- Ralfie. - baron machnął ręką. - Sam tu.

Majster zbliżył się do Nathaniela i wielmoży. Rękę miał w temblaku, oblicze zaś zacięte.

- Twoja wersja owych wydarzeń, jeśli prosić można.

- No więc... - majster odkaszlnął w zdrową pięść i zaczął. - Otóż, przyznaję, Christoff, co to go szukają, to się zajmowałem nim. Rodzina prawie, a on, panie, nie gwałcił nikogo. Ale nie o tym... pieniądze, ten tutaj, oferował mi, groził. Tedy powiedziałem mu, żeby wypier... znaczy się, opuścił zakład. A on się na mnie w pięściami rzuca. Moi konfratrzy wraz ze mną pochwycić awanturnika chcieli, któryś garem w niego rzucił nawet, a ten z kuszy we mnie pruje... to była próba morderstwa - mu byśmy go zabić nie próbowali, może obilibyśmy co nieco, ale zabralibyśmy go do straży, co potem żeśmy rzeczywiście uczynili. Potwierdzą mą wersję rzemieślnicy, czeladnicy, a także przechodnie. Za takowy czyn rękę mu winni urż... - rzemieślnik zreflektował się widząc kikut Nathaniela i tylko szarpnął bokobrody lekko. - No, ale słyszałem, że to nie jedyny występek jego, panie.

Baron zwrócił się do łowcy nagród.

- Rację ma. - rzekł. - Karę za tę morderstwa próbę - bo to była próba morderstwa, świadkowie, przypadkowi też, twierdzą tak, wymierzono, może nie tak, jakbym chciał tego, ale... wymierzono. Prócz tego jednak, podniosłeś rękę na szlachetnie urodzonego i zelżyłeś mego syna i siostrzeńca... wyzwałeś między innymi od ladacznic siostrę moją świętej już pamięci, niech Morr ma nad nią pieczę. Za coś takiego mogę cię powiesić... albo tylko odciąć ci drugą rękę i język. Treville! - baron zakrzyknął ku Atosowi. - Weź swych towarzyszy i chodź tu, jeśli bronic kompana zamierzasz!

- Jak się zwą? - Brunner zmrużył oczy. - Szlachcic. Krasnolud. Ochroniarz. I kto tam jeszcze jest. I jak zwiesz się ty? Zaprowadzisz mnie do nich, badanie kamienicy poczekać trochę może.

- Ano, szlachcic też człek prosty w sumie jest. - Brunner podrapał się po podbródku. - Zrozumiałe, że plotka i opowieść miejska trafiła do jego uszu, a on ją jako prawdę wziął. Nie potrzebuję jego ludzi, to... delikatna sprawa. Wracaj do swego szlachcica i towarzyszy i powiedz im, że Brunner zabrania im się mieszać... nie muszę mówić, że lepiej dla was byłoby opuścić Schwartzhafen?

Finch powoli usunął się z drogi włóczykija i oparł się o ścianę, chowając nóż z powrotem do cholewy. Martin był wolny.

- Dobrzy z was mówcy, panie Treville, panie Garlisson. - baron popatrzył smutno na przemawiających. - Prawdę powiedziawszy, to tę sprawę z kuszą zakończyłbym, ba, jakbym mógł, tobym rękę, co to za to odjąć mu ją miano, zwróciłbym. Być może majaczył, może. Ja nie jestem okrutnikiem, ba, surowy nawet nie jestem. Weźcie kompana. Za porywczość stracił rękę. Odejdźcie ze Schwartzhafen i nigdy, przenigdy, tu nie wracajcie. Słyszycie?

Strażnicy odsunęli się od Nathaniela i popchnęli go do przodu.

Słowa Martina odwróciły uwagę dwóch łowców od wzajemnej rozmowy. Mężczyźni odwrócili się od siebie, popatrzyli po sobie i Brunner zbliżył się o krok do włóczykija.

- Co ja mam ci rzec, chłopcze? - zapytał retorycznie przypominający panterę łowca. - Są na świecie rzeczy, o których się bakałarzom nie śniło, o nie. Filozofom, czarodziejom... są rzeczy, w które ludzie porządni, ale nieprzygotowani nosa winni nie wściubiać, bo takie kinola wtykanie skończyć się może dla nich nosa przygnieceniem. Są to rzeczy, istoty takoż, co nocą w okiennice łomoczą. Są to rzeczy mroczne, wypaczone i wyklęte, ale niektórych, tych o sercu złym i umyśle podłym, to nie odstrasza. A my, ludzie tacy jak ja i Finch, jesteśmy od tego, by przyłomotać nim. Pozdrów swego szlachcica, co prawy jest, zgodnie z tym, co mówisz i rzeknij mu, by wystrzegał się tej sprawy. A gdy pewnego dnia, być może, mrok ogarnie jego dziedzinę, życie, wtedy niechaj odnajdzie Brunnera, który wiedźm i upiornych istot się nie baja. Wtedy przybędziemy i uczynek dobry spełnimy. Bywaj, chłopcze. I miej się na baczności...

