Piękną była wiosna tegoż roku, Anno Sigmari 2468. W perpektywie najbliższych tygodni zbliżało się lato, gorące i słoneczne. I dziś słońce ogrzewało grzbiety podróżujących, ogrzewało tak, że spoceni byli jak muły, a tobołki przylepiały się im do grzbietów. Ale nie narzekali.

No dobra, trochę narzekali. Skali w rozbrajającą szczerością wyjaśniał młodemu Jekilowi na czym ten świat stoi. Szczególnie dużo miejsca w swych wywodach poświęcał Imperium, wyjaśniając dobitnie gładkolicemu nagród łowcy, że tutaj to tylko syf, malaria, rozpusta i franca, wszędzie franca, że on świat zjechał cały, że on woźnica, że widział, że wie. A potem dodał jeszcze, że jak nie franca, to okradną i zapytywał, czy jakowegoś złodzieja ostatnimi czasy Hoffert uchwycił. Jekil, z rozbrajająco miłym i spokojnym uśmiechem, wyjaśnił, że niejedno już złapał, że tym się przecie zajmuje, ale to już czas jaki mija, od kiedy razem podróżują i - jak dobrze syn Narina wie - złodzieja ostatnio nie łapali.

Dodał też, żeby - miast szukać złodziei w dziupli tego, o tam, drzewa, niech rękę na sakiewce ułoży, bo Elgast jakoś tak koso na ten mieszek patrzy. Reuter tylko się uśmiechnął, również szczerze i nie mniej rozbrajająco. Skali coś tam sarknął, ale i jego oblicze rozjaśnił uśmieszek, ironiczny raczej. Tymczasem Lenz zerknął na bok, czy aby jakiejś jałówki zgrabnej nie ma, pasa się może jakaś. Nie pasała się, trudno bowiem by o to było w owej okolicy. Łatwiej znacznie było o drzewa, im bardziej na północ od Grenzstadt parli, tym bardziej lesiście się robiło. Kawałek jeszcze, przed południem wkroczą do Lasu Waldbach. A dalej pogórze Gór Krańca Świata. Durak tęsknie nieco zerknął ku plasującym się na horyzoncie szczytom. Niby nie Szare Góry, a jednak, prawie jak dom.

Bity trakt był wcale szeroki, jak na drogę na uboczu, acz nieco zaniedbany. Kmieć z wioski Graukuhdorf objaśnił im dobitnie, że tam dalej to tylko karczma "Kubek Taala", przydrożny zajazd znaczy się, rogatki, a na rogatkach mytnik, kurwa jego mać, a dalej to będą wioski dwie, wpierw Hühnerkot, potem zaś Knöpperdorf. I tyle. No, szlak potem w dół znów idzie, do Averu Błękitnego prowadzi, a tam panie, cywilizacja. Lenz za wskazówki grzecznie podziękował, Skali grzecznie pierdnął i ruszyli.

Tak więc, wkoło coraz więcej drzew było, pola uprawne ustąpiły miejsca dzikim łąkom. Wkoło parowy, pagórki. I tak, traktem na północ od Grenzstadt, podróżowała kompania.

Minęła godzina może drogi. Do traktu zbliżył się strumień, płynąc równolegle wobec szlaku i wcale ładnie wyglądając. Promyki słońca odbijały się od krystalicznie czystej wody, zmuszając patrzących, by zmrużyli powieki. Szum wody towarzyszył bohaterom cały czas, stając się jak gdyby muzyką dziczy, dzwoniącą podróżnym w uszach. Lenz wytężył wzrok. Coś spływało w dół rzeki, na północ. Machnął ręką i kompani zbliżyli się do ruczaju. Strumieniem spływały dziesiątki kwietnych wianków.

Wtem usłyszeli tętent kopyt. Odwrócili się napięcie, w sam raz by ujrzeć galopującego gońca konnego. Koń toczył pianę z pyska. Młody chłopak, w liberii czerwonej, odpiął od siodła róg, zadął weń, by bohaterowie ustąpili mu z drogi po czym przejechał obok i poszedł dalej w Averland, pozostawiając za sobą tylko tumany kurzu. Kompani zerknęli za nim. Przed nimi rysował się trakt, równo przecinający krajobraz, dalej zaś widać było już las. Znad drzew unosiła się smuga dyma, zapewne karczma. Na tę myśl Durakowi aż w brzuchu zaburczało. Tak się bowiem złożyło, że śniadania zjeść jeszcze okazji nie mieli. Gdzieś tam, coraz mniejszy, galopował goniec. Kuc Duraka zarżał i pokręcił grzbietem, na którym leżała część dobytku kompanii. Pachniało wiosną, gazami jelitowymi Skaliego i kupą nawozu, jaką spod ogona wyrzucił parskający koń posłańca.

