Zabicie zębatych bestii sprawiło sporo więcej problemów, niżby Dieter mógł sądzić po tak skromnej postury przeciwniku. Mimo niewielkich rozmiarów, istoty te były zdecydowanie bardziej wytrzymałe od człowieka, lecz nawet niecodzienna odporność nie była w stanie uchronić je od śmierci. Dowodziło to, że nawet najbardziej niezwykłe wynaturzenia tyczyły te same prawa, co każdą inną istotę żywą, a tym samym dawało nadzieję ludzkości, która zewsząd otoczona była przeciwnikami o wiele starszymi od niej i nieustannie snującymi za jej plecami plany obalenia obecnego porządku.

Dieter pozbierał strzały, lecz większość z nich posiadała przełamane groty. Zachował je jednak, na wypadek gdyby pozbył się pozostałej amunicji, po czym podszedł do Charlotte i troskliwie spytał czy wszystko z nią w porządku. Kobieta uśmiechnęła się na ułamek sekundy i pokiwała głową w odpowiedzi, a mimo to łowca zauważył na jej twarzy smutek. Objął ją, przytulając do swej piersi i wyszeptał:
- Wszystko będzie dobrze, rozumiesz? Wyprowadzę nas stąd. Obiecuję...
Prawdę mówiąc nie był tego taki pewien; w równym stopniu pocieszał dziewczynę, co samego siebie. Brakowało mu dawnej pewności, która cechowała każdy dzień jego życia. Teraz powoli zaczynał wątpić w swoje szanse na przetrwanie, nie mówiąc już o ratowaniu innych. Byli w opłakanym stanie, ledwo trzymali na się na nogach, a on wciąż odczuwał silny ból w potylicy, który był efektem upadku z wysokości. W tamtej chwili uczynił coś, o co nigdy wcześniej nie mógłby się posądzić - instynktownie osłonił Charlotte własnym ciałem, wybierając śmierć, a mimo to los się do niego uśmiechnął i przetrwał. Być może czuł do niej coś więcej niż z początku myślał…

Z przeprawą przez rzekę był ten problem, że była cholernie zimna i zanim Dieter zdążył przywyknąć do nagłej zmiany temperatury, na tyle, aby móc zanurzyć się powyżej pasa, musiało minąć trochę czasu. Gdy w końcu to uczynił, ruszył przed siebie najszybciej jak tylko potrafił, ciągnąc za sobą linę, której drugi koniec przywiązany był do pnia drzewa. Kiedy dotarł na drugą stronę, to samo uczynił z trzymanym przez siebie końcem sznura i cofnął się, aby pomóc w przeprawie innym.
Charlotte potknęła się kilka razy, lecz Dieter nie odstępował jej na krok i za każdym razem chwytał ją za ręce, nie pozwalając silnemu nurtowi rzecznemu, wyrwać ją ze swoich objęć. W końcu wszyscy się przedostali na drugi brzeg, osuszyli przesiąknięte wodą ubrania i ruszyli dalej, by po chwili odkryć, że znajdują się na rozległych trzęsawiskach.

Dieter szedł na samym przodzie pochodu, poruszając się niczym duch lasu, lecz nie zapominał o swoich towarzyszach. Co pewien czas zatrzymywał się, pozwalając innym dogonić siebie, by w końcu ruszyć dalej ostrożnym krokiem przez wydawałoby się niekończące się mokradła. Bacznie rozglądał się przez całą podróż i w końcu jego czujność popłaciła.
Łowca nagród jako pierwszy spostrzegł tuzin wysokich istot, które z powodu dzielącego ich dystansu i licznych zarośli nie był w stanie zidentyfikować. Przez chwilę chciał uznać to za wybawienie, lecz rozsądek podpowiadał mu co innego. W tym piekielnym miejscu nie było żadnych przyjaznych istot i Dieter wiedział, że aby przetrwać, będą musieli za wszelką cenę wyminąć swoich potencjalnych przeciwników, zwłaszcza, że tamci mieli znaczą przewagę liczebną. Odwrócił się do reszty i nakazał gestem obserwować cały czas intruzów, powoli wycofując się, aby obejść ich okrężną drogą. Nie miał zamiaru zwracać na siebie uwagi i miał nadzieję, że reszta zachowa się dostatecznie cicho.

