Osłonięty tarczą i z mieczem w dłoni, Gaspard ostrożnie, ale i pewnie, ruszył na piętro. Kilka kroków za nim Friga z czekanem, obserwująca uważnie otoczenie, skupiona na ewentualnym ataku z zaskoczenia. Najciszej, jak się dało pokonaliście schody i znaleźliście się na korytarzu prowadzącym w stronę sypialni, schowka i łazienki. Nasłuchiwaliście przez dłuższą chwilę, a gdy waszych uszu doszły dziwne szmery zza drzwi po lewej, zbliżyliście się do nich i niemal w jedno tempo wpadliście do środka.

Jak mogliście się spodziewać, w pokoju ktoś był. Wysoki, chudy jak kij od szczotki mężczyzna. Stał bokiem, między łóżkiem, a otwartym na oścież oknem i jedną nogą był już na parapecie. Gdy tylko odwrócił się w waszą stronę, przeszły was ciarki - mutant był paskudny, miał zupełnie białą skórę, odstające uszy, a jego oczy były smoliście czarne. Gdy otworzył usta, waszym oczom ukazały się dwa rzędy ostrych, nierównych kłów.

Nieznajomy dobył sztyletu zza pasa i wymachując nim przed sobą, rzucił skrzekliwym głosem:
- Nie podchodźcie! Nie chcę kłopotów!
Moment później, nie zważając na was, począł dalej wdrapywać się na parapet, by dać nogę oknem. Mieliście zaledwie chwilę, by zareagować, choć od drzwi do okna dzieliło was co najmniej dziesięć kroków, a łóżko stało tak blisko okna, że nie było szans, byście mogli dopaść mężczyznę idąc ramię w ramię. No chyba, że któreś z was wybrałoby drogę na skróty, przez łóżko, gdyż taka opcja również istniała.

Kazak nie patyczkował się z drzwiami zza których dochodziły błagalne wołania. Odrzucił Louisowi swoją latarnię, a łowca pochwycił ją w ostatniej chwili i dobył swój topór, przyświecając towarzyszom mocnym światłem. Khazad natomiast już rąbał drzwi, skutecznie zagłuszając słowa Pierre'a - kilof bez problemu wchodził w zmurszałe drewno, które odpadało płatami i po kilku solidnych uderzeniach zostały z nich tylko niezgrabne kawałki wiszące na zawiasach. Jak się szybko okazało, gdy Louis obrzucił żółtym światłem wnętrze pomieszczenia, nie czaił się tam żaden pomiot Chaosu, a pięcioro zziębniętych i przerażonych chłopów zamkniętych w prowizorycznej, skleconej na szybko metalowej celi.

Wszyscy byli zupełnie przemoczeni i brudni, a jedyne ich odzienie stanowiły ubłocone spodnie. Dygocząc z zimna tulili się do siebie, próbując choć trochę ogrzać. Jak okiem sięgnąć, po podłodze walały się jakieś śmieci, resztki mebli, tłuczone szkło. Powietrze było tu bardzo zimne, a wilgoć zdawała się przenikać wszystko. Jeden z więźniów, długowłosy, brodaty mężczyzna o inteligentnym, choć wyraźnie wymęczonym spojrzeniu, podszedł powoli do kraty i popatrzył po was, jakby nie do końca wierzył w to, co widzi.

- Niech Pani będą dzięki - powiedział w końcu, z wyczuwalną ulgą i ożywieniem w głosie. - Już myślałem, że to ci pierdoleni kultyści się po nas wrócili, ale i tak zaryzykowałem wezwanie pomocy. Wcześniej nie dało rady, grozili, że nas pozabijają, jeśli chociaż piśniemy słówko. - Pokręcił głową. - Prędko, uwolnijcie nas. Te skurwysyny połapali nas kilka tygodni temu i chcieli złożyć w ofierze jakiemuś ich gównianemu bogu. Jestem Odo, dziękuję... Pospieszcie się, oni długo nie wytrzymają. - Wskazał głową na mężczyzn za plecami.

Istotnie, pozostali więźniowie prezentowali sobą obraz nędzy i rozpaczy. Dygocząc z zimna, nie byli nawet w stanie cieszyć się z nadejścia pomocy, obrzucając was podejrzliwymi spojrzeniami. Mogliście sobie jedynie wyobrazić, przez jakie piekło musieli przejść ci ludzie. Obok nich leżała długa, metalowa rurka, a mała dziura w suficie dała wam odpowiedź, jak przeżyli w zalanej piwnicy. Krata oddzielająca chłopów od was zamknięta była na solidnie wyglądającą kłódkę.

Co to miało być? Brzydkie jak dupa demona, aż prosiło się, żeby odstrzelić. Friga nie zastanawiała się długo nad ripostą po tym, jak maszkara się odezwała.

- My też nie, dlatego padnij szybko! - Cisnęła w mutanta z całej siły czekanem, mając nadzieję, że chociaż będzie musiał się uchylić, co dałoby Gaspardowi czas na działanie. Jak wywali się przez okno i skręci łeb, też nie będzie źle.

