- Prawo chłopa baty brać, prawo pana baty dać - Pierr wstał zza ławy i podszedł bliżej do całego zamieszania. Patrzył z politowaniem na szalonego Kaza i równie naiwnego rzezimieszka po czym ukłonił się szlachcicowi.
Gdzie oni się uchowali?

-Wybaczcie Panie, że moi prostaczkowie obrażają twój majestat. Jestem Pierre de Terrail, z Bayard, kawaler z odległego Carcassone. Obok mnie jest kawaler Gaspard de Prony, również rycerz zacny i szlachcic. Prawo znamy i szanujemy.
Prostaczkowie nie uciekli, a z włości twoich porwani byli przez zbirów siłą. Zbiry nie żyją, a ludzi twoich przyprowadziliśmy do Ciebie, patrząc, aby krzywda Ci się Panie nie stała na mieniu. Nie godzi się bez sądu prostaczków wieszać, jeśli prawa włości nie złamali. Towarzysze moi języki prędkie mają, i pospolite, więc niegrzecznie wyszło. Rozwiązanie miałbym mądre, byś Panie osąd prostaczków swój przemyślał, i na lżejszą karę niż śmierć ją zamienił, jeśli honor twój ucierpiał. Jeśli owo tłumaczenie proste nie zadowala waćpana, i moje przeprosiny szczere za nic masz, każ ludziom swoim atakować. Pilniejsze mam sprawy gdzie indziej, nie będziemy tu gadać po próżnicy -
Pierre poprawił uchwyt na tarczy, założył hełm i położył rękę na rękojeści miecza, gotów do walki.

Albo duch istniał tylko w opowieściach, albo też nawiedzał stary młyn w podczas niektórych tylko nocy, w każdym razie młynarz-morderca nie zechciał zakłócić spokoju śpiących wędrowców.
W gruncie rzeczy Gaspard nie miał nic przeciwko temu. Nie był pewien, czy duch uległby potędze stali.

* * *

Droga do Serrac, ku starannie ukrywanemu zdziwieniu Gasparda, przebiegła w całkowitym spokoju. No i, niestety, było to coś, co można było nazwać ciszą przed burzą.
Powitanie, tak serdeczne, jak na to zasługiwali ocaleni, nie zapowiadało ciągu dalszego. Gaspard nie spodziewał się, że pan na Serrac zachowa się w taki sposób.
No i że Aislef i Kazar aż tak zareagują...

- Jestem Gaspard de Prony. I ja potwierdzam, iż słowa o porwaniu są prawdziwe. Oczywiście możesz mi kłam zadać... - Położył dłoń na rękojeści miecza.

Miał nadzieję, że Enguerrand wykaże nieco rozsądku. Niestety, i między rycerzami zdarzali się głupcy, których głowy były równie puste, co hełmy wieńczące stojącą pod ścianą ozdobną zbroję.
Ale i tak się mogło zdarzyć, która to myśl przemknęła Gaspardowi przez głowę, że Enguerrand sam sprzedał chłopów, by ich w ofierze złożono. Po wyglądzie zamku sądząc, pan na Serrac lubił wystawne życie, a o poddanych nie dbał.

Jak usłyszał, że rycerzyk chce go powiesić to prawie wybuchnął śmiechem. Po prawdzie to wykorzystał całe zapasy swojej silnej woli by się powstrzymać. Mimo, że dyplomata był z niego tak samo dobry jak śpiewak, któremu ktoś nadepnął na ucho, widział że jego towarzysze próbują coś wskórać. W sumie im się nie dziwił szlachcicowi należało się lanie ale szkoda było tych wszystkich strażników...

Kazak nie rozpraszając się zwrócił swój wzrok na najbliższego przeciwnika i studiował jego postawę szukając jakiś luk w jego obronie, które pozwoliłyby mieć nad nim przewagę i szybko go położyć. Położyć gdyż czuł w swoich starych kościach, że walka jest nieunikniona...

Gdy się zacznie chciał jak najszybciej znaleźć się przy wartowniku by zmniejszyć dystans i jego przewagę zasięgu. Następnie postanowił, że będzie swoim kilofem bił po kolanach i miał nadzieje, że nie przesadzi z siłą gdyż nie chciał go zabijać.

Duma? Uprzedzenie? Krótkowzroczność?
Gaspard nie miał pojęcia, czym się kieruje pan na Serrac. Że postępował głupio, to całkiem inna sprawa.

