Spis Stron RPG Regulamin Wieści POMOC Kalendarz
Wróć   lastinn > RPG - play by forum > Sesje RPG - Warhammer > Archiwum sesji z działu Warhammer
Zarejestruj się Użytkownicy

Archiwum sesji z działu Warhammer Wszystkie zakończone bądź zamknięte sesje w systemie Warhammer (wraz z komentarzami)


 
 
Narzędzia wątku Wygląd
Stary 08-01-2014, 05:18   #11
 
Proxy's Avatar
 
Reputacja: 1 Proxy ma wspaniałą reputacjęProxy ma wspaniałą reputacjęProxy ma wspaniałą reputacjęProxy ma wspaniałą reputacjęProxy ma wspaniałą reputacjęProxy ma wspaniałą reputacjęProxy ma wspaniałą reputacjęProxy ma wspaniałą reputacjęProxy ma wspaniałą reputacjęProxy ma wspaniałą reputacjęProxy ma wspaniałą reputację
- Na cały rok?! - podniosła wyraźnie głos z oburzenia.
- Tak, wiem moja droga. Nie będzie łatwo, ale wiedz, że próbowałam wszystkiego, i tak mówię tobie o tym zawczasu a łamię przy tym obietnicę. Chce, żebyś się na to przygotowała.
- Nosz cholera by go! - przeklęła dziewczyna ściągając na siebie chwilowy gromny wzrok starszej kobiety - Ma dwie inne córki! Czemu zawsze ze mnie robi kozła ofiarnego?! Czego się mnie tak uczepił?! Bo co? Bo jak nie latam za tą gnidą cała w piórkach to już nie jestem jego córką?!
- Lyn, proszę... - starała się uspokoić wybuchowy temperament młodszej.
- Cholera, nie! - stawiała się - Tak bardzo go boli, że robię co innego niż reszta? Świetnie! To czemu mnie na ulicę nie wyrzucił już wcześniej? To już w ogóle się przeniosę do wuja. Prócz ciebie tylko on normalny w tej rodzinie.

Gotująca się panna z rękoma na talii chodziła nerwowo po pokoju z miejsca na miejsce. Starsza siedziała nieopodal na krześle i zmieszana wysłuchiwała krytyki. Po chwili milczenia młoda odezwała się ponownie.

- Rozmawiałaś o tym z wujem? - zapytała zawieszając głos.
- Wiesz przecież, że nie będzie miał na to wpływu... - otrzymała łagodną odpowiedź.
- Ta... Ciotka też jest nienormalna. Czemuście się nie dobrali na odwrót? Nie byłoby problemu... - rozłożyła ręce nad rzeczą nad którą nikt nie miał już wpływu.
- Gdybym wiedziała... - odparła z ciepłym uśmiechem starsza kobieta podnosząc się z krzesła i zbliżając do rozczarowanej ściskając ją mocno.
- Będę tęsknić mamo - wyciągała z siebie jej najmłodsza córka - Gdyby nie Ty i wuj dawno wysadziłabym to w powietrze... - zakończyła melancholijnie i zamknęła oczy mocno wtulając się w matkę.

* * *

Ubrana w turkusową suknię i porządny fartuch roboczy (bez biżuterii i nakrycia głowy) ze skupioną miną, pewnymi ruchami i z krytycznym okiem grzebała przy rozebranym działku. Będąc zajęta sama niewiele się odzywała, choć nawet z uwagą słuchała prowadzonych w okół rozmów, co było widać, gdy na chwilę rzucała okiem to na rozmówców, to na podmiot ich tematu. Rękawice robocze, parę narzędzi, szmata i wyboje, które powodowały tylko jeszcze większe rozdrażnienie podczas bardziej precyzyjniejszych etapów. W sumie Lyn wydawała się być cały czas na coś zła. Nie kryła tego na swojej twarzy, nawet tego nie potrafiła. Czyniło to z niej osobę bardzo bezpośrednią. Nie oszczędzając w słowach, ani w czynach, potrafiła konkretnie zbesztać za głupotę albo i piznąć mocno młotkiem, co też parę razy zrobiła jakby znęcając się nad jedną z metalowych elementów działa. Mimo swojej choleryczności miała głowę na karku i jej używała dość często. Między wybuchami jej charakteru była osobą konkretną i całkiem sympatyczną, choć ciężko było tego doświadczyć gdyż humor jej nie dopisywał. Pozycję kwatermistrzyni akurat wyawanturowała "argumentując" tym, że jeśli jest zmuszana gdzieś łazić to nie da się zabić przez idiotów bawiących się beczkami z prochem. Tak więc cała wiedza i spis natury kompanii legł na jej barkach a zawarty został w niewielkiej konstrukcji drewnianej księgi pokrytej w środku woskiem. Wraz ze stylusem przywiązane u pasa pozwalało opanować chaos, sensownie wszystkim zarządzać i przy okazji nie wysadzić nikogo w powietrze.

A wysadzać nawet było co. Dziwna zgraja ludzi z różnych zakątków świata z którymi nawet nie było jak się bardziej zapoznać. Z twarzy Dante wyglądał na sensownego normalnego człowieka, jednak łaził za nim osobnik, którego Lyn bała się dość poważnie. Wyglądem przypominający nie pierwszą lepszą wywłokę z ciemnego nawiedzonego lasu. Raz - że wyglądał na tyle upiornie, by przyprawiać dziewczynę o gęsią skórkę i dreszcze. Dwa - miał, w jej przekonaniu, na tyle nawalone we łbie, że świrowi mogło nagle odbić. Sama nie mogła stwierdzić, czego obawiała się bardziej: wyglądu czy nieobliczalności. Jednak mogła przez jakiś czas odetchnąć z ulgą z powodu jego nieobecności. Niestety seria problemów się nie kończyła. Pomijając największy, którym była obecność w Ostenmarku, jak i nie rozumienie celu tego całego jeżdżenia, zostawał jaśnie pan, kuźwa, Rotenstadt. Tłusty, wielki, nieznośny, którego nienawidziła zanim go poznała. Temu, któremu tak w dupie się poprzewracało, że już nie ma co robić ze swoim majątkiem a męczy tylko zwykłych ludzi i uprzykrza życie na rok. Tak, dokładnie na rok. Ani dnia więcej. Pijak i nieudacznik, który zapija swoje niepowodzenie u kobiet wszelakim alkoholem a małego penisa przedłuża swoimi skalniakami. Ba, nawet dwoma, bo kto bogatemu zabroni? Nikt - i dlatego Lyn mogła wsadzić sobie gdzieś wszystkie uprzedzenia i zmuszona była do tolerowania jak i znoszenia jego obecności, smrodu i gadaniny. I jak tutaj nie mieć złego humoru, gdy zrządzenie losu robi swoje...?

