Tak, jak Gustav się spodziewał, podpalony proch spełnił swoje zadanie. Nim jednak wysoka ściana ognia odgrodziła ich od przeciwników, szlachcic poczuł na szyi co najmniej trzy ukłucia. Nie sprawdził nawet, cóż to było, gdyż ciemność w moment zalała jego umysł i padł na Hargina, który dopiero co ładował kuszę, by oddać strzał. Krasnolud chwilę wcześniej zdziwił się, że bełt nie tkwi na łożu, ale przecież wypuścił pocisk w nieumarłego w ściekach i nie załadował kolejnego. Tunel zdążył wypełnić się dymem, a płomienie dość szybko opadły, odkrywając trzy paskudne pyski szczuroludzi. Dwójka skavenów przeskoczyła nad gasnącym pożarem, w dwóch krokach będąc przy zaskoczonym Ponurym. Khazad nie miał czasu, by dobyć broni, zatem zamachnął się kuszą, odbijając jedno ze spadających na niego ostrzy i posyłając wątłego szczuroczłeka na ścianę. Będąc w półwykroku poczuł jednak dziwne ukłucia na twarzy i kątem oka dostrzegł jedynie kilka żółtych lotek. Świat zaczął mu się rozmywać przed oczami, a chwilę później został zdzielony głowicą miecza w głowę przez drugiego przeciwnika i odpłynął w nicość, nie czując nawet upadku.

W tym samym czasie na tyłach formacji, Wróbel postanowił zaszarżować, kryjąc się za swoją tarczą. Poczuł szarpnięcie, gdy dwie okute pałki wgryzły się w drewno, jednak otumaniony trucizną wielkolud nic sobie z tego nie robił, odrzucając szczuroludzi na ścianę. Trzeci z nich, ten z miotaczem, zanurkował pod nogami Dużego i wypuścił kilka kolejnych pocisków, trafiając Marienburczyka. To już nawet dla niego było za wiele - zachwiał się, przed oczami zawirował świat i rąbnął o zimną posadzkę, nie widząc nawet, jak tasak Meinholfa wchodzi w ramię szczuroczłeka z miotaczem, niczym nóż w masło. Przeciwnik zakwilił nienaturalnie, a rana trysnęła ciemną posoką. Liess już miał zamiar wydobyć broń i poćwiartować gnoja, gdy potężne uderzenie w tył głowy posłało go w krainę snów.


Powrót do rzeczywistości okazał się być gorszy od najgorszego kaca. Obudzili się w różnych odstępach czasu, a gdy jaźń wróciła na tyle, by ogarnąć to, co się dzieje, szybko dotarło do nich, że znajdują się w jakiejś obszernej, śmierdzącej celi. Zupełnie stracili rachubę czasu i nie mieli pojęcia, ile dokładnie byli nieprzytomni. Od korytarza oddzielała ich solidna krata z takimi samymi drzwiami, zamykanymi na klucz, a naprzeciw znajdowało się kilka podobnych, pustych cel. Dwie, czy trzy pochodnie powieszone na ścianach rozświetlały mrok lochów. Jak mogli się spodziewać, zostali ograbieni ze wszystkiego, co mieli przy sobie i nawet nie próbowali się domyślać, gdzie znajduje się ich broń oraz pozostałe rzeczy. Harginowi i Meiholfowi paskudnie łupało pod czaszką, pozostali dochodzili do siebie po środku nasennym, który zaserwowali im skaveni i również czuli się jak po kilkudniowej libacji. Byli zmęczeni, wypompowani i nic im się nie chciało. Oprócz tego Magnar czuł nieprzyjemne pulsowanie zranionej w tunelach ręki - rana pokryła się żółtawym ropieniem i coraz ciemniejszą pajęczynką naczynek. Nawet khazad wiedział, że nie wygląda to dobrze.

Nim zamienili ze sobą słowo, z głębi korytarza, z ich lewej strony, doszedł ich charakterystyczny dźwięk, jakby dzwonki. Nie, to były klucze! Klucze uderzające o siebie! Z trudem wychylili się, by zobaczyć, kto zacz i po chwili ujrzeli niskiego, tłustego mężczyznę w podartych, poplamionych ciuchach. Z twarzy był podobny zupełnie do nikogo - ot, paskudny z gęby mieszczuch, jakich wielu przemykało codziennie ulicami miast. Z głupią miną drapał się po łysinie, patrząc na drużynę.
- Obudziliśta się już... dobrze, dobrze - powiedział nie zmąconym inteligencją głosem. - Pan mój będzie bardzo zadowolony. Bardzo. Widzita, nie trza się było włóczyć po kanałach, to byśta teraz wino pili, czy dupcyli... a tak to gówno!
Pęk kluczy dzwonił mu na kółku przy pasie, gdy zaczął rechotać, jakby usłyszał właśnie dobry dowcip.

