Dippelt usłyszawszy szuranie mebli na piętrze mógł sobie jedynie wyobrazić jakieś dodatkowe zagrożenie czające się na piętrze budynku. Mało prawdopodobne, aby ktoś tworzył barykadę, raczej ktoś w pośpiechu przesuwał sprzęty, aby szybko zbiec na parter. Ochroniarz zmarszczył twarz pokrytą bliznami. Zaczęła go też boleć czaszka, jak zwykle w chwilach kiedy zaczynał się denerwować.

Woeller spojrzał swoim chłodnym spojrzeniem po karczmie i przyjrzał się wrzeszczącym fanatykom. Dippelt w swoich wyznaniach był bardzo liberalny, wybierał raczej to co było mu przydatne w danej chwili, także w tej chwili popełnił małą modlitwę Sigmarowi. Religijni maniacy zdawali przygotowywać się do walki, bez względu na jej zasadność. Chłopak poluźnił uścisk na kastecie, a następnie wyciągnął miecz kierując sztych ku biczownikom.

Koniec tego dobrego, koniec hulanki,
mam już dość tej bezmyślnej napierdalanki!
Wykurwiać z karczmy i to w podskokach,
lub was utopie w waszych własnych sokach!

Ochroniarz ryknął gniewnie na wrzeszczących idiotów. Liczył na to, że jego facjata ponownie tego dnia uchroni od niepotrzebnego rozlewu krwi, ale głęboko w kościach i pod metalową płytką czuł, że jest to niczym rzucanie grochem o ścianę. Rozgotowanym grochem. Dippelt przybrał swoją najgroźniejszą minę i przygotował się do walki w obronie towarzyszy.

Bijatyka wymknęła się spod kontroli, zmieniając w rąbaninę i Ulrichowi pozostało jedynie liczyć na to, że grosz który dał karczmarzowi wystarczy, by obyło się bez wzywania straży. Od jatki na środku i zainteresowała bardziej zainteresowały dyletanta zakazane mordy za oknem i szuranie na piętrze. Wyglądało na to, że właśnie zamknęły się przed nimi obie najbardziej oczywiste drogi ucieczki.

- Gospodarzu! - zawołał w kierunku zbrojnej w garłacz kotary. - Nie ma tu kuchennych drzwi, które mogłoby nam uchylić trochę złota w twojej sakiewce.

- Kurczaczki Osberna pouciekają, kiedy heretyk we własnej osobie padnie! - krzyknął do flagellantów. Liczył, że kilka nieopatrznych słów Dippelta nie odbierze im najlepszej osłony ucieczki, jaką była banda religijnych oszołomów.

- Dawajcie monety i wynocha mi stąd! - odpowiedział karczmarz Ulrichowi, odchylając kotarę i wskazując garłaczem drogę. Tego wieczora oberżysta miał z nerwów stracić resztki włosów - nic dziwnego, że miał już dość.

Samuel rzucił się na łotra niczym zdziczały kocur. Walczył tak, jak na zbója przystało - nie zamierzał ściąć obrzyganej głowy, tylko zrobić kilka dziur w brzuchu rzezimieszka, jeśli wrodzona szybkość pozwoli. A tam, gdzie nie mógł dotrzeć finezyjny oręż Talabeclandczyka, pojawiał się okrutny topór Rudigera - broń stworzona do zadawania przeraźliwej śmierci.

Zabijaka wykorzystał moment, kiedy opryszek stanął zmieszany szaleńczym natarciem niepozornego Samuela. Pod okopconą powałą rozległo się głuche plaśnięcie rozcinanego mięsa, krzyk tak przeraźliwy, że Ulrich niemal zsunął się ze stołka. Obrzygany łotr przycisnął dłonią głowę w miejscu, w którym jeszcze przed chwilą miał kalafiorowate ucho. Zakrwawiony, zapłakany i spurpurowiały z gniewu po raz ostatni próbował przechylić szalę zwycięstwa na swą stronę, rozpaczliwie tnąc powietrze przed Rudigerem, po czym padł na deski Zielonej Latarni ze zgruchotanym przez topór kolanem. Dumny Schwartz spojrzał na zakrwawiony oręż. Po raz kolejny przez umysł przebiegła mu myśl, że dopóki będzie miał swój topór, sam zatroszczy się o siebie w tej grze zwanej życiem.