W godzinie rusznikarka mogła się nie wyrobić. Szczególnie dokonując zaniedbanej i zaciętej broni napraw na jadącym powozie. Chciała rozwiązać problem a wiedziała, że po zajechaniu do Volkenplatz nie będzie na to czasu. Logistyka jest dość zajmująca.
 
Proxy jest offline  
Stary 08-01-2014, 16:51   #12
Wiedźmołap
 
wysłannik's Avatar
 
Reputacja: 1 wysłannik ma wspaniałą reputacjęwysłannik ma wspaniałą reputacjęwysłannik ma wspaniałą reputacjęwysłannik ma wspaniałą reputacjęwysłannik ma wspaniałą reputacjęwysłannik ma wspaniałą reputacjęwysłannik ma wspaniałą reputacjęwysłannik ma wspaniałą reputacjęwysłannik ma wspaniałą reputacjęwysłannik ma wspaniałą reputacjęwysłannik ma wspaniałą reputację
Dzień zapowiadał się jak co dzień. Fakt, wczorajszego popołudnia narobił się co niemiara bo jeden z drwali zachorował a drzewo samo się nie zetnie, ale nie takie rzeczy już się robiło. Kiedy się obudził zorientował się, że nie ma Elsy w domu, więc pewnie godzina najwcześniejsza już nie była. Elsa, jego nieślubna żona można powiedzieć, była teraz na polowaniu, jak to ma w zwyczaju robić z rana. Coś upolować mniejszego albo może jakiś owoców nazbierać.

Konrad wstał powoli z łóżka. Coś mu strzeliło w plecach, gdy sięgał po swoją skórzaną kurtę. Stary nie był. Miał ponad trzydzieści lat, chociaż długa broda sprawiała wrażenie że miał więcej lat. Ubrał się, podrzucił nieco drwa do kominka by zagotować nieco wody na ziółka. Kiedy woda się gotowała Konrad zjadł skromne śniadanie, skromne nie dlatego że nie chciał jeść albo że nie miał apetytu, było skromne bo innego nie było.
Po śniadaniu, trzymając drewniany kufel z gorącymi ziółkami, wyszedł na podwórko by naostrzyć swoją siekierę. Miał już zabierać się za ostrzenie, gdy łowcy Otto Kastner i Ralf zwołali pół wioski by pójść za nimi. Tak więc Konrad poszedł zobaczyć, co tam się nowego urodziło.

***

Nie odmówił piwa starca. Szczerze mówić to nawet na nie liczył, gdy Fritz zaprosił ich do siebie. Poza tym po kuflu piwa miewało się lepsze pomysły, umysł jakiś taki jaśniejszy stawał się.
- Jak mówiłem - szlachcianka to. Nie możemy jej ukryć albo co gorsza spalić i cichać, jak co do czego dojdzie - Konrad spojrzał ponuro na Żyłę - Po mojemu to winniśmy zawiadomić władze co się stało albo poczekać aż sami tu przyjadą.
 
__________________
"Inkwizycja tylko wykonuje obowiązki, jakie na nią nałożono. Strach przed nią jest zbyteczny; nienawiść do niej, to herezja." - Gabriel Angelos, Kapitan 3 Kompanii Krwawych Kruków.
wysłannik jest offline  
Stary 09-01-2014, 18:22   #13
 
Akwus's Avatar
 
Reputacja: 1 Akwus ma w sobie cośAkwus ma w sobie cośAkwus ma w sobie cośAkwus ma w sobie cośAkwus ma w sobie cośAkwus ma w sobie cośAkwus ma w sobie cośAkwus ma w sobie cośAkwus ma w sobie cośAkwus ma w sobie cośAkwus ma w sobie coś
Służba pod rozkazami kogokolwiek, nawet barona była czymś, co stało w niemal jawnej sprzeczności z dotychczasowymi przyzwyczajeniami braci. W tym jednak przypadku udanie się pod skrzydła do swojego potencjalnego przeciwnika mogło zapewnić ochronę przed losem z jakim woleli się nie mierzyć. Choć obaj mieli cichą nadzieję na rychłe fiasko misji barona, to pragnęli tego jedynie w całkowitej ciszy umysłu, nie pozwalając po sobie poznać słowem ni czynem, że na wyprawie zależy im jakkolwiek mniej niż reszcie najmitów. Mogło się wszak okazać, że prócz protekcji, cała ta zabawa zapewni im i inne profity, od samego więc początku obaj z Borysem robili na tyle, by nikt nie miał zanadto powodów do czepiania się o ich nikłe zaangażowanie. Nic ponad przyzwoite minimum, ale nawet to w ich przypadku oznaczało, że mogli kompanii wiele zaoferować. W takim gronie sympatię i uznanie otrzymywało się nie za piękny wygląd i gładki język, ale za wytrwałość, krzepę, zręczność i potężny rozmiar styliska, a obaj z Borysem mogli się w tych tematach nieźle wykazać.

Dzisiejszy dzień zaczął się jednak na tyle kiepsko, że Kurt nie miał ochoty do nikogo otwierać gęby, wliczając w to jego parszywego braciszka, lub może właśnie jego stawiając na czele niechlubnej listy...

---

- Ty skończony idioto - Borys przyparł Kurta do drzewa - jeśli się nie uspokoisz to baron przestanie udawać, że nie wie o naszej przeszłości. Zresztą do kurwy nędzy nie potrzebuje niczego udowadniać! Ma na rozkazach całą bandę, a wybacz mi braciszku, nie zamierzam stawiać im czoła w twojej obronie!
Kurt bez słowa popatrzył posępnie na dłonie jego brata, tak wątłe w kontraście z jego własnym potężnym torsem. Spojrzenie było jednak na tyle wymowne, że Borys tak samo bez słowa odpuścił, odsuwając się i unosząc dłonie w geście pojednania.
- Kurt zrozum - kontynuował już mocno spokojniejszym głosem - nie możesz tak na nią patrzeć, bo w końcu ktoś zauważy. Ona nie jest tego warta. Wieczorem staniemy w jakiejś wiosce, w dupie mam czy zerżniesz wtedy wszystkie matki i ich córki, ale uspokój się tu i teraz!
Potężny banita nadal nie odpowiadał patrząc na brata tym samym posępnym wzrokiem. Nie tolerował gdy ktokolwiek próbował ograniczać jego wolę, a jak ona była świadczyły dobitnie jego napięte w kroku portki.
Starszy z braci, acz drobniejszy od wysokiego banity spuścił z rezygnacją wzrok. Czuł, że nic więcej nie wskóra, acz łudził się tym, że ta krótka przepychanka rozproszyła Kurta na tyle by ten przestał myśleć o kobiecie. Wiedział, że wcześniej, czy później Kurt ponownie sprowadzi na nich kłopoty. Mógł mówić jedno, lecz nie wyobrażał sobie by jakkolwiek wystąpić przeciw niemu, lub choć nie wesprzeć, gdy będzie potrzeba.

