- Cóż panowie, spróbowaliśmy, nie wyszło, czas chyba na negocjacje.- Felix powiedział z zrezygnowaniem widząc ogry z jednej jak i drugiej strony.
Wtedy jeden z ogrów rzucił im głowę hobgoblina i zaczął mówić płynnym reikspielem. Na twarzy czarodzieja pojawił się uśmiech, cokolwiek się stanie sytuacja była lepsza niż przed chwilą.
- Gdyby nas chciano zabić to teraz jest ku ku temu okazja. - Wzruszył ramionami. - Właście to nie wiem czy nawet mamy wybór inny niż pójść z nimi i liczyć na najlepsze.
Odchrząknął i skierował konia w stronę mówcy.
- Przepraszam za nasze wcześniejsze zachowanie. Ostatnimi czasy rzadko spotykamy istoty przyjazne, toteż nie chcieliśmy wam wejść w drogę. Felix von Welf, do usług. - Ukłonił się w siodle. - Z przyjemnością przyjmę waszą gościnę i opowiem o swoich podróżach, jak i ciekawy jestem co wiecie o okolicy i informacji o was.

Zwiadowca zeskoczył z konia i z czułością pogłaskał Cienia po głowie. Nie przypuszczał, że tego tragicznego dnia może spotkać go coś takiego – dobroć ze strony wielkich humanoidalnych bestii… Które okazały się o wiele bardziej ludzkie niż ktokolwiek mógłby przypuszczać. Może los w końcu spojrzał na nich przychylnie? Volker wolał nie zapeszać, jednak w głębi wiedział, że tak właśnie jest. Przynajmniej na razie.

Po kilku chwilach pieszczenia sierści psa, Volker wstał i spojrzał w oczy olbrzymowi, który przemawiał.

- Volker Heidelberg. Jestem wam niezmiernie wdzięczny za przyprowadzenie Cienia, mego psa. Jeżeli jest coś, co mógłbym dla was zrobić, mówcie śmiało – powiedział, a w jego głosie rozbrzmiewała szczera wdzięczność. Spojrzał jeszcze raz po towarzyszach, po czym kontynuował. – Myślę, że nikt nie ma nic przeciwko udaniu się z wami. Prowadźcie.

Thurin obrócił się w siodle i przypatrzył się zbliżającym się sylwetkom. Przygarbione olbrzymy były, w mniemaniu Thurinssona i mimo przygarbienia, nazbyt wysokie, nie tak pękate jak ogry. Czym więc były? Wyciągnął z juków zapasową koszulę i otarł sobie twarz ze spływającego po niej cienkimi strużkami potu. Szybkim ruchem odkorkował skórzana bukłak z wyrobionymi nań runami i przepłukał gardło przegotowaną wodą. Nawet gdyby chcieli dalej uciekać, nie byli w stanie. Mięśnie krasnoluda zwracały na to uwagę kolejnymi skurczami, znaczącymi nieziemski wysiłek. Z boku kuca płynął gorzki pot, a z paszczy buchała mu piana. Thurin przybrał dobrą minę do złej gry i wyszczerzył się jak, nie przymierzając, sztygar Murn po odkorkowaniu butelki z gorzałą.

Zaskoczony kompletnie i do cna, przyjrzał się urwanej hobgoblińskiej głowie. Zielonoskóry miał twarz wykrzywioną w pośmiertnym grymasie, zwieńczoną nabrzmiałym i rozpychającym policzki, purpurowym jęzorem. Mimowolnie szerzej się uśmiechnął, choć widoku zgrabnym i godnym wywieszonego na ścianie obrazu nie był. A i ich nowi przyjaciele na salony się nie nadawali. Ale przynajmniej sympatyczni byli, tego zarzucić im nie można było. Runiarz był, musiał to przed sobą przyznać, zaskoczony ich niezaprzeczalną inteligencją, dowcipem i podejściem do życia.

