- Panie Baronie, oczywiście zajmiemy się sprawą tych ogarów - odpowiedział Zygfryd - Zrobimy to choćby ze względu na gościnę jaką nam udzieliłeś Panie. Co do kwestii pogrzebu to choć nie posiadam odpowiednich święceń typowych dla kapłanów, to jednak dusza zmarłego jest tu najważniejsza. Pan mój Morr zezwala na udzielanie ostatniego pożegnania, zarówno Czarnym Strażnikom, jak i zwykłym ludziom w przypadku gdy brakuje świątobliwych mężów w okolicy.

Zygfryd starał się zręcznie odpowiadać na pytania barona, którego duma ewidentnie została nadszarpnięta, co zresztą było widać przy kolejnej dociekliwości.
- Zbroja zaiste, pełna jest zalet. Jest lekka i mocna, a przy tym zapewnia dopływ świeżego powietrza. Poza tym myślę że Szanowny Pan Baron przecenia moje umiejętności bojowe, miałem sporo szczęścia w tym pojedynku.

Sprawa jak zwykle się rypła. Szanse na powrót jego przewodników topniały z każdym uderzeniem serca - po upływie godziny włamywacz nabrał pewności, że zostawili go. Miał do wyboru dwie ścieżki - wracać, albo iść dalej przed siebie. Podejmując się tej eskapady podjął jednak ryzyko i głupio byłoby wracać z pustymi rękoma. Pamiętał o pułapkach, o których wspominali, ale równie dobrze mógł to być blef. Wziął głębszy oddech i ruszył. Starał się poruszać powierzchnią, która wyglądała na w miarę stabilną i pewną. Znalazł też sobie jakiś drąg, który z braku laku musiał posłużyć mu za sondę. Postanowił iść przed siebie jeszcze przez jakiś kwadrans, a jeżeli nie natrafi na żaden ślad celu podróży, to zawróci.

Festag 33 Pflugzeita 2515 KI

ciepły wieczór

zamek barona Melfa Wolframa Schrötera, pod arkadami

- Nigdy w życiu nie przyszłoby mi do głowy, że spotkam na pogranicznych rubieżach kogokolwiek z patentem oficerskim Wojskowego Kolegium Diesdorfu - zaczął cieple Casimir Faulheit, witając Felixa mocnym i gorącym uściskiem. Okazanie takiej poufałości przez osobę, z którą von Welfa nie łączyło zbyt wiele ponad uczęszczaniem do tej samej szkoły oficerskiej, wydało się czarodziejowi w najlepszym razie nie na miejscu, choć z drugiej strony może po prostu jedna czarna owca radowała się na widok drugiej równie zbłąkanej duszyczki.

Kiedy ostatni raz Felix widział Casimira? To było tak dawno, że w pamięci pozostały jedynie strzępki mglistych obrazów. Gdyby Faulheit chociaż był absolwentem, to Felix pamiętałby go z uroczystego wręczenia dyplomów, a tak zapisał się jako kolejny uczeń, który odpadł gdzieś po drodze. Felix pamiętał jedynie aferę, jaką wywołało zniknięcie Faulheita. Niedługo potem pojawiły się plotki o próbie kradzieży odpowiedzi na egzamin i wiele wyssanych z palca historii, pomówień. A co wówczas porabiał Casimir? Czy zbiegł z miasta pod osłoną nocy, w obawie przed gniewem ojca? Czy rodzina dopomogła mu w ucieczce przed wymiarem prawa i opinią publiczną? Czy był już w trakcie podróży do Księstw Granicznych? Te wszystkie pytania były tylko wierzchołkiem góry lodowej, gdyż Felix nawet nie mógł sobie wyobrazić, co przez tyle lat porabiał nieprzykładny student, zdany tylko na siebie i z dala od rodzinnych stron. Czy brzemienna w skutki próba oszustwa doprowadziła niedoszłego oficera Imperium do takich spotkań i przygód, jakimi mógł pochwalić się Felix, uwikłany w nieskończony łańcuch przerażających przygód? Czy życie zmieniło Casimira aż tak bardzo jak czarodzieja?

Głos Faulheita nie brzmiał jak głos kogoś, kto poddał się swojemu przeznaczeniu, kto już nie ma w sobie nadziei - pod tym względem oboje byli do siebie podobni. Von Welf zadumał się nad swoim zagmatwanym losem... Baronia nie była wymarzonym miejscem na osiedlenie się, ani dla Felixa, ani dla Casimira. Felix był ciekaw, co pomyśleliby ich ojcowie, gdyby zobaczyli ich teraz, kiedy tułają się po bezdrożach Królestw Renegatów. Pewnie umarliby ze wstydu.

- Musisz mi opowiedzieć, jak tu trafiłeś i dlaczego - Casimir rozejrzał się wzdłuż arkady. - Czy to jakaś tajna misja? - szepnął żartobliwie, siląc się na żart. - Jak widać, może w Diesdorfie do nauki się nie przykładałem, ale w ciągu ostatnich kilku lat nadrobiłem zaległości sumienną praktyką. Zżera mnie ciekawość, jak radzą sobie pozostali z Przełęczy Czarnego Ognia. Może ty coś wiesz? Stawiam karla, że nie wszyscy mogą pochwalić się tak wielką szansą od losu jak ja. Bo Księstwa Graniczne to ocean możliwości, a nie same kamienie i zielonoskórzy, jak to nam nieraz wpajano. Przyznasz mi chyba rację, co?

- Na brak kamieni i zielonoskórych skarżyć się nie mogę - odpowiedział Felix uśmiechając się. Na szczęście Casimir pamiętał jego lepiej i to chyba w dobrych barwach. Teraz tylko musiał całość dalej pociągnąć, korzystając z tego, co sobie przypomniał o samym Casimirze i Faulheitach.

- Powiem, że ja również jestem zaskoczony. Spodziewałbym się prędzej ciebie zobaczyć na służbie u mojego młodszego brata. Po tym, jak zmarł nasz książę elektor, młodzik zadeklarował poparcie dla Leitdorfów. Ojciec oczywiście sam nie mógł tego oficjalnie zrobić, jest jakby to powiedział, apolityczny. Pokrewieństwo kandydata z naszą rodziną i działanie jego młodszego syna oczywiście nie mają nic wspólnego z zachowaniem pana marszałka. Przydałbyś się tam. Wiedza taktyczna mojego brata, jak i większości rycerstwa Avelandu, ogranicza się do chwalebnej szarży w promieniach słońca odbijającego się od wypolerowanych pancerzy, a ojciec mówił, że na Faulheitach zawsze można polegać. - Setka konnych wraz z pocztowymi i piechotą wedle kontraktu feudalnego, jak pamiętał, czyli w udawaną wojnę mogło się bawić pewnie koło dziesięciu rycerzy.