---

Choć scesja z Borysem pozostała na szlaku kilka godzin za nimi, nadal miał ją w głowie, powtarzając w kółko słowa, które podczas niej padły i wszystkie niewypowiedziane, acz obecne groźby. Pierwszy raz od początku tej podróży ścieli się nie na żarty, a do tego w sprawie, z punktu widzenia Kurta, zupełnie nieistotnej. Mogło to oznaczać, że było coś na rzeczy i dla banity największym problemem było teraz rozważenie, że mógł nie mieć racji.

Po raz kolejny spojrzał na ocierającą pot z czoła dziewczynę zmagającą się z metalową lufą. W głowie zaś wszystkie dotychczasowe rozterki przykryły żądze...
 
Akwus jest offline  
Stary 09-01-2014, 21:09   #14
Aro
 
Aro's Avatar
 
Reputacja: 1 Aro ma wspaniałą reputacjęAro ma wspaniałą reputacjęAro ma wspaniałą reputacjęAro ma wspaniałą reputacjęAro ma wspaniałą reputacjęAro ma wspaniałą reputacjęAro ma wspaniałą reputacjęAro ma wspaniałą reputacjęAro ma wspaniałą reputacjęAro ma wspaniałą reputacjęAro ma wspaniałą reputację
"Nie ufaj śmierci."

Sylvańskie powiedzenie






Jakob nie był zbyt towarzyski, co w sumie w Volkenplatz (i całej Sylvanii) nie było czymś odchodzącym od normy. Ludzie byli burkliwi - łagodnie mówiąc nieprzyjemni wedle zagranicznych norm, i nawet sąsiedzi patrzyli na siebie krzywo, mimo lat przebywania w bliskiej odległości. Można było doszukiwać się w tym zwyczajnej zaściankowości i typowego zahukania, ale niektórzy dopatrywali się w tym innych przyczyn. "Nie ufaj śmierci" - tak w Sylvanii mówiono. Jeśli nie można pokładać wiary w rzeczy tak absolutnej i pewnej, jak tu zaufać bliźniemu? Nie sposób.

Friedmann trzymał się na uboczu, czym zresztą przypominał swojego mistrza. W ciszy i spokoju pomagał Einthalowi, wertował księgi których obecność w Volkenplatz graniczyła z cudem i od czasu do czasu zajmował się kimś, kto potrzebował pomocy. Chłopak znał się na leczeniu. Jego ciotka, Adelheida, była miejscową zielarką-dziwaczką i jedyną rodziną, która pozostała Jakobowi. Matka zmarła, wydając go na świat, a ojciec - wykonując rodzinny zawód. Młodziak złamał tradycję Friedmannów-myśliwych i wyuczył się leczenia, wpierw u Adelheidy, a później u Fritza.

Einthal wymagał wiele, nie szczędząc razów i ostrych słów, kiedy Jakob coś spartolił. W tym akurat przypominał Friedmannową, która miała więcej siły i werwy, niż przeciętna kobieta w jej wieku. Jaki był jej sekret - nie wiadomo, ale spekulowano że w grę pewnie wchodzą jakieś ziołowe napary, czy mieszanki. Kto by tam wiedział, była pustelniczką.

Fritz strzegł swoją piwną recepturę i sam trunek z podziwu godnym uporem i nawet Jakob, przebywając większość czasu w jego chacie, nie miał zbyt wielu szans na dostanie się do nich. Kiedyś, dawno temu, zwędził dwie butelki i podzielił się z kilkoma chłopakami w próbach integracji, ale na dłuższą metę nie było warto. Nigdy więcej. Teraz natomiast korzystał z okazji i popijał z kufla, dając innym okazję do wyrażenia poglądów. Fritz mógł sobie w każdej chwili przypomnieć, że nie miał w zwyczaju rozpieszczać swego nowicjusza.

- Spalić. Ciało trzeba spalić. - Oznajmił w końcu, nieco za głośno. - "Nie ufaj śmierci." Może i szlachcianka, ale to nie ma znaczenia. Ktoś przyjedzie jej szukać, powie się prawdę i tyle. Czy może chcą panowie żeby wstała i dobrała się nam do rzyci?

Jakob zamilkł i miał już wziąć kolejny haust piwa, ale zrezygnował widząc utkwione w nim fritzowe spojrzenie. Westchnął cicho i odgarnął rude loki z czoła, wodząc wzrokiem po pomieszczeniu. Miał nadzieję, że inni wykażą się rozumem i spalą ciało przed nastaniem nocy. Jeśli nie...

Cóż, prędzej czy później zostaną do tego zmuszeni. W Sylvanii zmarli nie mieli w zwyczaju leżeć w grobach.
 
__________________
"Information age is the modern joke."

Ostatnio edytowane przez Aro : 09-01-2014 o 21:12.
Aro jest offline  
Stary 11-01-2014, 14:51   #15
Konto usunięte
 
Warlock's Avatar
 
Reputacja: 1 Warlock ma wspaniałą reputacjęWarlock ma wspaniałą reputacjęWarlock ma wspaniałą reputacjęWarlock ma wspaniałą reputacjęWarlock ma wspaniałą reputacjęWarlock ma wspaniałą reputacjęWarlock ma wspaniałą reputacjęWarlock ma wspaniałą reputacjęWarlock ma wspaniałą reputacjęWarlock ma wspaniałą reputacjęWarlock ma wspaniałą reputację
[media]http://www.youtube.com/watch?v=1beH3kq-dlo[/media]

Dębowe drzwi niemal wypadły z zawiasów, gdy do chaty wparował drwal Hans przerywając prowadzoną dyskusję. Jego surowe spojrzenie ogarnęło wszystkie twarze zasiadające przy stole, by w końcu spocząć na znachorze, który gwałtownie podniósł się z krzesła wylewając odrobinę alkoholu. - Hans? - Spytał unosząc brew do góry.
- Przybyli… - Wykrztusił z siebie potężny mężczyzna próbując złapać oddech. - ...cały orszak!

