Koszmar nocy pozostawił po sobie ślady. Nie chodziło tylko o fizyczne zmęczenie, które spokojnie potrafił przezwyciężyć. Większy niepokój zasiały projekcje, których doświadczył. Momentami czuł jeszcze namacalny ból w lewym ramieniu i udzie. Wspominał moment, kiedy pokrwawiony wpadał w lodowatą toń, paraliżującą go, jak gdyby zanurzył głowę w przerębel. Co do wcześniejszej wizji skonstatował, że nigdy nie przyszło mu walczyć wspólnie z wojownikami jego własnej rasy, po śmierci Alkira najmował się tylko w ludzkiej flocie. Nigdy, mimo iż żywił takie ukryte pragnienie, nie należał do świata Wysokich Elfów. Te, które spotykał, traktowały go jak odszczepieńca, który nie potrafi mówić w ich języku. Ludzie zaś byli często pełni uprzedzeń i tajonej wrogości. Chociaż wiele lat spędził na kliprze swego przybranego ojca, po jego odejściu, część z nich dała upust tłumionym emocjom. Z tego powodu Weddien skazany został na to, aby wieść żywot wędrowca...

Zakupy poszły sprawnie i pozwoliły chwilowo zapomnieć o przykrych wspomnieniach. Nawet widok krasnoludów, nie popsuł mu nastroju. Zdążył bowiem przyzwyczaić się do ich niechętnych spojrzeń i pomruków. Chwilami bawiło go trochę te napuszenie krasnoludzkich weteranów. Przecież jako nieludzie na pewno spotkali się kiedyś z niechęcią czy wyszydzeniem. Zamiast grzać kości gdzieś pod rodzimą górą, tułali się po świecie, nosząc żałobne opaski. Nie wątpił w ich waleczność, bo spotkał już w swoim życiu podobnych im najemników, a ich blizny mówiły wiele o ścieżce, którą wytrwale podążali. Nie potrafił jednak zrozumieć manifestowanej wyższości wobec innych, tym bardziej wobec elfów. Nie można tego było tłumaczyć wyłącznie wojnami z zamierzchłych czasów. Wydawało mu się, że ci krępi wojownicy spod poszarpanego sztandaru są reliktem, który buduje swoją tożsamość na historii krzywd. On jako elf wychowany z dala od Ulthuanu, był wolny od tego rodzaju obciążeń...

Wreszcie ruszyli w drogę. Już od początku zimno dało mu się we znaki. Nawet futro z renifera nie chroniło go przed przejmującym chlastaniem przez północny wiatr. To, że zamykał pochód miało swoje dobre strony. Piechurzy przed nim wydeptywali nieco szlak, ułatwiając mu stąpanie nawet po głębszym śniegu.

Widok martwych nie wstrząsnął nim zanadto, pomimo bestialskiego potraktowania ciał. Norska nie wybaczała błędów... Przyglądał się wnikliwie miejscu masakry, próbując ocenić skąd nastąpił atak, kiedy współtowarzysze znaleźli pakunek, który w jednej chwili skomplikował sytuację ich wszystkich... Krasnoludy okazały wiele troskliwości, kłócącej się z ich szorstką powierzchownością. Kiedy Norsi milczeli Muirehen niespodziewanie odpowiedział Galebowi.
- Nie znam aż na tyle tutejszych obyczajów... z pewnością są brutalne jak mieszkańcy tej krainy... - bez trudu można było wyczuć, co ma na myśli.
- Ponieważ sam zostałem kiedyś cudem odnaleziony i ocalony przez ludzi u wybrzeży Yvress... - kontynuował, a na jego twarzy pojawił się dziwny do opisania grymas. - ... wiem, że musimy zaopiekować się tym dzieckiem. - dokończył zaskakująco stanowczym tonem.

Elf odszedł od grupy i zaczął przyglądać się okolicy, jakby szukając już odpowiedniego miejsca do rozbicia obozowiska...