- Przez ten durny konflikt nie mogę ci wiele o innych powiedzieć. Dostałem zaszczytne stanowisko jako dowódca fortu w Czarnych Górach, żebym nie przeszkadzał - właściwie to czarodziej wtedy siedział w lochu, ale Magnus Pieter von Grenzstad był człowiekiem pracowitym i na pamięć pamiętał wydarzenia fortu, którym niby dowodził. - Krótko mówiąc, moje umiejętności to woda na retoryczny młyn dla wrogów ojca, przez co stałem się nie tyle zbędną, co niepożądaną częścią naszej rodziny. Nie chciałem siedzieć do końca życia w górskim zadupiu, podczas gdy brat zgarnia chwałę, więc wystosowałem prośbę o przeniesienie i dostałem. Zwolnienie z służby warownej i przydział do kompanii informacji z zadaniem monitorowania sytuacji w Księstwach Granicznych. Jako że nasi wrogowie już nieraz próbowali mnie zabić to dostałem też nowe imię i nazwisko,tak dla bezpieczeństwa. Felix von Welf, oficer lekkiej jazdy górskiej do usług - dla żartu niedbale zasalutował.

- Teraz o tych, co mi listy przysłali. Rudiger wrócił do Nordlandu, ma podobno pomóc elektorowi budować kadry floty w Salkalten. Dieter i Albrecht są dowódcami kompanii straży górskiej. Otto uczy się w Nuln dowodzić artylerią, a Hans dostał przydział do Averlandzkiej piechoty ogniowej. Właśnie tych formacji mi tutaj brakuje. Daj mi regiment strzelców i dziesięć armat, a dam Imperium nową prowincję! Za to Wilhelm... - przerwał, wciąż żałując tego dnia. - Jest pierwszym z wielu przyjaciół, których pochowałem. Skurwysyny. Wracaliśmy pijani - on do koszar, ja do akademika kolegium i nas napadli. Nie byliśmy w stanie walczyć, to rozdzieliliśmy się i uciekliśmy. Wyłowili go z Reiku.

- Dość smutnych rzeczy, jaka jest twoja historia? Jak tu trafiłeś i co to za możliwości tutaj istnieją?

- Armia Imperium jak zwykle funkcjonuje jak dobrze naoliwiona maszyna! - huknął Casimir. - Tylko Wilhelm... Szkoda chłopaka - zamyślił się Casimir. - Co za ironia losu, że się tu znalazłeś. Takie jest najwidoczniej życie. Ludziom zdarza się oberwać i najwidoczniej była twoja kolej. I tak miałeś szczęśliwą passę dłużej niż ja - posłał Felixowi kwaśne spojrzenie.

- Pytasz o mnie? - oficer zadumał się nad kilkoma ostatnimi latami swego życia. - Pamiętam, jak ekscytowałem się Księstwami Granicznymi, gdy po raz pierwszy przekroczyłem Przełęcz Czarnego Ognia. Miałem wrażenie początku różnych spraw, społeczności ciągle przybierającej swój kształt. Wiedziałem, że znajdę miejsce wśród kształtujących tę społeczność. Jak pewnie sam zauważyłeś, to doskonałe miejsce, by zacząć nowe życie. Czułem się zupełnie tak, jak Rutgar z Wissenlandu. Pewnie pamiętasz bohaterskie opowieści o młodszym synu Wilhelma z Wissenlandu, o orczym plemieniu Żelaznych Szponów, o bitwie o Rutgarburg, co? Przecież przebieg tej bitwy nawet analizowaliśmy na zajęciach, musisz pamiętać! Choć muszę przyznać, że moje początki były o wiele skromniejsze - roześmiał się. - Zdarzało mi się dowodzić zaledwie garstką nastoletnich chłopców i dziewcząt uzbrojonych w widły i inną zaimprowizowaną broń, gdy naprzeciw widziałem niekończące się morze zielonych pysków i wilków. Całe szczęście, że wszystkie te parszywe stworzenia to tchórze o żółtych ślepiach. Zabij ich herszta, a reszta podwinie ogon i zwieje - zaśmiał się tak, jakby zwalczanie śmiertelnego zagrożenia ze strony potworów było tylko nudną rutyną. Felix nie wiedział, ile było w tym prawdy.

- Uogólniając mogę powiedzieć, że przebyłem długą,trudną podróż, zarówno dosłownie, jak i w przenośni. Głód, niewygody i stałe zagrożenie ze strony zielonoskórych niezbyt poprawiały stan mego umysłu przez te ostatnie kilka lat. W każdym razie w końcu trafiłem wraz z innymi tutaj. Zdziesiątkowani zostaliśmy przyjęci przez barona, a ja, z racji mojego pochodzenia i wykształcenia, zostałem wkrótce mianowany głównodowodzącym.

- Choć tak między nami - Casimir zbliżył się do Felixa - uważam, że tylko tak szlachetnie urodzeni jak my powinni władać tymi ziemiami, jeśli rozumiesz, co mam na myśli. Właśnie o tym mówię, gdy rozmawiamy o wielkich możliwościach.

- Obowiązkiem szlachty jest władanie i prowadzenie ludu ku lepszej przyszłości. Niezależnie od tego czy ludzie tego chcą czy nie - odpowiedział starym powiedzeniem i oparł się o jedną z kolumn, rozmyślając na odpowiedzią. Jedną z możliwych interpretacji był przewrót pałacowy, coś w czym wolałby nie brać udziału bez pewności sukcesu.

- Właściwie to masz rację. Tylko brak mi środków by wywalczyć swój kawałek ziemi, a i okazji nie było. Jest nas mniej niż dziesięciu w naszej grupie, z taką siłą to mogę najwyżej zawalczyć o zdobycie chłopskiej chaty. Gdyby udało się sprzedać hojny dar barona to mógłbym zbudować kompanię i zawalczyć o Riesenburg na zachodzie. Duże i bogate księstwo, po śmierci księcia rozpadło się na kawałki. Mając dobrych ludzi można by je zjednoczyć. Chyba, że w tej okolicy są możliwości by stanąć na szczycie i dalej?

