Spis Stron RPG Regulamin Wieści POMOC Kalendarz
Wróć   lastinn > RPG - play by forum > Sesje RPG - Warhammer > Archiwum sesji z działu Warhammer
Zarejestruj się Użytkownicy

Archiwum sesji z działu Warhammer Wszystkie zakończone bądź zamknięte sesje w systemie Warhammer (wraz z komentarzami)


 
 
Narzędzia wątku Wygląd
Stary 05-01-2014, 20:47   #1
Konto usunięte
 
Warlock's Avatar
 
Reputacja: 1 Warlock ma wspaniałą reputacjęWarlock ma wspaniałą reputacjęWarlock ma wspaniałą reputacjęWarlock ma wspaniałą reputacjęWarlock ma wspaniałą reputacjęWarlock ma wspaniałą reputacjęWarlock ma wspaniałą reputacjęWarlock ma wspaniałą reputacjęWarlock ma wspaniałą reputacjęWarlock ma wspaniałą reputacjęWarlock ma wspaniałą reputację
[WFRP II ed.] Geheimnisnacht

[MEDIA]http://www.youtube.com/watch?v=Kkjq5QmGpMM[/MEDIA]

Grimwood, Sylvania
29-ty Vorgeheim
Północ


Krzyk przerwał nocną ciszę by chwilę później zmienić się w nieartykułowany bulgot i zamilknąć na zawsze. Młoda szlachcianka odwróciła się na pięcie; w jej szeroko otwartych oczach niczym świeca w mroku błyszczał strach. Dziewczyna pragnęła uciekać, lecz trzęsące się z nerwów nogi odmawiały posłuszeństwa, zrobiła kilka kroków wstecz niemalże przewracając się o wystający korzeń. Rozglądała się nerwowo próbując dostrzec przez gęstą mgłę źródło jej koszmaru - niewidzialny horror, który zabił woźnicę i dwóch doświadczonych traperów najętych do ochrony jej osoby. Las ucichł; wydawało się, że nawet pojedynczy liść nie chce drgnąć jakby z zapartym tchem oczekiwał nadchodzącego widmowego zabójcy. Teraz jedynym źródłem dźwięku było jej skołatane strachem serce, które tak bardzo pragnęła uciszyć przykładając do piersi swe delikatne dłonie. Bardzo pożałowała, że zbuntowała się przeciw swemu ojcu i zapragnęła uciec od przyszłego męża. Gdyby tylko pogodziła się z losem i została u boku tego śliniącego się na jej widok tłustego wieprza to nie stałaby tu, w środku mrocznego lasu, całkowicie sama i zdana na łaskę drapieżcy kryjącego się wśród drzew. Młodzieńczy optymizm i beztroska doprowadziły ją do być może ostatniej lekcji życia. Ciche mlaśnięcie dobiegające gdzieś z przodu wyrwało ją z zamyślenia niemal przyprawiając o zawał serca. Jej długie połyskujące włosy zjeżyły się na głowie, gdy dostrzegła parę odbijających światło księżyca oczu z głodem wlepionych w jej osobę. Z mgły wyłoniła się czarna jak heban żylasta ręka, a chwilę później ukazała się cała sylwetka chudej i przygarbionej humanoidalnej istoty groteskowo poruszającej się na czworaka. Dziewczyna czuła jak zalewa