30 Urliczeit 2511 KI
Mglisty poranek

Żadna ciżba i żaden tłum nie był na tyle gęsty, by zatrzymać poruszającego się Ludwiga. Wielki mężczyzna udowodnił to, jak myślał, we wszystkich szynkach i piwiarniach, jakie wyrosły na południe od Talabheim. Wciągnął nosem zapach spelunki i wyszukał dawnego przyjaciela wśród biesiadujących, wyłowił jego sylwetkę z tłumu z łatwością, z jaką podobna rzecz przyszłaby polującemu jastrzębiowi. Nie szło tutaj o bystry wzrok mężczyzny, tym bowiem chwalić się nie mógł, cierpiąc na chroniczne zapalenie spojówek. Spacer przez mgłę był dla niego błądzeniem po omacku, a wchodząc do karczmy musiał zmrużyć nie do końca rozbudzone oczy. Rozpoznał jednak mężczyznę, którego mógłby zwać bratem, człowieka, który bliższy mu był od własnego rodzeństwa. Po sylwetce, której obraz wypalił mu się jakby przed oczami. Forsownym marszem przeciął karczemną izbę, zbliżając się do grubo ociosanego stolika z dębowych desek.

- Dawno cię nie widziałem, Svenie. - Uśmiechnął się i dostawił sobie krzesło. - Mam nadzieję, że jeszcze mnie poznajesz?

Mężczyzna przez kilka chwil zdezorientowany przyglądał się Ludwigowi. Na jego twarzy na kilka sekund zagościło zakłopotanie i Sven zaczął drapać się po posiwiałej brodzie. Nagle jakby olśnienie spadło na niego z niebios, a on z trzaskiem uderzył kuflem o stół i z niekrytym entuzjazmem krzyknął.

- Niech mnie pijany goblin przez łeb zdzieli, jeśli to nie mój stary przyjaciel Ludwig, o nazwisku, którego do dzisiaj nie jestem w stanie wymówić! – następnie wesoło zwrócił się do reszty zebranych przy stoliku mężczyzn. – Panowie, oto facet, z którym spędziłem niemal całe swoje dzieciństwo. A niech mnie. Co Cię podkusiło, by zawitać w te strony?

- A uwierzysz, że chciałem zobaczyć twoją siwą mordę? - Ludwig roześmiał się gardłowo. Uśmiechnął się, ale od razu spochmurniał. Przełknął ślinę i kontynuował już całkiem poważnie. - Potrzebuję twojej pomocy Sven. Ale zanim przedstawię ci sprawę… z kim mam przyjemność? - zwrócił się do towarzyszy Scholtza. - Daj nam piwa, karczmarzu!

Wesoły rechot rozniósł się między nimi, a wzmianka o piwie spotkała się z wyraźną aprobatą zebranych wokół stołu. Sven przedstawił trójkę towarzyszy kolejno, jako: Ortwin, Kurtt i Ryba. Ostatnia z podanych nazw choć początkowo zaskoczyła Ludwiga, to po dokładniejszym przyjrzeniu się mężczyźnie jakby nabrała nieco sensu.

- Jak Ci mogę pomóc? – zapytał zaciekawiony Sven.

- Powiedzcie panowie, wiecie coś o tych zaginięciach? - Ściszył głos. - Znacie kogoś, kto zniknął, albo wie coś o jakimś zaginionym?

Ortwin parsknął.
- Zaraz zaginieni. To zwykłe plotki. Biedaki pewnie marzną na śmierć albo zaszywają się w jakichś opuszczonych domach na skraju miasta.

- Nie bądź głupi, ośle - odparł Ryba. – Jesteś ślepy, czy co? W ubiegłych latach nigdy tyle osób nie ginęło. Mogę się piwo założyć, że to nie kwestia zimna. To na pewno sprawka tych samych bestii, które załatwiły Balla.

- Czyli co? Dzikie psy są odpowiedzialne za to wszystko?! Dzięki za rozwikłanie zagadki detektywie!

- Kto powiedział, że to…

Sven rąbnął kuflem o stół, uciszając dwójkę towarzyszy. Rozejrzał się podejrzliwie po pomieszczeniu nerwowo, po czym zgarbił się i ściszył głos.

- Nie mam pojęcia, dlaczego o to pytasz, Lu, ale powiem Ci jedno. Przestań. Z tydzień, może dwa tygodnie temu kręciło się tu takich dwóch najemników, którzy też rozpytywali się o tych zaginionych. Nie wiem co im chodziło po głowie, ani kto ich wynajął, ale po kilku dniach zniknęli bez śladu. Lepiej trzymaj język za zębami, bo jak się rozniesie, że się rozpytujesz…

- Pierdolisz Sven – zaśmiał się Ortwin. – Słyszałem, że ta dwójka niecały tydzień temu wynajęła wóz i odjechała do Nuln. Popadasz w paranoję…

- Sven, poprowadziłbyś mnie może na nabożeństwo? - odchrząknął. - O ile są organizowane mimo zimna.

Scholz uniósł lekko brwi zaskoczony słowami Ludwiga.

- Obawiam się przyjacielu, że moja pobożność osłabła od czasów dzieciństwa – uśmiechnął się chytrze. Chwycił za kufel i wlał w siebie resztę obrzydliwego piwa, co w końcowym etapie zwieńczył przeciągłym beknięciem, które odbyło się głośnym echem w zadymionej karczmie. Kilkoro obdartusów siedzących przy stoliku obok skwitowało ten wyczyn wesołym rechotem.

- Panowie, chyba czas na mnie. Pewnie powinienem iść dziś do pracy, ale myślę, że dziś zrobię przysługę szefowi i nie zmuszę go do oglądania mojej krzywej gęby – parsknął. – Ludwig, co powiesz na to bym oprowadził Cię dziś po Altdorfie? No wiesz, pokażę Ci najlepsze speluny, burdele, a no i te kościoły, które tak bardzo cenisz.

- Prowadź.

Pożegnawszy się z trójką kompanów, Sven wraz z Ludwigiem opóścili zadymiony lokal. Na zewnątrz oboje odetchnęli z ulgą poczuwszy mroźne, acz rzeźkie powietrze. Scholz bez słowa wyjaśnienia skierował się wzdłóż ulicy na północ. Przedzierając się przez mgłę Ludwig omal nie zgubił przyjaciela, który nagłym ruchem skręcił w boczną uliczkę, gdzie przystanął opierając się o ścianę, z widniejącym na jego twarzy szelmowskim uśmiechem.