- Nie miałeś chyba okazji czytać traktatu "Książę Graniczny" autorstwa tileańskiego filozofa Imaschiavelli Venedetto, skoro chodzą ci po głowie tak ryzykowne plany, przyjacielu - na twarzy Casimira rozciągnął się pobłażliwy uśmiech. - Nawet gdybyś wskoczył między paszcze tamtejszych lwów i wywalczył najemnikami kawałek ziemi, to co dalej? Przecież nie znajdujemy się na wyperfumowanych imperialnych dworach, tu na co dzień zwalcza się wrogów sroższymi metodami niż gładkimi słówkami i głębokimi kieszeniami - Felix dalej doświadczał dysonansu, gdy próbował pogodzić ze sobą surowe wypowiedzi Faulheita z takim Casimirem, jaki zapadł mu w pamięć.

- Podobno Wollbrinkowie i Schröterowie wznosili tu jedną warownię za drugą, sam słyszałeś słowa b a r o n a - Casimir wypowiedział ostatnie słowo ze szczególnym naciskiem. - Owszem, niektóre z nich znajdują się w stanie kompletnej ruiny, ale są i takie, które po dziś dzień stoją nienaruszone albo niewykończone, jak Wildschloss gdzieś na zachodzie, czy Kaprys Karla - twierdza, która miała dorównać rozmiarami imperialnym odpowiednikom, jednak nie została nigdy ukończona z powodu rychłego bankructwa Karla Schrötera. Pewnie nie będzie to bezpieczna wyprawa, ale jesteście przecież doświadczonymi landstreicherami, a nie powiesz mi chyba, że nie warto zawalczyć o zamek warty dziesiątki tysięcy złotych koron? Gdyby wszystko poszło po twojej myśli, moglibyśmy snuć dalsze i ambitniejsze plany - kiedy Casimir Faulheit mówił i mówił, Felix zauważył na jego dłoni wyglądający znajomo sygnet, choć bez uważnego przyjrzenia się nie mógł stwierdzić, co oznaczały wygrawerowane na nim symbole.

- Ładnie to przedstawiłeś, tylko widzę jeden problem. Kim jest władca bez poddanych? Po co mi pusty zamek jeżeli nie mam czego chronić? Jeżeli są osadnicy i jest powód by się tam osiedlić to można myśleć, krok po kroku ku wielkości. Skoro tak to przemyślałeś, to może znasz też rozwiązanie dla ostatniego problemu? Księstwa Graniczneto nie przeludnione południowo-zachodnie Imperium.

- Pamiętaj, że dawniej cała ta okolica była jednym wielkim księstwem. Zdziwiłbyś się, ilu ludzi żyje w najciemniejszych zakamarkach dziczy. Nie jest to życie, jakie byłbyś sobie w stanie wyobrazić. Nieszczęśnicy żyją jak zwierzęta, ledwo wiążąc koniec z końcem. Nie tworzą wielkich zbiorowości, bo byłoby to równoznaczne z podaniem swych głów na tacy krwiożerczym bestiom, jednak gdy tylko im pokażesz, że masz warownię i jesteś w stanie ich bronić, będą do ciebie lgnąć jak ćmy do światła.

- Widzę jego dawną wielkość. - Felix szerokim ruchem ręki pokazał cały budynek. - Ta warownia została zbudowana z myślą o estetykę. Biedne i małe państewko zbudowałoby coś bardziej praktycznego. Na zachód jest jedna twierdza, nawiedzona na północ inna zajęta przez hobgobliny a i są jeszcze pewnie inne. Dokładnie jakie to pewnie elf mi powie po zapoznaniu się z mapą. Jeżeli dość wielu żyje samotnie w dziczy to taka eskapada ma sens.
Zamyślił się.

- Potrzebuje bazy wypadowej i może wsparcia, zarówno finansowego jak i wojskowego. Z tym pierwszym pewnie jako głównodowodzący możesz mi pomóc, z drugim pewnie też. Musimy najpierw znaleźć te ogary, jeżeli jeszcze żyją, wtedy będę mógł cię prosić o pomoc. Co do kwatery, to wiele pewnie nie musiałbyś zrobić, środki mamy, tylko trzeba utwierdzić barona w przekonaniu, że nie jesteśmy mu wrodzy. Co do ewentualnej pomocy, cóż, masz zaufanie barona, możesz pomóc przekonać go do wsparcia takiej eskapady. Oczywiście nic za nic, jeżeli potrzebowałbym jego pomocy, zostałby złożony hołd lenny.

- Wracając do tych ogarów, nie chciałbyś wysłać z nami kilku swoich ludzi? Dla wszystkich bezpieczniej a jak natrafimy na zielonoskórych to będziemy mogli wyeliminować problem z marszu.

- Niestety nie mogę ci nic obiecać. To nie ja poświęcam pionki w tej grze, ja im tylko przewodniczę - uśmiechnął się. - Musiałbyś porozmawiać z baronem. A w dziczy jeden nasz myśliwy jest warty tyle, co dziesięciu moich ludzi. Nie będziecie potrzebować dodatkowego wsparcia

- Zadaniem dowódcy jest sprawić by władca naprawdę myślał, że to on dowodzi. Także dobry władca słucha swych doradców. - Uśmiechnął się. - Albo jego wrogowie zadbają, by nie był dalej władcą. Szczególnie tutaj w bezwzględnym świecie. Mam zwyczajnie nadzieję, że jeżeli dojdzie do negocjacji z baronem, wstawisz się za mną. Moja już w tym głowa by naszą wartość udowodnić wcześniej, a twoja pomoc była niepotrzebnym dodatkiem.

- Możesz na mnie polegać.

- Obyś miał rację, że nie będziemy potrzebować pomocy. Coś mi tu nie pasuje. Ten przedmiot i atak na ludzi. To może być przypadek albo coś celowego. Jeżeli kogoś podejrzewasz o mroczny sekret, możesz mi śmiało powiedzieć. Najchętniej rzuciłbym podejrzenia na waszego czarodzieja ale to pewnie złe pierwsze wrażenie z jego strony tak rzutuje na moją ocenę, jestem nieobiektywny. - Powiedział z smutkiem.