···

Stukot końskich kopy i skrzypienie karocy zwiastował nadejście barona Essen. Mieszkańcy Volkenplatz pierzchli jak stado mustangów szukając schronienia w swych chatach. Drewniane okiennice zamykały się jedna po drugim niczym domino, a wtórował im głos ryglowanych drzwi. Jakiś wychudzony mężczyzna o smutnej twarzy próbował zamknąć bramę główną, lecz arabski wojownik spiął konia i przegonił go. Baron siedział dumnie w karocy spoglądając z wyższością na chowające się przed nim pospólstwo, w pewien sposób pochlebiało mu to. Pochód zatrzymał się po przekroczeniu palisady na samym środku wioski. Heinrich szarpnął za lejce, skoczył w dół i rzucił się w stronę drzwi od karocy. Pierwszy wyłonił się wicehrabia Gerhard, którego łatwo było pomylić z łowcą czarownic. Ubrany był w czarny jak popiół płaszcz, zaś jego wypraną z emocji twarz skrywał długi kapelusz z rondem. Następny w kolejności był baron Christof Rotenstadt, który wyszedł dumny jak paw trzymając ostentacyjnie koński bat, którym lubił sprawiać ból swojej służbie w Essen.
- Christof Rotenstadt! - Zaczął głośno, choć wokół nie było żywej duszy. - Baron Essen i władca ziemski z Ostermarku! Znamienity łowca i niezrównany strzelec! - Z dumą wymieniał swe tytuły.
- Czy jest ktoś godny rozmowy ze mną? Czy wolicie dalej tkwić w swych norach czekając aż je spalę, nędzne robaki?
Twarz Christofa zrobiła się purpurowa z gotującej się w nim wściekłości. ,,Co za tupet?!” - myślał rozglądając się wokół siebie.
Przez moment cisza i parskanie koni były jedyną odpowiedzią, lecz po chwili otworzyły się drzwi w jednej z chat. Z domu wyszedł starzec, a tuż za nim grupa uzbrojonych mężczyzn.
- Nazywam się Fritz Einthal, starszyzna wioski. - Przedstawił się podchodząc do barona. Obie grupy stanęły naprzeciw mierząc siebie ponurymi spojrzeniami. - Po coś tu przyszli? Nie mamy wam nic do zaoferowania poza jadłem i wodą.
Baron z dumą wypiął pierś, poprawił swój pas, po czym rzekł uśmiechając się obrzydliwie:
- Aż tak zdesperowany nie jestem by ucztować wśród śmierdzących Sylvańczyków. Przybyłem tu po co innego, a właściwie rzecz ujmując - po kogoś innego. Ma przyszła żona, Elisa Mach, przemierzała o zmroku trakt prowadzący do Templehof.
- Twa kobieta równie dobrze może być już w Stirlan… - Fritz oburzył się na słowa barona, lecz nim zdążył skończyć zdanie przerwał mu wicehrabia Gerhard głośno akcentując każde słowo tonem ocierającym się o groźbę.
- Trop urywa się w Volkenplatz.
Był to oczywisty blef. Łowca potworów, a tym bardziej baron nie wiedzieli nic poza informacją, że dziewczyna opuściła Wartenhof i zmierza w kierunku Templehof gościńcem prowadzącym przez las Grim Wood. Volkenplatz był oczywistym przystankiem, a pora była idealna by wybrać się w dalszą podróż.
Fritz przeniósł spojrzenie na stojącego obok barona groźnie wyglądającego mężczyznę, po czym spuścił wzrok na ziemie w geście porażki.
- Jest tutaj. - Odparł po chwili wskazując dłonią podupadającą stodołę. Baron odepchnął pulchną ręką starca i wraz ze swoją świtą wkroczyli do środka. Na sianie ułożony był spory worek na pszenicę, a w nim spoczywały zmasakrowane zwłoki młodej dziewczyny. Wielkie wąsy Christofa zadrżały, gdy ujrzał martwą arystokratkę będącą kluczem do niewyobrażalnego bogactwa i władzy. W jednej chwili wszystkie jego marzenia legły w gruzach. Poczuł jak uginają się kolana pod nim - zderzenie z rzeczywistością było tak dotkliwe, że jeszcze przez wiele następnych lat miał przeklinać ten dzień.
- Wiedziałem, że Ci się to nie spodoba. Chcieliśmy powiadomić władze w… - Starzec przerwał, gdy poczuł chłód żelaznej lufy na swoim czole.
- Coście jej kurwa zrobili? - Wyakcentował powoli baron tonem pozbawionym wszelkich emocji, lecz jego oczy błyszczały obietnicą szybkiej śmierci.
Mieszkańcy Volkenplatz zaczęli niebezpiecznie przepychać się z siepaczami barona nie chcąc dopuścić do zabicia swojego przywódcy. Podniosła się wrzawa, którą po kilku dłuższych chwilach uciszył Fritz jednym słowem.
- Cisza! - Starzec odwzajemnił spojrzenie baronowi, po czym rzekł:
- Chciałem Ci to wszystko wytłumaczyć, lecz zignorowałeś mnie. Kobietę znaleźli nasi łowcy w lesie, była już martwa. Zostawilibyśmy ją w spokoju, gdyby nie jej ubranie zdradzające szlachecką krew. Kanibalami też nie jesteśmy, jak reszta naszych rodaków. Tu w Volkenplatz ziemia jest płodna, a lasy pełne zwierzyny.
- Mówi prawdę. - Odezwał się wicehrabia uważnie przyglądając się zwłokom. - Takich śladów nie mógłby zostawić zwykły wieśniak.
Lufa opadła w dół. Baron ruchem dłoni kazał zrobić podobnie swoim żołnierzom, którzy niechętnie zastosowali się do rozkazu łypiąc spod łba na obstawę znachora.
- Mówisz płynnie reikspielem, skąd pochodzisz?
- Urodziłem się w Altdorfie jako najmłodszy z synów kupieckiej rodziny, lecz zostałem wygnany po tym jak zawaliłem studia na które moja rodzina przeznaczyła nie lada majątek. - Starzec głośno westchnął na wspomnienie swej utraconej młodości. - Lata tułania się po świecie i wylądowałem tutaj.
Baron odwrócił się po raz ostatni posyłając tęskne spojrzenie ku Elisie, po czym wyszedł na zewnątrz by spojrzeć w niebo.
- Tyle tułania się po świecie za jedną kobietą i wszystko na nic.
- Zawsze możesz zemścić się na sprawcy tego mordu. - U boku Christofa zjawił wiecehrabia Gerhard uważnie przyglądając się jego towarzyszowi. - Polowanie, jak za dawnych lat, Christofie. Jak za młodu…
Na twarzy pulchnego barona pojawił się lekki uśmiech.
- Dałbyś radę to zorganizować?
- Z pomocą Twoich żołnierzy i mieszkańców Volkenplatz? Pewnie... - Łowca potworów poklepał Christofa po plecach, po czym odwrócił się do stojących w stodole wieśniaków obdarzając ich przenikliwym spojrzeniem.