- Nabożeństwo, co? - rzekł rozbawiony. - Jeżeli szukasz zwykłej kapliczki, to najbardziej polecam tą w centrum dzielnicy biedoty. Mało kto zagląda do niej o tej porze roku, ale jeśliś taki pobożny… Czemu nie? - zaśmiał się. - A jeżeli szukasz czegoś bardziej… konkretnego i chciałbyś zagłębić się w naszej wspólnocie, to musisz się najpierw wykazać.

- Jak miałbym się niby wykazać? - zaakcentował to słowo. - Widziałem wiele więcej od wielu miejscowych kapłanów. Byłeś w Królestwach Renegatów, staruszku? W Odbudowanej Prowincji Sollandu nasz pan podnosi dumnie głowę, wychwalany przez mu wiernych. A tutaj musimy się kryć. Ale nie tym. - machnął ręką. - Jeśli trzeba, to i po dachach skakał będę, choćby i przy mojej tuszy. W każdym razie, chcę pomówić z jakimś mądrym, duchowym przewodnikiem. Jakimś dobrym pasterzem tutejszej owczarni. Poprowadziłbyś mnie do kogoś takiego?

- Taka już jest domena Ranalda. Nie jesteśmy Sigmarytami czy Ulrykanami, którzy muszą wykrzyczeć swoje żarliwe modlitwy. Nocny Cień, czy inne jego wcielenia pragną zaznaczać swą obecność w bardziej subtelny sposób – odparł Sven. – W Aldtorfie jest niezwykle wielu kapłanów Ranalda, a nasza wspólnota stała się większa niż w innych miastach Imperium. Jednak, jeżeli pragniesz porozmawiać z naszym przywódcą, pasterzem za którym podążamy od wielu lat, musisz stać się jednym z nas. A by tak się stało, musisz przejść próbę, pokazując, że jesteś prawdziwym sługą Ranalda. O tym, co dokładnie będziesz musiał zrobić, zadecyduje już nasz przywódca.

- Skoro tak mówisz. - Ludwig przytaknął, choć w ustach czuł gorzki, właściwy porażkom posmak. Altdorfscy wyznawcy Ranalda byli tylko słabymi trzcinami i niedźwiedzi wędrowiec przyrzekł sobie, że gdy załatwi się z tą sprawą, wróci do Odbudowanej Prowincji. A na razie zobaczy, jakie to komiczne i śmiechu warte próby zamierzają przed nim postawić kapłani. - Kiedy mnie do niego zaprowadzisz?

- Kiedy udowodnisz swoją wartość - rzekł Sven, rozkładając ręce. - Dziś wieczorem ja, albo ktoś inny z zakonu dostarczy ci wiadomość z instrukcjami co musisz zrobić. Powiedz mi jeszcze tylko, gdzie możemy cię o tej porze znaleźć?

- W karczmie Trzy Korony. - Ludwig wymusił na sobie uśmiech. - O co bym cię nie posądzał, na pewno nie będzie to zapominanie o miejscach, gdzie ulokowano wszelkie spelunki. Do zobaczenia, Sven.

Obrócił się na pięcie i zapadł w przysypane śniegiem prospekty Altdorfu, kierując się prosto do miejsca, które rankiem opuścił - do "Trzech Koron". Starając się utrzymać na nogach pomimo śliskiej powierzchni i nie zapaść po głowę w zaspach, Ludwig ruszył przed siebie.

Krótki, zimowy dzień chylił się ku końcowi. Bladożółty okrąg wiszący nad Imperialną stolicą, zmierzał prędko ku widnokręgowi. Coraz mniej przechodniów spacerowało ulicami, zaś karczmy szybko przeludniały się, a okrzyki, świętujących koniec kolejnego dnia ciężkiej pracy, biesiadników zaczęły rozbrzmiewać po całym mieście. Nie inaczej było, rzecz jasna, z „Trzema Koronami”, gdzie na naradę i spoczynek udali się awanturnicy.

Wróblowi i Eckhartowi nie było dane przeszukać dokładnie magazynu. Sierżant odmawiając im tego najwyraźniej uczynił im tym samym przysługę, co uświadomili sobie dopiero na ulicy, kilka kroków od budynku. Minęły ich bowiem dwie mroczne postacie. Uzbrojeni po zęby w pozbawione zdobień miecze i pistolety, odziani w długie płacze i kapelusze z rondem mężczyźni, łypnęli na nich groźnie, kiedy przechodzili tuż obok. Ubiór oraz uczucie strachu jakie wywoływali oni u awanturników, niemalże natychmiast pozwolił na zidentyfikowanie jegomości. Oboje zrozumieli, że tłumaczenie się ze swych poczynań Łowcą Czarownic z pewnością nie należałoby do przyjemnych zajęć, zaś Wróbel dobrze wiedział, że sam sierżant mógłby mieć z tego powodu kłopoty.

Umorusani we krwi Krieg i Lothar, z ochotą opuścili sklep. Sprzątanie przeciągnęło się trochę, jednak straży najwyraźniej nie spieszyło się do spełnienia swych obietnic najścia. A może to Edmund kłamał, by zmobilizować ich do szybkiego pucowania? Ciężko było odgadnąć. Śnieg zmył jedynie część szkarłatu z ich ciała. Mieszkańcy miasta oglądali się na nich z przestrachem i za każdym razem ustępowali im drogi. Nikt nie miał ochoty na bliższe spotkanie z pokrwawionymi od stóp do głów włóczęgami. Na całe szczęście, nie spotkali po drodze żadnego kapłana czy strażnika miejskiego, którzy mogliby zainteresować się ich podejrzany wyglądem.

Ludwig parsknął rozzłoszczony. Nie dość, że jego umiłowany kult Ranalda, w Altdorfie okazał się jedynie niewielką iskierką, w porównaniu do wielkiego płomienia wiary jakim cieszył się on w Księstwach Granicznych, to w dodatku jego przyjaciel nie pojawił się z oczekiwaną wiadomością. Czyżby Sven go oszukał? A może z woli przywódcy ich zgromadzenia list został odwołany? Czy jego przyjaciel był bezpieczny? Nie mogąc odnaleźć zadowalającej odpowiedzi, Ludwig westchnął.

Wszyscy rozsiedli się przy dużym, okrągłym stole po prawej stronie sali, tuż pod oknem. Po dłuższej chwili podeszła do nich córka karczmarza, przynosząc zamówione przez nich posiłki i piwo. Jak się okazało, grupa Kisveldczyków wykupiła chwilę wcześniej cały zapas wódki. Owi mieszkańcy północy zasiedli w centralnym miejscu sali, skąd ich donośne okrzyki w obcym języku, dochodziły zapewne aż pod sam pałac imperialny.

