Nim ruszyli dalej Thorin przyjrzał się uważniej skórze z niedźwiedzia która stanowiła plandekę wozu. Grube futro stanowiło najlepszą możliwą osłonę przed mrozem , skoro pozwalało zwierzęciu przetrwać zimę bez innych dodatkowych okryć. Z pewnością było lepsze od zwykłego koca, a odkąd doszła im do opieki dziewczynka trzeba było bardziej zadbać o ciepło w namiotach. Krasnolud odłożył na chwilę dziecko na wóz. Było szczelnie zawinięte kocem w którym znajdowała się broń Galeba. Wyciągnął zza pazuchy ostry jak brzytwa nóż i przekroił skórę niedźwiedzia na pół. Oba kawałki zrolował, owiązał kawałkami pociętej naprędce uprzęży po czym wręczył po jednym pakunku swoim towarzyszom. Skóra była jak znalazł na okrycie namiotów od zewnątrz, lub na wyściełanie nią podłoża by chronić od zimnej ziemi.

Chwilę później ruszyli dalej przy mrukliwym marudzeniu Thorina . W zasadzie powiedział kilka słów w khazaidzie wyrażając swoje niezadowolenie, ale mówił pod nosem, na tyle cicho że dokładniej nie dało się słyszeć co właściwie powiedział. Można się było tylko domyślać nie w smak mu była dalsza podróż. Od czasu do czasu zerkał na niesione dziecko z wyrazem zmartwienia, chyba jako jedyny w całej tej ekipie. Nic na to nie mógł poradzić, był nauczony by walczyć o życie swoje i innych. W zasadzie miał to we krwi , gdyż tylko silny instynkt mógł zwieść go z drogi wojownika wytyczonej przez klan Rorgansonów. Rakiety śnieżne zakupione rankiem w wiosce wisiały na plecach przytroczone sznurkiem. Nie było jeszcze potrzeby ich używać, śnieg nie był na tyle głęboki a i szli wciąż drogą. W zasadzie to czekał aż idący przed nim Kyan założy rakiety, póki szedł bez nich i nie zapadał się w śnieg, Thorin mógł kroczyć za nim , po śladach jakie zostawiał.

Opatulił się bardziej swym zimowym płaszczem obszyty białymi futrami wilków i ruszył niosąc dziecko lecz nie tracąc czujności.

Po raz pierwszy tak naprawdę cieszył się z zakupionego jeszcze w Azul futra, doświadczenie nauczyło go że taki biały płaszcz będzie się dobrze zlewać z otaczającym śniegiem dzięki czemu łatwiej przyjdzie mu się ukryć czy podkraść. Przede wszystkim jednak cieszył się z ciepła jakie dawał, poniekąd korzystał też z noszenia małej, gdyż młot Galeba poprzez koc grzał i Thorina. Po prawdzie jednak temperatura wciąż była dla krasnoluda znośna , choć dziewczynka raczej nie mogła powiedzieć tego samego.

Gdy zbliżała się już najwyższa pora na rozstawienie obozu natknęli się na leżącą na ziemi martwa kobietę. Była naga, zmarła na pierwszy rzut oka z wyziębienia. Przyczynę śmierci jednak można było odkryć przy bliższych oględzinach i to właśnie Thorin zamierzał zrobić. Wpierw czujnie się rozglądając dookoła.

Słysząc polecenie Kyana skinął mu głową lecz nie wykonał. Przynajmniej nie tak jak zamyślił zwiadowca. Thorin przekazał dzieciaka Galebowi z prostego powodu - w kocu znajdowała się runiczna broń runmistrza. Thorin wiedział że tylko do Galeba należy decyzja komu jak i gdzie ją przekazać czy podarować. Wiedział, że broń ta jest oczkiem w głowie Galeba, z pewnych względów można by wręcz uznać, że zatroszczył się o dziewczynkę bardziej niż Thorin, gdyż udostępnił swą broń której nie dotykał wcześniej żaden człowiek - być może z wyjątkiem przypadków gdy dotyk ten kończył się rozległą raną lub śmiercią człeka. Nawet swym towarzyszom nie udostępniał swego młota, nie było w tym nic dziwnego. Broń dla krasnoluda była sprawą niezwykle osobistą, niemal jak broda, zwłaszcza taka broń z która wiązała się historia, która była cenna w oczach właściciela a bez wątpienia runiczny młot Galeba był bodaj najcenniejszą rzeczą jaką posiadał.

