Nigdy nie była w domu ludzkiego szlachcica, a teraz, kiedy ma okazję, to zamiast napawać się wystrojem i popijać wykwintne winko podczas niezobowiązującej pogaduszki, przeczesują ponure, zalane domostwo z którego przed chwilą wypłynęły zmutowane zwłoki.

- Capi jak w rynsztoku. - Nie oszczędziła sobie komentarza, kiedy sprawdzali parter.

Poszukiwania okazały się owocne, gdyż znaleźli zamaskowaną klapę prowadzącą pod posiadłość. Mogła to być tak samo piwniczka z winem jak i kryjówka kultystów. Wydawać by się mogło, że ktoś po dziewięćdziesiątce będzie wiedział takie rzeczy, to przecież więcej, niż żywot przeciętnego człowieka, jednak Friga do tej pory nie miała bliskiego spotkania z tymi popaprańcami. Na wszystko musi być pierwszy raz.

- Hola, nie pchajcie się tak wszyscy na schody, bo jak tam faktycznie coś jest i na was naskoczy, to jak będziecie się wycofywać?

Nie było jej śpieszno schodzić pod ziemię, naoglądała się podobnych widoków przez większość swojego życia i jeżeli kiedyś wróci do podobnego miejsca, to chętniej w gościny krasnoludzkich hal niżeli do przemokniętej, cuchnącej i ciemnej jamy. Nie miała też nic przeciwko zostania na górze z Gaspardem; złotowłosy chłoptaś wydawał jej się piekielnie przystojny i gdyby nie czekał na nią w twierdzy małżonek, a sama nie przeżyła de Pronego kilkukrotnie, to czuła, że by wystartowałaby w zaloty.

- Ja zwykle robię za tylną straż, ale z Tobą to chyba jeszcze nie strażowałam - wypaliła do rycerza, opierając się o stół - Obrzydził Cię smród zgnilizny? - Trochę prowokacyjnie zapytała.

Pogaducha pogaduchą, ale nie zapominała się. Trzymała w ręku czekan i rozglądała się co jakiś czas, co by ich nie zaskoczył żaden stwór czy mutant. Pewniej czułaby się ze spluwą, ale szkoda było ryzykować niewypałem przez takie wilgotne miejsce i jeszcze niewyschnięty garłacz.

Zostaliście na parterze, odprowadzając towarzyszy wzrokiem, nim zupełnie zniknęli w dziurze pod podłogą. Jeszcze przez moment słyszeliście ich stłumione rozmowy i rozchlapywaną wodę, a potem wszystko ucichło. Kolejne chwile zdawały się ciągnąć w nieskończoność. Dom był ponuro cichy, gdy oczekiwaliście nadejścia jakichś wieści z piwnicy. Wtem usłyszeliście skrzypnięcie desek dochodzące z góry. W starych domach takie rzeczy się zdarzały, dlatego wymieniając czujne spojrzenia znieruchomieliście, wytężając słuch.

Dźwięk powtórzył się. Rytmicznie i regularnie, to samo skrzyp-skrzyp, skrzyp-skrzyp, skrzyp-skrzyp. Kroki na piętrze. Delikatne i ostrożne, a jednak zupełnie słyszalne dla kogoś, kto znajdował się na dole. Nie mogło być żadnej pomyłki. Ktoś chodził po piętrze, prawdopodobnie jedna osoba. Czyżby, tak jak zakładał Gaspard, ktoś ukrył się w szafie, albo jakimś kufrze i korzystając z okazji postanowił dać nogę? Przywołaliście w głowie rozkład pomieszczeń na górze - odgłos kroków pokrywał się z jedną z sypialni po lewej stronie korytarza. Musieliście szybko podjąć decyzję, co z tym fantem zrobić.

Przyświecając sobie mocnym światłem zmodyfikowanej latarni sztormowej odpalonej przez Kaza, zeszliście na dół, czując, jak z każdym kolejnym stopniem temperatura obniża się, a wilgoć i smród zgnilizny stają się nie do zniesienia. Na przedzie szedł Pierre, za nim Kazak, potem Louis a pochód zamykał Asleif, który do końca nie mógł się zdecydować, czy zostać na górze, czy jednak podążyć za kompanami na dół, jednak ostatecznie ciekawość zwyciężyła. Zakrywając usta wolnymi dłońmi znaleźliście się w końcu na dole i szybko przekonaliście, że woda zalegająca w piwnicy sięga niewiele powyżej kostek. Przez niewielkie okienka umieszczone pod sufitem wdzierały się wstęgi światła, w których powoli unosiły się drobiny kurzu, a w jednym z nich zaklinował się nieszczęsny mutant, którego nogi zwisały teraz bezwładnie. Ściany były mokre, w niektórych miejscach nosiły znamiona jakichś dziwnych, zielono-fioletowych, paskudnie wyglądających nacieków.