Przy takim akompaniamencie, grupa śledczych mogłaby zapewne wykrzykiwać swoje teorie i odkryte tajemnicę, a i tak mogliby być pewni, że nikt nie zdołałby ich podsłuchać. Mimo wszystko woleli nie ryzykować. Plugawe dziwa i tajemnice, na których ślady tego dnia natrafili, były tematami, o których nie wypadało mówić głośno w żadnej okoliczności. Wszyscy złożyli relację ze swych dziennych poczynań i odkryć, których dokonali. Nadszedł czas na wnioski i dalsze postanowienia.

* * *

Dzień spędzony w świątyni Morra nie należał zazwyczaj do przyjemnych przeżyć. Jednak Liapola nie była przeciętną przedstawicielką swojego gatunku. Nie przeszkadzała jej ponura atmosfera panująca na cmentarzu. Od czasu, kiedy trafiła do Altdorfu zdążyła już się przyzwyczaić do kamiennych płyt nagrobnych i dziwnego mroku, który zalegał w takich miejscach zaraz pod widzialną dla oka powierzchnią świata. Nikt nie mógł go dostrzec, jednak wszyscy w tajemniczy sposób wyczuwali jego istnienie.

Niestety, spacery i krótkie rozmowy z zajętymi swą praca kapłanami nie przyniosły niziołce nowych wiadomości. Skryci w sobie słudzy Władcy Świata Umarłych niechętnie i zdawkowo odpowiadali na jej pytania, zaś mijając ich, niemalże za każdym razem wyczuwała na swych plecach podejrzliwe spojrzenia. Najwyraźniej widok przedstawicielki jej rasy był rzadkim widokiem w ich placówkach. Stereotypy o lepkich rękach i drygu do kradzieży, pewnie również odegrały w ich reakcji jakąś rolę.

Gdy nastał wieczór, Liapola znów przekroczyła zawsze otwartą bramę świątyni i ruszyła w kierunku niewielkiego cmentarza w dzielnicy biedoty. Słońce zniknęło już za horyzontem, kiedy dotarła na miejsce i zapukała do drzwi niewielkiej chaty grabarza. Ludo otworzył drzwi i przeszył niziołke apatycznym spojrzeniem. Po chwili wahania wpuścił ja do środka, nie odzywając się nawet słowem.

W wewnątrz panował jeszcze mniejszy porządek niż zwykle. Ślady świeżo naniesionego błota widniały na podłodze, zaś sterta brudnych, glinianych naczyń leżała nieumyta od wczoraj na segmencie. Liapola z entuzjazmem ale i ze zdziwieniem zareagowała na widok dwóch, naszykowanych na stole misek, wypełnionych jakąś warzywną potrawą.

- I jak tam poszukiwania odpowiedzi? – zapytał ni stąd ni zowąd Ludo.

Liapola

MUZYKA

Kroczyła naprzód. W ciemnościach nocy pośród mrocznych ruin, które niegdyś stanowiły oblicze stolicy państwa. Śnieg zaścielił grubą kołdrą ulice Altdorfu. Z wysiłkiem stawiała kroki naprzód, gdyż chodniki od dawna nie były odśnieżane. Brak jakichkolwiek śladów dowodził, że nikt tędy nie chadzał od tygodni. Ona zaś parła naprzód. Nie widziała gdzie zmierza, ani dlaczego. Jednak nie mogła się zatrzymać. Nie, póki czuła na swoich plecach spojrzenie tego czegoś. Istoty, czyhającej gdzieś na granicy widoczności, gdzie kończy się świat realny, a zaczyna świat kreowany jedynie przez domysły i wyobraźnie.

Jednak to nie strach wiódł ją do przodu. Z jakiegoś powodu on, jak i wszelkie inne uczucia zniknęły z jej umysłu. Wydarte przez jakąś dziwną, pradawną i nieziemską siłę. To co motywowało ją do ucieczki, stanowiło bardziej jej pierwotny instynkt. Wolę przetrwania. Dlatego nie oglądała się za siebie. Nie obchodziły ją nawet wszelkie sypiące się zabudowania wokoło. Mrok łypiący na nią z zimnych okien opustoszałych kamienic zdawał się równie niebezpieczny.

Nie wiedziała jak długo podróżowała. Czas nie miał dla niej znaczenia, tak jak ona nie miała znaczenia dla Czasu. Mogły minąć lata odkąd postawiła pierwsze kroki, tak samo jak mogły minąć sekundy. Nie zauważyła nawet, kiedy opuściła mroczne zabudowania i znalazła się na cmentarzu. Dobrze go znała. Kilka kroków dalej znajdowała się chata Luda. Jednak teraz, na jej miejscu stały spalone zgliszcza.

Kruk zasiadający na jednym z grobowych pomników, wpatrywał się w nią, przeszywającym spojrzeniem. Nie odleciał, nawet gdy niziołka zbliżyła się doń na odległość wyciągniętej ręki. Oboje stali tak, w milczeniu. W oczach ptaszyska, Liapola dostrzegła dziwną, a zarazem pochłaniającą jej uwagę melancholię. To niezwykłe wrażenie, uświadomiło ją, iż oczy te nie mogą należeć do zwierzęcia.

Usłyszawszy cichy zgrzyt śniegu po prawej stronie. Zwróciła swój wzrok w tamtą stronę. Równocześnie Kruk z głośnym skrzekiem wzbił się w powietrze i uleciał w mrok.

Odziana w czarne szaty kobieta pojawiła się jakby znikąd. Spod czarnej, zdobnej maski spoglądała przychylnym wzrokiem na Liapole. Ciemne pasemka włosów niesfornie wymykały się z pod kaptura, dodając jej kobiecego uroku. W ręku trzymała krótki łańcuch, na którego końcu wisiała latarnia. A przynajmniej tak wydawało się niziołce. Kobieta uniosła wargi, z których popłynęły delikatne słowa. Brzmiała dostojnie, jednak Liapola wyczuła smutek w jej głosie.

- Odejdź, moja droga. To nie miejsce dla ciebie. Bądź jednak ostrożna. Zło czai się na granicy tego co realne, a nierealne.

Nagle Liapola zjeżyła się cała na odgłosy za swoimi plecami. Odwracając się powoli, poczuła, że strach wraca do niej w swej niewyobrażalnej potędze. Zaczęła panicznie krzyczeć, gdy w oddali, w ciemności zobaczyła sześć szkarłatnych ślepi, łapczywie wpatrujących się w nią. Wyczuwała w nich żądze krwi.

