[WARHAMMER] Imperium na peryferiach III - Strona 20

Baczy · 01-11-2015, 20:49

Eryk miał dużo czasu do namysłu, problem jednak tkwił w tym, że on już wszystko przemyślał. Spędził więc długie godziny nasłuchując krzątających się towarzyszy, obmyślających plan ucieczki czy przygotowujących broń z tego, co mieli pod ręką. Fakt, nie opróżniono piwniczki całkowicie, jednak zrobiono to na tyle rozsądnie, że nie znaleźli niczego, lepszego niż kawał deski. Według Eryka jakikolwiek opór w ich sytuacji był daremny. Dali radę się rozkuć, Bert przemycił nóż, ale cóż z tego, skoro są pod poziomem podłogi? Nie można zaszarżować, nie ma pozycji do walki, jak niby mieliby się stąd wydostać? To doskonale pokazywało, jak działa na ludzi perspektywa śmierci. Boją się na tyle, że nie są w stanie jej zaakceptować. Z jednej strony duch walki do samego końca godny jest pochwały, ale z drugiej, jak widać, zagłusza zdrowy rozsądek. Człek czy zwierz, gdy bliski śmierci z czyjejś ręki, zachowuje się tak samo.

Po nieprzespanej, głównie przez chrapanie Kaninchera, nocy, Bauer czuł się nad wyraz dobrze. Mimo iż zamierzał jeszcze walczyć o prawdę słowem, to był przygotowany na śmierć. Hańba, która spocząć miała na jego nazwisku, bardziej go przygniatała, jednak mimo iż ze stryczkiem się pogodził, to na oczyszczenie swojego nazwiska miał jeszcze nadzieję.

Gdy jednak zaprowadzono ich pod szafot, stracił nieco animuszu - powiedzieć, że gawiedź była mało przychylna to prawie jakby skłamać. Cała ta szlachta, mieszczaństwo i dostojni kupcy, gdyby im teraz pozwolić, rozdarliby ich na strzępy, własnymi nie sługów rękami. Tak przynajmniej odczuwał to Eryk, któremu teraz również ciężko było o zdrowy rozsądek i spokój ducha.

- W masarni jest ukryte... - zaczął, gdy krasnoludom założono na głowy worki, jednak harmider był tak duży, że sam siebie słyszał. Już otworzył usta, już nabrał powietrza, by wykrzyczeć swoją kwestię, gdy oberwał ziemniakiem w skroń. Krzywdy mu to nie zrobiło, ale wytrąciło go z jego roli. Dłonie zaczęły mu drżeć z bezsilności, ale i ze złości, że lud ślepy jest i głuchy, i tylko śmierci się domaga. Zacisnął zęby i spojrzał na podwyższenie z szubienicą.

Gdy belka zleciała, Eryk miał ochotę się zaśmiać, ale nie mógł, w końcu był zbyt blisko całej sytuacji. Gdy Manfred się odezwał, ledwo dostrzegalny kpiący uśmieszek pojawił się na jego twarzy. O tak, właśnie że to był znak od boga, że nie są sami, że jeszcze nie wszystko stracone. Pytanie tylko, od którego?

Pojawienie się kruka tuż przez początkiem rzezi było tylko częściowym zaskoczeniem. Bauera naszła niepewność - czy Morr skierował ich tu, dając im szansę na niedopuszczenie do masowej przemiany, czy może aby, nieświadomie i pośrednio, ją wywołali? Cóż, istniała jeszcze jedna możliwość, że nie tyle sprowadzili to nieszczęście, ale po prostu musieli być przy nim obecni. Istnienie tego zdarzenia, a więc i jego konsekwencji, wymagały takiego zgromadzenia i ich w roli skazańców. Taką rolę im przeznaczono. Ale jeśli tak, jeśli tylko odgrywali narzuconą przez bogów rolę, to jak miało się to do ich życiowych wyborów? I dlaczego Morr, pan śpiących i umarłych, miałby się w to mieszać?

Dużo pytań jak na sekundy, które minęły od pierwszego krzyku przerażenia do regularnej bitwy w centrum Franzenstein, i żadnej szansy na jakąkolwiek odpowiedź.
Bauer, mimo iż jeszcze przed chwilą gotów był umrzeć, teraz nie zamierzał pozostawać biernym. Mimo iż poważnie zwątpił w pozostałych, teraz akurat musieli odłożyć różnice ideologiczne na bok i współpracować, aby nie zostać rozdartymi na strzępy. Nowicjusz idąc za przykładem Berta starał się przełożyć łańcuchy kajdan pod sobą, jednak nic nie wskórał, zabolała go tylko wczorajsza rana w klatce i osłabiony bark. Gawędziarz zdołał w tym czasie wyswobodzić Josta i Edmunda z pętli oraz ocucić krasnoludów. Na odzyskanie kluczy do kajdan nie było co liczyć, wściekły pies po mutacji zżerał właśnie sierżanta, który owe klucze miał przy sobie. Bez broni i z rękami za plecami nie było co zwracać na siebie jego uwagi. Biberhofianie salwowali się więc ucieczką w stronę stajni, ta jednak zamknięta była szczelnie na cztery spusty. Na szczęście szopa za nią już nie, a to w niej znajdowały się narzędzia, dzięki którym rozkuli łańcuchy. Było też czym walczyć - poza siekierą, którą nie oglądając się na nikogo chwycił Eryk, były widły, kilof i jeszcze kilka innych, lepszych od gołych desek którymi chcieli wywalczyć drogę z piwniczki, przedmiotów.

Teraz można było walczyć o przetrwanie. Był to czas czynów, nie zaś słów. Bauer ruszył za Arno, który również nie zamierzał uciekać. Więcej, chciał wykorzystać swoje doświadczenie przywódcze i zorganizować obronę, uporządkować jakoś chaos, który zapanował wewnątrz palisady, jednak ludzie nadal widzieli w nich Czarne Strzały, morderców i sprzymierzeńców mutantów. Najpierw muszą im pokazać, że są po ich stronie. Może jeśli zobaczą, jak kładą trupem kilku wynaturzonych, zrozumieją, że powinni połączyć siły, choćby chwilowo, albo wszyscy zginą.

Bauer po prostu robił to, do czego, jak wierzył, został powołany. Zaatakował najbliższego mutanta, zaangażowanego w walkę z jednym ze strażników. Może tak zjedna ich sobie, wtedy Arno będzie mógł wykorzystać swoją wiedzę taktyczną.
Poza wybiciem jak największej liczby mutantów, starał się też dotrzeć do baronówny, a raczej pomóc ją chronić, wspierając jej ochroniarzy.

Alaron Elessedil · 01-11-2015, 20:55

Arno próbował uciec razem z drużyną, ale to nie miało większego sensu. Szybko ponownie zakuto ich w kajdany i ponownie przeszukano. Tym razem skutecznie, lecz nie miało to większego znaczenia. Nawet gdyby mieli przy sobie całą zbrojownię, to nie mieliby czasu ani możliwości, by próbować ponownie zdjąć okowy.

Manfred wyzwany na sąd boży odmówił kategorycznie twierdząc, iż co do winy nie ma najmniejszych wątpliwości.
Co zatem pozostało innego jak dumnie unieść głowę krocząc w pierwszym rzędzie wespół ze swym kuzynem, zaś miejscowy kowal i rzeźnik służyli za katów. Obaj ostrożnie zakładali najpierw worek, a później pętlę na jego szyję. Nie wiedział jak z Yorrim, bo niczego już nie widział. Tylko słyszał.

Nieprzychylny im tłum oczekiwał na pierwsze trupy. Trupy nieludzi, sprawców wszelkiego zła. Hammerfist zdążył tylko pożegnać się z Yorrim i usilnie próbował wyobrazić sobie jak może wyglądać kuźnia Grungniego i czy przypadkiem nie czeka na niego jakiś wolny, rozgrzany do czerwoności piec z solidnym młotem na pięknym kowadle.
Zastanawiał się co Mu powie, kiedy przed nim stanie i czy ktokolwiek wyjdzie przed szereg i oznajmi, że klnie się na honor własny i swego klanu, że ręczy za Arno z klanu Kamiennego Młota własnym honorem. Ciekawe czy spotka Gerttiego.
Ciekawe czy zobaczy się z Yorrim jeszcze przed spotkaniem z Grungnim.