- Aż dziw, sir Enguerrandzie, jak łatwo wyroki ferujecie, a nie usiłujecie dociec, kto stoi za tym porwaniem, kto wydał waszych ludzi w ręce miłośników zakazanych kultów - powiedział. - Pewien jestem, że ciekawe opowieści o was zaczną krążyć, gdy ta wieść się rozniesie. O tym, jak komentować to będą, nawet wolę nie myśleć.

Enguerrand nieco racji miał, ale Gaspard nie miał zamiaru pozostawiać swych kompanów w potrzebie. Poza tym stosunek Enguerranda do całej sprawy niezbyt mu się podobał.

Trzech przybocznych Enguerranda aż podskoczyło w miejscu, widząc wycelowany w nich garłacz. Gdyby Friga wypaliła z takiej odległości, rodzone matki by ich nie poznały. Problem polegał jednak na tym, że broń nie była załadowana - na szczęście jednak tamci o tym nie wiedzieli i odsunęli się odruchowo kilka kroków, gdy khazadka ruszyła w stronę wyjścia. Kazak był spięty i gotowy rzucić się w wir walki niczym drapieżnik, ale tamci nie wykonywali żadnych fałszywych ruchów. Na słowa Gasparda, Enguerrand jedynie prychnął lekceważąco.
- To ja jestem tu prawem i załatwiam sprawy tak, jak uważam za stosowne. Nie będziesz mnie tutaj pouczał, ty...
Uciął, gdy od strony zaplecza usłyszeliście rumor i poruszenie. Po chwili w głównej sali pojawiło się ośmiu zakapturzonych mężczyzn w skórzniach i z mieczami w dłoniach. Wyglądali niemal tak samo, jedynie delikatne detale różniły ich ubiór.

W tym momencie pachołkowie pana Serrac zupełnie stracili animusz, wycofując się w stronę rycerza. Enguerrand natomiast, poczerwieniały na twarzy, z furią w oczach i toczący ślinę spomiędzy zębów, wskazał ostrzem miecza na Gasparda i jego towarzyszy.
- Zapłacicie mi za to! Wszyscy będziecie wisieć! - Warknął, po czym wycofał się tyłem do drzwi, otworzył je i szybko opuścił gospodę, a za nim jego ludzie.
W karczmie nastała zupełna cisza; dopiero po dłuższej chwili ludzie zaczęli wracać do poprzednich czynności. Przyglądaliście się zakapturzonym mężczyznom, a jeden z nich podszedł do wioskowego starosty i rozmówił się z nim, delikatnie gestykulując. Następnie wraz z dwoma towarzyszami podszedł do zajmowanej przez was ławy.
- Obawiam się, że musicie iść z nami - powiedział głębokim głosem Zakapturzony. - Enguerrand tak tego nie zostawi, na pewno pognał już na zamek po posiłki i będzie was szukał. Najbezpieczniej dla was będzie, gdy udacie się z nami. Nasz przywódca z chęcią was pozna. I nie obawiajcie się, nie zamierzamy zrobić wam nic złego. Cenimy sobie tych, którzy pomagają bezinteresownie innym.

Wymieniliście spojrzenia - w sumie gdyby ta banda w kapturach chciała was zabić, już by się na was rzucili, tymczasem pomogli wam pozbyć się Enguerranda i jego gwardzistów. Należało zachować pewną dozę ostrożności, ale nie było powodu, by im odmówić, zatem zebraliście się w sobie i niedługo później opuściliście wioskę, prowadzeni gdzieś w głąb ponurego, pogrążonego w ciemnościach lasu. Ścieżkę rozświetlała jedynie jedna lampa niesiona przez nieznajomego, który prowadził pochód.

Mannslieb wisiał wysoko na niebie, rzucając trupioblady blask między wykrzywione pod dziwnymi kątami gałęzie. Jego mniejszy brat, Morrslieb, skryty był zapewne gdzieś za chmurami. Niektórzy z was przypomnieli sobie znaną legendę o tym, że onegdaj demony polowały na ludzi tego świata, wyłaniając się z bramy na niebie, dopóki Morr nie zadał im śmiertelnego ciosu. Następnie stworzył drugi księżyc ze zgliszczy demonów, aby śmiertelnicy nigdy nie zapomnieli tego, kto i jak ich uratował. Ludzie gadali jednak różne rzeczy i nie wszystkie były zgodne z rzeczywistością, o czym sami się przekonaliście w drodze do Serrac, nocując w opuszczonym młynie. Podróż przez mroczny las "umilały" wam dziwne dźwięki dochodzące z krzaków, czy strzelające gdzieś gałązki, jednak prowadzący was zakapturzeni mężczyźni zupełnie się tym nie przejmowali.