Poranne uzupełnianie zapasów na podróż opóźniło wymarsz całej grupy, jednak to Kyana specjalnie nie martwiło mieli dwa wschody słońca zapasu by zdążyć w czas. Opuścili Frossborg jeszcze nim słońce stanęło w zenicie, burze śnieżne nie przysłoniły ubitej drogi na tyle by wymuszało to na nich brnięcia po łydki w zaspach, co radowało serce krasnoluda. Spacer w chłodzie tylko hartuję ciało i duszę, forsowny marsz przyda się by formę utrzymać przed oczekiwanymi bitwami. Czas płynął, a okolica ani na jotę nie zmieniała się. Mocny wiatr smagał twarz upierdliwie, nim dotrą do celu jego morda będzie ogorzała jak dupa Trolla bagnistego, dzięki bogom grube zakapturzone futro z niedźwiedzia niezgorzej się sprawowało.

- – Ledwie piknik w porównaniu do zimy w Górach Krańca Świata…Aye… - rzekł pewnie idąc ramię w ramię z khazadami

Jak się spodziewał tak też się stało udeptana droga skończyła się już wkrótce, co zdecydowanie spowolniło pochód i tempo ich podróży. Schodząc z wyżyny ich oczom ukazał się las, to tędy wiodła ich droga, dochodził do wniosku, iż może i lepszy chędożony las, skryje ich od zawieruch i tego pieprzonego wiatru.
W końcu i tak jednego sęka już mieli, sunął za nimi niczym łuna smrodu po dorodnym Kyanowym pierdzie. Zbliżywszy się do skraju lasu na ich drodze stanął przewrócony wóz, Galeb z Thorinem dopadli do niego jako pierwsi, gdy Kyan zbliżył się zauważył powykręcane trupy człeczyn, rozerwane gardziele koni.

– Ładnie się ktoś zabawił… – burknął ponuro khazad

Khazadzi odnaleźli żywe jeszcze paroletnie człecze dziecię, nawiązała się ożywiona dysputa cóż począć z owym zimorodkiem. Galeb chciał ciągnąć ze sobą, Thorin za to przychylił się do zdania Kyana by odprowadzić ją do Frossborga, stanęło iż ranek miał wyjaśnić sytuację. Wybór miedzy pięcioma świtami znojnej mroźnej drogi, a jednym w tył mógł zaważyć o tym czy dziecię przetrwa.Jednak po wyrażeniu swojej opinii nie mieszał się w dalszy los pacholęcia, zajął się tym, na czym się znał zgodnie z wytycznymi i oczekiwaniami Runmistrza.

Począł szukać śladów w śniegu, nim wszystko wszyscy zadepczą, chciał się dowiedzieć, co to było, w jakiej liczbie oraz w którą stronę się udało. Jeżeli ślady byłyby wyraźne był w stanie określić nawet wagę sprawcy. Następnie dokładnie obejrzał ciała człeczyn i koni by wspomóc się w ocenie co uśmierciło tą rodzinę. Przy okazji przeszukał swoim bystrym wzrokiem wóz i okolicę za być może przydatnymi rzeczami, które owe mogły kryć przed ich wzrokiem. Gdy zakończył swe sprawunki podzielił się zdobytą wiedzą z Galebem, a paszcze rozwarł jeno w jednej sprawie

– Rozejrzę się po okolicy za jakimś przystępnym miejscem do noclegu, przy wozie ostać nie możemy, padlina i zapach juchy może ściągnąć nocą wygłodniałe bestie nam na kark. Nie chciałbym by podczas wypoczynku coś poczęło mi brodę podgryzać. Warty i tak będą nieodzowne. – uciął krótko i ruszył
Zmierzch zbliżał się nieuchronnie wysunął się przodem chcąc znaleźć jakieś nadające się miejsce na tymczasowe obozowisko lesisty teren częstokroć sprzyjał załomom chroniących od wiatru małym pagórkom, wąwozom. Nie mogli nocować przy wozie.