się zimnym potem, chciała krzyczeć, lecz usłyszeć można było tylko syk uciekającego powietrza z płuc. Sparaliżowana strachem stała jak wryta i przez kilka dłużących się w nieskończoność uderzeń serca spoglądała na przykucniętego kilkadziesiąt metrów dalej stwora. Zastygły w bezruchu ghoul wlepiał w nią swe białe jak tarcza Mannslieba oczy niczym wygłodniały wilk w młodą łanię. Dziewczyna niepewnie cofnęła stopę o pół cala niefortunnie łamiąc przy tym kruchą gałązkę, w odpowiedzi stwór sprężył swe muskuły i z mrożącym krew w żyłach jękiem ruszył w jej stronę. Przerażona kobieta rzuciła się do ucieczki krzycząc głośno w nadziei, że ktoś ją usłyszy, lecz wszystko to na próżno - nikogo nie było w promieniu wielu mil. Galopujący na czworaka umarlak z każdą sekundą skracał dystans dzielący go od swej ofiary. Dostrzegając beznadziejność sytuacji w jakiej się znalazła młoda szlachcianka zaczęła głośno szlochać. Łzy i pot zalewały jej twarz; zdążyła pogodzić się z losem czując plugawy oddech stwora na karku. W ostatnim przypływie sił rzuciła się niespodziewanie w bok lądując w grząskim gruncie pomiędzy dwoma drzewami. Przekonany o łatwej zdobyczy drapieżnik nie przewidział sprytnego zagrania dziewczyny i z impetem rąbnął w pień gigantycznego dębu przed którym chwilę wcześniej znajdowała się jego ofiara. Umazana w błocie kobieta stanęła na równe nogi i bez chwili wahania kontynuowała swą ucieczkę. Biegła tak przez kilka minut, aż przed jej oczami zalśniły drobne płomyki świec błyszczące gdzieś w oddali. Ich źródłem mogła być tylko jedna rzecz - wioska. Arystokratka przyśpieszyła tempa całkowicie przekonana o cudownym ocaleniu. - Dziękuję Sigmarze, och dziękuję! - wysapała pod nosem. Była już na tyle blisko, że zaczęła dostrzegać małe drewniane chatki drwali na skraju lasu. Wtem, głośny szelest odezwał się za jej plecami, a chwilę później nocną ciszę rozdarł przeciągły jęk udręczonej duszy nie dający żadnych wątpliwości co do jego źródła. Odwróciła głowę by ujrzeć ghoula wybiegającego z zarośli niecałe pięć metrów dalej. Jej serce zastygło w bezruchu, a oczy zalśniły od łez. Trzy... Dwa... Jeden... Szpony potwora wbiły się w jej plecy posyłając obu z impetem na ziemię. Leżąc w błocie dziewczyna zdążyła odwrócić się twarzą do napastnika wystawiając ręce w marnej obronie, lecz wszystko na nic. Szpony i zęby stwora rozrywały jej ciało na strzępy. Nie czuła już nic, pozostał już tylko przenikliwy chłód i niezmącona ciemność tuląca w objęcia śmierci. Ostatnia iskra życia zgasła w jej oczach wraz z brutalnie wyrwanym sercem.