- Jedyne, czym Aali jest zainteresowany, jest ta przeklęta bransoleta na dnie jeziora... - Casimir popatrzył badawczo na Felixa. - Widzę, że już o niej słyszałeś. Baron zdaje się żyć w ciągłym strachu, w obawie przed jej wyłowieniem. Też mi coś - parsknął Faulheit. - Całe szczęście, że ten Wollbrink nie ma już żadnego potomka, bo nawet nie miał czasu go spłodzić, chyba że z syrenką. Jak ród głupców w końcu wyginie, problem rozwiąże się sam, a Aali zniknie tak szybko, jak się pojawił.

- Jak trzeba, to zawsze znajdzie się zaginiony dziedzic linii bocznej czy inny potomek z magicznym mieczem i blizną w kształcie komety - Felix spróbował zażartować z problemu barona. - Aliego to będę musiał odwiedzić nim wyruszymy znaleźć te ogary. Może odkrył coś ważnego. Pewnie jutro, jeżeli go spotkasz, bądź dla mnie tak dobry i uprzedź go. Nie wypada być niezapowiedzianym.

Uścisnął dłoń rycerza.

- Naprawdę nie wiesz jak się cieszę, że udało mi się z znajomą osobą, a może wiesz. Tak czy inaczej chyba wszystko ważne omówiliśmy więc, proponowałbym wrócić i uraczyć się dobrym winem. Tragedią jest jak rzadko można w tych stronach trafić na takie.

Zanim puścił jego dłoń spojrzał jeszcze na sygnet.

- Sygnet, rodowy? Ja swój niestety musiałem schować na dnie torby.

Casimir cofnął dłoń jak oparzony, z szybkością godną wprawnego szermierza. Oficer złączył ręce za plecami.

- Gdzie tam, to zwykła błyskotka - uśmiechnął się niepewnie. - Wracajmy.

- Znaczy nic ciekawego - odparł czarodziej i machnął ręką, skoro rozmówca nie chciał nic mówić to nie będzie go naciskał. - A pamiętasz jak, na trzecim roku... - zaczął opowieść kierując się z powrotem do głównej sali.

Festag 33 Pflugzeita 2515 KI

ciepły wieczór

zamek barona Melfa Wolframa Schrötera, jadalnia

- Cieszę się, że doszliśmy do porozumienia. Zatem nie zaprzątajmy sobie głowy przyszłością i ucztujmy. Pozwólcie, że wzniosę toast - baron powstał z kielichem w ręku i poczekał, aż wszyscy biesiadnicy uczynią podobnie - za naszych nowych przyjaciół: rycerza Zygfryda de Leve i jego towarzyszy!

Szambelan Willibald - mężczyzna o ostrych, surowych rysach niczym górska turnia i niebieskoszarych oczach pełnych iskierek wesołości - przyniósł miecz barona, ten, na którym Thurin miał wkrótce wyryć magiczne runy. Broń - wykonana z ciemnej jak dym stali, z ostrzem szerokim jak dłoń mężczyzny - stanowiła przykład wyjątkowo pięknego oręża. Krasnolud starał się nie okazać zdziwienia, gdy na jelcu dostrzegł drobne litery M, W i... G? C? B? Ostatnia litera była zatarta, może od uderzenia, a może celowo?

Mijała czwarta godzina uczty powitalnej wydanej na cześć zwycięzcy turnieju. Salę jeszcze wypełniał zapach pieczonego mięsa i świeżo upieczonego chleba, gdy biesiadnicy odpoczywali, delektując się słodkim, owocowym winem. Awanturnicy chciwie słuchali opowieści o dawnych bitwach i polowaniach, podziwiali chorągwie zasłaniające ściany z szarego kamienia. Pojawił się nawet bard, który nucił balladę, lecz jego głos zagłuszał ryk ognia, brzęk naczyń i stłumione głosy rozmów podchmielonych biesiadników.

Hałas jednak nie przeszkodził krasnoludom - Roranowi i Thurinowi - w wychwyceniu khazalidzkich kalk, zapożyczeń, a nawet całych fraz w jednej z pieśni, najwyraźniej umieszczonych w tekście dla walorów rytmicznych. Górski Strażnik parsknął śmiechem, słysząc bezsensowny bełkot naśladujący jego ojczystą mowę, a Thurin dostał gęsiej skórki. Nie były to bezrozumne odbitki językowe i pochodziły ze starszej odmiany khazalidu, z tajemnego języka runicznego. Gdzie ten rudzielec mógł usłyszeć tajemną mowę kowali run?

Festag 33 Pflugzeita 2515 KI

ciepły wieczór

trzęsawiska na południe od baronii Melfa Wolframa Schrötera, na północ od wzgórz Varenka

Samuel przeklinał i bagienników, i samego siebie. Albo to on musiał zabłądzić, skoro znalazł się w lesie, albo bagiennicy prowadzili go tak krętymi ścieżkami, że powrotna podróż, prosto na północ, nie była tak naprawdę drogą cały czas przez trzęsawiska. Włamywacz przypomniał sobie, jak w którejś wissenlandzkiej karczmie bywalcy stawiali mu wino, gdy tylko dowiedzieli się, że podróżuje na południe, do Księstw Granicznych. Podobno im dalej na południe, tym niebezpieczniej, mówili. Podobno mało kto stamtąd wraca. Tak współczuli Samuelowi, że nocą posługacz próbował ukraść sakiewkę i buty awanturnika - przecież nie będą potrzebne martwemu, prawda?

Słońce zachodziło, przydając puszczy rudawą barwę. Ciemnoczerwone światło popołudnia zaburzało percepcję. Długie cienie tańczyły dziwacznie i przynosiły na myśl wiele przerażających opowieści o koszmarach kryjących się pod osłoną drzew. Wkrótce słońce zaszło; był to smutny i senny widok, jak krwawienie z rany martwego zwierzęcia. Samuel spojrzał w niebo gdzie widoczne już były Mannslieb - prawie w pełni - jak i Morrslieb, księżyce większy i mniejszy. Morrslieb wydawał się promieniować słabą zielonkawą poświatą. To nie był dobry znak, choć awanturnik cieszył się, że zmierzch nie zastał go na słonych moczarach.

Żołądek skręcał mu się z głodu. Gdyby chociaż miał pół bochenka chleba, kawałek twardego mięsa, butelkę cienkusza... Nie miał już tego dnia nadziei, że znajdzie cokolwiek do jedzenia, gdy nagle dostrzegł jakiś przyczajony kształt. Zwierzę? Nie! Krew ścięła się Samuelowi w żyłach. Niespodziewanie zza krzaków wylazł karzeł, od stóp do głów odziany w ciemną wełnianą szatę, z twarzą ukrytą za porcelanową maską pozbawioną wyrazu. Jedną nogę ciągnął za sobą, lecz nie zdawał się kuleć - musiał mieć trzy nogi.