Kapłanka gwałtownie podniosła się do siadu, a ruch ten był tan niekontrolowany i szybki, że aż poczuła skurcz mięśni. Jej oczy jeszcze nigdy nie były tak szeroko otwarte, kiedy to zaciśnięte na własnej szyi dłoni zwolniły uścisk. Kobieta dosłownie parę chwil siedziała tak jak wryta, aż w końcu westchnęła z delikatnym uśmiechem pod nosem. Bjorn od razu się zmartwił i zainteresował, odwrócił natychmiast w jej stronę. Elsa jednak nie chciała zdradzać mu szczegółów, uznając, że to zwykły senny koszmar, mara, nic od boga snów i wizji. Nie od niego, po prostu... Złe mary, nieprzyjemne duchy tego miejsca, które zapragnęły poznęcać się nad najbardziej podatnymi osobami, nad tymi, którzy mieli otwarty umysł i do których zjawy mogły z łatwością przeniknąć. Panna Mars była łatwym celem, ale zdążyła do tego przywyknąć. Najgorsze sny miała tuż po pożarze, później wszystko ustąpiło, a teraz znowu wróciło. Był to zły omen, bez wątpienia ich ścieżka usłana była wieloma trupami. Była tego pewna.
Po krótkiej wymianie zdań ze Zwiadowcą, kobieta położyła się wykorzystując jego pozycje i wtuliła twarz w ciepło jego ramienia. Zakryła się szczelnie po same uszy i pocieszając się czyjąś obecnością, spróbowała ponownie zasnąć. Wiedziała, że co by się nie stało, jest bezpieczna, ponieważ nie jest sama, a w koszmarach zawsze najgorszy był fakt, że po przebudzeniu, było się samym ze swoimi myślami.

Tego poranka oszronione okno wyglądało przepięknie. Był to też jedyny, godny podziwu widok o samym świcie, albowiem Elsa już nie wyglądała wcale tak urokliwie, jak być może powinna prezentować się kobieta. Na szczęście ani jej, ani Bjornowi, nie robiło to większej różnicy, każdy z nich starał się najmocniej pracować na swoje idee i cele, nie przykładając do wyglądu większej wagi, niż było potrzeba. Gdy otworzyła oczy, leżała w takiej pozycji, jak zasnęła. Mimo kradzieży ciepła z norskiego ciała, jakiej się dopuściła minionej właśnie nocy, mężczyzna i tak grzał i wytwarzał go coraz więcej. Można więc śmiało wysnuć wniosek, że Mara, wbrew swemu odbiciu godnemu umarlaka, nie była żadnym wysysaczem dusz.

Po przebudzeniu się przyszedł czas na skromne obmycie się oraz odpowiednie ubranie. Kapłanka robiła to niezwykle mozolnie, leniwie i na tyle niespiesznie, że można było dostać szału. Bjorn miał wiele cierpliwości, dzięki czemu znosił dzielnie to, jak Elsa poprawiała każde wygniecenie, jak flegmatycznymi ruchami ścieliła łóżka, w którym i tak juz nie będą spać, potem zakładała skórzaną kurtę, koszulę, jeszcze jakiś sweter gruby, potem szaty, znowu to futro, które wcześniej zdjęła, a teraz ślimaczym ruchem je dopinała.
Parokrotnie zarzucała kaptur na głowę, aby go ściągnąć, znowu włożyć i po raz kolejny ściągnąć. Poprawiła włosy, bo jakiś kosmyk opuścił ściśle zaciśniętego koka. Poprawiała go tak długo, że Bjorn przestał już liczyć i stracił rachubę czasu. Miał wrażenie, że nim ona skończy, to zastanie ich zachód i pewnie niewiele by się pomylił, gdyby w pewnym momencie coś w nim nie pękło.
Zwiadowca rano podarował jej biały szal, aby owinęła się nim szczelnie. Elsa naturalnie to zrobiła, a raczej "wciąż robiła". Początkowo przyłożyła materiał do twarzy, okręciła z tyłu i końce wróciły na przód futra, gdzie związała je ze sobą, poprawiła. Stała tak chwilę w zamyśleniu i ściągnęła chustę, by tym razem spróbować inaczej - przerzuciła ją na kark, końce zwisające z przodu okręciła od przodu ku tyłowi i tam też zawiązała.
- Mniej ciepło - stwierdziła sennie odwiązując i próbując od boku. Lewy, prawy, może na skos, a może drugi skos? Machała nieustannie rękami, kręcąc materiałem wokół szyi i co ruch związując go w innym miejscu, ale chyba żaden wariant jej nie odpowiadał. Bjorn stał jak wryty i zaczął się gotować. Patrzył na nią posępnie nie mogąc uwierzyć, że ona tak poważnie. Zastanawiał się ile jeszcze to potrwa, aż w końcu jego cierpliwość dobiegła końca. Potężnymi krokami podszedł do Elsy i z jej delikatnych rąk wyrwał gruby szal. Stanął przed nią jak przed dzieckiem, owinął go wokół szyi kobiety i zamiast zawiązywać, po prostu szczelnie zakleszczył o pętle. Mara zastanawiała się przez chwile, czy nie wiąże jej szubienicznej pętelki.
- Gotowe. - oznajmił stanowczo tłumiąc zniecierpliwienie, aby nie dać po sobie poznać, że czuję się tym zmęczony i chciałby już wyjść.
Kapłanka jednak uśmiechnęła się subtelnie, na tyle na ile pozwalały jej siły.
- O, jeszcze czapeczka... - stwierdziła leniwie, a Bjornowi opadły ręce. Dobył szybko nakrycia głowy, nim Elsa zdążyła go dotknąć, naciągnął brutalnie na jej włosy i czoło, rzucił kaptur na to wszystko i czym prędzej wyciągnął z pokoju. Stwierdził, że rękawiczki nałoży jej już na dole, może przy innych nie będzie się aż tak ociągała.