Najdziwniejsze jednak było to, co odkryliście w głównym, szerokim pomieszczeniu piwnicy. Pomijając kolejne dwa trupy mutantów, którzy się tutaj potopili, miejsce przerobiono na jakąś prowizoryczną świątynkę. Dziwny ołtarz stojący pośrodku, na którym wymalowano koślawie coś, co wyglądało jak opasła, ropiejąca na całym ciele żaba z jelenimi rogami był w opłakanym stanie, a walające się po podłodze misy oraz inne naczynia naznaczone były jakimiś bluźnierczymi i plugawymi symbolami od których robiło się wam niedobrze. Pomimo prób, żadne z was nie umiało ich rozpoznać, choć nawet wieśniak wiedziałby, że chodzi o któreś z plugawych bóstw chaosu.

Po obu stronach ołtarza, podwieszone na hakach pod sufitem wisiały krwawe szczątki rozczłonkowanych ludzi - korpusy, nogi, ręce, głowy. Smród był tak odrażający, że wszystkim aż zakręciło się w głowie, a Pierre zwymiotował zjedzonym w "Kompasie" posiłkiem pod nogi Louisa. W powietrzu, prócz wstrętnego odoru dało się wyczuć coś jeszcze - nieopisane, niemal namacalne zło i cierpienie. Czuliście się tutaj nieswojo; jakby plugawy ołtarz - choć przewrócony - wciąż emanował jakąś złowieszczą energią. Rozchlapywana pod nogami woda przerywała ponurą ciszę, gdy w pełnej gotowości przeczesywaliście pozostałą część piwnicy.

Szybko natrafiliście na dwie pary drzwi rozmieszczone na ścianach po lewej i prawej od zejścia. O ile te po lewej były w całkiem dobrym stanie, o tyle te po lewej wypaczyły się pod dziwnym kątem we framudze pod wpływem wilgoci i widać było, że konwencjonalnymi metodami się ich na pewno nie otworzy. Gdy zastanawialiście się, co począć, nagle zza drzwi znajdujących się po lewej stronie doszedł was stłumiony, błagalny , męski głos.
- Ratunku! Jest tam kto! Pomóżcie nam! Wydostańcie nas stąd! - Każde kolejne słowo zdawało się być wypowiadane z coraz większą desperacją.

Spojrzeliście po sobie, zastanawiając się, czy rzeczywiście ktoś potrzebował pomocy, czy może była to jedynie próba wciągnięcia was w pułapkę? Jakby nie patrzeć, wszystko za tym przemawiało, w końcu jak ktokolwiek mógł przeżyć w miejscu, które jeszcze kilkanaście minut temu znajdowało się zupełnie pod wodą? Musiał być mutantem. Bez dwóch zdań.

Dobrze zrobili, że zostali na górze. Zeszliby wszyscy, a być może zaraz nad głowami trzasnęłaby im klapa, odcinając jedyną drogę wyjścia i zamykając w piwnicy z jakąś paskudną maszkarą. Na razie zdawało się, że maszkary nie było, żadnych wrzasków i łomotów ze strony drugiej grupy nie słyszeli, chociaż może to na piętrze się takowa szlajała.

Położyła sakwę nas stół, najciszej jak zdołała. Ścisnęła czekan w obie dłonie i ruszyła za Gaspardem. Starała się trzymać średni dystans, żeby nie tylko nie przeszkadzać rycerzowi w razie ataku, ale również móc swobodnie przenieść się na inną pozycję, by na przykład odciąć mutantowi drogę ucieczki.

Schodzili po schodach. Ciemność ogarnęła Louisa zewsząd. Snopy światła i blask dawany przez latarnię nie dawał nawet przyzwoitej widoczności.
Coriolis kiedy już stanęli po kostki w wodzie wziął toporek a łuk na plecy wsadził. Strzała znalazła miejsce wśród swoich sióstr w kołczanie.

Piwnica była obszerna dająca wiele zakamarków do ukrycia. Strzelanie z łuku było bezsensowne a topór lepiej się nadawał na walkę w takich pomieszczeniach. Z resztą nie wiedział czy przez ten smród będzie mógł się skupić na pewnym strzale.

Kiedy dotarli do świątyni łowca omijał wielkim łukiem ołtarz. Nie chciał mieć nic wspólnego z bluźnierczym i kipiącym złem przedmiocie.
Było dwoje drzwi. Szalony Kaz krzyknął do Louisa.
- Łap- I latarnia poleciała w kierunku łowcy. Louis upuścił topór, który z pluskiem wpadł do wody. Latarnie na szczęście złapał chociaż niewiele brakowało by wpadła z chluśnięciem do wody.
Kiedy zabrali się za otwieranie drzwi za , których dobiegały krzyki łowca miał już w prawicy swój ociekający wodą toporek a w drugiej latarnie.