Przeklęty? Istotnie musiał być to mutant, człowiek splugawiony i przemieniony dziwną magią Chaosu. Samuel nigdy wcześniej nie miał z takimi do czynienia, ale słyszał co nieco na ich temat. Niektórzy powiadają, że ludzie mutują, ponieważ w ich krwi płynie ślad spaczenia. Inni mówią, że są to tajemni wyznawcy Chaosu, których wygląd zmienił się z czasem, aby uzewnętrznić ich wewnętrzne zepsucie. Kilka wyroczni utrzymywało, iż są to niewinne ofiary procesów przemiany opanowujących całą ludzkość. W tym konkretnym momencie Samuelowi było wszystko jedno. Czuł utajone przerażenie wobec wstrętnego stwora. Strach przepełniał go i wzniecał morderczą wściekłość. Instynktownie dłoń łotrzyka przesunęła się bliżej głowni miecza.

Na widok awanturnika pokurcz stęknął trzy razy, jakby podekscytowany, zupełnie nie zwracając uwagi na groźne zamiary poszukiwacza przygód. Kurdupel zbliżył się kaczkowatym chodem i wyciągnął w stronę Samuela pazurzastą łapkę, w której trzymał soczyste czerwone jabłko. Nic za darmo, pomyślał poszukiwacz przygód, jak zobaczył drugą dłoń, wyciągniętą w celu odebrania zapłaty za smakołyk.

Wellentag 1 Sigmarzeita 2515 KI

ciepło, słonecznie i wilgotnie

wioska Unterwald

Roran, Thurin i Reiner wyruszyli na objazd po baronii, po wioskach o przytulnie wyglądających domach i ogrodach, po ogrodzonych polach pełnych tłustych krów, dobrze odżywionych owiec, wielkich stogów siana i łąk o miękkiej trawie. Ciepłe złote słońce rzucało na długie trawy niziny łagodne światło. Czerwone kwiaty przebijały się ponad trawę.

We wiosce nieopodal lasu, na placu zebrał się żądny sensacji tłum. Wystraszeni ludzie kłębili się i jazgotali, otaczając kogoś lub coś, co dla pospólstwa było najwidoczniej warte oderwania się od codziennych obowiązków. Przeciskając się przez tłum, awanturnicy ujrzeli krasnoluda opatrującego nogę rannego drwala.

Wellentag 1 Sigmarzeita 2515 KI

ciepły wieczór

cmentarz nieopodal wioski Steinhöring

Pogrzeb miał się odbyć wieczorem. Mannslieb przebił się przez chmury i Zygfryd po raz pierwszy zobaczył cmentarzysko baronii. W srebrnym świetle księżyca był to osobliwy widok. Drzewa pochylały się niczym potężne ogry, wznosząc ręce z gałęzi ku czci Niszczycielskich Potęg. Wokół majaczyły kamienie nagrobne. Niektóre były przewrócone. Inne zarosły chwasty i krzaki czarnych róż. Widoczne tu i tam wyryte inskrypcje były ledwie czytelne w świetle księżyca. Groby ustawiono w długich rzędach, niczym ulice umarłych okalające zalesione wzgórze. Stare sękate drzewa osłaniały je cieniem. Powietrze wypełniał zapach czarnych róż.

Za dnia każde cmentarzysko mogło uchodzić za przyjemne miejsce, ale nocą słabe umysły chłopów zbyt szybko opanowywały myśli o duchach, które usiłowali odgonić, śpiewając religijne hymny. Zygfryd był inny. Był Czarnym Strażnikiem. Wyraz surowej determinacji rysował się na jego twarzy. Łatwo wyobrażał sobie niezliczone ciała rozkładające się pod ziemią, robaki ryjące w gnijących zwłokach i puste oczodoły trupów. Wiedział, że stara mroczna magia była w stanie wzbudzić w umarłych żałosne pozory życia i przekląć ich straszliwym łaknieniem ciała i krwi żyjących. Dlatego jako sługa Boga Śmierci musiał ochronić zarówno żywych, jak i umarłych, przed tak okropnymi zdarzeniami. Choć musiał przyznać, że odprawianie pogrzebu dla kogoś, kto niemal posłał do piekła jednego z jego towarzyszy, było niecodzienną ironią losu.

Gdzieś w oddali zabłysła latarnia nocnego stróża. Strażnik pospiesznie zbliżył się do procesji, której przewodniczył Zygfryd. Miał jakieś trzydzieści lat, lecz postarzała go krótka przystrzyżona broda przetykana siwizną.

- Dobry Panie, nie możecie pójść ani kroku dalej! - niemal wykrzyczał, a w jego oczach czaiło się ponure spojrzenie. - Tam ktoś jest! Czarna sylwetka! Łazi od grobu do grobu, wampir jakiś!

Panika opanowała ludzi. Zaczęli się żegnać i mamrotać zabobonne inwokacje. Nawet Zygfryd dobywając miecza poczuł drżenie dłoni. Ze względu na ostatnie wydarzenia w baronii procesji pogrzebowej przydzielono kilku uzbrojonych ochotników, na których Czarny Strażnik mógł teraz polegać, choć wszyscy w tamtej chwili zbledli straszliwie.

Mapa Dziczy

Kocur zerkał to na mutanta to na jabłko. Wydawało się, że istota nie miała względem niego nieprzyjaznych zamiarów. Wytężając wszystkie swoje zmysły do granic możliwości i działając wbrew wrzaskom zdrowego rozsądku ("ZMIATAJ STĄD GŁUPCZE!") włamywacz przełknął ślinę i sięgnął do sakiewki. Poszukał pensa po czym upuścił go na wystawioną dłoń nieszczęśnika.
- Nie mam pojęcia czy umiesz mówić, ale mogę dać ci więcej takich, jeśli zabierzesz mnie z tego przeklętego bagniska.
Kto wie? Może tym razem upiorny zielonkawy blask był zwiastunem przychylności bogów?

Oby tych właściwych.

Wellentag 1 Sigmarzeita 2515 KI

ciepły wieczór

zamek barona Melfa Wolframa Schrötera, na północ od wzgórz Varenka

Młody służący z gęsią pod pachą przyklęknął przed Felixem. - Herr - wymamrotał, ścisnąwszy mocniej ptaka, który dziobnął go w rękę i zagęgał głośno. - Proszę chwilę zaczekać.

