Emmerich nie był, jak to mówią, "najostrzejszym nożem w szufladzie". Swoje sukcesy w pracy łowcy nagród zawdzięczał raczej swojemu uporowi - daleko mu było do geniusza rozwiązującego zagadkowe zbrodnie, ale gdy już złapał trop przestępcy, nigdy nie odpuszczał i nigdy się nie zniechęcał. Nieważne ile miało go to kosztować. Niemniej, mimo pewnych braków w intelektualnym rozumieniu psychologicznego tła ludzkich zachowań nie mógł nie zauważyć zadurzenia niemal połowy drużyny w czarodziejce.
Uważał to za niebezpieczne. Nie żeby uważał, że magiczka może ich skrzywdzić, w każdym razie nie bardziej niż dowolna inna piękna kobieta. Ale sama miłość była niebezpieczna. Powodowała, że mężczyźni myśleli tym drugim mózgiem. Omamiała zmysły i otępiała umysł. Rozkojarzała.
To nigdy nie kończyło się dobrze.
Tak, miłość, choć wielu za nią goniło, nie była dla Emmericha.
Była po prostu jeszcze jedną rzeczą, na jaką nie mógł sobie pozwolić.

Rozumiał Yelenę. Ona wiedziała, że miłość to słabość. Człowiek zapominał o swoim celu, tracił koncentrację. Ona też miała swój cel i dążyła do niego. Nigdy by jej tego nie powiedział, ale to w niej podziwiał.
Niektórzy kompanii wciąż jednak żywili nadzieję, że magiczka odwzajemni ich uczucia i pielęgnowali je.
Taaaak... jedni przywiązują się do kobiety... inni do kota... Jeden niziołek z nich wszystkich żył pełnią życia, tu i teraz. Emmerich trochę mu zazdrościł. Dziwił się tylko czasem, czemu mały zawsze zaczyna się jąkać gdy na niego spogląda. Nie było to jednak istotne, więc nie zastanawiał się nad tym.
Niemniej, przysłuchiwał się uważnie występowi Niklausa. Wyrzucał z siebie wiele informacji. Informacji, które kiedyś mogą być użyteczne.
- Dajże spokój niziołkowi, niech mówi - zmityngowal kozaka.

Po przemowie Niklausa, goście "Minstrela" patrzyli na was jeszcze dziwniej i podejrzliwiej, niż wcześniej, a niziołek osiągnął efekt odwrotny do zamierzonego. Nerwowe spojrzenia zatrzymywały się na krótko to na Dimitrim, to na Rolfie, na Yelenie, Rudgierze i Emmerichu kończąc. Szeptano między sobą, jednak nikt nie odpowiedział na słowa Niklausa. Chłopi się bali i nie ufali obcym, a zapewnienia barda nie rozproszyły ich strachu. Nawet Horst, przynosząc Puszkowi mleko, oddalił się szybko na zaplecze.

Wilk znów zawył. Tym razem dalej, niż poprzednio, ale wciąż dość blisko. Na pewno niedaleko wioski. Odpowiedziało mu kilkanaście podobnych skowytów przebijających się przez ulewę. Wilki zwykle nie podchodziły pod osady ludzkie, jeśli w lesie znajdowało się zdrowe pożywienie. Czyżby więc wieśniacy mieli rację odnośnie tego, co działo się w okolicy? Nawet jeśli, to niektórych z was zupełnie to nie obchodziło. Deszcz przybrał na sile, tak samo jak wiatr, który próbowało wedrzeć się przez liche okna.

Ludzie przy stolikach obok rozmawiali przyciszonymi głosami, a w powietrzu dało się wyczuć napięcie. Wilki odezwały się jeszcze kilka razy, jednak z każdą chwilą coraz dalej i dalej. Atmosfera rozluźniała się, niektórzy goście zaczęli rozchodzić się do własnych domostw, przejezdni na piętro, do wynajętych pokojów. Wy jeszcze trochę popiliście, porozmawialiście i również udaliście się na spoczynek, gdyż zmęczenie po całym dniu dawało już o sobie znać. Niesłabnący deszcz i wiatr uprzedzały, że noc nie będzie należeć do najprzyjemniejszych.

Noc minęła błyskawicznie, jak z bata strzelił i właściwie zdawało wam się, że ledwo co zasnęliście, a już trzeba było wstawać. "Minstrel" natomiast ożył już od świtu - co jakiś czas słyszeliście krzątaninę na dole, dźwięk uderzanych o siebie garnków, czy podniesiony głos gospodarza. Schodząc na dół, wasze nozdrza pieścił fantastyczny zapach jajecznicy na grzybach i bekonie. Aż poczuliście się głodni.