Największe jednak wyrzuty sumienia miał z powodu zaufania, którym obdarzył Edmunda. Wyrzucał sobie, że jest głupim krasnoludem w przeciwieństwie do własnego kuzyna, który od razu w Czarnej Twierdzy przejrzał zdrajcę.
Przez niego wisieć będzie nie tylko Arno, ale cała drużyna.
Khazad nie mógł odżałować, iż poskąpiono mu przyjemności patrzenia na dyndającego niegdysiejszego kamrata.

Nagle podłoże uciekło mu spod nóg i zapadła ciemność, z której nie spodziewał się obudzić.

Powietrze z trudem przechodziło przez jego gardło. Słyszał czyiś głos. Szeroko otworzył oczy z rzężeniem łapiąc dech. Nie wiedział gdzie jest. Nie wiedział co się dzieje. Nie poznawał ludzi wokół.

Pierwsza myśl, jaka przyszła mu do głowy to to, że nie tak wyobrażał sobie zaświaty. Dopiero po chwili dostrzegł mutantów. Jak w swojej wizji.
Szybko skończył na nogi, a przynajmniej tak szybko na ile pozwolił jego obecny stan ciała.

- Dziękuję - skłonił się szybko niebiosom widząc wszystkich druhów w dobrym zdrowiu.
Grungni musiał skumać się z Morrem. Dlatego jeszcze żyli i nawet nic szczególnego im się nie stało. Pomijając kilka stłuczeń, ale który khazad uskarżał się kiedykolwiek na stłuczenia? Te nawet szczególnie uciążliwe nie bywają.

Nie poświęcał jednak bogom zbyt wiele uwagi. Będzie czas na należyte podziękowanie jak tylko uda im się wykaraskać w jednym kawałku z całego zamieszania. A dało się to zrobić nie na sposób kapłański, ale najemniczy. Czyli uwolnić się i lać po mordach.

Nagle świat zwolnił dla Hammerfista, kiedy rozglądał się pospiesznie po polu bitwy.
Płonący namiot. Mogli tam być niezmutowani goście. Manfred walczący za dwóch albo trzech ludzi, ale nie podejmował najmniejszych starań w zorganizowaniu obrony. Kretyn. Wojen nie wygrywa się rąbanką. Pufcio zmutował i pożerał sierżanta. Baronówna żyła z całą pewnością chroniona przez jej ochroniarzy. Pumpernikiel zamknął się w karczmie. Niziołek uciekał do stajni. Schwarz strzelał z kuszy z okna faktorii.
Diagnoza była oczywista: bez organizacji defensywy festiwal zapewne padnie, a z nim wszyscy żywi.

Natychmiast zgodnie popędzili do stajni nie widząc sposobności do przebicia się do kuźni. Tam Arno bez większych trudności byłby w stanie oswobodzić każdego. Co prawda obręczy z nadgarstków na szybko nie mógł zdjąć, ale za to zniszczyć ogniwko łańcucha bez żadnego problemu.

Dopisało im jednak jeszcze trochę szczęścia, gdyż dobiegając do stajni, pomimo niziołka zamykającego się na wszystkie spusty znaleźli w przystającej, a nawet połączonej ze stajnią szopie między innymi młotek i dłuto, którymi musiał operować Bert jako jedyny, któremu udało się przełożyć ręce na przód.

- Patrz tu. Jak metal jest inny tu widzisz? Walić należy tu, bo łączeniem ogniwa jest to. Miejsce najsłabsze. Lekko wal, nic nie stanie się jak poprawić dwa czy razy trzy będziesz musiał - rzekł Bertowi brodą wskazując odpowiednie miejsce na Winklowych okowach, po czym odwrócił się.

- Mać jego kurwancka! - warknął khazad czując uderzenie w palec. Poboli trochę, ale który krasnolud przejmował się byle stłuczeniem?

Hammerfist natychmiast przejął do Eryka dłuto, a od Berta młotek. Kolejny był Yorri jako znający się na kowalstwie. Jost był następny, a potem Eryk. Arno chciał jeszcze rozkuć Berta, zaś Edmunda nie miał zamiaru. Nie miał czasu na pomoc zdrajcy. Musiał wracać na pole bitwy z czym zgadzał się z Erykiem, zaś Przepratywacz nie palił się do walki, czemu nie należało się dziwić. Zaproponował za to, wielce rozsądnie, rozpoznanie sytuacji w bitwie.

Biegiem ruszyli z powrotem na pole bitwy, podczas której Arno wrzeszczał przedstawiając plan:

- Eryk, do nędzy kurwy! Samojeden śmierć znaleźć możesz tylko. Żeśmy osłabieni kapkę szczególnie. Bronić ocalałych w namiocie trzeba. Z ochroniarzy formacją przebić możemy się tam!

Przy okazji khazad rozglądał się za jakąś porządną bronią i tarczą bądź puklerzem.

Gdyby sytuację na polu bitwy ocenił na możliwą do wygrania wskoczy na najbliższe podwyższenie, za które mogła służyć nawet szubienica, jeśli tylko nie będzie musiał się do niej przedzierać przez zmutowanych gości.

Wtedy zbierze tyle powietrza ile zdoła i zakrzyknie z całą mocą tubalnym głosem:
- Do mnie żołnierze! Formacją na skurwysyny! Nie napierdalanka to, a wojna! Do mnie po ocalałych! Chronić gości festiwalu!

Podwyższenie, miecz, tarcza i trzymanie się razem z Erykiem i Jostem. To mu było teraz potrzebne. Gdyby ochroniarze posłuchali go i nadchodzili do niego uformuje klin stawiając na szpicę najsilniejszych i najmniej poszkodowanych w bitwie. A przynajmniej takich, którzy tak wyglądają na pierwszy rzut oka.

Fyrskar · 01-11-2015, 22:42

Lato 2518 roku K.I.
Franzenstein, majdan

Muzyka

Yorri stawiał kolejne kroki. Miał kaczkowaty chód i dobrze o tym wiedział. Nie dbał jednak o to, czy bawiło to zebranych dookoła ludzi. Kim oni byli? Nie mieli dość rozsądku, by zastanowić się nad tym wszystkim. Wbijali swój pusty wzrok w Stirlandczyków i bez refleksji przyjęli do siebie to, co przekazał im Manfred. Ochrzcili ich mordercami i mieli za nic prawdę. Gruby worek nie tłumił obelg. Nie musiał. Rdestobrody miał za nic ich pokrzykiwania. Oto lud, który nie pamięta, jak krasnoludy lało swoją krew na skały Przełęczy Czarnego Ognia, by mogło powstać ich Imperium. Oto idzie dwóch kuzynów, którzy mają w sobie krew tych, którzy sobie z żył upuszczali i upuszczają wciąż juchę, by ludzie nie musieli poznać grozy i mogli żyć w spokoju takim, jaki tylko był możliwy w tym świecie. Krasnoludowi było ich żal. Przejdą przez życie korzystając ze swych bogactw, objadając się słodkościami i popijając to drogimi trunkami. Zapłacą złotem za modny obraz, ale pięknym widokiem, jaki na nim przedstawiony, w prawdziwym świecie wzgardzą.

Co to za życie, gdy nie możesz być szczęśliwym, patrząc na zachody i wschody słońca? Gdy nie możesz cieszyć się wolnością? Patrzcie ludzie, oto świat, który dawne rasy oddały wam spadku. Piękna kraina, której magia to nie Chaos, nie czarodzieje skryci w swoich przypominających nory wieżach i domach. Jej magią są liście drzew, raz głębokie zielenią, raz złote pocałunkiem jesieni. To przypominający puch śnieg i ogień w kominku, przy którym siadasz zziębnięty. A obok ciebie rodzina. I nie ze złota i tytułu się cieszysz, a ze wszystkich doświadczeń, które cię spotkały.

Ale większość ludzi nie chciała tego dostrzec. Piękna górskich zboczy i rzeźbionych błękitnymi wstęgami rzecz dolin i kotlin. Ukwieconych łąk i złocistych pól, w którym widzieli tylko źródło srebra w sakiewce. Lud, który zapomina tak często, czym jest wędrówka. Czyż zielona od wiosennych deszczów trawa nie jest piękniejsza od drogich kobierców? Czyż dziki kwiat nie jest delikatniejszy i prawdziwszy od tych zerwanych z klombu. Yorri nic nie mówił, bo wiedział, że puste skorupy tłumnie zbierające dookoła szafotu wyśmiały by go z szyderstwem wymalowanym na twarzy. Jedyne czego krasnolud żałował to fakt, że nie zdołał więcej wędrować. Ale i tak wykorzystał czas, jaki mu dano, lepiej niż goście festiwalu.

