Aro

Witam!


Księga skarg i zażaleń do Waszego użytku. Pochwały również mile widziane.


Kwestia postów
Posty piszemy zgodnie z zasadami polskiej ortografii oraz interpunkcji (każdy w granicach swych zdolności językowych) i staramy się, by posty wyglądały reprezentatywnie. Podpisy można wyłączyć, można zostawić. Piszemy głównie z punktu widzenia postaci, w trzeciej osobie liczby pojedynczej. Używamy języka polskiego, aczkolwiek użycie włoskiego bądź łaciny dla tzw. fluffu mile widziane. Posty nie za długie, nie za krótkie, acz w sam raz.

Dialogi piszemy od myślników, najlepiej kursywą. Myśli postaci albo w stylu angielskim (cudzysłów + kursywa), albo od tyldy. Nagłówki pogrubione, imiona postaci niekoniecznie. Obrazki wyśrodkowane i nierozwalające układu strony. Gify mogą być, jeśli pasują do treści i nie jest ich dużo. Wielkie ściany tekstu dzielmy na akapity.

Światotworzenie dozwolone w granicach rozsądku. Tworzenie pomniejszych NPCów i ubarwianie lokacji jak najbardziej, zmiany ważnych NPCów i lokacji - nie. Jeśli nie macie pewności czy coś przejdzie, uderzajcie na PW. Trzymajmy się też tego, co napisał ktoś inny.

Teksty kolorem domyślnym lub czarnym. Przy używaniu innych kolorów, unikajmy tych tzw. oczojebnych i nie przesadzajmy z ilością kolorowego tekstu.


Kwestia edycji postów
Tylko w celach kosmetycznych. Wrzucony post jest wiążącą i ostateczną deklaracją, której nie zmieniamy. Jeśli zmiana treści będzie naprawdę potrzebna, informujmy o tym w komentarzach.


Kwestia mechaniki
Druga edycja WFRP, rzecz jasna. Wykorzystywana przeze mnie, wyniki rzutów zachowuję dla siebie. Rzucać będę głównie podczas walk. Testy na inteligencję i charyzmę tylko w skrajnych przypadkach, postać jest na tyle obyta, na ile potraficie to zagrać. Unikam deus ex machiny. Testy na siłę woli będą, ale spapranie rzutu na strach nie zredukuje Waszej postaci do śliniącego się katatonika.


Kwestia kanonu
Wszystkie materiały kanoniczne do roku 2523 zachowują ważność. Burza Chaosu była i minęła. Dodatkowo, za materiał kanoniczny uznaję fanowski podręcznik dla Tilei "Spears of the Maiden" oraz fanowską Wikipedię Lexicanum.


Kwestia punktów wszelakich
Wykorzystywane. Będą okazje do zarobienia paru Punktów Obłędu. Można deklarować użycie Punktów Szczęścia, ale przy spapraniu ważnego testu wezmę je pod uwagę sam z siebie. Punkty Przeznaczenia można stracić przez bliskie spotkanie ze śmiercią lub niezapowiedziany brak odpisu. PP nie ratują przed solidnie i fabularnie uzasadnioną śmiercią, np. stosem dla nekromanty.


Kwestia PvP
Nie zachęcam ani nie zniechęcam, ja tu tylko sprzątam. Rękoczyny między Waszymi postaciami będą rozwiązywane na pełnej mechanice, bez uwzględniania PP.


Kwestia terminów
Jedna kolejka = jeden tydzień.


Kwestia doca
Wedle uznania.




Życzę miłej zabawy i weny przy pisaniu. Powodzenia!

Aro.is

 

__________________
"Information age is the modern joke."

Aro

KALENDARIUM

1487-1200 PUC: czasy Pierwszego Imperium Remańskiego

1210-1200 PUC: Cesarstwo Nehekharańskie najeżdża Tileę

1200 PUC: Tilea w całości podbita przez Cesarstwo Nehekharańskie; upadek Pierwszego Imperium Remańskiego

1152 PUC: upadek Cesarstwa Nehekharańskiego

1152-100 PUC: Tilea w chaosie; hordy nieumarłych i zielonoskórych terroryzują kraj

ca. 115 PUC: początki Ligi Południowej, której przewodzi górska forteca Marossa

115-50 PUC: podboje Ligi Południowej

ca. 100 PUC: pierwsze wzmianki o Luccini jako ośrodku religijnym

ca. 30 PUC: narodziny Sigmara

20 PUC: narodziny Lucana i Lucciny

ca. 15-1 PUC (dokładna data nieznana): 12 Wielkich Bitew Macarii Mediny, Myrmidii Odrodzonej, która jednoczy Tileę i podbija Estalię