Za oknami robiło się coraz jaśniej, ale słońce nie potrafiło przebić się przez zasłonę ciężkich, grafitowych chmur. Najpewniej i dzisiaj będzie padało, choć wiatr zdecydowanie się uspokoił. W głównej sali powitało was zaledwie kilku mężczyzn zajętych własnymi sprawami oraz gospodarz i dwie służki donoszące posiłki. Zajadając wyborną jajecznicę i popijając świeże, ciepłe jeszcze mleko, rozmawialiście nad planami na dzisiejszy dzień, gdy nagle drzwi gospody otworzyły się energicznie i do środka wpadł jakiś mężczyzna. Wysoki, chudy, niczym kij od szczotki, z długimi, czarnymi włosami, trzydniowym zarostem i wyłupiastymi oczami.

Odziany w dobrej jakości płaszcz, nieznajomy przeciął salę energicznym krokiem i podszedł do szynku, skinąwszy ręką na gospodarza. Obaj przez chwilę rozmawiali ściszonymi głosami, a czarnowłosy gestykulował mocno i co jakiś czas zerkał w waszą stronę, by ostatecznie po dłuższej chwili podejść do waszego stolika.

Skłonił się nieco i zaczął.
- Witam szanownego państwa. - Głos miał donośny, męski, co zupełnie nie pasowało do jego wyglądu. - Nazywam się Otto Kruft i jestem dość znanym w okolicy hodowcą psów. Znaczy, mój ojciec był, ale mu się zmarło zeszłej zimy i ja przejąłem po nim schedę. No ale do rzeczy... Horst powiedział mi, że możecie mi pomóc. - Spojrzał w stronę karczmarza i szybko powrócił wzrokiem do was. - Ktoś ukradł w nocy jednego z moich psów. Nie byle jakiego, bo najlepszego w hodowli, który zdobył bardzo dużo nagród. Hanzi się nazywa. Próbowałem zmobilizować mieszkańców Beelen, żeby od rana pomogli mi go szukać, ale oni się boją. Wiecie, tych wilków co tu grasują... tyle że wilki go ani nie zaciągnęły w las, ani nie zagryzły. Jego zagroda jest wyraźnie uszkodzona przez człowieka i jestem pewien, że złodzieje nie mogli odejść daleko. Oferuję dwadzieścia koron an głowę za odnalezienie Hanziego. Proszę, pomóżcie mi... - rzucił z desperacją w głosie.
Stojąc nad wami ze szklącymi się oczami i bawiąc nerwowo palcami, Kruft wyglądał dość żałośnie.

Dwadzieścia pięć - chciał już rzucić Emmerich. Facet wyglądał na zdesperowanego. Z takich można wycisnąć więcej. Tyle, że w drużynie był rycerz. Taki to za chwilę pogna ratować psa dla chwały, sławy i dobrego słowa. Trzeba działać szybko i zdecydowanie, zanim Rudger zaproponuje, że zrobimy to za dziesięć. Łowca nagród zmienił więc zdanie i powiedział:
- Dwadzieścia na głowę. Połowa z góry. I postawicie nam wieczerzę po wszystkim. - splunął w dłoń i wyciągnął ją do Krufta.

~"Tak, robię to tylko dlatego, że Rudger mógłby zażądać mniej. To co Yelena wczoraj mówiła o chłopach nie ma z tym nic wspólnego." - pomyślał i powtórzył w myślach - "Nic!"

- Potraktuj to jako potwierdzenie - - rzekł do Rudgera - Damy radę nawet we dwóch. - widział jak Rycerz walczy. Wiedział, że wystarczy wytropić złodziei, a potem patrzeć na machinę śmierci, w jaką Rudger się zmieniał. I ewentualnie pilnować mu pleców. - Choć jak nagroda na głowę, a nie do podziału, to mogą iść z nami.

Obudziła się wspaniale rześka i wypoczęta. Wstała skoro świt i napawała się świeżym powietrzem wpadającym przez uchylone okno a także panującą dokoła ciszą. No, przynajmniej do momentu, gdy ktoś na dole nie zaczął się tłuc. Pewnie gdyby ją obudzili, to zeszłaby na dół i zrobiła konkretną awanturę, ale teraz była w dobrym humorze, gotowa na kolejne wyzwania, które miał przynieść dzień na szlaku. Ubrała się, zabrała plecak i zeszła na dół, oddając klucz gospodarzowi oraz zamawiając sobie posiłek.

Na śniadanie dotarła jako przedostatnia z ich barwnej drużyny, ale nie przeszkadzało jej to. Delikatnym uśmiechem i skinieniem głowy przywitała się z każdym po kolei, po czym zasiadła do stołu i zaczęła jeść zamówioną jajecznicę.
- Wspaniała temperatura za oknem, to będzie dobry dzień na wędrówkę - powiedziała wesoło, ni to do siebie, ni do kompanów, choć oni chyba nie podzielali jej optymizmu.

