Widok tych wszystkich smutnych twarzy, zastygłych w ponurym grymasie będącym czymś pomiędzy chęcią rozpłakania się, a wybuchem nieokiełznanego gniewu, ścisnął serce starego żołnierza. Uczucia mieszkańców wioski nie różniły się między sobą ani o jotę, tak jakby każde z nich było częścią tej samej zbiorowej świadomości. Tego dnia zanikły wszelkie różnice między nimi; przestało się liczyć pochodzenie czy dawne przewinienia, pozostał jedynie smutek, ból i niemożliwa do ogarnięcia nienawiść, którą ugasić można było tylko w jeden sposób.
Albert Schulz czuł to samo, a może nawet jeszcze więcej. Dla niego horror dopiero się zaczął. Nie potrafił przestać myśleć o tym, co mogą wyrządzić jego rodzinie plugawe istoty z Lasu Cieni, ani o piekle, przez które teraz przychodzą. To dopiero musiało być straszne - znaleźć się w żelaznych okowach, pośród zmutowanych, porośniętych gęstym futrem bestyj, które oddawały hołd Mrocznym Potęgom. Mimo to, starzec wolałby znaleźć się wśród jeńców; mógłby wtedy spróbować pocieszyć swą rodzinę i pomoc im w ucieczce, choćby kosztem własnego życia, lecz tak się niestety nie stało. Los rozłączył ich, a on zastanawiał się jakim był w tym plan bogów i dlaczego darowali życie sędziwemu żołnierzowi…

- Czy... czy widziałeś też moich rodziców? Anne i Ruperta? - Z głębokich rozmyślań wyrwał go głos Klausa. Przywiodło to kolejne bolesne wspomnienia, wspomnienia ogarniętego ogniem klasztoru i zebranych przed jego murami, uprowadzonych mieszkańcach. W tym jego rodziny.
- Ny-nie wiem - odparł głosem kompletnie wyzbytym z emocji, jak gdyby umarła w nim cząstka duszy, która dawniej czyniła go człowiekiem. Być może tak właśnie było.
Albert Schulz nie pamiętał zbyt wiele z minionej nocy. Tylko przebłyski najbardziej okrutnych scen, krzyki i wykrzywione w agonii twarze konających. Pamiętał też trawione trwogą oblicza jego rodziny, kiedy żegnał ich wychodząc z karczmy. Już wtedy miał złe przeczucie, każdy kto mieszka w Ostlandzie je ma. Idziesz spać czując na gardle chłodne ostrze miecza; tak dotychczas wyglądało tu życie i nic nie wskazywało na to, by cokolwiek miało ulec poprawie. Cała ta prowincja została spisana na straty; wiedział to Książę-Elektor Valmir von Raukov, wiedzieli też jej mieszkańcy.
Najbardziej jednak nie mógł pozbyć się jednego wspomnienia, które dręczyło go za każdym razem, kiedy tylko spoglądał w stronę znajdujących się na wzgórzu zgliszczy klasztoru. Wspomnienie jego rodziny, pochwyconej i związanej przez najeźdźców, a także ich wykrzywionych w rozpaczy twarzy, kiedy oberwał obuchem w głowę. Myśleli, że zginął wtedy, razem z bestią, którą pragnął zabrać ze sobą w zaświaty.
- Nie wiem, chłopcze - powtórzył się, lecz tym razem w jego głosie odżyła pewna siła, którą powszechnie zwykło się nazywać determinacją. - Przed utratą przytomności nie widziałem zbyt wiele, ale mam nadzieję, że będzie dane nam upewnić się co do ich losu. Nie przejmuj się i ciesz się, że nie znalazłeś ich ciał, bo to dobry znak. Teraz wszystko zależy tylko od nas - mówiąc to położył swą styraną pracą dłoń na ramieniu chłopaka i poklepał go trzy razy dla dodania otuchy.
- Idź już, czas nagli... Jeśli szybko znajdziesz trop, to możesz pomóc nam w przeszukiwaniu tych zgliszczy - dodał, wskazując palcem spalone chaty na wzgórzu przed klasztorem. - Deszcz szybko nadszedł, więc może uda się nam coś odzyskać.