Thorin ostrożnie podszedł do zwłok kobiety z wyciągniętym toporem i tarczą. Raz jeszcze rozejrzał się wkoło spodziewając się zasadzki. Ostrożnie z toporem przygotowanym do ciachnięcia odwrócił zwłoki na druga stronę. Miał dziwne wrażenie jakby coś pod trupem, lub nawet same zwłoki miały stanowić zagrożenie... Obecność kapłanki Morra dziwnie działała na wyobraźnie khazada, jakby spodziewał się że skoro jest ona to będą i nieumarli.

Obawa że ktoś nie da spokoju szczątkom zmarłego była bodaj jednym z największych krasnoludzkich lęków. Ciężko było sobie wyobrazić coś gorszego. Z tego powodu obecność kapłanki była z jednej strony niepokojąca z drugiej przynosiła pewnego rodzaju komfort, świadomość, że ktoś należycie zadba o jego szczątki.

Dopiero po przeturlaniu zwłok na druga stronę i ponownym rozejrzeniu się wkoło Thorin gotów był zbadać zwłoki , próbując ustalić zarówno przyczynę jak i czas zgonu.

Tajemnica śmierci podróżujących pozostała niewyjaśniona. Weddien bacznie przyjrzał się okolicy, ale jednolita ściana bieli zasnuła kotarą wszelkie ślady. Jedno było pewne to, co zmasakrowało tych ludzi, stanowiło zagrożenie dla ich wyprawy. Świadomość tego faktu była dodatkowym obciążeniem umysłu i mogła tylko utrudnić dalszą wędrówkę przez nieprzyjazny żywioł.

Elf w milczeniu przyglądał się kapłance i jej towarzyszowi, którzy zajęli się pochówkiem szczątków zabitych. Podziwiał determinację kobiety, ale nie rozumiał w czym może to pomóc nieszczęśnikom. Modły odprawiane nad grobami, cały ten rytuał, miał nieodparte wrażenie, że przeznaczony jest dla żywych. Umarli nie znajdą w tym żadnej pociechy. Pomyślał o swoim przybranym ojcu - Alkirze, który umarł we śnie. Przypomniał sobie jego sędziwe oblicze, które nabrało wtedy wyrazu błogiego spokoju. Zgodnie z jego ostatnią wolą ciało spoczęło na dnie zatoki pośród majestatycznych fiordów. Muirehen nigdy nie powrócił w tamto miejsce. Mimo to odnosił wrażenie obecności ojca zawsze, kiedy przybywał do Norski. Była odczuwalna w podmuchu wichru, w tańczących płatkach śniegu, pośród bryzgu fali... Na zawsze złączona z naturą tej, surowej krainy.

Ta dała o sobie znać wkrótce, niezwykle obfitymi opadami śniegu. Osadzał się na płaszczach i ekwipunku grubymi warstwami. Wydatnie utrudniał też orientację w niegościnnym terenie. Dobrze, że nie musieli zmagać się z zacinającym wiatrem, który szarpał miotełkami czubków drzew ponad nimi. Okolica emanowała czymś nieuchwytnym, nawet dla wyostrzonych zmysłów Weddiena. Podskórnie czuł zagrożenie, lecz nie potrafił wskazać kierunku z którego miało nadejść. Wszystko dokoła było nim nasycone. Szedł wytrwale naprzód, a niewidoczny pierścień mrozu i mroku powoli zaciskał się wokół niego. Obecność współtowarzyszy dodawała mu otuchy. Za nic w świecie nie chciałby znaleźć się sam w tym lesie. Bycie samemu oznaczało śmierć...