···

Popołudnie spędzono na kompletowaniu uzbrojenia, obmyślaniu planów i przeglądaniu starych map. Kowal cały dzień pracował w pocie czoła ostrząc bronie i tworząc nowe pułapki. Lyndis też nie próżnowała, pod koniec dnia udało jej się naprawić działo, co było jakimś cudem biorąc pod uwagę stan w jakim się znajdowało. Ostatnie godziny słońca mieszkańcy i żołnierze spędzili wspólnie ucztując. Wbrew swym obietnicom nawet Christof zasiadł przy jednym stole z wieśniakami pijąc, jedząc i pogrążając się w rozmowe z Fritzem i Gerhardem.

Skraj lasu Grim Wood
29-ty Vorgeheim
Zachód słońca


Czternastu zbrojnych złożonych z mieszkańców wioski i sług barona stało w szeregu na skraju mrocznego lasu obserwując zachodzące słońce ponad konarami drzew. Błogosławione ciepło ginęło wraz z ostatnimi promieniami, a po chwili było już na tyle chłodno, że stojący w szeregu żołnierze nie wiedzieli czy trzęsą się z zimna, czy też z nerwów. Ochotnicy niepewnie spoglądali za siebie w kierunku nieprzeniknionych ciemności Ponurego Lasu. Myśl, że kobieta mogła podróżować w towarzystwie kilku mężczyzn przez prastare bory Sylvanii była niedorzeczna. Grim Wood nie na darmo nosił swą nazwę.
- To kiepski pomysł, wicehrabio. - Odezwał się starzec zatroskanym głosem. - W samym sercu lasu mieszka pradawne zło, które porywa niewiasty na tyle lekkomyślne by zapuścić się w te rejony.
- A więc wypłoszymy je z kryjówki i zabijemy.
Gerhard wskazał głową młodą Lyndis, po czym dodał na tyle cicho by ta nie mogła tego usłyszeć. - O przynętę już się zatroszczyłem.
Fritz pokręcił głową.
- Nie rozumiesz mnie. Wśród cieni drzew czają się nie tylko upiory, podobno wąpierz znalazł tam kryjówkę.
- A Ty mnie nie doceniasz, starcze. - Warknął łowca potworów. - Zabijałem już groźniejsze stwory.
Wicehrabia odwrócił się do zwerbowanych ochotników raz jeszcze ich przeliczając, po czym podszedł do Lyndis podając jej jakiś skrawek pergaminu.
- Dostajesz awans, moja droga. - Powiedział uśmiechając się tajemniczo. - Będziesz dowodziła tą grupą na czas mej nieobecności. Chcę byście sprawdzili kilka miejsc, które zaznaczyłem na mapie. - Wskazał palcem niewysokie kopce w samym sercu lasu podpisane jako ,,Kurhany ludu Fennonów”, wysoką wieżę nieopodal Stephansdorp i ruiny Vanhaldenschlosse znajdujące się na samym skraju lasu na zachód stąd. - To gdzie się udacie w pierwszej kolejności zależeć będzie tylko od Ciebie. - Wicehrabia ukłonił się, po czym podszedł do stojącego obok rycerza zwanego Niedźwiedziem. - Bezpieczeństwo Lydnis będzie Twoją misją honorową, Niedźwiedziu. Dbaj o nią... - W jego głosie dosłyszeć można było ukrytą groźbę.
- Od teraz Lyndis będzie wydawać wam rozkazy, a nieposłusznych potraktuję mieczem i ogniem. - Spojrzał wymownie na mieszkańców Volkenplatz, po czym kontynuował. - Przed wami misja zwiadowcza. Udacie się w wybrane przez Lyndis miejsce i poszukacie źródła problemów. Miejcie oczy szeroko otwarte, chcę widzieć raport o świcie. Udanych łowów, towarzysze.

 

Ostatnio edytowane przez Warlock : 12-01-2014 o 02:07.
Warlock jest offline  
Stary 11-01-2014, 19:26   #16
Markiz de Szatie
 
Deszatie's Avatar
 
Reputacja: 1 Deszatie ma wspaniałą reputacjęDeszatie ma wspaniałą reputacjęDeszatie ma wspaniałą reputacjęDeszatie ma wspaniałą reputacjęDeszatie ma wspaniałą reputacjęDeszatie ma wspaniałą reputacjęDeszatie ma wspaniałą reputacjęDeszatie ma wspaniałą reputacjęDeszatie ma wspaniałą reputacjęDeszatie ma wspaniałą reputacjęDeszatie ma wspaniałą reputację
Dołączył ponownie do orszaku tuż przed wjazdem do wioski. Nawet widok schludnej osady, rozpromienionej blaskiem słońca, nie był w stanie wypogodzić jego ponurego oblicza...

Baron traktował mieszkańców z wyraźną pogardą. Biczownikowi nie podobały się słowa wygłaszane przez arystokratę. Znamionowały całkowite zepsucie tego człowieka.Grzech pychy razem ze ślepym pragnieniem bogactwa i nieposkromionymi żądzami ostatecznie pieczętował los nieszczęśnika. Kiedy dokończy swego nędznego żywota zostanie na wieki potępiony...

Przyglądał się grupie otaczającej starca. Nie dziwiły go wypisane na ich twarzach zacięcie i zadzierżystość. To było ich terytorium, na które wtargnął możny pan roszczący sobie wszelkie prawa i grożący batem. Chociaż sam stał po stronie sił barona, był pokornym sługą jedynego władcy - patrona Imperium. Miał świadomość, że może zostać wystawiony na próbę...

Kiedy wszedł do stodoły i ujrzał ciało dziewczyny zrozumiał, że Sigmar posyła kolejne ostrzeżenie. Daje Rotenstadtowi szansę na ocalenie duszy, odwrót ze źle obranej drogi... Ale baron nie widzi znaków i nie słyszy głosu rozsądku. Zagłusza go ryk nienawiści...
Wrzawa i poruszenie nie zaskoczyły fanatyka. Spodziewał się tego, bo wcześniej zauważył szacunek jaki drużyna okazywała mędrcowi. Zagrodził drogę najbliższemu z napastników, zasłonił puklerzem, gotów odepchnąć agresora. Prawą dłoń oparł przy rękojeści morgenszterna. Walczył z pokusą, by dobyć broni, wiedział, że gdy to nastąpi poleje się niewinna krew... Szczęściem autorytet starca zażegnał konflikt...

Kiedy podstępny doradca kusił szlachcica swym spaczonym językiem, Eusebio nie miał wątpliwości, że baron okaże słabość i ulegnie tym namowom...