Czekali na niego przodkowie i nie bał się śmierci. Jeśli wcześniej było inaczej, to już nie teraz. Obiecał sobie jednak, że jeśli przeżyje ten dzień, to nie przestanie wędrować po świecie. Bo nareszcie zrozumiał, co jest najważniejszą dla niego wartością. Czymś, dlaczego warto nawet umrzeć. Przyjaciele, wędrówka. Piękno otaczającego go świata. A szydercy tłumnie zebrani przed szafotem mogą udławić się swoim dworskim życiem. Yorri był szczęśliwy, idąc na śmierć. Żałował wielu rzeczy, ale losowi zamierzał stawić czoło z wysoko uniesioną głową.
I z katarem, jakiego nabawił się po nocy w piwnicy, rzecz jasna.

Pożegnał kuzyna. Miał jedynie nadzieję, że ten nie ma do niego o nic żalu. Yorri nie chciał by ktokolwiek miał do niego żal. Nawet Edmund. Wiele zła przez przypadek dawny dozorca śluz wyrządził, błędy popełnił, ale kto jest nieomylny?
Krasnolud obiecał sobie, po raz kolejny, że jeśli przeżyją, to żadnego żalu nie będzie do Kanichera miał. Każdy zdarza się coś zrobić źle.

Kichnął lekko pod nosem i potrząsnął kudłatą łepetyną, nie mogąc obetrzeć nosa. Na szyję powróz sobie bez oporu wcisnąć dał. Czego się tu bać? Poboli i przestanie. A po drugiej stronie na pewno się spotkają. Na to Rdestobrody w głębi serca liczył.

I za nim na sznurze udusić się zdążył, wszystko pierdolnęło.
Nawet powiesić się im nie udało.

Z trudem łapał oddech. Świadomość, której wisząc kurczowo się chwytał, odruchem bezwarunkowym, gdzieś wraz z gruntem pod nogami uciekać zaczęła i krasnolud nie wiedząc co się dzieje, na bok się przetoczył. Czuł, że półprzytomnie wlecze gdzieś się z kompanami. A wkoło się działo! Tyle dobra czy nie dobra, że rację mieli i kiełbasy spaczone były. Teraz mógł tylko łowca wiedźm klątwy na siebie samego ciskać, że nie posłuchał ich.

Na dobre z marazmu go cios Arno w łańcuch kajdanów jego. Yorri uniósł na boki i do góry zdrętwiałe ręce i roboty się zabrał, do kajdan innych się dobierając z młotem i dłutem.

Spod stajni, gdzie pomknęli, kilof podniósł. O wszystkim mógł zapomnieć, ale rąbnąć kilofem to jeszcze potrafił, choćby łapki chude i żylaste miał.
Chciał z początku uciekać i zostawić pozostałych przy życiu i niezmutowanych mieszkańców Franzenstein ich własnemu losowi.
Ale przecież wtedy byłby niewdzięcznikiem i hipokrytą.

Jak oni.
Nie chciał być podobnym do nich.

Popędził za kuzynem.

Lechu · 01-11-2015, 23:43

Bert nie wiedział jak postąpiłby postawiony przed wyborem ostatecznym: Iść na śmierć u boku Bauera czy uciekać z całą resztą? Winkel był świadom, że więź łącząca go z Erykiem była silna, ale czy nie osłabiłby reszty zostając z nim? Czy Arno, Jost, Kanincher i Yorri nie mieliby mniejszych szans na ucieczkę bez gawędziarza, który nauczył się w życiu wychodzić z każdej sytuacji bez unoszenia broni? Piękna, melancholijna pieśń na pewno nie ułatwiała mu wyboru tylko wpychała w pełen zadumy i jeszcze większej rozterki stan.

Bert nie miał pojęcia jak długo dumał, a ile spał, ale nie był ani zdecydowanym, ani wypoczętym. Poranne pobudzenie nad klapą jego więzienia zwiastowało bliski koniec chociaż Winkel nie czuł tego za bardzo. Bał się, ale nie tak jak wystraszone potworem dziecko. Myślał o tym ile jeszcze by chciał się nauczyć i jak wiele przeżyć. Marzył aby jeszcze kiedyś zobaczyć rodzinę i pomóc jej w tych ciężkich dla wioskowych ludzi czasach. Nikt jak gawędziarz nie był pełen werwy kiedy zabrali się za uwalnianie krasnoludów i Kaninchera. Edek był całkiem wysportowany, a pomoc takiego wojownika jak Arno byłaby nieoceniona w trakcie ucieczki. Ich próby były jednak marne - podobne jak efekty.

Wyjście z piwnicy miało być czynem niesamowicie bohaterskim i zaskakującym. Było, ale prowizoryczna broń sprawiedliwości była niczym w porównaniu ze stalą i okutym drewnem głupców prowadzonych przez zardzewiałego łowcę czarownic. Bert pierwszy raz stracił nadzieję kiedy skuto mu ręce na plecami. Spojrzał wtedy jednak na Yorriego, który z grupą był całkiem niedługo. Jaki dawał przykład temu początkującemu poszukiwaczowi przygód? Nie mógł się załamywać i tracić wiary. Nadzieja była dopóki tylko żył on i jego przyjaciele.

Kiedy szli nieopodal namiotu Bert dostał jabłkiem w twarz. Jako, że owoc trafił całkiem blisko ust gawędziarz był w stanie zlizać odrobinę soku, którego smak był... normalny. Ani zbyt kwaśny, ani słodki, niezbyt również cierpki. Winkel nie chciał zapamiętać swojego ostatniego smaku jako zwyczajny - zupełnie niczym się nie wyróżniający. Gdyby kiedyś miał okazję opowiedzieć o tym dniu jabłko byłoby słodkie niczym poczucie sprawiedliwości wyczytane w opasłych, sędziowskich tomiszczach. Zdecydowanie mniej szczęścia od Winkela miał Arno, który dostał chyba tuzinem pomidorów i kilkoma całkiem sporymi kamieniami. Krasnolud szedł jednak niczym tytan odporny na ciosy głupiego, szarego ludu, który chłonął słowa głupiego, nie potrafiącego przyznać się do wieloletniej niedołężności Manfreda.

Kiedy okazało się, że mieli podchodzić parami Bert był nieco zawiedziony. Liczył na przynajmniej trzy pętle, a najlepiej sześć aby każdy miał takie same szanse na przeżycie. Pierwsi mieli zostać powieszeni brodacze, którzy cieszyli się największym ostracyzmem ze strony zgromadzonych idiotów. Bert nie był w stanie powiedzieć nic mądrego do odchodzącego Arno. Chciał go jakoś pocieszyć, ale nie udało mu się wydukać nic więcej niż:

- Do zobaczenia po drugiej stronie, przyjacielu.

Co to miało znaczyć? Czy te słowa nie były przyznaniem się do utraty nadziei, z której trzymania się Winkel był towarzyszom znany? Gawędziarz był chyba bardziej znany z dialogu, którego - nawet w takich chwilach - nie mógł sobie odmówić. Biberhofianin nie opuścił wzroku kiedy zapadnia poszła w dół. Patrzył jak z krasnoludów ucieka życie. Nie bał się. Czuł tylko wstyd za łowcę czarownic, który poprowadził to śledztwo gorzej niż ślepe, niedorozwinięte dziecko.

Kiedy pękła belka i Khazadzi padli na ziemię Bert nie wiedział co o tym myśleć. Czyżby ktoś chciał ocalić przybłędy, na których życiu nikomu ze zgromadzonych nie zależało? Winkel wyobrażał sobie Czarne Strzały pomagające im w ucieczce tylko po to aby ludzie dalej wierzyli, że dali umknąć prawdziwym bandytom. Bo czy było dla zbira coś lepszego niż myśl, że może bezkarnie rabować? Prawdziwa Czarna Strzała nie byłaby przecież już zagadką tylko poszukiwanym za konszachty z chaosem, ucieczkę z własnej egzekucji Bertem Winkelem z Biberhof. Wyobraźnia gawędziarza była jednak zbyt mało obszerna aby przewidzieć coś co - niby przypadkiem - brał z przyjaciółmi wcześniej pod uwagę.