* * *

Kiedy się ocknęła, gwałtownie szarpnęła się w przód, chcąc usiąść. Zaraz pożałowała jednak tej decyzji, gdy ból emanujący z prawego ramienia, sprawił, że jęknęła donośnie. Ponownie położyła się na swym posłaniu. Dopiero potem zaczęła przypominać sobie wczorajsze wydarzenia. Nóż w jej ramieniu, ból, tajemnicza kobieta, urywkowe fragmenty wspomnień i… dziwna postać na końcu.

Następnie zaś zaczęła rozglądać się i analizować sytuacje, w jakiej się właśnie znalazła. Pomieszczenie, w którym się obecnie znajdowała, było niewielkie. Kamienne, nieregularne bloku tworzyły ściany. Zatęchłe posłanie z słomy, na którym leżała, zroszone było krwią – najpewniej jej własną. Grube koce przykrywające ją, dobrze chroniły od chłodu jaki tam panował. Obok niej, na niewielkim stoliku znajdowały się jej rzeczy i jarząca się delikatnie latarnia.

Zdziwiła się, kiedy zrozumiała iż jej prawe ramię zostało starannie zabandażowane. Spod niego wydobywał się jakiś dziwny odór. Dopiero po chwili zrozumiała, że nadal jest w swym strojnym ubraniu, od którego prawy rękaw został oderwany. Nie miała jednak czasu by się porządnie zezłościć, gdyż spróchniałe drzwi do pomieszczenia rozwarły się. Liapola zamarła, kiedy dostrzegła w nich, tą samą, przerażającą postać. Dziwna maska całkiem zasłaniała mu twarz, pozostawiając jedynie otwory na oczy. Czarny cylinder na jego głowie, dosyć nieźle komponował się z szarą tuniką, zasłaniającą resztę jego ciała. W odzianych w szare rękawiczki rękach trzymał on gliniany kubek, z którego unosiła się para.

Spoglądał na nią niemo.

“Trzy Korony i starcie we mgle”

Zaduch i harmider panujące w głównej izbie narastały z każdą chwilą, a dyskusja awanturników nie przyniosła większych odkryć. Zbyt mało wiedzieli, a zdobyte poszlaki wydawały się w żaden sposób ze sobą nie łączyć. Wszystkie dotychczasowe odkrycia przyniosły więcej pytań, niż odpowiedzi. Być może następny dzień miał być lepszy? Z rozmyślań wyrwała ich awantura, która wybuchła między głośnymi mieszkańcami północy, a grupą stałych bywalców lokalu. Napięcie między obiema zwaśnionymi stronami narastało z każdym wypowiedzianym słowem. Grupie miejscowych najwyraźniej niezbyt podobało się nieokrzesane zachowanie Kislevitów. Nie trzeba było wiele, by kłótnia przerodziła się w chaotyczną bójkę. Opętani wściekłością i alkoholem biesiadnicy rzucili się sobie do gardeł, przewracając stoły i krzesła. Na nic zdały się uspokajające okrzyki, a następnie groźby karczmarza.

- Śmierdziele - mruknął pod nosem Ludwig, nie wiadomo, czy pod adresem Kislevitów czy miejscowych. Biorąc pod uwagę to, jak na jego poglądzie o Altdorfczykach zawarzył wczorajszy dzień, można było pomyśleć, że idzie mu o tych drugich. Od dołączenia się do rozróby po stronie wąsatych zabijaków skutecznie odwodził go fakt, że kto by nie wygrał, karczmarz z knajpy wywali pewnie cudzoziemców i ich też zaaresztuje straż miejska. Tak był skonstruowany ten świat i Otto nie miał zamiaru nic z tym zrobić.

Nagłe uderzenie w okno sprawiło, że Lothar niemalże spadł z krzesła. Nie miało ono tyle siły, by rozbić szyby, jednak pozostawiło na niej ślad. Awanturnicy wybałuszyli oczy widząc strużki cieknącej krwi, spływające wolno po jej zewnętrznej stronie. Ludwig omal nie wywrócił stołu, gdy podnosząc się, zahaczył o blat brzuszyskiem.

- Popierdoliło ich wszystkich! - warknał i zerwał się z miejsca, owijając się wymiętym płaszczem. Sadząc długie kroki, dopadł karczemnych drzwi i bacząc na mogące nadlecieć od tyłu krzesło, tudzież od przodu ludzkie cielsko, natarł na klamkę. Kuhn wciąż spoglądał na poznaczone śladami krwi okno, zupełnie jakby miał tamtędy wedrzeć się jakiś mityczny stwór i rzucić na ludzi w sali. Po chwili przeniósł wzrok na okładających się pięściami i meblami uczestników bójki. Interwencja Straży wydawała się kwestią czasu, a kłopoty szykowały się dla wszystkich.
- To byłoby na tyle… - skwitował, dopijając resztę piwa i wstając z ławy. Najważniejszą zasadą karczemnych bójek było nie dobywanie ostrza. Ten, który zaczynał na ostre musiał liczyć się z reakcją pozostałych, niezależnie od strony, jaką trzymali. Tak naprawdę w czasie bójki już po kilku chwilach nie było wiadomo, kto czyją stronę trzyma, a kolejny uczestnik pojawiał się, gdy tylko nieopatrznie ktoś go trącił albo kuflem rzucił. Ludwig ruszył do drzwi rozgarniając po drodze blokujących drogę. Jego śladem podążyli Lothar i Wróbel, obaj ciekawi niezmiernie cóż to za krwawy ochłap ciśnięto w okno. Pozornie wystarczyło uważać na przypadkowe ciosy i odpychać walczących, jeśli znajdą się zbyt blisko. Lang natomiast chwycił mocniej tarczę, prawą reką wychylając resztę zawartości kufla. Otarł usta rękawem i ruszył za resztą na zewnątrz, gotów bronić się tarczą.