- Macie rację, krasnoludzie - odezwał się sigmaryta, słysząc liczne pogróżki Thravara pod adresem kiepskiej pogody i skrzypiącego wozu, którego miał nieszczęście powozić w tych ciężkich warunkach. Potężne zbudowany kapłan uśmiechnął się nieznacznie. Zbliżał się koniec pierwszej części jego zadania; teraz zostało tylko odebrać relikwię, co mogło nie być takie łatwe zważywszy na fakt, że mnisi nie zostali o tym wcześniej poinformowani, ale od brudnej roboty miał swoich ludzi, a po załatwieniu spraw w Krasunick; pozostanie już tylko podróż powrotna w stronę Altdorfu.
- Co gorsza; już tak dawno nie walczyłem, że chyba niedługo zapomnę podstaw fechtunku. Obawiam się, że jeśli wkrótce nie zaatakują nas jacyś bandyci to sam będę zmuszony kogoś napaść; oczywiście z błogosławieństwem Sigmara - zaśmiał się Lambert, choć na ogół daleko było mu do poczucia humoru. Pod tym względem bardziej przypominał Lexę, niż na przykład Wilhelma, który należał do zdecydowanie najbardziej wygadanych członków wyprawy.
Tym razem jednak, kapłan miał dobry powód do radości - jego misja powoli dobiegała końca, a on mógł wreszcie wrócić na front i chwalić imię swego pana poprzez rozwalanie czaszek jego wrogów. To właśnie na polu bitwy było jego miejsce, ale nie mógł też odmówić samemu prałatowi z Wielkiej Katedry w Altdrofie. Zadanie, choć najprostsze z możliwych, było wielkim zaszczytem dla Hieronima Lamberta, gdyż w jego ręce miała trafić jedna z najświętszych relikwii Imperium. Kościół musiał darzyć go i jego umiejętności sporą dozą zaufania, skoro to właśnie jemu przypadł przywilej trzymania w ręku świętego kielicha Sigmara. Zanim jednak to się stanie, pozostanie jedna, ostatnia przeszkoda do pokonania…
- Posłuchajcie mnie teraz, wszyscy - orzekł oschle i zupełnie niespodziewanie, po czym zwrócił się do Lexy, która miała w swoim zwyczaju jechać w milczeniu przed siebie, nie zwracając najmniejszej uwagi na rozmowy mężczyzn - Ty także...
- Jak już wiecie; w wiosce Krausnick znajduje się klasztor poświęcony naukom Sigmara. To jest nasz cel. Tam znajduje się relikwia, którą chcemy odzyskać i doprowadzić na ołtarz Wielkiej Katedry. Po drodze jednak mogą wystąpić pewne komplikacje - Labert spojrzał po wszystkich, upewniając się, czy go uważnie słuchają, po czym kontynuował - Mnisi mogą nie być zbyt skorzy do współpracy. Mam przy sobie podbity pieczęcią dokument, upoważniający mnie do odebrania kielicha, ale klasztor nie podlega bezpośrednio jurysdykcji Kościoła Sigmara, gdyż przez lata byli tolerowanym przez nas odłamem. Oczywiście nie jest to żadna sekta, bo już dawno grzaliby stosy, ale ów klasztor powstał przez grupę zakonników, bez wcześniej wydanego przez władzę stosownego pozwolenia - wszyscy pokiwali głową ze zrozumieniem, wiedząc do czego zmierza kapłan.
- Kwestie dyplomatyczne zostawcie mnie. Postaram się z nimi dogadać bez zbędnego rozlewu krwi, ale jeśli będą się upierać przy swoim, to nie miejcie litości. Wyrżnijcie każdego, ale zostawcie może dwóch przy życiu, ku przestrodze dla tych, którzy sprzeciwiają się woli Sigmara - łysy kapłan raz jeszcze uśmiechnął się lekko, ukazując tym samym braki w uzębieniu, które były świadectwem licznych bitew, które stoczył w swoim dość długim życiu.
- Jakieś pytania? - Dodał na koniec, przyglądając się każdemu z osobna.

Było wcześnie rano. Noc w zasadzie. Na zewnątrz panował jeszcze mrok. W oknie drewnianej chatki, jednej z jakich tu wiele migotało światło licznych świec. Światło przytłumione gęstym powietrzem, ciężkim od halucynogennych oparów. W środku stary człowiek nie mógł spać. Chodził od ściany do ściany, raz ni to przypadkiem ni celowo, strącił miskę z niedojedzoną strawą na ziemie oraz drewniany kielich. Po ziemi posypały się gotowane w skórce ziemniaki. Starzec spojrzał na utworzony wzór.

Kielich pośrodku otoczony okrąglutkimi pulkami. Wszystko zroszone krwawym sokiem z buraków. Starzec kopnął jedną z pulek w złości. Ziemniak potoczył się ze stukotem po podłodze. Zatrzymał się przy chaotycznie rozrzuconej talii kart tarota. Starzec podszedł do nich i z niejaką niechęcią i strachem sięgnął po nie. Szarpiąc siwą brodę, usiadł przy wydzielających ostrą woń ziołach. Dym nieomal okadzał mu twarz. Wyłożył pierwszą kartę. Starzec rozkaszlał się przez opary w powietrzu.
- Przeklęte pyrki… - wymamrotał z trudem.