Tym razem zakupy zakończyły się pomyślnie. Śpiąca kobieta starała się nie dawać po sobie poznać zmęczenia, choć nie było to łatwe. Niby wyglądała tak samo jak wczoraj, ale jej powieki opadały znacznie częściej i zdawało się, że zaraz zemdleje i odda się drzemce. Mimo złudnemu wrażeniu, grupa ruszyła wspólnie, gdyż przyświecał im ten sam cel i zamierzali go osiągnąć; najlepiej w całości. Początki ponoć zawsze bywały trudne, jednak Elsa miała wrażenie, że ten początek to akurat będzie najlżejszy i najłatwiejszy. Martwił ją bardziej stan, w jakim będą po kilku dniach marszu, ale była zdeterminowana i nie miała zamiaru się wycofać. Nie wyobrażała sobie możliwości nie dotarcia w miejsce bitwy, gdzie będzie tylu martwych ludzi i nieludzi, a gdzie krew się leje tam nekromanta korzysta.
Przymusowy postój nie nastąpił nawet o zmierzchu, a jeszcze wcześniej. Nie wróżyło to dobrze wyprawie. Najpierw przeszukała wóz, w celu znalezienia łopaty, jednak te próby spełzły na niczym.

Piździ-Wóz

Elsa przeżegnała się, widząc rozciągający się na śniegu dywanik ze zwłok i krwi. Odkąd złamała jej się łopata, to zazwyczaj tak zaczynała swój pracowity dzień, a dopiero potem kopała, garnkiem lub czymkolwiek, albowiem już dawno się przekonała, jak bardzo nieskuteczne są próby przeorania zamarzniętej gleby. Zerknęła kątem oka na Bjorna, którego zachowanie nieco uległo zmianie. Zignorowała to, jedynie dla jego dobra, jednak to nie oznaczało, że chciała zostawić go tak samemu sobie, pogrążonego w niepokojących myślach.
- Bjorn, pomożesz mi? - spytała nieco głośniej niż zwykle, kiedy to grzebała w wozie. Nie była zwolenniczką zabierania rzeczy umarłym, jednakże potrzebowała łopaty.
- Nie mogę znaleźć niczego do kopania… Może wyrwiesz deskę z wozu? Nie możemy ich tak zostawić. - oznajmiła wychylając się nieco i z przymrużonymi oczami spojrzała na sprzeczających się krasnoludów. Nic nie powiedziała.
Nors niemal natychmiast zareagował na słowa kapłanki. Nie miał odwagi ich nawet zignorować w podobny sposób, jak to uczynił z krasnoludami, kiedy te dosłownie rzuciły się w stronę dziecka jak padlinożercy na świeże trupy.
Szybkim krokiem podszedł do wozu i szybko przeanalizował jego zawartość. Po łopacie ani śladu... W sumie kto by się spodziewał, że będą mu kopać tego dnia grób?
Nie za bardzo widział kopanie deską... Ale mus to mus. Pewnie chwycił swymi rękami jedną z nich jeszcze przybitych do wozu i zaczął nią ciągnąć w swoją stronę zapierając się mocno nogą o pojazd. Tak jak się spodziewał - nie chciała odejść po dobroci, więc użył brutalnej siły.
Po chwili kawałek drewna puścił, a Bjorn niemal się wywrócił w śnieg. W porę jednak zareagował i złapał się ocalałych desek. Złamał ją na pół i zaniósł jedną połowę kobiecie.
- Skoro dziecię jest żywe, to musiało się to stać niedawno - rzucił cicho będąc już przy niej i zerkając na krasnoludy.
- Uch, “żywe” to wysoce postawiona teoria - rzuciła jedynie i odeszła na bok, aby przekopać nieco śnieg. Tylko tak pomogła ich pochować - płytko, no ale zawsze to coś. Khazadzi wciąż się kłócili, a jej pękała już głowa. Postanowiła odejść jeszcze dalej, choć głupiego to robota.
- Chcą zrobić z niej zupę, że tak zażarcie się sprzeczają? - spytała cicho Bjorna, machając dechą w śniegu. Potem będzie musiała przeciągnąc ciała, hops pod śnieg i zasypać. Przyjemna praca, taki relaks.
- W końcu praca! - westchnęła jakby z zadowolenia, co dawało chory obraz sytuacji.
Zmrużył oczy słysząc dziwne słowa, które padły z jej ust ponownie puszczając je bez komentarza. Zdecydowanie nigdy się nie przyzwyczai do jej radości z chowania zmarłych.
- Gdyby chcieli z niej zrobić zupę, to pewnie bym im to już dawno z głowy wybił... - popatrzył na trzymaną w swojej ręce połówkę deski i zaczął kopać w pobliżu kolejny grób chcąc ją odrobinę odciążyć.
