Cię dłużej zatrzymywał, życzę miłej rozmowy o naszych zachodnich sąsiadach.„Tak, teraz stary pryku będziesz mógł chędożyć wszystkie dzierlatki ze swojego dworu za plecami tej starej prukwy, powinieneś mi być wdzięczny za to.”

W połowie sali Bolka zaczepił mężczyzna o dziwnym obliczu, ktokolwiek na niego spojrzał nie mógł do końca dostrzec jego dokładnych rysów twarzy.
-Emanuelu gdzie się podziewałem tyle czasu? Książe spojrzał z wyrzutami na swojego nadwornego maga.
-Nie poganiaj mnie młodzieńcze, to wszystko nie jest takie proste jak wam młodym i nieobeznanym się wydaję, ale mam ją. Trucizna jest gotowa.
- To do dzieła.

To rzekłszy Książe pokłonił się drogiemu profesorowi Paprockiemu, który rozmawiał z Lorianną i Andrasem, po czym podszedł na powrót na Gabriela Vasquesa.
- Proponuję skosztować mojego najlepszego wina zarezerwowanego dla najznamienitszych gości, już każe sługom je przynieś. – zaklaskał w dłonie a jeden z pachołków napełnił dwa kielichy.
-Za ponowne zjednoczenie ziem Polski– podniósł toast podając puchar posłańcowi…
 
mataichi jest offline  
 



Zasady Pisania Postów
Nie Możesz wysyłać nowe wątki
Nie Możesz wysyłać odpowiedzi
Nie Możesz wysyłać załączniki
Nie Możesz edytować swoje posty

vB code jest Wł.
UśmieszkiWł.
kod [IMG] jest Wł.
kod HTML jest Wył.
Trackbacks jest Wył.
PingbacksWł.
Refbacks are Wył.


Czasy w strefie GMT +2. Teraz jest 14:47.



Powered by: vBulletin Version 3.6.5
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.
Search Engine Optimization by vBSEO 3.1.0
Pozycjonowanie stron | polecanki
Free online flash Mario Bros -Mario games site

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 100 101 102 103 104 105 106 107 108 109 110 111 112 113 114 115 116 117 118 119 120 121 122 123 124 125 126 127 128 129 130 131 132 133 134 135 136 137 138 139 140 141 142 143 144 145 146 147 148 149 150 151 152 153 154 155 156 157 158 159 160 161 162 163 164 165 166 167 168 169 170 171 172