***

Popołudnie spędził na przeglądzie rynsztunku. Nie było tego wiele. Znoszona skórzana kurta, morgensztern i wysłużony puklerz. Miał jeszcze zdobyczną kuszę, niestety bez pocisków. Nie chciał rzucać się na oczy młodej kwatermistrzyni. Wyczuwał, że jego obecność nie będzie sprzyjać ważnemu zadaniu z którym dziewczyna musiała się uporać przed zmierzchem. Wybrał więc miejscowego kowala...
W kuźni gorące, rozbuchane powietrze niemal pozbawiło go oddechu. Kowal uwijał się jak w ukropie. Miejscowi patrzyli na nowoprzybyłego jak na dziwadło... Żar odbijał się na metalowej obręczy wieńczącej skronie biczownika, odblask płomieni wił się na ogniwach zwisających zeń łańcuszków.
- Potrzebuję kilku grotów... - zaczął Eusebio - zapłacę ci za twoją pracę...

***

Nie ucztował z kompanią, nie był w nastroju. Jak zawsze. Samotność mu jednak nie dokuczała. Wyciągnął nadpaloną księgę "Słowo Sigmara' w oprawie ze srebrnymi okuciami. Odczytał kilka wersetów. - Okażmy skruchę! - zawołał donośnie. - Żałujmy za grzechy! To może być nasza ostatnia noc na ziemi! Dwa księżyce wkrótce zabarwią się szkarłatem! Mgła spłynie znad zapomnianych kurhanów... Czaszka uśmiechnie się do nas pustymi oczodołami! Jutro groby dla nas wszystkich! - Eusebio zaśmiał się szyderczo i złowróżbnie.
Spojrzał na Christoffa siedzącego w otoczeniu swych popleczników. Jest ślepy, nie widząc, że prowadzą go ku wiecznemu zatraceniu... - pomyślał gorliwiec, modląc się w duchu, by nigdy nie pobłądzić, nie dać się omamić podszeptom chaosu...

***

Patrzył na las niczym na obietnicę. Poskręcane konary i gałęzie pochylały się zapraszająco... Przysporzy chwały swemu bogowi, stając śmiało przeciwko złu. Nie odczuwał zimna, tylko podniecenie zbliżającą się walką. Ona była ofiarą. Nie miało nawet znaczenia czy będzie zwycięska. Jeśli polegnie spełni tym samym wolę swego patrona. Odejdzie jako zwycięzca, a jeśli spłynie na niego łaska Sigmara, nagrodę za swą wierną służbę odbierze w zaświatach...
 
Deszatie jest offline  
Stary 12-01-2014, 03:05   #17
 
Proxy's Avatar
 
Reputacja: 1 Proxy ma wspaniałą reputacjęProxy ma wspaniałą reputacjęProxy ma wspaniałą reputacjęProxy ma wspaniałą reputacjęProxy ma wspaniałą reputacjęProxy ma wspaniałą reputacjęProxy ma wspaniałą reputacjęProxy ma wspaniałą reputacjęProxy ma wspaniałą reputacjęProxy ma wspaniałą reputacjęProxy ma wspaniałą reputację
Rozmyślając, że przynajmniej z dala od domu będzie z dala od zachowań swoich sióstr i ojca, rozczarowała się po raz kolejny, gdy tłusty wieprz zaczął się panoszyć w wiosce bogu ducha winnych ludzi. Nienawidziła takiego zachowania, nienawidziła takich ludzi. Drażniło ją to niezmiernie, jednak znieść musiała. Ze zmieszaną i podkutą miną oglądała jak wyglądało życie w takich warunkach i na takiej ziemi. Nie było tutaj mowy o porannym wyjściu do piekarza po swój ulubiony chleb. Ani na targ po kawałek ryby. Tutaj musieli przeżyć z tego, co mieli. Z pewnością nie było to łatwe. Na dodatek do wszystkich przeciwności losu pojawiał się tłusty wieprz, co rozstawiać po kontach wszystkich miał zamiar. Czy ten knur nie zdaje sobie sprawy z tego, że przez takich ludzi może taplać się w swoich bogactwach? Najwidoczniej nie. Jednak obserwowała całe zdarzenie i wychwytywała każde słowo. Skoro już tutaj ją zawlekli chciała uczestniczyć w tym, co działo się wokoło niej - przynajmniej do czasu.

Gdy wszyscy wstali odłożyła narzędzia na bok, ściągnęła rękawice robocze i udała się z nimi. W stodole wystarczyła krótka chwila by zrobiło jej się niedobrze. Mętna mina i bolesny grymas pojawił się na jej twarzy. Zabrała wzrok odwracając głowę i zaciskając oczy. Te również po części przykryła dłonią, przy okazji starając się złapać oddech. Widok tak zmasakrowanego truchła chciała wyrzucić z pamięci, jednak cały czas oczami wyobraźni miała go przed sobą. Doszła do siebie dopiero, gdy towarzystwo uspokoiło się a baron wraz wicehrabią wyszli na zewnątrz. Nie obróciła się ponownie w kierunku resztek szkieletu.

Jeszcze przez dobre pół dnia męczyła się z powracającym widokiem. Grzebanie się przy armatce pomagało na tyle, ile była w stanie się chwilowo na nim skupić. Niewielki bukłak z wodą również się do tego nieco przyczynił. Zaciskające się płuca i żołądek na tą myśl, skutecznie były studzone nieco chłodniejszą wodą. Spędziła tak jeszcze parę godzin, na jej nieszczęście dość męczących. Nie był to w końcu warsztat wuja, w którym siedzenie aż do nocy zdawało się być czymś przyjemnym. Wieczne schylanie się i wyginanie na rozpadającym się wozie spowodowało, że po skończeniu prac marzyła by usiąść przy jakimś palenisku i wbrew pozorom dalej studzić swoje nieposłuszne organy i pamięć pomału zacierającą szczegóły. Biesiadowanie było do tego znakomitą okazją. Zasiadając na krześle obok paleniska mogła zamknąć oczy, choć wsłuchując się w gwar, odpoczywała. Było jej na tyle miło, że powoli wracał jej humor. Choć nikt nie powiedział, że brak oglądania barona nie był za to odpowiedzialny.

Po zachodzie słońca planowała zabrać się za organizowanie noclegu a po tym udać się spać, choć nie miała pojęcia co z tym wszystkim wyjdzie. Na wieść o zebraniu się na dworze wstała bez ociągania się. W końcu będzie mogła usłyszeć jakie są dalsze plany i przespać się, by z rana zabrać się za kolejne rzeczy. Sprawy jednak potoczyły się w zupełnie inną i nieoczekiwaną stronę. Skrzywiła się gdy jej domysły rozsypały się po zajęciu głosu wicehrabi.