- No tak, narzędzie wybijania z głowy już masz - zaśmiała się bardzo krótko, nawet nie wiadomo, kto usłyszał. Poprawiła szal, który rano dostała od Bjorna i nabrała powietrza. Ostry, męski zapach wypełnił jej nozdrza, ale ani trochę jej to nie przeszkadzało, nie rozproszyło. Wypuściła powietrze głośno i wbiła deskę w pobliski biały puch.
- Schowajmy go tutaj. Będzie mu wygodnie - zakomunikowała wskazując jedne ze zwłok i niezgrabnie, acz z niezwykłą zawziętością, poczęła je ciągnąc do wykopanego dołku.
Skinąwszy głową podszedł do kapłanki i odebrał od niej ciało składając je w grobie. Później zabrał drugiego trupa i również wrzucił je do dołu. Skoro mógł, to po prostu postanowił użyczyć jej męskiej siły.
Następnie spojrzał na Elsę w oczekiwaniu. Niby wiedział co teraz będzie się działo, ponieważ zazwyczaj była to rutynowa praca, ale nigdy nie działał pierwszy w tym wypadku. Uważał że Moryci mają pierwszeństwo.
Kapłanka odprawiła swoje rytualne modły, czy jak to tam kto chciał nazywać. Tak też było po prostu trzeba uczynić, aby zadbać i zabezpieczyć ciało przed chaotycznymi mocami niektórych istot. Zbezczeszczenie zwłok to było najgorsze, co mogło spotkać kogoś na ziemi, sama śmierć wcale nie była straszna, w końcu dusza trafiała w odpowiednie ręce, więc czym tutaj się martwić? Elsa westchnęła głośno gdy już skończyła. Otrzepała ręce i wytarła o płaszcz, bardziej z przyzwyczajenia niż konieczności.
- Przejąłeś się? - spytała nagle, stojąc do niego plecami i oglądając swoje dzieło. Wcześniej obłożyła groby patykami, no bo nie mogła znaleźć kamieni, a lepsze to niż nic, prawda?
- Odrobinę - odparł jej stojąc krok za nią - Jeśli tamta dziewczyna przeżyje i krasnoludy oddadzą ją w nieodpowiednie ręce, to może ją czekać marny los.
- A mało jest odpowiednich rąk w Norsce - dodał po chwili odwracając wzrok od grobów.
- Nie przeżyje - wypaliła bez emocji, po czym odwróciła się do niego przodem, dość energicznym i szybkim ruchem - Nie zrozumiem mnie źle, to nie tak, że nie jest mi przykro - skłamała po części, ale nie dało się tego wykryć, ze względu na jej jednostajny ton głosu i znużenie - Nie wiadomo nawet czy ja przeżyję, a na dzień dzisiejszy jestem w o wiele lepszym stanie niż to dziecko. - zamilkła na chwilę, aby móc podejść do niego bliżej i spojrzeć w oczy
- U boku Morra byłoby jej lepiej, byłaby z rodziną. Tak samo jak Ty nie czułbyś się tak źle, na pewno nie boisz się śmierci. Takie osoby jak my, mogą co najwyżej lękać się cierpienia, bólu, niepewności, jednak wątpię, aby bały się otwarcia jego bram. Jej ciało teraz cierpi i to jest najgorsze. Zaopiekujmy się ciałem, a jeśli Morr uzna inaczej, zabierze jej duszę. Jednak nie powinno nam być przykro z tego powodu - zakończyła stanowczym tonem i dopiero teraz niespiesznie mrugnęła oczami.
- Jeśli taka wola Morra - musnął palcami swój symbol Morra, ale jego twarz wcale nie wyrażała spokoju.
- Nie wiem... - powiedział tylko te słowa i przerwał. Widocznie coś mu chodziło po głowie, ale nie ciągnął myśli dalej. Zamiast tego po prostu odwrócił się i zrównał się z Elsą, by móc obserwować okolicę.
- Cokolwiek to było, to musimy się mieć na baczności. Pewnie bestia wybrała sobie ten obszar na teren łowiecki - doświadczenie łowcy nie pozwalało mu nie rzucić tej uwagi.
Kobieta wzruszyła ramionami
- Skoro tak uważasz. To Ty jesteś tutaj znawcą - stwierdziła przyjemnym głosem, aby dodać mu nieco otuchy
- Zobaczmy, co postanowiły te Khazadzkie kotleciki i kto z nich w roli głosowania został brodatą matulą - mruknęła złośliwie dając pierwsze kroki w kierunku grupy. Już do jej uszu dochodziły jakieś postanowienia o obozowaniu i przerwie, bez sensu. Przecież dopiero co ruszyli? Nie chciała się kłócić, tym bardziej, że jeden z tych grubasów nazwał ją "ta Pani". Wolała nie zwracać na siebie większej uwagi, niż robił to za nią jej trupi wygląd.
- Chociaż pójdźmy wgłąb lasu, nie biwakujmy na cmentarzu - zaproponowała, a kąciki jej ust uniosły się osowiale w górę - Takie piękne pochówki zrobiłam, niech sobie leżą w spokoju - dodała pełnym dumy głosem.