Wyłożył kartę drugą, trzecią i zaciągnął się dymem. Oczy starca wywróciły się do tyłu, a jego ciałem wstrząsnęły dreszcze. Krzyk. Krzyk obudził mieszkańców Krausnick tego ranka.

Dziadek Rybak opuścił swoją chatkę nad samym rankiem, lecz i tak później niż zazwyczaj. Mimo wczesnej pory, wielu mieszkańców uczyniło podobnie. Życie na wsi rządziło się swoimi prawami. Przechodni ludzie przyglądali mu się ze zdziwieniem. Wyglądał bowiem inaczej niż zwykle, wyglądał jakby się bał.

Starzec ignorował pełne szacunku pozdrowienia i powitania, na które zwykle odpowiadał szczerym, uśmiechem lub chwilową rozmową. Udał się wprost do Irmine. Zielarki, której syn pobierał nauki zakonne. Zielarki, która wciąż nie spłaciła swojego długu. Zapukał.

- Na bogów, Pyotrze!
- Nie czas na wyjaśnienia, dziecko... – głos Dziadka Rybaka był starczy, lecz wciąż silny.
Irmine spojrzała na trzymany przezeń przedmiot w dłoni.
- Moja figurka? – jej wzrok spotkał się ze wzrokiem Pyotra Koldun.

Starzec wszedł do mieszkania zielarki nie czekając na zaproszenie. Nic nie odpowiedział na pytanie o figurkę, zamiast tego stwierdził co nastapi.
- Napiszesz list do swojego syna...

Posłał wiadomość. Syn Irimine, mógłby sprowadzić zakon. Jeśli uwierzy. Ale było za późno...

Być może mu nie wierzyli, być może zwyczajnie nie mieli dokąd pójść.
- Opuście to miejsce! Zastanie was tu tylko śmierć i ból!

Ostrzegał ich. Ostrzegał wszystkich. Tak niewielu posłuchało. Tak niewielu przetrwa.
- Na Bogów! Dlaczego mi nie wierzycie?! Bierzcie dzieci i żony i opuście Krausnick! To przeklęte miejsce!

Pyotr Koldun ze smutkiem w sercu obserwował ostatnie spokojne dni. Najpierw Krausnick opuściła jego wnuczka. On został.
- Przychodzicie do mnie z różnymi dolegliwościami. Ileż to razy wam pomogłem? Wysłuchajcie mnie i teraz!

On został by przekonywać dalej, lecz wkrótce nadszedł i czas na niego.

Oszalał mawiali, ale on wiedział swoje. Miał przeczucie, że karty tym razem nie kłamią, lecz jak pomóc tym, którzy nie chcą pomocy?

Pyotr Koldun okutany w grube ubranie stał przed swą chatką. Wokół było spokojnie, a na zewnątrz ciepło jak na tę porę roku. To była smutna chwila. Chciał im pomóc. Chciał by mu uwierzyli. Chciał by się mylił.

Pyotr wziął głęboki wdech. Rześkie powietrze pachniało przepływającą u jego stóp rzeką. Wiatr mierzwił jego białe jak kość włosy i długą brodę. Spędził tu całe swoje życie po tym jak był zmuszony opuścić Kislev. Były gorsze i lepsze czasy. Chude lata, przeplatały się z tym pełnymi radości.

Pyotr obdarzony był wrodzonym darem magicznym i choć starał się to ukryć, wkrótce miejscowi poznali się na tym. Z początku obawiali się go, lecz z czasem poznali, że Pyotr to dobry człowiek, a wiosce potrzebny był ktoś do kogo można się zwrócić, gdy krowy przestają dawać mleko, a zboże marnieje. Pozycja Pyotra w wiosce rosła z każdym rokiem, a wzajemne zaufanie i długi wdzięczności u wielu mieszkańców sprawiły, że Pyotr czuł się tutaj bezpieczny i potrzebny.

Wiódł długie życie. Już przeszło od dziesięciu lat był najstarszym mieszkańcem Krausnick. Przeżył całe pokolenia, aż stał się nieodłącznym elementem wsi. Najmłodsi mówili nań “Dziadek Rybak”. Później najmłodsi stawali się starszyzną, a przyzwyczajenie pozostało. Wkrótce nieomal każdy używał tego określenia. Nikt nie wiedział ile ma lat, bo sam tego nie pamiętał. Choć wciąż cieszy się dobrą kondycją i zdrowiem, jego pamięć zaczęła powoli szwankować.

Ożenił się. Miał troje dzieci i wiele wnuków. Los chciał, że przeżył większość z nich, a pozostała przy życiu garstka potomków opuściła Krausnick na dobre. Ostatnia z jego latorośli, piękna dziewczyna przy nadziei, złota kobieta i opiekuńcza wnuczka, opuściła z mężem wioskę za jego namową, ledwo dwa dni temu.
- Bogom dzięki, że nie jest tak uparta jak reszta mieszkańców Krausnick - rozmyślał.

