Zmiażdżone na ostre jak noże drzazgi ramy okien zdawały się rozwartymi w przestrachu powiekami. Nierozświetlone z wewnątrz okna zdawały się, po raz kolejny już, martwymi, rybimi niemal oczami, wpatrującymi się z podsyconą niepokojem beznamiętnością w rozgrywające się na dole krwawe sceny. Szczęk mieczy i świst strzał ucichł tak gwałtownie jak się rozległ - w nieledwie trzecią część minuty dwóch hardych wojaków z bezkresnych, mrocznych puszcz Talabeclandu odeszła do Morra, pozostawiając swego przywódcę na łasce przeciwników, a rannego kompana zmuszając do panicznej ucieczki. Szalony bieg uliczkami Mordheim rzadko kiedy kończył się dobrze dla samotnych szabrowników...

Talabeclandczyk o posturze ostlandzkiego niedźwiedzia zdawał się skurczyć po nagłej śmierci. Strzała wystawała mu z zamglonego oka, celując bladą lotką w zachmurzone niebo. Przed śmiercią woj zabrał na drugą stronę Ehrla Stammera i stary giermek leżał obok. Jego towarzysze przygotowali go na jego ostatnią podróż w ich ramionach, owijając go grubym i szerokim, płóciennym workiem. Talabeclandczyk na pogrzeb liczyć nie mógł.

Zgarbiony mąż ocknął się nagle. Zakuty w stalowe kajdany, które Harald przytargał ze sobą do Miasta Przeklętych. Jęknął żałośnie, widząc wycelowane w niego noże. Ale nie odezwał się ni słowem, nawet gdy szabrownicy, zabrawszy swój łup, skierowali swoje kroki do zaskakująco zadbanej kamienicy...

Harald rozejrzał się wkoło. Zgarbiona sylwetka gdzieś zniknęła, a wkoło ucichły dźwięki inne niż szelest śmieci na bruku prospektu. Zmrużył czujnie oczy, ale tajemnicza istota nie zamierzała się ukazać. Może jej już nie było?

A może... nigdy jej tu nie było?

Czy wszystko było jedynie ułudą? Senną marą? Czy tajemnicze widoki, podyktowane zwiedzionym magią oczom awanturników, miały odwieść ich od czego znacznie gorszego niż bandy szabrowników i tajemniczy napastnicy? Idylliczny obraz kamienicy, budynku, który w niemal nienaruszonym stanie przetrwał kataklizm zwiódł mężnych szabrowników. Na równi z zapachem truskawek...

Szabrownicy wyrwali z zawiasów drewniane drzwi kamienicy. Zawiasy puściły z łatwością i siedmiu ludzi, w tym jeden spętany, wkroczyło do budynku, wyszukując zmrużonymi oczami wszystkiego co cenne. Wnętrze było całkiem bogate. Właściciel budynku mógł być prosperującym rzemieślnikiem lub nowobogackim kupcem, czy może kramarzem. Przedpokój był urządzony z przepychem. Był całkiem obszerny. Na ścianach wisiały trofea myśliwskie i gobeliny, na podłodze zaś zalegał gruby, błękitny dywan. Bogato rzeźbione, spiralne schody prowadził na balkon nad południowo-wschodnim kątem pomieszczenia. Jedne z drzwi prowadziły do jadalni, na końcu której dostrzec można było kuchenne drzwi. Kolejne drzwi prowadził chyba do saloniku, a ostatnie - w kolejny korytarz. Niemal niesplądrowana kamienica... To był lepszy łup niż ograbienie kilku najemników. Szabrownicy zaczęli rozglądać się dookoła...

Landksnecht nieufnie przyglądał się kamienicy. Doznał uczucia, jakby gdzieś czaiło się niebezpieczeństwo. Gdzieś blisko była śmierć, która mogła nagle na nich spaść. Poczuwszy zapach truskawek, awanturnik założył drewnianą klamerkę na nos.

- Musicie poruszać się cicho i mieć nadzieję, że nie obudzicie niczego groźnego. Będę wypatrywał, czy nic nie czai się na zewnątrz, a wy sprawdźcie tę kamienicę - powiedział nosowym głosikiem, po czym ukrył się w cieniu rzucanym przez ścianę jednego z budynków i stał na straży jak wilk, wypatrując choćby najdrobniejszego ruchu.

Syn Rorana cieszył się, że w końcu po debacie ruszyli dalej. Zbyt dlugo stali w jednym miejscu przez byli łatwy kąskiem. Na szczeście nikt tego nie wykorzystał. Cieszył się także że idą dalej szukać nowych skarbó gdyż tak naprawdę żaden z tych, które zdobyli go nie interesował.

Tak naprawdę nie wiedział jak zdobyć kawałek meteorytu. Nie spodziewał się, że to bedzie łatwe ale tak naprawdę nie miał innego wyboru gdyż wykorzystał już wszystkie znane sobie możliwości by pozbyć się swojego „szarego”problemu.

Niespodziewal się także, znaleźć coś takiego w pierwszej lepszej kamienicy ale ruszył za Eliasem bo coś trzeba było robić. Lepiej to niż jak jakieś cioty wracać do karczmy znowu – pomyślał.

Zabrał się jako pierwszy do podnoszenia drzwi. Musiał coś robić nie był typem czekającym spokojnie aż wszystko do niego przyjdzie. To wszystko co miał to sobie sam wywalczył, podobnie miał zamiar zrobić z tym głupim magicznym kamieniem. Po prostu musiał miec ku temu okazję.