W tych ostatnich chwilach Bert był ciekaw jak smakował owoc najnowszej receptury Herr Heintza. Czy sławny kiełbasiarz przeszedł sam siebie? Dekoracje na pewno były staranniejsze za życia chamskiego pracodawcy. Bert nie skończył myśli kiedy ludzie zaczęli mutować. Jedni otrzymywali dodatkowe kończyny, inni chwytne ogony, dodatkowe pary oczu, sierść, łuski, szczypce, czujki... Winkel nie był w stanie zrobić nic niż zacząć myśleć nad ucieczką swoją i swoich przyjaciół. Jost i Edek stali z workami naciągniętymi na głowy nie będąc świadomymi tego co właśnie miało miejsce. To ich Bert miał zamiar uświadomić jako pierwszych... Później należało zająć się Arno i Yorrim. Mimo iż sytuacja była bardzo nieciekawa Bert musiał przyznać, że wolał śmierć w walce o życie niż podrygując na śmierdzącej pyrami linie.

Campo Viejo · 05-11-2015, 08:07

Lato 2518 roku K.I.

Franzenstein, Kiełbasiany Festiwal, Dzień ostatni, Po południu

Ciemne chmury zakryły słonce niczym zły omen. Jakby mogło być jeszcze gorzej niż było mógł ktoś pomyśleć. Czarny dym kłębił się nad placu Franzenstein, gdzie od płonącego namiotu zajęła się karczma „Głupia Gęś”.
Szli obok siebie od północnej bramy, prężnym i zdecydowanym krokiem. Ramię w ramię. Coraz szybciej. W rękach siekiera, kilof, szpadel, kij, młotek oraz widły. Z przegubów dyndały żelazne oczka u czarnych bransolet żelaznych kajdanów.

Na placu, pośród dymu i ognia, w objęciach śmierci, tańczyli goście. Trupy ścieliły się jak okiem sięgnąć w zastygłych pozach. Nad nimi ludzie walczyli z bestiami, które spotyka się w nocnych opowieściach i koszmarach. Nikt tu czasu nie miał na chwilę wytchnienia. Potwory, niczym niestrudzone maszyny do zabijania zajadle atakowały rwąc, szarpiąc, gryząc i Sigmar jeden wiedział jeszcze, jaką krzywdę chcąc wyrządzić ofiarom. Obrońcy festiwalu stawiali zaciekły opór, lecz miejsce rozpłatanego mutanta zajmowało dwóch następnych. Pośrodku pobojowiska z okrwawionym mieczem w jednej i długim sztyletem w drugiej, stary Manfred stał na podwyższeniu kupy trupów uwijając się jak w ukropie. Pod jego ciosami spadały macki, kończyny szpony i głowy. Stary łowca nie ustępował na krok i garstka obrońców gromadziła się wokół niego. Szlachta, kupcy, służba, chłopi. Jak jeden mąż, każdy każdemu równy, umierali tak samo.

Eryk z siekierą wpadł w pomiędzy matnię rzezi z czołem podniesionym pchany wściekłością i nienawiścią. Taka złość w sercu, w takich chwilach, było dla ciała niczym olej dla ognia.

Arno z podwyższenia szafotu krzyczał, a głos jego wplatał się w bitewną wrzawę i niekończące się wycie spanikowanych tudzież zrozpaczonych kobiet. Niektóre klęczały nad poległymi krewnymi i tych, co tuliły w ramionach swe okrwawione dziatki było najbardziej żal, nawet tym, którzy z wrażliwości nie byli szczególnie znani. Niektórzy z walczących go słyszeli. Niektórzy obracali głowy, nawet gdy uciekali byle dalej od placu. W ich oczach nie widział jednak ulgi lub nadziei, lecz strach i zarezerwowaną skazańcowi nieufność, jeśli nie zwyczajną nienawiść. Szybko zdał sobie khazad sprawę, że gadaniem nic nie wskóra, więc zabrał się do czynów. Skoczył z młotkiem w wir walczących. Rdestobrody trzymał się blisko kuzyna wznosząc kilof po raz pierwszy do ciosu.

Za nimi szedł Jost. Porzuci widła i wyszarpnął miecz z ciężkich do odgadnięcia rodzaj organizmu krwistej masy ciała. Edmund ze szpadlem osłaniał Winela, który odłożył na ziemię kij pochyliwszy się nad trzymającym się za brzuch mężczyzną. W dłoniach trzymał pełne garście własnych, przelewających się przez pace, okrwawionych flaków.

Bauer był już pewien, że przyjdzie mu walczyć z obrońcami, gdy jeden z nich na jego widok zamachnął się orężem. Tylko dlatego cios nie spadł na odsłonięte plecy stirlandzkiego skazańca, bo nowicjusz zagłębił ostrze siekiery w cielsku mutanta, wgryzionego wilczą paszczą w leżącego na ziemi, zakrywającego się rękoma człowieka.

Edmund bił łopatą niemal na oślep opędzając się od napierających maszkar. Bez zastanowienia podniósł leżący u stóp miecz. Czując w garści rękojeść prawdziwej broni, otarł pot z czoła, odetchnął głębiej i rozejrzał się bacznie po walczących. Sytuacja nie wyglądała dobrze. Wszyscy byli pokryci krwią nie widząc zapewne do końca czy należała do nich, ich towarzyszy czy mutantów. A bestie te nie były rozumne. Szybkość z jaką mutacje następowały zmieniając ludzi w groteskowe karykatury istot skupiających cechy przeróżnych zwierząt i bestii, dla których nie znał nawet nazw, sugerowała zgodnie z zachowaniem potworów, że ich działania pozbawiony były jakiejkolwiek logiki innej niż rządza mordu i zniszczenia.

Ból orzeźwiał i przyćmiewał zmysły zarazem. Szybko nie było pośród Stirladczyków nikogo, kto nie byłby wolny od ran. Nadzieja, że zdołają nie tylko wyjść z tej krwawej jatki cało, to jeszcze ratujących innych brała górę dodając otuchy do czasu, gdy z Czerwonego Zajazdu z okien zaczęli spadać ludzie zrzucani przez mutanty, które w odróżnieniu od szaleńczych krwiożerców mutujących w zawrotnym tempie, zdawały się dobrze wiedzieć, co robią. W oddali stajnia i dom szachty stały już w płomieniach tak samo jak główna stojąca otworem brama, przez którą wbiegały pokraczne stwory.

Hammerfist z brodą lepką od krwi pierwszy wydał rozkaz do odwrotu, a reszta nie miała nic przeciwko nie ociągając się wcale. Przemknęli chyłkiem między płonącym namiotem, a budynkiem, torując sobie drogę. Wtedy zobaczyli, jak otwiera się południowa brama zdobyta przez kilkunastu napastników. Nie wiadomo kto wpadł na pomysł, aby dopaść do Kiełbasiarni Heintza.

Bełt obracał się prując powietrze odnajdując drogę, którą wyznaczało odprowadzające pocisk zwężone oko. Czy to wiatr, krzywizna bełta, pech strzelca czy też przeznaczenia tak chciało, nie ważne. Grunt, że nawet Schlachter nie zauważył, że grot odciął mu kilka kosmyków rozwianych włosów mknąc przed siebie dalej.

Kiedy zdyszani zgromadzili się w masarni przy klapie przejścia wiodącego poza palisadę zorientowali się, że brakuje z nimi Eryka. Nie dał rady. Yorri ostatnim razem widział go wciąż walczącego u boku Łowcy Czarownic, a potem na jego miejscu, gdy stary Manfred opadł na kolana od potężnego ciosu gigantycznych szczypiec w plecy, które przebiły go na wylot. Edmund wycofując się dostrzegł, że Bauer zwalił się na ziemię pod ciosami kilku mutantów.
Zbyt wielu.
Zbyt wielu, aby móc wyrąbać sobie między nimi drogę do ciała towarzysza, nie wspominając o powrocie.

Rdestobrody ostatni opuszczał klapę ginącego Franzenstein.
Gdy oderwał rękę od drewna palisady, wewnętrza strona dłoni swędziała mu niemiłosiernie.
A potem popatrzyła na krasnoluda.

Powieka mrugnęła.

KONIEC
?