Lawirując między walczącymi, latającymi naczyniami i meblami, rzucanymi na ślepo przez pijaną gawiedź, awanturnicy wybiegli na dwór. Najwyraźniej w wirze wydarzeń toczących się w karczmie, jedynie oni zwrócili uwagę na ślady krwi na oknie. Ulica przed karczmą była opustoszała. Słońce już dawno zaszło, jednak mgła w dalszym ciągu nie ustąpiła. Ostrożnie stawiając kroki, awanturnicy przeszli na przyległą do karczmy ulicę. Uważnie wypatrując niebezpieczeństwa, przesuwali się wolnymi krokami w kierunku okna.
Ludwig schylił się nad zaspą pod ścianą budynku. Krwawa kula odznaczała się we śniegu. Nagle zamarł, wybałuszając oczy. Słowa ugrzęzły mu w gardle, a serce załopotało mocnej. Reszta również nachyliła się nad dziwnym, krwawym kształtem. Wkrótce i oni cofnęli się z odrazą, bowiem w słabym świetle padającym zza okna karczmy, awanturnicy rozpoznali okrwawioną głowę.

- Sven… - Ludwig wyjąkał półgłosem na widok pozbawionej wyrazu, martwej twarzy przyjaciela. Cała ta sytuacja wystarczyła by odwrócić uwagę awanturników wystarczająco długo by zbyt późno dostrzegli zagrożenie. Z mgły wokół nich, bowiem wyłoniło się sześć sylwetek. Uzbrojeni w pałki i miecze, napastnicy zaczęli gardłowo rechotać. Otoczeni, śmiałkowie zaczęli wyrzucać sobie, że byli tak nieostrożni.

Lang przeklinał się za nieostrożność. Ściskając kord w ręku i zasłaniając tors tarczą przygotowywał się do odparcia natarcia. Miał nadzieję, że reszta pójdzie jego przykładem i ustawi bojowy szyk. Miał zamiar zaatakować, kiedy napastnicy zbliżą się na odległość dogodną do zadania ciosu.

- To nie jest normalne by napadać grupę uzbrojonych ludzi - głos Wróbla nie dość że naturalnie był cichy to na dodatek łatwo było go przegapić w zawierusze przygotowań do walki - Warto by któryś z nich przeżył by odpowiedzieć nam na parę pytań
Szczupły mężczyzna kryjąc się za tarczą przygotował się by zadać cios pierwszemu z głupców, którzy podejdą wystarczająco blisko
- Brać tych z lewej! Ostatni pilnują pleców! - krzyknął Lothar, po czym ruszył w kierunku przeciwników. Widział szansę w szybkim natarciu na wroga, rozbiciu jednej grupy i spokojnym zakończeniu sprawy z drugą.
- Skurwiele… - Ludwig zbladł, widząc martwego przyjaciela. Ale nie rzucił się w kierunku przeciwników, a jedynie skinął Krukowi, dając znak, że powinni podejść do starcia spokojnie i z rozwagą.

Pewni swej wygranej napastnicy natarli na zapędzonych w pułapkę awanturników, licząc na szybkie zwycięstwo. Śmiałkowi jednak nie zamierzali dać za wygraną i z odwagą w sercach przyjęli na siebie szarżę przeciwników. Bronie starły się ze sobą z głośnym zgrzytem. Miecze i pałki przeciwników spadły na tarczę bądź przygotowane do parowania bronie. Jedne z oprychów wybałuszył oczy, kiedy impet jego uderzenia przyjęła tarcza Langa, a jego miecz pękła w pół. Ludwig jęknął cicho, gdy ciężka pałka napastnika trafiła go w ramię. Nagle powietrze przeszył agonalny krzyk. Wyskakując zza pleców Langa Krieg, zamachnął się na oślep tasakiem. Ten, ku zaskoczeniu bandziora, przebił się przez kaftan kolczy i zagłębił się w jego ciele aż po rękojeść. Oprych padł na ziemię bez zmysłów. Chociaż pierwszy cios Wróbla zdołał dosięgnąć wroga to nie udało mu się w niego włożyć odpowiednio dużej siły. Być może było to spowodowane faktem że w przeciwieństwie do niektórych śmiałków nie miał doświadczenia w walce w szeregu i w dwójnasób musiał uważać by nie zaburzyć szyku. Młody wysłannik świątyni Vereny nadrabiał to jednak spokojem i cierpliwością, nawet w takiej sytuacji i to właśnie je zamierzał wykorzystać by zyskać przewagę.

- Przegiąłeś pałę - warknął Ludwig, czując rozchodzący się po ramieniu skurcz. Zakręcił w powietrzu tasakiem i ciął z boku, wkładając w cios całą siłę i układając ostrze pod zmianę płaszczyzny i ominięcie pola parowania przeciwnika. To był brudny cios, niegodny fechmistrza czy szermierza, ale pasujący w sam raz do zbira. Jego zaletą była też możliwość bezpośredniego przejścia do zasłony i możliwość sparowania kontrataku przeciwnika.
- Skurwysyny… - wysyczał Kuhn przez zaciśnięte szczęki. Zważywszy na to, że nikt nie ruszył mu z pomocą, zabrzmiało to conajmniej dwuznacznie. Zatrzymał się, by zanadto nie oddalić się od reszty i przygotował na natarcie przeciwników. Lang zmełł w ustach przekleństwo, z satysfakcją patrząc jak ostrze zbira rozpękło się na jego zasłonie z tarczy. Dał dynamicznie krok do przodu, napierając na bandziora osłoną, by zaraz potem wrazić mu klingę w bebechy.

Odgłos uderzeń stali i drewna, choć tłumione wrzawą z karczmy, zaczęły dudnić w uszach walczących. Wróbel niemalże nie odleciał do tyłu, gdy oprych wbił głęboko miecz w jego tarczę. Oboje mocowali się przez chwilę, gdy w końcu, po mocnym szarpnięciu obu ze stron, udało im się wyswobodzić. Napastnik miał już ponowić atak, gdy z przerażeniem stwierdził, iż ostrze miecza pozostało wbite w tarczę sługi Vereny, a on pozostał w posiadaniu samej rękojeści. Szczęście w tej materii nie sprzyjało również Kriegowi, który po udanym ciosie w miecz przeciwnika, zgubił gdzieś połowę swego tasaka.
Po drugiej stronie pola walki, sytuacja miała się z goła poważniej. Bandzior skupiając się na postawnym mężczyźnie, kompletnie nie zwracał uwagi na Kruka. Nie zdążył jednak nawet pożałować tego błędu, gdy rapier z chirurgiczną precyzją, przeszył jego prawe ramię od boku, zagłębiając się aż po płuca. Jego ostatnim wspomnieniem, miało pozostać widmo, zbliżającego się niechybnie miecza Ludwiga.