- ...Co…? - odrzuciła jakby niepewnie i ze zdziwieniem - Ale jak na czas twojej nie obecności? - powtórzyła - Wysyłasz na noc tuzin ludzi w taki las a sam będziesz grzał się w chacie? Co to za bzdura?! To my łowcy potworów? - mówiła oburzona starając się wznieść ponad swoje zmęczenie.

- Nie komplikuj sprawy, Lyndis - syknął łowca potworów - Sam mam do sprawdzenia kilka innych miejsc i udam się tam sam, bez waszej pomocy - Gerhard spojrzał wymownie na Niedźwiedzia, po czym kontynuował - Zawsze mogę przekazać dowództwo komu innemu skoro się wahasz.

- Ja komplikuję? A co to za pomysł, żeby zwiad nocą robić? Prędzej zabijemy się o własne nogi w takiej ciemnicy. Jak już trzeba to za dnia tam poleziemy - starała się zachować swoją kolejność obowiązków

- Jeśli sobie tego życzysz to możesz kazać reszcie rozproszyć się, przynajmniej nie potkniecie się o cudze nogi - zaśmiał się drwiąco Gerhard - Poza tym... - Łowca pociągnął kobietę do siebie tak, że ich twarze znajdowały się ledwie kilka cali od siebie - ...nie polujemy na jakieś tam ghoule, tylko wampira - powiedział na tyle cicho, aby reszta tego nie dosłyszała - Chcesz go szukać za dnia? Powodzenia, będziesz kopać groby stąd do Essen - Wicehrabia obrócił się by spojrzeć na wschodzącego Morrslieba, po czym dodał już na głos - Fritz opowiedział mi legendę o Vanhalu, nekromancie żyjącym przed wiekami. Podobno on i wszystkie jego sługusy zostali spaleni wraz z nieodległym miastem Vanhaldenschlosse. Wyrżnięto wszyskich z wyjątkiem jednego z najbliższych doradców, którego ostatni raz widziano uciekającego do Ponurego Lasu. Rzucano się za nim w pościg, lecz nigdy go nie odnaleziono. Mam prawo przypuszczać, że to właśnie on stoi za tym mordem - Gerhard sięgnął po zwitek papieru, który okazał się być zwykłą gazetą rozprowadzaną po Strilandzie i Ostermarku - Podobne morderstwa zaobserwowano w graniczących z Ponurym Lasem wioskach i miastach. Zwłoki obdarte ze skóry, ale co najważniejsze - wyrwane serce.

Przyparta dziewczyna nie rzucała się a stała niemalże grzecznie, lecz wciąż ze złą miną. Nie odzywała się tylko słuchała i prawdopodobnie usłyszała to, co chciała usłyszeć już dawno temu. Trzeźwe myślenie, które wybiło się ponad znużenie, rozjaśniło jeszcze parę innych kwestii w jej głowie. Jej wzrok zmienił się, jej mina również.

- Możesz mnie już puścić - odpowiedziała spokojniej lecz nadal pewnie.

Po tym cofnęła się od łowcy z opuszczoną w rozmyślaniu głową. Analizowała coś mocno, wzrok jej skakał z miejsca na miejsce. Zaciśnięte piąstki oparły się o biodra. Zdawało się, że rzuciła coś pod nosem, jakby tylko do siebie, jednak na tyle cicho, że nikt nie zdołał usłyszeć. Odeszła parę kroków jakby chcąc odsunąć się od miejsca przy którym nie jest w stanie nic zdziałać. Nic się jej nie podobało, jednak zaczęło się powoli układać w logiczną całość. Zupełnie inną, jaka mogłaby się wydawać. Następnie bez większych pytań skierowała się do wozów. Zniknęła przy nich na parę dłuższych chwil.
 
Proxy jest offline  
Stary 12-01-2014, 19:38   #18
 
Gargamel's Avatar
 
Reputacja: 1 Gargamel ma z czego być dumnyGargamel ma z czego być dumnyGargamel ma z czego być dumnyGargamel ma z czego być dumnyGargamel ma z czego być dumnyGargamel ma z czego być dumnyGargamel ma z czego być dumnyGargamel ma z czego być dumnyGargamel ma z czego być dumnyGargamel ma z czego być dumnyGargamel ma z czego być dumny
W przepychance pomiędzy drużyną barona a wieśniakami Albhelm ibn Ottomar nie był bynajmniej bierny. Ciosy pięściami oraz kopniak rozdawał solennie niczym mityczny w. Mikołaj prezenty grzecznym dzieciom. Sam też dostał kilka razy co wzmogło jego gniew. Korcił go miecz, który nosił u boku, jednak skoro nikt z pozostałych nie dobył broni. Wiedział, że to błąd. Trzeba było dać pokaz grozy a dopiero potem zadawać jakiekolwiek pytania. A gdyby pomimo ukazania gniewu barona pospólstwo nie chciało mówić... Tyle drzew rosło w okolicy. Arab poświęciłby trochę czasu i tatań by chłopi widzieli jak jednego z nich nawleka się na zaostrzony palik tak, by skazany zdychał kilka dni w męczarniach. Ech, służba nie pozwalała pofolgować sobie trochę. A szkoda. Może by się czegoś więcej dowiedzieli? Tak czy inaczej owe przepychanki skończyły się równie szybko jak się zaczęły.


Popołudnie upłynęło pod znakiem job overworking. Wszędzie sposobiono się do drogi. Każdy z orszaku barona przygotowywał się jak najlepiej umiał. Albhelm nie było wyjątkiem. Naprawiał upsząż, zerwaną klamrę buta, ostrzył miecz u kowala, kupował od kmiotków dodatkowe zapasy oraz jakieś tam elementy wyposażenia jak dodatkowe bukłaki itd. Oczywiście zajęcia te były co jakiś czas przerywane. Arab mył się dokładnie by na niewielkim dywaniku, który zawsze woził ze sobą, z twarzą skierowaną na wschód bić pokłony głośno się modląc. Jego wiara wymagała sześciu modlitw dziennie. Drużyna jak narazie jakoś znosiła te wymuszone przerwu, choć kilka osób patrzyło na te modły niezbyt przychylnym wzrokiem. Dopiero późno w nocy obrobił się ze wszystkim. Obrok dla konia, sprzęty, naprawy. oPo ukończeniu tych wszystkich obowiązków przy studni, wzbudzając śmiech i ciekawość umył się cały a po tej kąpiel odprawił modły i położył się spać przy niewielkim ognisku na uboczu.


Gdy wreszcie wyruszyli arab był zadowolony. Myśl o bliskości niebezpieczeństwa pokrzepiała go tak samo jak myśl iż niedługo wykonają swoje zadanie. Albhelm jechał w awangardzie, na samym przedzie mając baczenie na wszystkie detale drogi, napotkane tropy itd. Czasem wypuszczał się też samotnie naprzód jakby sam szukał niebezpieczeństwa, zaczepki. Taka ciągła jazda bez jakichkolwiek urozmaiceń, poza rozmową oczywiście była cholernie nudna.
 