- Thurin Thurinsson. - przedstawił się ich nowym znajomym, obróciwszy się kucem do ich lidera. - Wybaczyć nam musicie nasze zachowanie, ale z daleka uznaliśmy, że jesteście ogrami. Poza tym, to niebezpieczna ziemia i lepiej nie ryzykować. Z przyjemnością ruszymy z wami, a ja chętnie uzupełnię opowieści mojego przyjaciela - wskazał Felixa. - a także służył będę pomocą w pewnych kwestiach, jeśli taka będzie potrzebna. Jestem bowiem rzemieślnikiem, a okazjonalnie felczerem.

To nie był dobry dzień dla rycerza. Najpierw zmuszony był uciekać przed bandą hobgoblinów, a potem przed bandą ogrów. Jeśli tak miała wyglądać jego pokuta to była ona zaiste ciężka.

Ogry nie były w zasadzie ogrami ale jakimiś półdzikimi olbrzymami, zresztą jak okazało się później całkiem przyjaznymi olbrzymami.
- Jestem Zygfryd de Leve - przedstawił się czarny strażnik - Zaiste niezwykła to dla nas sytuacja, spotkać przyjazne dusze w tym rejonie.

Choć wyglądało na to że olbrzymy są przyjazne, to rycerz starał się być czujny. Wolał nie obudzić się nagle w garze jak mięso rosołowe, tylko dla tego że bezgranicznie zaufał kilku olbrzymom o miłej aparycji.

- Dergurth - przedstawił się jeden z mieszkańców lasu. - Błędne przekonania zdarzają się zawsze i wszędzie. Na pewno wy, jako osoby obyte w świecie, również uznacie, że wiele z naszych opinii jest dziwacznych i archaicznych.

Najdziwniejsza banda, jaką tego dnia widziała szkarłatna kula słońca, maszerowała przez leśne ostępy, gdzie słychać było tylko pokrzykiwania ptaków. Szlak był tak niewyraźny, że awanturnicy nie byli w stanie odróżnić go od podszycia, ale wielkoludy niezmordowanie parły do przodu. Poszukiwacze przygód mieli wrażenie, że kluczą na prawo i lewo bez ładu i składu. Słońce wisiało nisko pośród listowia i czasem było widoczne, a czasem nie i nikt z awanturników nie wiedział, w którym kierunku idzie.

- Oczywiście, że nie znamy każdego zakątka Wielkiego Erm. Wędrujemy tylko wytyczonymi przez magię szlakami. W lesie można napotkać różnego rodzaju pokusy, ale jeśli ceni się swoje życie, nie można oddalać się ani o piędź od ścieżki - objaśniał jeden z olbrzymów.

Słońce było już nisko. Las trochę zrzedł, szkarłatne promienie przedzierały się przez listowie, nadając połysk poskręcanym korzeniom, złocąc liście. Zmierzch barwy śliwek dopiero zaczął zakrywać ziemię, gdy oczom tułaczy ukazały się położone nad brzegiem jeziora wielkie chaty, zbudowane w prymitywny sposób z ciemnego drewna.

Gigantyczne, zgarbione sylwetki przemieszczały się między domkami, zajęte swoimi sprawami, czasem zatrzymując się, by porozmawiać w niewielkich grupach. Las, pachnący wilgotną korą i mokrą pleśnią, wypełnił się jeszcze ostrą wonią ciał tubylców. Z ust zarówno samic, jak i samców, sterczały kły.

Nagle, na widok podróżników, wszystkie rozmowy ucichły, długie nosy zesztywniały, oczy zaczęły się przyglądać, uszy nadstawiano z ciekawością. Towarzyszące awanturnikom pseudoogry wymieniły kilka wykrzyczanych zdań z mieszkańcami osady. Wkrótce pojawił się krępy olbrzym o szerokich barkach, w podbitych futrem szatach - starszy plemienia.

- Witajcie! Podróżnicy to u nas rzadkość, z przyjemnością was ugościmy!

Poszukiwacze przygód zostali zaprowadzeni do jednej z chat, prymitywnie acz bogato wyposażonej; umyli się i odświeżyli. Gdy dołączyli do reszty, postawiono przed nimi kolację: potrawkę z krabów udekorowanych czarnymi jagodami.