Snorri wymienił porozumiewawcze spojrzenie z nosatym ochroniarzem - oboje próbowali pomóc tej samej osobie, choć mięśniak czynił to pewnie z pobudek materialnych, a krasnolud? Nie miał okazji nad tym zbyt długo rozmyślać. Zaczął wyciągać ręce z rękawow kaftana, gdy nagle poczuł w całym ramieniu przenikliwe nienaturalne drętwienie, a na plecach paraliżujący wręcz chłód. Zamarł niezdecydowany, pewien, że każdy ruch przyniesie mu śmierć. Wymienił spojrzenie z pędzącymi mu na pomoc kompanami. Bicie serca później padł bez zmysłów, porażony płazem zbójeckiego miecza.

Groźne, zgrzytliwe rymy Dippelta zasiały zwątpienie w rozpalonych sercach skorych do agresji pokutników. Roland z nabitym pistoletem i stoickim spokojem zaczął lawirować między poprzewracanymi krzesłami, pogiętymi kuflami i piwno-gulaszowymi kałużami, gdy potraktowane kopniakiem drewniane drzwi odskoczyły z donośnym huknięciem, nieomal nie wypadając z zardzewiałych zawiasów.

- Dajcie nam jeden dobry powód, dla którego nie powinniśmy nakarmić psów waszymi parszywymi jęzorami - rzucił nienawistnie Osbern, stary jak grzech i jeszcze bardziej przebiegły. - Brać ich!

Wiadro widząc jak pobratymiec pada nieprzytomny zawył niczym pies. Nie namyślając się wiele, błyskawicznie dopadł do Snorriego i uniósł go na ręce. Szalony zabójca trolli zadziałał tak jakby był w jakimś transie dającym mu nadludzkie siły i niczym rycerz ratujący swą ukochaną, zaczął biec w kierunku który wskazał karczmarz.

Woeller usłyszawszy głos Osberna zrobił pierwszą rzecz jaka mu przyszła do głowy. Zręcznymi palcami dosięgnął uwieszonego przy pasie toporka. Idealnie wyważonego toporka stworzonego do rzucania. Podrzucił go nieznacznie znajdując środek ciężkości i rzucił nim celując w tą kaprawą szmatę, sprzedajną dziwkę, zasranego goblina, Osberna. Toporek wychodząc z ręki zaczął zataczać koła wokół własnej osi pędząc z ogromną siłą w kierunku rozjuszonego tłumu. Nawet jeżeli nie trafi szefa bandy to któryś z jego przydupników może oberwać ostrzem, a w najgorszym wypadku zwolni to trochę pościg.

Dippelt nie miał czasu skupiać się czy topór dosięgnie swojego celu. Ruszył biegiem ku odsłoniętej kotarze za karczemnym blatem.

- Dobra spokój... - złodziej rzucił mruknął pod nosem. Przez parę chwil udawało mu się zgrywać wielkiego rębajłe, ale dość już tych cyrków. Fortuna to niewdzięczna suka i lepiej nie nadwyrężać jej uprzejmości. Czując nagromadzoną w powietrzu mieszankę testosteronu, alkoholu i nutę wymiocin Wiadra, Samuel podjął swoją decyzję. Ktoś dźwignął Snoriego, co upewniło go w zamiarze. Nie czekając na odpowiedź przeciwników rzucił się w stronę uchylonej kotary. Pędząc lawirował między przewróconymi koziołkami i walającymi się wszędzie kuflami. Miał nadzieję (gorącą nadzieję), że podczas "taktycznego odwrotu" nie przetrąci sobie karku.