Dippelt dosłownie na chwilę się rozluźnił, kiedy psi syn Osbern opuścił karczmę. Poprzysiągł przed Sigmarem, że przy następnej okazji rozbebeszy bękarta i swoją przysięgę zamierzał spełnić w przyszłości. Kiedy już miał posadzić swoją szanowną dupę na drewnianym stołku przy kontuarze wydarzyły się dwie rzeczy, które przeszkodziły mu w radosnym zakończeniu posiłku. Po pierwsze skretyniały krasnolud rozpoczął karczemną bójkę rzygając na oprychów. Dippelt miał już dość tego metrowego imbecyla, który to już dwukrotnie tego dnia próbuje zaprzepaścić ich podróż do ruin. Po drugie obwoźny handlarz ryb okazał się wynajętym zabójcą, któremu szczęśliwie nie udało się, a przynajmniej na tą chwilę, zabić ich wybawcy z bardzo pokaźną sakiewką. Dzień zapowiadał się nad wyraz ciekawie, zwłaszcza, że już w tej chwili opiewał na wystrzał, który o mało nie rozerwał bębenków wszystkim bywalcom karczmy.

Woeller wsunął dłoń do kieszeni, gdzie czekał na niego wysłużony kastet, którego powierzchnie zdobiły niezliczone rysy po zębach nieco trudniejszych klientów z jego przeszłości. Nie miał zamiaru mieszać się w bójkę, szczególnie jeżeli nie była to jego walka, ale nie miał zamiaru też siedzieć bezbronny w razie potrzeby. Kątem oka spojrzał na karczmarza, który wytargał spod karczemnego blatu potężny garłacz. Był to wystarczający argument, aby zająć się swoim sprawami.

Wiadro może i był tłumokiem, może i nie miał piątej klepki ale jedno wiedział, że w przybytku długonogich zwanych potocznie karczmą, żelastwa nie powinno się zbyt pochopnie wyjmować. Kurwie syny, oprychy, co to Snorriego obrażały po żelastwo sięgnęły, łamiąc stare zasady, więc krasnolud musiał zareagować szybko i zdecydowanie. Niczym wściekły pies Wiadro doskoczył do "obrzyganego" i blokując dłonią jego uzbrojoną w miecz kończynę, drugą dłonią zaciśniętą w pięść zaczął walić oprycha w pysk. Musiał stłuc sukinsyna na kwaśne jabłko zanim jego kumpel przyjdzie mu z pomocą.

Jeszcze przed chwilą nic nie zwiastowało tragedii a Roland syn szlachetnego Aidena kontemplował swój los, wpatrując się w coś co udawało gęsty i lepki gulasz. Kogoś nie obeznanego z prawdziwymi zwierzętami mogły nawet zmylić i przekonać do tego, że zawiera mięso z normalnego zwierzęcia.
Choć zastanawianie się czy jest to kot czy nie nie było obecnie jego największym zmartwieniem.
Kompani byli utrapieniem, był tego pewien, za dobrze znał samego siebie by wiedzieć, że będzie mu dany spokój. Szalony zabójca trolii, człowiek z zatargiem z prawem i imperialny intelektualista byli głównymi znacznikami problemów.
Roland znał swój los. Coś się uparło by został bohaterem i już raz został, choć wolałby uciec. Teraz też wolałby zostawić ich wszystkich i wrócić do domu ale wiedział, że to nic nie da. Jego los był przypieczętowany. Nawet gdyby uciekł to i tak trafiłoby mu się bohaterskie zadanie w pojedynkę, a te są bardziej niebezpieczne, albo los znów złączyłby go z kompanią.
Był też bardziej przyziemny powód. Osbern, gnój w rzyć jebany, zapłacił tak jakby mu w twarz splunął. Z tymi ludźmi miał na razie najwięcej szans by coś zarobić. Choć w przeciwieństwie do nich nie mógł sobie pozwolić na wesołe życie i rozrzutność, miał rodzinę do utrzymania. Co było dość trudnym zadaniem ostatnio, nawet musiał swój muszkiet zastawić u lichwiarza. Prawda dostał wysoką cenę, która zapewni im byt przez długi czas ale sam pistolet to już nie to samo.
Ostatecznie też nie wypadało ich zostawić samych, przybyszów do Księstw. Choć nie znosił u siebie tego to jednak ojciec mający więcej honoru niż rozumu odcisnął na nim swoje piętno.