W końcu drzwi padły i Louis zaświecił do wnętrza latarnią zabezpieczając ją przed ewentualną próbą zbicia.
Weszli do środka i zobaczyli klatkę z tymi ludźmi. Czy na pewno ludźmi?
Niby wyglądali normalnie, chociaż nędznie. Przyglądał się uważnie tym ludziom i w końcu odezwał się.
- Lepiej stań na widoku. podnieś ręce i obróć się byśmy mogli zobaczyć czy nie splugawiony jesteś.- Z rozwagi rozkazał człowiekowi.
Nic jednak nie było widać. Śladów mrocznych potęg nie było. Przynajmniej nie widocznych.
- Kaz. Dasz radę...- Nie skończył bo już krasnolud swoim oskardem rozwalił kłódkę.
- Na górze widzieliśmy jakieś prześcieradła. Może się przydadzą.- Dodał na wzmiankę o ich stanie.

Kiedy opuścili komnatę i znaleźli się w świątyni plugawego bożka Louis zwrócił się do jednego z ocalałych.
- Zostały jeszcze jedne drzwi. Wiesz co jest za nimi?- Pytanie zadał do najbardziej rozmownego z ocalałych. Miał cały czas baczenie na nich. Zło mogło być ukryte i chwila nieuwagi może zakończyć się dla kogoś z towarzyszy źle.

Na tak krótkim dystansie, Friga miała prawo spudłować jedynie chyba w momencie, gdyby była odwrócona plecami do okna i stała na jednej nodze. Nie była jednak w tak niekorzystnych warunkach, zatem cisnęła czekanem przez całą długość pokoju i trafiła mutanta w prawą nogę, akurat, gdy tamten znikał już na parapecie za oknem. Ostrze rozerwało skórę powyżej kolana, a z gardła mutanta wyrwał się okrzyk bólu. Czekan nie wbił się w ciało i zniknął za oknem, uderzając głucho o kocie łby na ulicy, natomiast mutant zachwiał się na parapecie i po prostu spadł, wytrącony z równowagi.

Gaspard analizował na bieżąco sytuację i dostosował się do niej - miecz szybko powędrował do pochwy, tarcza na łóżko, a w dłoniach rycerza pojawił się łuk i strzała. Podszedł do okna, naciągając cięciwę i zerkając w dół. Mutant spadł tak niefortunnie, że jego lewa ręka wygięta była pod dziwnym kątem, a biała, złamana kość ubabrana krwią przebiła skórę ramienia. Leżał w wąskiej alejce na tyłach domu i jęcząc, próbował odczołgać się w stronę budynku po przeciwnej stronie. Widząc Gasparda w oknie, resztką sił wykrzyczał:
- Na Pana Rozkładu, przekli...
Ostatnie słowo zabulgotało mu w gardle, gdy wypuszczona przez de Prony'ego strzała trafiła czysto w szyję, kończąc marne życie mutanta. Mężczyzną targnęły jeszcze dwukrotnie przedśmiertne konwulsje, po czym zastygł w bezruchu.

Spojrzeliście po sobie. Mutant przywołał imię Pana Rozkładu, a wam do głowy przychodziła tylko jedna odpowiedź. Nurgle. Na samą myśl o tym imieniu przeszły was ciarki. Friga musiała odzyskać czekan, który leżał niedaleko zabitego mutanta, a Gaspard zapewne strzałę, dlatego nie czekając, ruszyliście na dół. Po drodze słyszeliście odgłosy rąbania dochodzące z dołu, zatem towarzysze też musieli się przednio bawić. Po wyjściu na zewnątrz okrążyliście budynek, gdzie leżał zabity mutant - Friga bez problemu odnalazła swoją broń, a Gaspard z mlaśnięciem wydobył strzałę z szyi mężczyzny.

Nie ociągając się, wróciliście do środka.

Jedno silne uderzenie kilofa wystarczyło, by kłódka rozpadła się w drobny mak. Gdy tylko klatka stanęła otworem, Odo ożywił się, próbując wyciągać swoich towarzyszy siłą na zewnątrz. Ci jednak byli wyczerpani i zziębnięci, więc i poruszali się dużo wolniej od swego kompana. Przy okazji obejrzeliście ich sobie dokładnie, gdy przemykali ze spuszczonymi głowami obok was, kierując się do wyjścia z niewielkiego pomieszczenia - żaden z nich nie nosił śladów splugawienia Chaosem, zatem opowieść Oda o porwaniu nie mijała się z prawdą. Na pytanie Louisa o sąsiednie drzwi, wieśniak jedynie wzruszył ramionami i pokręcił głową, co dało łowcy jednoznaczną odpowiedź.