1 PUC: śmierć Myrmidii w dzień jej koronacji

1 AUC: założenie Luccini przez Bliźnięta; koronacja Sigmara

10 AUC: pożar świątyni na Akropolu

35 AUC: śmierć Boskich Bliźniąt

ca. 55 AUC: odbudowa Remas

ca. 100 AUC: narodziny Drugiego Imperium Remańskiego z konfederacji miast podbitych przez Macarię Medinę

ca. 250 AUC: Strzygańska inwazja Tilei

334 AUC: Remas podporządkowuje sobie Górę Myrmidii i ogłasza Luccini swoim wasalem

415-451 AUC: Druchii i Settra plądrują tileańskie wybrzeża

451 AUC: zniszczenie Sartosy

475 AUC: horda zielonoskórych plądruje Tileę; upadek Drugiego Imperium Remańskiego

491-978 AUC: Tileańczycy powoli wypędzają zielonoskórych za Góry Appucińskie

979 AUC: założenie Bretonii

1017 AUC: Norsmeni przejmują Sartosę

1240 AUC: Tileańczycy wynajmują arabskich korsarzy, którzy odbijają Sartosę i przejmują ją dla siebie

ca. 1250 AUC: powstają pierwsze Gildie Najemnicze, dając początek tileańskim kondotierom

1366 AUC: tileańscy kondotierzy biorą udział w wojnie domowej w Imperium

1425 AUC: historyczny turniej w Ravoli

1448 AUC: Sułtan Jaffar najeżdża Estalię i podbija Magrittę

1449 AUC: początek Krucjat przeciw Arabii

1487 AUC: największa grabież Remas przez ciemne elfy

1492 AUC: Marco Colombo "odkrywa" Lustrię; początek tileańskiej Ery Wielkich Odkryć

1501 AUC: Luciano Catena odbija Sartosę z rąk Arabów

1524 AUC: założenie Kislevu

ca. 1550 AUC: Sartosa obwołana wyspą piratów

1563-1565 AUC: Tobaro w rękach Skavenów

1699 AUC: Tileańscy bliźniacy Ricco i Robbio docierają do Kataju

1812 AUC: Czerwona Ospa dziesiątkuje Tileę

1877-1889 AUC: rządy świni Piggolo w Tobaro

2000 AUC: złoty wiek Tilei

2012 AUC: Leonardo di Miragliano, geniusz inżynierii, przenosi się do Imperium

2302 AUC: Wielka Wojna Przeciw Chaosowi

2304 AUC: koronacja Magnusa Pobożnego

2305 AUC: założenie Kolegiów Magii w Altdorfie

2321-2399 AUC: czasy Wielkiego Głodu, spowodowanego przez plagi myszy; Remas i Verezzo zostają republikami

2401-2405 AUC: Tileańscy kondotierzy odpierają najazd 10-tysięcznej hordy orków pod Monte Castello

2485 AUC: Borgio zostaje Księciem Miragliano

2485-2503 AUC: wojny Krwawego Borgio, które wywyższają Miragliano na pierwsze miejsce w Tilei

2503 AUC: Borgio zostaje zamordowany

2504 AUC: Lorenzo Lupo koronowany na Księcia Luccini

2505 AUC: Leopoldo di Lucci przeprowadza nieudany zamach stanu i zostaje wygnany z Luccini razem z Lamparcią Kompanią

2513 AUC: Lucrezia Belladonna, Księżna Pavony, po raz siódmy zostaje wdową

2522 AUC: początek Burzy Chaosu

32 Discessum 2523 AUC: koniec Burzy Chaosu

"Volpe e leone"

33 Aratores: spotkanie w Portomaggiore

2 Myrmidis: Upadek Miragliano

4 Myrmidis: flota Miragliano znajduje schronienie w Urbimo

6 Myrmidis: Niespokojna Noc - spalenie estalijskiej "Donucelli", zamieszki w Cittaladro, zamach na Michele Falco; śmierć Francesco Marrizano, Rusta DeGroata i Bryce'a

7 Myrmidis: do Luccini docierają wieści o Upadku Miragliano; śmierć Rusta DeGroata i Bryce'a

10 Myrmidis: Vittoria Borghese obejmuje komendę nad połową regimentów Orlego Zakonu, która podlegała Orłowi Miragliano

11 Myrmidis: śmierć Księcia Miragliano potwierdzona; Lorenzo Falco i Rosalia Doria-Landi spodziewają się pierwszego dziecka

17 Myrmidis: porwanie Gianluci Falco i Giordano Lupo

22 Myrmidis: bankiet w La Reggii: zaręczyny Giordano Paolo Lupo i Luciany Falco, Giovanni Falco obejmuje miejsce w Radzie Książęcej







1. Teatr Kruków

Wybudowany na elfich ruinach na Akropolu, Teatr Kruków góruje nad Luccini, jednocześnie wyznaczając wschodni kraniec Starego Kwartału. Wielki, okrągły budynek z masywną, niczym niepodtrzymywaną kopułą posiada dwadzieścia osiem wejść w postaci solidnych, otwartych łuków. Na kompleks świątynny składają się między innymi: dwa klasztory, oddzielny budynek dla kapłanek oraz baraki Czarnej Gwardii. Teatr Kruków jest sercem kultu Morra i pozostaje niezależny od władców Luccini. Co dziesięć lat odbywa się Wielkie Zgromadzenie, którego głównym celem jest dyskusja przedstawicieli świątyń nad polityką kultu. Teatr Kruków jest również ważnym centrum nauki, odwiedzanym przez wszelkiej maści uczonych.