Jego przypuszczenia okazały się słuszne, gdy ich dawny pracodawca przyszedł po dług. Oczywiście dług pewnie nieważny lub nieprawdziwy jednak siedział cicho. Nie do niego należała ta rozmowa on tylko chciał wiedzieć kiedy dojdzie do zabijania i przeżyć zajście.
Na szczęście ktoś się z kimś dogadał i nawet znaleźli pracę. Jednak coś dalej było nie tak, coś się musiało stać. Tego wymagało cholerne prawo opowieści. Ten durny człowiek od ryb śmierdział czymś, co nie było rybą.
Wtedy stało się to co się miało stać, Wiadro zaatakował oprycha niczym troll, wymiotując na niego, człowiek ryba zastrzelił ich pracodawcę a oprychy sięgnęły po broń.
- Świetnie, kurwa świetnie.
Powiedział Roland i zrobił to co wydawało się być najlepszym pomysłem. Wziął miskę paskudnego gulaszu, podrzucił w ręce, sprawdzając jej wagę i rzucił w pysk drugiego oprycha. Zobaczmy jak będzie walczył z gulaszem zalewającym oczy.

Atmosfera powoli się rozluźniała, zarówno Osbern jak i gromadka jego popleczników opuścili karczmę. Flagellanci nie kwapili się do samotnego wyjścia przed karczmę, a choć sama koncepcja z wysługiwaniem się nieznanemu kupcowi nie podobała się Ulrichowi, to musiał przyznać, że sytuacja się uspokoiła.

Wiadro jednak, swoim zwyczajem, postanowił ubarwić dzień. Schuhknecht obawiał się, że opis eskapady rzygającego Pogromcy Trolli może nie zostać zbyt entuzjastycznie przyjęty przez ewentualnych czytelników. Trzeba będzie lepiej go pilnować.

Dyletant nie zamierzał włączać się do bitki, widząc całkiem pokaźną liczbę lepiej do tego przygotowanych ochotników. To jedno. Druga sprawa, że musiał wszystko to skrupulatnie opisać. Trzecią i najważniejszą rzeczą było odwieść karczmarza i bliźniaków-zabijaków od wcięcia się między wódkę a zakąskę.

- Karczmarzu! - Wysupłał i wymownie zważył w dłoni jedną z dwóch sakiewek. Kilkanaście szylingów, miedzianych pensów i ćwierć tuzina koron. - Sami bójkę zakończymy i uspokoimy pieklących się. A to - Rzucił oberżyście mieszek. - Zapłata za materialne straty. Jak na więcej oszacujecie, to ureguluję co trzeba

Karczmarz złapał monety. Kiwnął na bliźniaków - ci zamiast angażować się w bijatykę pozostali na swych miejscach, groźnie łypiąc na awanturników. Sam oberżysta wycofał się za czerwoną kotarę odgradzającą kuchnię od głównej sali. Rozpaczliwe kobiece wołanie służki o straż miejską ustało. Od tamtej chwili właściciel zaznaczał swą obecność jedynie od czasu do czasu wychylając zza szkarłatnej zasłony łysinę równie błyszczącą co garłacz.

Dippelt usłyszał szuranie - ktoś na piętrze przestawiał ciężkie meble. Ponadto w niewielkich, szparowatych oknach murowanej części karczmy raz i drugi błysnęły twarze, które wydawały się znajome. Ochroniarz ciężko przełknął ślinę. Głupie zrządzenie losu mogło obrócić się w śmiertelną pułapkę.

Biczownicy gromadzili się wokół paleniska po przeciwnej części sali. Jeden złapał za pogrzebacz, inny za szczypce, trzeci i czwarty wyjęli bicze. Wszyscy wrzeszczeli jak opętani przez diabła, a może było to ich swoiste wyznanie wiary? Zapowiadała się bolesna lekcja religii.

Snorri z całej siły popchnął łotra. Rzezimieszek oparł się o blat i unikł upadku, siarczyście klnąc. W ostrzu krótkiego miecza zobaczył odbicie przestraszonego krasnoluda, na którym zamierzał skupić swój gniew. Roztrzęsiony Snorri zamiast stanąć do walki skierował się w stronę postrzelonego kupca, lecz zbój nie zamierzał mu tak łatwo odpuścić.

W nabierającym tempa szalonym wirze walki można było dostrzec, że obrzygany wąsaty obwieś zaczynał czuć się jak bezradny kundel, gdy otoczyło go trzech żądnych krwi wilków w postaci awanturników.

- Ślepyś, że nie widzisz tych psów?! - rzucił oprych do towarzysza nie odstępującego Snorriego na krok. - Dawaj tu z mieczem!

Wiadro widząc że jego kompan ostro poharatał oprycha, szybko zwrócił swe pięści przeciwko drugiemu przeciwnikowi. Musiał wspomóc pobratymca, który ewidentnie miał kłopoty.