01-11-2015, 20:49	#191
Baczy Reputacja: 1	Eryk miał dużo czasu do namysłu, problem jednak tkwił w tym, że on już wszystko przemyślał. Spędził więc długie godziny nasłuchując krzątających się towarzyszy, obmyślających plan ucieczki czy przygotowujących broń z tego, co mieli pod ręką. Fakt, nie opróżniono piwniczki całkowicie, jednak zrobiono to na tyle rozsądnie, że nie znaleźli niczego, lepszego niż kawał deski. Według Eryka jakikolwiek opór w ich sytuacji był daremny. Dali radę się rozkuć, Bert przemycił nóż, ale cóż z tego, skoro są pod poziomem podłogi? Nie można zaszarżować, nie ma pozycji do walki, jak niby mieliby się stąd wydostać? To doskonale pokazywało, jak działa na ludzi perspektywa śmierci. Boją się na tyle, że nie są w stanie jej zaakceptować. Z jednej strony duch walki do samego końca godny jest pochwały, ale z drugiej, jak widać, zagłusza zdrowy rozsądek. Człek czy zwierz, gdy bliski śmierci z czyjejś ręki, zachowuje się tak samo. Po nieprzespanej, głównie przez chrapanie Kaninchera, nocy, Bauer czuł się nad wyraz dobrze. Mimo iż zamierzał jeszcze walczyć o prawdę słowem, to był przygotowany na śmierć. Hańba, która spocząć miała na jego nazwisku, bardziej go przygniatała, jednak mimo iż ze stryczkiem się pogodził, to na oczyszczenie swojego nazwiska miał jeszcze nadzieję. Gdy jednak zaprowadzono ich pod szafot, stracił nieco animuszu - powiedzieć, że gawiedź była mało przychylna to prawie jakby skłamać. Cała ta szlachta, mieszczaństwo i dostojni kupcy, gdyby im teraz pozwolić, rozdarliby ich na strzępy, własnymi nie sługów rękami. Tak przynajmniej odczuwał to Eryk, któremu teraz również ciężko było o zdrowy rozsądek i spokój ducha. - W masarni jest ukryte... - zaczął, gdy krasnoludom założono na głowy worki, jednak harmider był tak duży, że sam siebie słyszał. Już otworzył usta, już nabrał powietrza, by wykrzyczeć swoją kwestię, gdy oberwał ziemniakiem w skroń. Krzywdy mu to nie zrobiło, ale wytrąciło go z jego roli. Dłonie zaczęły mu drżeć z bezsilności, ale i ze złości, że lud ślepy jest i głuchy, i tylko śmierci się domaga. Zacisnął zęby i spojrzał na podwyższenie z szubienicą. Gdy belka zleciała, Eryk miał ochotę się zaśmiać, ale nie mógł, w końcu był zbyt blisko całej sytuacji. Gdy Manfred się odezwał, ledwo dostrzegalny kpiący uśmieszek pojawił się na jego twarzy. O tak, właśnie że to był znak od boga, że nie są sami, że jeszcze nie wszystko stracone. Pytanie tylko, od którego? Pojawienie się kruka tuż przez początkiem rzezi było tylko częściowym zaskoczeniem. Bauera naszła niepewność - czy Morr skierował ich tu, dając im szansę na niedopuszczenie do masowej przemiany, czy może aby, nieświadomie i pośrednio, ją wywołali? Cóż, istniała jeszcze jedna możliwość, że nie tyle sprowadzili to nieszczęście, ale po prostu musieli być przy nim obecni. Istnienie tego zdarzenia, a więc i jego konsekwencji, wymagały takiego zgromadzenia i ich w roli skazańców. Taką rolę im przeznaczono. Ale jeśli tak, jeśli tylko odgrywali narzuconą przez bogów rolę, to jak miało się to do ich życiowych wyborów? I dlaczego Morr, pan śpiących i umarłych, miałby się w to mieszać? Dużo pytań jak na sekundy, które minęły od pierwszego krzyku przerażenia do regularnej bitwy w centrum Franzenstein, i żadnej szansy na jakąkolwiek odpowiedź. Bauer, mimo iż jeszcze przed chwilą gotów był umrzeć, teraz nie zamierzał pozostawać biernym. Mimo iż poważnie zwątpił w pozostałych, teraz akurat musieli odłożyć różnice ideologiczne na bok i współpracować, aby nie zostać rozdartymi na strzępy. Nowicjusz idąc za przykładem Berta starał się przełożyć łańcuchy kajdan pod sobą, jednak nic nie wskórał, zabolała go tylko wczorajsza rana w klatce i osłabiony bark. Gawędziarz zdołał w tym czasie wyswobodzić Josta i Edmunda z pętli oraz ocucić krasnoludów. Na odzyskanie kluczy do kajdan nie było co liczyć, wściekły pies po mutacji zżerał właśnie sierżanta, który owe klucze miał przy sobie. Bez broni i z rękami za plecami nie było co zwracać na siebie jego uwagi. Biberhofianie salwowali się więc ucieczką w stronę stajni, ta jednak zamknięta była szczelnie na cztery spusty. Na szczęście szopa za nią już nie, a to w niej znajdowały się narzędzia, dzięki którym rozkuli łańcuchy. Było też czym walczyć - poza siekierą, którą nie oglądając się na nikogo chwycił Eryk, były widły, kilof i jeszcze kilka innych, lepszych od gołych desek którymi chcieli wywalczyć drogę z piwniczki, przedmiotów. Teraz można było walczyć o przetrwanie. Był to czas czynów, nie zaś słów. Bauer ruszył za Arno, który również nie zamierzał uciekać. Więcej, chciał wykorzystać swoje doświadczenie przywódcze i zorganizować obronę, uporządkować jakoś chaos, który zapanował wewnątrz palisady, jednak ludzie nadal widzieli w nich Czarne Strzały, morderców i sprzymierzeńców mutantów. Najpierw muszą im pokazać, że są po ich stronie. Może jeśli zobaczą, jak kładą trupem kilku wynaturzonych, zrozumieją, że powinni połączyć siły, choćby chwilowo, albo wszyscy zginą. Bauer po prostu robił to, do czego, jak wierzył, został powołany. Zaatakował najbliższego mutanta, zaangażowanego w walkę z jednym ze strażników. Może tak zjedna ich sobie, wtedy Arno będzie mógł wykorzystać swoją wiedzę taktyczną. Poza wybiciem jak największej liczby mutantów, starał się też dotrzeć do baronówny, a raczej pomóc ją chronić, wspierając jej ochroniarzy. __________________ – ...jestem prawie całkowicie przekonany, że Bóg umarł. – Nie wiedziałem, że chorował.