Katakumby pod świątynią, wyciosane przez elfy, służą celom pogrzebowym. Zmarli są chowani na wiele sposobów - od prostych, drewnianych trumien, poprzez muśliny, na misternie zdobionych sarkofagach kończąc. W głębi korytarzy, daleko pod ziemią, znajduje się Komnata Lileath - rozległy, okrągły basen wodny otoczony symbolami elfiej roboty. Kapłani i laicy jednakowo, kierowani snami, często odwiedzają Komnatę, by wziąć kąpiel. Czasami giną bez śladu, mimo że istnieje tylko jedno wejście/wyjście.


2. Dzielnica Portowa

Wszelkiej maści magazyny, biura i sklepy zapełniają przestrzeń wokół ujścia rzeki Trevere, wpadającej do Morza Tileańskiego. Dzielnica usiana jest również wieloma placami, na których luccińskie gildie i kompanie handlują swymi towarami oraz rekrutują załogi statków. Na obu brzegach rzeki znajdują się również młyny wodne, napędzające lucciński przemysł, zapewniając energię maszynom produkującym tekstylia, papier i wyroby metalowe.

W Porcie można spotkać wielu obcokrajowców, głównie kupców szukających okazji biznesowych i najemników szukających zatrudnienia. W dokach można podziwiać dumę Luccini - flotę galer wojennych - a okolica roi się od oficerów i załóg Luccińskiej Flotylli.


3. Pałac Sprawiedliwości

Skromny, acz elegancki budynek jest sercem luccińskiego systemu prawnego. To tutaj znajduje się Sąd Najwyższy, sale przesłuchań i sale sądowe. Pałac posiada również trzy areny, na których odbywają się tak zwane iudicium pugnae - pojedynki sądowe, powszechnie nazywane sądem bożym. Pałac mimo swego rozmiaru nie może pomieścić wszystkich urzędników, wobec czego okoliczne place i zajazdy pełne są skrybów, uczonych i prawników.

Książę powołuje również Inspektorów, uczonych biegłych w prawie, księgowości oraz innych specjalizacjach z których słynie Pałac. Inspektorzy, wedle prawa, mają prawo sprawdzania zarówno miejskich, jak i prywatnych biznesów pod kątem nieprawidłowości takich jak uchylanie się od podatków, niekompetencja lub wyznawanie nielegalnych kultów. Inspektorzy pełnią również funkcję sądowniczą, mając prawo do skazania winnych korupcji na śmierć, tortury lub galery.


4. Dzielnica Fratelli, Cittaladro

Najbardziej wysunięta na północ część Starego Kwartału, zwana Dzielnicą Fratelli, znajduje się w obrębie Murów Aureliańskich. Dzielnica jest jednym wielkim labiryntem wąskich alejek między małymi warsztatami, rozpadającymi się domami i bazarami stanowiącymi tygiel narodów. W Cittaladro mieszka również największy odsetek imigrantów z różnych stron świata, którzy nie mogą pozwolić sobie na mieszkanie w lepszych dzielnicach. Najliczniejszymi mniejszościami są szeroko pogardzani Strzyganie i przybysze z pobliskiej Arabii. Strzyganie oferuję wiele ciekawostek kulturalnych, jak choćby przepowiadanie przyszłości, talizmany mające przynosić szczęście, mikstury i egzotyczne rozrywki po niskich cenach.

Cittaladro jest również siedzibą różnych organizacji przestępczych, należących do wielu familii i gangów. Obecność Luccińskiej Straży w dzielnicy jest ograniczona (lub nieistniejąca) i różnej maści paserzy, fałszerze i inni przedstawiciele mało legalnych profesji otwarcie oferują swoje usługi na wielu placach i w tawernach. Częstym widokiem są również kapłani i kultyści różnych dziwnych bogów, głoszący swe wierzenia i próbujący nawracać niewiernych. Wielu młodych możnych i mieszczan odwiedza dzielnicę, by zażyć nieco niebezpiecznych i wątpliwych rozrywek przezeń oferowanych.