Walka z olbrzymim pająkiem z pewnością do łatwych się nie zaliczała. Co gorsza; jego przeciwnik, mimo ogromnego rozmiaru, był szybki niczym błyskawica, tak jakby jego znaczna postura zupełnie go nie ograniczała.
Cięciwa łowcy raz jeszcze zabrzęczała tego dnia, kiedy wypuszczał strzałę w stronę opuszczającego się po pajęczym sznurze stawonoga, leczy tym razem Dieter spudłował. Pocisk przemknął tuż nad masywnym odwłokiem bestii, odbiwszy się od jego chitynowego pancerza, po czym wbił się w jedno z okolicznych drzew.
W tym samym momencie, stojący pomiędzy nim a Charlotte pirat stchórzył, podwinął ogon niczym bezpański kundel i dał nogi za pas, zostawiając ich samych na pastwę losu gigantycznego pająka. Dieter zaklął siarczyście pod nosem widząc te celowe zagranie i poprzysiągł w duchu, że jeśli przetrwa tę walkę, to upoluje parszywego skurwysyna, jak też czynił to z innymi przestępcami, za głowę których wyznaczono nagrodę.

Potężny pająk wylądował tuż przed zaskoczoną Charlotte i jednym silnym kłapnięciem szczękoczułek, przeszył jej drobne ciało swoimi długimi kłami jadowymi. Bestia bez większych trudności rozerwałaby ją na strzępy w kolejnym odruchu, gdy nie grad strzał, którymi została przywitana.
Dieter starał się odpędzić monstrum jak najdalej od młodej kobiety, która leżała w kompletnym bezruchu z szeroko otwartymi oczami. Doświadczony łowca wiedział, że było to działanie paraliżującego jadu, którego silne toksyny mogły wyżreć ją od środka. Rozpoczęła się walka z czasem, od której zależało życie dziewczyny.

Dieter nie przestawał zasypywać strzałami gigantycznego pająka, opróżniając przy tym swój kołczan w ekspresowym tempie. Jego plan się jednak powiódł i bez trudu skupił uwagę przeciwnika na sobie. Kiedy potężna bestia wykonała szarże w jego kierunku, łowca zrozumiał, że jego początkowo skuteczny pomysł miał pewną lukę - nie wiedział co ma uczynić dalej.
Łowca uskoczył na chwilę przed staranowaniem przez ważącego blisko tonę stwora, po czym sięgnął po swój miecz i zatopił jego ostrze w nabrzmiałym odwłoku, wypruwając na ziemię ociekające śluzem wnętrzności.
Bestia wydała z siebie przenikliwy, piskliwy odgłos i w mgnieniu oka obróciła się na swoich ośmiu kończynach, stając twarzą w twarz z Dieterem, którego broń wydawała się być marną zabawką w porównaniu do rozmiarów jego przeciwnika.
Silna noga stwora przygniotła go do ziemi jednym silnym uderzeniem, zaś długie, wystające poza głowę szczękoczułki uniosły się do góry, aby zadać śmiercionośny cios. Przez moment wydawało się, że będzie to koniec łowcy nagród, lecz ten w ostatniej chwili zdołał sięgnąć po upuszczony miecz i wystawić go do przodu w momencie, gdy pająk zaatakował.
Masywna bestia sama nabiła się na długie ostrze, które zatopiło się po samą rękojeść i utknęło w krótkim pysku. Pająk natychmiast odsunął się od mężczyzny, szamocząc się w agonii przez kilka następnych sekund, by w końcu paść martwy z podkulonymi kończynami.