Dziadek Rybak, westnchnął ciężko i ruszył w stronę Talabheim.

Każdy krok był ciężki. Z jakiegoś powodu czuł się winny. Czuł się odpowiedzialny za to co się przydarzy, jakby przewidując przyszłość, sam ja stwarzał. Wiedział, że to bzdura. Uszedł dobre pięćset kroków. Czuł jak ciężar wyimaginowanej odpowiedzialności ściska mu pierś, pozbawiając tchu. To właśnie wtedy zobaczył łunę ognia na niebie. Krausnick trawiła pożoga!

Było to sprzeczne z logiką, lecz rzucił się do powrotu. Szybkim krokiem, w rytm rzężenia w płucach śpieszył do wioski, jakby z nadzieją, że to coś da. Im bliżej był, tym wyraźniej dostrzegał koniec jego życia, jakim było Krausnick. Smolisty dym przysłaniał mroczny w tej scenerii księżyc. Każda jego cząstka wyła z rozpaczy. Oto cała jego przeszłość obróciła się wniwecz. Chciał coś zrobić, jakoś temu zaradzić. Zrobić cokolwiek, chociażby wywołać przeklęty deszcz!

Krople deszczu spływały po twarzy Pyotra, kiedy słuchał relacji ocalałych. Jego ciche łzy tonęły w strumieniach, jakie przelewało niebo. Oto stał u progu nowego rozdziału. Wiedział już, że nie jest w stanie wrócić ani do Talabheim, ani do rodzinnego Kisleva.

Z każdą minutą deszcz przybierał na sile; targany przez porywisty wiatr, smagał ponure oblicza podróżników niczym bat poganiacza niewolników. Lodowato zimne krople sprawiły, że najemnicy musieli schować się w cieniu swych głębokich kapturów, aby uniknąć przeziębienia się, co w warunkach polowych często było wyrokiem śmierci.
Choć stosunkowo niedawno opuścili Bökenhof, ich podróżne płaszcze były przemoknięte do cna, bardziej przeszkadzając niż pomagając w tych trudnych warunkach. Taka pogoda nie wspomagała optymizmu, wręcz przeciwnie. W gęstych strugach deszczu wszystko wydawało się pozbawione życia, obdarte z kolorów, ukazane w barwach szarości. Twarze wędrowców wykrzywiał grymas zmęczenia oraz upór, który był jedyną rzeczą wciąż pozwalającą im przeć do przodu. Pozlepiane ze sobą kosmyki włosów przylegały do ciała, zaś skórzane zbroje i ubrania przesiąkły charakterystycznym zapachem mokrego psa.

Zmęczone podróżą konie wierzgały pod nimi, co chwila ślizgając się na błocie, które sięgało zwierzętom powyżej kopyt. Pochylony w dół gościniec zamienił się w spływającą rzekę nieczystości, która dodatkowo utrudniała przeprawę. Wóz, na którym siedział krasnolud z trudem parł do przodu, skrzypiąc przy tym niemiłosiernie. Brzmiało to tak, jakby miał się w każdej chwili rozpaść na części pierwsze, lecz mimo to udało się Thravarowi zapanować nad nieustannie stawiającymi opór wierzchowcami, a także sprostać wyzwaniu, jakie stawiał przed nim rozklekotany wóz, którego skrzypienie wydawało się zwiastować ich nadejście z wielu kilometrów.
Nawet wygadany Wilhelm nie odezwał się słowem. Trzymał się kurczowo siodła swego wierzchowca, w obawie, że te zaraz ześlizgnie się razem z nim. Jechał przed siebie mocno pochylony, uporczywie ściskając lejce. Strumienie wody spływały po jego płaszczu, na konia, który co rusz charczał, tocząc gęstą pianę z pyska. Wydawało się, że brat Lambert zarządzi zaraz postój, a przynajmniej wszyscy najemnicy tego się po nim spodziewali.
W końcu sigmaryta głośno chrząknął, po czym zrzucił z siebie kaptur, aby być lepiej słyszanym w gęstych strugach deszczu, które od czasu do czasu przerywał huk rozrywających niebo błyskawic. Chciał coś powiedzieć, kiedy nagle zauważył czarne jak smoła słupy dymu, które wciąż unosiły się nad dogasającą osadą. Jego oczy otworzyły się szeroko w niedowierzaniu, spiął konia i przejechał dwadzieścia metrów, po czym gwałtownie zatrzymał się szarpiąc za lejce, utrzymując przez chwilę wierzchowca w pionie.