Lothar zwinnie uchylał się przed atakami dwójki napastników. Starał kupić sobie jak najwięcej czasu, nim jego towarzysze w końcu ruszą mu z pomocą. Drewniana pałka śmigła od góry, przechodząc centymetry przed jego głową. Nie minęło jednak nawet jedno uderzenie serca, nim owa broń z impetem opadła w dół, miażdżąc brutalnie jego palec u nogi. Krzyk wydobył się z jego płuc, kiedy odstąpił o krok i poczuł jak krew zalewa wnętrze jego buta.
Jeden z oprychów wyciągnął sztylet, który zalśnił niebezpiecznie w mroku nocy. Drugi szykował się do ataku z drugiej flanki. Eckhart postanowił ostrożnie zaatakować tego który stał bliżej. W razie czego mógł osłonić się tarczą przed atakiem drugiego zbira.

Wróbel wiedział, że cierpliwość przyniesie rezultaty a ostrożna walka pozwoliła mu doprowadzić do sytuacji w której będzie miał przewagę. Nie obyło się co prawda bez udziału szczęścia gdy jego oponent stracił broń, jednak była to właśnie okazja na którą sługa Vereny liczył. Nie zaniedbując ostrożności wyprowadził pchnięcie chcąc zakończyć walkę albo przynajmniej poważnie zranić swego przeciwnika. Lothar zagryzł wargi, starając się przekuć cierpienie we wściekłość. Nawet bez oglądania stopy zdawał sobie sprawę, że nie jest dobrze, a każde stąpnięcie na zranioną nogę skutkowało nową falą bólu. Rana zmieniła jego priorytety w jednej chwili - już nie o skuteczny atak chodziło, tylko o utrzymanie się przy życiu na tyle długo, by reszta wynajętych przez Holsta mężczyzn mogła przyjść z pomocą. Oby nie trwało to zbyt długo.

Walka trwała nadal, nie wyłaniając zwycięzców. Choć awanturnicy zdołali pozbyć się już dwóch przeciwników, oprychy kontynuowały natarcie. Do Lothara w końcu dotarło upragnione wsparcie. Kruk i Ludwig uporawszy się z poprzednim przeciwnikiem, rzucili się naprzód. Stal przecinała powietrze, kiedy obie strony okazały swoje zdolności do unikania śmierci. W tym czasie Eckhart zmagając się z atakami dwóch napastników, ciął na odlew. Oprych jęknął i wypuścił, gdy miecz Langa wbił się mu w ramię, docierając aż do kości. Od strony Langa, Kriega i Wróbla, we mgle rozbrzmiało głośne przekleństwo i dziwny, charakterystyczny szczęk. Hochlandczyka przeszyły dreszcze, gdy rozpoznał go niemalże od razu. Dźwięk broni palnej.

Odsiecz kompanów pozwoliła Kuhnowi odetchnąć, gdy napastnicy stawili czoła nacierającym na nich niedoszłym ofiarom. Wiedział jednak, że wystarczy jeden celny cios lub nie dość szybki zwód i przewaga znów może być po stronie bandytów. Dlatego, mimo szczerej chęci ulżenia rannej nodze nie odpuścił i czekał na okazję do odwdzięczenia się za zmasakrowaną stopę. Wróbel widząc, że Kruk jest w niebezpieczeństwie i jednocześnie mając względny spokój od atakujących go bandytów podjął decyzję by wesprzeć kompana. Jeden z oprychów wydawał się szczególnie biegły w walce i to właśnie jego sługa Vereny zdecydował się obrać za swój cel. Lang wiedział, że ktoś celuje do nich z broni palej. Nie potrafił powiedzieć czy to muszkiet, garłacz czy pistolet. W każdym razie wiedział, że mają przesrane:

[i]- Panowie, kryć się!! - krzyknął i stanął w prostej linii z najbliższym bandytą. Zasłonił się tarczą i spróbował go zaatakować kordem.

Kruk jęknął w panice, gdy miecz przeciwnika przeciął płytko jego nogę. Cios nie był poważny, lecz w konsekwencji na nagły bodziec, Kruk zachwiał się i poślizgnął na śniegu. Nim zdołał się podnieść, kopniak przeciwnika uderzył w jego ramię, zaś drugi wgniótł mu do śniegu rękę ciężkim butem. Odsiecz przyszła niespodziewanie, kiedy z lewej strony nadbiegł Wróbel. Oprych wybałuszył oczy gdy włócznia przeszyła go tuż pod obojczykiem. Jego wrzask rozniósł się po ulicy, a następnie mężczyzna padł nieprzytomny. W napadzie wściekłości, Ludwig rzucił się na ostatniego po ich stronie oprych. Objął go w niedźwiedzim uścisku, uniemożliwiając jakikolwiek ruch. Mimo usilnych prób, rzezimieszek w żaden sposób nie mógł wyrwać się potężnemu mężczyźnie.

Opuszczeni przez Wróbla Lang i Krieg wybałuszyli w panice oczy, kiedy zza całunu mgły wyłoniła się postać. Nie mogli dostrzec jego twarzy, jednak to co trzymał w ręku nie nastręczało im większych wątpliwości.

- Uwaga! Garłacz! – Eckhard krzyknął, jednak jego słowa zagłuszył huk wystrzału.

Kule wyleciały z ciemnej czeluści lufy broni i zasypały awanturników jak i oprychów.

- Kurtt, co ty… - zaczął jeden z napastników, kiedy krzyknął, gdy jedna z kul trafiła go w pasie.

Następne kule przeszyły powietrze między Kriegiem i Langiem, lecąc na nie spodziewających się niczego towarzyszy z lewej flanki. Lothar ponownie jęknął, kiedy kula zahaczyła o jego bok. W tym samym czasie Ludwig, okręcił się wraz z pochwyconym zbirem, używając go jako ludzką tarczę. Wysiłek się opłacił, gdyż kula, która była przeznaczona dla niego, wbiła się w łokieć oprycha, który wrzasnął pielgrzymowi do ucha i wypuścił broń. Krew zabarwiła śnieg. Dwóch pozostałych po prawej stronie zbirów, odwróciło się na pięcie. Najwyraźniej śmierć towarzyszy i niespodziewany atak z tyłu, w końcu zniechęcił ich do dalszej walki. Kurtt najwyraźniej zawiedziony efektem swego strzału, również zaczął się wycofywać we mgłę. Odgłos strzału w końcu zwrócił uwagę biesiadników, którzy zaczęli wybiegać z karczmy. Pierwsi którzy wybięgli stanęli jak wryci, na widok zasapanych i okrwawionych awanturników. Trupy leżących na ziemi zbirów, również zrobiły swoje. Ktoś krzyknął:

- Straż! Wezwijcie straż!