01-11-2015, 20:55	#192
Alaron Elessedil Reputacja: 1	Arno próbował uciec razem z drużyną, ale to nie miało większego sensu. Szybko ponownie zakuto ich w kajdany i ponownie przeszukano. Tym razem skutecznie, lecz nie miało to większego znaczenia. Nawet gdyby mieli przy sobie całą zbrojownię, to nie mieliby czasu ani możliwości, by próbować ponownie zdjąć okowy. Manfred wyzwany na sąd boży odmówił kategorycznie twierdząc, iż co do winy nie ma najmniejszych wątpliwości. Co zatem pozostało innego jak dumnie unieść głowę krocząc w pierwszym rzędzie wespół ze swym kuzynem, zaś miejscowy kowal i rzeźnik służyli za katów. Obaj ostrożnie zakładali najpierw worek, a później pętlę na jego szyję. Nie wiedział jak z Yorrim, bo niczego już nie widział. Tylko słyszał. Nieprzychylny im tłum oczekiwał na pierwsze trupy. Trupy nieludzi, sprawców wszelkiego zła. Hammerfist zdążył tylko pożegnać się z Yorrim i usilnie próbował wyobrazić sobie jak może wyglądać kuźnia Grungniego i czy przypadkiem nie czeka na niego jakiś wolny, rozgrzany do czerwoności piec z solidnym młotem na pięknym kowadle. Zastanawiał się co Mu powie, kiedy przed nim stanie i czy ktokolwiek wyjdzie przed szereg i oznajmi, że klnie się na honor własny i swego klanu, że ręczy za Arno z klanu Kamiennego Młota własnym honorem. Ciekawe czy spotka Gerttiego. Ciekawe czy zobaczy się z Yorrim jeszcze przed spotkaniem z Grungnim. Największe jednak wyrzuty sumienia miał z powodu zaufania, którym obdarzył Edmunda. Wyrzucał sobie, że jest głupim krasnoludem w przeciwieństwie do własnego kuzyna, który od razu w Czarnej Twierdzy przejrzał zdrajcę. Przez niego wisieć będzie nie tylko Arno, ale cała drużyna. Khazad nie mógł odżałować, iż poskąpiono mu przyjemności patrzenia na dyndającego niegdysiejszego kamrata. Nagle podłoże uciekło mu spod nóg i zapadła ciemność, z której nie spodziewał się obudzić. Powietrze z trudem przechodziło przez jego gardło. Słyszał czyiś głos. Szeroko otworzył oczy z rzężeniem łapiąc dech. Nie wiedział gdzie jest. Nie wiedział co się dzieje. Nie poznawał ludzi wokół. Pierwsza myśl, jaka przyszła mu do głowy to to, że nie tak wyobrażał sobie zaświaty. Dopiero po chwili dostrzegł mutantów. Jak w swojej wizji. Szybko skończył na nogi, a przynajmniej tak szybko na ile pozwolił jego obecny stan ciała. - Dziękuję - skłonił się szybko niebiosom widząc wszystkich druhów w dobrym zdrowiu. Grungni musiał skumać się z Morrem. Dlatego jeszcze żyli i nawet nic szczególnego im się nie stało. Pomijając kilka stłuczeń, ale który khazad uskarżał się kiedykolwiek na stłuczenia? Te nawet szczególnie uciążliwe nie bywają. Nie poświęcał jednak bogom zbyt wiele uwagi. Będzie czas na należyte podziękowanie jak tylko uda im się wykaraskać w jednym kawałku z całego zamieszania. A dało się to zrobić nie na sposób kapłański, ale najemniczy. Czyli uwolnić się i lać po mordach. Nagle świat zwolnił dla Hammerfista, kiedy rozglądał się pospiesznie po polu bitwy. Płonący namiot. Mogli tam być niezmutowani goście. Manfred walczący za dwóch albo trzech ludzi, ale nie podejmował najmniejszych starań w zorganizowaniu obrony. Kretyn. Wojen nie wygrywa się rąbanką. Pufcio zmutował i pożerał sierżanta. Baronówna żyła z całą pewnością chroniona przez jej ochroniarzy. Pumpernikiel zamknął się w karczmie. Niziołek uciekał do stajni. Schwarz strzelał z kuszy z okna faktorii. Diagnoza była oczywista: bez organizacji defensywy festiwal zapewne padnie, a z nim wszyscy żywi. Natychmiast zgodnie popędzili do stajni nie widząc sposobności do przebicia się do kuźni. Tam Arno bez większych trudności byłby w stanie oswobodzić każdego. Co prawda obręczy z nadgarstków na szybko nie mógł zdjąć, ale za to zniszczyć ogniwko łańcucha bez żadnego problemu. Dopisało im jednak jeszcze trochę szczęścia, gdyż dobiegając do stajni, pomimo niziołka zamykającego się na wszystkie spusty znaleźli w przystającej, a nawet połączonej ze stajnią szopie między innymi młotek i dłuto, którymi musiał operować Bert jako jedyny, któremu udało się przełożyć ręce na przód. - Patrz tu. Jak metal jest inny tu widzisz? Walić należy tu, bo łączeniem ogniwa jest to. Miejsce najsłabsze. Lekko wal, nic nie stanie się jak poprawić dwa czy razy trzy będziesz musiał - rzekł Bertowi brodą wskazując odpowiednie miejsce na Winklowych okowach, po czym odwrócił się. - Mać jego kurwancka! - warknął khazad czując uderzenie w palec. Poboli trochę, ale który krasnolud przejmował się byle stłuczeniem? Hammerfist natychmiast przejął do Eryka dłuto, a od Berta młotek. Kolejny był Yorri jako znający się na kowalstwie. Jost był następny, a potem Eryk. Arno chciał jeszcze rozkuć Berta, zaś Edmunda nie miał zamiaru. Nie miał czasu na pomoc zdrajcy. Musiał wracać na pole bitwy z czym zgadzał się z Erykiem, zaś Przepratywacz nie palił się do walki, czemu nie należało się dziwić. Zaproponował za to, wielce rozsądnie, rozpoznanie sytuacji w bitwie. Biegiem ruszyli z powrotem na pole bitwy, podczas której Arno wrzeszczał przedstawiając plan: - Eryk, do nędzy kurwy! Samojeden śmierć znaleźć możesz tylko. Żeśmy osłabieni kapkę szczególnie. Bronić ocalałych w namiocie trzeba. Z ochroniarzy formacją przebić możemy się tam! Przy okazji khazad rozglądał się za jakąś porządną bronią i tarczą bądź puklerzem. Gdyby sytuację na polu bitwy ocenił na możliwą do wygrania wskoczy na najbliższe podwyższenie, za które mogła służyć nawet szubienica, jeśli tylko nie będzie musiał się do niej przedzierać przez zmutowanych gości. Wtedy zbierze tyle powietrza ile zdoła i zakrzyknie z całą mocą tubalnym głosem: - Do mnie żołnierze! Formacją na skurwysyny! Nie napierdalanka to, a wojna! Do mnie po ocalałych! Chronić gości festiwalu! Podwyższenie, miecz, tarcza i trzymanie się razem z Erykiem i Jostem. To mu było teraz potrzebne. Gdyby ochroniarze posłuchali go i nadchodzili do niego uformuje klin stawiając na szpicę najsilniejszych i najmniej poszkodowanych w bitwie. A przynajmniej takich, którzy tak wyglądają na pierwszy rzut oka. __________________ Drogi Współgraczu, zawsze traktuję Ciebie i Twoją postać jako dwie odrębne osoby. Proszę o rewanż. Wszystko, co powstało w sesji, w niej również zostaje. Nie jestem moją postacią i vice versa.