Nie minęło dużo czasu, jak do gospody wparował niemal z drzwiami jakiś obleśny, chudy typek. Yelena mimowolnie skrzywiła się, a już tym bardziej nie była zadowolona, gdy ten jegomość przybył do ich stolika, wchodząc w jej przestrzeń życiową. Nie była pewna do końca, ale zdawało jej się, że nie pachnie zbyt dobrze, dlatego kobieta przysunęła się nieco bardziej do Rolfa.

Zajadając przepyszną jajecznicę wysłuchała młodziana, a także towarzyszy, którzy od razu zaoferowali mu swoją pomoc. Ach, ci mężczyźni... Yelena miała wrażenie, że do ich nieskomplikowanych umysłów przemawiają tylko trzy rzeczy - pieniądze, naga kobieta i alkohol. Na słowa Niklausa o tym, że jeden z nich jest tak dobry w poszukiwaniu psów, że czasami mają wrażenie, że się w budzie urodził, aż się niemal zakrztusiła kawałkiem grzybka. Miała zapytać z przekąsem "Który to?", ale niziołek już się rozpędził w swoim monologu, więc nie próbowała nawet wejść mu w słowo.

Dopiero, gdy wyciągał Krufta na zewnątrz, czarodziejka uniosła palec wskazujący.
- Masz szczęście, że chodzi o pomoc biednemu zwierzakowi, inaczej palcem bym nie kiwnęła. - Zmroziła go spojrzeniem. - Zjemy i zaprowadzisz nas do tej zagrody, żeby pokazać, jak to się stało. A ty, Niklaus... - Zwróciła się do niziołka, używając jednego z powiedzeń kislevitów. - Nie bądź taki w gorącej wodzie kąpany... bo mogę ją trochę ochłodzić. - Puściła mu oczko, a bard chyba sam nie wiedział, co to miało znaczyć.

Miała wyruszyć dzisiaj w dalszą drogę do domu, ale dzień lub dwa niewiele zmienią, jeśli pies ma wrócić do właściciela. O ile jeszcze żył... a jeśli nie, nie chciała być w skórze tych, którzy zrobili mu jakąś krzywdę.

Tej nocy Kozakowi śniło się Kislevskie niebo, które śmieje się i wabi człowieka do siebie. Stare dęby i buki, w których pełno dzikich roi pszczół i trzmieli. Zwierzyna, której w polach i lasach pełno, rzeki i żeremie bobrów. Ptactwo, którego tyle, że wiosną całe czółna wypełniało się jajami dzikich kaczek i łabędzi. Łatwo było przyzwyczaić się do swobody. Niestety na stepach pojawili się chaosyci, którzy palili spokojne wsie, zabijali starych i młodych, mężczyzn kobiety i dzieci...

Dimitri zbudził się już po świcie, zlany potem. Towarzystwo Yeleny rozbudziło wspominania z dzieciństwa. Słońce już dawno wstało, a odgłosy z dołu wskazywały, że pora była do wstawania. Mężczyzna siedział jeszcze chwilę na łóżku głęboko oddychając. Mały szarawy kotek przeciągnął się leniwie nie otwierając swych oczek. Wyciągając puszka ze studni uratował mu życie i teraz był już za nie odpowiedzialny, nie mógł go porzucić, czy zostawić na pastwę losu. A ta mała puchata miaucząca kulka odwdzięczała się w najlepszy z możliwych sposobów - uspokajała kozaka.

Schodząc do głównej izby spotkał resztę swoich towarzyszy zajadających jajecznicę. Skinął im głową na przywitanie, dosiadł się do stołu i zabrał się za jedzenie. Niklaus załatwił porcję tłustego mleka z kożuchem dla jego pupila, co znacznie poprawiło humor kozaka. Przez pewien okres spodziewał się drwin i żartów ze strony towarzysza. Jednak szybko okazało się, że niziołek nie tylko nie drwi z zwierzęcego towarzysza, a i nawet go chyba polubił.
- spasybi druhu
Nim Sapieha skończył się posilać do karczmy wpadł jakiś mężczyzna. Kozak z początku się nie odzywał. Dziwił się tylko, że ktoś mieszka w takiej wiosce i lekką ręka proponuje 120 koron, a miejscowi udają, że nie ma tematu. 13 lat temu podobną kasę wyłożył hrabia z pewnego okręgu, a tutaj jakiś chłop? Coś było w tym zadaniu podejrzanego, Sapieha miał złe przeczucie, żaden pies nie może być tyle warty, chyba że sra złotem. Nie zdążył jednak nic powiedzieć, ledwo przełknął, wytarł rękawem usta. A Niklaus już zapewniał Otta o rychłym sukcesie w wykonaniu tego zadania. Słowo nie dym, więc nie pozostało kozakowi nic innego jak wytarcie puszkowi mordki, zabranie swoich rzeczy i ruszenie za resztą.