5. Faktoria de Roelefów

Tuż za Murami Aureliańskimi, po południowej stronie miasta, bije serce biznesu rodziny de Roelefów. Większość familii mieszka oczywiście na Akropolu, ale to poza elitarną dzielnicą znajduje się centrum ich władzy - faktoria koronki. Główną siłą roboczą de Roelefów są ich dłużnicy, którzy by uniknąć procesu najpewniej zakończonego śmiercią (u kata lub na galerach) decydują się na niemalże niewolniczą pracę w przemyśle włókienniczym. Całe rodziny mieszkają w tym budynku z czerwonych cegieł, spędzając dnie na splataniu koronek.

De Roelefowie, dzięki taniej produkcji koronki na masową skalę, podkopują interesy nie tylko Gildii Koronkarskich z Estalii i Bretonii, ale i te miejscowych. Familia praktycznie posiada również monopol na handel tekstyliami i alkoholem z Imperium i Marienburgiem (skąd zresztą de Roelefowie się wywodzą). Większość luccińskich rodzin, jak choćby Falco i Doria-Landi, próbuje podminować pozycję Marienburczyków na każdym kroku.


6. San Andrea

Wyspa ulokowana u wejścia do portu, której lwią część zajmuje twierdza zbudowana jeszcze za czasów Krucjat przeciw Arabii. Obecnie jest siedzibą Luccińskiej Gildii Inżynierów i Filizofów, gdzie wynalazcy mogą w spokoju budować swoje maszyny i przeprowadzać eksperymenty bez narażania całego miasta na straty. Mury bastionu zdobią eksperymentalne armaty, rakiety i inne maszynerie, mające na celu pokazanie inżynierskiego kunsztu Luccini i całej Tilei.

San Andrea podpada pod jurysdykcję Księcia, aczkolwiek cieszy się autonomią we wszystkich sprawach oprócz tych wojskowych. Poza twierdzą znajdują się rynki i ogrody, na których wystawia się różne mechaniczne cuda i wielu luccińczyków odwiedza wyspę w celach odpoczynkowych. Możni i kupcy najmują również tutejszych inżynierów, którzy należą do tileańskiej elity tegoż zawodu.


7. "Stryczek i Kotwica"

Wielopiętrowy budynek w Dzielnicy Portowej jest jednocześnie zajazdem, teatrem i popularnym miejscem spotkań. Jego właścicielem jest Nazario Rizzo, emerytowany wilk morski. "Stryczek i Kotwica" jest popularnym miejscem dzięki tanim pokojom i małej armii najemników, strzegących spokoju i zapewniających bezpieczeństwo klienteli, zwłaszcza wśród zaczynających swe kariery kupców i możnych, których nie stać na pokoje w drogich zajazdach na Akropolu. Zajazd jest również bezpieczną przystanią dla gangów (zwłaszcza Cosche i Omerta) i biznesmenów parających się mało legalnymi procederami. Luigi Sauro, handlarz i uznany paser, prowadzi swą działalność właśnie w "Stryczku i Kotwicy".


8. Świątynia Bliźniąt

Druga co do wielkości, zaraz po Teatrze Kruków, świątynia w Luccini. Zbudowana dokładnie na szczycie Akropolu, nad jaskinią w której, wedle legendy, Boskie Bliźnięta - Lucan i Luccina - znaleźli schronienie. Masywny budynek jest ozdobiony wieloma podobiznami Świętych Leopardów, dziwnymi symbolami i posągami patronów miasta. Kapłani w białych szatach odprawiają w Świątyni nabożeństwa ku czci Boskich Bliźniąt - Lucana w południe i Lucciny po zachodzie słońca. Jedną z tradycji jest również ofiarowanie mięsa i wina legendarnemu dwugłowemu leopardowi o trzech ogonach który, jeśli wierzyć podaniom, dalej żyje w jaskiniach głęboko pod Świątynią.


9. Morski Pałac

Luccińscy Nawigatorzy są jednymi z najbardziej uznanych i najlepszych w Starym Świecie i to właśnie tutaj znajduje się ich siedziba. Pałac nie jest jednak jednym budynkiem, tylko fortecą górującą nad dokami, w skład której wchodzi kilka innych struktur - latarnia, Wieża Nawigatorów, Admiralicja, świątynia Mananna i baraki Synów Mananna. Pałac jest również domem dla Nawigatorów i ich rodzin, jak i miejscem szkolenia przyszłych pokoleń przedstawicieli tej prestiżowej profesji.

Najpilniej strzeżonym sekretem Nawigatorów jest tajemnica płynnego ognia - substancji przypominającej smołę, której nie można ugasić wodą. Receptura jest ostro pożądana przez inżynierów z San Andrei, jak i zagranicznych rywali. Jeśli wierzyć legendom, Nawigatorzy ukradli przepis na płynny ogień arabskim alchemikom, którzy wynaleźli substancję poprzez połączenie nauki z magią demonów ognia.