Pozostali przy życiu bandyci zaczęli się szybko oddalać. Kuhn nie zamierzał nikogo gonić. Mocno ucierpiał w czasie tej potyczki, co do przyczyn której mógł się jedynie domyślać, a chyba tylko Ludwig wiedział coś więcej. Miał tylko nadzieję, że nie oberwał za jakąś durnotę - chociaż po namyśle mógł stwierdzić, że cokolwiek by to nie było, to nie znał się z wielkoludem na tyle dobrze, żeby karku za niego nadstawiać. Szczególnie, jeśli ten nie wyjaśni nawet przyczyn gorącego przyjęcia zgotowanego przez bandę zbirów. Mógłby zacząć chociażby od zdradzenia tajemnicy kim był właściciel głowy, która w tak malowniczy sposób pierdyknęła w okno gospody. Zamiast nadwyrężania rwącej jak diabli nogi postanowił wrócić do karczmy i z pomocą szynkarza, a właściwie któregoś z jego młodych pomagierów, uzyskać pomoc cyrulika. Miał w rzyci zbirów i śledztwo dla Holsta, jeśli nie będzie w stanie normalnie chodzić. Po wyłuszczeniu sprawy gospodarzowi pozostawił zdawkowe “Będę u siebie w pokoju” i udał się na kwaterę. Potyczka ze zbirami zastała go nieprzygotowanym, a on nie zwykł po dwakroć popełniać tego samego błędu. Oczekiwanie na medyka zajęło mu szykowanie zbroi kolczej i kuszy z zapasem pocisków.

Wróbel również nie zamierzał ścigać bandytów. O ile tym razem udało im się ujść z życiem o tyle próba pościgu mogła zaprowadzić ich prostu w pułapkę. Być może postawa sługi Vereny wydawać się mogła zbyt ostrożna jednak unikanie zbędnego ryzyka pozwoliło mu do tej pory wyjść cało z kilku naprawdę paskudnych opresji i nie zamierzał kusić losu zmieniając swe nawyki. Szanse na to, że napastnicy mieli przy sobie coś co pozwoli zidentyfikować ich lub ich mocodawców nie były zbyt wielkie, jednak Wróbel i tak zdecydował się ito sprawdzić.

Lang z Krukiem najwyraźniej nie podzielali ostrożności towarzyszy, gdyż bez słowa rzucili się w pogoń za tajemniczymi napastnikami. Nie zdążyli postąpić nawet piętnastu kroków, a już zniknęli we mglę. Chrzęst ich oddalających się kroków zniknął równie szybko, przytłumiony przez biesiadników i jęki rannego oprycha. W tym czasie Wróbel pochylił się nad martwimi oprychami w poszukiwaniu jakichś wskazówek. Niestety jego przypuszczenia potwierdziły się. Nie znalazł żadnych informacji o tym kim mogli być lub dla kogo pracowali. Poza koszulkami kolczymi ich napastnicy nie mieli przy sobie niczego nazbyt wartościowego. Nim sługa Vereny skończył przeszukiwanie zwłok, Ludwigowi skutecznie udało się spacyfikować schwytanego napastnika, posyłając go na ziemię i przygniatając ciężarem swego ciała. Po kilku chwilach usilnych prób wyswobodzenia się, oprych jęknął i skapitulował. A kiedy Krieg z Lotharem pokrótce stereścili karczmarzowi całe zajście, do akcji wkroczyła zawezwana straż miejska.

Wróbel odetchnął z ulgą, kiedy osobą, która im przewodziła okazał się sierżant Siegeler, którego wraz z Langiem zdążyli już poznać. Po przyjęciu dokładnych wyjaśnień w tej sprawie, sierżant nakazał swoim ludziom posprzątanie całego bałaganu, zaś Wróblowi by odwiedził go jutro z samego rana. Nie długo potem Siegeler wraz z resztą straży odeszła, zabierając ze sobą dwójkę pozostałych przy życiu bandziorów. Na pożegnanie obiecali również przysłać do karczmy cyrulika by opatrzył ranę Lothara, zaraz po tym jak ten skończy opatrywać oprychów

Po długiej i obfitującej w krwawe wydarzenia nocy, w końcu nastał dzień. Dzień, który mógł przywieść odpowiedzi, jak i nowe pytania. Tajemnice Altdorfu zawisły w powietrzu, zakradając się między stare, jak i nowe zabudowania stolicy, gotowe uchylić przed awanturnikami rąbek prawdy. Wystarczyło jedynie po niego sięgnąć, i uwolnić ją z całunów niewiedzy, mroku i kłamstw. Jednak czy w sercach śmiałków, nadal pozostała siła i wytrwałość, by to zrobić? Czy ośmielą się ponownie, zagrać z niewiadomym złem i stawić mu czoła? Biel znów miała być świadkiem ich poczynań.

Poranek nastał pełen chłodu i mroku. Z irytacją awanturnicy spojrzeli na sypiące się z nieba obficie płaty śniegu. Najprawdziwsza zawierucha rozpętała się na zewnątrz i nie zapowiadało się, by miała zamiar prędko ustąpić. Choć dla mieszkańców odległych, północnych prowincji, Kislevu czy Norski, taki widok mógłby stanowić nieodzowny cykl zimy, dla mieszkańców Altdorfu było to nie małe zaskoczenie, albowiem od dawna taka zawieja nie odwiedzała tych rejonów. Wychylając się zza okien bohaterowie mogli dostrzec, ledwo widoczne pod płachtą mgły i śniegu postacie ludzi, w pocie czoła odśnieżających ulicę przed swoimi przybytkami. Taki dzień z pewnością nie sprzyjał załatwianiu spraw na zewnątrz. Nie mieli jednak wyboru.

Lothar jęknął z bólu, wstając z łóżka. Widok starannie zabandażowanego palca u nogi sprawił, że skrzywił się. Mimo to, musiał przyznać, że przysłany przez straże miejskie medyk, to nie byle jaki konował. W niezrozumiały dla Kuhna sposób, udało mu się poskładać jego palec do kupy i go zdezynfekować. Jednakowoż medyk nie był zachwycony wykonywaniem swojej roboty o tak później porze, dlatego w ramach rekompensaty wyżył się na sakiewce Lothara, ubierając z niej aż 12 srebrnych monet.

Kiedy awanturnicy zeszli na w końcu na śniadanie, dotarła do nich kolejna zła wiadomość. Kruk i Lothar nie wrócili w nocy. Czy dwójka towarzyszy rzuciwszy się wczorajszej nocy w pogoń, wbiegli wprost w objęcie śmierci? Czy kiedykolwiek będzie im dane się ze sobą jeszcze spotkać? Los bywa bowiem przewrotny i nierzadko potrafi przynieść najmniej prawdopodobną odpowiedź.