Wybierali tak zawiłe ścieżki, że ciężko byłoby się połapać w tym za dnia, a co dopiero nocą. Nawet Louis szybko stracił poczucie kierunku, zatem zdani byliście na swoich przewodników. Po niespełna kwadransie marszu przez ponury las wyszliście na sporą polankę, pośrodku której płonęło żwawo ognisko. Wokół rozstawionych było kilka jedno i dwuosobowych namiotów, a przy ogniu siedziało pięciu zakapturzonych mężczyzn. Zostaliście podprowadzeni do paleniska i zwróciliście uwagę zwłaszcza na jednego z nieznajomych - był zakapturzony i zamaskowany, a jego skórznia w świetle ognia zdawała się być najlepszej jakości. Mężczyzna bawił się sztyletem, obserwując was. Z pewnością był to przywódca bandy.

Skinął głową swoim ludziom, którzy podnieśli się z kamiennych siedzisk wokół ognia i wraz z waszymi przewodnikami oddalili, zostając jednak w bezpiecznej odległości i obserwując was z dłońmi zwieszonymi na rękojeściach mieczy. Zamaskowany mężczyzna gestem dłoni wskazał wam, byście zasiedli przy ognisku, a gdy to uczyniliście, zaczął mówić spokojnym, melodyjnym głosem.
- Nazywają mnie Bezimiennym, a ten las i okolice to dom mój i moich towarzyszy. Obserwowaliśmy was od momentu, jak tylko pojawiliście się niedaleko Serrac i miałem naprawdę głęboką nadzieję was poznać. To, co wydarzyło się dzisiaj w gospodzie tylko to przyspieszyło. - Wsunął sztylet do pochwy przy pasie i kontynuował. - Wdzięczny wam jestem za uratowanie wieśniaków, to dobrzy ludzie wiodący proste życie. Odo zdążył opowiedzieć moim ludziom, przez co on i jego ziomki przeszli w L'Anguille, a to tylko potwierdza moje przypuszczenia, że coraz gorzej dzieje się na tych ziemiach. Zło zaciska swą pętlę coraz mocniej, a my nie możemy tak tego zostawić.

Spojrzał po was i na moment zamilkł, gdy do paleniska doniesiono pieczoną dziczyznę i dwa dzbany wina z kubkami.
- Częstujcie się, moi drodzy, bo chyba nie zdążyliście dokończyć wieczerzy w "Łabędziu". - Sam nałożył sobie udziec na talerz i polał alkoholu, jednak na razie ich nie tknął. - Widzę, że są wśród was przedstawiciele rycerstwa, a i pozostali na pewno potrafią robić mieczem. Do rzeczy jednak... kilka godzin na wschód stąd leży starożytny kurhan, przy którym moi ludzie odkryli w ostatnich dniach wzmożoną aktywność zwierzoludzi i mutantów. Biorąc pod uwagę, co działo się z wieśniakami, możliwe, że te sprawy są w jakiś sposób powiązane. Ostatnimi czasy Enguerrand nieco zdziesiątkował moją bandę Zakapturzonych, zatem czy zechcielibyście pomóc nam w sprawdzeniu, co kryje kurhan, którym interesują się pomioty Chaosu? - Otaksował wszystkich wzrokiem, zatrzymując się dłużej na obliczach Gasparda i Pierre'a. - Dla rycerstwa to chyba sprawa honoru, by wytępić wszelkie objawy zła na bretońskich ziemiach, czyż nie?
Zamilkł, oczekując waszych odpowiedzi.

Kazak z jednej strony cieszył się, że zakapturzeni się pojawili jednak z drugiej już miał wizję niezłej bitki.
- Hola, hola jak zwijamy stąd manatki to wołajcie też Oddo i resztę. Przecież jak ci chłopi zostaną to raz dwa ich ten popapraniec powiesi. To że teraz zwiał nie rozwiązuje tego problemu. Trzeba go było zaciukać. Przyjdzie tutaj innym razem z większą ilością strażników i będzie problem albo gorzej, przyjdzie jak nas nie będzie i pozabija kogo będzie chciał... - rzekł krasnolud do kompanów i zakapturzonych.

Gdy szli przez las mimo, że widzi w ciemnościach stwierdził że wykorzysta znów swój wynalazek. Wyciągnął latarnię i pokręcił odpowiednio by włączył się samozapłon. Po chwili szedł między ludźmi i świecił im by się nie powywracali.

Kaz kiwnął głową na słowa szefa bandy.
- No dobra, można się tam przejść ale później w zamian musicie nam pomóc pozbyć się tego szlachcica bo kutas jeden wróci i pozabija tych chłopów....