10. "Kręty Minaret"

Zajazd ulokowany w samym sercu Akropolu, należący do elfa Legolama Srebrnej Włóczni od grubo ponad wieku. "Kręty Minaret" jest najdroższym i najekskluzywniejszym lokalem w całym Luccini, który cieszy się popularnością wśród najbogatszych i najważniejszych obywateli. Zarówno kult Morra, jak i rzesze awanturników zapłaciliby wielkie sumy za wiedzę Legolama na temat elfich ruin w Luccini i podziemnych przejść. Elf pozostaje jednak niewzruszony i trzyma język za zębami.


11. Ciemne Przejścia

Luccini zostało zbudowane na pozostałościach po elfiej metropolii, po której pozostały jedynie ruiny z ciemnego kamienia. Wiele z tych miejsc zapewnia wejście do rozległej siatki podziemnych korytarzy, łączących się z kanałami i katakumbami. Przemytnicy i kryminaliści z Cittaladro używają Przejść, by ominąć Mur Aureliański i strażników go patrolujących. Korytarze są również popularnym celem archeologów, hien cmentarnych i awanturników, którzy na własną rękę eksplorują podziemne części Luccini, poszukując cennych artefaktów i innych skarbów. Przejścia, co wiedzą nieliczni, są przesiąknięte ciemną magią i przyciągają potwory różnej maści jak ogień ćmę, przez co nie każdy powraca na powierzchnię.


12. Lazaretto

Hospicjum Pani Miłosierdzia, powszechnie zwane Lazaretem, zajmuje rozległą posesję po zachodniej stronie miasta, tuż za murami. Z wiadomych przyczyn budynek otoczony jest rozległym parkiem i najbliższe otoczenie pozbawione jest jakichkolwiek innych struktur. Ziemie Hospicjum rozciągają się od murów aż do morza i mało który mieszkaniec miasta odwiedza je z własnej woli. Jedynymi stałymi gośćmi są jedynie kapłani i akolici Morra.





Familia Lupo

Rodzina zajmująca centralne miejsce w luccińskiej polityce, wokół której kręci się całe życie. Lorenzo Lupo, Uśmiechnięty Książę, rządzi Luccini od blisko trzydziestu lat i twierdzi, że jednoczy w sobie obie linie krwi - i Lucciny, i Lucana. W roku 2505 (osiemnaście lat temu) pretendent do tronu, Leopoldo di Lucci, z pomocą Świątyni Bliźniąt i Jej strażników - Lamparciej Kompanii - zorganizował nieudany zamach stanu i został wygnany z miasta. Porażka była spowodowana w dużej mierze "zdradą" kapłanów, którzy odwrócili się od niego w krytycznym momencie. Wraz z wygnaniem Leopoldo z miasta, Książę pozbył się jedynego poważnego konkurenta do tronu. Luccini od zamierzchłych czasów jest rządzone przez "potomków" Lucciny lub Lucana i, mimo że większość szlachty rzekomo wywodzi się od jednego z Bliźniąt, Lupowie i di Lucci są jedynymi rodzinami z silnymi prawami do tronu.

Lorenzo Lupo poślubił Celestinę de Vela, siostrę Księcia Tobaro, na krótko po wstąpieniu na tron. Razem mają piątkę dzieci. Lorenza, najstarsza z córek, wyszła za mąż za diuka Pavezzano. Rodolfo jako dziedzic poślubił Eleonorę van Hoensbroeck, córkę wpływowego kupca marienburskiego. Marcella natomiast została wydana za Gaspare Negriniego, szlachcica ziemskiego. Clarissa, mimo sprzeciwów samego Księcia, wstąpiła w szeregi Sióstr Miłosierdzia. Giordano Paolo, najmłodszy z piątki, pozostaje bez żony lub narzeczonej.

Sojusze: de Vela (Tobaro), Negrini, Peruzzi, van Hoensbroeck (Marienburg)
Afiliacje: di Meglio, La Diva, Pugnese, Sideri


Familia Falco

Falcowie, do niedawna z dziada pradziada szlachcice-kondotierzy, coraz śmielej udzielają się w luccińskim życiu politycznym i budują sobie nie lada renomę. Giovanni, patriarcha rodu, rodzinną fortunę zainwestował w Morską Kompanię Przewozową i mniejsze biznesy (mniej lub bardziej legalne). Dzięki znajomościom w odpowiednich kręgach i zręcznym taktykom, pomnożył majątek familii i wszedł na salony. Falcowie, jako rodzina szlachecka, posiadają ziemie na wschodzie nad rzeką Luparno, u podnóża Gór Appucińskich. Twierdzą, że wywodzą się od Lucana.