__________________
Gargamel. I wszystko jasne
Gargamel jest offline  
Stary 12-01-2014, 22:16   #19
 
Komtur's Avatar
 
Reputacja: 1 Komtur ma wspaniałą reputacjęKomtur ma wspaniałą reputacjęKomtur ma wspaniałą reputacjęKomtur ma wspaniałą reputacjęKomtur ma wspaniałą reputacjęKomtur ma wspaniałą reputacjęKomtur ma wspaniałą reputacjęKomtur ma wspaniałą reputacjęKomtur ma wspaniałą reputacjęKomtur ma wspaniałą reputacjęKomtur ma wspaniałą reputację
Kmietek żałował że przyłączył się do orszaku barona. Mógł już być przecież daleko stąd, a tu zachciało mu się sprytnego rozwiązania sprawy z Ewką. Kmietek choć młody to swoje doświadczenie już miał i dokładnie wiedział że włażenie w nocy do lasu, zwłaszcza w Sylvanii oznacza tylko jedno, a mianowicie spotkanie z kostuchą. Najrozsądniej byłoby zaatakować orszak barona i nie dopuścić do tego szaleństwa, ale za mało czasu było żeby coś takiego zorganizować, a poza tym chłopi choć w przewadze mogliby nie dać rady zabijakom szlachetki.

Kmietek ostatnie chwile w wiosce spędził z Ewką ciesząc się jej bujnymi kształtami, chociaż pod koniec jej lamenty zaczynały go już drażnić. W zasadzie łzy tej dziewki zamiast go zdołować, wzbudziły w nim determinację by przeżyć tą szaleńczą wyprawę i wynieść się z Sylvanii na zawsze.

Zaopatrzony w kilka pochodni był gotów do drogi, choć bacznie obserwował swojaków. Niektórzy z nich mogli być na tyle zdesperowani by zaatakować barona i jego ludzi, a Kmietek nie zamierzał się biernie przyglądać, wolał zginąć od miecza zbrojnego niż zostać rozszarpanym przez wąpierza.
 
Komtur jest offline  
Stary 12-01-2014, 23:44   #20
 
Nortrom's Avatar
 
Reputacja: 1 Nortrom ma wspaniałą reputacjęNortrom ma wspaniałą reputacjęNortrom ma wspaniałą reputacjęNortrom ma wspaniałą reputacjęNortrom ma wspaniałą reputacjęNortrom ma wspaniałą reputacjęNortrom ma wspaniałą reputacjęNortrom ma wspaniałą reputacjęNortrom ma wspaniałą reputacjęNortrom ma wspaniałą reputacjęNortrom ma wspaniałą reputację
Zachowanie barona nie podobało się Dantemu, którego kusiło, żeby użyć bicza. Musiał się jednak powstrzymać, używając całej swojej woli i zdrowego rozsądku. Widok zmasakrowanego ciała sprawił, że musiał odwrócić wzrok. Chyba tylko raz widział zwłoki w takim stanie, ale nie był pewien. To było dawno i mogło mu się tylko zdawać. Teraz dotarło do niego to, czego do tej pory do siebie nie dopuszczał. Może przyjdzie im się mierzyć z czymś gorszym niż spotkał w całym swoim życiu. Jeśli wyjdzie z tego cało, nie przyjmie już jakiejkolwiek pracy, za jakiekolwiek pieniądze na tej przeklętej ziemi, nawet gdyby zlecał ją sam Karl Franz. Ostatni raz spojrzał na ciało i złożył cichą modlitw za nią, siebie oraz innych. Zdusił przekleństwo, gdy doszło do szarpaniny. "Nie płacą mi za bronienie go przed chłopami. Będę bronił go na szlaku przed zwierzoludźmi, bandytami, czy innym paskudztwem, ale nie przed chłopami!" Siedząc dalej na koniu pozwolił sobie na obserwowanie dalszego rozwoju wydarzeń.

***

Popołudnie minęło spokojnie. Pierwszą rzeczą jaką zrobił, było zaopiekowanie się Kobyłą. Dla wielu osób takie imię dla konia było śmieszne, ale dla Dantego nie było to ważne. Nie chciał się silić na wymyślne imię, jak miało wielu w zwyczaju. To było proste i, jak zdążył się przekonać, oryginalne, a jeżeli było zabawne, to tym lepiej. Podczas wielu miesięcy spędzanych na szlaku, gdy można odezwać się tylko do konia, odrobina humoru była wskazana, by nie postradać zmysłów. Następną rzeczą na liście było sprawdzenie całego wyposażenia jakie miał. Wszystko było w dobrym stanie, co oznaczało, że pozostało mu tylko zjedzenie czegoś. Podczas uczty wdał się w liczne dyskusje. Poznał kilka nowych żartów, samemu nie pozostając dłużnym.

***

Przed wyruszeniem w drogę zaproponował sprawdzenie ruin. Teraz, gdy znał cel podróży, chciał sprawdzić, czy coś kryje się przed grupą. Chciał, bo ku jego bardzo wyraźnemu niezadowoleniu, wyręczył go w tym obowiązku arab. Pozwolił mu na to i wrócił do reszty, a z jego twarzy można było wyczytać co sądzi na ten temat. Ktoś o czułym słuchu mógł nawet usłyszeć ciche przekleństwa, które rzadko padały z ust Dantego.
 
__________________
"Alea iacta est." ~ Juliusz Cezar
Nortrom jest offline  
 



Zasady Pisania Postów
Nie Możesz wysyłać nowe wątki
Nie Możesz wysyłać odpowiedzi
Nie Możesz wysyłać załączniki
Nie Możesz edytować swoje posty

vB code jest Wł.
UśmieszkiWł.
kod [IMG] jest Wł.
kod HTML jest Wył.
Trackbacks jest Wył.
PingbacksWł.
Refbacks are Wył.


Czasy w strefie GMT +2. Teraz jest 00:04.



Powered by: vBulletin Version 3.6.5
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.
Search Engine Optimization by vBSEO 3.1.0
Pozycjonowanie stron | polecanki
Free online flash Mario Bros -Mario games site

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 100 101 102 103 104 105 106 107 108 109 110 111 112 113 114 115 116 117 118 119 120 121 122 123 124 125 126 127 128 129 130 131 132 133 134 135 136 137 138 139 140 141 142 143 144 145 146 147 148 149 150 151 152 153 154 155 156 157 158 159 160 161 162 163 164 165 166 167 168 169 170 171 172