Kiedy za kolejnym zakrętem przystanęli, Muirehen wiedział że ponownie coś się wydarzyło. Coś nienaturalnego i złowrogiego. Instynktownie dobył miecza, rozejrzał, czy aby za plecami nie czai się jawne niebezpieczeństwo. Zapadające ciemności nie zdołały przytępić jego wzroku, naturalnej spuścizny po elfickich przodkach. Równocześnie próbował wyczuć, czy aury nie zakłóca subtelny powiew magii. Wielokrotnie przekonał się, że posiada ten dar, którego racjonalnie nie potrafił wyjaśnić. Bez wątpienia wiązał się on z jego pochodzeniem...

Skrzypienie śniegu i świst wiatru były jednymi z niewielu odgłosów niosących się po okolicy. Pokryty białym puchem świat stawał się coraz mniej gościnny z każdą kolejną mijającą godziną, a zmęczenie dawało się we znaki. Nie, Bjorn o siebie się nie martwił, ale o Elsę. W przeciwieństwie do niego ta kobieta była przyzwyczajona do spokojnego klimatu południa, a w Norsce każda minuta w terenie jest walką o przeżycie.

Bo jeśli jesteś słaby, to umierasz. Prawo natury - jak to ładnie określał jego ojciec.

Skupiał się głównie na drodze, jednak kątem oka obserwował każdego członka wyprawy. Wciąż dziwnym mu się wydawało, że podjęli się wyprawy z nim i kapłanką, choć widzieli ich pierwszy raz na oczy... Ale może to z powodu idącej u jego boku Morytki.
Spojrzał wpierw na trójkę krasnoludów, bowiem to oni przesłaniali najwięcej jego pola widzenia. Biorąc pod uwagę opaski z runami o nieznanym mu znaczeniu oraz wzajemne zaufanie podejrzewał, że mieli już za sobą kilka przeżyć, o czym mogły świadczyć bandarze na twarzy jednego z nich.
Albo miał ta szpetną mordę, że bał się ją pokazywać.
Te krasnoludy przynajmniej należały do takich, co pomagają. Zabawne.

Elf nie był zbyt gadatliwy. Włóczył się za nimi jak zmaterializowany duch gotowy do cięcia czegoś swą bronią. A choć osobniki tej rasy bywają wyniosłe, przyjacielkie lub milczące, zależnie od tego jaki mają humor, to jednego nie mógł im odmówić inteligencji, bystrego wzroku i wyczulonego słuchu. Co ciekawe - żadnego nie spotkał wśród imperialnych zwiadowców. Być może to z powodu ich nie do końca jasnego sposobu wysławiania się?
On tam nie wiedział.

Na koniec Nors. Typowy reprezentant północnego ludu, ewidentnie zaznajomiony z okolicą. Biorąc pod uwagę jego ekwipunek - zapewne całkiem uzdolniony wojownik, ale pozory mogą mylić. Widywał już takich, co nosili mnóstwo broni przy sobie, a nie umieli nawet trafić pniaka toporkiem. Dość typowe.
Ten sprawiał jednak zgoła inne wrażenie i miał nadzieję, że wcale się nie myli. Podejrzewał, że jego pomoc okaże się nieoceniona, kiedy dojdzie do walki z czymś, co pomordowało rodzinę znalezionej przy wozie dziewczynki.