Giovanni ożenił się z Agnes Hoffmann, averlandzką szlachcianką. Mają czwórkę dzieci. Lorenzo, pierworodny pary, ukończył szkołę oficerską i poślubił Rosalię Doria-Landi, co skutkowało w sojuszu dwóch rodów. Michele studiuje obecnie w Luccińskiej Gildii Filozofów i Inżynierów; był przez krótki czas zaręczony z Giulią Borghese, ale ta zmarła na zapalenie płuc zanim doszło do mariażu. Obecnie żonaty z Cornelią Tillens. Gianluca i Luciana, para bliźniąt, odbierają podstawowe nauki od wszelkiej maści mentorów. Plotka - uciszana przez Giovanniego - głosi że Lorenzo senior, sławny kondotier, wcale nie zginął, lecz żyje w zamknięciu w posiadłości Falców.

Sojusze: Doria-Landi, Hoffmann (Imperium), Tillens (Marienburg)
Afiliacje: Gaetani, Marrizano, Orsini, Santori


Familia Doria-Landi

Jedna z nielicznych rodzin mieszczańskich, która odgrywa znaczną rolę w luccińskiej polityce. Familia początki miała skromne, jako księgowi i zarządcy bardziej znaczących graczy, głównie Marchesanów. Doria-Landiowie zaistnieli dzięki nim właśnie, kiedy to przez liczne pechowe zdarzenia (zupełnie losowe) byli zmuszeni ogłosić bankructwo. Ich pracownicy nie czekali długo i zaproponowali wykupienie interesów, zapewniając sobie tym samym platformę do wybicia. Obecnie, dekady później, rodzina Doria-Landi posiada kopalnie w Górach Appucińskich i przewodniczy Luccińskiemu Związkowi Szkutniczemu.

Pietro-Antonio jest obecnie głową rodziny. Jego pierwsza żona, Francesca Flores, zmarła przy porodzie jego pierworodnego Matteo, który poślubił Vittorię Negrini i obecnie jest jednym z Nawigatorów. Z drugiego małżeństwa z Marią Pasco ma trójkę córek. Rosalia, najstarsza, poślubiła Lorenzo Falco, łącząc tym samym rodziny sojuszem. Filippa wstąpiła do Kultu Myrmidii, a najmłodsza Stella wyszła za mąż za remańskiego komesa Fazio di Gaddo.

Sojusze: Falco, Negrini, di Gaddo (Remas)
Afiliacje: Marchesano, Lentini, Cirino


Familia Scaliger

Jeden ze starych luccińskich rodów, który piastował wysokie funkcje na książęcym dworze za panowania di Luccich. Popadł w niełaskę wraz z dojściem familii Lupo do władzy i pogrążył się jeszcze bardziej swoim wspieraniem Leopoldo di Lucciego podczas jego nieudanego zamachu stanu. Od wygnania lub śmierci uratowało ich jedynie wstawiennictwo ich wpływowych sojuszników - de Roelefów. Zawzięci wrogowie Falców, którzy pobili ich w zdominowaniu morskiego przemysłu transportowego. Konflikt między rodzinami pogłębiają starcia o wydobycie minerałów z Gór Appucińskich, gdzie jedną stroną są Scaligerowie i ich Związek Górniczy, a drugą Falcowie i Doria-Landiowie.

Głową familii jest Giuliana, siostrzenica Maurizio de Roelefa. Z racji niższego statusu jej męża, Domenico dal Porto, ich potomstwo nosi nazwisko matki. Pietro, pierworodny pary, poślubił verezzańską szlachciankę Catalinę d'Aquilę i przewodzi jednej z pomniejszych kompanii najemniczych - Burym Włócznikom - obecnie zatrudnionej przez Księcia Miragliano. Giuseppe, drugi syn, robi karierę w szeregach Synów Mananna, a najmłodszy z nich, Carlo, trwoni rodzinną fortunę na dziwki, alkohol i hazard. Jedyna córka pary, Domenica, zmarła młodo w niewyjaśnionych okolicznościach.

Sojusze: de Roelef, d'Aquila (Verezzo), dal Porto
Afiliacje: Scorsone, Vivenzio


Familia de Roelef

Rodzina imigrantów z Marienburga, która swoją pozycję w Luccini zdobyła głównie dzięki kontaktom handlowym z północą. Mają praktycznie monopol na handel tekstyliami i alkoholem ze swoim rodzimym miastem i Imperium. Głównym źródłem dochodów, a co za tym idzie siły, jest jednak ich faktoria koronkarska w Nowym Mieście, gdzie zaprzęgają do niemalże niewolniczej pracy całe rodziny swoich dłużników. Nazwisko de Roelef jest jednym z najważniejszych nie tylko w Luccini, ale również w Marienburgu i jego koloniach, w których rodzina posiada znaczne wpływy.