01-11-2015, 22:42	#193
Fyrskar Reputacja: 1	Lato 2518 roku K.I. Franzenstein, majdan Muzyka Yorri stawiał kolejne kroki. Miał kaczkowaty chód i dobrze o tym wiedział. Nie dbał jednak o to, czy bawiło to zebranych dookoła ludzi. Kim oni byli? Nie mieli dość rozsądku, by zastanowić się nad tym wszystkim. Wbijali swój pusty wzrok w Stirlandczyków i bez refleksji przyjęli do siebie to, co przekazał im Manfred. Ochrzcili ich mordercami i mieli za nic prawdę. Gruby worek nie tłumił obelg. Nie musiał. Rdestobrody miał za nic ich pokrzykiwania. Oto lud, który nie pamięta, jak krasnoludy lało swoją krew na skały Przełęczy Czarnego Ognia, by mogło powstać ich Imperium. Oto idzie dwóch kuzynów, którzy mają w sobie krew tych, którzy sobie z żył upuszczali i upuszczają wciąż juchę, by ludzie nie musieli poznać grozy i mogli żyć w spokoju takim, jaki tylko był możliwy w tym świecie. Krasnoludowi było ich żal. Przejdą przez życie korzystając ze swych bogactw, objadając się słodkościami i popijając to drogimi trunkami. Zapłacą złotem za modny obraz, ale pięknym widokiem, jaki na nim przedstawiony, w prawdziwym świecie wzgardzą. Co to za życie, gdy nie możesz być szczęśliwym, patrząc na zachody i wschody słońca? Gdy nie możesz cieszyć się wolnością? Patrzcie ludzie, oto świat, który dawne rasy oddały wam spadku. Piękna kraina, której magia to nie Chaos, nie czarodzieje skryci w swoich przypominających nory wieżach i domach. Jej magią są liście drzew, raz głębokie zielenią, raz złote pocałunkiem jesieni. To przypominający puch śnieg i ogień w kominku, przy którym siadasz zziębnięty. A obok ciebie rodzina. I nie ze złota i tytułu się cieszysz, a ze wszystkich doświadczeń, które cię spotkały. Ale większość ludzi nie chciała tego dostrzec. Piękna górskich zboczy i rzeźbionych błękitnymi wstęgami rzecz dolin i kotlin. Ukwieconych łąk i złocistych pól, w którym widzieli tylko źródło srebra w sakiewce. Lud, który zapomina tak często, czym jest wędrówka. Czyż zielona od wiosennych deszczów trawa nie jest piękniejsza od drogich kobierców? Czyż dziki kwiat nie jest delikatniejszy i prawdziwszy od tych zerwanych z klombu. Yorri nic nie mówił, bo wiedział, że puste skorupy tłumnie zbierające dookoła szafotu wyśmiały by go z szyderstwem wymalowanym na twarzy. Jedyne czego krasnolud żałował to fakt, że nie zdołał więcej wędrować. Ale i tak wykorzystał czas, jaki mu dano, lepiej niż goście festiwalu. Czekali na niego przodkowie i nie bał się śmierci. Jeśli wcześniej było inaczej, to już nie teraz. Obiecał sobie jednak, że jeśli przeżyje ten dzień, to nie przestanie wędrować po świecie. Bo nareszcie zrozumiał, co jest najważniejszą dla niego wartością. Czymś, dlaczego warto nawet umrzeć. Przyjaciele, wędrówka. Piękno otaczającego go świata. A szydercy tłumnie zebrani przed szafotem mogą udławić się swoim dworskim życiem. Yorri był szczęśliwy, idąc na śmierć. Żałował wielu rzeczy, ale losowi zamierzał stawić czoło z wysoko uniesioną głową. I z katarem, jakiego nabawił się po nocy w piwnicy, rzecz jasna. Pożegnał kuzyna. Miał jedynie nadzieję, że ten nie ma do niego o nic żalu. Yorri nie chciał by ktokolwiek miał do niego żal. Nawet Edmund. Wiele zła przez przypadek dawny dozorca śluz wyrządził, błędy popełnił, ale kto jest nieomylny? Krasnolud obiecał sobie, po raz kolejny, że jeśli przeżyją, to żadnego żalu nie będzie do Kanichera miał. Każdy zdarza się coś zrobić źle. Kichnął lekko pod nosem i potrząsnął kudłatą łepetyną, nie mogąc obetrzeć nosa. Na szyję powróz sobie bez oporu wcisnąć dał. Czego się tu bać? Poboli i przestanie. A po drugiej stronie na pewno się spotkają. Na to Rdestobrody w głębi serca liczył. I za nim na sznurze udusić się zdążył, wszystko pierdolnęło. Nawet powiesić się im nie udało. Z trudem łapał oddech. Świadomość, której wisząc kurczowo się chwytał, odruchem bezwarunkowym, gdzieś wraz z gruntem pod nogami uciekać zaczęła i krasnolud nie wiedząc co się dzieje, na bok się przetoczył. Czuł, że półprzytomnie wlecze gdzieś się z kompanami. A wkoło się działo! Tyle dobra czy nie dobra, że rację mieli i kiełbasy spaczone były. Teraz mógł tylko łowca wiedźm klątwy na siebie samego ciskać, że nie posłuchał ich. Na dobre z marazmu go cios Arno w łańcuch kajdanów jego. Yorri uniósł na boki i do góry zdrętwiałe ręce i roboty się zabrał, do kajdan innych się dobierając z młotem i dłutem. Spod stajni, gdzie pomknęli, kilof podniósł. O wszystkim mógł zapomnieć, ale rąbnąć kilofem to jeszcze potrafił, choćby łapki chude i żylaste miał. Chciał z początku uciekać i zostawić pozostałych przy życiu i niezmutowanych mieszkańców Franzenstein ich własnemu losowi. Ale przecież wtedy byłby niewdzięcznikiem i hipokrytą. Jak oni. Nie chciał być podobnym do nich. Popędził za kuzynem.

05-11-2015, 08:07	#195
Campo Viejo Northman Reputacja: 1	Lato 2518 roku K.I. Franzenstein, Kiełbasiany Festiwal, Dzień ostatni, Po południu Ciemne chmury zakryły słonce niczym zły omen. Jakby mogło być jeszcze gorzej niż było mógł ktoś pomyśleć. Czarny dym kłębił się nad placu Franzenstein, gdzie od płonącego namiotu zajęła się karczma „Głupia Gęś”. Szli obok siebie od północnej bramy, prężnym i zdecydowanym krokiem. Ramię w ramię. Coraz szybciej. W rękach siekiera, kilof, szpadel, kij, młotek oraz widły. Z przegubów dyndały żelazne oczka u czarnych bransolet żelaznych kajdanów. Na placu, pośród dymu i ognia, w objęciach śmierci, tańczyli goście. Trupy ścieliły się jak okiem sięgnąć w zastygłych pozach. Nad nimi ludzie walczyli z bestiami, które spotyka się w nocnych opowieściach i koszmarach. Nikt tu czasu nie miał na chwilę wytchnienia. Potwory, niczym niestrudzone maszyny do zabijania zajadle atakowały rwąc, szarpiąc, gryząc i Sigmar jeden wiedział jeszcze, jaką krzywdę chcąc wyrządzić ofiarom. Obrońcy festiwalu stawiali zaciekły opór, lecz miejsce rozpłatanego mutanta zajmowało dwóch następnych. Pośrodku pobojowiska z okrwawionym mieczem w jednej i długim sztyletem w drugiej, stary Manfred stał na podwyższeniu kupy trupów uwijając się jak w ukropie. Pod jego ciosami spadały macki, kończyny szpony i głowy. Stary łowca nie ustępował na krok i garstka obrońców gromadziła się wokół niego. Szlachta, kupcy, służba, chłopi. Jak jeden mąż, każdy każdemu równy, umierali tak samo. Eryk z siekierą wpadł w pomiędzy matnię rzezi z czołem podniesionym pchany wściekłością i nienawiścią. Taka złość w sercu, w takich chwilach, było dla ciała niczym olej dla ognia. Arno z podwyższenia szafotu krzyczał, a głos jego wplatał się w bitewną wrzawę i niekończące się wycie spanikowanych tudzież zrozpaczonych kobiet. Niektóre klęczały nad poległymi krewnymi i tych, co tuliły w ramionach swe okrwawione dziatki było najbardziej żal, nawet tym, którzy z wrażliwości nie byli szczególnie znani. Niektórzy z walczących go słyszeli. Niektórzy obracali głowy, nawet gdy uciekali byle dalej od placu. W ich oczach nie widział jednak ulgi lub nadziei, lecz strach i zarezerwowaną skazańcowi nieufność, jeśli nie zwyczajną nienawiść. Szybko zdał sobie khazad sprawę, że gadaniem nic nie wskóra, więc zabrał się do czynów. Skoczył z młotkiem w wir walczących. Rdestobrody trzymał się blisko kuzyna wznosząc kilof po raz pierwszy do ciosu. Za nimi szedł Jost. Porzuci widła i wyszarpnął miecz z ciężkich do odgadnięcia rodzaj organizmu krwistej masy ciała. Edmund ze szpadlem osłaniał Winela, który odłożył na ziemię kij pochyliwszy się nad trzymającym się za brzuch mężczyzną. W dłoniach trzymał pełne garście własnych, przelewających się przez pace, okrwawionych flaków. Bauer był już pewien, że przyjdzie mu walczyć z obrońcami, gdy jeden z nich na jego widok zamachnął się orężem. Tylko dlatego cios nie spadł na odsłonięte plecy stirlandzkiego skazańca, bo nowicjusz zagłębił ostrze siekiery w cielsku mutanta, wgryzionego wilczą paszczą w leżącego na ziemi, zakrywającego się rękoma człowieka. Edmund bił łopatą niemal na oślep opędzając się od napierających maszkar. Bez zastanowienia podniósł leżący u stóp miecz. Czując w garści rękojeść prawdziwej broni, otarł pot z czoła, odetchnął głębiej i rozejrzał się bacznie po walczących. Sytuacja nie wyglądała dobrze. Wszyscy byli pokryci krwią nie widząc zapewne do końca czy należała do nich, ich towarzyszy czy mutantów. A bestie te nie były rozumne. Szybkość z jaką mutacje następowały zmieniając ludzi w groteskowe karykatury istot skupiających cechy przeróżnych zwierząt i bestii, dla których nie znał nawet nazw, sugerowała zgodnie z zachowaniem potworów, że ich działania pozbawiony były jakiejkolwiek logiki innej niż rządza mordu i zniszczenia. Ból orzeźwiał i przyćmiewał zmysły zarazem. Szybko nie było pośród Stirladczyków nikogo, kto nie byłby wolny od ran. Nadzieja, że zdołają nie tylko wyjść z tej krwawej jatki cało, to jeszcze ratujących innych brała górę dodając otuchy do czasu, gdy z Czerwonego Zajazdu z okien zaczęli spadać ludzie zrzucani przez mutanty, które w odróżnieniu od szaleńczych krwiożerców mutujących w zawrotnym tempie, zdawały się dobrze wiedzieć, co robią. W oddali stajnia i dom szachty stały już w płomieniach tak samo jak główna stojąca otworem brama, przez którą wbiegały pokraczne stwory. Hammerfist z brodą lepką od krwi pierwszy wydał rozkaz do odwrotu, a reszta nie miała nic przeciwko nie ociągając się wcale. Przemknęli chyłkiem między płonącym namiotem, a budynkiem, torując sobie drogę. Wtedy zobaczyli, jak otwiera się południowa brama zdobyta przez kilkunastu napastników. Nie wiadomo kto wpadł na pomysł, aby dopaść do Kiełbasiarni Heintza. Bełt obracał się prując powietrze odnajdując drogę, którą wyznaczało odprowadzające pocisk zwężone oko. Czy to wiatr, krzywizna bełta, pech strzelca czy też przeznaczenia tak chciało, nie ważne. Grunt, że nawet Schlachter nie zauważył, że grot odciął mu kilka kosmyków rozwianych włosów mknąc przed siebie dalej. Kiedy zdyszani zgromadzili się w masarni przy klapie przejścia wiodącego poza palisadę zorientowali się, że brakuje z nimi Eryka. Nie dał rady. Yorri ostatnim razem widział go wciąż walczącego u boku Łowcy Czarownic, a potem na jego miejscu, gdy stary Manfred opadł na kolana od potężnego ciosu gigantycznych szczypiec w plecy, które przebiły go na wylot. Edmund wycofując się dostrzegł, że Bauer zwalił się na ziemię pod ciosami kilku mutantów. Zbyt wielu. Zbyt wielu, aby móc wyrąbać sobie między nimi drogę do ciała towarzysza, nie wspominając o powrocie. Rdestobrody ostatni opuszczał klapę ginącego Franzenstein. Gdy oderwał rękę od drewna palisady, wewnętrza strona dłoni swędziała mu niemiłosiernie. A potem popatrzyła na krasnoluda. Powieka mrugnęła. KONIEC ? __________________ "Lust for Life" Iggy Pop 'S'all good, man Jimmy McGill

