Kolejny "prezent" od jakiegoś idioty, co się kręcił wokół nich i siał na prawo i lewo przedmiotami, które na drzewach nie rosły, nawet w takim dziwnym lesie. Ale Thurin miał rację - rozmyślania o tych drobiazgach i tajemniczym nieznajomym można było odłożyć na później.
I chociaż Reiner nie miał zamiaru wypowiadać się równie kwieciście jak krasnolud, to uważał, że walka z hobgoblinami była tym, co powinni w tym momencie zrobić.

- Dobra zasadzka i odpowiednie miejsce - powiedział - i pokażemy im, że nie ma dla nich miejsca w tych okolicach.

Długo dyskutowali plan, aż w końcu doszli do konsensusu. Ułożono pień zwalonego drzewa w poprzek mostu, założono pułapki, cała kompania znalazła sobie dogodne kryjówki.

- Jak tylko wylezą zza pni to zróbcie mi miejsce, pierwszych nawbijam na swoją lancę - powiedział Zygfryd i założył swój rycerski hełm, a potem poszedł i dosiadł bojowego rumaka ukrytego już trochę dalej w krzakach. Poprawił tarczę, uchwycił mocno lancę i czekał, aż pojawią się pierwsze ofiary.

Awanturnicy przywiązali konie juczne pośrodku kępy i nasypali im suszonej kukurydzy, by nie pasły się na wyschniętej trawie. Zawadiacy ukryli się tak dobrze, że Morlanal, posławszy orła na drugą stronę mostu, nie potrafił ich dostrzec. Rozpoczęło się najbardziej niemiłe zajęcie dla wojownika - czekanie. Po pewnym czasie wszyscy mieli dość wypatrywania i niewiedzy, lecz tylko poprawili broń i zdwoili uwagę.

Pojawili się jeźdźcy. Poszukiwacze przygód obserwowali nadjeżdżającego wroga spod przymrużonych powiek. Urodzone z łukami w ręku dzikusy dosiadające olbrzymich wilków - koszmarnego rozgardiaszu migających ślepi i ociekających śliną kłów - zuchwale nadjeżdżały, pewne swej siły i zwinności. Mieli łuki, miecze i sztylety, ale żaden nie trzymał broni w ręku - nie spodziewali się widać żadnego zagrożenia.

W tym momencie ważyły się losy bitwy. Co odważniejsi grandziarze mieli nadzieję dzisiejszego wieczoru fetować zwycięstwo na ruinach, a ci ostrożniejsi tylko polecili swe dusze bogom. Wilk jadący na przodzie kolumny zatrzymał się, a jeździec pozostał nieruchomy, lekko pochylony ku przodowi, jakby czegoś wypatrywał. Jego bezruch i milczenie były w tym momencie groźniejsze niż wściekle poprowadzone miecze i deszcze trujących strzał. Hobgoblin stanął wilkiem w poprzek i delikatnie przekręcił głowę w stronę kompanów, jakby w obawie, że sobie kark skręci.

- To niemo... - Morlanal urwał, patrząc oszalałym wzrokiem na zastępy jeźdźców. Dzięki wyostrzonemu wzrokowi elf zauważył, że jeźdźcem zaczął wstrząsać atak gargantuicznego śmiechu, nienawistny śmiech bezlitosnego kata, którym drwił z wszystkiego, nawet z siebie samego. Czające się w rechocie okrucieństwo mogło sprawić, że pod niejednym żołnierzem ugięłyby się nogi. Najeżony groźbą śmiech oznaczał jedno: zasadzka niemal doskonała miała wkrótce przerodzić się w gorzką bitwę, która będzie grzmieć i pieklić się w upalnym dniu. Okropne postacie na czarnych wilkach poluźniły formację, gotowe nadejść z potężną furią górskiego wiatru.

Zygfryd czuł nosem że sztuczka z drzewem nie przejdzie, w końcu to byli zwiadowcy, a nie byle łachmyty. Rycerz czekał nadal w cierpliwości, aż hobgobliny przekroczą linię pułapek i zwalony pień, potem miał zamiar zaszarżować. W tych kilku chwilach oczekiwania na działanie, Zygfryd starał się wypatrzeć przywódcę zwiadu, gdyby nadarzyła się okazja z chęcią zaatakowałby go pierwszego.

Zasadzka czy nie, czarodziej i tak był pewien zwycięstwa. Może będzie trzeba włożyć trochę więcej wysiłku ale koniec, końców bogowie wojny i walki będą po ich stronie.
Wybrali pole bitwy, wróg nie może wykorzystać swojej przewagi liczebnej, co więcej będzie mu szkodzić. Właściwie to powinien spodziewać się ucieczki przeciwnika po krótkiej wymianie ognia. Pytanie ilu wrogów dziś tutaj padnie i czy ktoś z nich będzie potrzebował leczenia.

Jak na razie przeciwnicy byli poza zasięgiem jego czarów i celnego strzału z kuszy. Nie wychylał się dalej zza drzewa. Poczeka. Z paska wiszącego na piersi wyciągnął kulkę siarki i mentalnie przygotował się do splatania zaklęcia.

To mógł być ich największy błąd. Przynajmniej zdaniem Volkera. Zasadzka, choć wydawała się doskonała, zawiodła. Jednak inni najwyraźniej niezbyt się tym faktem przejmowali. Wszyscy pozostali na stanowiskach i rozpoczęli ostrzał. I chyba tylko z tego powodu Volker nie uciekł w popłochu. Wkład w to miała z pewnością również jego niezastąpiona flaszka – lek na tchórza. Oczywiście ograniczył się do wypicie jedynie kilku kropel, nie chciał bowiem by i tak przeważający ich liczebnie przeciwnicy, zaczęli dwoić się mu w oczach.

Nie pozostało mu nic innego jak wycelować i wypuścić (miejmy nadzieje) śmiercionośną strzałę w pędzącą hordę zielonoskórych. Miał nadzieje również, że pomimo zdemaskowania, Hobgobliny nie dostrzegły zastawionych i ukrytych na moście sideł. Oby tym razem bogowie pobłogosławili ich szczęściem większym, niż przez ostatnie tygodnie.

Cała radość z zaplanowanej skrzętnie zasadzki rozwiała się wraz z uśmiechem, który wykwitł bezczelnie na ustach zielonoskórego. Ich plan się nie powiódł, ale nadal mieli szanse na zwycięstwo. Pytanie tylko, jakie szanse mieli na przeżycie? Krasnolud odrzucił arbalest, wyjmując krągłą dębową tarczę i swój wierny, zarysowany dawnymi walkami topór. Poprawił zbroję, układającą się na nim niczym smocze łuski i wcisnął na głowę ciężki hełm. Był gotów, ale czuł, że tego dnia śmierć zbierze obfite żniwo.

Czy ujdą z życiem?

Czy nie pożałują swej decyzji, swej żądzy krwi?