Maurizio (właściwie Maurits) de Roelef przewodzi familii w Luccini. Poślubił Estalijkę Dolores Estevez, córkę jednego z magrittańskich kupców. Ich pierwsza córka, Ida, wyszła za mąż za Francesco della Torre. Druga, Gisela, jest żoną tobarońskiego kupca Enrico Baggio, a najmłodsza Felicia jest zaręczona z Emerensem Rothemuurem i przebywa w Marienburgu. Najstarszy syn, Jasper, ożenił się z Cassandrą Bassanelli, szlachcianką z Miragliano. Drugi syn Lambert poślubił trantiońską mieszczankę Eulalię Calligaris. Z kolei najmłodszy z potomków Maurizio, Marius, wywołał niemały skandal, poślubiając Arabkę Hadiyę Karimi.

Sojusze: Scaliger, Estevez (Estalia), della Torre, Baggio, Bassanelli, Calligaris
Afiliacje: liczni krewni w Marienburgu i koloniach na Szpicy Głupców, pomniejsze rodziny w Luccini


Familia della Torre

Jedna ze starych luccińskich rodzin, która czerpie swoje dochody z udziałów lub posiadania większości zakładów rzemieślniczych. Nazwisko della Torre kojarzy się głównie z artykułami żelaznymi, zwłaszcza z tymi służącymi do robienia krzywdy innym. Dzięki zręcznym technikom rodzina posiada lukratywne kontrakty ze znacznymi klientami, które zapewniają im monopol na wyrób i sprzedaż broni poprzez wiernych im rzemieślnikom z Gildii Żelaznej. Della Torre'owie dostarczają broń między innymi Orliemu Zakonowi, Gwardii Książęcej i licznym kompaniom najemniczym.

Głową rodziny jest sędziwy już Ottavio, który ma za sobą trzy małżeństwa. Dwa pierwsze, z Rosamarią La Forgia i Teodorą Lazzarini, nie skutkowały w żadnym potomstwie. Trzecie natomiast zdecydowanie wynagrodziło dotychczasowe niepowodzenia, bowiem związek z Donatellą Martinelli zaowocował w trojaczkach - Francesco, Teresie i Donato. Francesco ożenił się z Idą de Roelef, a Teresa natomiast wyszła za Niccolo Borghese. Donato, wbrew naleganiom ojca, pozostaje bez żony, woląc oddać się awanturniczemu życiu i różnym przygodom. Ottavio ma również nieślubnego syna - Corrado il Rosso - który przewodzi kondotierom znanym jako Krwawa Chorągiew.

Sojusze: de Roelef, Borghese
Afiliacje: Gagliardi, Mastrianni, Milo


Familia Negrini

Rodzina Negrinich nie jest rodziną szlachecką z urodzenia, a z nadania książęcego. Aczkolwiek z tym stwierdzeniem można byłoby polemizować, ponieważ familia jest bękarcią linią wymarłej rodziny Loredan. Mimo że Luccini (i ogólnie Tilea) ma bardzo luźne i otwarte prawa dziedziczenia, Negriniowie nie mogli ubiegać się o przejęcie majątku z racji spokrewnienia, przez co spadek zasilił kiesę ówczesnego Księcia. Członkowie familii przez lata robili kariery jako kondotierzy i dopiero po pomocy udzielonej Księciu w stłamszeniu rewolty zyskali status szlachecki i ziemie. Obecnie Negriniowie są, mimo swej historii, jedną z najlepiej powiązanych rodzin w Luccini. Zajmują się głównie handlem z Arabią i Barak Varr oraz wspieraniem sztuki wszelakiej. Wywodzą się od Lucciny, ale ich pochodzenie wyklucza jakiekolwiek pretensje do tronu.

Rodzinie przewodniczy młodziutki Luciano, ulubieniec tłumów i aktor; wbrew pozorom jest całkiem poważnym zawodnikiem na arenie politycznej. Mimo bycia jednym z najbardziej pożądanych kawalerów w Luccini, pozostaje bez żony. Jego młodszy brat Gaspare poślubił córkę Księcia, Marcellę. Starsza siostra Vittoria natomiast wyszła za Matteo Doria-Landiego. Środkowa siostra, Matilda, skończyła studia medyczne i pozostaje bez męża. Plotki głoszą, że między nią a Luciano istnieje jakaś romantyczna więź. Najmłodsza z rodzeństwa Giovanna, która ledwo co osiągnęła dorosłość, wstąpiła do Świątyni Bliźniąt.

Sojusze: Lupo, Doria-Landi
Afiliacje: d'Esposito, Fiorentino


Familia Borghese

Stara szlachecka rodzina, wywodząca się z północnej Tilei. Do Luccini przybyła wieki temu, uciekając przed potężnymi rywalami, a co za tym idzie - śmiercią. Majątek, który pozostał ówczesnemu patriarsze rodu, został zainwestowany w zakup winnicy na południowym wybrzeżu. Z czasem winnica rozrosła się w całkiem pokaźny biznes i obecnie nazwisko Borghese kojarzy się z najlepszymi markami wina w Tilei, zwłaszcza z tą ulubioną przez mieszczan - ciemnym Lucerrano. Borghese'owie poszerzyli swe wpływy przez ostatnie dwie dekady dzięki ujawnieniu spisku Leopoldo di Lucciego i przejęciu interesów wygnanych spiskowców.