I po jakimś czasie zaczęło sypać śniegiem całkowicie ograniczając widoczność. Bjorn zaklął pod nosem. Choć wiatr ustał, to mieli nikłe szanse na dostrzeżenie jakiegokolwiek przeciwnika. Po chwili Kyan zatrzymał całą grupę.
Bjorn potrafił zrozumieć fakt cudownie uratowanej dziewczynki, ale naga kobieta na śniegu... One raczej nie spadają z niebios, a przynajmniej nie bez skrzydeł. W jego sercu obudził się jakiś zabobonny lęk, którego wyzbył się dawno temu. Nie potrafił go wyjaśnić. Tak jakby jakiś dawno zapomniany strzęp jakiejś historii opowiedzianej w starym domu wrócił mu do głowy i nękał jego myśli. Pierwszy raz w trakcie tej podróży zadał sobie pytanie: co tu się dzieje?

Z rozmyślań wyrwał go nacisk ciała Elsy i jej zimna dłoń. Popatrzył na nią powoli wracając do rzeczywistości, nie chcąc nawet wiedzieć, jaką miał minę, kiedy patrzył na zamarznięte truchło. Nie musiał jej odpowiadać na słowa, które rzuciła odrywając się od niego. Wiedziała, że Bjorn z nią zostanie. Nors poszedł zaraz za nią, ale w zupełnie innym celu.

Wiedząc że łuk nie jest zbyt skuteczny przy ograniczonej widoczności, postanowił dobyć swojego toporka bojowego zawsze gotowego na wszelkie wyzwania, jakie mu rzuci jego właściciel. Krążył dookoła grupy szukając jakichkolwiek śladów, które powinny być widoczne jak na dłoni.
Znalazł figę z makiem, jak to jego zmarła żona raczyła w okreslonych sytuacjach mówić na "nic. Wzdychając głośno stanął przy nagiej kobiecie z pełnym podejrzliwości spojrzeniem. Chyba tylko siłą woli powstrzymywał się, by na wszelki wypadek nie odrąbać jej głowy. Coś chodziło mu po głowie, kiedy to jeden z krasnoludów zadał pytanie. Zmarszczył brwi zastanawiając się nad czymś, ale pokręcił głową.
- Nic konkretnego. Ta gadanina jest wypełniona wszelkimi rodzajami duchów, jakichś opętań czy bogowie raczą jeszcze wiedzieć czym - wzruszył ramionami, aby podkreślić że ewidentnie nic konkretnego nie kojarzy.

Decyzję o tym, co z nią zrobić, pozostawił kapłance. W sprawach tej natury wiedziała znacznie więcej, niż ktokolwiek inny zebrany w tym miejscu, chociaż nie mógł rzec, iż nie miał własnego zdania na ten temat.
Złe przeczucie z chwili za chwilę się nasilało. W kościach czuł, że zaraz się coś stanie. Miał nadzieję, że to tylko przewrażliwienie.

W jednej chwili zagadka braku śladów została wyjaśniona... Istoty rodem z legend spadły na nich z iście demoniczną furią. Mimo świetnego refleksu, przyszło mu tylko biernie obserwować poczynania bestii. Łopot skrzydeł hipnotyzował, a wykrzywione twarze miały w sobie zimny urok bliskiej śmierci, tak charakterystyczny dla tej, srogiej krainy...

Nie uszło jego uwadze, że pierwsze ataki nie były chaotyczne, acz dobrze przemyślane. Ich celem byli przede wszystkim krasnoludzcy wojownicy. Weddien domyślał się powodów. Znakomicie uzbrojeni stanowili o sile ich drużyny, zaś co ważniejsze: posiadali zawiniątko, niezwykle pożądane przez poczwary...

- Pomóż dziewczynie!- rzucił sykliwie w stronę Norsa. Sam natomiast ocenił odległość od jej towarzysza niezdarnie podnoszącego się ze śniegu. Nacierająca harpia była skupiona na, wydawałoby się, bezbronnym celu. Elf zamierzał to wykorzystać i doskoczył z uniesionym mieczem, czekając aż znajdzie się ona w jego zasięgu. Gdyby jednak maszkara zdołała zmienić kierunek ataku, zamierzał unikać jej szponiastych pazurów...