Twardo ubitą ziemię traktu zastąpiły kocie łby, na których krzesały iskry stalowe podkowy koni prowadzonych przez stajennych. Z pyska konia, na którym jechał goniec, toczyła piana, podczas gdy wlókł nogę za nogą, prowadzony do stojącej na boku stajni. Sam goniec zniknął w drzwiach przybytku. Prócz stajennych i kompanii na dziedzińcu nie było nikogo. Bosy wyrostek podbiegł do Duraka, proponując mu, że zajmie się jego kucem.

W uchwytach umocowanych bo bokach podwoi oberży tkwiły pochodnie, zgaszone teraz; przed wejściem był próg, płaski kamień, pozwalający przybyszom wkroczyć do przybytku nie wpadając po kostki w kałuże pomyj i resztek trunków. Obsługa karczmy raczej nie trudziła się z wylewaniem tego wszystkiego kawałek dalej. Na drewnianej ścianie i kamiennym fundamencie widać było plamę - zapewne ktoś się na ową karczmę wyrzygał.

Weszli do środka. Tłumów we wnętrzu nie było, ot, dwóch parobków sączyło cienkie piwo, pod ścianą zasiadł brodaty waligóra - czyżby drwal? - z żoną i dwojgiem dzieci. Goniec zasiadł przy barze i wcinał śniadanie, aż mu się uszy trzęsły. Chłopak miał odstające uszy i rumiane policzki, był szczupły, jakby od miesiąca był w trasie i nic nie jadł. Siedział tak, jakby na zydelku leżały żarzące się węgle - znak, że dupa od siodła bolała. Sprawiał raczej sympatyczne wrażenie.

Karczmarz był krępym, starszym mężczyzną. Nie miał lewej ręki, została odcięta w łokciu, pozostawiając po sobie kikut. Rękaw miał przypięty do ramienia, by nie zwisał luźno. Na widok Bractwa Pierdnięcia uniósł posiwiałą głowę.

- Śniadanie? - właściciel przybytku nie był raczej człowiekiem lubującym się w długich przemowach. - Piwo? Hę?

Posłaniec uniósł płową łepetynę i uśmiechnął się, ukazując przerwę między jedynkami i niepołknięte jeszcze jedzenie. Skali przyjaźnie pierdnął. Oberżysta udał, że nie dosłyszał. I że wraz z ręką zatracił też zmysł węchu.

Karczmarz machnął jedną ręką na dziewkę służebną, drugą zaś nie machnął, bo jej nie miał. Sama dziewka miała ramię jak udo Duraka, z twarzy zaś przypominała muła, któremu ktoś do koryta wlał przepalankę miast wody pitnej. Skali z Jekilem jako pierwsi usadzili się na chybotliwych krzesłach. Krasnolud upił łyk trunku. Ale było niezłe, choć niewątpliwie odbyło niedawno schadzkę z kwaterką krystalicznie czystej wody; brodacz wykrzywił twarz, upodabniając się do dziewki.

- Wełna podrożała. - karczmarz splunął do kubka i z niemałym trudem zaczął go przecierać. - Znowu się pasterze wzbogacą, nieroby jedne chędożone. Bodajby zdechli, pchlarze jedni. Ćwierć tego, co tu zarabiam, na wełnę wydaję, psiamać. A krowa tego końskiego półdupka, Meintza... - wyraźnie się rozgadał. Na koniec dodał jeszcze. - Za rzeką, za rogatkami na moście, podobno rabusie grasują. Ale o tym mi Rappe druciarz opowiadał, a on ma kozie łajno miast rozumu.

Tymczasem goniec konny uraczył Narinsona wieściami z szerokiego świata, jednocześnie popijając piwo z wdzięcznym uśmiechem.

- Jestem Millo Heuschrecke. - młodzian przepłukał usta. - Z Bieswang pochodzę i do Sigmaringen w Stirlandzie wschodnim jadę, to za Averem błękitnym, niedaleko już. No więc... nad górami widziano podobno wielkiego, czerwonego smoka. A wicehrabia Werner się podobno się w gigantycznego węża zmieniać umie. Pewnie bujdy. Ale cesarz zachorował, zmożony chorobą nie opuszcza łoża. Na dworze rządzi teraz stary marszałek Von Blutdorf. A łowcy czarownic spalili wieś Strohdach. Ale nie wiadomo, czemu. Mówią, że miejscowi chowali czarownicę podłą, co na przejezdnych klątwy rzucała. A wy skąd i dokąd, mości panie?