Nuln już definitywnie wstało i dawało w kość swoim mieszkańcom. Rzeka Reik w blasku słońca, ucieszona dodatkową temperaturą postanowiła mocniej parować, akurat gdy bohaterowie wracali z lepszej części miasta do tej gorszej. Z parą szedł wyszukany zapach wszelkich alchemicznych odczynników używanych w przeróżnych garbarniach i innych zakładach przemysłowych.
Po przejściu przez most aromat cywilizacji ipostępu wcale nie zmalał, na szczęście nos miał czas się przyzwyczaić.


Pomysły zasadniczo były dwa, sprawdzić miejsce zbrodni, czego chciał niziołek jak i przeszukać łódź i mieszkanie Hagera, które były jednym i tym samym miejscem.


Przez pewien czas droga do obu tych miejsc była taka sama lecz wkrótce niziołek skręcił w plątaninę wąskich uliczek zostawiając główną grupę z ich celem podróży.

***

Ludo

Miejsce zbrodni zmieniło się diametralnie od chwili gdy je opuścili.
Ludo opuścił niemal pustą ciemną uliczkę.
Powrócił do wciąż ciemnej uliczki na której odbywał się festyn. Wszyscy miejscowi, którzy mieli trochę więcej czasu chcieli zobaczyć miejsce gdzie bohatersko poległ Gert Hager i wypowiedzieć parę zdań o tym co sądzą o tej sprawie, a że nie wiedzieli nic to sądzili bardzo dużo.
Domniemani świadkowie prześcigali się w opowieściach o tym jaka to zła moc zabiła biednego przemytnika.
W chwili obecnej dominowały dwie główne teorie:
Gerta Hagera napadło stado demonów, wiedzionych przez kultystów. Nim poległ zabił pięciu z nich i dwa demony, a świątynia Sigmara tuszuje całą sprawę by nie wywołać paniki.
Ponoć sam imperator Karl Franz ma odwiedzić wolne miasto Nuln. Nie byłoby to nic niezwykłego gdyby nie to, że imperialny gryf będący jego wierzchowcem zerwał się z łańcucha i zabił biednego Hagera. Ludo wierzył, że gryf był do tego zdolny, przebrzydła bestia.
Trzecia grupa uważających się za ludzi logiki i rozsądku, czyli nudnych, uważała to wszystko za bujdy.
Całość dopełniał obwoźny sprzedawca pasztecików z szeroko pojętym mięsem oraz parówek w chlebie, wraz z wózkiem opalanym węglem.
Niziołek mimowolnie westchnął, jeżeli są w tym miejscu odpowiedzi to nie łatwo będzie je znaleźć.

Kolejne pytanie o to samo nie zakończyło się tym razem szaloną opowieścią.
- Parówka dwa, pasztecik trzy pensy. Żyły sobie na tej ofercie wypruwam. Babunia sama robiła. - Sprzedawca ewidentnie łgał. Specyfiki pewnie nawet nie leżały koło mięsa a jego babcia z pewnością od lat nie żyła. - I widziałem co się stało. - To ostatnie mogło być prawdą.
Dalsze pytanie przyniosło dość długą i bezładną opowieść o tym jak to ciężko w dzisiejszych czasach znaleźć wysokiej jakości produkty potrzebne do prowadzenia ulicznej gastronomii.
- No i widzę Hagera, wcześnie rano jak idzie z jakimś człowiekiem, rozmawiali, Hager czasem głos uniósł ale był spokojny. Ryży był, ten człowiek, znaczy rudy, znaczy fałszywy to nie podchodziłem ale z daleka widziałem jak mu nożem po żebrach przejechał i uciekł. Kojarzę cię, jako znajomego Hagera to bym pokazał gdzie ale tutaj biznes tak dobrze idzie. - Na potwierdzenie tego zdania kupiec sprzedał pasztecika za cztery pensy, klnąc się jaki to on jest stratny. Bez dodatkowej zapłaty dostawca się nie ruszy.

***

Reszta

Reszta bohaterów opowieści spokojne wędrowała wzdłuż nadbrzeża mogąc podziwiać sprawne działanie krasnoludzkiej kanalizacji i mniej sprawny nurt rzeki, przy jednoczesnym poszerzaniu swojego słownictwa o nowe przekleństwa wymyślone przez dokerów.

Gdy byli już blisko barki drogę zabiegł im chłopak, który poprzedniego dnia rabował pijanego człowieka.
- Straż na barce. Pytali o Hagera, to pomyślałem że was ostrzegę. Wydawali się mili ale ze strażą nic nie wiadomo. Nie mów nic nikomu. Zdradzić jest najgorzej. - Młodziak powiedział wypinając pierś oraz przesuwając się w stronę Dietricha

Test przeciwstawny:
Młodzieniec: Zwinne palce: k100 → 19, 1 stopień sukcesu
Dietrich: Spostrzegawczość k100 → 73, porażka.

Chwilę później młodziak stał ze srebrnym szylingiem w ręku i szerokim uśmiechem na twarzy.
-Musi pan Dietrich bardziej uważać.- Oddał monetę dummy z tego, że udało mu się oskubać starszego kanciarza.- Idą tutaj!
Wskazał na zbliżający się patrol straży.