W końcu awanturnicy skończyli śniadanie i z niechęcią wyjrzeli na zewnątrz. To będzie długi dzień...

Wróbel

Przekraczając progi jednej z placówek straży miejskiej, sługa Vereny strzepnął z siebie zalegającą na jego płaszczu grubą warstwę śniegu. Odetchnął z ulgą, gdy uwolniony z panującego na zewnątrz mrozu, mógł ogrzać swe ręce przy palenisku w jednym z pomieszczeń, do którego zaprowadził go jeden ze strażników.

Budynek w którym się znajdował był tylko trochę większy niż najzwyklejszy dom mieszczański. Jedynie płaski dach i kamienne ściany wyróżniały go spośród standardowych miejskich zabudowań. Wnętrze było skromne. Kilka stolików i szafek, przy których strażnicy spożywali śniadanie, schody prowadzące na piętro, biurko, przy którym przyjmowano zgłoszenia. Nic specjalnego. Biuro sierżanta również nie odchodziło od przyjętych standardów budynku. Jedyną rzeczą, która wyróżniała się na tle owej schludności wystroju była srebrna statuetka przedstawiająca kobietę z przewiązanymi opaską oczyma dzierżącą wagę i miecz skierowany w dół - Verenę.

Wróbel usiadł na twardym krześle, po drugiej stronie biurka, za którym siedział sierżant Siegeler. Na blacie przed nim, poza podobizną Pani Sprawiedliwości, znajdowały się ułożone w ładzie papiery i kałamarz.

- Miło mi znów Pana widzieć - zaczął sierżant. - Jeszcze raz pragnę Panu podziękować za wczorajszą pomoc w sprawię tego mutanta. Łowcy Czarownic przybyli kilka chwil po waszym wyjściu. Zabrali ciało mutanta jak i dziwną szkatułkę. Obeszło się bez większych kłopotów, co zapewne było waszą zasługą. Niech Pan podziękuje ode mnie swemu przyjacielowi. Szkoda, że nie przyszedł dziś z Panem.

- Chciałbym się jednak odwdzięczyć za pomoc. Zanim przejdę jednak do kwestii tych bandytów, którzy napadli was wczoraj, chciałbym dowiedzieć się trochę więcej o Panu jak i waszym zainteresowaniu sprawą rzekomo zaginionych mieszkańców dzielnic biedoty.

Sierżant oparł się na krześle i wyłożył na biurko splecione palcami dłonie.

Lothar, Ludwig, Krieg

Trójka awanturników wybrała się do dzielnicy portowej. Podróż w taką zawieruchę nie należała z pewnością do najprzyjemniejszych. Mimo, że rzeka była stosunkowo blisko, to dotarcie tam zajęło im dłuższą chwilę, ze względu na kulejącego Lothara, który musiał ostrożnie stawiać kroki przedzierając się przez powstające w zawrotnym tempie zaspy. Kiedy w końcu dotarli na miejsce, ulicę nad rzeką świeciły pustkami. W taką pogodę z pewnością nie było zbyt wielu chętnych do pracy. Z tego powodu, Ludwig zaproponował odwiedzenie tawerny, w której dzień wcześniej rozmawiał jeszcze ze swym przyjacielem.

“Pełny Kufel” ponownie pękał w szwach. Uciekając przed śnieżycą, gawiedź wypełniła tawernę po brzegi. Dym i zapach ryb był jeszcze bardziej dokuczliwy tego dnia. Co gorsza, nie było nawet gdzie usiąść. Na szczęście awanturnicy nie mieli zamiaru tu odpoczywać. Od razu rozeszli się po karczmie i poczęli dopytywać się o “Krwawy Statek”, będący obiektem licznych plotek. Lothar słusznie spostrzegł podobieństwo tej historii, z tym czego świadkiem był w siedzibie Nakrapianych Sów.

Wyciąganie informacji od zajęło im sporo czasu i uszczupliło zawartość ich sakiewek. Miejscowi nie byli zbyt chętni do gadki, z jakimiś nieznajomymi “wymoczkami”, jednak ich nastawienie zmieniało się proporcjonalnie, do ilości postawionego im alkoholu.

Przystanąwszy na uboczu, cała trójka postanowiła zebrać zdobyte informację do kupy. Plotka o Krwawym Statku okazała się jak najbardziej prawdziwa. Przybył od do Altdorfu jakieś dwa tygodnie temu i wzbudził olbrzymią sensację, zwłaszcza wśród pracowników i mieszkańców portu. Wiele różnych dodatkowych informacji, przewinęło się w opowieściach miejscowych, jednak tylko trzy powtarzały się na tyle często, by móc je uznać za autentyczne. O jednej z nich Lothar dowiedział się już dzień wcześniej od Edmunda. Statek obecnie znajdował się w zamkniętych dokach straży miejskiej, gdzie tylko nieliczni mieli wstęp. Ludwig dowiedział się natomiast, że statek należał niegdyś do jednej z korsarskich załóg, która przez ostatnie miesiące stanowiła prawdziwe utrapienie dla handlarzy rzecznych.

Dopytując się, o osoby, które uczestniczyły w wejściu na statek, Lothar często miał okazję usłyszeć o dokerze imieniem Klemens Heise. Miał on być rzekomo pierwszą osobą, która wkroczyła na statek, a następnie wezwała straż. Od tamtego czasu doker rzadko opuszczał swoją chatkę nad brzegiem Reiku. Karczmarz raz na kilka dni widział się z nim, kiedy Klemens przychodził uzupełnić zapasy alkoholu i jedzenia. Ten jednak nie mówił nigdy zbyt dużo.

W czasie naradzania się z towarzyszami, Ludwig spostrzegł nagle, że progi tawerny przekroczyły znajome mu twarze. Trójka łachmaniarzy, w których towarzystwie spotkał dzień wcześniej Sven, stanęła w drzwiach tawerny, wypatrując wolnych miejsce. Nagle ten, zwany Rybą, spostrzegł Ludwiga i razem z Ortwinem poczęli przeciskać się przez tłum w jego kierunku. Ludwig ze zdziwieniem stwierdził, że trzeci z mężczyzn nadal stał w drzwiach i przyglądał się im z rozdziawionymi ustami. Mężczyzna nie spuszczając awanturników z oczu, zaczął powoli wycofywać się na zewnątrz.