Po chwili zamiast pazia pojawił się szambelan Willibald, który awanturnikowi kojarzył się ze starym, twardym korzeniem. Służący wyglądał jak żywcem wycięty z dworu dumnego i poważanego rodu imperialnego - ubogie i jałowe ziemie pogranicza nijak nie współgrały z jego dostojną pozą.

- Witaj, Herr Felixie. Mistrz Aali pragnie przekazać, że wciąż pracuje i nie życzy sobie gości, nawet tak zacnych i wspaniałych. Obiecuję, że kiedy tylko skończy, poślę po Herr posłańca. Korzystając z okazji baron życzyłby sobie zamienić z Herr słówko.

- Proszę o przekazanie mistrzowi Aaliemu wyrazów mojego niezadowolenia. Oczywiście przyjmę zaproszenie jego miłości. Proszę mnie do niego zaprowadzić - odpowiedział zirytowany Felix.

Melf Wolfram Schröter minę miał nietęgą, lecz wcale nie groźną. Gdy tak spacerował po przestronnej komnacie, wydawał się osobą poważną, pozbawioną poczucia humoru, surową i bezwzględną, jeśli chodziło o wypełnianie obowiązków. W karczmie Wiggehaggenów mówiono, że twierdza barona to bardzo ponure miejsce, w którym służba często znikała i gdzie nawet psy bały się wchodzić do głównej sali, ale pograniczni wieśniacy, a szczególnie użalający się nad sobą pijaczkowie, na ogół przejawiali godną pożałowania skłonność do bajdurzenia.

- Witaj, Herr Felixie - władca przez chwilę miał dziwny wyraz twarzy, jakby nie widział czarodzieja. Zanim zmierzył go spojrzeniem, Felix zauważył kątem oka orła - chowańca Aaliego, siedzącego na kamiennym parapecie. - Podejrzewam, że, tak samo jak ja, Herr nie ma cierpliwości do słownych potyczek i pozwoli mi od razu przejść do rzeczy. Pojawiły się nowe wieści w sprawie śmierci jednego z moich myśliwych, Balduina, przez które zdaje mi się, że istnieją bardziej podstępne i ponure motywy tego przykrego incydentu.

- Niedaleko od miejsca śmierci Balduina znaleziono łopatę. Kopano nią płytki, niewielki dół, nie większy niż niemowlę. Narzędzie z pewnością nie należało do mojego gajowego. Co więcej, moi myśliwi znaleźli ślady, bardzo chaotyczne, zostawione przez innego człowieka. Musiał biec na oślep przez las, a następnie skręcił w kierunku wsi Unterwald. Psy wywęszyły zakrzepłą krew, dużo krwi. Łowca natrafił też na kilka strzał z lotkami makowej barwy - takimi, jakie wytwarzamy w baronii i w jakie wyposażeni są i nasi łucznicy, i nasi gajowi. Magiczny przedmiot, który znalazł się w posiadaniu Balduina, a nad którym teraz pracuje mistrz Aali, był utarzany w świeżo wykopanej ziemi - Felix napotkał nachmurzone oblicze barona. - Po kilku rozmowach z moimi poddanymi udało nam się zidentyfikować osobę, która mogła maczać w tym wszystkim palce - czarodziej wytrzymał spojrzenie władcy.

- Mam do Herr kilka pytań: gdzie się podział mężczyzna, z którym podróżujecie, a który nie pojawił się na uczcie? Co wiecie o tajemniczym przedmiocie? Co planowaliście osiągnąć, zakopując go w granicach moich włości? Mówię w liczbie mnogiej, gdyż łopata była krasnoludzkiej roboty. Nie uwierzę, że cała ta sprawka była inicjatywą jednego mężczyzny, który nagle gdzieś wyparował.

Więc ktokolwiek był przeciwko nim wykonał swój ruch. Arab miał dodatkową parę oczu, Felix też i teraz był czas zrobić z nich użytek. Małpa będzie patrzeć, czy ktoś nie chce zajść go z tyłu. Droga ucieczki była dość prosta, okno.

- Osoba, o którą wasza miłość pyta, to Samuel Krost. Nie powiem wiele, bo wiele nie wiem. Spotkaliśmy go niecały tydzień temu w ruinach. Właściwe to on nas spotkał, podczas gdy obozowaliśmy. Dzień później przybyliśmy do waszej baronii. Mówił, że przybył tutaj ze Strzyganami. Wcześniej raz go widziałem, dawno temu - gdy wędrowałem z cyrkiem pomógł nam znaleźć skradzionego wielbłąda. To drobny krętacz, może kieszonkowiec jak pamiętam. Mówił, że pójdzie czegoś szukać na bagnach z jakimiś miejscowymi przewodnikami. Powinien wrócić za dzień, dwa. Więcej nic nie wiem.

- Na bagnach... - powiedział pod nosem baron i kiwnął głową w stronę orła. Chowaniec rozpiął skrzydła i wyleciał przez drzwi.

- O łopacie nic nie wiem. Moja jest kupiona od wiejskiego kowala. Może należała do któregoś z krasnoludów, albo sprawca ją gdzieś kupił od jakiegoś? Wasza miłość mi wybaczy, nie przeszukuje rzeczy moich towarzyszy, w tym łopat.

- Gdybym wiedział coś o tym przedmiocie, to by mnie tu nie było. Nie wiem nic poza tym, co mi powiedziano. Za to to, co wiem, nie nastraja pozytywnie. Z tego, co mówi wasza miłość ogary zamiast iść za zapachem krwi wolały zaatakować łowczego, jakby nie polowały na posiadacza?

- Choć ważniejsza jest inna kwestia i mam nadzieję mistrz Aali mnie usłyszy, bo to głównie dla niego jest temat. Nie powiedziałem, dlaczego interesuje mnie ta mgła, bo to nie jest temat do poruszenie przy posiłku. Zieleń może znaczyć równie dobrze gyhran, magię życia, miejsce matki Rhyi lub działalność Pana Rozkładu - wolał nie wypowiadać imienia jednego z czwórki nadaremnie. - Jeżeli to ostatnie to z ogarami może iść zaraza, której nie powstrzymam i trzeba udać się po pomoc do kapłanek Shallyi.

- Tą ewentualność chciałbym móc wykluczyć, dlatego proszę o bezpośredni kontakt z mistrzem Aalim, który, jak rozumiem, posiada jakąś wiedzę na ten temat.