- Wy też to widzicie? Krausnick płonie! - Hieronim przeżegnał się w starym, zakonnym zwyczaju, po czym dodał pod nosem - Miej nasze dusze w swej opiece, Sigmarze.
- Lexa! Pojedziesz ze mną do przodu! Severus, Wilhelm! Zostaniecie przy Thravarze, na wypadek, gdyby była to jakaś zasadzka. Spotkamy się na miejscu… - z tymi słowami spiął konia i ruszył galopem wzdłuż gościńca. Jego śladem podążyła barbarzyńska wojowniczka, która bez trudu dotrzymała mu tępa. Jej wyrzeźbione przez bogów ciało unosiło się razem z wierzchowcem w idealnej harmonii, co nie mogło ujść uwadze Severusa, którego trawił wewnętrzny spór o kobietę, która była tak samo urodziwa, jak przerażająca. Musiał przyznać przed samym sobą, że cholernie go to podniecało…

Znalezienie właściwego tropu w tym pobojowisku nie było łatwym zadaniem, lecz dla Klausa i Magnusa nie było wiele rzeczy niemożliwych. W stosunkowo szybkim tempie udało im się ustalić dokładny kierunek wymarszu hordy zwierzoludzi, razem z porwanymi przez nich mieszkańcami wioski, zanim jeszcze przybierający na sile deszcz zmył wszelkie ślady. Bestie najwyraźniej nie spodziewały się pościgu, albowiem obrały możliwe jak najkrótszą drogę przez las. Kierunek południowy prowadził w stronę znajdujących się wiele dni drogi stąd Gór Środkowych oraz północnych rejonów Hochlandu, choć obaj znawcy głuszy powątpiewali, aby najeźdźcy pochodzili z tak bardzo odległych terytoriów. Najpewniej mieli swój obóz gdzieś w sercu lasu, a tam musiał stać wykuty w monolicie ołtarz na cześć Mrocznych Potęg.
Wizja przerażonych kobiet oraz bezbronnych dzieci, brutalnie przebijanych rytualnymi sztyletami, aby wydobyć ich wciąż pulsujące serca, zmroziła krew w żyłach pozostałym na wolności mieszkańcom wioski. Nawet zemsta za wyrządzone krzywdy nie była tak silna, jak chęć uratowania uprowadzonych przed nieuchronnie zbliżającym się końcem. Nie pozostawiało wątpliwości, że walka na śmierć i życie, która niebawem rozegra się w samym sercu głuszy, będzie godna legend i pieśni o chwale, nienawiści i miłości, albowiem w rękach tak niewielu leżał los wielu istnień i nie zamierzali tego zaprzepaścić…

Tymczasem reszta mieszkańców Krausnick, rozpierzchła się po osadzie w poszukiwaniu czegokolwiek co mogłoby przydać się w podróży przez leśne ostępy. W oszczędzonych przez ogień chatach znaleziono drobne zapasy żywności, a także niezbędne w dziczy narzędzia, takie jak topory, noże oraz liny. W spalonej chacie najbogatszego mieszkańca wioski, Katarina znalazła postrzępione, ostre kawałki lustra, które szybko schowała wgłąb swych szat. Nigdy wcześniej nie widziała czegoś podobnego, lecz wcale nie miała zamiaru przeglądać się w posrebrzanym szkle - w jej głowie rozbłysnęło multum możliwości, w których takie znalezisko mogłoby zostać wykorzystane.
Franz i Daniel udali się w pierwszej kolejności do chaty kowala, a był to wyjątkowo dobry pomysł zważywszy na znaleziska, które wydobyli ze zgliszczy. Wśród wielu prostych narzędzi, znalazły się takie cacka jak topory jednoręczne, a nawet potężny miecz oburęczny, który był dziełem życia sędziwego mężczyzny. Broń była kunsztownie ozdobiona i nadzwyczaj lekka, lecz zarazem bardzo praktyczna i solidna. Nie było wątpliwości, że robiący wrażenie zweihänder, będzie w odpowiednich rękach wyjątkowo morderczą bronią, przed którą pierzchnąć będą zastępy zwierzoludzi.
Akolita Wilhelm zgodnie z rozkazami Schulza udał się na przedpola otaczające klasztor, gdzie miał nadzieję znaleźć ukrytą w wewnętrznym pierścieniu murów skrytkę, o której niejednokrotnie słyszał od swoich braci. Trochę to potrwało, albowiem mnisi wyjątkowo skutecznie strzegli swych zapasów żywności, a zwłaszcza alkoholu i nie chcieli, aby ich zasoby trafiły w niepowołane ręce.
Po kilkunastu minutach błąkania się w obrębie na wpół zrujnowanych murów, Wilhelm zupełnie przypadkiem natrafił nogą na drewnianą klapę, która została dobrze przykryta porastającą dookoła trawą. Gdyby nie głuchy odgłos, który wydobył się po nadepnięciu na nią, nigdy nie znalazłby tego miejsca.
Zwalisty mężczyzna podniósł klapę do góry, po czym zszedł po drabince w głąb ciemności. Dłuższą chwilę zajęło mu przystosowanie wzroku do otaczającego go mroku, lecz po pewnym czasie widział już na tyle dobrze, aby móc się dokładniej rozejrzeć po pomieszczeniu.
Na otaczających go wysokich półkach, znajdowały się grube słoje pełne suszonej żywności i kompotów oraz gliniane naczynia wypełnione po brzegi rozgrzewającym kończyny alkoholem. Nie był w stanie zabrać się z tym wszystkim, więc pobiegł w stronę wioski i zaciągnął do pomocy Adara oraz Dziadka Rybaka. Wspólnymi siłami udało im się wydobyć ze spiżarni zapasy wystarczające na trzy dni dla tuzina osób, a było to więcej niż potrzebowali. A przynajmniej tak z początku sądzili…