Najwyraźniej odbywało się jakieś święto. Tańczono dziwaczny taniec z unoszeniem wysoko nóg, grano na bębnach i piszczałkach. Olbrzymy zgromadziły się, by odpocząć, wdychać ziołowe kadzidła, jeść i pić. Włóczędzy słuchali opowiadań i sami opowiadali niezwykłe historie.

- Tym pływakiem, o którego pytacie, jest stary Wollbrink. Nadpływa zawsze z południowego zachodu. Gdzieś w tym jeziorze ojciec jego pradziadka zgubił amulet, czarną bransoletkę wysadzaną czerwonymi kamieniami i pokrytą tajemniczymi znakami. Przodek przez całe życie przesiewał piasek w nadziei na odszukanie tego, co zgubił. Potem robił to jego syn, a potem pradziadek starego Wollbrinka, potem jego dziadek, a wreszcie on sam, ostatni z rodu, czyni to samo. Podobno po odnalezieniu bransoletki Wollbrink ma odzyskać swe dziedzictwo: ziemie na południu Wielkiego Erm, które jeden z jego przodków przegrał na rzecz rodu Schröter. Włości z czasem się skurczyły, z ich świetności wiele nie zostało, jest tam stary zamek i wioska czy dwie, co nie zniechęciło Wollbrinka do karkołomnych poszukiwań. Zjedzmy za tego nieszczęśnika...

Po posiłku wódz zaprosił awanturników na zwiedzanie wioski, z której rozpościerał się piękny widok na jezioro. Wszędzie rozstawiono wielkie misy, w których płonął ogień. O tajemniczych odgłosach czy ruinach w środku lasu starszy plemienia nie wiedział nic - szlaki, którymi wielkoludy wędrowały, omijały te miejsca.

Wróciwszy ze spaceru, tułacze poczęli przeżuwać mięsne paszteciki i twarde ryby, podczas gdy na trójnogu zawieszono wielki kocioł i przygotowano pniak rzeźnicki i tasak. Każdy z waligórów podchodził do pniaka, odrąbywał sobie palec i wrzucał go do kotła.

- Poprzez ten prosty rytuał - wyjaśnił starszy - do którego oczywiście powinniście się przyłączyć, wyrażamy wspólne dziedzictwo i wzajemną zależność. Chodźcie, stańcie w kolejce...

Mapa Dziczy

- Gdy natknęliśmy się na obóz hobgoblinów w ruinach na północy - Zygfryd próbował zmienić temat, na bardziej bezpieczny niż rytuał braterstwa - Nasz rysownik map Morlanal, zauważył jak jedna ich z grup zwiadowców przyniosła z wyprawy nad brzeg jeziora jakiś błyszczący przedmiot. Być może była to ta właśnie zgubiona bransoleta, a przynajmniej coś równie cennego bo śmiertelnie się o to z wodzem pokłócili.

Gdy mówił te słowa, kątem oka spoglądał w kierunku wierzchowców i oceniał odległość do przebiegnięcia. Ucieczka w stronę niezbadanych i nie odwiedzanych przez ogry ruin na południowym wschodzie, była bardziej kusząca niż odcinanie sobie palców.

- Szczerość twych wypowiedzi przewyższa tylko twoje głębokie zrozumienie - odpowiedział Zygfrydowi starszy wioski.

Cała uwaga wielkoluda skupiła się na słowach Felixa:

- Jestem cierpliwy przez wzgląd na twą młodość, człowiecze - rozpoczął pseudoogr - ale jednej rzeczy musisz się nauczyć: szacunku dla tradycji ludu, który przygarnął ciebie i twoich towarzyszy - Felix widział ściągnięte usta i błyski gniewu w oczach wodza. - Twe protesty, choć jest w nich jakaś powierzchowna wiarygodność, nie zostaną wysłuchane - olbrzym nie wyrzekł nic więcej, tylko wbił wzrok w czarodzieja tak groźnie, że ten - chcąc, nie chcąc - aż się cofnął.