Gustav leżał przez pewien czas, nie otwierając oczu. Gdzieś w zakamarkach jego głowy kolejne wizje wychodziły na zewnątrz. Zejście do podziemi z resztą drużyny. Napotkanie bestii w skalnym korytarzu. Napotkanie żyjących trupów. A potem… A potem… Co się stało potem?

Otworzył oczy, a jego oczom ukazała obskurna cela. Ile czasu mógł tutaj leżeć? Parę godzin? Czy też parę nocy? Ostatnie zdarzenia zaczęły docierać do niego z mocą, choć nadal tkwił w charakterystycznym marazmie spowodowanym trucizną Skavenów. Oczywiście, pomyślał. Szczuroludzie. No i oczywiście fiasko ostatniego wypadu. Przypomniał sobie.

Z jakiegoś powodu jeszcze żyli, stąd wnioskował, że z jakiegoś powodu musieli być potrzebni szczuroludziom żywi. Po co szczurom żywi ludzi, tego nie wiedział. I w zasadzie wzdragał się domyślać.

Patrząc na stan krasnoluda i jego rękę doszedł do wniosku, że w istocie musiał upłynąć jakiś czas od kiedy zostali uraczeni środkiem nasennym. Mimowolnie ręką próbował zmacać swój miecz, ale nie umiał. Zaklął siarczyście pod nosem. Oczywiście, nawet Skaveni nie byli na tyle głupi, żeby zostawiać przy ludziach broń.

Tymczasem do jego uszu doszło brzęczenie kluczy, dzierżonych oczywiście przez klucznika lochu. Gustav rzucił okiem na łysiejącego brzydala. Z facjaty wyglądał na człowieka, który oprócz swoich zwyczajnych powinności klucznika trudnił się jeszcze rzemiosłem katowskim. Tudzież odwrotnie, po odcinaniu głów, w celach hobbystycznych wcielał się w rolę strażnika, więżąc donorów głów.

Gustav jednak podejrzewał jednak, że tak samo jak każdy kmiotek skory do rozlewu krwi, mąż ów był także łasy na bogactwo. Na łatwe bogactwo, oczywiście. Ujrzawszy w tym pewną szansę, rzekł, modulując swój głos na coś w stylu zbolałego arystokraty.

- Na Sigmara - jękął Gustav przeciągle. - Coście zrobiły, bestie i kurwie syny? Ręce mi połamały, chuje krzywe, obie ręce! - tu wydał z siebie jeszcze żałośniejszy jęk. - Gdzie ja się podzieję? Jakże sięgnę po mój złoty naszyjnik…? Meinholfie, podejdźże no tutaj, sięgnij mi do pazuchy po mój naszyjnik… Chcę po raz ostatni zobaczyć oblicze mojej biednej matki… Moja biedna matka! Moje rubiny, moje klejnoty! Cóż to wszystko warte w tym śmierdzącym dole…?

Miał nadzieję, że nikt z drużyny nie spapra roboty. Ostatecznie, nie ryzykował niczym. Być może naiwność obrzydliwego klucznika, każe mu przyszukać Gustava i wejść do celi. Na co liczył Gustav.

- Rubiny, klejnoty! - Klucznik powtórzył niemal mechanicznie za Gustavem, a szlachcic widział, jak świecą mu się oczy. Zaczął grzebać przy kluczach, zupełnie ignorując słowa Meinholfa - najwyraźniej wizja posiadania czegoś, czego w życiu na oczy nie widział, zupełnie przesłoniła mu niezbyt sprawny umysł.
W końcu, po dłuższej chwili dobył odpowiedniego klucza, zanurzył go w zamku, ten szczęknął i brudny klucznik znalazł się w środku, od razu doskakując do von Schliesserdorfa. Zaczął go nachalnie przeszukiwać, przez co zupełnie stracił czujność. To wystarczyło siedzącemu naprzeciw szlachcica Wróblowi, który powoli, bez robienia zbędnego hałasu zakradł się od tyłu do skupionego nad Gustavem sługusa skavenów i pociągnął go za ubabraną tunikę. Tamten zatoczył piruet a jego paskudna gęba spotkała się z wielką, rozpędzoną pięścią Marienburczyka.