- Charlotte… Charlotte… Zbudź się! - Usłyszała odbijający się echem w jej głowie głos Dietera. Przez dłużą chwilę nie rozumiała znaczenia owych słów, tak jakby znów wróciła do czasów błogiego dzieciństwa, kiedy to jej matka budziła ją w podobny sposób, na godzinę przed wyjściem do przyklasztornej szkółki.
- ...Zbudź się! - Poczuła gwałtowne szarpnięcie i niemalże natychmiast przypomniała sobie kim jest i gdzie się znajduje. Otworzyła oczy, spoglądając spod przymrużonych powiek wprost na zatroskaną twarz łowcy.
- Przez chwilę myślałem, że odeszłaś na tamtą stronę - Dieter uśmiechnął się do niej i nim zdążyła cokolwiek powiedzieć, mężczyzna dźwignął ją na równe nogi. Charlotte chciała zrobić krok do przodu, aby złapać równowagę, lecz w tamtym momencie mięśnie wydawały się jej nie słuchać i tylko zachwiała się niebezpiecznie do przodu.
- Ostrożnie ptaszyno, bo sobie coś zrobisz! - Dieter chwycił młodą kobietę w pasie zanim ta upadła, a następnie przerzucił jej rękę przez swój bark i wspólnymi siłami ruszyli w stronę zwalonego drzewa, na pniu którego miał zamiar ją posadzić. - Jad jeszcze działa, ale dzięki antytoksycznym właściwościom ziół, które wtarłem w twoją ranę, udało mi się zmniejszyć jego siłę. Będziesz żyć - powiedział kiedy już usiedli. Przez cały ten czas nie spuszczał z niej swoich smutnych, wilczych oczu, tak jakby obawiał się, że w każdej chwili jej stan może się pogorszyć.
Chciała coś powiedzieć, ale nabrała haust powietrza jak osoba topiąca się, którą woda pozbawiła możliwości oddychania. Własne płuca ciążyły jej zza krat zbudowanych z żeber. W jej zachowaniu jednak wyraźnie było widać lęk i nie wyglądał on na irracjonalny, ani nie przypominał zwykłego, kobiecego przerażenia. Raczej jak strach wynikający z wiedzy, domysłów lub spostrzegawczości
- Poza… las - wymamrotała z ledwością, czując cierpnięcie swych ust. Niewidzialne mrówki dreptały po każdym kawałku jej ciała, prócz tego nie czuła wiele więcej.
- Nie, nie! - Dieter energicznie pokręcił głową w zaprzeczeniu, po czym zwrócił twarz w kierunku południowym, którym to podążył pirat. - Muszę zabić tego bezdusznego skurwysyna. Zasłużył sobie na to po tym co tobie… co nam uczynił. On zginie, rozumiesz? Zabiję Diego!
Kobieta pokręciła głową. Być może nie negowała samej chęci zabicia, choć nie mogła powiedzieć, że się z tym zgadza. Mimo to w tej chwili były ważniejsze rzeczy od biegania po lesie za kimś, kto po prostu dał się opanować lękowi.
- Ja nie - odparła na tyle ile mogła, skracając myśli do minimum. Jej opadające z braku sił powieki co chwila dawały znać senności, a ostatnie na co Charlotte spojrzała, to przepływający koło młyna strumyk, płynący pod skarpą, poza lasem.

Dieter pochwycił upadającą kobietę, po czym nie wiedząc co dalej uczynić, przerzucił ją przez bark i zaczął rozglądać się za odpowiednią kryjówką dla nich. Nie trwało to długo, bowiem już po chwili jego bystry słuch wychwycił szum wody. Ruszył w tym kierunku, by po kilku minutach stanąć przed rozpadającym się młynem.
Nie wiedząc co może czaić się wewnątrz, Dieter ułożył ciążącą mu na barkach kobietę wśród pobliskich zarośli, aby ukryć ją przed nieprzyjaznym wzrokiem, po czym z napiętym łukiem ostrożnie wkroczył do wnętrza budowli.