01-11-2015, 23:43	#194
Lechu Reputacja: 1	Bert nie wiedział jak postąpiłby postawiony przed wyborem ostatecznym: Iść na śmierć u boku Bauera czy uciekać z całą resztą? Winkel był świadom, że więź łącząca go z Erykiem była silna, ale czy nie osłabiłby reszty zostając z nim? Czy Arno, Jost, Kanincher i Yorri nie mieliby mniejszych szans na ucieczkę bez gawędziarza, który nauczył się w życiu wychodzić z każdej sytuacji bez unoszenia broni? Piękna, melancholijna pieśń na pewno nie ułatwiała mu wyboru tylko wpychała w pełen zadumy i jeszcze większej rozterki stan. Bert nie miał pojęcia jak długo dumał, a ile spał, ale nie był ani zdecydowanym, ani wypoczętym. Poranne pobudzenie nad klapą jego więzienia zwiastowało bliski koniec chociaż Winkel nie czuł tego za bardzo. Bał się, ale nie tak jak wystraszone potworem dziecko. Myślał o tym ile jeszcze by chciał się nauczyć i jak wiele przeżyć. Marzył aby jeszcze kiedyś zobaczyć rodzinę i pomóc jej w tych ciężkich dla wioskowych ludzi czasach. Nikt jak gawędziarz nie był pełen werwy kiedy zabrali się za uwalnianie krasnoludów i Kaninchera. Edek był całkiem wysportowany, a pomoc takiego wojownika jak Arno byłaby nieoceniona w trakcie ucieczki. Ich próby były jednak marne - podobne jak efekty. Wyjście z piwnicy miało być czynem niesamowicie bohaterskim i zaskakującym. Było, ale prowizoryczna broń sprawiedliwości była niczym w porównaniu ze stalą i okutym drewnem głupców prowadzonych przez zardzewiałego łowcę czarownic. Bert pierwszy raz stracił nadzieję kiedy skuto mu ręce na plecami. Spojrzał wtedy jednak na Yorriego, który z grupą był całkiem niedługo. Jaki dawał przykład temu początkującemu poszukiwaczowi przygód? Nie mógł się załamywać i tracić wiary. Nadzieja była dopóki tylko żył on i jego przyjaciele. Kiedy szli nieopodal namiotu Bert dostał jabłkiem w twarz. Jako, że owoc trafił całkiem blisko ust gawędziarz był w stanie zlizać odrobinę soku, którego smak był... normalny. Ani zbyt kwaśny, ani słodki, niezbyt również cierpki. Winkel nie chciał zapamiętać swojego ostatniego smaku jako zwyczajny - zupełnie niczym się nie wyróżniający. Gdyby kiedyś miał okazję opowiedzieć o tym dniu jabłko byłoby słodkie niczym poczucie sprawiedliwości wyczytane w opasłych, sędziowskich tomiszczach. Zdecydowanie mniej szczęścia od Winkela miał Arno, który dostał chyba tuzinem pomidorów i kilkoma całkiem sporymi kamieniami. Krasnolud szedł jednak niczym tytan odporny na ciosy głupiego, szarego ludu, który chłonął słowa głupiego, nie potrafiącego przyznać się do wieloletniej niedołężności Manfreda. Kiedy okazało się, że mieli podchodzić parami Bert był nieco zawiedziony. Liczył na przynajmniej trzy pętle, a najlepiej sześć aby każdy miał takie same szanse na przeżycie. Pierwsi mieli zostać powieszeni brodacze, którzy cieszyli się największym ostracyzmem ze strony zgromadzonych idiotów. Bert nie był w stanie powiedzieć nic mądrego do odchodzącego Arno. Chciał go jakoś pocieszyć, ale nie udało mu się wydukać nic więcej niż: - Do zobaczenia po drugiej stronie, przyjacielu. Co to miało znaczyć? Czy te słowa nie były przyznaniem się do utraty nadziei, z której trzymania się Winkel był towarzyszom znany? Gawędziarz był chyba bardziej znany z dialogu, którego - nawet w takich chwilach - nie mógł sobie odmówić. Biberhofianin nie opuścił wzroku kiedy zapadnia poszła w dół. Patrzył jak z krasnoludów ucieka życie. Nie bał się. Czuł tylko wstyd za łowcę czarownic, który poprowadził to śledztwo gorzej niż ślepe, niedorozwinięte dziecko. Kiedy pękła belka i Khazadzi padli na ziemię Bert nie wiedział co o tym myśleć. Czyżby ktoś chciał ocalić przybłędy, na których życiu nikomu ze zgromadzonych nie zależało? Winkel wyobrażał sobie Czarne Strzały pomagające im w ucieczce tylko po to aby ludzie dalej wierzyli, że dali umknąć prawdziwym bandytom. Bo czy było dla zbira coś lepszego niż myśl, że może bezkarnie rabować? Prawdziwa Czarna Strzała nie byłaby przecież już zagadką tylko poszukiwanym za konszachty z chaosem, ucieczkę z własnej egzekucji Bertem Winkelem z Biberhof. Wyobraźnia gawędziarza była jednak zbyt mało obszerna aby przewidzieć coś co - niby przypadkiem - brał z przyjaciółmi wcześniej pod uwagę. W tych ostatnich chwilach Bert był ciekaw jak smakował owoc najnowszej receptury Herr Heintza. Czy sławny kiełbasiarz przeszedł sam siebie? Dekoracje na pewno były staranniejsze za życia chamskiego pracodawcy. Bert nie skończył myśli kiedy ludzie zaczęli mutować. Jedni otrzymywali dodatkowe kończyny, inni chwytne ogony, dodatkowe pary oczu, sierść, łuski, szczypce, czujki... Winkel nie był w stanie zrobić nic niż zacząć myśleć nad ucieczką swoją i swoich przyjaciół. Jost i Edek stali z workami naciągniętymi na głowy nie będąc świadomymi tego co właśnie miało miejsce. To ich Bert miał zamiar uświadomić jako pierwszych... Później należało zająć się Arno i Yorrim. Mimo iż sytuacja była bardzo nieciekawa Bert musiał przyznać, że wolał śmierć w walce o życie niż podrygując na śmierdzącej pyrami linie.