Melf Wolfram wykonał gest sugerujący zrozumienie.

- Muszę Herr zabezpieczyć, pojmać, odosobnić i uwięzić do chwili, aż sprawa nie zostanie wyjaśniona - uprzejmy dystans barona nagle się gdzieś ulotnił.

- Straże! - krzyknął władca.

Felix obrócił się i dobył broni.

- Tak wasza miłość traktuje gości? Więzieniem za podejrzenie bez dowodów?

Nic się nie stało. Panujący powiódł wzrokiem po pustym kamiennym parapecie, spojrzał na drzwi i w końcu na Felixa, potrząsając głową w geście potępienia.

- Straże! - nadal żadnej reakcji. Dłoń barona ruszyła do rękojeści miecza. - Herr Felixie - powiedział wymownie.

- Zdrada - powiedział Felix. - Chcą, bym was zabił! Jeżeli was zabije, zabiją mnie za to, jeżeli wy wygracie, spiskowcy zabiją was. Musimy uciekać, razem – podkreślił to słowo - inaczej nie mamy szans. - Zaczął się powoli przemieszczać tak, by baron nie stał mu na drodze do okna. Broń trzymał w pozycji obronnej. W najgorszym razie wyskoczy przez okno i ucieknie.

- Straże! - Schröter krzyknął po raz trzeci.

- Nie uwierzę w żadne twoje bajki, Magnusie Pieter von Grenzstad - syknął baron, rzucając Felixowi spojrzenie pełne obrzydzenia. - I nigdy nie dobywaj miecza, jeśli nie masz zamiaru go użyć! - dostrzegłszy determinację malującą się na twarzy Melfa, czarodziej nie miał wyboru. Musiał się bronić albo uciekać.

- Faulheit, skurwysynu. On was zabije. On dowodzi strażą, której nie ma i to on wiedział, że tu będę sam. Skoro baron wie, kim jestem, wyślijcie list na Przełęcz. Jeżeli nie mogę barona przekonać, to składam broń, poddaje się, osądowi i sprawiedliwości.

Baron cały czas trzymał czubek miecza wymierzony w pierś Felixa.

- Nie ukrywam, że byłem przygotowany na takie rozwiązanie. Rzuć broń na ziemię, zagryź język zębami i wyciągnij dłonie przede mnie tak, bym widział wszystkie palce. Jeden fałszywy ruch oznacza śmierć.

- Poproszę uprzednio o rycerskie słowo i przyrzeczenie na bogów o uczciwym procesie, poszanowaniu praw i statusu mojego jako rycerza i oficera Averlandu, przedstawienie mi zarzutu i osoby przeciwko mnie świadczącej. Takie są warunki mojego poddania się.

- Przecież to nie barbarzyńska północ - baron miał twarz nieruchomą jak tafla wody. Powtórzył przyrzeczenie zgodnie z oczekiwaniami Felixa. Zarzutami, jakie usłyszał Felix, było czarnoksięstwo i konszachty z fimirami.

- Niech więc tak będzie wasza miłość.

Obrócił miecz w dłoni tak kierował się w dół i przyłożył do serca.

- Biorę Verenę i przodków za świadków, czynów mi zarzucanych jestem niewinny. Ja, Pieter Magnus von Grentzstad, podróżujący pod mianem Felixa von Welfa, oddaję się w niewolę i pod protekcję barona Melfa Wolframa Schrötera. Na podstawie praw mi należnych żądam przedstawienia mi osoby przeciw mnie ręczącej, wyznaczenie mi komnaty do odbycia aresztu i wskazania sumy poręczenia bym mógł stawać z wolnej stopy. Jednocześnie wnoszę o przepytanie jako świadków mych kompanów oraz potwierdzenie mojego statusu jako imperialnego czarodzieja z dokumentów, które posiadam przy sobie. Daje rycerskie słowo, że na sąd stanę i nie będę przeszkadzał w śledztwie. Na dowód składam mą broń. Niech bogowie przeklną tego, co złamie dane słowo.

- Wszystko, co wcześniej powiedziałem, było prawdą. Niech ten, co przeczy prawdziwości słów moich stanie przeciw mnie na ubitej ziemi.

- Pozostałe środki będą zbędne. Dałem słowo i prędzej zginę niż je złamię i prędzej zginę niż dam się jak pies zakuć w kajdany. Zdaję broń i mam nadzieję, że i wasza miłość dotrzyma słowa. Proszę o przydzielenie mi strażnika i odeskortowanie do komnaty gdzie będę czekał na przybycie mych świadków.

Melf Wolfram Schröter odebrał od Felixa broń. W drzwiach pojawił się zabiegany Casimir Faulheit.

- Gdzie byłeś, durniu? - baron spytał głosem, który przypomniał trzaśnięcie biczem.

- Panie! Wśród żołnierzy znaleziono błędny korzeń. Zwołałem wszystkich i obwieściłem inspekcję.

- Masz ważniejsze obowiązki - władca nie miał ochoty na zabawę w uprzejmości. - Odprowadzisz podejrzanego do lochu. - Resztę wyjaśnię ci później.

Faulheit wciągnął głęboko powietrze, jakby chciał uspokoić gwałtowne bicie serca.

- Casimir! - Felix radośnie zawołał. - Już myślałem, że nie przyjdziesz. Miałeś wczoraj rację, zgadzam się z tobą. Wszystko zgodnie z planem.

Casimir stanął zmieszany, z twarzą bladą jak kreda. Otworzył usta i...

- Magnusie, jak już mówiłem, nie uwierzę w twoje bajki - powiedział baron, a Casimir uśmiechnął się, może zbyt triumfalnie. - Herr Faulheit proszę odprowadzić więźnia.

Gdy Casimir ujął Felixa pod rękę i odszedł z nim kilka kroków, baron powiedział:

- Poczekaj, Casimir. Jeszcze słówko.

Felix widział, jak Faulheit zbliża się do barona. Nagle Schröter przycisnął się całym ciałem do Casimira, obejmując go ręką za plecy, a ten zesztywniał. Po chwili dowódca straży leżał na posadzce, zwijając się w śmiertelnych konwulsjach, a baron stał nad nim z zakrwawionym sztyletem.

- Magnusie, jak już mówiłem, nie uwierzę w twoje bajki - powtórzył się baron - ale jak chcesz wyjść cało z zamku i żyć, pójdziesz za mną.