Gdzieś w zakamarkach lasu Grimwood...

Starożytne ruiny lśniły w bladym blasku Mannslieba rzucając ponure cienie na otaczającą je polanę. Kamienne mury niegdyś potężnej świątyni pokrywała teraz bujna roślinność skrywając je przed niechcianymi oczami. Głuchą ciszę przerwał odległy odgłos stóp, którego źródłem był samotny wędrowiec otulony smoliście czarnym płaszczem. Niewielu w krainach było na tyle odważnych (lub głupich) by zapuścić się samemu wgłąb Sylvańskiej puszczy, lecz jego osoby to nie dotyczyło - nie musiał się obawiać niczego ze strony tak żywych jak i umarłych. Przybył tu by dobić targu, a sprzyjał mu władca przeklętej ziemi po której teraz stąpał. W gruncie rzeczy to on miał dostarczyć brakujące składniki w zamian za obiecane bogactwa, a kiedy już dokona transakcji… cóż, podróż na południe do skąpanej w promieniach słońca Estali i opływanie w niekończących się luksusach było tym czym sobie całe życie obiecał. Teraz miał okazję zrealizować swe marzenia od których dzieliło go ledwie kilka chwil. Zatrzymał się przed prowadzącymi do świątyni schodami by zaczerpnąć powietrza i móc w spokoju podziwiać architektoniczny kunszt starożytnych budowniczych. W kamiennych murach wyryte były budzące niepokój i odrazę podobizny Nagasha - pierwszego nekromanty żyjącego blisko dwa tysiąclecia przed Sigmarem. Z cichym westchnięciem ruszył przed siebie, przekroczył wyłamane wrota i znalazł się w podłużnej komnacie usłanej częściowo zrujnowanymi kolumnami. Na samym jej końcu, przed rzeźbionym ołtarzem stały w ciszy dwie postacie.
- Długo kazałeś nam czekać, Robercie. - Powiedział bogato odziany mężczyzna o skórze bladej jak pergamin i krwistoczerwonych oczach. Wędrowiec niepewnie podszedł bliżej, ale nawet z tej odległości nie był wstanie rozpoznać drugiej postaci, która swą twarz kryła pod kapturem. - Mam to co chciałeś, a teraz daj mi obiecane klejnoty i miejmy to za sobą. - Rzekł przybysz po czym rzucił wór, który z pluskiem upadł tuż przed nogami wampira. - Cierpliwości, Robercie, cierpliwości… - Zaśmiał się arystokrata. - Czy po dokonanym mordzie w ogóle zdajesz sobie sprawę na co to wszystko?
- Nie, a dlaczego miałoby to mnie interesować? Przyszedłem tu po obiecane bogactwa i jak dotąd ich nie uświadczyłem. - Odpowiedział niecierpliwy wędrowiec, lecz jego rozmówca kompletnie to zignorował.
- Blisko dwa milenia przed powstaniem Imperium niekwestionowanym władcą ludzkości był potężny nekromanta znany jako Nagash. Przez wieki rządził on niepodzielnie, lecz kres jego panowaniu położyli zwykli śmiertelnicy, którymi tak bardzo gardził. Przed swą śmiercią stworzył jedenaście wampirów, którzy później zdradzili go w chwili największej potrzeby. Jego zgon okrył nasz rodzaj klątwą, a ta sprawia, że jesteśmy ułomni, słabi i niezdolni do podbojów. - Ostatnie zdanie wypowiedział nie kryjąc obrzydzenia. - Istnieje jednak pewien sposób by ją odwrócić, coś co nie spodoba się pradawnym i coś co uczyni mnie niesamowicie potężnym - Wampir pochylił się by wyciągnąć serce z worka i uśmiechnął się mimowolnie. - Teraz jestem zbyt słaby, lecz już wkrótce to się zmieni.
- Świetnie - odparł wyraźnie znudzony wędrowiec - a co z nagrodą, którą mi obiecałeś?
- Dotrzymuję danego słowa. - Odparł arystokrata zupełnie niezrażony brakiem zainteresowania ze strony swego rozmówcy. Sięgnął za pazuchę wyciągając mały skórzany woreczek, który następnie wręczył przybyszowi. - Klejnoty? - Spytał zaglądając do środka.
- Szmaragdy - skwitował wampir lekko uśmiechając się pod nosem.
Młody mężczyzna skłonił się w odpowiedzi, obrócił się na pięcie i pośpiesznie opuścił świątynię. W komnacie pozostały tylko dwie osoby - arystokrata i zakapturzona postać.
- Zdradziłeś mu swoje plany i pozwoliłeś mu tak po prostu odejść? - Zapytał ten drugi ochrypłym głosem.
- Nie, przyjacielu. Jego dni są już policzone...


Volkenplatz, Sylvania
29-ty Vorgeheim
Świt


Blask wschodzącego słońca skąpał w swym majestatycznym pięknie potępione ziemie Sylvanii dając jej mieszkańcom chwilę wytchnienia. Był to moment codziennego triumfu i nadzieja na kilka kolejnych godzin życia. W obliczu tak ponurego żywota człowiek potrafił żyć chwilą i cieszyć się z naprawdę prozaicznych rzeczy. Śmierć była tu na porządku dzienny, lecz nawet ona nie była gwarantem wiecznego spoczynku - nie w Sylvanii, gdzie zmarli chodzili wśród żywych.

Położona nad skrajem Ponurego Lasu wioska Volkenplatz budziła się do życia. Jej mieszkańcy z lekką niechęcią wstawali z łóżek by podjąć się swych codziennych obowiązków. Chłopi wychodzili ze swych chat po drodze witając się z łowczymi przygotowującymi się do polowania, drwale ostrzyli swe topory i nawet kowal wstał wcześniej by wykuć kilka garnków zamówionych wcześniej przez żonę Olafa. Wszystko wskazywało na to, że ten dzień będzie taki sam jak każdy inny. Ba, nawet staruszek Fritz łajał swego ucznia za źle przygotowany eliksir zeszłej nocy. - Niech Cię licho, Jakob! Miałeś zmiażdżyć liście mandragory, a nie je posiekać! - Wykrzykiwał na pół wioski skrzypiącym głosem. Trudno było powstrzymać uśmiech widząc rozwijające się społeczeństwo, które przez wiele lat z trudem budowało się wraz ze swoimi sąsiadami.