Nienachalnym ruchem ręki łowca przesunął otwartą dłonią po stojącej nieopodal, dziurawej i pustej beczce. Ruch pozostawił po sobie ślad, gdzie zanikł kurz, przetarty. Był to odruchowy ruch, zapewne, ale nagle ciemna uliczka wydała się Martinowi mniej mroczna. Dziwne. Ale prawdziwe.

Kończyła się pewna epoka, a raczej - pewna opowieść. Ale, by rzec coś na temat końca, winno się zacząć od początku. Tak, właśnie tak, choć to, jak by nie było, dość ironiczne. A więc...

A więc było tak.

Siedzieliście wszyscy w karczmie. Nie jakiejś spelunce, o nie. To była dobra karczma. Nie był to przydrożny zajazd, stacja dla dyliżansów, kolejny już przystanek na szlaku przygody. Nie do końca. Otóż, owa karczma znajdowała się w mieście. Środek był dnia, Dnia Wypieków, tedy moc ludzi pracowała ciężko na chleb, inni zaś bawili się i cieszyli, bowiem trwało święto, jarmark był, kuglarze, domokrążcy, wszyscy do Schwartzhafen - bo tam własnie znajdowała się karczma - zawitali w tamtym czasie. A bohaterowie - i bohaterka, nie zapominajmy o niej, nawet jeśli mała jest ona wzrostem - zasiedli. Nad piwem, może czymś do jedzenia. Ich przygoda się skończyła. Ale i trwała zarazem. W końcu, kto wie co ich na szlaku czeka.

No więc, w tej oberży, pod okopconą powałą, przy chropowatym stole, na heblowanej ławie i połamanych zydelkach, pijąc, z ekwipunkiem w plecakach, torbach, gotowi do wyruszenia w drogę, bohaterowie dopijali ostatnie dziś piwo, w myśl zasady, że po pijanemu nie powinno się prowadzić. Nikt pojęcia nie miał, kto prowadził drużynę przez drogi i bezdroża będzie, bowiem Hans był poparzony i do biegania po lesie raczej nieskory i nienadający się. Kim był Hans Adelberht? Łowcą, myśliwym, osobą odważną i zdecydowaną, ba, aż za bardzo. Był dobrym przyjacielem.

A kim była reszta? Był tam sędziwy już Ulrich, skryba, uczony, spokojny jak zwykle i bez emocji wypisanych na twarzy sączący z kufla złocisty trunek. Była Tit, to jest Tytytcha Gamwich, która umiała leczyć i była tak niefrasobliwa i wesolutka, jak tylko niziołki były w stanie.

Był tam też Atos, szlachcic, być może niedługo pan na Trójrogu. I on był zdecydowany, gdy szło do czynów. Wiele wspomnień wyniesie z Schwartzhafen, tak jak i reszta; wiele stąd wyniesie też Johann, ochroniarz jego, barczysty i milczący, który piwo dopił i kuflem o stół huknął.

Był tam Martin Schonn, on uśmiechał się jak, nie przymierzając, Titi. Dla niego ta przygoda nie skończyła się przecież źle. Był teraz sługą, towarzyszem szlachcica, a na brak wrażeń ostatnimi dniami nie narzekał.

No i był Urgrim, zakochany krasnolud, który raczył się piwem z wypisaną na twarzy błogością, jak to brodacz z gór. Radował się, bowiem Nathaniel siedział obok w jednym kawałku. Nathaniel van Holsting? No, dłoń mu odjęli, ale dychał przynajmniej i pił, jak gdyby owa ręka należała do kogo innego. Spokój, że nic, tylko pozazdrościć.

Nie było Ortwina, Zszywacza, co opuścił drużynę i na strategiczne pozycje się udał; nie było Fulgrima, trollów pogromcy co kompanii czas jakiś towarzyszył. Ale, w pewnym sensie, byli w komplecie.

A potem, jak już wypili, wstali, wzięli, co wziąć mieli i wyszli z karczmy. Przeszli się gwarnymi ulicami i wyszli, rozmawiając. O tym co było i o tym co będzie.Przeszli przez bramy Schwartzhafen i ruszyli, prosto w Sylvanię. Wiele jeszcze ich czekało, niewątpliwie, ale to był koniec tej przygody.

Z oddali, ze wzgórza, obserwował ich lis.

- I tak też kończy się moja opowieść. - rzekł dobitnym głosem Fyrskar, syn Fyrskara. - Świta już, łuna na horyzoncie widoczna. Czas ruszyć w drogę słuchacze. Skończyłem opowieść, ale mam szczerą nadzieję, że nie zapomnicie. Że opowieść o Kompanii z Sylvanii, że tak zrymuję, zostanie w Waszej pamięci, w Waszych sercach. Dziękuję Wam za wysłuchanie mych słów.