- Oznaczyliście kierunek wymarszu tego zapchlonego skurwysyństwa? - Zapytał Schulz, spluwając na ziemię z odrazą, kiedy zgodnie zapowiedzią ostali przy życiu mieszkańcy wioski spotkali się przed klasztorem, a właściwie tym co po nim zostało.
- Tak - odpowiedział Klaus bez wdawania się w szczegóły. Stał niewzruszony, tuż obok Magnusa, którego twarz podobnie jak jego, wykrzywiał ponury grymas zdradzający chęć działania.
- Dobrze, więc… Mamy plecaki z narzędziami, worki z żywnością, liny, kilka śpiworów oraz namiot z jeleniej skóry... Hmm… - Albert zamyślił się przez chwilę, zastanawiając się nad resztą potrzebnych w dziczy rzeczy. - Broni mamy więcej niż potrzebujemy. Brakuje nam koców, bukłaków, pochodni… cholera, będziemy musieli sobie bez tego poradzić. Narzucimy szybkie tempo; w lesie jest w miarę ciepło, ale jeśli kozłojebcy mają kryjówkę gdzieś dalej na południu to będziemy mieli większy problem.
Schulz miał zamiar coś jeszcze dodać, lecz nagle jego wzrok przykuł widok dwóch jeźdźców zjeżdżających ze skarpy w stronę wioski. Odepchnął na bok stojącego mu na drodze Kasimira, który z początku nie zrozumiał intencji starca i w efekcie obdarzył go złowieszczym spojrzeniem, które ten kompletnie zignorował. Dopiero głośny stukot kopyt przykuł uwagę młodego grabarza.

Potężnie zbudowany mężczyzna, w szatach zdradzających wysokie urodzenie, jechał w towarzystwie zabójczo pięknej kobiety, której lodowate spojrzenie szukało na twarzach zgromadzonych wieśniaków wyzwania. Albert Schulz sięgnął po miecz, który wyciągnął z pochwy z charakterystycznym dźwiękiem. Reszta mieszkańców Krausnick poszła w jego ślady i stanęli ramię w ramię, kurczowo trzymając za broń, w oczekiwaniu na przybycie jeźdźców, których zamiarów jeszcze nie znali. Buta pojawiła się na ich twarzach, jak za każdym razem, gdy mieli do czynienia z wysoko urodzonymi. A przynajmniej myśleli, że tak jest i w tym wypadku…