Ragnheiðrson i Thravarsson przeszli się spokojnie po miejscu, w którym leżał wóz i trupy. Tylko jeden z leżących mężczyzn zdążył wyciągnąć miecz, jednak na niewiele mu się to zdało, a zerkające w nicość oskarżycielskie spojrzenie i groteskowo rozwarte usta świadczyły o tym, że przed zgonem musiał patrzeć w oczy czemuś paskudnemu, co odcisnęło swe piętno na jego twarzy nawet po śmierci. Pozostałe, rozrzucone ciała wyglądały, jakby podróżnicy moment przed śmiercią zostali wzięci z zaskoczenia. Zwłoki były skostniałe, co podpowiedziało obu mężczyznom, że ci biedacy zginęli już jakiś czas temu, a śnieg, który ich przykrywał, jedynie świadczył o tej prawidłowości. Co prawda Wulfgar wiedział, że skoro od rana nie sypało we Frossborgu, nie oznaczało, że nie sypało śniegiem w głębi lądu, gdyż pogoda w Norsce (zwłaszcza na północy) nigdy nie była jednolita, jednak zwłoki były zupełnie sztywne.

Nors i khazad zostawili ciała i zajęli się sprawdzeniem wozu - na pace znaleźli jedynie zamarzniętą żywność, do tego jakieś pół kilo zabezpieczonej skinki, czyli mięsa wołowego, które w norsmeńskiej tradycji zwykle zabierało się na podróż do rodziny, by ich tym powitać. Oprócz tego Wulf odkrył zawinięte w dwa koce cztery butelki na wpół zamarzniętej glögi - specjalnie przygotowanego wina pod grzanie, którego przygotowanie zawsze kosztowało trochę sceattas. Wyglądało na to, że ci nieszczęśnicy po prostu jechali w odwiedziny do rodziny. Jak okiem sięgnąć, wszystko ostało się na wozie, zatem ktokolwiek pozbawił tych ludzi życia w tak makabryczny sposób, nie zrobił tego dla jego zawartości. Norsowie oraz Kyan sprawdzili przy okazji najbliższą okolicę, jednak nie trafili na żadne ślady określające, kto mógł napaść wóz, a nawet jeśli jakieś wcześniej były, śnieg już dawno je przysypał.