- Jak widać na razie mówiłem prawdę, czyż nie? Gdy tylko dobyłem broni ostrzegłem przed tym. Wydaje mi się, że nie mam wyjścia. W końcu dałem słowo, pójdę z waszą miłością i mogę mieć tylko nadzieje na wszą uczciwość.

Zdesperowany baron poprowadził Felixa przez pałac, którego konstrukcja była istnym labiryntem wywietrzników, szybów i maleńkich drzwiczek, niewidzialnych, jak czarodziej zauważył, z zewnątrz, lecz łatwo dostrzegalnych od wewnątrz. Ten zamek jest jak plaster miodu, pomyślał awanturnik.

Melf Wolfram nieustannie rzucał spojrzenia na wszystkie strony i prężył każdy nerw przy najcichszym odgłosie, lecz było to zbędne - inspekcja, która miała umożliwić Casimirowi Faulheitowi dokonanie spisku, pozwoliła im przejść przez korytarze zamku niczym niewidzialnym duchom.

Zeszli do ciemnych lochów. Włosy na głowie Felixa uniosły się lekko, nie ze strachu, lecz niejako w pełnym grozy oczekiwaniu. - Bez obaw - powiedział baron, kiedy weszli do celi więziennej na samym końcu korytarza. Władca dotknął jednego z kamieni i ściana ustąpiła ze zgrzytem, ukazując puste i surowe przejście, pokryte kurzem, tak jak powinno być w przypadku nieużywanego tajemnego korytarza.

Oczy Melfa rozbłysły.

- Dojdziesz tym tunelem na skraj lasu, mniej więcej tam, gdzie spotkaliśmy się po raz pierwszy. Zapomnisz o tym, co widziałeś - baron podał Felixowi pochwę z mieczem. - Twoi towarzysze wyprowadzą konie ze stajni pod pozorem szukania moich zdziczałych ogarów i wyjadą jak najszybciej w stronę mostu na zachodzie. Nigdy tu nie wrócicie - baron zmrużył oczy.

- Jeśli kiedykolwiek któryś z was wejdzie mi w drogę, wyślę list do Vossheim, w którym oskarżę Magnusa Pietera von Grenzstad o czarnoksięstwo, konszachty z fimirami, próbę zamachu na moje życie i... Morderstwo agenta Imperium, Casimira Faulheita. Ktoś się tobą na pewno zainteresuje, nie wspominając już o konsekwencjach dla twojej rodziny - Melf Wolfram widać wiedział o Felixie tyle samo, co Faulheit. - Stary Świat jest przecież taki mały.

A więc Casimir Faulheit był agentem Imperium. Jego sygnet wyglądał tak znajomo... Czy mógł być zausznikiem Czujnego Mistrza? Nawet jeśli, to pewnie sam o tym nie wiedział. Felixowi łatwo było wyobrazić scenariusz, w którym niedoszłemu oficerowi zaproponowano współpracę z "rządem" w zamian za przebaczenie win i powrót do ojczyzny. Nic dziwnego, że baron nie chciał plamić rąk krwią agenta potężnej organizacji i szukał kozła ofiarnego. A może sam skrywał jakąś tajemnicę i tylko czekał, aż pozbędzie się Faulheita?

Faulheit mógł się okazać potężnym sojusznikiem w walce z Czarnoksiężnikiem, jednak zamiast zwalczać prawdziwych wrogów, wolał szukać tych wyimaginowanych, zastawiając na Felixa sidła spisku, w którym mógł upiec dwie pieczenie na jednym ogniu - zdobyć ponownie uznanie w oczach ojca i stać się prawdziwym władcą tych terenów.

Felix poczuł chłód wiejący od dołu, zimny oddech z wnętrza ziemi. Czarodziej spojrzał w plamę ciemności tak gęstej i głębokiej, że bezksiężycowa noc przy niej wcale nie była ciemna. Musiał ruszać - bezruch znaczył los gorszy od śmierci.

Festag 33 Pflugzeita 2515 KI

ciepły wieczór

gęsty iglasty las

Samuel szedł wolno, żeby nie wyprzedzać niezdarnie idącego karła, który objął przewodnictwo. Awanturnik nie wiedział, co znajdzie na końcu tej jazdy na oślep, lecz był pewien, że wynikną z tego kłopoty. Nie mógł pozbyć się strachu przed nieznanym, ale powtarzał sobie, że można go okiełznać, podobnie jak konia, wędzidłem i ostrogami.

Poszukiwacz przygód nie potrafił powiedzieć, jak długo szli, gdyż zmęczenie porwało go w objęcia i tylko najwyższym wysiłkiem woli powstrzymywał się, by nie zasnąć. Stopniowo teren się wznosił, trawa stawała się coraz niższa, a coraz częściej spotykali krzewy i pojedyncze głazy różnej wielkości. Część z nich łudząco przypominała bezładnie rozstawione kolumny, jakby ich porządek nie podlegał ludzkiej logice. W końcu dotarli do kamiennej ściany zbudowanej ze spasowanych kamiennych płyt porośniętych zielonym mchem i czerwono-pomarańczowymi kwiatami. Samuel słyszał o kamiennych kręgach dawnowierców, ale nigdy żadnego nie widział na własne oczy.

Stworzonko wprowadziło Samuela przez otwór w tej ścianie do szańca, który mógłby pomieścić sporą armię, gdyby nie wszędobylskie jabłonie o owocach czerwonych, wielkich i lśniących. Pośrodku rósł dąb tak rozłożysty, że konary gdzieniegdzie dotykały ziemi. Pień był tak gruby, że dwóch mężczyzn mogło się za nim ukryć. W koronie wzniesiony był niewielki drewniany domek prymitywnej konstrukcji - jak się Samuel domyślał, była to chatka zamaskowanego karła. Ziemię porastał gęsty i miękki mech, a wzdłuż kamiennej ściany usypano ławy z gałęzi, także porośniętych mchem, gdzie mógł wygodnie ułożyć się dorosły człowiek.

Kurdupel szczebiotał radośnie, wskazując na jabłka. Najwidoczniej chciał się podzielić owocami swej pracy z Samuelem. Najważniejsze dla awanturnika było jednak uczucie bezpieczeństwa i spokoju wypełniające przestrzeń otoczoną kamiennymi ścianami. Sypiał już w wielu dziwnych miejscach, ale żadne nie było tak stworzone do wypoczynku i uspokojenia jak te. Z każdą mijającą chwilą czuł, jak znika zmęczenie i napięcie.