Nikt nie przypuszczał, że tego rana wydarzy się coś co na zawsze zmieni oblicze tej wioski. Coś co sprawi, że losy mieszkańców Volkenplatz zależeć będą od umiejętności przetrwania, współpracy i zaufania. Zaczęło się to dość niefortunnie; łowcy Otto Kastner i Ralf wparowali do wioski nim reszta mieszkańców zdążyła rozejść się po okolicy. - Szybko! Musicie to zobaczyć! - Krzyknął Ralf przyciągając uwagę wieśniaków, którzy prędko porzucili swe obowiązki i ruszyli za myśliwymi wgłąb lasu. W napiętej atmosferze szli przez kilka minut zastanawiając się na co takiego niezwykłego natrafili ich łowcy. W końcu dotarli na skraj małej polany wyrąbanej wcześniej przez drwali. Tuż obok jednego z krzewów leżały zwłoki młodej dziewczyny. Z wyjątkiem nienaruszonej twarzy, ciało pozbawione było jakiejkolwiek tkanki, lecz mimo to kości pozostały nienaruszone. - Otto sprawdzał wnyki kiedy natrafił na to coś… - Tłumaczył Ralf nie kryjąc obrzydzenia. - Sprawka upiorów! - Wtrącił się Fritz przeciskając się przez zebrane tłumy. - Kobietom nie wolno wchodzić do Ponurego Lasu. Niech to będzie nauczka dla wszystkich niewiast, które zechcą zapuszczać się w te strony. - Dodał grożąc przy tym palcem. Starzec obrócił się na pięcie i chciał już odejść, lecz powstrzymał go głos za plecami.
- To arystokratka, mości Fritzie. - Powiedział ze stoickim spokojem Konrad Flus trzymając w dłoni strzęp bogato zdobionej sukni martwej dziewczyny. - Będą kłopoty.
- Pokaż. - Znachor obrócił się, wyrwał porwaną suknię z rąk znanego banity i przyjrzał się jej uważnie marszcząc przy tym brwi tak mocno, że wyglądał jak suszona śliwka.
- Na wszystkich bogów! - Wyszeptał po chwili. - Schowajcie zwłoki do worka i zanieście je do wioski. Musimy się naradzić nim wzejdzie Mannslieb.

Stało się jak powiedział. Mieszkańcy wrócili do Volkenplatz, z czego większość powróciła do swych obowiązków. Pozostało tylko sześciu najważniejszych, którzy wraz z Fritzem obradowali w jego chacie. Z długiego dębowego stołu ściągnięte zostały wszystkie przyrządy alchemiczne, które teraz zastępowały kufle wypełnione piwem. Starzec przechowywał swe osławione piwo właśnie na takie ważne okazje, gdyż jak sam często powtarzał - trudno było mu wyobrazić porządną wymianę zdań bez krzty alkoholu.

- Przede wszystkim powinniśmy działać ostrożnie. - Zaczął poważnym tonem Fritz. - Nie wiemy czyja to córka i jakie grożą nam konsekwencje. Można by ukryć zwłoki i udawać, że nic się nie stało, ale nie wiem czy to dobry pomysł. - Starzec przyłożył kufel piwa do ust przez chwilę delektując się smakiem alkoholu, po czym kontynuował uważnie przyglądając się otaczającym go twarzom: - Jakie jest wasze zdanie, panowie? Ukrywamy zwłoki czy powiadamy władze w Templehof?