Ludo

Chytra twarz sprzedawcy stężała na propozycję, kalkulował.
Potem nastał szybki i brutalny targ, gdzie obie strony nie chciały nic oddać a zabrać wszystko.

Ludo test targowania się Ogd/2 k100 → 2; 1 stopień sukcesu
Karmarz test targowania Ogd k100 → 3; 2 stopnie sukcesu

Jednak uliczny sprzedawca był lepszy od niziołka w tej grze pełnej podchodów.
Ostatecznie dogadali się na jeden pasztecik i jedną kiełbaskę w bułce.
Ostateczny smak i upodlenie jakie przeżył kucharz należy pozostawić bez opisu, niziołek nie był wstanie powiedzieć co konkretnie znajdowało się w paszteciku. Prawdopodobnie mięso z czegoś oraz pewne ilości tynku lub zaprawy murarskiej.

Ludo test Odp przeciwko chorobie k100 → 10; sukces

Tak czy inaczej umowa jest umową i Ludo dotrzymał swojej jej strony, a zainteresowanie i ceny poszybowały. Od tej chwili niziołek będzie musiał żyć ze świadomością, że z jego powodu wielu ludzi będzie musiało mierzyć się z niestrawnością.


Uczciwy sprzedawca też okazał się nadzwyczaj uczciwy i wyprzedawszy sporą część towaru zaczął pchać swój wózek na północ. Opowiadał przy tym o trudnościach jakie miasto zsyła na drobnego przedsiębiorcę i jak ciężko w obecnych czasach o uczciwego kontrahenta.
W końcu zatrzymał się.
- Tutaj stałem i czekałem na odbiór mięsa. - Zaczął, Ludo zwrócił uwagę na brak żadnej rzeźni w okolicy, stali za to nad włazem do kanałów. Widać dzięki jego zasługom szczur zyska popularność w tym sezonie.
- Hager z tym rudym szli tam – wskazał na ulicę wiodącą na północ. - Hager żywo gestykulował i co chwilę mówił, że on się na to nie pisał, wszystko powie. Ten drugi go uspokajał, że teraz nie mogą się wycofać i trzeba dokończyć. Hager nie dał się przekonać. Tak myślę i wtedy dostał kosą po żebrach. Tutaj w alejce mnie nie widzieli. Ten drugi spanikował i zaczął uciekać jak głupi. Chyba go kiedyś widziałem ale na bogów nie pamiętam gdzie. - Splunął i odchrząknął. - A i jeszcze to zgubił.
Gastronom wyciągnął z otchłani wózka sztylet, wciąż lekko zakrwawiony i podał niziołkowi. Dobra robota nie wybitna ale solidna. Na ostrzu był napis
Kochanemu mężowi w rocznicę ślubu, żona.
Zaś na głowni w o wiele niższej jakości były wyryte litery „M.H.”
- Chętnie sprzedam, na co mi taki nóż?
- Jak mówiłem, chyba go gdzieś widziałem ale nie przypomnę sobie, zobaczyłbym na mieście poznałbym ale znaleźć kogoś w Nuln, to jak szukanie kości w moim paszteciku.

Elhar

Raz się żyje, mógł pomyśleć elf, chcący porozmawiać ze strażą gdy reszta kompani postanowiła się ukryć a Horin miał nadzieję podsłuchać o czym będą mówić.


Strażnicy kończyli przeszukiwać barkę, tak się elfowi wydawało. Do tego czasu nie znaleźli żadnej skrytki przez niego projektowanej co mogło napawać go dumą, albo odrazą do braku profesjonalizmu straży, zależy jak na to patrzeć.
Przy okazji miał szansę podsłuchać koniec ostatniej wymiany zdań.
- Z życiem chłopcy. - Zagrzewał strażnik z gizarmą.
- Panie sierżancie, przecież to przemytnik był i go złapać nie mogliśmy. Śmiał się nam w twarz, przysługę nam ktoś zrobił.
- Od sprawiedliwości w Nuln jesteśmy my i nikt inny, ludzie muszą wiedzieć, że straż czuwa. Winni muszą być znalezieni, psia wasza mać.
- Może by Randolpha za to skazać? I tak go będziemy wieszać, to czemu nie? Tak czy tak zdechnie a będzie, że znaleźliśmy mordercę i fajrant.
- Żadnej fuszerki Ulrich, robimy to solidnie. Hager ponoć był znany wśród lokalnych biedaków, musimy to zrobić solidnie bo jeszcze zamieszki będą chcieli urządzać. Zresztą wszyscy wiedzą, że gnój siedzi w celi od tygodnia i czeka na sznur, to jak go zabił? Z celi?
Gdy podszedł został zatrzymany przez jednego ze strażników, który patrzył na niego z pytającym wyrazem twarzy.
- Co? - Zapytał krótko.
- „Słucham obywatelu”, funkcjonariuszu, z szacunkiem do potencjalnego świadka. - Poprawił go sierżant, który zszedł z barki.
- Sierżant Rudiger straż miejska Nuln. – Zasalutował. - Wiecie coś o losie właściciela tej barki?