- Jako, że jestem wam obcy, wypada, abym jako pierwszy się przedstawił - powiedział nieznajomy mężczyzna, zatrzymując się na kilka metrów przed uzbrojoną po zęby bandą chłopów. Wyglądali groźnie; ich oczy rozpalone były w nieskrępowanym gniewie, który zaspokoić mogła tylko przelana krew, lecz mimo to odziany w długie szaty, łysy wojownik nie ugiął się pod ponurymi spojrzeniami mieszkańców Krausnick.
- Nazywam się Hieronim Lambert i jestem pobożnym sługą Sigmara, a towarzyszy mi Lexa, znana też jako Harpia z Norski - przedstawił się kapłan, choć wątpił, aby którykolwiek z tych prymitywów o nich usłyszał. Nie mniej jednak etykieta tego wymagała, tym bardziej, że chłopi nie sprawiali wrażenia przyjaźnie nastawionych.
- Czego chcecie? Z naszej wioski nie pozostało zbyt wiele. Jeśli przybyliście po podatki to możemy wam zapłacić jedynie przelaną krwią i potem - odparł sędziwy mężczyzna, ubrany w znoszony, acz zadbany strój imperialnego żołnierza.
- Zauważyłem. Nie przybyłem tu jednak, aby was nękać, lecz by odebrać to co jest mi należne - na słowa sigmaryty, chłopi jeszcze mocniej ścisnęli za broń, szykując się do ataku, lecz powstrzymała ich ręka Schulza, który obdarzył intruza podejrzliwym spojrzeniem.
- A czymże jesteśmy tobie winni? Cośmy skradli, żeś zadał sobie tyle trudu, aby przybyć do tego zapomnianego przez bogów zakątku? Nie widzisz, że nic nie mamy? Czy może nasze miecze i topory mają przemówić do tego zakutego łba, który podtrzymuje twój kruchy kark? - Zapytał Albert Schulz, podchodząc bliżej do kapłana. Niemalże natychmiast drogę zastąpiła mu Lexa, mierząc starca wyzywającym spojrzeniem, lecz Lambert rozkazał cofnąć się jej, co uczyniła z wyraźną niechęcią.
Stary żołnierz stanął przed jeźdźcami niewzruszony, nie bał się żadnego z nich. Rozłożył ręce w oczekiwaniu na odpowiedź. Zacisnął też pewniej dłoń na rękojeści miecza, sądząc, że to spotkanie może zakończyć się w jeden tylko sposób.
- Ja i moi ludzie - zaczął brat Lambert spoglądając za siebie na zjeżdżającą ze skarpy w oddali, resztę oddziału najemników - przybyliśmy po pewien artefakt zwany Kielichem Sigmara, który skrywa klasztor w Krausnick. Nie po to, by was gnębić! Acz widzę też, żeśmy się spóźnili… Co się tu wydarzyło? - Zapytał, choć podświadomie znał odpowiedź.
- Napadła nas horda mutantów, którą wypluł na naszą ziemię Las Cieni - odparł szorstko Schulz, po czym dodał - Artefakt, którego poszukujesz wpadł w ich ręce. Podobnie jak większość naszych kobiet i dzieci…
- Rozumiem, bardzo mi przykro z powodu waszej straty... - powiedział kapłan, na co starzec w odpowiedzi tylko zmrużył oczy w ponurym spojrzeniu.
- A więc artefakt znajduje się w rękach zwierzoludzi, prawda? Jesteś tego pewien? - Dodał pośpiesznie Lambert, lecz szybko pożałował swych słów widząc kipiącą od wściekłości twarz starca.
- Tak! Na własne oczy widziałem rycerza w czarnej zbroi, który trzymał Święty Kielich Sigmara w swej plugawej dłoni. To był kurgan, powiadam ci! - Uniósł się Schulz, na co Lambert zareagował z lekka kpiącym uśmieszkiem.
- I mimo to przeżyłeś. Ciekawe… - zamyślił się, a starzec odpowiedział mu tym samym grymasem, którym nieznajomy go obdarzył.
- Nie tak łatwo zabić starego żołnierza - dodał butnie.
- Łatwo - zaprzeczył łysy kapłan, odwzajemniając mu ponure spojrzenie. W tym samym momencie dołączyła do niego reszta najemników, która stanęła kilka metrów za nimi przysłuchując się w zaciekawieniu tej dziwnej rozmowie. Ich dłonie bezpiecznie spoczywały na rękojeściach oręża na wypadek, gdyby miało dojść do rękoczynów.
- Twoje ocalenie to zasługa Sigmara, który ma wobec was plany… - odezwał się spokojnym głosem Hieronim, lecz weteran agresywnie wtrącił się mu w słowo:
- Bogowie szczają na nas, a Ty mówisz, że to deszcz! - Obruszył się Albert Schulz. - Nie odróżniłbyś kutasa swego pana od bicza kurgańskich poganiaczy niewolników! A teraz zejdź mi z oczu, bo nie mam zamiaru tkwić w miejscu, kiedy nasze kobiety i dzieci są w rękach tych bestyj!
- Jest was trochę ponad pół tuzina, a ze mną i moimi ludźmi przeszło tuzin. Jak zamierzacie pokonać liczniejszego od siebie wroga? - Kontynuował wciąż spokojnym i dociekliwym tonem brat Lambert, kompletnie ignorując zaczepki słowne sędziwego chłopa.
- ONI… ZABRALI… NASZE… RODZINY! Mam ci to kurwa przesylabować?! Może być ich i cała armia, ale nasze kobiety i dzieci należą tylko i wyłącznie do nas, zrozumiałeś? - Huknął na niego Schulz, łypiąc spod łba.
- Wyrżniemy ich w pień, a jeśli Ty, sigmaryto, staniesz nam na drodze to niechybnie dołączysz do poległych - kontynuował weteran grożąc mu mieczem, na co kapłan odpowiedział nieznacznym machnięciem dłoni.
- Tak się oczywiście nie stanie. Ruszymy razem z wami i wyrwiemy z plugawych szponów zwierzoludzi wasze kobiety i dzieci - zapewnił go Hieronim Lambert, na co starzec powoli skinął głową, po czym schował miecz do pochwy, choć uczynił to niechętnie. Wiedział, że w sytuacji, w której się znalazł nie mógł odmówić przyjęcia pomocy, choć w tym wypadku bardzo tego chciał. Nie pozostawiało wątpliwości, że sigmaryta zdecydował się na tą wyprawę tylko ze względu na artefakt i tak naprawdę miał gdzieś los ich kobiet, lecz dopóki zwierzoludzie trzymali w swoich rękach uprowadzone rodziny i święty kielich, ich cel bardziej ich łączył niż dzielił.
- Możecie do nas dołączyć pod warunkiem, że nie będziecie nas spowalniać - odparł Schulz, po czym wrócił do swoich pobratymców, aby ustalić resztę szczegółów wyprawy. Dialog, który rozegrał się między starcem, a przybyszem, mógł się wydawać dziwny pobocznemu obserwatorowi, zważywszy na łatwość z jaką Albert zaakceptował pomoc z rąk najemników, lecz prawdę powiedziawszy nie miał innego wyboru, a dodatkowy rozlew krwi tylko zaprzepaściłby ich szanse na uratowanie swych rodzin. To nie był odpowiedni moment, by stawiać opór.