Khazadzi z Czarnej Kompanii, którzy w pierwszej kolejności dopadli do ledwo żywej dziewczynki, na początku nie mogli dojść do porozumienia. Thorin upierał się, że warto wracać, w końcu nie mieli aż tyle drogi do zrobienia w kierunku Frossborga, Galeb miał na ten temat własne zdanie. Ostatecznie stanęło na tym, że zabierają małą ze sobą i Thorin będzie jej doglądać, korzystając ze swojej wiedzy. W tym samym czasie Bjorn i Elsa dokonywali pochówku zamordowanych - co prawda ziemia była zmarznięta na kość, jednak śniegu zalegało wystarczająco, by uformować odpowiednie kopczyki. Nors namachał się trochę oderwanym od wozu kawałkiem drewna, ale w końcu przygotował odpowiednie miejsca na ciała. Elsa wygłosiła krótką modlitwę pogrzebową i mogli ruszać. Co prawda w miesiącach letnich biały puch odkryje te zwłoki, ale przecież to nie był już ich problem; zostały pochowane i poświęcone tak, jak nakazywały doktryny Morra. Poza tym nic więcej nie dało się zrobić w obecnych warunkach.

Ledwo ruszyli szeroką ścieżką prowadzącą w las, a z grafitowych chmur sypnęło gęstym śniegiem. Tak gęstym, że mieli wrażenie, iż płatki białego puchu po prostu stoją w powietrzu. Niemal całość krajobrazu zlewała się jednolitą biel, na tle której odcinały się jedynie grube pnie sosen i świerków. Było spokojnie; wiatr, który wcześniej szarpał połami ich płaszczy ucichł między drzewami, pomrukując jedynie jednostajnie wysoko w koronach drzew. Pomimo tej ciszy, awanturnicy odnosili wrażenie, że gdzieś tam, schowane za zasłoną śniegu i lasu, coś ich obserwuje. Coś czyha, czekając na odpowiedni moment, by zaatakować. Ich czujne spojrzenia niczego jednak nie wypatrzyły. Szli miarowo, prowadzeni przez Kyana, który tym razem wziął na siebie ciężar przodowego, rozglądającego się za miejscem do noclegu. Szarówka, która po niespełna pół godzinie marszu zawisła nad okolicą, w lesie dawała się jeszcze mocniej we znaki. Zmrok zbliżał się na wielkich, kruczych skrzydłach i nie pozostało im wiele czasu na znalezienie odpowiedniego miejsca nocnego postoju.

Stan owiniętej w suchy koc norskiej dziewczynki nie poprawiał się i nawet nie pomagał dający ciepło młot Galeba. Jedynie raz mała odzyskała przytomność, jednak trwało to zaledwie kilka sekund, nim znów odpłynęła w mroki podświadomości. Oddech wciąż miała płytki, więc nie można było być niczego pewnym. W wielkich łapach khazada, norska znajda wyglądała bardziej jak bezwładnie wiszące zwłoki, niż żywa istota, ale należało mieć nadzieję, że jej stan się poprawi i bogowie pozwolą jej przeżyć. Gdy minęli kolejny leśny zakręt, Kyan gestem dłoni nakazał się zatrzymać. Szybko okazało się, że pośrodku ścieżki, jakieś dziesięć metrów od nich, leży na śniegu nieruchomo… naga ludzka kobieta.

Ułożona w poprzek drogi, niemal w pozycji płodowej o trupiobiałym ciele, wyglądającym na zesztywniałe z zimna. Jej zawieszony gdzieś poza światem wzrok wpatrywał się nieruchomo w linię drzew po lewej stronie. Dlaczego była naga? Co tutaj robiła? Czyżby to była kolejna z ofiar z wozu? Jeśli tak, to dlaczego nie miała żadnych widocznych - przynajmniej z tej odległości - obrażeń? Te i inne pytania kłębiły im się pod czaszkami, a czas uciekał. Wraz z zapadającym zmrokiem robiło się coraz zimniej i nawet w osłoniętym przed wiatrem lesie dało się to odczuć. Biorąc pod uwagę, że mieli ze sobą wyziębioną dziewczynkę balansującą na granicy życia i śmierci, musieli szybko zadecydować, co dalej. Zwłaszcza, że sami odczuwali już powoli trudy pierwszego dnia podróży, a żołądki domagały się swoich praw.