Nos klucznika nieprzyjemnie chrupnął, zalewając wszystko dookoła krwią. Duży nie zamierzał jednak na tym poprzestać. Kolejne dwa ciosy spadły pod oko przeciwnika i w okolice wątroby, tak, że tamten aż stracił dech. Wróbel poprawił z dyńki, a klucznik spłynął mu w rękach, pozbawiony przytomności i zalany krwią. Jego twarz wyglądała teraz, jakby ktoś spuścił mu na nią spory bal drewna. Tak co najmniej z kilka razy. Gdy przeciwnik leżał, wątły, niczym szmaciana lalka, Meinholf doskoczył do niego, wyszarpując klucze zza pasa. Moment później towarzysze byli już po drugiej stronie celi, zamykając w niej strażnika, który miał ich pilnować. Po lekcji, jaką dał mu Wróbel, nie wyglądało na to, że się szybko obudzi.

Nagły zastrzyk adrenaliny sprawił, że poczuli się dużo lepiej, niż wcześniej. Oczywiście ramię Magnara wciąż drętwiało i pulsowało nieprzyjemnym bólem, ale przecież najważniejsze, że byli wolni. Krótki rekonesans po korytarzu pozwolił sprawdzić pozostałe cele. Wszystkie były puste, prócz jednej, na samym końcu, w której złożono ich broń oraz ekwipunek. Liess przez dłuższą chwilę walczył z kluczami (było ich z dziesięć!), aż w końcu znalazł odpowiedni. Drzwi stanęły otworem, a towarzysze szybko się uzbroili i wyekwipowali. Swoją drogą, doszli do wniosku, że skaveni nie mogą być zbyt bystrzy, skoro na straży postawili idiotę, a broń złożyli kawałek dalej. No chyba, że wierzyli w swojego klucznika. Właśnie się przeliczyli. Naprzeciw celi odkryli niewielki pokój, który robił chyba za stróżówkę, gdyż była tu niewielka, licha prycza i kilkanaście pustych butelek po jakimś tanim sikaczu. Klucznik najwyraźniej uwielbiał zabijać swoje szare komórki, których i tak za wiele już nie posiadał.

Do wyjścia z cel prowadziło tylko jedno, wykute w ścianie przejście, zatem skierowali się w jedyną, słuszną stronę. Nim jednak wyszli, ich uszu doszły jakieś podejrzane dźwięki - jakby rozmowy, odbijane echem po ścianach. Nasłuchiwali, a odgłosy rozmowy zbliżały się dość szybko w ich stronę. Pokraczne, sztywne akcenty zdradziły, że w ich stronę muszą zbliżać się szczuroludzie. Wychwycili co najmniej trzy głosy, ale ilu ich było w rzeczywistości - nie byli w stanie określić. Należało jednak podjąć szybką decyzję, co dalej, gdyż skaveni będą tutaj lada chwila.

Otrzepując się z brudu nie mytej chyba od wieków posadzki i klucznika, który chyba w ogóle nie wiedział, co to takiego, patrzył, jak Meinholf zamyka w niej zakrwawionego brzydala.
Gustav musiał przyznać, że co jak co, ale mieli sporo szczęścia trafiając na sługusa, który był całkowicie pozbawiony zdolności myślenia. Fortel był w gruncie rzeczy niewymyślny i prostacki i choć zaiste włożył w swoją grę serce, to nie sądził, że się uda. No cóż, przynajmniej tym razem mógł się przyjemnie rozczarować.

- Wesoło jest - mruknął, patrząc na pogruchotany nos klucznika.

Parę cel dalej znaleźli swój ekwipunek. Być może szczuroludzie nie sądzili, że uda im się wydostać lub też obudzili się znacznie wcześniej, niż przewidywali. Gustav nie dociekał. Cokolwiek by to nie było, potwory przeliczyły się.

Schliesserdorf, zabrawszy swoje rzeczy, przepasał pochwę z powrotem do pasa, jednak rozmyślił się, kiedy wkładał do niej miecz. Zamierzał go mieć w ręce na wszelki wypadek.

Szkoda nieco było, że Duży stłukł klucznika do nieprzytomności - było nie było, brzydal był człowiekiem, który mógł im nieco unaocznić naturę tego miejsca.

Kiedy usłyszeli dalekie rozmowy szczuroludzi, Gustav nie wydziwiał: idąc za przykładem drużyny, ukrył za jedną z wnęk i czekał na odpowiedni moment.