Po rozmowie z Schulzem, brat Lambert zwrócił się do swoich ludzi:
- Pójdziemy z nimi, ale pod żadnym pozorem nie słuchajcie rozkazów tego lunatyka. Prędzej sprowadzi na nas wszystkich śmierć, a poza tym to ja wam płacę, zrozumiano?

Trzeba było przyznać, że tropienie w dwójkę odbywało się sprawniej niż samemu. Dwaj wieśniacy zrazu podzielili między sobą teren jaki mieli przebadać i zasadniczo spotkali się ponownie tam gdzie ślady zaczynały łączyć się w coraz większa grupę. Niczym drobne strumyki wody łączące się ze sobą by w końcu przemienić się w rzekę.

Nie było to proste zadanie z jeszcze jednego względu. Ślady miały swoją historie a ta historia była spisana krwawymi literami, mówiącymi o bólu i tragedii sąsiadów.

Gdy w końcu obaj ustalili ponad wszelką wątpliwość dokąd udała się nieludzka gromada wraz z swymi więźniami, powrócili co prędzej do centrum wsi, gdzie reszta kończyła poszukiwania, a Schulz czekał już na nich.

Niedługo później nadjechali nieznajomi. Obcy zawsze byli witani z podejrzliwością i ostrożnością. Obcych nikt nie znał. Obcych każdy się obawiał. Nie wiedział czego po nich oczekiwać – zazwyczaj nie było to nic dobrego.

Ci którzy nadjechali wcale też nie burzyli stereotypów wioskowych. Pokryta tatuażami wojowniczka napięta i gotowa do walki. Oraz sługa „Sigmara” – jak sam się przedstawił, buńczuczny i z roszczeniami. Wątpliwości jakie wyrażał odnośnie słów Schultza dotyczących walki, były niczym policzek wymierzony całej wsi. A jednak stary weteran nie chwycił za broń, nie zażądał zmazania obrazy krwią.

Może i byłoby to głupie, może i nie powinno nawet przyjść do głowy takiemu Klausowi, ale po prawdzie chyba żaden wieśniak nie myślał w tej chwili do końca racjonalnie, nie tak świeżo po tragedii i w obliczu nadchodzącej kolejnej. Bo co jeśli nie zdążą?
Rozmowa z obcym przedłużała się , Klaus miał się wrażenie jakby dwa wilki walczyły o przywództwo watahy. Pojedynek jednak zakończył się bez rozstrzygnięcia a najemnicy którzy nadjechali stanowili siłę która mogła wspomóc mieszkańców Krausnick. Wiedział to Klaus i wiedział to Schultz i mimo, że obaj nieprzychylnym wzrokiem spoglądali na obcych, to jednak nikt z wioski nie mógł sobie pozwolić w chwili obecnej na luksus odrzucenia pomocy. Na chwile obecna traciło na znaczeniu tez kto tak naprawdę komu pomaga, czy obcy wieśniakom w odbiciu ich rodzin, czy wieśniacy obcym w odzyskaniu artefaktu. Przynajmniej na razie łączył ich wspólny cel dopadnięcia zwierzoludzi który łatwiej było wykonać wspólnie niż osobno.

Po wskazaniu kierunku w jakim należało podążyć, niewiele już do zrobienia w wiosce zostało. Klaus gotował się do drogi cały dobytek miał na sobie, reszta której nie zabrał ze sobą na polowanie spłonęła. Nie było na co i za czym się oglądać, na szczęście ufał swoim zdolnością i wiedział, że czego mu zabraknie, to da to mu las. Wiedział też jednak że może nie starczyć tego dla wszystkich...