[MEDIA]http://www.youtube.com/watch?v=MZYZm-_P6cU[/MEDIA]

Trakt Vanhaldenhof - Wartenhof

Kompania Christofa Rotenstadta wyruszyła z Templehof do Volkenplatz chcąc odciąć drogę Elisie, która dla barona Essen była kluczem do bogactwa. Jej ojcem jest margrabia Hermann Mach, którego rodzina ma pod kontrolą znacznie ziemie w prowincji Ostermark, zaś Elisa była jego jedyną spadkobierczynią. Jednakże nikt spośród doskonale uzbrojonego orszaku nie zdawał sobie sprawy z nadchodzącego splotu wydarzeń, który połączy ich los z mieszkańcami małej zapyziałej wioski znajdującej się w samym sercu Sylvanii. Być może właśnie zmierzali ku własnej zagładzie...

- Przeklęte niech będą kobiety! - Splunął wąsaty jegomość siedzący w zdobionej karocy. - Bez urazy, Lyndis, ale gdybyście nam, facetom, życia nie uprzykrzały to już dawno zostałbym najbogatszym człowiekiem w prowincji!
Młoda Lyndis tylko wywróciła oczami. Z pozoru dziwna była obecność tak delikatnej dziewczyny w zbrojnej kompanii, lecz miała ona pewien wartościowy talent dzięki któremu zyskała rangę kwatermistrzyni - znała się na broni palnej jak mało kto w Starym Świecie. - Twoje głupie uwagi tylko opóźniają moją pracę, mości Christofie. - Odgryzła się Lyndis, która za wszelką cenę starała się naprawić niewielkie działo zamontowane na małym towarowym wozie jadącym tuż za karocą barona. Reszta mężczyzn zareagowała głośnym śmiechem, nawet sam Christof pokusił się o uśmiech. - Jesteś równie wygadana co utalentowana! - Dodał po chwili. - A gdzie Dante i Eusebio?
- Idą lasem wzdłuż traktu. Musimy się upewnić, że Elisa nie zboczyła z kursu na widok zbrojnego orszaku. - Odpowiedział Heinrich, nieco mało inteligenty, ale doświadczony wojownik i wierny strażnik Christofa.
- Czy wyście powariowali? Podobno w tym lesie grasują upiory i co tam jeszcze w Templehof nam wygadywali, prawda to Gerhardzie?
- Dante to fachowiec, poradzi sobie w każdej sytuacji. Jeśli zaś o Eusebia chodzi to podobno działał Ci na nerwy swymi apokaliptycznymi wizjami. - Odprał zabójczo spokojny vicehrabia Gerhard Grossekirche von Katzeweg, znany łowca potworów z Ostermarku o smutnym, niemalże wilczym spojrzeniu. - W Ponurym Lesie spotkać można przede wszystkim ghoule i inne ożywione truchła, które zalęgły w kurhanach na północ stąd. Istnieje też historia o wąpierzu porywającym niewiasty. Prawdopodobnie to mit, ale może zawierać w sobie ziarno prawdy.
- Niewiasty? - Zapytał nieco zaniepokojony baron, a następnie zwrócił się do prowadzącego ich wędrowca z Volkenplatz: - Kmietek! Daleko jeszcze do tej twojej wioski?
- Nie, panie… Ledwie godzina drogi. - Odparł pokornie przewodnik, po czym skrył swą głowę pod kapturem.


 

Ostatnio edytowane przez Warlock : 07-01-2014 o 12:23.
Warlock jest offline  
 



Zasady Pisania Postów
Nie Możesz wysyłać nowe wątki
Nie Możesz wysyłać odpowiedzi
Nie Możesz wysyłać załączniki
Nie Możesz edytować swoje posty

vB code jest Wł.
UśmieszkiWł.
kod [IMG] jest Wł.
kod HTML jest Wył.
Trackbacks jest Wył.
PingbacksWł.
Refbacks are Wył.


Czasy w strefie GMT +2. Teraz jest 21:36.



Powered by: vBulletin Version 3.6.5
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.
Search Engine Optimization by vBSEO 3.1.0
Pozycjonowanie stron | polecanki
Free online flash Mario Bros -Mario games site

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 100 101 102 103 104 105 106 107 108 109 110 111 112 113 114 115 116 117 118 119 120 121 122 123 124 125 126 127 128 129 130 131 132 133 134 135 136 137 138 139 140 141 142 143 144 145 146 147 148 149 150 151 152 153 154 155 156 157 158 159 160 161 162 163 164 165 166 167 168 169 170 171 172