Rodzinie obecnie przewodzi Paolo Borghese. Jego małżeństwo z Nicoliną Tartaglione, pavońską szlachcianką, nie należało do łatwych i przyjemnych. Jeśli wierzyć plotkom, na rodzinie Tartaglione ciąży klątwa, przez którą jej wszystkich członków spotyka brutalny i przedwczesny koniec. Historia burzliwego małżeństwa Paolo i Nicoliny zdaje się te doniesienia potwierdzać. Z ósemki dzieci spłodzonej przez parę, jedynie dwójka dożyła dorosłości - Niccolo i Isabella. Pierworodny i dziedzic, absolwent szkoły oficerskiej, poślubił Teresę della Torre. Córka natomiast dalej pozostaje panną, mimo wianuszka adoratorów i daje się poznać jako śpiewaczka operowa oraz mecenas sztuki. Nicolina Tartaglione w ostatnich latach popadła w poważną depresję, czego powodem były liczne poronienia i tragedie, co ostatecznie doprowadziło do jej samobójstwa.

Vittoria Borghese, siostra Paolo, jest jedną z najbardziej wpływowych kobiet w Tilei dzięki swemu wysokiemu stanowisku w kulcie Myrmidii. Pełni funkcję Wysokiego Orła Luccini (L'Alta Aguila di Luccini), komenderując połową regimentów Orlego Zakonu.

Sojusze: Tartaglione, della Torre
Afiliacje: Sordillo, Zaccardi







Lucan i Luccina

Główny ośrodek - Świątynia Bliźniąt, Akropol.


Myrmidia

Główny ośrodek - Arsenał, Zarzecze. Wysoki Orzeł Luccini (L'Alta Aquila di Luccini) - Vittoria Borghese.


Morr

Główny ośrodek - Teatr Kruków, Akropol.


Shallya

Główny ośrodek - Lazaretto, na zachód od murów miejskich.


Verena

Główny ośrodek - Pałac Wiedzy, Nowe Miasto.


Manann

Główny ośrodek - Morski Pałac, Doki.


Ranald

Główny ośrodek - Cittaladro.


Mercopio

Główny ośrodek - brak oficjalnego.

SÓL TEJ ZIEMI
czyli o luccińskich kondotierach

IN MEMORIAM

Francesco Marrizano - z zawodu prawnik, z umiłowania złodziej i awanturnik. Najstarszy syn bosmana zatrudnionego w Morskiej Kompanii Przewozowej. Zginął 6 Myrmidis w Cittaladro, będąc w złym miejscu o złym czasie (w tłumie podczas zamieszek).

Rust DeGroat - z zawodu adwokat i często pracownik miesiąca kancelarii "Lupo Orsini & Wspólnicy". Niestrudzony obrońca prawa, dyplomata i tak zwany człowiek od wszystkiego. Poległ w starciu z Marią Larosą 6 Myrmidis na Podmurzu; prawdopodobnie martwy. Zginął 7 Myrmidis przez coup de grace zadane przez Satina.

Bryce - elfi najemnik o sokolim wzroku. Małomówny i trzymający się na uboczu, o wiele lepiej władał łukiem niż strunami głosowymi. Zawzięty wróg wszystkiego, co szczurowate. Poległ w starciu z Marią Larosą 6 Myrmidis na Podmurzu; prawdopodobnie martwy. Zginął 7 Myrmidis przez coup de grace zadane przez Marco della Rovere.

 

Kerm

Witam wszystkich i życzę długiego życia

 

Sayane

Witam i jw.

 

Iakovich

Czołem wszystkim, miłej rozgrywki

 

__________________
" Blood blood for the BLOOD GOD"

" Jack ty znowu w mieście?? Księżna już wie??... rok minął i chyba wszyscy zapomnieli już o wieżowcu "

TomaszJ

Witam! Mam nadzieję, że wszyscy dotrwamy do końca!

 

__________________
Bez podpisu.

MagMa

Witam, dobrych rzutów!

 

Panicz

No serwus.

 

Cohen

Akurat w tej sesji może wystąpić niska śmiertelność, wyjątkowo nie gram dpsem. Także głowy do góry.

 

__________________
Now I'm hiding in Honduras
I'm a desperate man
Send lawyers, guns and money
The shit has hit the fan - Warren Zevon, "Lawyers, Guns and Money"

razdwaczy

Witam wszystkich, miłej gry.

Wybaczcie mój toporny włoski.