Po zbadaniu truposzy oraz okolicznego terenu Kyan stał się o wiele bardziej czujny i podejrzliwy, a jego mina nie wskazywała niczego co mogłoby przynieść komukolwiek promień otuchy. Począł mieć znacznie większe baczenie na otaczający ich las.

- Tego tu nie zrobili Vongali*, nie był to i atak wygłodniałych Varagi**. Smierdzi mi tu Rhu…*** lub innym plugastwem z tego zrodzonym. Miejcie baczenie i oczy szeroko otwarte… - stwierdził złowróżbnie, spluwając na śnieg jakby tym chciał odgonić wszelkie plugastwa tego świata

* Człecza banda rabusiów i morderców
** Wilków
*** Magią

Zabrawszy odnalezione pokłady mięsiwa na które natrafili,rozdzielił je między najmniej obciążone osoby pomijając Thorina, który zadecydował iż nieść będzie człecze dziecię na swych ramionach.
Dobrze zmrożone może pozostać ich żelazną racją na wszelki wypadek, szczególnie że jedna gęba im przybyła do karmienia...

Gdy ruszyli Kyan wysforował się przodem, prowadząc pochód, jego bystry wzrok potrafił przebić się przez ścianę padającego białego gówna od czasu do czasu. Jego brzuch pomrukiwał co rusz przypominając właścicielowi uporczywie by nakarmić bestię wewnątrz. Jednak dogodnego miejsca na postój jak na ten czas nie trafili nie pozostawało nic innego jak brnąć dalej. Gdyby o dawi jeno się rozchodziło toteż mogliby przeć naprzód i po zmroku , gdyż w nocy widzieli równie dobrze jak za dnia. Żadna smolista noc nie wymusiłaby na nich postoju, jednak wśród nich były i człeczyny, które przy lekkiej ciemnicy ślepli niczym krety… Nie mieli wyjścia musieli przeczekać noc.

Krok za krokiem brnęli w głąb lasu, a uczucie oczu spoglądających w jego plecy tylko się nasilało wywołując nieprzyjemne uczucie między łopatkami.Jednak Kyan z biegiem lat nauczył się ufać bezgranicznie swojemu instynktowi, zatrzymał się nagle odwrócił i zmierzył wzrokiem drzewa po obu stronach, czuł czyjąś obecność, ukrytą, obserwującą jakby wyczekującą dogodnego momentu...
Zmrużył oczy wykrzywiwszy usta w obrzydliwym grymasie, warknął i nawinął się ruszając dalej.
Gdy wychynęli zza zakrętu Kyan zatrzymał pochód unosząc zamkniętą pieść w górę, mrużąc oczy podejrzliwie.
– Thorinie oddaj na chwil kilka dziecię pod opiekę bladolicej i chodź ze mną, miejcie baczenie na boki drogi, nie podoba mi się to… – zadudnił swym głosem podejrzliwie, dobywając swego młota
Następnie ruszył z wolna w stronę leżącej człeczej samicy, był czujny i gotów do natychmiastowej reakcji na niespodziewane. Nie podobało mu się to… nic a nic. Gdy zbliżył się do niej, przyglądał się jej czy dycha czy trup zimny spoczywa przed jego obliczem.
Tknął ją lekko głownią młota w bok sprawdzając reakcje – Ee! Żyjesz? – odezwał się w stronę leżącej postaci spoglądając czy pierś jej unosi się wraz z oddechem, następnie powędrował za jej pustym wzrokiem przewiercając las na wskroś swym bystrym spojrzeniem po raz kolejny...

- Wiem że tu jesteś... nie wiem kim ani czymże jesteś... ale przyjdzie czas... że i ta zagadka się rozwiąże, a ja będę gotów... Czekam na ciebie... - wyszeptał ledwie słyszalnie sam do siebie, splunąwszy po raz kolejny z pogardą.

Jego wzrok powrócił do ciała przed nim skulonego...