Pierre natomiast, jak to człowiek czynu, nie cackał się, tylko pożyczył od Louisa topór i zaczął okładać ostrzem wypaczone pod wpływem wilgoci drzwi, pomagając sobie od czasu do czasu nogami. Moment później dołączył do niego Kazak ze swym kilofem i porąbane drzwi odkryły przed wami pogrążony w półmroku pokój. Przeczesując go, Asleif przepytywał Oda.
- My to mieli być złożeni w ofierze, a nie przerobieni na tych plugawców. - Splunął przez ramię. - Z wioski dwa dni na zachód od L'Anguille pochodzimy. Serrac się nazywa. Te skurwiele porywały nas stamtąd i zwoziły tutej. Z tego, co zdążyłem podsłuchać, to oni jakiegoś boga chaośników od chorób czcili, a jak żem tu najdłużej z nich wszyskich, to trzech chłopa tamci zabili. Dobre to chłopy były, wielka strata dla wioski.

Odo przejechał dłonią po twarzy i westchnął ciężko.
- Tych plugawców to nie wiem, ilu było dokładnie, ale paru na pewno. I był jeszcze taki jeden, co nam przynosił trochę wody i jedzenia. Inny był, niż te wszystkie topielce. Zawsze w ładnym płaszczu i głębokim kapturze łaził. Nie było mowy, żeby zobaczyć jego gębę, ale to był chyba jakiś ich dowódca, czy coś, bo te plugawce z szacunkiem do niego gadały. On nie przesiadywał tu z nimi, tylko od czasu do czasu przyłaził, chyba żeby sprawdzać, co i jak z nami odnośnie tych rytuałów, czy co oni tam wyprawiali. - Machnął ręką. - A jak się rozchodzi o rurkę, to Thibaut ją wygrzebał ze śmieci za klatką. Najchudsze i najdłuższe łapy ma, to i mu się udało ją zebrać przez kraty. A potem my oddychali w pięciu, co chwila się zamieniając przy rurce. Już my myśleli, że po nas. Na szczęście Pani zesłała nam dobrych ludzi.
Uśmiechnął się, odsłaniając żółte zęby.

Słuchając opowieści wieśniaka, sprawdzaliście pokój. Miejsce, oprócz zmurszałych beczek, wypełniały przeróżne koce, ubrania, misy, sztućce oraz szeroko pojęty ekwipunek podróżny, a przedmioty te zostały wykonane z dbałością i z dobrych materiałów. Wyraźnie nie pasowało to do opuszczonego domu i mutantów - odnosiliście wrażenie, że przedmioty dobrej jakości należały do przywódcy bandy, o którym wspomniał Odo, a reszta stanowiła misz masz rzeczy w różnym stanie. W niewielkim kufrze pod ścianą odkryliście ponadto cynowe kufle, każdy ozdobiony znakiem, który wyglądał na szyld gospody, prowizoryczną, narysowaną niedbale mapkę okolicy z zaznaczoną krzyżykiem wioską Serrac oraz cztery ecu. Nie było tu nic więcej, co zwróciłoby waszą uwagę, więc wyszliście z pomieszczenia, wprost na prowizoryczną świątynkę.

W mig zajęliście się przewróconym ołtarzem. Pierre i Kaz tłukli go toporem i kilofem, aż została z niego miazga, którą ciężko byłoby nawet pozbierać do jakiegoś worka. Słysząc wyraźne kroki na górze, wyszliście z mrocznej, pachnącej śmiercią piwnicy, wprost na spotkanie Frigi i Gasparda.

Khazadka i rycerz byli nieco zdziwieni pojawieniem się wymarzniętych i wycieńczonych wieśniaków, jednak szybko wyjaśniliście im, co działo się w piwnicy. Oni natomiast podzielili się z wami informacją na temat mutanta na piętrze, wykrzykującego przed śmiercią imię Nurgla. To było coraz bardziej podejrzane i wszystko wskazywało na to, że rozwiązanie sprawy skrywa w sobie wioska Serrac leżąca dwa dni na zachód od L'Anguille. Louis przyniósł z piętra pożółkłe poszewki i prześcieradła, jednak to pomogło zziębniętym wieśniakom tylko doraźnie. Zastanawiając się, co dalej, swoje trzy grosze dorzucił jeszcze Odo.

- Wiem, żeście wiele już dla nas zrobili, bo bez was pewnie skończylibyśmy jak tamci na hakach, bo po tych topielcach nowe plugawce by przyszły, ale czy mogę was prosić o jeszcze jedną przysługę? Te biedaki są głodne i przemoczone, a droga do Serrac długa i pewnie niebezpieczna. Chcielibymy coś zjeść i gdzie się przespać. A jak to nie będzie nadużywanie dobrej woli, to i eskorta do Serrac by nam się przydała, bo tak to poginiemy po drodze. Ja prosty wieśniak jestem i nie mam prawa wymagać od szlachty, dlatego proszę, a właściwie błagam was, mężni synowie Bretonii o pomoc... - Po tych słowach Odo uklęknął przed Pierre'm i Gaspardem, spuszczając głowę.