Pusta kamienica i w dodatku nieanaruszona był podejrzana ale były tarczownik i tak nie miał wyboru chwycił pewniej topór i poprawił tarcze i wszedł do kamienicy.

W kamienicy mogły być truskawki - Lutz, choć niechętnie, oczywiście brał pod uwagę tę możliwość, lecz za nęcącym zapachem owoców mogła też stać przeraźliwa istota spoza najdalszych rubieży znanej nam natury, z nieukształtowanych sfer nieskończoności, z pozakosmicznych otchłani tak czarnych, że gdyby Landsknecht wejrzał w nie rozgorączkowanym wzrokiem wyobraźni, oniemiałby strwożony samym ich istnieniem. Awanturnik nie uwolnił się od dręczącego lęku ani z nikim się nim nie podzielił.

Bez słowa kiwnął w stronę Haralda, na znak, że ulica jest bezpieczna.

Na słowa krasnoluda Elias kiwnął tylko głową.

- Miejcie oko na boczne uliczki – rzucił do „wartowników”, a sam zanurzył się wraz z resztą we wnętrzu budynku.

Wystrój budynku nie przypadł Strażnikowi Więziennemu do gustu. Przesadny, niemoralny wręcz przepych zawsze wywoływał w nim odrazę. Jakby skromnie udekorowane mieszkanie nie mogło wyglądać równie gustownie. Elias ubolewał nad naiwnością byłego właściciela kamienicy, gdziekolwiek by teraz nie był, który zmarnował zarobione swą ciężką pracą pieniądze, na tak nieatrakcyjne bibeloty. No i te truskawki! Koehler w żadnym razie nie miał nic do truskawek, a z początku zapach wydawał się mu nawet przyjemny. Ale znów: co za dużo to nie zdrowo. Czyżby kolejny wymysł nowobogackiego mieszczanina? Z pewnością nietrafny. Idąc za przykładem landsknechta, założył klamerkę na nos.

Wszystko to nie zmieniało jednak faktu, iż budynek był niemalże wymarzonym miejscem dla szabrowników.

- Bierzcie co cenniejsze bibeloty i spadamy – rzucił do towarzyszy, sam zaś z przyjaznym uśmiechem zwrócił się do swego więźnia. – Natomiast my dwoje utniemy sobie razem miłą konwersację. Zapraszam do jadalni.

Wraz z ostatnimi słowami Elias bez ostrzeżenia z całej siły pchnął skrępowanym Talabeclandczykiem w stronę wejścia do jadalni. Być może rzeczywiście z budynkiem było coś nie tak. Dlatego najlepszym rozwiązaniem – zdaniem Eliasa – było puszczanie ich jeńca przodem.

- Poczekajcie idę z wami - powiedział Kramer - Nie będę tu stał jak jakiś strach na wróble gdy wy będziecie napychać kieszenie zlotem.

Cyrkowiec wyciągnął miecz z pochwy i ruszył za ryzykantami. Gnijące truskawki, co w tym dziwnego? Może ktoś hodował je w kamienicy, rozrosły się same, ale nie miał ich kto zbierać to zgniły, ot co.

Szabrownicy rzucili się na cenne przedmioty jak hieny, osaczyli drogie meble, poczęli napychać kieszenie drobiazgami. Musieli wybrać, co zagrabić, a co pozostawić. Ostrożnie stawiają kroki, z każdym ruchem wypełniając sobei nosy słodkim zapachem, muskali rękami walące się pod domu precjoza. Gobeliny zasłaniające, jak się okazywało, obdrapane ściany, zostały ciasno zwinięte i jak najprędzej wyniesione na zewnątrz. Świeczniki ze srebra i nie mniej srebrna patera zostały zabrane z pokoju gościnnego, bo tam skierowali się awanturnicy. Do worka wsunęło się też pięknie wykonane pudełko na tytoń z drewna sandałowego intarsjowanego macicą perłową.

W czasie gdy Utha, Edgar, Janderke i Anton przeszukiwali gościnny pokój, Elias wszedł z zakutym w kajdany więźniem do jadalni. Ostrożnie obszedł pokój, panowała tam jednak cisza i niczym niezmącony spokój. Odetchnął. Wyjął z buta paskudnie wyglądający nóż i uśmiechnął się do jeńca. Wyjątkowo paskudnie. Talabeclandczyk był przerażony, ale to raczej z powodu miejsca, gdzie przebywał - zapach truskawek zanikł już,a biorąc w usta duży haust powietrza, nadal czuć było słodki posmak. Rozwiewający się zapach przeniósł się natomiast przed kamienicę, gdzie Lutz, Harbrand i Harald stali na warcie. Nagle zdało się, że ktoś zmiażdżył ciężkim butem całą garść słodkich, krwiście czerwonych owoców. Korzystając z tego, że większość szabrowników ogołaca budynek, a przed nim stoi na warcie jedynie część, szczuroludzie skoczyli do nagłego ataku, zrywając się spośród zalegających dookoła śmieci. Wartownicy byli jednak uważni - nie tylko zobaczyli nadciągające skaveny, ale zaczęli działać, nim te połpały się w sytuacji.

Jednak grupa z kamienicy nie usłyszała ataku. Czy trójka śmiałków będzie zdana tylko na siebie? Niemal tuzin zgarbionych sylwetek skoczył ku awanturnikom. Śmierdziało od nich piżmem i uryną… lecz te zapachy póki co krył przed nosami awanturników niknący powoli zapach truskawek.

Walka się rozpoczęła!